Belle de Jour (1967)

Dit heeft toch weinig met nouvelle vague te maken?

Laten we het er op houden dat het dezelfde scene was waarin de film gemaakt werd. Bovendien heeft Buñuel deze film openlijk bekritiseerd door de zeggen dat ie te nouvelle vague was. Dus dat moet je toch echt aan hem vragen. Ik zie de vergelijking wel trouwens, niet per se qua regiestijl, maar wel bijvoorbeeld met Deneuve als actrice. Typisch new wave-poppetje.

Ik zie het nog steeds niet. Verder maakt het ook niet veel uit, vind dit een steengoede film.

Beetje teleurgesteld over deze film. Ik had toch iets meer verwacht. Hoewel Catherine Deneuve met haar vertolking ieder ander wegblaast in deze film vind ik dat ze in een film als Repulsion nog veel sterker is. Het ligt waarschijnlijk aan de casting van de andere acteurs/actrices. Verder een film waar niet veel van zal bijblijven, jammer.

Je kunt een film die 1 lange sexuele fantasie van de hoofdrolspeelster(Deneuve)is,natuurlijk best erotisch noemen .Of je er als kijker opgewonden van raakt is een totaal andere kwestie.Hoe dan ook:de bewering van sommigen dat deze film achterhaald zou zijn,deel ik niet geheel.Hoe zou deze film achterhaald kunnen zijn in een tijd waarin 35+ eenzame huisvrouwen hele nachten doorhalen met Sex and the city DVD's en wanhopige trutjes hun ellende compenseren door te raaskallen over hun puur imaginaire f*ckbuddies?

Technisch gesproken is dit een typisch,vlekke-en moeiteloos schoten Buñuel,zij het met wat te weinig bizarrerie,naar mijn smaak.Deneuve ziet er natuurlijk lekker uit en doet het,net als Piccoli,prima.

Waar ik een bevreemdende, surrealistische film verwachtte, is Belle de Jour jammer genoeg nogal rechtlijnig en conventioneel. Enkel de fantasie-sequenties springen er uit, maar die zijn, zoals de rest van de film, audiovisueel niet bijster speciaal en daarom zelfs behoorlijk sfeerloos.

De onderdrukte seksualiteit van de bourgeois wordt door Deneuve op een overtuigende manier gebracht. Hoe ze verlegen in haar mantelpakje voor die nieuwe job komt 'solliciteren' vind ik echt geweldig. Helaas kent de film weinig opbouw of ontwikkeling. Naar het einde toe wordt het allemaal wat interessanter, maar zelfs dat wist me niet helemaal te raken.

Een lichte tegenvaller, maar ik wil toch meer zien van Bunuel.

Erg sterke film weer van Buñuel, een van zijn beste zelfs. Vreemd dat ik hier toch een aantal berichten lees die het surrealisme en het erotische van de film mee vinden vallen. Wat het surrealisme betreft durf ik iedereen uit te dagen om aan te wijzen welke momenten werkelijk plaatsvinden en welke niet. Dat lijkt me een enorm moeilijk taak. Het mag hier dan niet gaan om uitbundig surrealisme, maar uiteindelijk kunnen de meeste scènes dromen zijn, inclusief alles in het bordeel. Want hoe je die scènes ook went of keert, uiteindelijk lijken de fantasieën van alle vreemde gasten Severine aan te trekken, alsof het haar stiekeme fantasieën zijn. Niet dat ik wil zeggen dat ze niet in een bordeel werkt, maar ik ben er tevens van overtuigd dat niet alles daar werkelijk zo is als verbeeld wordt.

Wat de erotiek betrefd is het belangrijk om af te vragen wat erotisch is. Is het erotische niet wat ons doet verlangen naar de seks en niet de seks zelf? Als dat zo is dan bestaat er wellicht geen geslaagdere aanpak om het onderwerp te behandelen dan in Belle de Jour. Buñuel in deze periode van zijn carrière is niet bezig met wilde beelden en weet dat zichtbare seks afbreuk zal doen aan het geheel. In plaats daarvan geeft hij hints van wat er kan gebeuren tijdens de seks die buiten beeld blijft. Dit doet hij door de klanten van Severine te linken aan verschillende attributen, maar weinig wordt laten zien. Wat er uiteindelijk gebeurt is wat je als kijker denkt dat er gebeurt. Persoonlijk vond ik het geen opwindende film, dus misschien is het op die manier niet geslaagd als erotische film, maar ik weet niet of Buñuel daarop uit is. Hij heeft iets confronterender voor ogen. Het constante spel met droom en werkelijkheid is ook belangrijk aangezien erotiek in grote deel droom is. De film gaat over Severines verlangens en hoe ze met die verlangens probeert om te gaan, niet om hoe die verlangens zich uiten in een fysieke daad.

