Repulsion (1965)

Daarvoor hoef je toch geen sorry te zeggen, iedereen zijn eigen mening! Ik bedoel, ik vond het een erg goede film, maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen het eng vind. Geen ramp, niemand ligt ervan wakker, Polanski al helemaal niet

Er zat veel expressieve potentie in deze film, maar naar mijn smaak nog te weinig vaart en maturiteit.

Is dit eigenlijk een spookhuisfilm?

Nee, het is meer over een vrouw bij wie het spookt in haar hoofd....

Ja maar volgens haar hoofd spookt haar huis?

Eigenlijk niet Polanski waardig.

Beklemmende film met sterk acteerwerk van Catherine Deneuve. Die blik die ze in haar ogen had was angstaanjagend. Van die foto van vroeger kreeg ik gewoon de kriebels. De film was behoorlijk traag dus kan me voorstellen dat dit voor sommige niet goed zal bevallen. Er zaten ook een aantal goede schrikmomenten in die je niet zag aankomen.
Ik had tijdens de film het idee dat zei een soort trauma had door misbruik van een man/mannen en daardoor die soort van nachtmerries had met die vent in bed. Maar waarschijnlijk is het aangeboren na het zien van die jeugdfoto. Een 7

Juist wel.

Sterker nog, ook na 16 films van 'm gezien te hebben vind ik dit nog altijd zijn beste.

Mee eens. Het is de Clean, shaven van de jaren 60.

Ik las dat Polanski deze film maakte omdat hij geld nodig had om zijn volgende project, Cul-de-Sac, te kunnen financieren. Repulsion moest dus geld in het laatje brengen. Dat is gelukt, maar het is toch vreemd om voor een puur commerciële productie te kiezen voor een verhaal over een jonge vrouw met een fobie voor seks en mannen en die langzaam doordraait. Taai onderwerp, trage film en een personage waar denk ik niet bepaald iedereen zich makkelijk mee kan identificeren. De jaren '60 waren vreemde tijden.

Deze moest ik al lang herzien. Toen ik hem voor het eerst zag was ik nog niet gewend aan dit soort langzame, psychologische cinema, maar intussen smaken dit soort films me wel. Toch verbaasd het me nu dat ik zoveel moeite had om me hierin in te leven, want wat Repulsion op de eerste plaats zo sterk maakt is hoe dicht Polanski's regie blijft bij de psychologie van Carol. Hij wijkt er wel eens vanaf om zich te focussen op andere personages, maar meestal is wat we zien een fragmentatie van de geest van de hoofdpersoon. Dan heb ik het niet alleen over de waanbeelden, maar ook de point-of-view-shots die bijvoorbeeld naar het plafond staren, het subjectieve geluid dat altijd dingen lijkt te horen die er wellicht niet zijn en natuurlijk de wide-angle beelden. Zelfs het zwart-wit zou zomaar rechtstreeks uit Carols geest kunnen komen. Gek eigenlijk dat dit te boek staat als een horrorfilm, want Repulsion is juist een zeer geloofwaardig psychologisch drama, waarbij er serieuze research lijkt gedaan te zijn naar angststoornissen. Niet dat dit de film ook maar iets comfortabeler maakt, maar bij horror denk ik toch meer aan onwerkelijke gevaren.

Een extra vermelding verdient Catherine Deneuve, die langzaam tot mijn favoriete actrices begint te behoren. Ik vond haar aanvankelijk wat tegenvallen in films, waarschijnlijk doordat ze ondanks haar schoonheid iets afstandelijks uitstraalt. Maar in de juiste film (vooral Belle de Jour, Mississippi Mermaid en deze) werkt dat alleen maar in het voordeel en ze blijkt vrij veelzijdig te zijn. Wie weet wordt ze nog eens mijn favoriete actrice. De manier waarop ze hier steeds meer als een zombie lijkt rond te lopen, maar toch altijd haar gevoelens weet over te krijgen is knap. Natuurlijk draagt Polanski's regie hier aan bij, maar Deneuve heeft geen makkelijke rol.

