Portrait de la Jeune Fille en Feu (2019)

Wat mij betreft de meest ontroerende film van deze Cannes-editie. Heel kalmpjes, bijna ongemerkt, voert de film je mee. Om in de slotscenes te ontdekken dat beide dames je hart onderwijl hebben gestolen.

Ook de film die er bij de prijzen het meest bekaaid van af is gekomen.

Opmerkelijk dat de film de prijs voor het beste scenario kreeg. Niet dat er iets mis is met het scenario, maar volgens mij zijn het de acteerprestaties en de regie die de film doen excelleren.

Maar goed, zo gaat dat natuurlijk vaak met jury's die boeketten aan prijswinnaars (moeten) samenstellen.

Bedankt voor de tip, deze stond totaal niet op mijn radar.

Vanaf 17 oktober in de bioscoop (Cinéart Nederland)

Ziet er interessant uit (groot liefhebber van de vorige film van deze regisseur), al had ik op basis van de titel iets verwacht over Jeanne d'Arc... of Katniss Everdeen.

Na enig bezinnen toch 4,5 in plaats van 4 sterren. Koekebakker schrijft het al: 'kalmpjes en onopgemerkt'; gewoon verbazend hoe een zo traag voortkabbelend verhaal toch zo kzn boeien.

Ook wat het acteren betreft volg ik hem: de twee, eigenlijk drie, hoofdactrices dragen de film in grote mate.
Vooral Adèle Haenel, die dame straalt magie uit. Het ene moment ijkt ze de (hedendaagse) rebellerende puber, even later beeldt ze een elegante en (bijna) volwassen dame uit.

Toch ook twee foute, en daardoor overbodige, scenes:
de koorzangen rond het kampvuur waren fake - te mooi, te kunstig, en dus fake (of zat daar een betekenis achter ?).
En ook Heloïse die twee keer in haar bruidsjurk 'verschijnt': dit soort verhaal, dit soort film heeft helemaal geen boodschap aan spirituele toestanden. Imho…

Huis, interieur, kleuren: bijzonder mooi, bijzonder sterk, zonder gekunstelde franjes,... bijzonder echt.

Mooi, meeslepend en pakkend, warm en koud. Absolute aanrader.

Een overrompelende ode aan een grote liefde die slechts van korte duur is ★★★★★ - digitalekrant.volkskrant.nl
Ook de recencent van de Volkskrant is enthousiast. Ik denk dat dit een film is die ik moet zien. Er zit wel nog even een vakantie tussen....

Spijker op de kop. Had dezelfde gevoelens bij de scènes die je beschrijft. Her en der nog een aantal kleine schoonheidsfoutjes in het scenario, dat vreemd genoeg wat mij betreft nog iets te vol zat. Ik had genoeg aan de hoofdrolspeelsters, prachtig gespeeld van vooral Haenel.

Spijker op de kop. Had dezelfde gevoelens bij de scènes die je beschrijft. Her en der nog een aantal kleine schoonheidsfoutjes in het scenario, dat vreemd genoeg wat mij betreft nog iets te vol zat. Ik had genoeg aan de hoofdrolspeelsters, prachtig gespeeld van vooral Haenel.

Mee eens. Het scenario met de onmogelijke liefde is welbeschouwd nogal een gemeenplaats (en ook de maatschappijkritiek is niet origineel). Dat verdient geen prijs. Ook het script vond ik niet je van het, met de soms matige dialogen. Wat de film inderdaad vooral draagt is de regie, het camerawerk, en niet in de laatste plaats de actrices.

