Portrait de la Jeune Fille en Feu (2019)

Ha, als er twee films zijn die niets met elkaar te maken hebben...
Had moeite met de manier waarop Sciamma in een film die volgens alle lyrici juist compleet vrij en ongedwongen is haar visie uitdraagt. Zo is er een scène waarin een vrouw aborteert bij een jong meisje (waarom is dat meisje überhaupt een personage in de film, mag je je afvragen) met haar eigen baby ernaast. Als je daarvoor kiest mag je mij wegvinken. Vergelijkbaar met Noé die het leuk vindt om een kind en een zwangere vrouw present te laten zijn op een plaats waar zij niet horen. En dan ook nog.. je zult 'em gezien hebben.
Verder kan ik niet om de bijzonder knappe cinematografie heen en vond ik Merlant erg goed. Haenel stond me meer tegen - gevoelsmatig, en qua karakter. Dat haalt de angel uit dat tweespel. Ik vind het overall te typisch en programmatisch dat je als regisseuse een anachronistische film wilt maken omdat je een boodschap hebt die nu het levenslicht moet zien. Daar kun je voor kiezen, maar met de scène waar ik mee begon werd het nog eens extra door m'n strot geduwd. Dan is het voor mij afgelopen.

Ze hebben met elkaar gemeen dat slechts één van ons beiden hem goed vond en de ander niet zo. Verder is het inderdaad geen feest van overeenkomsten

Hele mooie film. Vooral in de eerste helft was de onderhuidse spanning voelbaar. Hoogtepunt was die zangscene in de nacht. Prachtig gebruik van muziek en schitterend geschoten. Beide dames excelleerde in haar rol, vooral Haenel verraste mij positief. Alleen nog twee opmerkingen:

-Het paginanummer op dat schilderij was iets té. Was naar mijn idee echt niet nodig om te tonen, de scene op zichzelf was al sterk genoeg.

-Wat was de toegevoegde waarde van die abortus? Het dienstmeisje had al een minimale rol. Voor haar personage voegde het niets toe, ook voor het verhaal niet. Nu kwam het over om puur een statement te maken op dat gebied.

Prachtige film, die langzaam tot bloei komt. Heb op het puntje van m'n stoel gezeten, een en al oog voor Adèle Haenel, maar vooral voor Noémie Merlant, die ik niet kende, maar wat een schoonheid. Het 'drama' is nogal onderkoeld gebracht, en wordt langzaam opgebouwd. Ik ben daar dol op. Prachtig van fotografie, locatie, belichting. Net geen vijf sterren, want het bedrijven van de liefde had voor mij wat explicieter gemogen. Hartstocht is nu eenmaal hartstocht, ook in de achttiende eeuw en dat wil ik zien en voelen. De film zit op het randje van afstandelijk. Heb nog wel een vraagje voor mensen die misschien beter hebben opgelet dan ik, al betreft het een bijzaak: de dames gebruiken op een bepaald moment in bed geestverruimende middelen in de vorm van een plant (hennep?) Maar hoe 'gebruiken' ze dat nou precies? . Iemand een idee?

Een erg mooie film over de liefde tussen twee jonge vrouwen. Een gevoelig romantisch drama, met zorg gemaakt. Een oase van liefde en rust te midden van al die gewelddadige actiefilms, die de bioscopen tegenwoordig overspoelen.
Prachtige rollen van Adèle Haenel en Noémie Merlant (een onbekende voor mij). Ik vond destijds het thematisch enigszins vergelijkbare Naissance des Pieuvres (2007) –ook met Haenel– van regisseur Céline Sciamma ook al een mooie film, maar hier overtreft zij dat.

Wat hip van lesbootje Sciamma dat zij zomaar eventjes een film zonder manvolk draait. Dat verdient zeker een pluim! En gaandeweg voeren de dames natuurlijk even een clandestiene vruchtafdrijving uit, wat zijn we toch progressief. Heel schematisch is hoe elk personage geïnstrumentaliseerd wordt tot Een Groot Feministisch Vraagstuk, maar nog veel ergerlijker is de opzichtige wijze waarop Sciamma haar thematiek van 'ongrijpbaar verlangen' aankaart. Noties als 'verliefd worden op een geïdealiseerd beeld van de ander' worden zodanig clichématig en nodeloos expliciet behandeld, dat het geheel overkomt als een kleuterversie van La Belle Noiseuse. De scène waar de personages heel gewichtig lopen doen over Orpheus en Eurydice doet bijna denken aan een uitzending schooltelevisie voor achtergestelde Franse kinderen. De zogezegd 'sobere' mise en scène barst open als een etterende puist door die gezwollen symboliek. Bovendien, wat een bloedirritant wijf die Haenel. Door deze film werd ik eraan herinnerd dat ik blanke vrouwen met dikke lippen erg antipathiek vind. Merlant mag er wel wezen, maar daarmee is alles ook gezegd.

Zoveel vrouwonvriendelijke opmerkingen in een tekst van amper 168 woorden, ben ik –voor zover ik mij dat kan herinneren– nooit eerder tegengekomen. Dat er mensen zijn die last hebben van mannelijk chauvinisme is ieders goed recht, maar je moet niet overdrijven.

Niemand kiest voor zijn/haar uiterlijk of huidskleur. Bijgevolg bijzonder jammer om op basis daarvan iemand te (ver)oordelen.

Erg fraai. Portrait de la jeune fille en feu dwingt je om te kijken als een schilder. De onderzoekende en weerkaatsende blikken van de protagonisten, vaak in de vorm van point-of-view shots, verlopen immers via de toeschouwer. Als Merlant of Haenel in de camera blikken zien ze niet elkaar, hun oogcontact is imaginair. Dat gezegd hebbende vraag ik me af: heeft iemand het al over de fijne onderhuidse aders gehad van Haenel? Fascinerend.

Qua stijl is er gekozen voor veel close-ups (portretten) en voor een kleine scherptediepte, wat altijd iets schilderachtigs geeft. Je ziet deze aanpak overigens wel vaker bij films uit die periode (denk aan Dangerous Liaisons).

En dan is er nog het script, dat ik lange tijd ook erg goed vind. Bijvoorbeeld de bijpersonages: de bediende is perfect in haar rol en de moeder kan je ook begrijpen dankzij één enkele dialoog uit het begin. Zoals door anderen al is opgemerkt vliegt Sciamma aan het slot enigszins uit de bocht, met teveel uitleg en expliciete duiding. De voorleesscene van Orpheus en Euridicee vond ik nog wel sterk, maar dat die man in het museum dan het schilderij gaat uitleggen is jammerlijk, en dat geldt ook voor het shot van bladzijde 28, dat veel te nadrukkelijk is. Het beeld van Heloise in bruidsjurk, verdwijnend onder de blik van Marianne, is in mijn ogen wel weer heel mooi (met name dan esthetisch, voor de film had het ook bij de laatste keer kunnen blijven). Een andere misser is het playbacken van die zangscene op het strand, dat is gewoon een hopeloze regiekeuze.

Een aantal schoonheidsfoutjes dus die Sciamma maakt, het eindproduct staat echter nog steeds als een huis. Dit zou wel eens de film kunnen zijn waarmee ze haar eigen stem definitief gevonden heeft.