Sterke herziening gehad dus. Ditmaal kroop hij wel onder mijn huid. Één van de beste films over een psychologische aftakeling.
4*

Polanski blijft me verbazen

Ondertussen ben ik een grote fan geworden van Roman Polanski. Chinatown en Bitter Moon zijn erg sterke films (beide een 4,5*), The Pianist is ook een sterke film en Rosemary’s Baby, Carnage en Death and the Maiden zijn goede films. Mijn verwachtingen waren erg hoog, maar
ze werden dan ook helemaal ingelost.

Repulsion doet me sterk denken aan Rosemary’s Baby. Vooral qua sfeer in het eerste deel van de film dan, waar het nog allemaal erg mysterieus aanvoelt. Wat is er aan de hand met Carol? Waarom kijkt ze zo beteuterd? Waarom heeft ze schrik van contact met mannen? Qua opbouw is dit prima, maar het verschil met Rosemary’s Baby is dat het tweede deel van Repulsion wel de perfecte afwerking krijgt. De spanning stijgt, de sfeer wordt beklemmender en we krijgen enkele geweldige scènes voorgeschoteld.

Verder ben ik erg lyrisch over het camerawerk van Polanski. In het bijzonder de scène waarin Carol haar aanbidder vermoordt. Polanski weet met deze scène heel wat te doen, zoals de buurvrouw die het gesprek volgt. Wie zou dit niet doen. Wanneer Carol dan toeslaat zien we alles gebeuren vanuit het standpunt van de man. Echt prachtig gedaan hoe we eerst vanuit het sleutelgat meekijken om daarna mee te vallen met de man en alle bloeddruppels zien voorbijvliegen. In het commentaarstuk dat bij de dvd zit, wordt alles hierover uitgelegd, wat erg interessant is. Verder zijn de close-ups erg doeltreffend en slaagt Polanski erin om een heerlijk claustrofobisch sfeertje te creëren.

Ook alle lof natuurlijk voor Catherine Deneuve. Het is, denk ik de eerste keer dat ik haar bezig zie, maar ze weet de film echt wel te dragen. Het eerste deel is misschien weinig speciaal, maar vanaf het moment dat ze alleen is, gaat het niveau de hoogte in. De manier waarop ze verder wegzakt in haar waanzin is erg sterk gedaan.

Twee dagen later ben ik nog steeds onder de indruk. Mijn verwachtingen waren hoog, maar zo straf had ik Repulsion niet ingeschat. Ik heb geen idee waar ik Repulsion moet plaatsen in zijn oeuvre. Chinatown vind ik nog altijd een meesterwerk en Bitter Moon bleek ook zo’n onverwachte verrasing. Misschien is dit wel zijn beste film die ik tot nu toe gezien heb.

4,5*

Eigenaardige thriller waarin een knappe vrouw rustig in en rondom haar appartement rondhangt terwijl ze lastig gevallen wordt door illusies en haar angsten moet zien te overwinnen. Een lichtvoetige en soepele vertelwijze waarbij er niet wordt geforceerd. Geluid van het tikkende klokje onder die heftige gebeurtenissen werkte goed en verder beklijven enkele details zoals het muziektrio op straat, de strijkijzer die niet aangesloten is en het bord met een konijn of iets dergelijks. Nadeel van deze voorzichtige aanpak is wel dat er enige afstandelijkheid kon worden opgerapen zijn tijdens de spannend bedoelde scènes. Ik vond het allemaal niet zo fascinerend en eigenlijk liet het einde me ook redelijk koud.
Aardig om een keer gezien te hebben; wellicht is deze - bijna vijftig jaar oude - productie inmiddels door de tijd ingehaald en kan het me daarom geen verpletterende indruk geven.

Er moet een remake van deze film worden gemaakt, het liefst met Roger Deakins als cameraman.

