Now, nobody knows exactly what they've got on this island, but they've had forty years to put it there
Een tijd geleden las ik het boek
Allan Dwan: The Last Pioneer dat werd geschreven door één van mijn filmische helden (Peter Bogdanovich) en de liefde voor de cinema spatte werkelijk van de bladzijden. Ik had me toen al voorgenomen om Sands of Iwo Jimi eens op te zetten, maar uiteindelijk werd
The Gorilla (1939) mijn vuurdoop. Een tegenvaller die enkel en alleen nog ietwat de moeite waard was vanwege de aanwezigheid van Bela Lugosi. Dan was het hopen dat Sands of Iwo Jima een betere zit ging worden.
Beter kun je deze film inderdaad wel noemen, maar het is nog altijd geen hoogvlieger in het oeuvre van John Wayne. Een film die perfect inwisselbaar is met talloze andere van dit soort oorlogsfilms (zelfs in het oeuvre van Wayne zelf!) en eerlijk gezegd, dat is een genre dat me niet zo boeit. Dwan heeft nog de kunde om hier op een realistische manier authentieke oorlogsbeelden tussen te monteren, maar verder is dit een wat platgetreden plot rond een groepje mannen die worden opgeleid tot soldaten en uiteindelijk als kanonnenvlees dienen. Weinig verrassingen,
al had ik het niet zien aankomen dat het Stryker zelf ging zijn die op het einde het loodje ging leggen, maar wel onderhoudend genoeg. Vreemd genoeg was dit één van de twee films waar John Wayne genomineerd werd voor een Oscar voor Beste Acteur. Hij zou die uiteindelijk verliezen van Broderick Crawford in All the King's Men maar zou later met True Grit revanche pakken.
Pas op, het is niet dat Wayne hier slecht is. Verre van zelfs, maar ik begrijp niet wat dit zo uniek maakt ten opzichte van zijn rol in bijvoorbeeld They Were Expendable of The Wings of Eagles. Soit, maakt op zich ook niet zo veel uit. Wayne doet wat hij moet doen en doet dat zoals gewoonlijk goed. Het probleem is echter dat de rest van de cast nogal inwisselbaar is. Je moest er goed je aandacht bijhouden of je was niet meer mee met wie nu wie was en dat lost Dwan en co op door er nogal stereotiepe personages van te maken. Een komische Griek, twee vechtersbazen, ... Diepgang ontbreekt en niemand is echt memorabel. Het is dan ook bijzonder dat juist een kleine bijrol zoals die van Julie Bishop voor de mooiste scène in de film weet te zorgen. Bishop speelt een hoertje dat een kortstondige flirt heeft met Wayne en het is misschien wel één van de mooiste man/vrouw relaties in Wayne zijn carrière.
Goh, kijkt vlotjes weg en de combinatie met archiefbeelden is goed gelukt maar verder is er niets dat Sands of Iwo Jima echt de moeite waard maakt na al die jaren. Er zijn andere en betere oorlogsfilms en ook Wayne zelf heeft betere films op zijn naam staan. Dwan is een routine regisseur, zoveel is duidelijk en ik hoop ooit eens iets beters van hem te kunnen zien maar ik ga er niet actief naar op zoek gaan.
2.5*