Een briljant vormgegeven psychische aftakeling, dat zeker, en meer hoef je er niet in te zien. Maar toch.
Polanski's protagoniste wordt niet vertolkt door Annie van banketbakkerij De Boer, nee, daar huurt hij Catherine Deneuve voor in. Bloedmooi, blondgelokt en wide-eyed, en in de tweede helft van de film alleen gehuld in een niet geheel ondoorzichtige nachtjapon.
Deze Carol wordt aan alle kanten bekeken, is het al niet door de mannelijke personages in de film, dan is het ten allen tijde door de kijker. Het helpt niet om het appartement te barricaderen, als het 'gevaar' zich al in dat appartement bevindt.
Het (mannelijke) oog wil ook wat?
een verlegen muurbloempje dat zich enerzijds erg infantiel gedraagt, maar door haar complete argeloosheid en onschuld als seksobject overkomt. Ze lijkt zich niet eens bewust van haar eigen seksualiteit of van de gevolgen die het kan teweegbrengen.
aldus user yeyo, meer dan acht jaar geleden in dit topic, daarmee de aandacht vestigend op iets waarvan ik aanneem dat Polanski dat welbewust in zijn film incorporeert, en als dat al niet zo is, dat in ieder geval weerspiegelt: de mannelijke blik en interpretatie.
Natuurlijk, Catherine Deneuve, en het vrouwelijke type dat yeyo omschrijft, zullen niet bij een ieder in de smaak vallen - misschien alleen irritatie opwekken - maar het zou zo maar kunnen dat er heel wat normaal gesproken timide kantoorklerken rondlopen die zich bij de aanblik van zoiets plotseling een beest van een kerel wanen.
En, ook natuurlijk: die vrouwelijke obsessie, die mengeling van angst, walging en fascinatie voor, en verlangen naar het seksuele, zal wellicht haar wortels hebben in de realiteit. Verkrachtingsfantasieën, het zal. Maar nogmaals: is dit een film dáárover, een ziektegeschiedenis, of is het niet ook een mannelijke verbeelding daarvan?
Die mannelijke verbeelding, die is er in cinema natuurlijk (bijna) altijd. Het bewuste in vraag stellen daarvan komt iets minder vaak voor. Carol roept wat dat betreft wel associaties op met bijvoorbeeld Susan Vargas in
Touch of Evil, en Claudia in
l'Avventura, die zich op enig moment omringd, omsingeld weten door een mannelijke horde.
'Ze lijkt zich niet eens bewust van haar eigen seksualiteit of van de gevolgen die het kan teweegbrengen'.
Natuurlijk weten vrouwen dat doorgaans wel. De twoway street, de dubbelzinnigheid van het seksuele (en de representatie daarvan), werd in recente jaren zelden zo sterk tot uitdrukking gebracht als in Glazer's
Under the Skin, waarin de alien van een meedogenloos seksueel roofdier gaandeweg transformeert in een weerloze seksuele prooi.
Polanski. Heel veel heb ik nog niet van hem gezien,en niet alles daarvan beviel mij, maar alleen al vanwege deze film heeft hij zijn plaats in de filmgeschiedenis verdiend.