Ad Astra (2019)

Voor mij een leuke goede film. En dat is ook precies hoe ik het zie, de film heb ervaren. Absoluut geen slechte film maar ook geen enorme hoogvlieger.

Smaken verschillen maar 1 ster voor deze film is wel wat overdreven toch? Met name de scène dat hij terug springt en precies op z’n eigen shuttle terug komt; dat is echt volledig onmogelijk. Dat vond ik echt jammer en had volgens mij vrij eenvoudig anders in het script gestopt kunnen worden.]

Super saai, duurt lang en gebeurt weinig

Prima film ik vond hem zeker niet saai.

Redelijk.

Ad Astra is zonder twijfel een erg knappe film op het visuele vlak. Dit visuele spektakel heeft namelijk duidelijk tijd gespendeerd om het resultaat er zo echt mogelijk uit te laten zien, ook al is dat wat er wordt getoond best vergezocht. Michael Bay mag dan niet de meest subtiele regisseur zijn, z'n effecten zijn waanzinnig knap, en Gray zit hier op hetzelfde niveau.

Wat opvalt aan de film is dat ze ook echt hebben geprobeerd om het meeste uit zijn lead te halen. Pitt speelt hier weer een van zijn betere rollen sinds tijden, waarbij hij zowat alleen maar luie, ongemotiveerde rollen aannam. Gray dwingt Pitt hier om zijn emoties op oprechte manier uit te oefenen, en dat blijkt een geslaagde poging te zijn. Pitt is echter daarmee meteen ook de enige die daarin slaagt.

Jones bijvoorbeeld haalt bij lange na niet het niveau dat hij vroeger speelde, maar ook Tyler, Negga en Ortiz stellen teleur in rollen die deze namen ook niet echt uit kunnen dagen. Gray focust zich namelijk zowat uitsluitend op het personage van Pitt, maar vergeet daarbij ook om de bijpersonages uit te diepen, en die zijn net als het personage van Pitt van essentieel belang bij het vertellen van een goed verhaal.

Ondanks dat de film er visueel perfect uitziet kan het zijn actiescenes niet echt goed inzetten. Gray creëert wel een streling voor het oog, maar kan het niet bij de kijker qua voeling overbrengen, waardoor je vooral met een gevoel zit dat wat je ziet wel mooi is, maar je tegelijkertijd ook koud laat. Het camerawerk en de geluidstechniek weten Ad Astra onvoldoende te ondersteunen waardoor je toch wat afstandelijk ervaart wat er allemaal langs roetsjt.

Het is geen slechte film, maar ook geen film die een briljant verhaal vertelt of weet te verrassen. De film werkt zich naar een richting toe die uiteindelijk alleen maar kort wordt aangeraakt, waardoor het hele avonturengevoel best nutteloos voelt. Daarnaast vond ik de vele erg intieme scenes met Pitt gecombineerd met redelijk gedetailleerde en bizarre actiescenes niet altijd een lekker gevoel achterlaten op het menselijke smaakvermogen. Ad Astra is daarmee een half geslaagde film, die er te goed uitziet voor een onvoldoende, maar niet genoeg kan includeren om deze 3,0* naar een ruime voldoende te trekken.

Ad Astra wil zo graag in het rijtje passen van die bekende grote SF-prenten die wij kennen. Het heeft zelfs aan redelijke plagiaat gedaan, ongegeneerd. Het staat er beeld en geluidstechnisch mooi op maar dat zijn dan eigenlijk wel de hoogte punten, nou ja ik kon dit keer Pitt ook pruimen en dat gebeurt niet vaak. Maar dat lag natuurlijk ook weer aan zijn script.

Het verhaal zelf is een aardige tegenvaller. Een belangrijke ruimtereis wordt wel zo knullig voorbereid, het lachen schoot me menigmaal in een kromlegging. Verder had het vele momenten van saaie dialogen in zich die schijnbaar diepgang moesten brengen, oja?

Tegenvallend? Ja en nee. Dat komt omdat de laatste jaren veel van dit soort werken zijn uitgekomen maar echte kwaliteit missen. Daardoor ben je op de hoede. Slecht was het niet, maar er zijn vele veel beter gemaakt. Weer eens jammer aangezien ik vanaf jongs af aan het een heerlijke genre vind.

Film waar ik lang naar uitgekeken heb. Hij leunt voornamelijk op de ijzersterke beelden (vooral het gedeelte op de Maan vond ik onovertroffen), het verhaal is ietwat pover. Als geheel deed het me aan 2001 denken (maar ja, vrijwel elke SF film is hieraan schatplichtig) en ook aan Apocalypse Now.