De uitvoering van de film is gewoon erg goed. Buñuel is niet enorm geïnteresseerd in mooifilmerij, maar dit is zijn elegantste, stijlvolste en ook kleurrijkste film. De sfeer is prachtig. De meeste scènes zijn gedenkwaardig. Deneuve valt me soms nogal tegen, maar hier is ze fantastisch en er zijn sterke bijrollen van Piccoli (waar ik doorgaans ook geen fan van ben) en Page. Maar het is toch vooral Buñuels film.

4*

Hé, dit is (pas) de 1e film die ik van regisseur Luis Buñuel gezien heb, zie ik. Vond dit een mooie film, met vooral een schitterende (!) Catherine Deneuve in de hoofdrol.

Mooie vrouw, maar met alleen haar krachtige uitstraling draagt ze de hele film eigenlijk al. Sterke prestatie. Vond het surrealisme makkelijk te onderscheiden van de realiteit eigenlijk. Het levert een paar mooie plaatjes op, maar bijzonder geslaagd is het niet.

Vond het verhaal best interessant en regisseur Buñuel weet deze de juiste erotische lading mee te geven. De sfeer is sterk en de cast uitstekend. Dikke voldoende.

Mooie recensie weer. Goed gedaan!!!

Persoonlijk had ik het dee dat Bunuel (waar zit dan kringelding op mijn toetsenbord) beoogde dat je via de stting in het bordeel en de attributen zelf je fantasien zou oproepen, dat je als kijker dus aan het fantaseren slaat. Maar dat zou dan een exercitie zijn waar een wel erg elaborate film omheen is gebouwd. Ben er nog niet zo achter. Nu maar een 3,5*, later wellicht meer. Of minder, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk.

Belle de Jour is nogal een lauw gebeuren. Een betoverende Catherine Deneuve checkt de prostituee-business en raakt daar ook in verzeild. Ze krijgt genoeg screentime en da's maar goed ook, want anders werd dit vervelend om aan te zien. Wat een babe is zij Buñuel registreert voornamelijk op een afstandelijke manier, gooit her en der een verontrustende droomscene in de film en dat is het dan wel. Echt grijpen deed de film me dan ook niet.

Gelukkig heeft Buñuel eens een keer een vrij normale film gemaakt, die lekker wegkijkt.

Het verhaal van de uit geldnood of verveling prostituerende huisvrouw is realistischer dan menigeen wellicht denkt.

Catherine Deneuve is niet slecht, maar ook niet bijzonder.

P.S. Ik vind sowieso haar op jonge leeftijd verongelukte zuster Françoise Dorléac een veel betere actrice.

Zielloos.

De krampachtige openingsscène doet het al vermoeden: Belle De Jour is geen topper. Vooral hoofdpersonage Sévérine is een dooie mus, zij het eentje met een kinky gedachtegang.

Af en toe wordt geprobeerd fantasie en realiteit dooreen te halen, maar het wordt nergens intrigerend.

Het voorspelbare einde is daar een goed voorbeeld van.

Cathérine Deneuve is voornamelijk saai. Een beetje levenloos uit haar ogen turen is het enige dat schijnt te lukken.

De andere vrouwelijke bijrollen zijn stukken beter neergezet, daar zit op z'n minst een beetje leven in.

De mannelijke tegenspelers zijn van die arrogante Fransozen met een ongure uitstraling en beperkt acteertalent.

Ik ben niet thuis in de Franse cinema en heb zodoende geen flauw idee wie Louis Buñuel is, maar veel behoefte om dat te weten en zijn oeuvre te ontdekken heb ik na het zien van deze film niet gekregen.

Visueel doet het bij momenten soapachtig aan en sfeer ontbreekt meestal.

1,5

Grote klassieker, maar met een vreselijk lelijke gedateerde look. Ook enige betrokkenheid voelde ik niet en bij tijd en wijlen was de film wat langdradig. Deneuve speelt nog wel aardig, maar redt de film niet: 1,5*.

Tweede Bunuel. Tweede keer niks.

