A Hidden Life (2019)

De recensent verbaast zich over de kromgetrokken ('warped') beelden, terwijl Malick iedere film zo schiet. En dan wel net doen alsof hij bekend is met Malick...

we willen allemaal 'weters' zijn.

“There's a difference between the kind of suffering we can't avoid and a suffering we choose.”

Terrence Malick is weer in topvorm. A Hidden Life heeft sowieso een zeer bijzonder verhaal, en in de handen van Malick wordt het nog specialer. Sfeervol, met lange shots, veel natuurbeelden en filosofische voice-overs.

August Diehl is geweldig als Franz Jägerstätter, en ook Valerie Pachner als de vrouw van Jägerstätter doet het goed. Jägerstätter is een persoon waar je je aan kan ergeren, vooral als je ziet dat zijn gezin het nu zonder man/vader moet stellen. Maar zijn standvastigheid om zich niet over te geven en te onderwerpen aan de nazi’s is ook bewonderenswaardig, hoe frustrerend het soms ook is. Audiovisueel zijn de films van Malick altijd feest om naar te kijken en te luisteren, en ondanks de speelduur van bijna drie uur vliegt de film voorbij.

Gaap. Terrence Malick moet toch wel de meest saaie regisseur zijn ooit. De ideale films om snel in slaap te vallen. Ook deze film is weer op en top saai. Het zal zijn stijl van filmen wel zijn waar ik echt grote moeite mee heb. Traag, voice overs, korte zinnetjes, van shot naar shot en veel natuur. Mooi maar saai.
Het verhaal was wel boeiend maar hoeft echt niet tot 3 uur uitgerekt te worden.

It might be that the other ones are the heroes.
The ones who defend their homes against the invaders.

Hallo Amerika, kijk en luister ook even mee. Kunnen jullie nog wat van leren.

Ik vond de film ook weinig aan, maar Franz was zeker geen verrader. Hij had principes en ging tot het einde om die te verdedigen. Of dat juist was of niet dat is iets anders. Nelson Mandela had ook principes waar ie 50 jaar voor in de gevangenis moest zitten. Er zijn heel veel mensen die denken dat ze principes hebben maar als ze eenmaal een papiertje moeten tekenen en al hun principes overboord moeten gooien dan zullen ze dat doen. Dat moet je 'm toch nageven die Franz. Koppig mannetje. Dat het niets oplevert is ook niet waar. Er is een hele film aan 'm gewijd.

Familie moet altijd op nr 1 staan en dan bedoel ik zijn vrouw en kinderen.

Mogen mensen een andere mening hebben of is dat ondenkbaar?

Zonder hemelse familie is er geen aardse familie mogelijk. Franz Jägerstätter was een diepgelovige Oostenrijker. Fani Jägerstätter was, evenals haar man, van katholieke komaf, maar nog strenger in de leer dan hij. In een seculier land als het onze beseffen jullie helemaal niet welke offers hun hebben gemaakt.

Je geeft hier toch uw mening? .
Ik geef gewoon de mijne, dat is het, jij bent degene die op mijn post heeft zitten reageren.
Ik respecteer uw mening en je hebt een punt ook in hetgeen je hebt gepost maar ik heb ook mijn mening over zo'n persoon.

Ja we geven allebei onze mening, maar ik stel vervolgens een vraag. Jij zegt namelijk dat familie op nr 1 MOET staan. Daar lijkt weinig speling in te zitten. Dus daarom mijn vraag die je niet beantwoord overigens

‘A hidden life’. Hoezo, verborgen? Verborgen in de annalen van de geschiedenis, of daar zelfs uitgescheurd, brutaal uit geweerd, doodgezwegen tot lang na hun dood. Want verheerlijken we tot op vandaag niet veel liever het piepjonge kanonnenvoer dat, zoals hier schitterend geportretteerd wordt, door afgeleefde oude mannen een oorlog wordt ingejaagd die de hunne niet is? Geven we niet bijna een Oscar aan pakweg ‘1917’, een zoveelste escapade dat ons beeld van wat een oorlog betekent in feite vertroebelt, en het kortom niet scherper vorm geeft? De tendens om via cinema de wreedheid, de willekeur en de zinloosheid meer en meer in de verf te zetten is gunstig, maar in essentie is Sam Mendes’ filmpje hetzelfde soort namaakheroïek in een wat kritischer verpakking – of is dit cynisch?

