• 13.135 nieuwsartikelen
  • 169.882 films
  • 11.159 series
  • 31.929 seizoenen
  • 630.987 acteurs
  • 196.428 gebruikers
  • 9.184.012 stemmen
Avatar
 
banner banner

Solyaris (1972)

Drama / Sciencefiction | 167 minuten
3,78 783 stemmen

Genre: Drama / Sciencefiction

Speelduur: 167 minuten

Alternatieve titels: Solaris / Soljaris / Солярис

Oorsprong: Sovjet-Unie

Geregisseerd door: Andrei Tarkovsky

Met onder meer: Natalya Bondarchuk, Donatas Banionis en Jüri Järvet

IMDb beoordeling: 7,9 (101.115)

Gesproken taal: Russisch

Releasedatum: 19 september 2019

  • On Demand:

  • CineMember Bekijk via CineMember
  • myLum (Lumière) Bekijk via myLum (Lumière)
  • Netflix Niet beschikbaar op Netflix
  • Pathé thuis Niet beschikbaar op Pathé Thuis
  • Videoland Niet beschikbaar op Videoland
  • Amazon Prime Niet beschikbaar op Amazon Prime
  • Disney+ Niet beschikbaar op Disney+
  • Google Play Niet beschikbaar op Google Play
  • meJane Niet beschikbaar op meJane

Plot Solyaris

Wanneer een psycholoog aankomt op een ruimtestation die een baan maakt om de oceaanplaneet Solaris, ontdekt hij dat de commandant van een expeditie naar de planeet op mysterieuze wijze overleden is. Er doen zich ook enkele andere vreemde gebeurtenissen voor, zo verschijnen oude kennissen van de crew ter plekke, van wie sommigen al dood zijn.

logo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimage

Externe links

Video's en trailers

Reviews & comments


Gast

  • berichten
  • stemmen

Let op: In verband met copyright is het op MovieMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.
zoeken in:
avatar van De filosoof

De filosoof

  • 2223 berichten
  • 1512 stemmen

Het verhaal van de film lijkt wel wat op dat van Stalker (1979) - MovieMeter.nl: we reizen naar een mysterieus oord waar vreemde dingen gebeuren waarbij de clue is dat het oord ons slechts een spiegel voorhoudt zodat we onszelf en de waarheid kunnen ontdekken. Het doet denken aan Heisenbergs uitspraak dat de mens alleen maar zichzelf tegenkomt in zijn onderzoek naar de natuur. Bij deze film blijkt de ruimtevaart ons dan ook niet naar groene mannetjes à al Alien (1979) - MovieMeter.nl te sturen maar ons te confronteren met ons Faustisch verlangen naar kennis en onsterfelijkheid en in verband daarmee naar wat ons tot mens maakt. Vervreemden we ons niet van onszelf door kennis na te jagen tegen alle kosten (en moet wetenschap moreel zijn om geldige kennis op te leveren)? En is een neutrinokopie van een mens ook een mens of vereist menselijkheid atomen en herinneringen? En als we van iemand houden, houden we dan van die persoon zelf of van ons beeld van die persoon: kunnen we een ander of zelfs onszelf wel kennen? De boodschap van de film lijkt te zijn dat de mens niet het begrip of de ruimte maar de medemens c.q. liefde nodig heeft; onsterfelijkheid bereiken we door de grote levensvragen te stellen wanneer we in feite niet meer leven (dat doet denken aan Plato’s opvatting van filosofie als voorbereiding op de dood).

Hoe dan ook, de film is traag en lang(dradig) en is soms moeilijk te volgen, zoals we gewend zijn bij Tarkovsky, maar de film stelt interessante filosofische vragen en net als Stalker heeft de film vanaf het begin een zekere spanning en mysterieuze sfeer die de aandacht vasthoudt. In ieder geval lijken filmmakers nog steeds inspiratie bij deze film te halen want bv. Annihilation (2018) - MovieMeter.nl en Ad Astra (2019) - MovieMeter.nl lijken schatplichtig aan deze film. Toch vond ik Stalker indrukwekkender.


avatar van Graaf Machine

Graaf Machine

  • 9207 berichten
  • 1208 stemmen

Heerlijke herziening op groot doek.