Ditmaal een straightforward review. Een heel andere film dan El Ángel Exterminador, las hier nog regelmatig terug dat mensen deze film nog enige vorm van surrealisme vonden bevatten. Ik zag het er niet in terug. Maar volgens mij vallen de "droomscenes" dan ook niet onder surrealisme (toch niet op de manier waarop ze hier uitgewerkt werden).

Het verhaal kon me vanaf het eerste moment eigenlijk al niet boeien. Deneuve speelt zwak, haar medespelers zijn zo mogelijk nog houteriger. Frans is een taaltje dat lekker kan vloeien, maar de dialogen voelen geforceerd en geacteerd aan.

Visueel ook helemaal niks wat mij boeide, dus restte het gespeel met wat is echt en wat niet. Een oninteressant spel dat resulteert in een finale waar menig regisseur zich tegenwoordig voor zou schamen. Of in ieder geval zwaar voor afgevallen zou worden.

Het was een hele zit aangezien ik op geen enkel moment in de film gekomen ben. Dingen passeerden volledig langs me heen, zonder dat er maar ergens een interessante invalshoek te vinden was.

Compleet andere film dus, wel hetzelfde resultaat.

0.5*

Wel grappig dat Bunuel zo synoniem geworden was met surrealisme, dat bij alle droomsscenes in zijn films mensen direct dwepen met het onovertroffen surrealisme en er nog veel meer van maken dan er waarschijnlijk inzat. Vond ik ook al bij verschillende andere films van hem.

Maar verder ben ik het behoorlijk oneens

Tja, staat bij mij ook te boek als surrealist, dus met die mindset ga je dan toch al snel een film in. Punt is natuurlijk wel dat je naar gelang wat je voorgeschoteld krijgt best kan schakelen. De rest blijft stil, maar vraag me toch af wat zij dan echt herkennen als surrealistische elementen hier.

Viel me iets tegen, helaas. Na Viridiana en Los Olvidados was ik hier toch niet enorm van onder de indruk. Nog steeds de moeite waard, maar voor mij zeker niet zijn beste.

Voor een film over de angst voor seksueel verlangen is het niet bepaald zinnelijk of passievol. Op zich een te verklaren stijlkeuze van Buñuel als je het ziet in lijn met de thematiek van seksuele repressie, maar het wordt op deze manier meer een lesje Freudiaanse symboliek herkennen dan dat de beelden op zichzelf onder de huid gaan zitten. (Het Madonna-hoer-complex!) Soms wordt het zelfs een beetje naar met expliciete verwijzingen naar verkrachting, pedofilie en kindermisbruik. Aan Catherine Deneuve ligt het overigens absoluut niet, die is hier op het toppunt van haar kunnen in hoe zij heel subtiel weet te verschuiven in haar acteren. Dan is ze kinderlijk naïef en onschuldig, maar geleidelijk aan wordt zij een koele, onaanraakbare vamp. Toch voelt het bij haar niet alsof het onschuldige, het onaanraakbare en het seksuele los van elkaar staan. Ze weet de schijnbare tegenstrijdigheden op het scherm te brengen alsof ze een logisch verband met elkaar hebben. Lastig uit te leggen, maar het maakt Deneuve zeker het warme hart van een verder wat statische prent.

Denk dat je het je meer dan twee jaar na dato niet meer afvraagt, maar ik geef je toch een antwoord. Het surrealisme was een kunststroming die zich o.a. liet baseren op de theorieën van Sigmund Freud en Carl Jung, dus de rariteiten op het beeld waren er niet zomaar met de haren bijgesleept. Ze verwezen naar de filosofieën rond de psychoanalyse en het onderbewustzijn/het onbewuste. Daar zat ook een politieke kant aan, want de macht van de kerk begon af te nemen en er werden pamfletten geschreven en kunstwerken gemaakt die de bestaande instituties wilden ondermijnen. Buñuel was met zijn werk anti-religieus en tegen de heilige huisjes als het huwelijk en het gezin. De surrealistische elementen hier zijn hoe de menselijke driften worden verbeeld als iets wat zich onderhuids afspeelt, waarbij het niet beteugeld kan worden door bijvoorbeeld de huwelijkse trouw. 'Belle de Jour' (1967) sluit qua thematiek en achterliggende filosofie (de seksuele fantasieën van een huisvrouw) aan op waar de surrealisten destijds ook al voor stonden.