Ja, wat zal ik over deze film zeggen? Visueel was hij erg geslaagd. Het heelal en in bijzonder de planeten zoals Saturnus waren erg goed weergegeven. Het verhaal was opzich ook niet verkeerd. In de eerste helft van de film werd de spanning goed behouden. Echter, na de helft van de film zakte het verhaal helaas wel in. Het tempo kon dus wel op een sneller niveau gaan verlopen. Pluspunt was wel dat sommige scènes verrasend en nieuw waren. Brad Pitt in de rol van 'Roy McBride' speelde erg goed.

3.5/5

Ik vond het een beetje een teleurstelling. In de plaats van een sf/horrorfilm heb ik een psychologisch drama gezien. Jammer.

Hoe kom je erbij dat dit horror zou zijn?

Jammerlijke poging om een klassieker te maken. De effecten zijn top, dat moet gezegd, maar er mist van alles. Een goed verhaal bijvoorbeeld. De film begint nog wel lekker, maar ik word nooit echt de film ingetrokken. Sterker nog, ik viel erbij in slaap.

Ik hou van science fiction en ruimtefilms, maar deze is aan mij niet besteed.

NASA mensen zullen zich geërgerd hebben. Wat moet nabij Neptunus afgezocht worden (aan buitenaards leven), dat niet vanaf de Maan kan. 30 jaar in afzondering gravitatieloos doorbrengen, kan het menselijk lichaam niet aan. Zei Roy over zichzelf al na tientallen dagen. Pa dan naar de Aarde brengen, had ie zeker niet overleefd. Overduidelijk ook een graatmager scenario, met niet al te beste dialogen, waar de makers zelf tot de conclusie kwamen dat de film niet zonder iets evenementieels kon. Dus was er een losse flodder van een confrontatie met wat piraten op de Maan (voor de trailers) en het research schip op weg naar Mars. Er had veel meer ingezeten. Op z'n 'filosofiëst' zou je kunnen zeggen dat Roy staat voor de existentieel eenzame mens die op zoek is naar een afwezige God die hem (haar) al veel eerder heeft verlaten. Deze SF film geeft weer eens aan dat Kubrick's 2001 op eenzame hoogte staat. Veel kul ook. Stroomstoot? Leg uit. Hoe Roy weer terugkomt bij z'n eigen schip, dat moet een lucky shot van 1 op een miljoen zijn of zo. Met de aanwezigheid van grumpy old men Tommy Lee Jones en Donald Sutherland deed deze film meer denken aan een tribute aan Space Cowboys. En ach, doe Liv Tyler uit Armageddon dan ook maar in een niemendal rolletje.

Ik denk dat Newton, Einstein en Maxwell zich omgedraaid hebben in hun graf na het zien van deze film. Als een raket versnelt heb je geen gewichtsloosheid, maar wordt je juist in je stoel gedrukt (Newton). Zowel bij de lancering vanaf de maan als vanaf mars gaat dat fout en zweven ze rustig rond vlak na de lancering. En hoe Roy zich voortbeweegt rond Neptunus zonder aandrijving is mij ook een raadsel, moeten ze toch maar nog eens naar Gravity kijken.

De afstand Mars Neptunus is zo groot (4.2 miljard km) dat licht/radiogolven er 4 uur over doen om er te komen (lichtsnelheid => Einstein), dus het antwoord kan pas na 8 uur komen. Antwoord van zijn vader kan dus pas veel later komen.

En man made elektromagnetisch pulsen vanaf Neptunus? Neptunus staat 30 x verder van de aarde dan de zon. Alleen zware zonnevlammen geven problemen op aarde. Dat is een gigantische kernfusie reactor. Dus hoe een oud ruimteschip dit bij Neptunus voor elkaar krijgt is mij een raadsel (Maxwell).

Zo kan ik nog wel een pagina vullen met fouten (schokgolven na nucleaire explosie in de ruimte? Reizen naar Neptunus en weer afremmen in 79 dagen?) , maar dat zal ik niet doen. Zoals jullie merken is het plezier van de film verpest door alle fouten die ze gemaakt hebben. Als je dan toch zo'n film maakt, doe dat dan in een niet bestaand zonnestelsel zodat de afstanden onduidelijk zijn of zorg dat je je een beetje aan de natuurwetten houdt. Bij films als Gravity en Interstellar was ook niet alles perfect, maar die hadden hun uiterste best gedaan om dicht bij de werkelijkheid te komen.

Dus helaas kan ik deze film vanwege de irritatie aan de onjuistheden niet meer dan 2 sterren geven.