Lijkt me, dat als één klassieker de tand des tijds heeft doorstaan, het Repulsion is en geen remake behoeft, wie er ook achter de camera staat.

I must get this crack mended

Het is vreemd hoe een beeld je van een regisseur kunt krijgen na een paar mislukte films. Roman Polanski is zo'n naam die iedereen wel kent (of het vanwege zijn carrière is, is een andere vraag) en ik pikte er op goed geluk een aantal films uit in uiteenlopende genres en jaren (onder andere Fearless Vampire Killers en Chinatown), maar ik en Polanski bleken geen goede match te zijn. Bijna toen ik de hoop had opgegeven was daar opeens Cul-de-Sac samen met Death and the Maiden. De balans tussen goed en slecht was in evenwicht en het was aan Repulsion om daar verandering in te brengen.

En dat gebeurt in het voordeel van Polanski, want Repulsion is één van de sterkere, misschien zelfs wel de sterkste, films uit zijn oeuvre. Het duurt weliswaar een tijdje eer het allemaal wat op gang komt, het is eigenlijk pas vanaf dat Carol alleen wordt gelaten dat de film een tandje bijsteekt, maar het zorgt wel voor een heerlijke spanningsopbouw. Het lijkt me dan ook het beste dat je (net zoals ik trouwens) dan ook totaal geen besef hebt waarover de film juist gaat. Polanski weet zijn personages perfect te definiëren, je weet gewoon dat er iets niet klopt met Carol, en gaat in de tweede helft van de film compleet los met een aantal erg sterke scènes (onder andere Carol die door de gang kruipt terwijl ze wordt bepoteld door handen die rechtstreeks uit de muur komen) om dan te eindigen met een simpel doch doeltreffend eindshot. De familiefoto was al vaker ten sprake gekomen, maar nu pas zie je de walging en woede op het gezicht van de kleine Carol. Een blik die gericht is naar een familielid (haar vader?) en die lijkt te suggereren dat er geen koosjere toestanden in het verleden zijn gebeurt.

Polanski deed dus zijn uiterste best om hier iets van te maken, maar veel van mijn hoge score is toch ook te wijten aan een uitstekende Catherine Deneuve. De beeldschone Française is sowieso al één van mijn favoriete actrices, maar dit doet ze toch werkelijk fantastisch. Zo breekbaar en tegelijkertijd zo dodelijk. Ze weet elke scène perfect naar zich toe te trekken door haar lichaamstaal (die staalharde blik in haar ogen! Ze lijkt rechtstreeks in je ziel te kijken) en weet de tweede helft van de film perfect te dragen. In zulke mate zelfs dat je gewoon niet let op de rest van de cast.

Ik hoopte op een degelijke film en ik kreeg hem ook. Begin langzamerhand toch meer en meer fan te worden van Polanski, want dit is gewoon erg sterk. De psychologische aftakeling, de angstbeelden, ... Het is zo'n film die onder je huid kruipt en dat zijn er weinigen gegund. Naar het schijnt vormt dit een soort van trilogie met Rosemary's Baby en Le Locataire, die komen op het lijstje terecht.

4*

Hier had 'k wel iets meer van verwacht. Het probleem was een beetje dat het hoofdpersonage me niet zo lag. 'k kon niet echt meeleven met het personage.
Ook het tempo lag nogal laag en vooral het eerste uur gebeurde er eigenlijk niet zo veel. Gelukkig was het tweede uur toch interessanter.
Het zwart-wit stoorde me niet.
Een beetje jammer van het eerste uur, maar het tweede uur én het einde maken veel goed.

Knap staaltje psychologische horror over een meisje dat nagels verzorgd, maar ondertussen haar eigen afbijt. Dat het niet helemaal lekker zit met Carole is al duidelijk vanaf de optiteling met een close up van haar oog en een pulserend ritme uit de speakers. Niet de enige keer dat het camerawerk haar mentale toestand ragfijn vastlegt. De eerste blik op haar gezicht zegt alles.

