Portrait de la Jeune Fille en Feu (2019)

Wat mij betreft de meest ontroerende film van deze Cannes-editie. Heel kalmpjes, bijna ongemerkt, voert de film je mee. Om in de slotscenes te ontdekken dat beide dames je hart onderwijl hebben gestolen.

Ook de film die er bij de prijzen het meest bekaaid van af is gekomen.

Opmerkelijk dat de film de prijs voor het beste scenario kreeg. Niet dat er iets mis is met het scenario, maar volgens mij zijn het de acteerprestaties en de regie die de film doen excelleren.

Maar goed, zo gaat dat natuurlijk vaak met jury's die boeketten aan prijswinnaars (moeten) samenstellen.

Bedankt voor de tip, deze stond totaal niet op mijn radar.

Vanaf 17 oktober in de bioscoop (Cinéart Nederland)

Ziet er interessant uit (groot liefhebber van de vorige film van deze regisseur), al had ik op basis van de titel iets verwacht over Jeanne d'Arc... of Katniss Everdeen.

Na enig bezinnen toch 4,5 in plaats van 4 sterren. Koekebakker schrijft het al: 'kalmpjes en onopgemerkt'; gewoon verbazend hoe een zo traag voortkabbelend verhaal toch zo kzn boeien.

Ook wat het acteren betreft volg ik hem: de twee, eigenlijk drie, hoofdactrices dragen de film in grote mate.
Vooral Adèle Haenel, die dame straalt magie uit. Het ene moment ijkt ze de (hedendaagse) rebellerende puber, even later beeldt ze een elegante en (bijna) volwassen dame uit.

Toch ook twee foute, en daardoor overbodige, scenes:
de koorzangen rond het kampvuur waren fake - te mooi, te kunstig, en dus fake (of zat daar een betekenis achter ?).
En ook Heloïse die twee keer in haar bruidsjurk 'verschijnt': dit soort verhaal, dit soort film heeft helemaal geen boodschap aan spirituele toestanden. Imho…

Huis, interieur, kleuren: bijzonder mooi, bijzonder sterk, zonder gekunstelde franjes,... bijzonder echt.

Mooi, meeslepend en pakkend, warm en koud. Absolute aanrader.

Een overrompelende ode aan een grote liefde die slechts van korte duur is ★★★★★ - digitalekrant.volkskrant.nl
Ook de recencent van de Volkskrant is enthousiast. Ik denk dat dit een film is die ik moet zien. Er zit wel nog even een vakantie tussen....

Spijker op de kop. Had dezelfde gevoelens bij de scènes die je beschrijft. Her en der nog een aantal kleine schoonheidsfoutjes in het scenario, dat vreemd genoeg wat mij betreft nog iets te vol zat. Ik had genoeg aan de hoofdrolspeelsters, prachtig gespeeld van vooral Haenel.

Spijker op de kop. Had dezelfde gevoelens bij de scènes die je beschrijft. Her en der nog een aantal kleine schoonheidsfoutjes in het scenario, dat vreemd genoeg wat mij betreft nog iets te vol zat. Ik had genoeg aan de hoofdrolspeelsters, prachtig gespeeld van vooral Haenel.

Mee eens. Het scenario met de onmogelijke liefde is welbeschouwd nogal een gemeenplaats (en ook de maatschappijkritiek is niet origineel). Dat verdient geen prijs. Ook het script vond ik niet je van het, met de soms matige dialogen. Wat de film inderdaad vooral draagt is de regie, het camerawerk, en niet in de laatste plaats de actrices.

