Portrait de la Jeune Fille en Feu (2019)

Het begint met een schilderij. Het schilderij dat de titel ‚Portrait de la Jeune Fille en Feu‘ draagt, roept een heftige herinnering wakker bij schilder Marianne. De film grijpt het moment aan om terug te blikken naar de ontmoeting tussen Marianne en de adellijke Héloise die de jeune fille op het schilderij verbeeldt. Ingelijst in een Gotisch en sprookjesachtig kader rolt de vertelling traag en emotioneel ingehouden over het scherm. Mooie film.

Het perspectief ligt bij Marianne. Zij wordt gespeeld door Noémie Merlaut. Een goede actrice die ik onlangs in het idiote Jumbo (2020) voorbij zag komen, waarin zij trouwens helemaal niet idioot acteerde. Dat doet zij in deze film ook niet. Haar tegenspeelster is de mooie Adèle Haenel. Ben ik wel een beetje fan van. De slotscène in de film waarin zij zich in alle eenzaamheid even heerlijk emotioneel mag uiten, is een kippenvelmoment en een bevestiging van haar talent.

Subtiele film. Het verhaal bouwt op de relatie tussen de twee vrouwen, maar doet dat nooit bijzonder uitgesproken. Romantische en zinnelijke gevoelens moet de kijker ontcijferen uit terloopse blikken, gebaren en aanrakingen die maar kort duren en die gemakkelijk gemist kunnen worden. De personages zijn geheel in lijn met de subtiele vertelling moeilijk te peilen. Uit de normale onderlinge dialogen valt weinig te halen. Om het raadselachtige omhulsel van de personages te kunnen doorgronden is het nodig om de aandacht te vestigen op de boodschappen die in blik en gebaar verborgen liggen.

De locatie van een afgelegen kasteeltje aan de rotskust van Bretagne is goed gekozen. De stilte en het isolement corresponderen prettig met de onuitgesproken hartstochten van beide personages. Een blik die iets te lang op de ander blijft rusten, krijgt in deze feeërieke atmosfeer automatisch een veelzeggende betekenis. De beeldspraak beslaat een heel scala aan emoties en varieert van wantrouwen tot onweerstaanbaar verlangen. De film dreigt daardoor soms naar melodramatische diepten af te dalen maar het scherm van onverstoorbaarheid en onbewogenheid dat beide personages ook bezitten, voorkomt dat.

Céline Sciamma maakt met Portrait de la Jeune Fille en Feu een romantisch drama dat na het kijken nog even zachtjes nagalmt. Fijn.

Als ik je top 10 zo bekijk, verbaast het me dat je je überhaupt hier aan hebt gewaagd..

Een top 10 is eigenlijk veel te kort om conclusies uit te kunnen trekken. Er staan duizenden films in mijn collectie, van over de hele wereld uit alle genres en alle periodes. Maar deze komt er niet in. Films met IMDB-score 8,0 zijn doorgaans meer dan de moeite waard (uitgezonderd al die belachelijk overgewaardeerde blockbusters voor 16-jarigen) dus deze wou ik ook zeker eens zien. 'k Heb hem gratis kunnen uitlenen in de bibliotheek en vanwege de hoge scores had ik er echt meer van verwacht.

Is ook zo hoor. Daarom trok ik ook geen conclusies, ik was alleen een beetje verbaasd, maar ook weer niet geshockeerd

Ben overigens wel jaloers op je collectie!

Ik ben zelf full-time cameraman en editor bij een klein videobedrijf: mijn werk is mijn hobby en mijn hobby is mijn werk. Niet zo uitzonderlijk dat medewerkers in die sector een vrij grote en kwalitatief hoogstaande filmcollectie bij elkaar verzamelen. En er ook wel een beetje trots op zijn

Hele rustige, sfeervolle, uitstekende film. Dit is niet mijn favoriete genre, maar de twee hoofdrolspeelsters en de professionaliteit waarmee ze de personages neerzetten compenseren dit volledig. Daarbij mag de omgeving en de muziek er ook zijn. Ondanks het trage verhaal waren deze twee uur snel voorbij. Topper!

Beetje stoffig allemaal. Op zich niet zo'n geweldig grote verrassing dat ze op een festival als Cannes met een film als deze aan de haal gaan, maar echt zinderend is het niet bepaald. Acteerwerk springt er niet uit, visueel is het doorsnee en het leunt regelmatig tegen emotionele kitsch aan.

Ongelofelijk, he? En die ogen. Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren of ik na Naissance des Pieuvres nog een andere film met Haenel heb gezien, maar toch is ze een van mijn favoriete actrices. Sciamma is trouwens ook een van mijn favoriete regisseurs, omdat zij personages zo goed kan observeren en zonder grote gebaren tot hun recht te laten komen.