‘A hidden life’. Verborgen, zei ik? Een verborgen contrast tussen het leven zoals het is en het leven zoals het gepropageerd wordt. De natuur die in essentie uiteraard niet verborgen is, maar alles en iedereen dooradert, maar die geen politici heeft die haar verdedigen, die geen aanhangers kent, maar het helaas moet afleggen tegen beschonken of psychisch zieke zwakkelingen die met een retoriek van haat, vijandschap en gefnuikte ambities hun eigen kleinheid proberen vergoelijken. Hitler, een burgemeester, een dorpsgemeenschap die zich uit nostalgische overwegingen een oerdom nationalisme op de mouw laat spelden, terwijl de waarheid van de natuur alomtegenwoordig is! En toch: verborgen, omdat ze geen stem heeft.

‘A hidden life’. Verborgen en verstopt voor het wereldlijke geraaskal. Terrence Malick laat de woorden gaandeweg meer en meer verstommen, en wel omdat er geen taal over blijft, geen verbaal verweer mogelijk is. Integendeel groeit het besef van een gelijk diep vanbinnen, in een uitdijend religieus aanvoelen en een inzicht dat door de regisseurs van het Derde Rijk weggemoffeld wordt. Net als de natuur (lees: via de natuur!) spreekt het goddelijke – de transcendente moraal – niet met vocabulair of grammatica, maar in stilte. De stilte van Bach, ook hier weer in een fenomenaal contrast tegenover het opruiende gebrul van Hitler geplaatst. Klinkende stilte in een wondermooie soundtrack, hoewel James Newton Howard zich wel eens in sentimenteel gestrijk uitdrukt. Niettemin: welluidend zwijgen, dat is wat de grote kracht die het leven volgens Malick bezielt ook doet. Wie opstaat, ontbijt, zich wast, werkt, zich ontspant, slaapt, en dat dag in dag uit en jaar in jaar uit, ziet het niet. Stilte moet je horen. Zwijgen moet je beluisteren.

‘A hidden life’. Verscholen achter de postuur van haar wederhelft, een vrouw die zonder veel aandacht te trekken haar eigen kruis draagt. Is Fani de ware protagonist van dit verhaal? Omdat Malick nu eenmaal van vrouwen houdt, en graag laat zien hoe ze zijn, lief hebben, zachtheid geven, zijn, zijn zijn zijn, in al hun vrouwelijkheid? Veiligheidshalve hoort daar een vraagteken, maar in mijn beleving is het een uitroepingsteken – een ! dat in tijden van gender(r)evolutie misschien niet meer wordt getolereerd…?

‘A hidden life’. Over allen die aan het bedekken en het verhullen van een door de natuur ingegeven zorgzame ethiek meewerken (een kunstenaar die met geïdealiseerde fresco’s aanbidders boetseert, zij het geen volgelingen), over allen die aan het bedekken en het verhullen van een oprukkend kwaad bijdragen door het tegendeel te doen, en een cultus van het juiste en het rechtvaardige in ere houden (een vader, een priester, een molenaar). Stuk voor stuk kleine verhalen, die mede de uitkomst van de grote oorlog hebben bepaald – zoals de finale in woorden van George Eliot expliciteert.

‘A hidden life’. Een schets van zielen waaraan nooit voldoende aandacht is besteed, inderdaad “the number who lived faithfully a hidden life, and rest in unvisited tombs”: de gevangenen, die in het aanschijn van de dood de moraal met hun leven hebben betaald, mensen die een absurde levenskunst ontwikkelden, waarin dromen van onthoofdingen de poort naar een nieuwe werkelijkheid leken open te zetten, een nieuw begin.