Kunstenaar Marianne [Noémie Merlant] valt voor haar model Héloise [Adèle Haenel] die op het punt staat te trouwen en moet poseren voor een huwelijksportret. Tot zover de slaapverwekkende eerste 75 minuten waarin regisseur Céline Sciamma geen muziek gebruikt en extreem veel gebruikt van nietszeggende stiltes die film met ruim een half uur rekken. Het is een technisch verzorgde productie met verzorgde make-up en kostuums. Na die haast niet uit te zitten eerste vijf kwartier volgt de scène waar de titel naar verwijst - waarin een aantal vrouwen de stilte doorbreken met een sterk stukje samenzang - het (relatieve) dramatische hoogtepunt, maar ook dat moment weet Sciamma te verprutsen. Liefhebbers van de schilderprogramma's van wijlen Bob Ross zullen wellicht genieten van de schilderscènes, ook al zijn die ogenschijnlijk door een stand-in gedaan. Maar kijk dan liever La Belle Noiseuse. Het is wellicht passend dat een film waarin schilderen een centraal thema is, net zo opwindend is als verf zien opdrogen. Maar dat is natuurlijk bepaald geen aanbeveling.

Mooie beelden en kostuums en goed spel, maar ik vond ‘m verder nogal saai. Ik werd nauwelijks meegenomen in het verhaal. Er gebeurde voor mij te weinig en wat er gebeurde, waren vaak gebeurtenissen die mij niet veel deden. De liefde vind ik wel mooi, en ik vind Noémie Merlant erg knap. Ik vond Adèle Haenel sowieso al een fijne actrice, maar in deze film maakte Noémie Merlant meer indruk op mij. Het artistieke aspect door het (prachtige) schilderwerk kon mij als hobby tekenaar ook bekoren. Al met al een kleine voldoende. 3*

Onder meer Volkskrant, Trouw, AD en de VPRO geven deze film maar liefst vijf (uit vijf) sterren, maar ik vind het een saaie en slechte film die meer ergernis opwekte dan de passie deed ontbranden. Wat meteen opvalt zijn de glamourachtige beelden van de vrouwen (en er zijn praktisch alleen vrouwen in de film) waardoor de film voelt alsof je door een Playboy bladert waarbij de modellen ditmaal meestal hun kleren aan hebben. Dat is echter meteen het enige positieve van de film als je dat al positief kunt noemen: de plot stelt verder niets voor. Meer dan wat er al in de beschrijving van de film is vermeld gebeurt er niet; er gebeurt dan ook sowieso praktisch niets en er is nauwelijks dialoog zodat de film ontieglijk traag is. Doordat er nauwelijks dialoog is wordt er ook niets uitgelegd – bv. waarom het schilderij nodig is voor het huwelijk – waardoor ik me ook nauwelijks kon inleven in de personages. Dat werd bovendien nog bemoeilijkt doordat de film nogal anachronistisch is: standverschillen bestonden blijkbaar niet meer in de 18de eeuw en de film maakt al met al de indruk meer een feministisch statement te willen maken dan het echte leven in de 18de eeuw uit te beelden.

Alles wat er gebeurt en wordt gezegd in de film is nogal belachelijk en oninteressant: de film voelt alsof je twee uur lang op een theekransje bent beland dat zelfs naar de norm van theekransjes een oninteressant theekransje is. De film verwijst heel uitdrukkelijk naar de mythe van Orpheus en Eurydice waarin Orpheus de kans krijgt zijn vrouw Eurydice uit het dodenrijk te halen als hij erin slaagt tijdens de terugreis niet om te kijken naar haar. Het thema van de film draait dat echter om: omdat zij elkaar niet meer kunnen zien is het terugkijken naar elkaar het enige wat resteert. De film gaat aldus (naast de korte periode dat ze samen kunnen zijn, gesymboliseerd doordat er ‘live’ wordt geposeerd voor het schilderij) over de herinnering waarin we – ‘gelijk de dichter’ – het beeld koesteren in plaats van het echte wezen. Dat is op zich wel mooi, maar het verband met de mythe is vergezocht: de geliefden in de film doen geen enkele moeite om bij elkaar te blijven (hebben daartoe wellicht ook geen kans) en keert de mythe zoals gezegd om. Het is naar mijn mening tekenend voor hoe slecht deze film in elkaar is gezet.

Traag en zeker niet voor iedereen. Maar ik vond de film echt prachtig. Veel stiltes, weinig muziek, maar prachtige beelden en heel sterk spel. De film wordt ook steeds beter richting het eind. De relatie tussen de twee hoofdpersonen is schitterend weergegeven. Voelde soms heel intens en het slot breekt je hart.