Gek genoeg is er met deze film vrij veel mis. Of dingen die me normaal gesproken niet bevallen. Het script is erg van a naar b en niet erg origineel. De emoties liggen er dikwijls dik bovenop. Er is niet echt een groot, onderliggend verhaal. De film bouwt daarom eigenlijk enkel op de romance tussen de hoofdrolspeelsters. Die wordt echter zo fantastisch gespeeld en kruipt zo onder huid, bijna ongemerkt. Dan vergeef ik heel veel van wat ik misschien niet zo fantastisch vind. Of zoals het einde bijvoorbeeld dat te lang doorkabbeld. De film had moeten stoppen op het moment dat ze de deur uitgaat.

Eigenlijk dus wat Koekebakker al schreef:

Opnieuw een Franse film en het was niet mis. Niet zo'n groot verhaal, maar desondanks kon het toch de 2 uren vullen. De cast deed het ook prima en kwam overtuigd over. De scène aan het kampvuur was wel één van de hoogtepunten van de film.

Prachtige film. De structuur is post rem. Marianne geeft schilderles en een van haar leerlingen begint over een schilderij dat een sterke emotie oproept bij Marianne. De naam van dit schilderij is de titel van de film. Daarna wordt het verhaal chronologisch verteld. Langzaam maar met vaste hand wordt het verhaal van een onmogelijke liefde geschetst. Heel mooi verwerkt is het Orpheus-motief. Dat het in de film gaat over de intense liefde tussen twee vrouwen vond ik, naarmate de film vorderde, steeds minder relevant. Voor mij gaat de film over twee mensen die heel erg verliefd op elkaar worden, ondanks het feit dat beiden weten dat deze liefde bij voorbaat al verloren is. Beiden weten dat hun relatie van korte duur zal zijn maar dat deze bepalend zal zijn voor hun hele leven. Geniaal is de verwijzing naar bladzijde 28 op het schilderij. Prachtig ook de eindscène, waarin Marianne haar geliefde Héloïse van ver kan zien, zonder zelf gezien te worden. De kijker neemt dan de plaats in van Marianne wanneer er wordt ingezoomd zodat de kijker het verdriet van Héloïse van heel dichtbij kan zien.

Merlant speelt uitstekend, maar het moet gezegd: het is een meesterwerk door Haenel.

Het positieve aan deze film vond ik inderdaad de casting van Haenel. Maar voor de rest was het voor mij saai, leeg, mat en zónder vuur, ongeloofwaardig, anachronistisch, storend tendentieus, veel te expliciet... (Het lijkt me een hele krachttoer om al die kwalificaties te combineren in één film...)

Ik denk dat John Milton blij zal zijn dat ik deze film gezien heb. Geen tijd voor mijn mening. Maar wel duidelijk veel beter dan La vie d'Adèle voor mij. Ik denk niet dat dit soort films me erg liggen, maar hier vind ik het toch wel werken (voor een "romantisch LGBTQ kostuumdrama"). Ik twijfel wel nog of ik het Sciamma's beste vind. Ik denk on par met Tomboy of net iets beter en dus inderdaad haar beste film.

Wat een prachtig mooie film, van begin tot eind één groot schilderij! regisseur Celine Sciamma heeft een waar kunstwerk afgeleverd, de kleurstelling, uitsnede, gewoon elk shot is prachtig.

Het spel van met name Adele Haenel is subliem, al de gezichtsuitdrukkingen, expressie, petje af! Ook Noemi Merlant is perfect in haar rol.

En inderdaad, in de laatste beelden merk je dat de twee ongewild onder je huid zijn gekropen.

4,5☆

Dit melodrama gaat over de vurige maar kortstondige liefde tussen een schilderes en haar model. Traag is het tempo wel, maar saai vond ik het niet. Het emotionele spel van observatie en de stilzwijgende manier waarop de gevoelens van beide vrouwen tot stand komen maken het zelfs een tikkeltje spannend.

Het is daarna ook een tragisch liefdesverhaal in de zin dat deze liefde nooit zal uitbloeien. Het motief van de mythe van Orpheus en Eurydice wordt verschillende keren gebruikt om die tragiek te bevatten (de witte glimp die Marianne opvangt van Héloïse en daarna verdwijnt).

Ook enkele mystieke beelden worden gebruikt zoals het kleed van Heloïse dat vuur vat in een moment van tijdloosheid. Een beeld dat inderdaad wel een schilderij waard is.