Dat is ook meteen mijn voornaamste bezwaar tegen Repulsion. Polanski is meteen al erg druk bezig met het optuigen van zijn getroubleerde hoofdrol en Deneuve zet fors aan met haar ongemakkelijke gedrag en holle gezichtsuitdrukkingen. Een paar hints waren wel voldoende geweest. Beetje lastig om zo mee te gaan in haar wereld, dat lukt beter eens zuslief op vakantie gaat.

Als ze zichzelf meer en meer afzondert, past Deneuve's houding beter en Polanski weet wel raad met de waanideeën, het appartement en haar aftakeling. De agressieve jazz die af en toe komt spoken voor mij niet zo gehoeven, maar de horror mag er zijn en in plaats van Carole te verzuipen in dramatisch gedoe, houdt hij vast aan het tragische. De ogen op de foto zijn priemend.

Carole en haar zus Hélène zijn Franstalige Brusselaars in Londen. Hélène gebruikt een prachtig gallicisme aan de telefoon: without fail, een letterlijke vertaling van sans faute. In het begin krijgen we nog wat te zien van Londen, maar zodra Hélène op reis vertrokken is, wordt het claustrofobisch.

De camera staat zelden stil, volgt Carole, geeft de kijker het gevoel een voyeur te zijn. Soms zien we Caroles standpunt en haar hallucinaties. Die hallucinaties zijn de enige reden om dit psychologische horror te noemen, een genre dat dichter aanleunt bij psychologisch drama dan bij horror. Van hetzelfde jaar is trouwens Giulietta degli spiriti, ook over een vrouw met hallucinaties.

De muziek is van jazzdrummer Chico Hamilton. Enkele uitbarstingen geven een plotse angstaanval weer. De stilte in combinatie met omgevingsgeluiden draagt bij tot de dreigende sfeer: een druppelende kraan, het getik van een wekker, gezoem van insecten, voetstappen van een potentiële indringer...

Het is een psychologische studie van een ontoerekeningsvatbare vrouw die een dubbele moord pleegt. Ze vertoont een verregaande behoefte aan isolement. Ze eet nauwelijks nog, laat het rauwe konijnenvlees onaangeroerd staan. Ze hallucineert en zit soms onbeweeglijk voor zich uit te staren. De diagnose zou catatone schizofrenie kunnen zijn.

Ze werkt in een schoonheidsinstituut, een plaats met uitsluitend vrouwen. Ze functioneert niet meer goed in die job, zit te dagdromen en verwondt een cliënte.

Ze lijdt aan misandrie (mannenhaat). Ze heeft verkrachtingsfantasieën. De partner van haar zus beschouwt ze als een indringer. Zijn tandenborstel in haar glas is een freudiaans symbool voor penetratie. Haar twee slachtoffers zijn mannen. De eerste gedraagt zich als een gentleman, de tweede is een vunzigaard, maar ze willen allebei hetzelfde. In haar ogen vormen ze een bedreiging.

De oorzaak van haar stoornis wordt niet expliciet duidelijk gemaakt, maar op het einde zoomt de camera in op een jeugdfoto waarop ze beschuldigend in de richting van haar vader kijkt.

Buitengewoon mooi in beeld gebracht, echter de eerste helft was saai (met de hoofdpersoon die afwezig voor zich uitstaarde) en had aantrekkelijker en meer intrigerend gebracht kunnen worden. Een gedetailleerd, verontrustend,. claustrofobisch en sinister psychologisch drama, over een teruggetrokken, schuchtere vrouw, die de grip op de werkelijkheid verloor. Een nadere verklaring over de ziekte en de aftakeling was niet misplaatst geweest (het bleef gissen).

Jap, Polanski flikt het weer. De man begint toch echt een held van mijn te worden.