Kunstenaar Marianne [Noémie Merlant] valt voor haar model Héloise [Adèle Haenel] die op het punt staat te trouwen en moet poseren voor een huwelijksportret. Tot zover de slaapverwekkende eerste 75 minuten waarin regisseur Céline Sciamma geen muziek gebruikt en extreem veel gebruikt van nietszeggende stiltes die film met ruim een half uur rekken. Het is een technisch verzorgde productie met verzorgde make-up en kostuums. Na die haast niet uit te zitten eerste vijf kwartier volgt de scène waar de titel naar verwijst - waarin een aantal vrouwen de stilte doorbreken met een sterk stukje samenzang - het (relatieve) dramatische hoogtepunt, maar ook dat moment weet Sciamma te verprutsen. Liefhebbers van de schilderprogramma's van wijlen Bob Ross zullen wellicht genieten van de schilderscènes, ook al zijn die ogenschijnlijk door een stand-in gedaan. Maar kijk dan liever La Belle Noiseuse. Het is wellicht passend dat een film waarin schilderen een centraal thema is, net zo opwindend is als verf zien opdrogen. Maar dat is natuurlijk bepaald geen aanbeveling.

Mooie beelden en kostuums en goed spel, maar ik vond ‘m verder nogal saai. Ik werd nauwelijks meegenomen in het verhaal. Er gebeurde voor mij te weinig en wat er gebeurde, waren vaak gebeurtenissen die mij niet veel deden. De liefde vind ik wel mooi, en ik vind Noémie Merlant erg knap. Ik vond Adèle Haenel sowieso al een fijne actrice, maar in deze film maakte Noémie Merlant meer indruk op mij. Het artistieke aspect door het (prachtige) schilderwerk kon mij als hobby tekenaar ook bekoren. Al met al een kleine voldoende. 3*

Onder meer Volkskrant, Trouw, AD en de VPRO geven deze film maar liefst vijf (uit vijf) sterren, maar ik vind het een saaie en slechte film die meer ergernis opwekte dan de passie deed ontbranden. Wat meteen opvalt zijn de glamourachtige beelden van de vrouwen (en er zijn praktisch alleen vrouwen in de film) waardoor de film voelt alsof je door een Playboy bladert waarbij de modellen ditmaal meestal hun kleren aan hebben. Dat is echter meteen het enige positieve van de film als je dat al positief kunt noemen: de plot stelt verder niets voor. Meer dan wat er al in de beschrijving van de film is vermeld gebeurt er niet; er gebeurt dan ook sowieso praktisch niets en er is nauwelijks dialoog zodat de film ontieglijk traag is. Doordat er nauwelijks dialoog is wordt er ook niets uitgelegd – bv. waarom het schilderij nodig is voor het huwelijk – waardoor ik me ook nauwelijks kon inleven in de personages. Dat werd bovendien nog bemoeilijkt doordat de film nogal anachronistisch is: standverschillen bestonden blijkbaar niet meer in de 18de eeuw en de film maakt al met al de indruk meer een feministisch statement te willen maken dan het echte leven in de 18de eeuw uit te beelden.

Alles wat er gebeurt en wordt gezegd in de film is nogal belachelijk en oninteressant: de film voelt alsof je twee uur lang op een theekransje bent beland dat zelfs naar de norm van theekransjes een oninteressant theekransje is. De film verwijst heel uitdrukkelijk naar de mythe van Orpheus en Eurydice waarin Orpheus de kans krijgt zijn vrouw Eurydice uit het dodenrijk te halen als hij erin slaagt tijdens de terugreis niet om te kijken naar haar. Het thema van de film draait dat echter om: omdat zij elkaar niet meer kunnen zien is het terugkijken naar elkaar het enige wat resteert. De film gaat aldus (naast de korte periode dat ze samen kunnen zijn, gesymboliseerd doordat er ‘live’ wordt geposeerd voor het schilderij) over de herinnering waarin we – ‘gelijk de dichter’ – het beeld koesteren in plaats van het echte wezen. Dat is op zich wel mooi, maar het verband met de mythe is vergezocht: de geliefden in de film doen geen enkele moeite om bij elkaar te blijven (hebben daartoe wellicht ook geen kans) en keert de mythe zoals gezegd om. Het is naar mijn mening tekenend voor hoe slecht deze film in elkaar is gezet.

Traag en zeker niet voor iedereen. Maar ik vond de film echt prachtig. Veel stiltes, weinig muziek, maar prachtige beelden en heel sterk spel. De film wordt ook steeds beter richting het eind. De relatie tussen de twee hoofdpersonen is schitterend weergegeven. Voelde soms heel intens en het slot breekt je hart.

4*