Roma, Città Aperta (1945)

Ik ga niet gauw opzij voor een ouwe film, maar hier heb ik met verbazing naar zitten kijken. De film heeft een grote naam, maar ik vraag me echt af waarop die gebaseerd is. Anna Magnani daar moet je echt van houden (en dat kan ik niet opbrengen), maar voor de rest vliegen de cliché's je om de oren, de Duitsers zijn sadisten en de italiaanse helden zijn heldhaftig... en er wordt gespeeld als veertig jaar geleden bij de Nederlandse televisie (ik zat af en toe echt aan Willy van Hemert te denken, als iemand dat nog wat zegt... dezelfde slordigheid en franse slag ook).

Ik hou het er maar op dat de film bij Italianen een mooi gevoel oproept - ongeveer zoals bij ons De Overval dat deed. 'Zo zien we onszelf graag...'

Je hoeft het geen goede film te vinden, maar dat het een belangrijke film is, staat buiten kijf. De opnames gebeurden op locatie in Rome (slechts enkele weken nadat de bezetters de stad hadden verlaten) en door z'n documentaire karakter en het gebruik van zowel professionele acteurs als gewone mensen die ze van straat plukten, markeert deze film een heropleving voor de Italiaanse cinema en het begin van het Italiaanse neo-realisme.

Toch wel een goede oorlogsfilm hoor! Het komt allemaal een beetje langzaam op gang, maar de laatste 3 kwartier zijn meeslepend en ontroerend.

Aldo Fabrizi is meesterlijk in zijn rol van opstandige priester en Anna Magnani maakt indruk als de mondige verzetsvrouw Pina. Opvallende diepe stem heeft die vrouw trouwens! Mijn favoriete personage in deze film is de Duitse officier met een geweten: hij weet totaal niet waar hij mee bezig is en is ervan overtuigd dat de fascisten ten onder zullen gaan......erg ironisch.

Ik geef 3,5 sterren.

Eens, heel indrukwekkend.

Ja, zekers

Absoluut, topklasse.

Enorm indrukwekkend.

Dat geeft een enorme diepgang ineens aan de film, bovendien is het nogal apart dat er een hele goede Duitse cast daar aan 't acteren staat. Van de anderen was ik, ondanks hun slechtheid ook bijzonder onder de indruk.

Voorlopig 4 sterren omdat degene die subs maakte (Engelse dvd) regelmatig pauze had genomen. Enorm jammer.

Klopt het trouwens dat de film zelfs tijdens de bezetting al geschoten werd? Onder het oog van de Duitsers?

Wanneer komt deze film (of ander werk van Rossellini) nu eens op dvd? Moet ik hebben!

Klopt ja. Dus realiteit liep in de realiteit van de film over.

Komt binnenkort uit in de nieuwe Italiaanse Meesterwerken-reeks van de NRC (zie aldaar)

Volgens mij vergis je je. Hier staat welke films er in die reeks zitten, en daar staat Roma, Città Aperta niet bij.

Idd. Ik Haal Porta Aperta door elkaar

Play heeft hem wel, trouwens.

http://play.com/DVD/DVD/4-/586071/Roma_Citta_Aperta/Product.html

Wat een film zeg! De gezichtsuitdrukkingen, vooral van Fabrizi, in deze film zeggen alles. Opgenomen vlak na, en zelfs tijdens de bezetting, wat nog een extra lading aan de film meegeeft. Voor mij een van de beste Italiaanse films ooit. En nu meer van Rossellini zien!

5*

De scene waarin Pina (Anna Magnani) wordt doodgeschoten is een van de meest hartverscheurende scenes die ik ooit in een film heb gezien.

Neo-realisme is zijn puurste vorm. Al is het alleen al vanwegen het gegeven dat het decor een aan puin geschoten en zeer recentelijk bevrijd Italie betreft. Niet geschoten "tijdens" de bezetting zoals sommige stellen maar na de bevrijding, eind 1945. Het had weinig gescheeld of het jaartal dat aan deze film is gekoppeld zou niet zijn geweest 1945 maar 1946.

FisherKing had het over dat de persoon verantwoordelijk voor de ondertitels regelmatig pauze hield, ik vrees dat hij klinisch dood sessies hield. Je kunt in tal van dialogen tussen de verschillende personages eenvoudigweg niet volgen tenzij je de taal machtig bent. Gelukkig valt de essentie van het verhaal uit de context tussen de verschillende dialogen te destileren, maar kennis van de Duitse taal betreft geen overbodige luxe.

