Repulsion (1965)

Acteerwerk en sfeeropbouw zijn echt wel sterk en ook het zwart/wit stoorde me totaal niet. De verhaallijn had ik graag wat meer uitgewerkt gehad, was me te vaag, en wat is die film traag zeg!

Voor mij geen tweede keer.

2*

Sterke psychologische horrorklassieker.

De bloedmooie Catherine Deneuve speelt een jonge vrouw, Carol, die lijdt aan androfobie (een angst voor mannen). Ze woont samen met haar zus in een appartement, maar wanneer haar zus op vakantie gaat en ze het voor twee weken alleen moet zien te redden gaat het mis. Ze trekt zichzelf terug met als gevolg dat haar angsten en hallucinaties in rap tempo verergeren.

Polanski weet hier met minimale middelen een knap staaltje werk vol symboliek af te leveren. Er wordt nooit uitgeweid over de achtergrond van de personages, maar de beelden spreken voor zich. Heerlijk hoe Polanski de kijker zijn eigen conclusies laat trekken. Dit is typisch zo'n film die aan de oppervlakte simpel lijkt, maar als je wat dieper graaft kun je er veel meer uithalen. Het geheel wordt vakkundig opgebouwd. Het is traag en dicht op de huid gefilmd, daarnaast wordt er gebruik gemaakt van een jazzy score waardoor er een zenuwslopend, benauwend sfeertje ontstaat. Niet omdat het nou zo spannend is, maar omdat je als kijker voelt dat Carol een tikkende tijdbom is waarbij het enkel afwachten is totdat die afgaat.

Ondanks dat ik dit soort karakterstudies het liefste zie, wist Catherine Deneuve me niet helemaal te overtuigen. De aftakeling van haar geestelijke gezondheid wordt er naar mijn idee te dik bovenop gelegd in de acteerprestatie. Deneuve blijft maar apathisch voor zich uit zitten te kijken. Een vrij makkelijke manier om de kijker duidelijk te maken dat er iets mis is met haar. Iets meer nuance zou beter zijn geweest.

Repulsion haalt het niet bij mijn favoriete Polanski film Rosemary's Baby, maar komt dichter in de buurt dan The Tenant.

“We all have to lead our own lives in the end, you know.”

Geweldige horrorklassieker van Roman Polanski. Polanski weet als geen ander de juiste sfeer te creëren, en Repulsion barst van de sfeervolle en stijlvolle scènes. Een onderhuidse spanning, de schitterende zwart-wit beelden, geweldig acteerwerk van Deneuve, uitstekend camerawerk en één van de meest angstaanjagende eindes van een film die ik heb gezien.

Het is misschien maar een klein dingetje, maar de manier waarop je Deneuve iedere keer van haar werk naar huis ziet lopen, en de manier waarop het is gefilmd door Polanski, is echt briljant. Deneuve doet ook niet aan overacting, en de manische trekjes en psychische problemen van Carol worden door Deneuve perfect geacteerd.

Toch wel meer van verwacht !
Het grootste probleem van de film is niet zozeer het trage verloop, maar vooral dat er een bepaalde spanningskracht ontbreekt. De film bezit inderdaad sfeervolle en stijlvolle scènes waaronder de dagelijkse weg die Deneuve volgt naar haar werk en terug naar huis. Deneuve speelt haar rol bijzonder overtuigend.
De zwart-wit beelden passen perfect bij het beeld wat Polanski wil scheppen. En toch....mis ik iets want ik zou de film niet echt opnieuw willen bekijken. Daarvoor sleep het zich allemaal wat te lang aan voor hetgeen wat de kijker te zien krijgt. Bv wanneer Deneuve stilaan volledig door slaat ( twee moorden op haar geweten ), weet dit op de één of andere manier niet spannend over te komen. Ook het slot vond ik niet zo geslaagd. Toch maar een zesje voor deze klassieker.

Zeer lang geleden dat ik deze film gezien heb en nu na herziening is achteraf gebleken dat ik er ook bijna niets meer van kon herinneren, behalve die scène in de gang met die handen die uit de muur sprongen en die scène met die drie straatmuzikanten. Die laatste scène zou bij mij volledig in de vergetelheid zijn geraakt als ik die niet gezien had in een MovieMeter Contest van meer dan 10 jaar geleden.

