Sands of Iwo Jima (1949)

aardige oorlogsfilm met een van de betere rollen van john wayne.

prima flim niks mis mee.

Goede oorlogsfilm, met mooie beelden van de slag om Iwo Jima. Goede rol van John Wayne

Een goede oorlogsfilm, verveeld niet.

4.5*

John Wayne, een sergeant met een behoorlijke attitude, heeft een bataljon onder zijn hoede dat strijdt in de Pacific tegen de Japanners. Het is nogal een autoritaire dork en ik was wel nieuwsgierig of hij nog iets betert in zijn karakter. Hij botst namelijk met een van zijn mannen, die veel vriendelijker in het leven staat. Ook andere karakters van dat batlajon komen aan bod, maar echt veel diepgang had het niet. Anyway, alleen om John Wayne al is de film toch wel de aardig om te zien.

Ik had echter wel het gevoel naar de Pearl Harbor van de jaren '40 te kijken. Het heeft onbedoeld lachwekkende momenten met her en der wat misplaatste dramatische momenten. Ook heeft de film een romantisch zijplotje dat gelukkig niet heel stoort. Actiescenes zien (er met behulp van stock footage) toch ook wel aardig uit en ohja, dat iconische plaatje met die soldaten die de vlag boven op die berg van Iwo Jima zetten, komt er ook in voor.

Ouderwetse patriottische oorlogsfilm, die nog wel zo'n half uur op zich laat wachten voordat er actie te zien is. Maar met goede rol van John Wayne verder. En de romantische gedeelten waren eerlijk gezegd ook verre van storend. De gevechtscènes worden goed gecombineerd met archiefbeelden. 4.0

Now, nobody knows exactly what they've got on this island, but they've had forty years to put it there

Een tijd geleden las ik het boek Allan Dwan: The Last Pioneer dat werd geschreven door één van mijn filmische helden (Peter Bogdanovich) en de liefde voor de cinema spatte werkelijk van de bladzijden. Ik had me toen al voorgenomen om Sands of Iwo Jimi eens op te zetten, maar uiteindelijk werd The Gorilla (1939) mijn vuurdoop. Een tegenvaller die enkel en alleen nog ietwat de moeite waard was vanwege de aanwezigheid van Bela Lugosi. Dan was het hopen dat Sands of Iwo Jima een betere zit ging worden.

Beter kun je deze film inderdaad wel noemen, maar het is nog altijd geen hoogvlieger in het oeuvre van John Wayne. Een film die perfect inwisselbaar is met talloze andere van dit soort oorlogsfilms (zelfs in het oeuvre van Wayne zelf!) en eerlijk gezegd, dat is een genre dat me niet zo boeit. Dwan heeft nog de kunde om hier op een realistische manier authentieke oorlogsbeelden tussen te monteren, maar verder is dit een wat platgetreden plot rond een groepje mannen die worden opgeleid tot soldaten en uiteindelijk als kanonnenvlees dienen. Weinig verrassingen, al had ik het niet zien aankomen dat het Stryker zelf ging zijn die op het einde het loodje ging leggen, maar wel onderhoudend genoeg. Vreemd genoeg was dit één van de twee films waar John Wayne genomineerd werd voor een Oscar voor Beste Acteur. Hij zou die uiteindelijk verliezen van Broderick Crawford in All the King's Men maar zou later met True Grit revanche pakken.

Pas op, het is niet dat Wayne hier slecht is. Verre van zelfs, maar ik begrijp niet wat dit zo uniek maakt ten opzichte van zijn rol in bijvoorbeeld They Were Expendable of The Wings of Eagles. Soit, maakt op zich ook niet zo veel uit. Wayne doet wat hij moet doen en doet dat zoals gewoonlijk goed. Het probleem is echter dat de rest van de cast nogal inwisselbaar is. Je moest er goed je aandacht bijhouden of je was niet meer mee met wie nu wie was en dat lost Dwan en co op door er nogal stereotiepe personages van te maken. Een komische Griek, twee vechtersbazen, ... Diepgang ontbreekt en niemand is echt memorabel. Het is dan ook bijzonder dat juist een kleine bijrol zoals die van Julie Bishop voor de mooiste scène in de film weet te zorgen. Bishop speelt een hoertje dat een kortstondige flirt heeft met Wayne en het is misschien wel één van de mooiste man/vrouw relaties in Wayne zijn carrière.

Goh, kijkt vlotjes weg en de combinatie met archiefbeelden is goed gelukt maar verder is er niets dat Sands of Iwo Jima echt de moeite waard maakt na al die jaren. Er zijn andere en betere oorlogsfilms en ook Wayne zelf heeft betere films op zijn naam staan. Dwan is een routine regisseur, zoveel is duidelijk en ik hoop ooit eens iets beters van hem te kunnen zien maar ik ga er niet actief naar op zoek gaan.

2.5*

Sands of Iwo Jima kent misschien weinig verrassingen, het is een vaardig gemaakt oorlogsdrama. Zoals vaak met dit soort films moet je er de aandacht bij houden wie wie is, en ik moest Wikipedia erbij pakken om te zien wie nou sneuvelde op die heuvel (één van de broers zo blijkt). Ook blijkt dan dat drie van de originele flag bearers een bijrolletje hebben, een grappig detail. Hoe het hun is vergaan komt dan weer aan bod in Flags of our Fathers, ik kan me overigens niet herinneren of deze film daar dan ook ter sprake komt.

Wayne is goed in een rol die hem op het lijf geschreven is, de harde marinier met een klein hartje, maar veel bijrolacteurs komen minder goed uit de verf, uitgezonderd misschien de vertolkingen van Pvt Thomas en Pvt Conway. Van regisseur Dwan ken ik alleen van de stomme versie van Robin Hood maar hij toont zich een vaardig regisseur. Hij maakt goed gebruik van archiefbeelden, je ziet wel duidelijk wanneer het om echte beelden gaat, aan de korrel, de schokkerige camera, maar dat stoort niet. Ik ben toch wel benieuwd naar ander werk van hem.