Nix gut, zou er achter deze film geplakt kunnen worden. Naast de vele natuurkundige blunders vertoont deze film een vracht aan andere mankementen, waarvan de volslagen ongeloofwaardige karakterontwikkeling van Roy wel het ergerlijkst is. Oké, af en toe een fraai plaatje, maar verder was het verhaal een opeenvolging van onzinnige gebeurtenissen.

Zitten jullie altijd met een rekenmachine in de bioscoop?

Zou verder maar geen films meer kijken. Is een kunstvorm, geen wetenschap. Daar gelden geen (natuur)wetten. Het speelt zich gewoon af in een fantasieversie van Congo.

Tegenvallend als ik verschillende mensen zo hoorde en verschillende kritieken las, toch was dit niet een kans die ik ging laten liggen en Ad Astra verraste mij ontzetten en hield mij van begin tot eind aan de buis gekluisterd.

Het verhaal is uitermate simpel te noemen rond astronaut McBride en zijn missie die vooral rond diens jarenlange vermiste vader draait en een terugkerende anomalie die schadelijk is voor het leven op aarde. Van Roy moeten we het gedurende de film niet hebben aangezien er erg weinig feedback uit de licht autistische astronaut komt. Maar gelukkig spreekt de sfeer, soundtrack en al het visuele pracht bijna dubbel in deze stijlvolle film. En wat ziet het er allemaal mooi uit. Het gebeuren op de maan is verbluffend te noemen en bepaalde gebeurtenissen gezien in de weerspiegeling van Roy's goudkleurige vizier zijn prachtig mooi gemaakt. Zo is het afscheid van Tanner ook visueel een plaatje. Dan is er de werkelijk sublieme soundtrack van Max Richter die minimalistisch te noemen is maar niet minder sfeervol en sfeerverhogend. Wat dat betreft scoort de film wat mij betreft bovengemiddeld. Grote pijnpunt waar ik op dat moment niet te zwaar aan wil tillen is toch het verhaal. McBride is niet bepaald een open boek, de missie vaag en met via wordt er eigenlijk gevochten op de maan?

Langzaam komt vanaf de aankomst op Mars toch meer naar buiten en blijkt Roy toch wel wat op de lever te hebben richting pa. Langzaam ontspoort de stoere man met de lage hartslag temidden van achterdocht en mysterie. Waarna de reis naar Jupiter en algehele finale van de film opgebouwd wordt en vooral zijn essentie lijkt te bereiken. Want wat zien we temidden van enkele delerium en halicunnante achtige momenten...dat Roy niet veel van zijn verfoeide en door hem beklaagde vader verschilt. Ook hij is rechtlijnig in wat hij wil en hoe ver hij daar voor gaat, ook hij doodt om zijn doel te bereiken, ook hij gaat verder dan menigeen. Ofwel, de appel valt niet ver van de boom lijkt een element. Maar er is meer dan dat. Minstens zo opmerkelijk is de terugkeer naar aarde van Roy, een minstens zo verrassende ontknoping aangezien ik hem er eerder voor aan had gezien in alle eenzaamheid het werk van zijn vader te willen doorzetten, voltooien of verbeteren, het stoppen van de anomalie. Maar nee, kennelijk toch wijzer en de eenzaamheid zat keert Roy terug. En wellicht dat daar toch het belangrijkste punt van Ad Astra in zit verstopt wat zoveel betekent als met moeilijkheden naar de sterren reizen. Mogelijk staat Ad Astra symbool voor de aantrekkingskracht en afstoot die de meeste jong volwassene met zijn ouders heeft. Het beter willen doen, het beter weten, om puntje bij paaltje toch diep van binnen erg op de vader/moeder te lijken en er weinig van te verschillen. Afstoten van de ouders, het beter weten en verwijten, het er op lijken, benaderen, spiegelen, en uiteindelijk het wijzer worden. Een mensenleven in de notendop in die zin, gelukkig hoeven de meesten niet zover te reizen of doen überhaupt dit inzicht niet op.

En daarmee is Ad Astra wat mij betreft toch een intrigerende film, onbegrepen door veel ook vermoed ik, met een boodschap die zich niet gemakkelijk laat vangen, en tja, vooral op visueel vlak een pareltje. Lekker man!

Knappe acteerwerk van Pitt. Film boeit maar gaat heel traag. Je raakt hierdoor in verleiding om ongeconcentreerd te geraken. Niels zorgt met de soundtrack wel voor een xtra dimensie

Een man in een vacuüm. Een man in de ruimte.

