
Roma, Città Aperta (1945)
Alternatieve titels: Open City | Rome, Open City | Rome, Open Stad
Italië
Drama / Oorlog
100 minuten
geregisseerd door Roberto Rossellini
met Aldo Fabrizi, Anna Magnani en Marcello Pagliero
Rome, 1944. Giorgio Manfredi, een van de leiders van het verzet, wordt herkend door de Nazi's. Hij vlucht naar zijn vriend Francesco en vraagt Pina, Francesco's verloofde om hulp. Pina moet een priester waarschuwen, Don Pietro Pellegrini, omdat Giorgio zo snel mogelijk de stad moet verlaten...
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=c1P1JRSJT6Q
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Ik hou het er maar op dat de film bij Italianen een mooi gevoel oproept - ongeveer zoals bij ons De Overval dat deed. 'Zo zien we onszelf graag...'

Aldo Fabrizi is meesterlijk in zijn rol van opstandige priester en Anna Magnani maakt indruk als de mondige verzetsvrouw Pina. Opvallende diepe stem heeft die vrouw trouwens! Mijn favoriete personage in deze film is de Duitse officier met een geweten: hij weet totaal niet waar hij mee bezig is en is ervan overtuigd dat de fascisten ten onder zullen gaan......erg ironisch.
Ik geef 3,5 sterren.

Toch wel een goede oorlogsfilm hoor! Het komt allemaal een beetje langzaam op gang, maar de laatste 3 kwartier zijn meeslepend en ontroerend.
Eens, heel indrukwekkend.
Dat geeft een enorme diepgang ineens aan de film, bovendien is het nogal apart dat er een hele goede Duitse cast daar aan 't acteren staat. Van de anderen was ik, ondanks hun slechtheid ook bijzonder onder de indruk.
Voorlopig 4 sterren omdat degene die subs maakte (Engelse dvd) regelmatig pauze had genomen. Enorm jammer.
Je hoeft het geen goede film te vinden, maar dat het een belangrijke film is, staat buiten kijf. De opnames gebeurden op locatie in Rome (slechts enkele weken nadat de bezetters de stad hadden verlaten) en door z'n documentaire karakter en het gebruik van zowel professionele acteurs als gewone mensen die ze van straat plukten, markeert deze film een heropleving voor de Italiaanse cinema en het begin van het Italiaanse neo-realisme.
Klopt het trouwens dat de film zelfs tijdens de bezetting al geschoten werd? Onder het oog van de Duitsers?

Klopt het trouwens dat de film zelfs tijdens de bezetting al geschoten werd? Onder het oog van de Duitsers?
Klopt ja. Dus realiteit liep in de realiteit van de film over.
Wanneer komt deze film (of ander werk van Rossellini) nu eens op dvd? Moet ik hebben!
Komt binnenkort uit in de nieuwe Italiaanse Meesterwerken-reeks van de NRC (zie aldaar)

Komt binnenkort uit in de nieuwe Italiaanse Meesterwerken-reeks van de NRC (zie aldaar)
Volgens mij vergis je je. Hier staat welke films er in die reeks zitten, en daar staat Roma, Città Aperta niet bij.


Play heeft hem wel, trouwens.
http://play.com/DVD/DVD/4-/586071/Roma_Citta_Aperta/Product.html
5*

FisherKing had het over dat de persoon verantwoordelijk voor de ondertitels regelmatig pauze hield, ik vrees dat hij klinisch dood sessies hield. Je kunt in tal van dialogen tussen de verschillende personages eenvoudigweg niet volgen tenzij je de taal machtig bent. Gelukkig valt de essentie van het verhaal uit de context tussen de verschillende dialogen te destileren, maar kennis van de Duitse taal betreft geen overbodige luxe.
Desalniettemin sluit ik me bij boerenpummel aan. Die scene waarin Pina (Anna Magnani) wordt doodgeschoten is inderdaad hartverscheurend en gaat door merg en been evenals de laatste scene.
De film is ook spannend. Meesterlijk gespeeld, zo ook door actrice Maria Michi, wat een prachtige vrouw om naar te kijken. Helaas veel te vroeg gestorven.
4.5* met een goede kans een betere waardering te krijgen als de film opnieuw uitkomt, liefst nog beter gerestaureerd en met ondertitels die niet wegvallen, dan sta ik zeker in de rij om deze aan te schaffen.