Sterke film van Buñuel wederom, waarin Deneuve op haar eigen onderkoelde wijze schittert. In eerste instantie lijkt Belle de Jour een wat conventioneler werk, maar ook hier spelen dromen weer een grote rol. De scheidslijn tussen droom en werkelijkheid is niet altijd duidelijk, al lijkt de koets een rol te spelen in de meeste droomscènes. Er valt ook iets voor te zeggen dat alle gebeurtenissen in het bordeel gedroomd zijn: de gebeurtenissen daar komen overeen met haar seksuele fantasieën, en met de komst van de jonge Marcel dringt ook het gevaar haar leven binnen, zo afwezig in haar veilige bestaan als doktersvrouw.

Terwijl in Nederland nog tot in 1971 draken als 'Wat Zien Ik?' en 'Blue Movie' het onderwerp sex via films aansneden, was Luis Bunuel in 1967 al vele straten verder. In 'Belle De Jour' vertolkt Catherine Deneuve een personage dat wel wat wegheeft van haar rol als Carol in Polanski's 'Repulsion' van twee jaar eerder. 'Belle De Jour' is echter nog gelaagder door de complexe mix van sexuele geremdheid, onuitgesproken verlangens, onderwerping, overspel, prostitutie en bondage. Als je net denkt dat je het verhaal en eenieders drijfveren een beetje door hebt gooit Bunuel middels een raadselachtig open einde nog even alle zekerheden omver.

Séverine en Pierre hebben een verstandshuwelijk. Zij lijkt frigide; hij is moreel hoogstaand. Hun interieur is symmetrisch. Er hangt een kubistisch schilderij aan de muur. Ze slapen in twee afzonderlijke bedden in een kamer met maagdelijk wit. Op de achtergrond klinkt het getik van een wekker.

Heel anders klinkt het getingel van de bellen van de landau in de openingsscène. De kijker wordt meteen op het verkeerde been gezet, want dit blijkt een fantasie te zijn. Pierre draagt een grijs maatpak met das; Séverines jurk is fel rood. Deze kleur staat symbool voor passie en zal terugkeren in de rozen van de charmeur Henri en in de bloedvlek op het witte laken.

Séverines onderdrukte seksualiteit is de oorzaak van haar verkrachtings- en SM-fantasieën. De centrale verhaallijn is realistisch, maar deze wordt onderbroken door fantasieën, herinneringen en vervormde herinneringen. Buñuel, met z'n achtergrond in surrealisme, laat bewust in het midden waar de grens tussen realiteit en fantasie precies ligt. De vraag wat er in het doosje van de Japanse klant zit, blijft onbeantwoord. De slotscène is verwarrend, vooral omdat diezelfde rolstoel al op het trottoir stond in een herinnering.

De regisseur heeft een cameo aan een tafeltje in het begin van de fantasiescène met de doodskist. Louter bij wijze van veldonderzoek heeft hij enkele Franse bordelen bezocht. Het tafereeltje waarin de dochter van de kuisvrouw haar schoolrapport aan de bordeelhoudster laat zien, lijkt me uit het leven gegerepen. Het interieur is netjes verzorgd. Wanneer Armand een ovaal kader met een odalisk kapot slaat, wordt dat gauw vervangen, want kort daarna hangt de afbeelding alweer aan de muur. Voor 1967 was de erotiek op het randje, al is het rollenspel vooral komisch. Het meest gewaagde wat er te zien is, is de blote rug van Catherine Deneuve.

De namen zijn symbolisch gekozen. Séverine betekent ernstig. Pierre betekent rots. Henri kan een verwijzing zijn naar Henry VIII met z'n zes vrouwen. Madame Anaïs kan naar Anaïs Nin verwijzen of naar een vruchtbaarheidsgodin. In Charlotte (Françoise Fabian) zit het woord harlot. Semen retentum venenum est is Latijn voor "Opgehouden zaad is giftig". Zorra is Spaans voor vossin, maar wordt ook voor een prostituee gebruikt.

Catherine Deneuve kan de grootste Franse actrice genoemd worden. Met haar bleke huid en waterige ogen geeft ze de fragiliteit weer van een personage met onderdrukte verlangens, van een vrouw met een dubbelleven. Dit symbolistische drama laat de toeschouwer in verwondering achter.

Ok.

Belle de Jour werd gekeken in het kader van een filmevenement, en na de opening dacht ik even wat anders en bijzonders te gaan zien. Deze film is dan (vooral voor die tijd) iets anders, maar dan voornamelijk voor het eerste gedeelte, want daarna gaat het de veiligere paden bewandelen en kijk je tegen een wat normalere film aan.