Blijft een prachtige ervaring, die voortdurend boeit, maar na een kijkbeurt of 5 daagt het me nog niet helemaal.

Film duurt eigenlijk gewoon te lang. Dat is geen probleem bij verhalende films, maar bij films als deze met een meer filosofische inslag is de lengte toch een probleem. Aan het eind weet ik echt niet meer goed wat er in het begin allemaal gezegd en getoond is, terwijl me dat wel van belang lijkt.


avatar van Drulko Vlaschjan

Drulko Vlaschjan

  • 447 berichten
  • 398 stemmen

Na Stalker en Zerkalo mijn derde Tarkovsky en met afstand de eenvoudigste. Het verhaal is goed te volgen en de levensvragen die gesteld worden (wat is liefde, wat is het om mens te zijn, etc.) leiden niet echt tot nieuwe inzichten, maar toch vond ik het weer prima uit te houden. Mooie liefde, mooie decors, mooie acteurs.

Stiekem vind ik Tarkovsky op zijn best als er niets gebeurt, als hij van die repetitieve, mediterende scènes maakt, zoals hier de autoscène of die ellenlange shots van regen of water. Maar ergens was het ook wel weer fijn dat er dit keer een duidelijk verhaal was om je aan vast te houden. Bij Zerkalo was ik dermate de draad kwijt dat het genieten er een beetje bij in schoot. Stalker is nog altijd favoriet, maar Solyaris mag er zijn.


avatar van TMP

TMP

  • 1837 berichten
  • 1669 stemmen

Na Stalker mijn tweede film van Tarkovsky. In vergelijking met Stalker is Solyaris wel wat toegankelijker. Als je goed oplet valt het best te volgen. Deze film bevalt mij wel net iets minder dan Stalker. Het eerste uur is zeker de moeite waard, maar daarna begint het erg te slepen. Het middenstuk is erg traag, met slechts af en toe interessante momenten. Tegen het einde trekt het dan weer wat bij. Moeilijk om te beoordelen. Het deed mij niet zo veel. Misschien ooit nog eens kijken...


avatar van kaketoe

kaketoe

  • 827 berichten
  • 1708 stemmen

Zeker niet gek. Het kostte wel enige moeite om erin te komen. Daarna bracht de film me in een prettige meditatieve stemming die je filosofisch voortdurend uitdaagt. Al was het soms net te veel droppen van punchlines en vragen stellen. Verder vond ik het niet altijd even mooi. Een film die nog kan groeien, zoals onlangs A Hidden Life (2019) dat deed, alleen dat bleef bij Stalker (1979) uit.


avatar van richiedoom

richiedoom

  • 378 berichten
  • 3689 stemmen

Mijn derde van Tarkovsky (in chronologische volgorde) en daar waar ik die andere 2 erg sterk vond was dit voor mij een misser...

Ik vond met name dat de film erg langdradig was. Er gebeurde gewoon te weinig om zo’n lange speelduur te kunnen boeien. Daarnaast leende het decor van het ruimteschip niet echt voor plaatjes die blijven hangen. Bij Ivan’s Childhood en Andrei Rublev zijn er nog een aantal prachtige shots en scenes blijven hangen, maar bij deze film kan ik hooguit wat mooie beelden uit het eerste half uur herinneren.

Het hele middenstuk sleepte waardoor ik op een gegeven moment op de klok zat te kijken. Het einde vond ik dan wel weer goed gevonden, maar dat maakte het voor mij niet meer goed. Helaas een nipte onvoldoende.

Op naar de volgende: Zerkalo


avatar van richiedoom

richiedoom

  • 378 berichten
  • 3689 stemmen

Volgens mij heeft mijn stem zelfs deze film uit de top 250 gekegeld... oeps! Excuses aan de fans


avatar van Halcyon

Halcyon

  • 9952 berichten
  • 0 stemmen

Dit weekend heb ik de Criterion-bluray maar eens opgezet, in de eerste plaats uit nieuwsgierigheid naar hoe de film zich tot het boek van Stanislaw Lem verhoudt en toch ook een beetje om het onrecht vanwege mijn post-puberale recensie uit 2011 te herstellen. Conclusie: die "recensie" uit 2011, geschreven na de film op groot scherm in een of ander Antwerps filmhuis geconsumeerd te hebben, is hopeloos gedateerd en bijgevolg compleet irrelevant.