(En wat een ondertitels trouwens weer zeg, ik wil graag net dat beetje meer dan de essentie mogen volgen..)
(En wat een ondertitels trouwens weer zeg, ik wil graag net dat beetje meer dan de essentie mogen volgen..)
We hebben dus blijkbaar allemaal een dvd met hetzelfde euvel....
Hopeloos...
Echt een mooi document, deze film. De decors en de mensen zijn echt en dat zie je er aan af! Dat is hèt grote voordeel van de films uit die tijd die zich in die tijd afspelen: de decors zijn echt en men kon filmen waar men wilde. Tegenwoordig ogen de decors vaak als museumstukken (met bijvoorbeeld volledig gave koffiemokken en kozijnen strak in de verf. Nou, mijn koffiemokken zijn flink gebutst en die in de films van die tijd ook!). En als men al buiten filmt is het altijd op streng gedefinieerde plaatsen met oldtimers met chauffeurs die duidelijk geen acteertalent hebben!
Magnani, die ik altijd wel een wat eng Italiaans viswijf vond, is hier zeer sensueel en haar dood in de film kwam voor mij volledig onverwacht. De film bevat daarnaast zeer subtiele stukjes humor, die het geheel des te realistischer maken. Voorbeeld is de scène waarin de priester even in de antiekhandel moet blijven wachten. Hij ziet San Rocco naast een beeld van een blote vrouw staan, draait de vrouw om, ziet dat San Rocco nu naar een omvangrijke bilpartij staart en draait vervolgens San Rocco om! Toch even lachen!
Qua verhaal/plot vind ik deze film iets minder dan neorealistische navolgers als Sciusca, Umberto D., La Terra Trema en Ladri di Biciclette, maar deze verdient credits voor de omstandigheden waaronder de film is geschoten. Met nadruk op het laatste woord.
Het tempo van de film is niet hoog, maar dat is niet erg omdat de dialogen en het verhaal boeiend genoeg is. Gelukkig ben ik het Engels en ook het Duits wel goed machtig, want de ondertiteling liet het af en toe nog wel eens afweten. Uiteindelijk slaagt de film erin om in het laatste halfuur emoties op te roepen bij mij, doordat de uiteindelijke afloop best ontroerend is. De scène, waarin de Duitsers ruzie met elkaar krijgen, omdat ze dronken zijn en eentje denkt dat ze zullen verliezen is trouwens meesterlijk.
4,0*

Naar alle waarschijnlijkheid 1 van de meest invloedrijke film aller tijden ...
Met name het eerste halfuur is erg mooi en sfeervol, met een hoop details uit het oorlogsleven en fijn acteerwerk van bvb Magnani.
Daarna, als zeg maar echt het verhaal los komt, begint het allemaal snel minder te worden. Dat verzetsverhaaltje is nogal rommelig, iets wat ik toch niet verwacht bij Rosselini. Leek net of er bepaalde cruciale scenes uit zijn geknipt. En zoals hugohei hierboven al zegt is het goed vs kwaad wel erg nadrukkelijk.
Open City is zo'n film die in héél wat lijsten terugkomt, maar eigenlijk altijd in een bijrol. Het is een film die weinig mindshare heeft, getuige ook het relatief lage aantal stemmen én amper een half bladje commentaren.
Meteen ook m'n eerste Rossellini. Niet verwacht dat het onder het Italiaanse neo-realisme zou vallen, dacht dat die periode net wat later was. Na een kwartiertje was het echter al duidelijk dat deze film daar dan allicht een vroege voorloper van was.
De nadruk ligt op het drama en de personages. Vond het drama echter extreem zwart/wit en de personages bijna allemaal onuitstaanbaar. Voor iemand die toch vooral van wat trager en zwijgzamer, soberder drama houdt is dit een best zware pil, want veel schel lawaai en grootse emoties. Eén van de redenen waarom de Italiaanse cinema mij niet echt trekt.
Na een half uur had ik eigenlijk nog geen enkele band met één van de personages, de grootste tranentrekscenes lieten mij dan ook volledig koud. Visueel vond ik het weinig opvallend en ondanks dat het maar een 100-tal minuten duurt, was mijn geduld zo halverwege helemaal op. Het tweede deel was dan ook een stevige martelgang.
0.5*
Het gaat om de strijd van een stad en haar inwoners - de verzetslui - tegen de nazi’s en de fascisten die de plak zwaaien over Rome. En alles wat een mens menselijk maakt, komt daarbij langs; liefde, verraad, moed, lafheid, …
De film werd geschoten onmiddellijk na het beëindigen van WO II en je voelt als kijker als het ware de paranoia en bedrukte oorlogssfeer vanuit een pas bevrijde stad nog als een wolk boven de film hangen.
Geen happy end in deze film maar de rauwe werkelijkheid, gebaseerd op ware feiten omtrent zowel de moord op de priester als de kinderen in het verzet. Na een spannende start volgt vrij veel dialoog, waarbij ik toch even het gevoel had in een film noir te zijn terechtgekomen met alle aanwezige in’s en out’s.
Het keerpunt van de film is ongetwijfeld het afvoeren van Francesco Grandjacquet en de moord op Anna Magnani door de fascisten (wat me een koude rilling heeft bezorgd). Nadien gaat het crescendo (om dan maar een Italiaanse term te gebruiken) met fysiek en psychisch geweld tot het bittere einde toe. Alle Italiaanse hoofdrolspelers gaan ten onder, het zijn de overlevende kinderen die in de eindshots nog de hoop levend moeten houden.
Sobere maar krachtige regie en fotografie van Roberto Rosselini en zijn team met een soms semi-docu karakter (al of niet bewust door een bij momenten licht schokkende camera), ondersteund door een prima score van Renzo Rossellini. Ook Fellini heeft een steentje bijgedragen in het uitschrijven van de dialogen. De acteurs (professionelen en niet-professionelen) zijn prima op dreef in dit drama. Wat mij betreft één van de meest authentieke en urgente films van die tijd.