Ja, het is toch wel mooi gedaan in sommige scènes en als arthouse film is dit één die ik iets toegankelijker vind voor een breder publiek. Jammer van de erg trage opbouw in het begin en alle scènes met de dienstmeid Sophie met haar abortus, vond ik eigenlijk niks toevoegen. Schitterende rol van Haenel ook waar ze een erg krachtige bijna heilige uitstraling tentoon stelt, maar haar personage was dan ook aanvankelijk bestemd voor het klooster. Nipt 3,5*

Dat was een tegenvaller. Nou had de film ook concurrentie van storm Eunice dus wellicht had ik hem toch beter op een ander tijdstip kunnen bekijken. Nu ben ik er minstens vijf keer bij weggelopen, omdat de belangstelling toch meer naar het behoud van mijn hebben en houen uitging dan naar het volgen van deze prent. Maar ik vond het dan ook niet meer dan één grote pretentieuze leegte, het hele geval. Monotone en afstandelijke dialogen, penseelstreekje hier, penseelstreekje daar, peinzende rimpelloze gezichten, langdurige stiltes en dan dat volkomen overbodige verhaal van die abortus....Natuurlijk was het laatste shot in die loge met Vivaldi en het betraande gezicht van Heloise ontroerend, maar dat deed Timothee Chalamet in Call me by Your Name toch nog net iets indrukwekkender. Die film was trouwens ook vele malen mooier.

saaie film over 3 vrouwen afgezonderd in een kasteeltje ergens bij frankrijk, wellicht zo rond de romantische periode vanwege de drang / interesses naar / in de oudheid. 3 vrouwen in een kasteeltje dat vraag natuurlijk om lesbische seks. Niet zonder slag of stoot natuurlijk. Her en der een artistiek meningsverschilletje. Strandwandelingen. Een abortus die in het illegale circuit moest worden uitgevoerd onder het katholieke juk vol schurken en perverten. Toch weten de dames enigszins te ontdooien door de afwezigheid van de penis. De maakster is overduidelijk een grotere fan van Vermeer dan van die academische schilder-troep die je hier krijgt voorgeschoteld. Dat licht, die verstilling, de kaderssszzzzzzzzz.

boring.

Zo vreemd is die top 10 van the hustler toch niet?

Ingetogen, al te ingetogen.

Nou, deze titel valt wel een beetje buiten de boot qua genre. Vandaar mijn verbazing destijds.

1 van de mooiste films die ik ooit heb gezien. Op alle fronten een 10. Fantastisch!

Prachtig

Niet meer van toepassing zijnde opmerkingen op verzoek verwijderd.

Toen deze film uitkwam stond deze wel even op mijn netvlies maar ik ben er uiteindelijk niet heengegaan. Uiteindelijk leek me dit niet echt te trekken. Nu dit werkje echter hoog in de toplijst van Sight and Sound staat en met enkele lyrische reacties op site deze leek het me toch eens tijd. En aangezien Netflix hem er binnenkort afhaalt toch maar nu gaan bekijken.

Enfin, ik snap ergens wel dat de film op die lijst is komen te staan, net als de nummer 1 (van wat ik ervan gelezen heb). Niet per se vanwege de kwaliteit maar toch zeker wel vanwege het onderwerp en de wil (?) dit soort films in zulke lijsten te zetten? Ik zal niet zeggen dat men woke was om op deze film te stemmen, maar ik durf wel te stellen dat als de film was gemaakt door een man met twee mannen in de hoofdrol en verder identiek was (voor zover dat kan met dit thema, niet alles kan vertaald worden naar de man) deze film niet op die lijst had gestaan.

Goed, wat vond ik er zelf dan van? Voor zeker 2/3 een heel behoorlijke film. Een fijn tempo, twee uitstekende actrices die met hun blikken heel veel zeggen, visueel aantrekkelijk (die blauwe zee, die pastel luchten alsof ze geschilderd zijn), het warme geel van vuur, de hele aankleding en ga zo maar door). En er heerst een enorm spanning tussen beide hoofdrolspeelsters. Op momenten is dit een aardige film, maar op meer momenten ijzersterk.

En hoewel veel van de positieve punten tot het einde op niveau blijven, zakte de film qua spanningsboog helemaal weg. Vanaf dat moment dat die vrouwen gaan zingen werd ik uit de film gehaald, alsof dat stuk niet past. Ook de korte montage daarna is verwarrend. De film kent wat meer droombeelden daarna, gaat soms meer in op bovennatuurlijke beelden. Het realistische gehalte van daarvoor is niet meer zo duidelijk aanwezig voor een kleine tien minuten. En dat gevoel komt nooit meer terug. Maar bovenal is elke (seksuele) spanning tussen de hoofdrolspelers weg. Blikken doen me niets meer, dat afscheid liet me koud. Heel gek waar ik niet helemaal de vinger op kan leggen. Al met al 3,5*.