Conclusie nummer twee: het boek is wat mij betreft nog een stuk interessanter omdat psychologie en wetenschap (= de solaristiek) meer in evenwicht zijn. Nu begrijp ik ook dat de natuurkundige verschijnselen op die planeet makkelijker in woorden dan in beelden te vangen zijn en dat Tarkovsky daarom inzoomt op de personages, hun gedachtenwereld en hun interactie. Er komen af en toe wel wat shots van de gelei-oceaan voorbij, maar die wekken amper het ontzag dat auteur Lem in het boek wel doet. Dat betekent niet per se dat Tarkovsky's adaptatie inferieur is, ze bereikt alleen een andere beleving.

Dat de film traag is? Ja. Dat is wellicht een understatement en vroeger had ik daar moeite mee, zeker omdat ik daar op voorhand niet op ingesteld was. Een "juiste" mindset draagt volgens mij wel degelijk bij aan een betere appreciatie van de verstilling die Tarkovsky's cinematografie kenmerkt. Gedwongen worden om alles aan een surrealistisch traag tempo te laten inzinken; het is wat ongemakkelijk maar in zekere zin ook heilzaam en verfrissend.

De crux van de film – het materialiseren van ons onderbewustzijn, of het nu om een wens, een trauma, een schuldgevoel of wat dan ook gaat – en de wijze waarop de kijker dit vraagstuk voorgeschoteld krijgt, wist mij echt te prikkelen. Niet alleen op intellectueel niveau, maar vooral op het vlak van gevoel. Wie zich blootgeeft aan die prikkel kan een en ander terugkoppelen aan de ervaringen uit zijn/haar eigen leven en dat levert interessante, maar ook confronterende denkoefeningen op. En misschien was ik daar in 2011 nog niet “klaar” voor. Of anders gezegd: een film kan je kijk op het leven veranderen, maar even vaak is het net andersom.

Ik zou het natuurlijk nog over de esthetiek van Solaris kunnen hebben, al weet ik niet of dat wel zinvol is, want: subjectief. Wel loont het om de Criterion-release te checken. Die is zo helder dat de openingsscène, waarbij Kelvin gebiologeerd naar de waterplanten in de vijver bij het ouderlijke huis zit te staren, de indruk wekt alsof je in een pas gereinigd aquarium kijkt. De transfer doet het visuele stempel van Tarkovsky, waarbij lome, dromerige camerabewegingen en koele kleurfilters de toon zetten, alle eer aan.


avatar van Leland Palmer

Leland Palmer

  • 23767 berichten
  • 4813 stemmen

Prachtig op blu-ray na herziening. Tarkovsky is een meester. Het te trage eerste half uur houdt me van de volle 5 sterren, maar verder is deze filosofische film vol met vragen over de liefde, de mens en het leven een genot om naar te kijken. Werkelijk prachtige plaatjes. Binnenkort 'Stalker' ook maar weer eens herzien.


avatar van jipt

jipt

  • 3444 berichten
  • 3335 stemmen

Ik hou wel van vervreemdende sci-fi cinema, maar deze vond ik te taai. 3*


avatar van cinemanukerke

cinemanukerke

  • 1416 berichten
  • 852 stemmen

Na afloop van de film moest ik denken aan het liedje van Kommil Foo 'Ruimtevaarder'. Ook ik had een brief willen schrijven maar niet aan meester Frank maar aan meester Tarkovski met de volgende woorden :

"Meester Tarkovski, ik kom morgen niet meer naar de bioscoop en overmorgen waarschijnlijk ook niet want ik ben nog steeds aan het nadenken over wat U, meester Tarkovski, wil zeggen met uw film Solaris. Het is zeker niet omdat ik mij een domkop voel maar alleen, hier van binnen voel ik verwarring, het heeft geen zin dat ik het ontken. Ik weet dat kleurengebruik belangrijk is in uw films, ik weet dat water een rol speelt. Maar wat precies ?