Ik vroeg me trouwens regelmatig af waardoor die Carol tot waanzin werd gedreven. Inmiddels is mij toch een lichtje gaan branden. Film bevatte namelijk enkele scènes die voortkwamen uit de fantasie van Carol die dat helemaal duidelijk maakten. Je moet dus wel goed opletten bij het bekijken van deze toch wel best sfeervolle thriller. Ook een van de betere rollen trouwens van Catherine Deneuve, een actrice waar ik eigenlijk niet zo weg van ben. Memorabel die scène toe ze van haar werk afkwam en als een zombie door de straten liep.

4,0*

Moet één van de meest deprimerende films zijn die in de sixties werd uitgebracht. Catherine Deneuve wandelt 1.45 u lang als een zombie doorheen de film (nog voor George A. Romero zijn Night of The Living Dead zou uitbrengen). Omwille van haar psychose slaagt Deneuve er niet in contact te maken met een wereld, die enkel hedonisme (de beauty-salon) en liefdeloos nihilisme (de relaties in haar omgeving) te  bieden heeft. Vooral de mannen komen er in het (mede door Polanski geschreven) script heel bekaaid vanaf. Geen enkele man in de film heeft een betrouwbaar karakter, allen zijn opdringerig en enkel uit op seks, desnoods met geweld. De vrouwen lijken het iets beter te doen, maar verkeren ook voortdurend in een staat van oorlog met de mannen, en dan is er natuurlijk nog de kwestie van een gestoorde vrouwelijke hoofdrol.

Voor die tijd zal het misschien ook nieuw geweest zijn dat de geluiden van een klaarkomende vrouw (twee maal) geïntegreerd werden in de film. Ook zien we hier op een bepaald moment een mondkus tussen twee mannen. Polanski zag het duidelijk wel zitten om de grens op te zoeken van wat in die tijd mainstream vertoond werd. Polanski is zeker geen doordeweeks ventje, is hij nooit geweest.

De soundtrack van Chico Hamilton (gearrangeerd door Gabor Szabo) is erg jazzy maar werkt wel nog de vervreemding van de beelden in de hand. De beeldtaal komt me trouwens erg expressionistisch over. Het gegeven natuurlijk dat het gaat om een zwart-witfilm met veel schaduwwerk, alsook de surrealistische staat van het appartement die de desintegratie van de geest van Deneuve symboliseert. Knap werk van Polanski en cameraman Gilbert Taylor. Het idee van de immer tikkende klok vind ik schitterend, werkt op de duur op de zenuwen en het inlevingsvermogen van de kijker.

Wel geen film die ik nog eens zal herbekijken. Daarvoor is het mij té zwartgallig, zonder enig sprankje humor of hoop. Dan liever nog een keer The Gold Rush van Chaplin, waarnaar gerefereerd wordt in de film.

Een briljant vormgegeven psychische aftakeling, dat zeker, en meer hoef je er niet in te zien. Maar toch.

Polanski's protagoniste wordt niet vertolkt door Annie van banketbakkerij De Boer, nee, daar huurt hij Catherine Deneuve voor in. Bloedmooi, blondgelokt en wide-eyed, en in de tweede helft van de film alleen gehuld in een niet geheel ondoorzichtige nachtjapon.

Deze Carol wordt aan alle kanten bekeken, is het al niet door de mannelijke personages in de film, dan is het ten allen tijde door de kijker. Het helpt niet om het appartement te barricaderen, als het 'gevaar' zich al in dat appartement bevindt.

Het (mannelijke) oog wil ook wat?

aldus user yeyo, meer dan acht jaar geleden in dit topic, daarmee de aandacht vestigend op iets waarvan ik aanneem dat Polanski dat welbewust in zijn film incorporeert, en als dat al niet zo is, dat in ieder geval weerspiegelt: de mannelijke blik en interpretatie. 

Natuurlijk, Catherine Deneuve, en het vrouwelijke type dat yeyo omschrijft, zullen niet bij een ieder in de smaak vallen - misschien alleen irritatie opwekken - maar het zou zo maar kunnen dat er heel wat normaal gesproken timide kantoorklerken rondlopen die zich bij de aanblik van zoiets plotseling een beest van een kerel wanen.

En, ook natuurlijk: die vrouwelijke obsessie, die mengeling van angst, walging en fascinatie voor, en verlangen naar het seksuele, zal wellicht haar wortels hebben in de realiteit. Verkrachtingsfantasieën, het zal. Maar nogmaals: is dit een film dáárover, een ziektegeschiedenis, of is het niet ook een mannelijke verbeelding daarvan?