Overigens kan ik het me voorstellen dat deze film voor die tijd buitengewoon controversieel geweest moest zijn. Een film met prostitutie als hoofdonderwerp, het zal misschien niet het meest favoriete gedeelte zijn geweest uit die tijd. In dat geval kan je de durf van de makers prijzen, maar ik ga er geen punten bij of voor aftrekken, want het heeft weinig met de inhoud van de film zelf te maken.

Belle de Jour opent aardig apart aangezien de eerste sequentie een seksfantasie betreft. Daarna begint het echte verhaal en die heeft even kort de tijd nodig om op gang te komen. Eenmaal het verhaal zich heeft opgestart wordt het snel interessant en de omgeving is intrigerend om te volgen. De prostitutie wordt niet expliciet en zeer beperkt in beeld gebracht, maar dat is ook niet nodig wat mij betreft.

Genoeg details en decoraties in de scenes, gemengd met een lekker sfeertje. Het acteerwerk is half en ik ben er nog steeds niet over uit of ik Deneuve goed of niet goed vond. Soms vond ik haar serieus tragisch acteren, terwijl andere scenes weer beter zijn. De bijpersonages variëren van idioot naar prima. Iedereen speelt niet bepaald realistisch, maar storend is het (vaak) niet.

Het jammere is uiteindelijk dat de film halverwege van het interessante pad afstapt en plaats maakt voor een wat voorspelbaardere dramafilm met wat romantische invloeden. Dit is het punt waarop het allemaal wat minder begint te boeien en dat gaat af van de kracht van de film. Regisseur Buñuel wist lang de aandacht vast te houden, maar verliest hem dan toch in de tweede helft.

In het algemeen vond ik het tweede gedeelte dus saaier, maar dankzij het eerste gedeelte kan ik het onmogelijk een saaie film in zijn geheel noemen. Soms uitzonderlijk boeiend, maar in het algemeen pakkend en met een aardig sfeertje. Het laat me alleen wel achter met een wat onbevredigend gevoel, omdat ik toch op iets anders of meer had gehoopt. Voor wat het nu is echter, is het prima.

Vooral een uitbeelding van de regisseur en zijn fantasie, Bunuel. Jammer dat Deneuve haar hoofd een aantal jaren geleden met botox heeft laten bewerken, de jukbeenderen en de rest zijn nooit meer natuurlijk geworden.

Deze film heeft alle ingrediënten om te zeggen: voer voor psychologen, voor Bunuel en anderen.

Beetje stereotiepe fantasie. Naar Piccoli kan ik niet meer kijken, zonder aan "la grande bouffe" te denken en daarna te besluiten de eerste weken niet meer te eten, bij wijze van spreken.

Doe geen moeite mij te proberen overtuigen van "dlepere lagen", nouvelle vague en andere aspecten: die zijn er niet,

het is een mannenfantasie uit de 60-er jaren.

Luis Buñuel heeft een mooi palmares op zijn naam, maar voor mij is het de eerste kennismaking. Geen slecht begin moet ik zeggen. Belle de Jour, een knipoog naar de Franse term 'belle de nuit' dat gebruikt wordt voor prostituees. Catherine Deneuve als Séverine, schittert in de titelrol. Haar huwelijk zit wat vast en ze fantaseert over een meer boeiend seksueel leven. Als dat niet genoeg is, wordt ze overdag prostitué als Belle de Jour. Voor haar is het een verlengde van haar fantasieën en het is niet altijd duidelijk waar de grens van realiteit en fantasie ligt.

De film is mooi gemaakt met een kleurrijk palet zoals we dat wel meer zien in de jaren '60. De cast zit wat mij betreft wel wat stroef. Catherine Deneuve doet het niet slecht, maar de film gaat geen acteerprijzen winnen. Ook al is het niet de beste film van de '60s, heb ik er best wel van genoten.