Zeg nu zelf, Meester Tarkovski, wat ben je in 't heelal ? Een wens die niet in vervulling kan gaan ? Een spiegel die een schuldgevoel reflecteert ? En mijn boeken over kunst, dienen die nu tot niets ? Hebben die wel zin op Solaris ? Ik blijf hopen dat ik iets kan ontdekken in Solaris, ik hoop dat er iets kan beginnen leven in mijn hoofd.

Doe de groeten, Meester Tarkovski, aan de rest van uw films, ik zal ze nooit vergeten. En alhoewel ik in Solaris weinig concreets vind, toch wil mijn blu ray collectie niet aan de buurman schenken. Zo, meester Tarkovski daarmee is alles gezegd. Vaarwel en het mag u nog goed gaan hierboven in de eeuwigheid. En wat die kleinigheid betreft dat ik een domkop ben, wel dat deert een filmliefhebber niet."

Ik had de brief deze morgen willen posten maar toen bedacht ik nog iets :

"Oh, en voor ik het vergeet, mijn dochter komt ook niet meer naar de bioscoop maar dat is voor een heel andere reden die ik ooit wel nog eens vertel in mijn volgende brief."

Getekend : Cinemanukerke, december 2021.


avatar van knusse stoel

knusse stoel

  • 3208 berichten
  • 4029 stemmen

Het eerste half uur was traag maar filmisch wel mooi gedaan met o.a. het nagebouwde huis van de opa van Chris en de omgeving. Ook leuk gevonden is het kopje koffie met de druppels van een onweersbui. Eerst had ik het idee dat iemand met een gieter op het dak stond maar nee, ik zag ook op het pad de druppels neerkletteren.

In het eerste half uur is er dus een bespreking over de problemen op de planeet Solaris en daarna begint de film echt interessant te worden. Je moet even doorbijten maar dan heb je ook iets moois gezien.

Van mij een 8- vanwege het trage te lange 1e half uur wat korter had gekund. Je moet eigenlijk meer afweten van solaristiek, een wetenschap om een aantrekkelijk begin van de film te hebben.


avatar van Shadowed

Shadowed

  • 10056 berichten
  • 6010 stemmen

Er zijn niet veel klassieke regisseurs die kunnen dirigeren met de absorberende kracht van Andrei Tarkovsky. Solaris is een zowat unieke film die enorm kan profiteren van een geweldige sfeer. Onheilspellend, mysterieus en interessant zijn drie kernbegrippen die de desbetreffende sfeer weten te omschrijven. Door middel van bijna schilderijachtige sciencefictionplaatjes drukt Tarkovsky ook meteen een visuele stempel op de film. Ik heb geen idee waar hij al die beelden heeft weten te filmen, maar er is wat mij betreft niemand die een film kan maken en de natuur daarbij zo sterk kan benutten als Tarkovsky. Spijtig genoeg vormt de oceaanplaneet Solaris zelf meer achtergrond en benut Tarkovsky maar een zeer beperkt aspect van deze planeet, namelijk welk psychologisch effect dit heeft op de astronauten. Opvallend is ook dat de film traag en breed gefilmd is, maar de switch van aarde naar outer space wel abrupt naar voren wordt gebracht. Het mag echter weinig pret drukken. Zelden vlogen 167 minuten binnen een arthousefilm zo snel om. Ondertussen is het weer even geleden dat ik een film van Tarkovsky heb gezien, maar Solaris vormt daarbij meteen zowat mijn favoriet (al moet het die plaats delen met Andrei Rublev). Grote aanrader voor iedere filmfanaat.


avatar van Lovelyboy

Lovelyboy

  • 3492 berichten
  • 2581 stemmen

Don't forget...

Don't forget what?

We're not on the Earth.