4*

Mooi, gewoon mooi!

Om deze film te kunnen waarderen moet je je wel aangetrokken voelen door de drie vrouwelijk hoofd-personages. Doen die je niks dan is het verloren tijd om deze film te gaan bekijken want dan is de kans zeer groot dat je tijdens de film in slaap valt. Deze film is nu eenmaal traag, muziek ontbreekt nagenoeg en ook het mannelijk geslacht schittert op het laatste kwartier na door afwezigheid. Iets wat ik helemaal niet erg vind. Mij prima geamuseerd met het samenspel en bovendien prima acteerwerk van de dames. De kust met zijn bonkende golven zorgden af en toe voor een aangename afwisseling.
Deze film als het gaat om het portret schilderen deed mij wel enigszins denken aan La Belle Noise (1991) die ik ietsje beter vond ondanks dat die film twee keer zo lang duurde. Maar ja, een mooi naakt vrouwenlichaam scoort bij mij altijd. Maar, verder alleen maar lof voor deze film van Céline Sciamma die met haar debuut Naissances des Pieuvres (2007) op mij ook al zo veel indruk gemaakt heeft.

4,0*

Wat een prachtige film die zoveel mooier had kunnen zijn, wanneer regisseur Céline Sciamma één lijn uit het scenario had geschrapt (en één scène had aangepast).

Eerst het prachtige. In de 18e eeuw hebben mensen zeker niet met elkaar gesproken zoals we dat tegenwoordig doen. De film roept in de schaarse gesprekken een beeld op van beleefdheid en gereserveerdheid, waarbij ik me wel wat kan voorstellen. Heel langzaam ontstaan daarin barstjes en ontwikkelen de gesprekken zich tot praten met elkaar. Mooi, mooi.

Een schilder kijkt naar zijn/haar model en in deze film werd ik me ervan bewust dat het model natuurlijk ook naar de schilder(es) kijkt. Dit lijkt een evidentie, maar ik vermoed dat menig schilder net doet alsof h/zij niet weet dat-ie bekeken wordt - zoals acteurs en actrices net doen alsof zij niet weten dat ze bekeken worden door de filmkijker. De voyeuristische positie van de filmkijker blijkt ook de schilder in te nemen tot het model haar erop wijst dat ook zij bekeken wordt. Fraai, fraai.

Alle beelden - vaak gekadreerd en uitgelicht als een schilderij - en de enigszins abstracte gesprekken spreken gelukkig voor zich. Geen manipulatieve muziek op de geluidsband die ons dwingt te voelen wat de filmmaker graag zou willen. De filmkijker behoudt zelf de regie hierover. Top, top.

En hoe jammer is het dan dat het zo fundamenteel mis kan gaan?
Vetter kun je een abortusscène niet aanzetten dan hem te filmen met een baby van degene die aborteert ernaast gelegen. Het zal allemaal wel, maar mij is dit een gruwel. Dit terzijde.

Fundamenteel gaat film de mist in op het moment dat de film zichzelf gaat uitleggen. Expliciet wordt (tweemaal) de mythe voorgelezen van Orpheus (Marianne, de schilderes) en Eurydice (Heloïse, het model) waarin Orpheus de kans krijgt zijn geliefde Eurydice uit het dodenrijk te halen mits hij tijdens de terugreis niet omkijkt naar haar. Vanaf dit moment zullen we het weten ook. 'Omkijken' van Marianne en een verdwijnende Heloïse worden terugkerende motieven, niet subtiel verweven, maar expliciet door mijn strot geduwd. Zo jammer, want nu verlies ik de regie en neemt de filmmaakster het over.

Had het voorlezen van de mythe en de scènes waarin Heloïse uit beeld verdwijnt geschrapt. Dan zouden later het schilderij van Orpheus en de ontroerende slotscène van een onmetelijke kracht zijn geweest.

