Portrait de la Jeune Fille en Feu (2019)

Het begint met een schilderij. Het schilderij dat de titel ‚Portrait de la Jeune Fille en Feu‘ draagt, roept een heftige herinnering wakker bij schilder Marianne. De film grijpt het moment aan om terug te blikken naar de ontmoeting tussen Marianne en de adellijke Héloise die de jeune fille op het schilderij verbeeldt. Ingelijst in een Gotisch en sprookjesachtig kader rolt de vertelling traag en emotioneel ingehouden over het scherm. Mooie film.

Het perspectief ligt bij Marianne. Zij wordt gespeeld door Noémie Merlaut. Een goede actrice die ik onlangs in het idiote Jumbo (2020) voorbij zag komen, waarin zij trouwens helemaal niet idioot acteerde. Dat doet zij in deze film ook niet. Haar tegenspeelster is de mooie Adèle Haenel. Ben ik wel een beetje fan van. De slotscène in de film waarin zij zich in alle eenzaamheid even heerlijk emotioneel mag uiten, is een kippenvelmoment en een bevestiging van haar talent.

Subtiele film. Het verhaal bouwt op de relatie tussen de twee vrouwen, maar doet dat nooit bijzonder uitgesproken. Romantische en zinnelijke gevoelens moet de kijker ontcijferen uit terloopse blikken, gebaren en aanrakingen die maar kort duren en die gemakkelijk gemist kunnen worden. De personages zijn geheel in lijn met de subtiele vertelling moeilijk te peilen. Uit de normale onderlinge dialogen valt weinig te halen. Om het raadselachtige omhulsel van de personages te kunnen doorgronden is het nodig om de aandacht te vestigen op de boodschappen die in blik en gebaar verborgen liggen.

De locatie van een afgelegen kasteeltje aan de rotskust van Bretagne is goed gekozen. De stilte en het isolement corresponderen prettig met de onuitgesproken hartstochten van beide personages. Een blik die iets te lang op de ander blijft rusten, krijgt in deze feeërieke atmosfeer automatisch een veelzeggende betekenis. De beeldspraak beslaat een heel scala aan emoties en varieert van wantrouwen tot onweerstaanbaar verlangen. De film dreigt daardoor soms naar melodramatische diepten af te dalen maar het scherm van onverstoorbaarheid en onbewogenheid dat beide personages ook bezitten, voorkomt dat.

Céline Sciamma maakt met Portrait de la Jeune Fille en Feu een romantisch drama dat na het kijken nog even zachtjes nagalmt. Fijn.

Als ik je top 10 zo bekijk, verbaast het me dat je je überhaupt hier aan hebt gewaagd..

Een top 10 is eigenlijk veel te kort om conclusies uit te kunnen trekken. Er staan duizenden films in mijn collectie, van over de hele wereld uit alle genres en alle periodes. Maar deze komt er niet in. Films met IMDB-score 8,0 zijn doorgaans meer dan de moeite waard (uitgezonderd al die belachelijk overgewaardeerde blockbusters voor 16-jarigen) dus deze wou ik ook zeker eens zien. 'k Heb hem gratis kunnen uitlenen in de bibliotheek en vanwege de hoge scores had ik er echt meer van verwacht.

Is ook zo hoor. Daarom trok ik ook geen conclusies, ik was alleen een beetje verbaasd, maar ook weer niet geshockeerd

Ben overigens wel jaloers op je collectie!

Ik ben zelf full-time cameraman en editor bij een klein videobedrijf: mijn werk is mijn hobby en mijn hobby is mijn werk. Niet zo uitzonderlijk dat medewerkers in die sector een vrij grote en kwalitatief hoogstaande filmcollectie bij elkaar verzamelen. En er ook wel een beetje trots op zijn

Hele rustige, sfeervolle, uitstekende film. Dit is niet mijn favoriete genre, maar de twee hoofdrolspeelsters en de professionaliteit waarmee ze de personages neerzetten compenseren dit volledig. Daarbij mag de omgeving en de muziek er ook zijn. Ondanks het trage verhaal waren deze twee uur snel voorbij. Topper!

Beetje stoffig allemaal. Op zich niet zo'n geweldig grote verrassing dat ze op een festival als Cannes met een film als deze aan de haal gaan, maar echt zinderend is het niet bepaald. Acteerwerk springt er niet uit, visueel is het doorsnee en het leunt regelmatig tegen emotionele kitsch aan.

Ongelofelijk, he? En die ogen. Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren of ik na Naissance des Pieuvres nog een andere film met Haenel heb gezien, maar toch is ze een van mijn favoriete actrices. Sciamma is trouwens ook een van mijn favoriete regisseurs, omdat zij personages zo goed kan observeren en zonder grote gebaren tot hun recht te laten komen.