Na het ontzettend moeizame Stalker een aantal jaren terug en Andrej Rublev eerder deze week die wel iets interessanter was maar toch ook weer ongelooflijk stug, vreesde ik toch wel de laatste Tarkovsky in de vorm van deze Solaris. Dit ging mij geen geld kosten met de twijfel of dat het wel waard zo zijn, maar zo bood YouTube uitkomst in een versie met Engelse ondertiteling. En hoewel deze mij het beste van de drie ligt en zekere sterke fases heeft mondde dit toch ook weer uit in een ongrijpbaar fenomeen.

Het begin is van een hoog Stalker gehalte waar we enkele karakters leren kennen tijdens mijmeringen in de natuur, kenmerkend voor Tarkovsky betreft meteen de natuur en het camerawerk, maar natuurlijk ook de peinzende gezichten en ondoorgrondelijke mijmeringen. Maar uiteraard draait het om Solaris waar men via een videoverbinding op de hoogte wordt gesteld van de vreemde waarnemingen op de planeet. Het betreft een mysterie dat in de fases er na best wel goed wordt opgebouwd en mij als kijker hoop geeft dat deze Tarkovsky echt iets gaat worden. En Solaris kent een erg sterke fase met de aankomst van Kris op de locatie waar een bijzonder en vooral dreigend sfeertje hangt. De beelden van het onrustige water, vreemde verschijningen en het nog aanwezige en vage personeel versterkt die vibe die wel iets heeft van films als Event Horizon en Sunshine.

Maar helaas, na de sterke sfeer en rare toestand op Solaris brokkelt de spanningsboog en mijn interesse langzaam af waarna het einde nog lang op zich laat wachten. Want ja, Tarkovsky maakt geen korte films en dat terwijl na de eerste verschijning en opruiming van Hari de film toch verzand in te lange dialogen en vooral uitmondt in een soort dramatisch soap gebeuren. Heb ik iets gemist? Vast. Maar dat gejengel rond die verschijning die zelf ook begrijpt dat er iets niet klopt duurt mij te lang waarna de spanning en het mysterie langzaam weg ebt. Pluspunten daarnaast zijn nog wel het bijzondere ruimtestation en de muziek die een hoog orgel gehalte heeft en soms wel iets heeft van een dodenmis.

Natuurlijk kunnen we niet om de olifant in de kamer heen, want waar gaat Solaris nu precies over. Het betreft natuurlijk Tarkovsky dus kritiek op het Sovjet systeem ligt voor de hand en vind ik persoonlijk ook het meest zichtbaar en beter te zijn dan in Stalker. Andere mogelijkheden zouden kunnen zijn contact met buitenaards leven en dat dit wellicht helemaal niet zo goed uit kan pakken voor de mens, een andere uitleg kan gezocht worden in liefde, herinneringen en menselijkheid. Toch richt ik mij op verkapte kritiek op de staat met angst voor het onbekende en dit op niet te missen wijze aan te pakken of op te ruimen. Alles buiten de gebaande paden is ongewenst, mag niet en is onbegrepen volgens de Sovjet gedachten en wordt omgeven door paranoia en wantrouwen precies zoals de staat en het systeem het zou willen ook al denkt het individu er anders over. Daarnaast zal de verschijning van Ravi symbool staan voor alle door het systeem opgeruimde en vermoordde mensen, iets dat uiteraard weer omgeven wordt door schuldgevoel, en dat staat weer symbool voor de afgewende blik in die tijd bij alle verdwenen en afgevoerde mensen. It's not easy being a Russian. Het mondt uit in een algemeen beeld van identiteitscrisis omtrent de gemiddelde Rus die alles door onmacht laat gebeuren, twijfelt aan zichzelf en het systeem en zich, zoals Ravi doet, afvraagt wie of wat hij nu eigenlijk is. De ontknoping sluit daar perfect bij aan in het kader van go with the flow, dat tegen de stroom in zwemmen heel gevaarlijk is in Rusland en onwetendheid zalig maakt ook al is het kunstmatig en nep omdat de realiteit te erg is. Overigens niet te vergeten de gebruikte quote vrij vertaald als; 'vergeet niet dat we niet op aarde zijn, want we zijn in Rusland.'

