Portrait de la Jeune Fille en Feu (2019)

Het begint met een schilderij. Het schilderij dat de titel ‚Portrait de la Jeune Fille en Feu‘ draagt, roept een heftige herinnering wakker bij schilder Marianne. De film grijpt het moment aan om terug te blikken naar de ontmoeting tussen Marianne en de adellijke Héloise die de jeune fille op het schilderij verbeeldt. Ingelijst in een Gotisch en sprookjesachtig kader rolt de vertelling traag en emotioneel ingehouden over het scherm. Mooie film.
Het perspectief ligt bij Marianne. Zij wordt gespeeld door Noémie Merlaut. Een goede actrice die ik onlangs in het idiote Jumbo (2020) voorbij zag komen, waarin zij trouwens helemaal niet idioot acteerde. Dat doet zij in deze film ook niet. Haar tegenspeelster is de mooie Adèle Haenel. Ben ik wel een beetje fan van. De slotscène in de film waarin zij zich in alle eenzaamheid even heerlijk emotioneel mag uiten, is een kippenvelmoment en een bevestiging van haar talent.
Subtiele film. Het verhaal bouwt op de relatie tussen de twee vrouwen, maar doet dat nooit bijzonder uitgesproken. Romantische en zinnelijke gevoelens moet de kijker ontcijferen uit terloopse blikken, gebaren en aanrakingen die maar kort duren en die gemakkelijk gemist kunnen worden. De personages zijn geheel in lijn met de subtiele vertelling moeilijk te peilen. Uit de normale onderlinge dialogen valt weinig te halen. Om het raadselachtige omhulsel van de personages te kunnen doorgronden is het nodig om de aandacht te vestigen op de boodschappen die in blik en gebaar verborgen liggen.
De locatie van een afgelegen kasteeltje aan de rotskust van Bretagne is goed gekozen. De stilte en het isolement corresponderen prettig met de onuitgesproken hartstochten van beide personages. Een blik die iets te lang op de ander blijft rusten, krijgt in deze feeërieke atmosfeer automatisch een veelzeggende betekenis. De beeldspraak beslaat een heel scala aan emoties en varieert van wantrouwen tot onweerstaanbaar verlangen. De film dreigt daardoor soms naar melodramatische diepten af te dalen maar het scherm van onverstoorbaarheid en onbewogenheid dat beide personages ook bezitten, voorkomt dat.
Céline Sciamma maakt met Portrait de la Jeune Fille en Feu een romantisch drama dat na het kijken nog even zachtjes nagalmt. Fijn.

Als ik je top 10 zo bekijk, verbaast het me dat je je überhaupt hier aan hebt gewaagd..

Een top 10 is eigenlijk veel te kort om conclusies uit te kunnen trekken. Er staan duizenden films in mijn collectie, van over de hele wereld uit alle genres en alle periodes. Maar deze komt er niet in. Films met IMDB-score 8,0 zijn doorgaans meer dan de moeite waard (uitgezonderd al die belachelijk overgewaardeerde blockbusters voor 16-jarigen) dus deze wou ik ook zeker eens zien. 'k Heb hem gratis kunnen uitlenen in de bibliotheek en vanwege de hoge scores had ik er echt meer van verwacht.

Is ook zo hoor. Daarom trok ik ook geen conclusies, ik was alleen een beetje verbaasd, maar ook weer niet geshockeerd
Ben overigens wel jaloers op je collectie!

Ik ben zelf full-time cameraman en editor bij een klein videobedrijf: mijn werk is mijn hobby en mijn hobby is mijn werk. Niet zo uitzonderlijk dat medewerkers in die sector een vrij grote en kwalitatief hoogstaande filmcollectie bij elkaar verzamelen. En er ook wel een beetje trots op zijn

Hele rustige, sfeervolle, uitstekende film. Dit is niet mijn favoriete genre, maar de twee hoofdrolspeelsters en de professionaliteit waarmee ze de personages neerzetten compenseren dit volledig. Daarbij mag de omgeving en de muziek er ook zijn. Ondanks het trage verhaal waren deze twee uur snel voorbij. Topper!

Beetje stoffig allemaal. Op zich niet zo'n geweldig grote verrassing dat ze op een festival als Cannes met een film als deze aan de haal gaan, maar echt zinderend is het niet bepaald. Acteerwerk springt er niet uit, visueel is het doorsnee en het leunt regelmatig tegen emotionele kitsch aan.