Die mannelijke verbeelding, die is er in cinema natuurlijk (bijna) altijd. Het bewuste in vraag stellen daarvan komt iets minder vaak voor. Carol roept wat dat betreft wel associaties op met bijvoorbeeld Susan Vargas in Touch of Evil, en Claudia in l'Avventura, die zich op enig moment omringd, omsingeld weten door een mannelijke horde.

'Ze lijkt zich niet eens bewust van haar eigen seksualiteit of van de gevolgen die het kan teweegbrengen'.

Natuurlijk weten vrouwen dat doorgaans wel. De twoway street, de dubbelzinnigheid van het seksuele (en de representatie daarvan), werd in recente jaren zelden zo sterk tot uitdrukking gebracht als in Glazer's Under the Skin, waarin de alien van een meedogenloos seksueel roofdier gaandeweg transformeert in een weerloze seksuele prooi.

Polanski. Heel veel heb ik nog niet van hem gezien,en niet alles daarvan beviel mij, maar alleen al vanwege deze film heeft hij zijn plaats in de filmgeschiedenis verdiend.

de tweede film van Polanski

Een bijzonder knappe vrouw Carol (Catherine Deneuve,) woont samen met haar oudere zus in een appartement. De knappe vrouw krijgt natuurlijk veel mannelijke aandacht, maar de ironie is dat ze eigenlijk een angst?/afkeer? van mannen heeft.

Deze afkeer neemt zo'n vormen aan dat Carol helemaal ontspoort.

Hoewel de film niet slecht is, is het hoofdpersonage een persoon waar ik mij niet kan in vinden.

Ze heeft verlatingsangst, een angst voor mannen, ziet dingen die er niet zijn, noem maar op. Ze is gewoon gek, punt. En ik heb daar geen binding mee, dus kon mij de film ook niet echt boeien.

Uiteindelijk geef ik toch een 3 sterren, omdat Catherine de geesteszieke Carol echt wel goed speelt en dit wel kan tellen als psychologische horrorfilm...

Als je iemand kent die nu in het gekkenhuis zit en je wilt weten wat in ze omgaat?

Kijk dan deze film!

Deneuve speelt haar rol inderdaad wel goed maar als kijker krijg je totaal geen binding met haar personage , het is verder zeer neerslachtig en met vrijwel geen backstory waardoor je je enigsins in haar toestand zou kunnen inleven .

Die zus zou toch beter moeten weten denk je wel eens , het is duidelijk dat deze vrouw psychische hulp nodig heeft maar niemand lijkt dat te beseffen .

Polanski.

Verrassend stukje film. Ik heb van Polanski nog te weinig gezien om zijn trademarks te herkennen, maar dit wist me best te smaken. Het heeft ook veel te lang geduurd voordat ik de film zag, maar recentelijk was er dan eindelijk de kans voor. Zoals het cijfer al weggeeft viel deze film me in bijna alle opzichten mee.

Het duurt even voordat het echt lekker door kan denderen, maar eigenlijk weet de film altijd wel te boeien. Zeker voor een oudere film als deze heeft Polanski zijn sfeertje goed onder de controle. Door middel van uitstekend camerawerk en een benauwde sfeer creëert Polanski een film die erg vreemd aanvoelt, maar daardoor wel onder je huid kan kruipen, ondanks dat het nooit ijzingwekkend weet te worden.

Wat deze film wat in de weg zit is Deneuve zelf. Ik heb het eigenlijk nooit een goede actrice gevonden. Haar schoonheid lijkt haar in deze rol te hebben gezet, maar alles voelt nogal gemaakt aan. Erg geacteerde uitstraling, en dit is ook niet de enige film waarin ze dat doet. Viel me ook al erg op in Belle de Jour. Twee prominente rollen, maar nooit overtuigend.

Polanski gooit van alles in zijn film om de boel wat unieker te maken, en ondanks dat deze ideeën vaak ver uiteenlopen past het op een vreemde manier goed samen. Soms kent de film een inkakmomentje en echt spannend is het niet, maar wel lekker bevreemdend en claustrofobisch. Het gevoel van eenzaamheid, duidelijk een centraal thema binnen deze film, mag regelmatig doorbreken en helpt de film vooruit.