‘A hidden life’.
Een uitgesponnen cinematografische choreografie, inmiddels het stijlkenmerk van Malick.
Een meditatie over de kracht van innerlijke stemmen, die van buiten- en bovenaf ingegeven kunnen zijn.
Een appel voor menselijkheid, natuur, goedheid, kunst, tolerantie.
Een ode aan doorzettingsvermogen, aan vrouwelijkheid, aan de onverzettelijkheid van het geïnternaliseerde juiste.
Een portret van landschappen: bergen, mensen, en een lijden – noodzakelijk, onvermijdelijk.
Een daad van pacifisme, in zekere zin veel radicaler dan het op zich nog immer baanbrekende ‘The Thin Red Line’.

Een geschenk aan de wereld – alweer.

Kleffe woorden, juist. Maar laat het uit mijn mond de enige zijn die ‘A hidden life’ op gepaste wijze eer bewijzen.

Halvewege de film. Wat een ongelofelijke flauwekul. De SA komt ruim vijf jaar te laat in het dorp aan, andere uniformen en aankleding kloppen ook vaak niet, ze doen wel heul veul moeite voor 1 dienstweigeraar, etc. Pfff.

Net als de totaal niet kloppende landschappen (granieten wanden in de Oberdonau, uhuh)*, om natuurlijk nog maar te zwijgen van de Engelse dialogen.

*dit is een citaat van iemand die zich ook zo ergerde aan de film

Poeh, creatieve vrijheden zijn één ding, maar vooral die SA'ers waren wel echt een grove fout. Niet op het amateurniveau van Zwartboek (en dan noemt Verhoeven zich een historicus), maar toch.

Het Engels was inderdaad niet nodig. Niet zo erg als Britten of Amerikanen die met een Duits accent lullen, maar toch.

De dramatische vrijheden, zoals het suffe gesprek met Ganz, werken misschien bij schaapachtige babyboomers, maar ik vond het behoorlijk makkelijk allemaal.

Suffe gesprek met Ganz?! Dit is gewoon echnie jouw soort film, asmo

Tenenkrommend om Franz een verrader te noemen. Asmodeus zegt terloops nog even dat Mandela ‘Een smerige communist’ is. Ik vraag mij toch af waarom we morele helden als Franz of Mandela van het voetstuk proberen af te slaan.

Is een man van zijn woord echt een verrader wanneer hij categorisch geen trouw wilt zweren aan Hitler? Ik denk dat “Verrader” in deze context ook een heel cynisch verwijt is, want dat is precies wat de Nazi’s hem verweten.

Waarom zou hij eigenlijk een verrader zijn? Omdat hij vindt dat het beter is om onder kwaad te lijden dan het te verrichten? Omdat hij de waarheid in zijn woorden van belang acht? Of omdat je vindt dat hij voor zijn land moet vechten? Om welke reden dan ook, als er ooit een oorlog uitbreekt, leef ik liever met mensen als Franz aan mijn zijde dan mensen die hem een verrader en egoïstisch vinden.

Ik denk dat a hidden life ons allemaal nog het één en ander te leren geeft. Een echte held is niet - zoals hollywood ons vaak doet geloven - iemand van werelds succes, iemand die geen offers maakt, En iemand die iedereen doodslaat die in de weg staat. Maar Een held is iemand die weet wat goed en fout is, en bereid is zijn leven in dienst van het goede te geven.

Ik heb nochtans bijzonder genoten van The Tree of Life (2011), To the Wonder (2012) en Knight of Cups (2015). Dit was, mijns inziens, een enorme misser.

Ik heb deze 3 uur durende film helemaal uitgezeten in 1 ruk. Terecht een huzarenstukje, desondanks het dankbare en goede onderwerp vond ik het wel héél langdradig gebracht. En het strafste is dat zijn diep gelovigheid, die maakt dat hij trouw blijft aan zijn principes, niet echt in de verf wordt gezet.
Een goede film over een vrij onbekend stuk uit de geschiedenis, goed, maar zoals gezegd 30 minuten te lang.
Andere minpunten: de engelse dialogen met duitse stukjes tussen.
Waarom niet heel de film gewoon duits, dit doet keer op keer afbreuk aan de authenticiteit van dergelijke films.
En laat dat nu juist hun sterke zijn.

In Duitsland wordt de nagesynchroniseerde versie uitgebracht op DVD en BR.

Erschrecklich.