Het hoofdplot komt naar mijn mening niet echt lekker uit de erf en word een beetje gebruikt om het standaard oorlogsverhaal te vertellen met af en toe wat aardige massa actie scenes , wat drama tussendoor en een romiantisch zijplotje van 1 van de soldaten .

Behoorlijk patriotisch maar goed dat is wel begrijpelijk zeker voor die tijd .

Er bestaat ook een ingekleurde versie van. Maar deze zwartwit film gecombineerd met archiefbeelden is met ondertitels goed te volgen. Vanwege 3 vliegtuigen strategisch zeer belangrijk eiland. John Wayne speelt een van sergeant-majoor gedegradeerde sergeant die vanwege zijn harde optreden niet geliefd is bij zijn mannen. maar naarmate de film vordert steeds meer humane trekjes laat zien. De romantische gedeelten zijn wel een leuke afwisseling. Zijn vrouw is van hem weg en heeft zoontje meegenomen. Wayne wordt aan het eind doodgeschoten door een Japanner.

De Japanse soldaten zijn maar kort te zien en nogal figuranten. En Agar die gehate sergeant gaat accepterenis wat te gemakkelijk. Goed maar niet voldoende voor favorietenlijst.

De hele week al in de oorlogsfilms vanwege 4 en 5 mei en dat trek ik deze week nog verder door aangezien er een leuk evenement in Overloon op het programma staat komende zaterdag. Militracks in dit geval met rijdend Duits materiaal waaronder dit keer een Elephant en Stug. Dus gisteren deze classic nog maar even aangegrepen samen met mijn vader, en hij was er aanzienlijk minder positief over dan ik.

Sands Of Iwo gaat als zoveel van het genre van start met de wording van een groep, een drillsergeant en de trainingen vooraf. En eigenlijk doet de film me sterk denken aan Battlecry uit '55 gebaseerd op het boek van Leon Uris. Ook daar ligt de focus vooraf op veel training, de wording van de karakters en de mannen met hun relationele besognes. En veel beter scoren dan Battlecry doet Sands of Iwo eerst niet, want de trainigsfase is op het jolige af en op momenten zelfs flauw. Iets dat toch vooral in het tijdsbeeld gezien moet worden, de constant ruziende broers zijn wel leuk, maar het banjonetdansje is rond uit debiel. Toch laat het karakter Stryker ook een andere kant zien waarin hij behoorlijk streng is en waar het toch ernst is.

Maar na inscheping stijgt het niveau van de film aanzienlijk en scoort bij mij heel veel punten met het beeld en strijd rond Betio, voor anderen bekender als Tarawa. De strijd rond dit eiland, zo ook Iwo Jima, heeft mij altijd bijzonder gefascineerd, iets dat al begon toen ik als tiener de docu The World At War zag en met name de aflevering The Pacific. Plekken waar ik nooit van gehoord had trokken voorbij in de zin van Guadalcanal, Tarawa, de Marianen, Iwo en Okinawa. Ronduit schokkende beelden van chaos, ontreddering en ontbering. Een levensverwachting die zich in het negatieve bevondt, kortom een afdaling in de hel. De beelden van uiteengereten lichamen waren voor mij toch wel next level, en wat krijgt het oorlogstheater in de Stille Oceaan weinig aandacht, wat is het onbekend hier in Europa. En wat zou er nog een fraaie film gemaakt kunnen worden van Iwo Jima, en dan niet van de uitgekauwde maar niet minder symbolische vlaghijsing. Maar van de weken durende slijtageslag rond versterkingen als de Hanenkam, het Amfitheater en Hill 382. Een regio die De Vleesmolen gedoopt werd, wellicht dat van zoiets een welhaast apocalyptische horror-achtige anti oorlogsfilm gemaakt kan worden die kan wedijveren met Come And See bijvoorbeeld.

Maar dat allemaal even terzijde en terug naar deze film. Betio is toch echt goed nagemaakt en herkenbaar, een verrassing is het wel plotseling een maquette te zien van wat ik meteen herkende als Betio. Dat is Iwo helemaal niet zei ik nog. Het maakt de pret er niet minder om want de afschuwelijke strijd aldaar die drie dagen duurde en 6000 doden opleverde aan beide partijen, wordt erg goed gebracht voor die tijd. Sterk en herkenbaar is tevens de montage en gebruik van echte beelden. Net als Hiroshima een dag eerder geeft het gebruik hier van meer diepte en blijft het goed dat Betio überhaupt meegenomen wordt.

Eenmaal terug is het allemaal wat aan de brave kant, zien we vooral Stryker in een interessante en aandoenlijke moment met een vrouw en haar kind, en komt het geheel weer in een stroomversnelling na embarkation en is men dan toch eindelijk onderweg naar Iwo Jima dat zoveel betekent als zwaveleiland. Ook hier is het weer een geval van knap nagemaakt, behoorlijke gevechten en fraai gewerkt met archiefbeelden. Wat de cast betreft is het fijn dat Wayne uiteraard Wayne is maar wel wat ingetogener als anders. En als enige echte kritiekpunt valt uiteraard wat te zeggen dat we uiteindelijk erg weinig Iwo te zien krijgen in een film die notabene de naam van het eiland draagt. Gelukkig is dat overkomelijk wat Sands Of Iwo Jima een genietbare oorlogsfilm maakt die vooral in het tijdsbeeld van '49 gezien moet worden en amper 4 jaar na de landing al in wording was. Ik zeg dikke prima.