Goede film, beter dan verwacht ook. Polanski is een beetje een hit-en-miss voor me, veel van zijn films loop ik ook met een grote boog omheen, maar wat ik dan wel van hem zie maakt best indruk. Leuke verrassing die wat aan de lange kant is maar behoorlijk wat includeert om de film een uniek sfeertje te bezorgen die goed op de kijker wordt overgebracht. Ruime voldoende voor deze geslaagde stijloefening.

Redelijke film over een jonge vrouw die zichzelf verliest in het appartement van haar zus. Een effectieve psychologische horrorfilm, vooral ook door de duidelijke symboliek, het camerawerk en het spaarzame gebruik van muziek. Echter is de film nogal traag en langdradig en weet het hoofdpersonage niet overal te boeien (had op sommige vlakken wat beter uitgewerkt mogen worden).

Het was een onheimelijk gevoel dat zich van mij meester maakte die avond toen THE END verscheen op het scherm. De film Repulsion was net afgelopen. Veel verhaal zit er niet in, dacht ik. Meisje wordt weer en meer waanzinniger. Ik wou het daar bij laten.

En toch ... De credits liepen nog over het scherm en er schoot me iets te binnen. Catherine Deneuve is fantastisch hier. Die tics, haar voornamelijk zwijgen, haar verschijning, haar afwezigheid in aanwezigheid van ... tja, iedereen.

Ik wou afronden. En toch … Polanski en zijn verbeelding. Fantastisch uitvergroot. Muren kraken, Plafond beweegt, ...

Een streep ondertrekken nu. En toch … de geluidsband met die score, die effecten en niet te vergeten dat fait divers met die straatmuzikanten ...

Nu was ik echt ongerust. Een film die pas nadien tot leven komt, die stoort, die intrigeert. Ik laat het even bezinken, klik dan op MM om Repulsion een laatste rustplaats te geven, ik wil er vanaf maar de ene mening verdringt de andere. Alsof de naald van mijn kompas naar rechts EN links slingert. In afwachting van de eensgezindheid van mijn geest blader ik wat door de commentaren. Uitermate knappe reviews van Ferdydurke en aansluitend ook yeyo en nog maar eens groeit de film in inhoud, in visie. Repulsion stuurt mij terug naar af. Naar een witte pagina. Ik sluit de computer terug af.

Twee dagen later, zo maar, uit het niets, schiet plots die laatste scene terug voor de geest. De schoonbroer draagt Deneuve buiten de kamer, de camera pant naar rechts, allerlei objecten komen in beeld, op de kast, op de grond, dan een stukje zwart en dan komt die familie foto waarin wordt ingezoomd op een meisje, op haar blik dat reeds in de verte staart, reeds afwezig van het familie gebeuren. Het doet mij een beetje denken aan de film Spider van David Cronenberg. Wat we zagen was niet de geboorte van de waanzin, nee het was de aangekondigde rit naar het laatste station van de waanzin.

Polanski brengt de wereld van Hitchcock en de Europese new wave samen, al blijft het ook deels in de schaduw van beide genres. Catherine Deneuve is toch wel iets te afstandelijk om de film te dragen en zo ontbreekt het aan de nodige intrige en spanning. De beelden zijn wel mooi gemaakt, niet voor niets dat Polanski gaandeweg zo gewaardeerd werd. Ik kan me wel voorstellen dat de film het nodige publiek vond. Maar de tijd heeft deze prent wat mij betreft niet al te veel goed gedaan.

Ik ben wel een liefhebber van de soundtrack, net als in veel Europese tijdsgenoten met een jazzsfeertje. Muzikant is Chico Hamilton op het moment van de film al een palmares van samenwerkingen kon tonen met oa Charles Mingus, Count Basie, Duke Ellington, Lester Young, Billie Holiday, Nat King Cole en zoveel meer legendes.

Catherine Deneuve zet hier een geweldige prestatie neer. Gedurende de gehele film zie je dat er iets niet helemaal klopt aan haar en dat is zeker geen grapje. Repulsion vertaalt zich als afstoting en dat is wel degelijk waar de film over gaat. Soms krijg je medelijden, soms raak je flink in de war van de beelden. Hoewel niet perfect, ik hield aan Repulsion best een ongemakkelijk gevoel over en dan zit het meestal wel goed met de film.