Hoezo eigenlijk? Lijkt me in dit specifieke geval juist een pré. Maakt het authentieker.

Heb zelf een tijdje in Duitsland gewoond en ik moet zeggen dat die nasynchronisatie snel went. ((Daarbij zijn witte letters door het beeld ook verre van ideaal. Zeker in donkere scenes)

Er is overigens nog een film die baat had bij Duitse Nasynchronisatie: Silence of the Lambs. Hannibal Lector in het Duits maakt m nog een stukje enger.

Heb er gewoon een gloeiende hekel aan..... vind Duits trouwens helemaal geen mooie taal, maar dat kan persoonlijk zijn.

Even hier de bezem doorheen gehaald en off topic zooi (over oa Mandela en taalfouten van anderen) verwijderd. Drijf niet teveel af van de film aub,

Hm. A Hidden Life mag dan wel een bepaald historisch kader hebben als setting, maar dat kader heeft niet de hoofdrol. Ik geloof niet dat dát soort 'authenticiteit' tot de drijfveren behoorde voor de creatie van deze film.
Ergens hierboven werd al geconstateerd dat bepaalde uniformen (of de knopen daarop) die in de film te zien zijn, historisch niet kloppen (met de suggestie: dan zal de rest óók wel flauwekul zijn).

Niks mis met films die wél in de eerste plaats inzetten op formele historische accuratesse, maar dat doet Malick hier niet, volgens mij. Het zal best dat het gebruik van Engels als voertaal heel pragmatisch gericht is op de toegankelijkheid voor de Amerikaanse markt (lijkt me trouwens een prima reden), maar het kan er tevens toe bijdragen, dat het verhaal niet wordt 'opgesloten' in dat historische kader, en gezien kan worden als méér dan een relaas over een voltooid verleden tijd. Engels als voertaal tilt de film uit boven die historische situatie, althans, het maakt dat meer mogelijk. Wat volgens mij meer in de buurt komt van Malicks bedoeling.

Persoonlijk vind ik de Duitse taal net zo mooi of lelijk als iedere andere, en voor mijn part had de film met een volledig Duitstalige cast mogen worden opgenomen. Maar wat mij betreft maakt het niet uit voor de mate van 'authenticiteit' ervan. En voor zover ik kan nagaan, spelen ook de knopen op de uniformen niet echt een cruciale rol in deze film, dus ook daar kan ik vrede mee hebben.

Onverwacht zeldzaam mooie film. Ondanks de blijkbaar lange speelduur is de film de volle lengte blijven boeien. Door de manier van filmen zit je op de huid van de hoofdrolspelers. Filmisch magistraal, Het verhaal was natuurlijk ook meer dan de moeite waard.
Wij hebben er van genoten 4*

Volledig mee eens, alleen de duur van de film heeft me doen besluiten een halve ster in mindering te brengen.

Malick

Mijn eerste kennismaking met Malick was met Badlands, een aardige film maar niet gelijk eentje die mij onmiddellijk meer Malick films deed wensen. Toen kwam daar Tree of Life, een poëtische film die mij wel wist te raken op ongekend niveau. Ondanks de religieuze toon, was het vooral het visuele en de jeugdbeelden die een onuitwisbare indruk maakte. Gek genoeg was ik zelfs na zo een film aarzelend om de volgende Malick op te zetten. Toch huiverig of weer alles zo op zijn plek zou vallen als bij de Tree of Life. Na 3 volgens de critici extreme non narratieve films (docu laat ik even weg) kwam hij dan weer met een wat meer narratieve film. Het leek mij de perfecte film om bijna 10 jaar later weer een Malick te aanschouwen.

Helaas vielen nu twee elementen van Malick negatief op. De speelduur is bovenal veeeeel te lang. Juist omdat het best wat narratief heeft had je makkelijk een uur uit de film kunnen halen. Het is jammer, want de stijl is meteen zo Malick en dat waardeer ik zeer. De nieuwe cameraman kan er ook weer wat van. Bepaalde shots zijn om in te lijsten, vooral de belichting, veel natuurlijk licht erg knap. Maar Malick zit soms wat teveel in zijn eigen wereld en als de setting je dan minder aanspreekt kunnen bepaalde scenes wel erg trekken.