Is het wel genoeg voor een meesterwerk ? Twee magistrale scenes (op het kampvuur en het einde) maar voor de rest had ik niet meteen een groots cinema gevoel. Het blijft een beetje hangen in een ordinair liefdes verhaal. De kust met de woeste golven, zee en wind is natuurlijk een emotioneel klankbord voor de passie van de personages. Vooral het thema ‘verboden liefde’ is me te tam gebracht. Verboden liefde niet in de zin dat maatschappij dit afkeurt maar omdat het nooit kan voltrekken wegens reeds vastgelegde wetten als huwelijksarrangement. Nooit is er een standpunt over de relatie, het gaat nooit extern (het koppel leeft geisoleerd op een eiland) en daardoor verliest het relevantie. Is het nodig om dit thema 'aanvaarding van het koppel door maatschappij' te explorenen ? Nee, je kan kiezen omdat net als statement te laten zien hoe alles gemakkelijk/evident loopt maar dan zou ik kiezen om dit in een drukke stad te laten afspelen en niet op een afgelegen eiland zodat het nog nadrukkelijker over komt. Inhoudelijk blijf ik dus op mijn honger zitten en blijven dus over 2 magistrale momenten. Maar een deel van de scene op het einde (de beleving van de muziek in de opera) werd reeds door Kidman in Birth gedaan. En beter naar mijn mening. Portrait de la jeune fille en feu hengelt naar de status meesterwerk (goed idee om het schilderij als leidraad te nemen, prachtige fotografie, knap score in verhaal mengen) maar wat ik zie en voel is niet genoeg.

Mooie betoverende film. Vanaf het begin weet de film door zijn minimalistische stijl mij te boeien. Ondanks de schijnbaar emotieloze vertolkingen zijn deze vol kracht en overtuigend.

"Wanneer wilde je me voor het eerst kussen?" Op welk moment liet Héloïse toe dat ze zich aangetrokken voelde tot Marianne? Het verhaal van Orpheus en Eurydice weerspiegelt (uiteraard) de relatie tussen de twee vrouwen, die beiden wisten dat het geen stand zou houden. Maar het verlangen en de herinnering aan de momenten waarin de liefde gedeeld kon worden, zijn voor eeuwig.

Héloïse had nog nooit muziek anders dan kloostergezang gehoord. Marianne kon niet uitleggen wat je hoort als een orkest speelt; een schampere poging via de piano met wat woorden om er kracht bij te zetten was gedoemd te mislukken, maar Marianne was geraakt, ontroerd en ...

In het theater, toen de violen van Vivaldi's "storm" uit de Vier Jaargetijden aanzwollen werden woorden overbodig, haar gezicht sprak boekdelen: de liefde kwam in al haar hevigheid opnieuw tot leven.

Schitterende film. Prachtige beelden, tot in detail, en fantastisch acteerwerk, zo verfijnd. Inlijsten dus.

Heel mooie film.

Ondanks de traagheid heb ik me geen moment verveeld. Mede door de prachtige actrices, die dan ook nog eens schitterend acteren (dienstmeid Sophie incluis).

Knappe cinematografie ook. Sommige shots waren echt krék een 18de-eeuws schilderij.

Het lijkt er inderdaad op dat de regisseuse niet heeft kunnen kiezen tussen de verschillende eindes.

Ik vond de laatste twee scènes alvast bijzonder mooi en pakkend en vind het goed dat ze er allebei inzaten.

Subtiel uitgewerkt, sterk gespeeld liefdesverhaal over een jonge kunstenaar (Noémie Merlant) en haar muse (Adèle Haenel) in het Frankrijk van de achttiende eeuw. Fraai in beeld gebracht ook, met een aantal shots die zo weggelopen lijken te zijn van een schilderij. Helaas staat de pretentieuze aanpak van regisseuse Céline Sciamma echte connectie met de hoofdpersonen een beetje in de weg en had ik ook wel zonder de feministische subtekst gekund.

Beslist groeien de vrouwen naar elkaar toe en vooral de beelden van de stranden van Bretagne zijn prachtig, net als in het echt, mijn eigen herinneringen. Hou je van de achttiende eeuw, dan kun je aan deze film je hart ophalen: alles ademt het uit, de welgestelde klasse met personeel en ruisende jurken en vooral het gearrangeerde huwelijk.