En met zoveel gelaagdheid is Solaris toch een twijfel geval, want er zit ongetwijfeld heel veel in, voelt de film beter aan dan het erg wazige Stalker en het ontzettend stugge Andrej Rublev, maar is Solaris toch ook weer niet een voltreffer maar eerder een twijfelgeval met een niet heel bijzonder begin, een sterk begin van de middenfase maar dan weer een teleurstellend gedeelte vanaf de helft tot aan het einde. Afijn, wellicht dat het nog eens van een herkijk komt maar voorlopig blijft ook deze Solaris steken op een 3 sterren.


avatar van james_cameron

james_cameron

  • 6498 berichten
  • 9436 stemmen

Typisch zo'n film waar je een groot deel van je leven tegenaan zit te hikken, om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat ie helemaal zo beroerd nog niet is. Sterker nog; deze filosofische science fiction-film is verrassend intrigerend en soms zelfs best spannend, hoewel aan de erg lange en sporadisch langdradige kant. Visueel nog steeds indrukwekkend en amper gedateerd.


avatar van Gerlof78

Gerlof78

  • 645 berichten
  • 469 stemmen

Kan alleen maar zeggen dat dit een meesterwerk werk, ja hij duurt lang maar het verhaal en vooral het visuele werk is om van te smullen. En dat te bedenken dat hij maar voor een paar roebels in elkaar is gezet, ik heb hem nu op bluray en die dan ook nog eens geremasterd is check it waar je hem maar kan vinden en kijk dit meesterwerk.


avatar van alexander038

alexander038

  • 946 berichten
  • 1284 stemmen

Gerlof78 schreef:

Kan alleen maar zeggen dat dit een meesterwerk werk, ja hij duurt lang maar het verhaal en vooral het visuele werk is om van te smullen. En dat te bedenken dat hij maar voor een paar roebels in elkaar is gezet, ik heb hem nu op bluray en die dan ook nog eens geremasterd is check it waar je hem maar kan vinden en kijk dit meesterwerk.

Ik heb zelf de NL Andrei Tarkovsky blu-ray box en zal Solyaris binnenkort eens herzien


avatar van EIGER3970

EIGER3970

  • 400 berichten
  • 1292 stemmen

Zeer sterk overgewaardeerd. Visueel meesterwerk... nou, nou... in de jaren 60 maakte Gene Roddenberry, de regisseur van de serie Star Trek, elke week zo een aflevering. Iedereen vindt het hier een filosofisch meesterwerk met diepgang, maar niemand weet de thema's. Kan wel een beetje symboliek ontrafelen: de oceaan als symbool van het onbewuste met daarin alle menselijke kennis, gedachten kunnen gematerialiseerd worden, liefde is beter dan het wetenschappelijk project... Tarkovsky was een Sovjet-criticus, bijna werkloos in zijn land, gevlucht naar Italië, hiermee kreeg hij veel lof en propagande in de Westerse wereld, dat mag eens objectief verteld worden. Ik kan van mening veranderen als ik zijn vorige films zal bekijken. Deze film is ook met grotendeels Westers geld gemaakt.


avatar van cinemanukerke

cinemanukerke

  • 1416 berichten
  • 852 stemmen

Er is nood aan duiding. Niet alleen een stelling van de Vlaamse tv zenders door ons om de oren te slaan met debatten en vragenuurtjes nu de verkiezingen eraan komen maar ook hier op deze pagina. Dit zijn de hoofdpunten :

De inleiding van Solaris waarin een waarschuwing ligt. Een astronaut die dingen gezien heeft dat niet reel waren worden en door instanties, autoriteiten afgedaan als hallucinaties, geen onderzoek nodig. De ontdekkingen van een nieuwe planeet worden aan de kant geschoven (er is niks nieuws).

Materialisatie van een trauma. Het schuldgevoel van Kris ivm zelfmoord van zijn vrouw. Hari is geen mens van vlees en bloed maar ze is uit een andere vloeistof ontstaan en ze wordt vijandig en onvriendelijk behandeld door de anderen. Hari zelf worstelt met haar identiteit. Menselijkheid is een virus, aanstekelijk voor Hari waardoor ze zich ontwikkelt tot een zelfstandige persoon, komt menselijker, heeft eigen gedachten en conclusies over de relatie met Kris, Er is geen vrije wil en ze wil ontsnappen via destructie van haar evenbeeld.