Ander probleem is toch het hoofdpersonage en zijn christelijkheid. Ik kan daar gewoon geen reet mee. De logica van een martelaar ontgaat mij altijd. Ik snap dat hij niet bij Hitler wou horen, en dat is wel nobel, maar om het te doen voor God dan ben je al een stuk minder nobel voor mij. Dan denk je toch dat je een prijs krijgt uiteindelijk. Wanneer ik het nou juist knapper zou vinden als je het zou doen zonder beloning. En dan kan je ook nog denken is het wel slim om als "goed persoon" dood te gaan terwijl het kwade op aarde blijft.

Ik heb dan toch meer met de soldaten op Normandie of het verzet. Dit is een verhaal dat onder andere christenen wel lekker loopt, maar waar je verder niet gek veel aan hebt.

Het is jammer dat er dit keer zoveel ruis op de lijn zit. Want het is onnoemelijk veel minder kut dan die Mel Gibson film over zo een christenfundamentalist. Dat komt omdat Malick een veel humanere stijl heeft. Dus wellicht dat het ooit weer eens lukt om eentje echt geweldig te vinden van hem....leest synopsis volgende film...huh...ik wacht nog wel 10 jaar.

3 sterren.

Goeie film over een Oostenrijkse boer die zich niet wil aansluiten bij het leger als hij wordt opgeroepen. De kenmerkende poëtische vertelstijl van Terence Malick, maar ditmaal wel met een regulier en zelfs waargebeurd verhaal. Mooi camerawerk met vele prachtige shots waarbij de omgeving zeker een belangrijk aandeel vormt. Als de film een stuk korter geweest was, waren het misschien 4.0 geweest.

A Hidden Life

Ik heb eigenlijk altijd wat moeite gehad met de films van Malick. Zijn stijl, zeker vanaf The Thin Red Line, is zo specifiek en afwijkend dat dat overheerst en de vraag oproept of we het nog wel over film hebben of dat het misschien een andere kunstvorm geworden is - ergens richting beeldgedicht of visuele emotie. Waarbij boven elke twijfel verheven is dat het erg, erg interessant is wat hij daarmee probeert - maar evenzeer dat het niet altijd erg goed werkt. Niet in het minst omdat hij altijd een thema, een boodschap heeft voor een film, maar de introspectieve voice over van binnen uit het hoofd er niet altijd erg goed in slaagt om die boodschap over te brengen. Laat staan dat het lukt die boodschap te integreren met het beeld, de acteurs en hun emoties, de geluiden en de muziek.

En dan is daar dus A Hidden Life. En daar lukt dat ineens allemaal wel, daar komt het ineens allemaal samen tot een alles overtreffend geniaal en perfect geheel. Alsof alles waar Malick de laatste zowat vijftig jaar mee bezig geweest is, geproduceerd heeft, aan de wereld heeft laten zien allemaal alleen maar een oefening was voor dit moment. Alsof het nooit om die andere films ging, maar alleen om deze. Nu en hier komt het ineens allemaal bij elkaar. De veel te dicht op de huid gehouden groothoeklens die je als kijker meetrekt in de personages, maakt je deel van wat er gebeurt - al bekend van de eerdere films, maar nu komt het ineens wel over. De acteurs die hun rol zijn, fysiek zijn meer dan conventioneel spelen met toneelachtige teksten en dialogen - ook dat hebben we eerder gezien, en met veel beroemdere acteurs en actrices dan nu, maar nu werkt het ineens. Meer dan het platte zijn lukt het nu ineens om de emoties voelbaar te maken en van daaruit inzicht geven in de ratio van de mens achter de emoties - op een manier die ik in nog geen enkele andere film gezien heb. De voice over die de rol overneemt van de stem in je eigen hoofd, het eigen denken mengt met wat je ziet - het verhaal uit je binnenste laat komen, je fysiek deel laat zijn van wat je ziet.