De film lijkt me een kritiek op de burgerlijke maatschappij die liefde en seksualiteit verbindt terwijl in ieder geval voor de vrouw in de film dat twee verschillende dingen zijn vanwege haar masochisme (de film hint op seksueel misbruik in haar kindertijd): haar echtgenoot en zij houden zielsveel van elkaar maar ze is niet in staat tot seks met hem terwijl ze fantaseert over vernedering en verkrachting. Als ze hoort van prostitutie kan ze de verleiding niet weerstaan en werkt ze ’s middags stiekem als prostituee (als toespeling op belle de nuit – een benaming voor prostituee – geeft de gastvrouw haar de naam ‘belle de jour’). We zien een paar bizarre vormen van seksualiteit die klanten vragen en uiteindelijk vindt ze haar eigen smaak of zelfs echte liefde bij een jonge, agressieve crimineel als klant die haar vernedert en afranselt maar haar ook opeist zodat haar echtgenoot ‘een obstakel’ wordt. De film heeft haar kracht in het psychologisch spel tussen de personen en in de seksuele verlangens die in haar geval sterk zijn onderdrukt waardoor niet meteen duidelijk is wat haar fantasie is en wat echt gebeurt. Ik weet niet of feministen blij zijn met deze film waarin de vrouw slechts seksuele bevrediging vindt in totale onderwerping aan de man.

Mijn reactie sec op deze opmerking (het is alweer een hele tijd geleden dat ik 'm zag): als het haar eigen keuze is en zij er echt gelukkig (voor zover een mens in staat is gelukkig te zijn, jaja) mee is, wie kan daar dan tegen zijn?

Of zeg ik nu iets heel geks?

Het is denk ik een van de vragen die de film wil opwerpen (zoals bv. ook de vraag of de vrouw trouw blijft aan haar man als ze als prostituee werkt).

Een revolutionaire of vooruitstrevende film uit de jaren 60, niet toevallig van Franse makelij waarbij de seksuele ontplooiing van de vrijgevochten vrouw centraal staat. Expliciet wordt het nooit, maar de gedachten en speelse fantasieën zullen bij menig in het verkeerde keelgat geschoten hebben.

Werkelijkheid en fantasie spelen soms door elkaar heen. Het was voor mij niet altijd duidelijk wat wanneer was. Op dat vlak een intrigerende film, mede door de sterke rol van Deneuve.

Niet voor mij het meesterwerk dat velen erin zien, maar zeker de moeite om eens meegepikt te hebben. Deneuve is dan ook pure klasse.

Fijne film, met een sterke Deneuve. Het ziet er allemaal fraai uit, de kleding, het huis van Séverine en haar man Pierre. Het contrast met de wereld van de prostitutie is vrij groot. Ik heb hier echt wel van genoten, hoewel de beslissing van de protagoniste niet echt aannemelijk wordt gemaakt.

Vanaf 6 februari 2025 in de bioscoop (Odyssey Classics, re-release)

Ik blijf bij dezelfde waardering na herziening. Zonder het kleine voorvoegsel, maar ben het niet bepaald meer hiermee eens. In de bios zag ik een film die helemaal niet zo recht vooruit was. Maar een film speelt met dromen en fantasieën en werkelijkheid. Met die blik past ook het einde veel beter. Een die je deels zelf laat bepalen waar die grenzen liggen ook.

Verder kun je je afvragen wie de uiteindelijke bron is van de fantasie: Deneuves karakter, Piccoli's karakter, Bunuel zelf. Ook daar speelt de film en vrij boeiend spel mee. Maar het is zeker niet Bunuels beste. Dat vind ik ook 16 jaar later niet. Ik hou erg van sixties Deneuve en ook hier draagt ze de film, dat vind ik wel nog steeds.

Ik zag deze film in 2013 en gaf toen 1,5. Ik vond de film er lelijk gedateerd uitzien. Enfin, ik zag een trailer langskomen dat deze film opnieuw zou draaien en zowaar, ik vond de film er mooi uitzien. Dus toch maar naar de bios gegaan met hogere verwachtingen, mijn smaak is immers ook wel veranderd. En die verwachtingen kwamen aardig uit. Nog steeds geen meesterwerk wat mij betreft, maar ik vond de film een pak boeiender en vooral mooier dan 12 jaar geleden. De film blijft op een bepaalde manier wel afstandelijk, ook door het acteerwerk dat wat oppervlakkig blijft. Juist het camerawerk, door bijvoorbeeld in te zoomen op Deneuve's gezicht, maakt dat je in haar geest weet te kruipen maar Deneuve zelf vond ik wat kleurloos. Deels is dat haar rol maar dit was wel erg vlakjes op momenten. En dat spelen met droom en werkelijkheid geeft af en toe leuke momenten maar maakt ook dat ik de film beleefde met afstand. Wel een film die vermaakt en op een zekere manier ook boeit maar niet iets dat me omver blaast. Niettemin een fikse ophoging in score. 3,5*.