Een protagonist verkent onontgonnen terrein, niet voor zichzelf noch voor de wetenschap, maar de schim van zijn vader achterna. Diezelfde vader die hem op Moeder Aarde bij zijn moeder achterliet, alleen. Diezelfde vader dus die hem onvermogend maakte om relaties aan te gaan in het leven. Liefhebben is immers geen talent, het is een vermogen dat tot ontwikkeling moet worden gebracht. Het moet ontluiken – niet in de moederschoot, wel in een ouderlijk nest. It takes two to (learn to) love, zoiets?

Onze protagonist kan dus pas liefhebben eenmaal hij afstand heeft genomen. Zijn nimmer aanwezige vader – al te letterlijk misschien – van zich af geduwd. Afscheid van afwezigheid. Zo kan hij opnieuw beginnen. Hij heeft de ruimte doorkruist, en als dusdanig het vacuüm gevuld.

Net als bij zijn tot waanzin gedreven vader liggen de sleutels tot geluk binnen handbereik. Meer nog: hij houdt (of minstens: hield) ze vast, maar herkende ze niet. Te koortsachtig zocht hij naar iets anders. Eerst wilde hij deel uitmaken van een echt gezin, vooraleer hij er zelf een zou stichten. Allemaal is het een kwestie van perspectief. De dingen onder ogen kunnen zien, ze benoemen, en dan de bladzijde omdraaien. De reis die een personage daarvoor moet maken, voert misschien wel voorbij de einder. Neptunus, de verste aller planeten – metafoor voor een reis naar de binnenkant van zichzelf, naar de eigen einder, met name iemands begin: het kerngezin.

Deze en andere bedenkingen bij het fascinerende ‘Ad Astra’. Een film die niet wetenschappelijk intrigeert, als wel qua narratief (cfr. supra) en qua sfeer. Een portret van een mens in volslagen existentieel duister, luisterend naar de oorverdovende stilte van het heelal, waarin wij per slot van rekening allemaal vaderloos zijn.

Cinematografisch een beetje flikflooiend met de gemeenplaatsen van het genre, behoorlijk star geacteerd in de nevenrollen en plotmatig hier en daar wat onhandig in elkaar geflanst, maar kijk: daar gaat het James Gray niet om. Wat hij tracht in scène te zetten, is tijdlozer en waarachtiger dan wat Hollywood en haar schone schijn vermogen; Daarom: muziek van Nils Frahm en Max Richter, muziek die tegelijk vooruit en achteruit (ver)wijst, net als de film, de sterren, waartussen tijd relatief wordt, en leven absoluut…

En met deze woorden: over.

3,25*

Fraai. Meerdere films komen bij me op bij het zien van deze film. 2001: A Space Odyssey wat betreft de esthetiek, met name op Mars. Apocalypse Now wat betreft de zoektocht naar een man die ontspoort is, een vleugje Moonraker met hoe de hoofdpersoon in het ruimteschip weet te dringen.

Maar vooral moet ik aan Gravity denken, omdat dat ook een film is waar de ruimte prachtig uitgebeeld wordt. De beelden zijn echt prachtig en ik krijg het gevoel dat als men echt op locatie had kunnen filmen, het er zo uit had gezien als in de film. Er zit van alles in, we krijgen ruimtepiraten op de maan, een blik op de aarde, Mars, Jupiter en de ringen van Neptunus. Werkelijk prachtig.

Het plot is aardig, een drama over een zoon die zijn vader moet stoppen, maar eigenlijk eenzelfde karakter heeft. Het is degelijk, raakt me niet bijzonder, maar zorgt ervoor dat de vaart in de film blijft naast alle beeldenpracht.

Sommige zaken zijn wellicht een beetje vergezocht, zoals de ruimtewandeling door de ringen van Neptunus, maar voor de rest heb ik weinig te klagen. 4*.

Traag en weinigzeggend. Sommige beelden zijn mooi maar hoop gedoe om te zeggen wat doen we hier helemaal alleen en hoe daarmee om te gaan..

Over de onzin op Mars heb ik het maar niet.

lange mooie film over een lange reis

om de aarde te redden en zijn vader te ontmoeten

prachtig weer gegeven,zeer mooi verfilmd

mooi verhaal

ik geniet elke keer weer van deze spacefilms,een mooi genre

met veel toppers

deze film is oke ,geen topper wat mij betreft

brad pitt speelt weer goed en de uitstraling van tommy lee jones past precies bij zijn rol

als uitgebluste ruimtepionier op zoek naar intelligent leven in de ruimte.