Gek genoeg is er met deze film vrij veel mis. Of dingen die me normaal gesproken niet bevallen. Het script is erg van a naar b en niet erg origineel. De emoties liggen er dikwijls dik bovenop. Er is niet echt een groot, onderliggend verhaal. De film bouwt daarom eigenlijk enkel op de romance tussen de hoofdrolspeelsters. Die wordt echter zo fantastisch gespeeld en kruipt zo onder huid, bijna ongemerkt. Dan vergeef ik heel veel van wat ik misschien niet zo fantastisch vind. Of zoals het einde bijvoorbeeld dat te lang doorkabbeld. De film had moeten stoppen op het moment dat ze de deur uitgaat.

Eigenlijk dus wat Koekebakker al schreef:

Opnieuw een Franse film en het was niet mis. Niet zo'n groot verhaal, maar desondanks kon het toch de 2 uren vullen. De cast deed het ook prima en kwam overtuigd over. De scène aan het kampvuur was wel één van de hoogtepunten van de film.

Prachtige film. De structuur is post rem. Marianne geeft schilderles en een van haar leerlingen begint over een schilderij dat een sterke emotie oproept bij Marianne. De naam van dit schilderij is de titel van de film. Daarna wordt het verhaal chronologisch verteld. Langzaam maar met vaste hand wordt het verhaal van een onmogelijke liefde geschetst. Heel mooi verwerkt is het Orpheus-motief. Dat het in de film gaat over de intense liefde tussen twee vrouwen vond ik, naarmate de film vorderde, steeds minder relevant. Voor mij gaat de film over twee mensen die heel erg verliefd op elkaar worden, ondanks het feit dat beiden weten dat deze liefde bij voorbaat al verloren is. Beiden weten dat hun relatie van korte duur zal zijn maar dat deze bepalend zal zijn voor hun hele leven. Geniaal is de verwijzing naar bladzijde 28 op het schilderij. Prachtig ook de eindscène, waarin Marianne haar geliefde Héloïse van ver kan zien, zonder zelf gezien te worden. De kijker neemt dan de plaats in van Marianne wanneer er wordt ingezoomd zodat de kijker het verdriet van Héloïse van heel dichtbij kan zien.

Merlant speelt uitstekend, maar het moet gezegd: het is een meesterwerk door Haenel.

Het positieve aan deze film vond ik inderdaad de casting van Haenel. Maar voor de rest was het voor mij saai, leeg, mat en zónder vuur, ongeloofwaardig, anachronistisch, storend tendentieus, veel te expliciet... (Het lijkt me een hele krachttoer om al die kwalificaties te combineren in één film...)

Ik denk dat John Milton blij zal zijn dat ik deze film gezien heb. Geen tijd voor mijn mening. Maar wel duidelijk veel beter dan La vie d'Adèle voor mij. Ik denk niet dat dit soort films me erg liggen, maar hier vind ik het toch wel werken (voor een "romantisch LGBTQ kostuumdrama"). Ik twijfel wel nog of ik het Sciamma's beste vind. Ik denk on par met Tomboy of net iets beter en dus inderdaad haar beste film.

Wat een prachtig mooie film, van begin tot eind één groot schilderij! regisseur Celine Sciamma heeft een waar kunstwerk afgeleverd, de kleurstelling, uitsnede, gewoon elk shot is prachtig.

Het spel van met name Adele Haenel is subliem, al de gezichtsuitdrukkingen, expressie, petje af! Ook Noemi Merlant is perfect in haar rol.

En inderdaad, in de laatste beelden merk je dat de twee ongewild onder je huid zijn gekropen.

4,5☆

Dit melodrama gaat over de vurige maar kortstondige liefde tussen een schilderes en haar model. Traag is het tempo wel, maar saai vond ik het niet. Het emotionele spel van observatie en de stilzwijgende manier waarop de gevoelens van beide vrouwen tot stand komen maken het zelfs een tikkeltje spannend.

Het is daarna ook een tragisch liefdesverhaal in de zin dat deze liefde nooit zal uitbloeien. Het motief van de mythe van Orpheus en Eurydice wordt verschillende keren gebruikt om die tragiek te bevatten (de witte glimp die Marianne opvangt van Héloïse en daarna verdwijnt).

Ook enkele mystieke beelden worden gebruikt zoals het kleed van Heloïse dat vuur vat in een moment van tijdloosheid. Een beeld dat inderdaad wel een schilderij waard is.

Ja, het is toch wel mooi gedaan in sommige scènes en als arthouse film is dit één die ik iets toegankelijker vind voor een breder publiek. Jammer van de erg trage opbouw in het begin en alle scènes met de dienstmeid Sophie met haar abortus, vond ik eigenlijk niks toevoegen. Schitterende rol van Haenel ook waar ze een erg krachtige bijna heilige uitstraling tentoon stelt, maar haar personage was dan ook aanvankelijk bestemd voor het klooster. Nipt 3,5*