Ieder jaar rond 1 december stel ik een lijst samen met mijn 20 favoriete films van dat jaar.
Daar kunnen dus ook oude klassiekers tussen zitten, het gaat om films die ik het afgelopen jaar zag.
Ieder jaar hoop ik dat er een paar films tussen zitten met een wow-moment.
Het jaar 2019 is bijna ten einde en ik gaf tot nu toe de volle 5 sterren aan The Favourite, Cold War, Frantz en Loveless (Nulyubov).
Maar HET moment waarop ik dit jaar wachtte kwam pas vanmiddag bij deze film. Sterker nog, er zaten er twee in. Halverwege de film zie je het eerste moment. Gelijk de titel van de film.
Maar tien minuten voor het einde, als het verhaal terugkeert naar de openingsscene, hoopte ik op een verpletterend einde en dat kwam ook. Het einde is letterlijk adembenemend en emotioneel.
Details laat ik achterwege. Ik verliet een behoorlijk snotterend Kino 2 in Rotterdam.
We hebben nog ruim een maand, maar dat deze prachtfilm de eerste plek krijgt in mijn top 20 over 2019 lijkt nu al vast te staan.

Nóg niet gelukt om deze te zien, damnit, al is het al om de ogen van Merlant.

Er is tijd, toch? Ik heb hem pas voor 9 november staan

Had 'm al een paar keer in de planning wat niet lukte en films kunnen hier zomaar foetsie zijn als ze niet geweldig publiek trekken.

Mooie film, maar persoonlijk erge fan van (kijken naar) zinderend verlangen vond ik toch dat hert nergens echt wilde knetteren (ondanks de jurk die in de fik vloog . ) En ik bedoel echt niet dat ik zwetende lijven en harde seks wil zien… maar ik voel het niet. Nochtans is Adèle Haenel een prachtige object voor verlangen, mooi in beeld gebracht, maar het verlangen naar en de affaire blijven wel netjes binnen de lijntjes gemonteerd.
En zoals hvdriel terecht aanhaalt: alles wordt heel netjes uitgespeld. Het mag allemaal echt wel een beetje suggestiever. Tot overmaat van ramp kan de regisseur niet kiezen tussen 3 eindes en geeft ze dan maar alle drie: 1. Het vergeefs achterom kijken aan de drempel van haar terugkeer naar 'het leven' 2. een soort eerbetoon (pag. 28…) dat me een beetje deed denken een het eerbetoon met de opdracht vooraan in het boek van 'Das leben der anderen' wat me daar veel meer gepakt heeft. 3. De scène in de opera (waar het toch echt niet zo moeilijk was om even naar de andere kant van het theater te sloffen om 'hallo' te zeggen)
Ik sluit me dan ook aan bij hvdriel: mooi, maar het had n og veel mooier gemogen en gekund. Zeker met de prachtige Adèle Haenel, die iets van een jonge Emma Thompson heeft.

Ontzettend saaie film over een onstuitbaar bedoelde liefde die maar niet wil vlammen, waardoor ik totaal niet in het verhaal mee kon gaan. Het begint allemaal nog best aardig, met dat schilderen en zo, maar vanaf het moment dat de 'vonk' overslaat is alle spanning weg en daar krijg je niets voor terug.

Op zich was het allemaal nog best aan te zien. Mooi gefilmd, stek geacteerd, etc. Het laatste kwartier was alleen zo uitleggerig en ondubbelzinnig, dat ik mijn lachen haast niet in kon houden. Waarom moeten we zien dat de hoofdrolspelers jaren later nog steeds aan hun liefde terugdenken? Wat voegt dat toe? Als het eerste deel sterk genoeg was geweest, hadden we dat zelf wel kunnen bedenken. In plaats daarvan krijgen we allemaal geforceerde 'hints', die mogelijk subtiel bedoeld zijn maar een tegengesteld effect hebben. Dat bladzijdenummer op dat schilderij, die leerling die zegt 'U keek triest', de afbeelding van Orpheus en Eurydice en als absoluut dieptepunt het slot in de schouwburg, waar ze precies dat ene muziekstuk spelen en waar die blonde mevrouw dan om moet huil-lachen, zo van zie haar eens zitten met haar gemengde gevoelens. Bah.

Prachtige film