Weer weet hij een relatief eenvoudig verhaal om te zetten in een paar handen die je bij de keel grijpen. Mede door de geweldige actrice en het prachtige camerawerk maken dit tot een uniek stukje cinema. Intrigerend, absurd en ijzingwekkend om te zien hoe iemand beetje bij beetje doordraait en daardoor enkele keuzes maakt die het leven van haarzelf en anderen dichtbij haar volledig op zijn kop zetten. Ik zal eens al Polanski's films op zoeken, ik moet echt alles van hem zien. Ook deze film was dus weer ijzersterk, al vond ik hem ietsjes minder dan Le Locataire en Bitter Moon. Dit komt met name doordat ook ik, zoals al eerder door andere mensen aangegeven, het jammer vond dat er achteraf niet nog even het een en ander duidelijk werd omtrent haar problemen. Ik twijfel nog een beetje tussen 4 of 4,5*, maar voor nu houd ik het op een dikke 4*.

"We must get this crack mended."

Een Belgisch meisje deelt een appartement met haar zus. Ze kan moeilijk omgaan met de affaire van haar zus en de jongeman die met haar uit wil. Als haar zus en haar minnaar op vakantie gaan sluit ze zich van de buitenwereld af en wordt ze geplaagd door nachtmerries.

Repulsion is geen standaard horror. De film is heel psychologisch (al wordt er niets uitgelegd) en volgt de hoofdpersoon in angst en eenzaamheid. Als Carol uiteindelijk alle bezoekers van het appartement gewelddadig om het leven brengt, wordt het toch een stuk meer horror. Voor een film uit 1965 is het zelfs vrij bloederig. Ook de dromen en hallucinaties waren wel gaaf gedaan. Al vond ik de scène met de scheuren en handen uit de muur - een voorloper van die in Day of The Dead en Labyrinth - een beetje kort, want het was wel geniaal bedacht.

Het eerste deel in Roman Polanski's appartement-trilogie. Toen ik Rosemary's Baby en The Tenant had gezien wist ik niet goed hoe ik ze moest beoordelen en dat heb ik nu weer. Allemaal zijn ze heel apart en eigenlijk best vaag. The Tenant vind ik nu toch wel het beste deel uit de trilogie, die was het meest sfeervol en mysterieus, waar ik me bij Rosemary's Baby irriteerde aan de New Yorkers en ik het hier meer vaag als mysterieus vind.

Catherine Deneuve vond ik wel goed spelen, al hoefde ze uiteindelijk natuurlijk alleen maar lusteloos voor zich uit te kijken en iedereen te negeren. De film was prima opgenomen, voor mijn doen alleen iets te 'handcamera-achtig' tijdens de straat scènes.

Misschien dat ik de film na een herkijk beurt beter kan waarderen. Het einde was vrij sterk en het psychologische aspect kwam goed over. Toch gaat mijn voorkeur uit naar de meer reguliere thrillers van Polanski, Chinatown en Frantic.

Buitengewoon mooi in beeld gebracht film van Polanski. Met het camerawerk wordt de mentale toestand van Carol (Catherine Deneuve) vastgelegd. Door die beelden en het mooie acteerwerk van Deneuve blijft dit toch redelijk spannend ondanks de lange speel duur. Maar hier schuilt ook het manco van de film want ook al wordt er genoeg tijd genomen, blijven we alleen maar Carol volgen die steeds verder afglijd. Haar personage blijft vlak, er is bijna geen achtergrondinformatie. We komen alleen te weten dat het zusjes zijn uit Brussel zijn. Geen waarom, of hoe, geen verwijzingen naar haar jeugd dan alleen een foto? Bijzondere film dat wel!

Mij is niet geheel duidelijk wat volgens jou de gebreken zijn van Repulsion. Te apart? Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar je exacte redenen.

Ik had er iets anders van verwacht, ik zat een beetje te wachten op iets dat niet aan bod kwam. Maar toch zou ik het zeker geen slechte film willen noemen.

