Sands of Iwo Jima (1949)

aardige oorlogsfilm met een van de betere rollen van john wayne.

prima flim niks mis mee.

Goede oorlogsfilm, met mooie beelden van de slag om Iwo Jima. Goede rol van John Wayne

Een goede oorlogsfilm, verveeld niet.

4.5*

John Wayne, een sergeant met een behoorlijke attitude, heeft een bataljon onder zijn hoede dat strijdt in de Pacific tegen de Japanners. Het is nogal een autoritaire dork en ik was wel nieuwsgierig of hij nog iets betert in zijn karakter. Hij botst namelijk met een van zijn mannen, die veel vriendelijker in het leven staat. Ook andere karakters van dat batlajon komen aan bod, maar echt veel diepgang had het niet. Anyway, alleen om John Wayne al is de film toch wel de aardig om te zien.

Ik had echter wel het gevoel naar de Pearl Harbor van de jaren '40 te kijken. Het heeft onbedoeld lachwekkende momenten met her en der wat misplaatste dramatische momenten. Ook heeft de film een romantisch zijplotje dat gelukkig niet heel stoort. Actiescenes zien (er met behulp van stock footage) toch ook wel aardig uit en ohja, dat iconische plaatje met die soldaten die de vlag boven op die berg van Iwo Jima zetten, komt er ook in voor.

Ouderwetse patriottische oorlogsfilm, die nog wel zo'n half uur op zich laat wachten voordat er actie te zien is. Maar met goede rol van John Wayne verder. En de romantische gedeelten waren eerlijk gezegd ook verre van storend. De gevechtscènes worden goed gecombineerd met archiefbeelden. 4.0

Now, nobody knows exactly what they've got on this island, but they've had forty years to put it there

Een tijd geleden las ik het boek Allan Dwan: The Last Pioneer dat werd geschreven door één van mijn filmische helden (Peter Bogdanovich) en de liefde voor de cinema spatte werkelijk van de bladzijden. Ik had me toen al voorgenomen om Sands of Iwo Jimi eens op te zetten, maar uiteindelijk werd The Gorilla (1939) mijn vuurdoop. Een tegenvaller die enkel en alleen nog ietwat de moeite waard was vanwege de aanwezigheid van Bela Lugosi. Dan was het hopen dat Sands of Iwo Jima een betere zit ging worden.

Beter kun je deze film inderdaad wel noemen, maar het is nog altijd geen hoogvlieger in het oeuvre van John Wayne. Een film die perfect inwisselbaar is met talloze andere van dit soort oorlogsfilms (zelfs in het oeuvre van Wayne zelf!) en eerlijk gezegd, dat is een genre dat me niet zo boeit. Dwan heeft nog de kunde om hier op een realistische manier authentieke oorlogsbeelden tussen te monteren, maar verder is dit een wat platgetreden plot rond een groepje mannen die worden opgeleid tot soldaten en uiteindelijk als kanonnenvlees dienen. Weinig verrassingen, al had ik het niet zien aankomen dat het Stryker zelf ging zijn die op het einde het loodje ging leggen, maar wel onderhoudend genoeg. Vreemd genoeg was dit één van de twee films waar John Wayne genomineerd werd voor een Oscar voor Beste Acteur. Hij zou die uiteindelijk verliezen van Broderick Crawford in All the King's Men maar zou later met True Grit revanche pakken.

Pas op, het is niet dat Wayne hier slecht is. Verre van zelfs, maar ik begrijp niet wat dit zo uniek maakt ten opzichte van zijn rol in bijvoorbeeld They Were Expendable of The Wings of Eagles. Soit, maakt op zich ook niet zo veel uit. Wayne doet wat hij moet doen en doet dat zoals gewoonlijk goed. Het probleem is echter dat de rest van de cast nogal inwisselbaar is. Je moest er goed je aandacht bijhouden of je was niet meer mee met wie nu wie was en dat lost Dwan en co op door er nogal stereotiepe personages van te maken. Een komische Griek, twee vechtersbazen, ... Diepgang ontbreekt en niemand is echt memorabel. Het is dan ook bijzonder dat juist een kleine bijrol zoals die van Julie Bishop voor de mooiste scène in de film weet te zorgen. Bishop speelt een hoertje dat een kortstondige flirt heeft met Wayne en het is misschien wel één van de mooiste man/vrouw relaties in Wayne zijn carrière.

Goh, kijkt vlotjes weg en de combinatie met archiefbeelden is goed gelukt maar verder is er niets dat Sands of Iwo Jima echt de moeite waard maakt na al die jaren. Er zijn andere en betere oorlogsfilms en ook Wayne zelf heeft betere films op zijn naam staan. Dwan is een routine regisseur, zoveel is duidelijk en ik hoop ooit eens iets beters van hem te kunnen zien maar ik ga er niet actief naar op zoek gaan.

2.5*

Sands of Iwo Jima kent misschien weinig verrassingen, het is een vaardig gemaakt oorlogsdrama. Zoals vaak met dit soort films moet je er de aandacht bij houden wie wie is, en ik moest Wikipedia erbij pakken om te zien wie nou sneuvelde op die heuvel (één van de broers zo blijkt). Ook blijkt dan dat drie van de originele flag bearers een bijrolletje hebben, een grappig detail. Hoe het hun is vergaan komt dan weer aan bod in Flags of our Fathers, ik kan me overigens niet herinneren of deze film daar dan ook ter sprake komt.

Wayne is goed in een rol die hem op het lijf geschreven is, de harde marinier met een klein hartje, maar veel bijrolacteurs komen minder goed uit de verf, uitgezonderd misschien de vertolkingen van Pvt Thomas en Pvt Conway. Van regisseur Dwan ken ik alleen van de stomme versie van Robin Hood maar hij toont zich een vaardig regisseur. Hij maakt goed gebruik van archiefbeelden, je ziet wel duidelijk wanneer het om echte beelden gaat, aan de korrel, de schokkerige camera, maar dat stoort niet. Ik ben toch wel benieuwd naar ander werk van hem.

Het hoofdplot komt naar mijn mening niet echt lekker uit de erf en word een beetje gebruikt om het standaard oorlogsverhaal te vertellen met af en toe wat aardige massa actie scenes , wat drama tussendoor en een romiantisch zijplotje van 1 van de soldaten .
Behoorlijk patriotisch maar goed dat is wel begrijpelijk zeker voor die tijd .