Prettige film om te zien. Er zitten allerlei hiaten in, maar een film is geen wetenschappelijke verhandeling. Dus prima zo.

Brad Pitt acteert evenals Tommy Lee Jones uitstekend. De close ups maken de soms innerlijke strijd van Roy en zijn vader nog zichtbaarder. Ook prachtige beelden van de ruimte.

Leek een beetje de kant op te gaan van Gravity wat betreft de eenzaamheid. Maar het viel mee.

Ik heb er van genoten.

Af en toe intrigerend en in ieder geval visueel verbluffend mooi. Ad Astra wordt eigenlijk ondanks de grootsheid van het plot erg kleinschalig verteld. En soms lijkt dat te werken, aan de andere kant mis je wel de impact die hier toch bij zou moeten horen. Alsof een handvol mensen dit even bekokstoven. Dat komt de geloofwaardigheid niet ten goede. Ook lijkt er wel een klein beetje leentjebuur te worden gespeeld Interstellar. Brad Pitt draagt de film met gemak, al vond ik het laatste halfuur maar een anticlimax. De scènes op de maan zijn dan wel weer enorm episch!

3,0*

Tijdens het kijken naar deze film heb ik verschillende keren gedacht hoe knap het is dat de regisseur deze film heeft kunnen maken, omdat het eigenlijk een melancholiek psychologisch drama is waarmee je niet direct het mainstream bioscooppubliek aanspreekt. Lijkt me niet gemakkelijk om te verkopen aan de studio die toch vooral de massa wil behagen.

Elementen van depressie, eenzaamheid en de vervreemding die daar voor veel mensen bij hoort komen erg mooi naar voren. Wat voor mij minder werkte waren juist enkele actiescènes (de achtervolging op de maan met name). De aanwezigheid van deze scènes voelden voor mij als een wat geforceerde poging het publiek te vermaken door ze wat actie te geven. Ze halen voor mij eerder vaart uit de film dan dat ze echt bijdroegen tot het verhaal.

In de slotfase had ik op iets meer filosofische en/of psychologische food for thought gehoopt gezien de opbouw van de film waarin beeld (visueel is de film echt schitterend), geluid en de introspectie bij het personage van Brad Pitt een hele fraaie toon bepalen. Met name met het talent van Tommy Lee Jones wordt te weinig gedaan. Een confrontatie zoals bijvoorbeeld die van Kurtz and Willard in Apocalypse Now had hier wat mij betreft interessant kunnen zijn. Neemt niet weg dat de psychologie van de relatie tussen vader en zoon zoals hij nu is neergezet op zichzelf natuurlijk ook boeiend is, maar ik had daarin op iets meer gehoopt.

Uiteindelijk zeker de moeite waard, en ik sluit ook niet uit dat ik hem nog eens terugkijk, met name vanwege het melancholieke, existentiële karakter van de film.

Een knap in elkaar gezette science fiction film.

En het verhaal is best spannend.

De film is niet heel spectaculair, maar toch krachtig genoeg om geboeid te blijven.

Uitstekend gespeeld door Brad Pitt en met een prima cast.

Een mooie film en ook de film muziek is mooi.

Een geslaagde en boeiende film.

goed acteerwerk van de cast, , mooie beelden, en een beetje geheimzinnig.

Weet niet of ik de reden van de bemanning op Saturnus nou exact begreep waarom zij nou ook perse naar zijn vader wouden vinden, maargoed, dat dan even ter zijde.

Het in zichzelf praten werd op een gegeven moment wel een beetje irritant.

Tijd vloog wel voorbij.

Naah dit was echt niet mijn ding, was te langdradig en creëerde overall een saai gevoel, doordat de fillm weinig tot niets losbracht bij mij.

Wel is het visuele aspect, een positief iets.

Dit is wel erg beroerd geschreven, zeg. Alsof een vader die dertig jaar volkomen alleen in de ruimte rondzweeft en dan plots bezoek kijkt van zijn zoon met een heldere stem zou zeggen - Ben jij dat? De hele film zit vol met dat soort belachelijke onzin. Een pretentieuze mislukking.

Fabelachtig camerawerk van Hoyte van Hoytema met de fraaie muziek tit het geheel naar **** en compenseren een toch vrij zwak verhaal.

Bangelijke prent. Met sommige momenten zat ik op het randje van m'n stoel, zoals in het begin waarbij Roy naar beneden stort van die hoge "space antenna".. brr, ik met m'n hoogtevrees, of dat hij die doorgeslagen apen van zich moest afschudden in dat ruimte-onderzoeksschip.

Byzondere film. Zeker niet zo slecht als sommigen hier beweren.