Op bepaalde momenten een beetje traag maar voor de rest bleef Repulsion toch nog wel vrij boeiend. Waarschijnlijk ook door die vaagheid en mysterieuze vibe die in de film schuilgaat. Er wordt vrij weinig prijsgegeven waarom ze zich juist zo is gaan gedragen. Het is wel sfeervol en Deneuve is een lust voor het oog. Dat haar is echt wow
Ik heb nog niet al te veel zwart-wit films gezien maar ik stoorde me er totaal niet aan. Het is verder knap gefilmd voor die tijd lijkt me. Qua thriller/horror niet direct mijn cup of tea, het is allemaal heel psychologisch (daar is natuurlijk niets mis mee) maar het personage van Catherine Deneuve is te oppervlakkig om haar goed te begrijpen en met haar mee te leven.

Een appartement heeft alleen maar een binnen en geen buiten. Het is dan ook niet toevallig dat Roman Polanski drie films maakte die in een appartement speelden, zoals 'Rosemary's Baby' en 'Le Locataire'. Alle drie gaan ze over iemand die langzamerhand een beetje gek wordt in zijn of haar hoofd. 'Repulsion', de eerste film die hij buiten Polen maakte blijft de beste. Hoofdrolspeler Catherine Deneuve lijkt een geheim van incest met zich mee te dragen en de spoken uit haar verleden komen tot leven in het Londonse huis van haar zus. De camera weet de kleine omgeving van de flat tot een horror-doolhof te maken en dagelijkse gebruiksvoorwerpen krijgen een beklemmende dramatiek.

Mooi en perfect uitgelegd .

Ik had tot nu toe enkel Rosemary's Baby van Polanski gezien. Ook dat is is net als deze een erg psychologische film en nogal traag, maar dat is dan een van de weinige waar ik traagheid en langere speelduur wel kan hebben, mede wellicht omdat het thema van satanisme me aanspreekt. Repulsion is een stuk korter maar voelde aan als een film van 3 uur. Er zijn gewoon te veel scènes waarin niets bijzonders gebeurt, de camera blijft dan bij bepaalde momenten lang hangen op stilstaande beelden zoals de kiemende aardappelen of de verrotte konijnenbout. Dit thema van psychologische aftakeling boeide me eigenlijk niet zo veel, hoewel die zich eigenlijk al vanaf het eerste shot had ingezet. Goed geacteerd van Deneuve en er passeren wel enkele leuke nachtmerrie beelden. Maar eigenlijk voelde ik na een half uur al dat de film een lange zit ging worden. 10-15 jaar geleden had dit mij misschien nog wel aangesproken, maar nu kan het mij nog weinig boeien. Net als mijn voorgaande film is het weer teveel giswerk waarom de protagonist zo is (geworden) en krijg je eigenlijk geen aanwijzingen. Ik hoef niet alles te weten maar het is niet aan mij om te gaan raden. Dan zou ik er nog iets meer mee kunnen meeleven. Had ze een afkeer van mannen omdat ze door een man werd misbruikt, in haar jeugd haar vader misschien. Is dat wat haar droevige kindergelaat op de foto vertelt? Ik had op een moment gedacht dat ze misschien lesbisch was, maar dat leek me toch niet.

Polanski geeft op sublieme wijze de beangstigende sfeer weer rond een psychisch gestoord personage, prachtig vertolkt door een jonge Catherine Deneuve en legt meteen de nadruk op het feit dat dergelijke mensen amper daadwerkelijk worden geholpen en hoe de omgeving eerder een zekere onverschilligheid vertoont.
Erg sfeervol en horrorachtig en het viel me op dat precies wanneer de muziek wegblijft, er door de kleine, gewone geluidjes een even grote beangstigende spanning wordt gecreëerd.
Knappe regie van een nog jonge Polanski. Meer dan 50 jaar oud, deze film, en beslist even goed bekijkbaar.

Acteerwerk en sfeeropbouw zijn echt wel sterk en ook het zwart/wit stoorde me totaal niet. De verhaallijn had ik graag wat meer uitgewerkt gehad, was me te vaag, en wat is die film traag zeg!
Voor mij geen tweede keer.

2*