Bijna drie uur innerlijke strijd, emoties, half uitgesproken dialogen en stemmen uit het achterhoofd, vechtpartijen, onmacht, zekerheid en overtuiging. Geen halfhartige method acting, maar volstrekt fysiek uitbeelden van het innerlijk op het moment dat dat niet binnen blijven kan, groter wordt dan je houden kan. En het helpt dan ook natuurlijk een heleboel dat het grotendeels speelt in een idyllische locatie waar de getroebleerd vertrokken koppen van de hoofdrolspelers des te sterker uitkomen. Mooifilmerij, maar wel steeds in dienst van wat Malick vertelt, en met een precies goed passende soundtrack van fluitende vogels, kippen, kerkklokken, krassende violen en af en toe wat klassieke klanken tot en met stichtelijke muziek, en een enkel melodietje dat speciaal voor de soundtrack geproduceerd is en verraderlijk in je hoofd blijft hangen. En zo past het allemaal als puzzelstukjes in elkaar - geschiedenis, cultuur en religie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, en ook dat past precies bij het onderwerp.

Een making of van deze film zou denk ik erg interessant zijn - hoe heeft Malick de acteurs geregisseerd in het uitdrukken van de emoties, in het niet uitspreken maar wel voelbaar maken van hun teksten, hun gevoelens. En hoeveel takes waren er nodig voordat er voldoende bruikbaar materiaal was. Dat hij drie jaar met de editing bezig was wekt alvast wat begrip voor hoeveel werk, hoeveel craft er behalve de art in deze drie uur samenkomt.

Nog zo’n aspect waarin verhaal en uitwerking perfect bij elkaar komen is dat Malick wel zo’n beetje de meest perfecte locaties heeft gevonden om dit verhaal in te vertellen. Het idyllische dorpje vanzelf, met de mooiste achtergrond van berglandschap ooit, maar ook de Tiroler stuben met traditionele inrichting en alles. Geen mooiere setting denkbaar om het verschil tussen de wereld en het eigene weer te geven - de oneindige horizon van het berglandschap en de altijd dichtbije wanden van de stube, gemütlich en aangenaam warm. In contrast met de meest barse locaties waar Franz naar toe gesleurd wordt, de utilitaire meubeltjes die daar staan, de nauwelijks afgewerkte stenen wanden. Heel veel sfeerbeeld met voice over, maar ook een paar erg knappe scenes met dialoog in dezelfde toon - het zou je haast ontgaan. Zo ongeveer alles in het natuurlijke licht, en lang niet allemaal met een mooi zonnetje er op maar ook met een grijze lucht en dreigend onweer - ook dat maakt dat het echter, realistischer overkomt.

‘better to suffer injustice than to do it’
‘don’t they know evil when they see it’
‘do I have a right not to’

Waarbij ik moet zeggen dat de molenaar wellicht de mooiste teksten en de meest sympathieke rol heeft. Niet dat alles echt klopt, natuurlijk. De hooischoven die de boeren maken zien er niet zo uit als de oude foto’s van mijn vader die ik laatst terugvond. Het schapenscheren gaat veel te onhandig, dat lijkt er ook echt niet op. De erg mooi gerestaureerde Franzensfeste en het erg, erg macabere voorplein van Mauthausen - waar Jägerstätter voor zover mij duidelijk is nooit geweest is. In het verhaal klopt het wel, en dan geeft het niet dat het niet precies zo geweest is.

De vragen die de film door de persoon van Jägerstätter stelt zijn ondertussen onverminderd relevant. En even los van de rol die het christendom speelt en de wat late reactie van het Vaticaan is de boodschap die Malick brengt ook breder te lezen. Er is veel te veel geweld in de wereld, en ook in de zogenaamd vrije democratische landen is er veel te veel druk van de overheid en geen verantwoording of transparantie over de manier waarop het bestuur uitgevoerd wordt. Dat moet zo langzamerhand toch echt anders. Te veel verwarren we vrijheid met ‘het mag niet te veel kosten’, en die redenatie is dezelfde als die de arme Franz fataal werd.

Gaat dit nog een dvd/blu-ray release krijgen hier?

Aangrijpende, indrukwekkende film. Niet alleen vanwege het dramatische verhaal, maar ook vanwege de reële wijze waarop het leven op die plaats en in die tijdsperiode is weergegeven. Best wel een lange film die me echter geen minuut heeft verveeld. Aanrader.