Visueel : ruimte station als een circel, camera veel bewegend, personage die als een circel rond de camera lopen (links uit en rechts in bv). Long takes, intrigerende opbouw, set design magnifiek.

De onvermijdelijkheid om fouten opnieuw te maken. Het niet kunnen beschermen van een geliefde zowel op aarde als op Solaris kan Kris Hari niet beschermen tegen de dood. Ook de zelfmoord van de wetenschapper (vriend van Kris) kan daardoor verklaard worden. Uit schaamte, wegens confrontatie met het verleden dat laat zien keer op keer de gemaakte fouten.

Ook na herziening is Solaris voor mij geen meesterwerk geworden. Er is een vaagheid om tot de kern te komen waardoor ik de connectie met de film verlies. Het raakt bepaalde thema’s aan maar wordt gepresenteerd als een reflectie en niet als een oorzaak om een gevolg te tonen. Veel vragen, weinig antwoorden. Het zijn natuurlijk geen vernieuwende inzichten die Tarkovski ons geeft (mens maakt fouten opnieuw, wens en realiteit gaan niet samen) zodat mijn welbekend gevoel opnieuw de kop komt opsteken nl so what ?

Als uitsmijter : Solaris herschept de wensen van de personages. Waardoor het einde de nagel op de kop slaat : we zijn niet op aarde maar nog steeds op Solaris waar verzoening met vader als een herkansing wel kan. Maar de aarde is niet foutloos herschapen want het regent binnen ipv buiten. En Hari is zoals Kris denkt dat ze is. Zo zijn er verschillende versies (cf de verrijzenissen) van Hari. We houden ons een spiegel voor en zo zijn we opnieuw naadloos terug bij de politieke debatten.


avatar van atropine

atropine

  • 261 berichten
  • 183 stemmen

Ik heb nog nooit zo'n mooie film gezien. Solaris is een visueel juweel dat gekenmerkt wordt door prachtig vormgegeven interieurs en magische natuurbeelden in een esthetisch volmaakt kleurenschema. Het camerawerk is van uitzonderlijk hoge klasse.

De meditatieve traagheid van de vertelling kent een absoluut hoogtepunt in de 5 minuten durende hypnotiserende autorit door Tokyo. Solaris lijkt bedoeld om te consumeren via de rechterhersenhelft, de ogen en de oortjes. Een hoge mate van vervreemding komt voort uit de dialogen waarbij de personages constant elkaar amper of niet aankijken.

Tarkovsky speelt met de aard van de realiteit, wat is echt en wat niet? Uit de grote oceaan van Solaris, het grote onderbewustzijn, verschijnen herinneringen die levensecht zijn. Tarkovsky geeft geen rechtstreeks antwoord op die vraag maar licht in de eindscene een tipje van de sluier op. Of lijkt dat maar zo...?


avatar van wihu61

wihu61

  • 897 berichten
  • 462 stemmen

EIGER3970 schreef:

Zeer sterk overgewaardeerd. Visueel meesterwerk... nou, nou... in de jaren 60 maakte Gene Roddenberry, de regisseur van de serie Star Trek, elke week zo een aflevering

heb je wel gelijk in, het is eigenlijk een typisch Star Trek plot, maar dan uitgesmeerd over bijna drie uur. Er zijn wel nog wat diepzinnigheden toegevoegd die ik echter pas doorzag na raadpleging van enkele analyses.

Visueel uiteraard stukken sterker en met een verassend einde, wat de film voor mij als geheel toch de moeite waard maakte. Het (soms te) trage tempo kon ik wel hebben, maar de "tegenhanger" 2001 vond ik op alle vlakken toch overtuigender. Een derde kijkbeurt zit er voorlopig dan ook niet meer in. Las ergens dat Tarkovsky zelf ook niet helemaal weg was van het resultaat.