Dat laatste is zo pijnlijk na alle onstuimige en ook verstilde situaties tussen de vrouwen. Er wordt twee uur voor dit verhaal uitgetrokken en ik vond het een lange zit, omdat ik geen liefhebber ben van de verkleedkist/kostuumdrama's.

Schilderes moet zelfs haar eigen werk signeren met de naam van haar vader anders geen acceptatie voor tentoonstelling. Pffff!!!! Barbaarse tijden waren dat, vrouwen in een harnas, mannen minder.

De laatste tien minuten van deze film zijn weergaloos, heel artistiek en dramatisch briljant gevonden met de woeste slotakkoorden van Vivaldi, die prima bij dit tijdsbeeld horen.

Het begin, en wellicht is dat het interessantste deel van de film doet me onweerstaanbaar denken aan La Belle Noiseuse (1991). Het komt ook wel wat over alsof dat de bedoeling is, dus of dat nou een pluspunt is laat ik maar even naast me. Visueel heb ik dezelfde twijfels - mooie beelden, maar er wordt ook wel wat erg gratuit gebruik gemaakt van het gebeeldhouwde smoeltje van Merlant. Fraai, maar de context en de inhoud, daar ging het toch om.

Ergens halverwege verandert de toon ietwat, en neemt een zekere vertedering over van het zagende stemmetje in mijn achterhoofd. Lief toch. Maar eens de titelrollen gedraaid hebben komt dat stemmetje weer terug - had hier niet veel meer in gezeten, als er beter naar la Noiseuse gekeken was, of er zelfs misschien begrepen was wat die film tot iets bijzonders maakte. Zoals wel vaker mis ik vooral de durf, het talent is er overduidelijk wel.

Er zijn legio films waarvan het plot ongeveer dezelfde samenvatting heeft. Wat maakt deze daarin bijzonder? het wordt mij niet direct duidelijk. Eens te meer ben ik het ergens wel eens met Onderhond. En toch ook wel teleurstellend dat precies het beeld waar de titel uit komt nauwelijks terugkomt in de film - niet dat ik die uitleg nou zo ernstig mis, maar wel de focus op waar het dan kennelijk om zou moeten gaan. Zoals het uitpakt had de titel eerder zoiets als 'full-body schilderij van een vrouw in een soort lijkwade' kunnen heten - oh, het was bedoeld als trouwjurk.

Wat me dan ineens weer aan het werk van Piet van den Boog herinnert. Wellicht verklaart die link meteen ook waarom ik deze film wat teleurstellend vind.

Bij herziening nog sterker.

Ik was destijds totaal verrast door deze film: Vond hem echt heel erg sterk, maar ook nét iets te lang.

Bij herziening blijk ik de film nog meer te kunnen waarderen. Alle dingen die ik in eerste instantie prachtig vond, blijven nog altijd aanwezig.

Geen personages in deze film, maar echte mensen. Indrukwekkend hoe gelaagd de hoofdrolspelers zijn, je proeft de complexiteit en geschiedenis ondanks dat die nooit echt verteld wordt.

Grandioos acteerwerk helpt natuurlijk ook, want mijn hemel. Wat een geweldige chemie tussen hen twee. En dan de cinematografie: die is misschien nog beter dan het acteerwerk. Prachtig hoe doelbewust veel van het camerawerk overeenkomt met de klassieke schilderijen uit dat tijdperk.

Van portretten tot stillevens tot tafeltaferelen. En ook de natuur wordt prachtig in beeld gebracht, net als iedere subtiele verandering in blikken en mimiek van de personages.

En nu ik het einde wist, kwam de film bij herziening nog harder binnen. Ik kon nog beter de symboliek en thematiek plaatsen, net als de tragiek.

Het trage tempo van het begin kon ik ook beter waarderen. De film bouwt rustig op om tot een emotioneel en intrigerende tweede helft te komen. En dat einde, dat breekt je. Opeens een vlot tempo met allerlei ontwikkelingen en emoties die keihard binnenkomen. Geweldig!

"Turn around"

Ik was deze film een tijdje geleden tegengekomen, omdat hij hoog genoteerd stond in de laatste Moviemeter top, maar ik ben er niet wild van geworden. Eigenlijk is het hele verhaal erg voorspelbaar waarbij de 2 vrouwen na verloop van tijd naar elkaar zullen toegroeien met een amoureuze verhouding tot gevolg. Echter weten beide dat een relatie toch geen enkele mogelijkheid heeft en volgt er een pijnlijk afscheid. We hebben het al vaker gezien in films en ook hier valt er weinig opmerkelijks te noteren.

2.5*