Desalniettemin sluit ik me bij boerenpummel aan. Die scene waarin Pina (Anna Magnani) wordt doodgeschoten is inderdaad hartverscheurend en gaat door merg en been evenals de laatste scene.

De film is ook spannend. Meesterlijk gespeeld, zo ook door actrice Maria Michi, wat een prachtige vrouw om naar te kijken. Helaas veel te vroeg gestorven.

4.5* met een goede kans een betere waardering te krijgen als de film opnieuw uitkomt, liefst nog beter gerestaureerd en met ondertitels die niet wegvallen, dan sta ik zeker in de rij om deze aan te schaffen.

Volgens mij staat hier een heel grote spoiler in .

Spoilertags geplaatst.

Excuses! Ik had hem zelf willen aanpassen maar prompt vergeten!

Vooral de combinatie tussen het drama en het heroïsme aan de ene kant en het vrij rauwe drama aan de andere kant, werkt hier goed. Hierdoor beleefde ik een geromantiseerde verzettingsstrijd die af en toe ineens vrij resoluut en onvergevend kon zijn (de dood van Pina). Neo-realisme in oorlogstijd, maar weer een erg andere film als La Ciociara (die ik overigens nog wel net dat stukje mooier vond).

(En wat een ondertitels trouwens weer zeg, ik wil graag net dat beetje meer dan de essentie mogen volgen..)

We hebben dus blijkbaar allemaal een dvd met hetzelfde euvel....

Hopeloos...

Echt een mooi document, deze film. De decors en de mensen zijn echt en dat zie je er aan af! Dat is hèt grote voordeel van de films uit die tijd die zich in die tijd afspelen: de decors zijn echt en men kon filmen waar men wilde. Tegenwoordig ogen de decors vaak als museumstukken (met bijvoorbeeld volledig gave koffiemokken en kozijnen strak in de verf. Nou, mijn koffiemokken zijn flink gebutst en die in de films van die tijd ook!). En als men al buiten filmt is het altijd op streng gedefinieerde plaatsen met oldtimers met chauffeurs die duidelijk geen acteertalent hebben!

Magnani, die ik altijd wel een wat eng Italiaans viswijf vond, is hier zeer sensueel en haar dood in de film kwam voor mij volledig onverwacht. De film bevat daarnaast zeer subtiele stukjes humor, die het geheel des te realistischer maken. Voorbeeld is de scène waarin de priester even in de antiekhandel moet blijven wachten. Hij ziet San Rocco naast een beeld van een blote vrouw staan, draait de vrouw om, ziet dat San Rocco nu naar een omvangrijke bilpartij staart en draait vervolgens San Rocco om! Toch even lachen!

Qua verhaal/plot vind ik deze film iets minder dan neorealistische navolgers als Sciusca, Umberto D., La Terra Trema en Ladri di Biciclette, maar deze verdient credits voor de omstandigheden waaronder de film is geschoten. Met nadruk op het laatste woord.

BELLISSIMO.

Roberto Rosselini maakt met deze debutfilm een behoorlijke indruk op me. Wist ik niet precies wat ik moest met zijn episode in Ro.Go.Pa.G. was Roma, Città Aperta ronduit indrukwekkend. De film bevat een zeer degelijke sfeerschepping en minstens twee waanzinnig indrukwekkende scenes. Anna Magnani is, zoals gewoonlijk briljant in haar rol en de priester is minstens interessant. Erg goed stukje neo-realisme. Roma, Città Aperta is een erg goede film.

Mooie film deze eerste film van Roberto Rosselini. Op de een of andere manier vind ik Italiaanse films uit het Neo-realisme tijdperk vaak boeiend en bij deze film is dat gelukkig ook het geval. Roma, Città Aperta is van begin tot einde boeiend en bevat mooie beelden en sterk acteerwerk. Maria Michi vond ik een sterke rol spelen, maar het meest onder de indruk was ik van Aldo Fabrizi, die niet alleen zeer sterk speelt, maar ook zijn personage de zich sterk verzettende priester is erg fijn om te volgen. Wat me trouwens altijd opvalt aan die Italiaanse vrouwen is dat ze vaak zo’n schelle harde stem hebben en die ook regelmatig gebruiken. Op zich niet storend, maar het viel me gewoon op.

Het tempo van de film is niet hoog, maar dat is niet erg omdat de dialogen en het verhaal boeiend genoeg is. Gelukkig ben ik het Engels en ook het Duits wel goed machtig, want de ondertiteling liet het af en toe nog wel eens afweten. Uiteindelijk slaagt de film erin om in het laatste halfuur emoties op te roepen bij mij, doordat de uiteindelijke afloop best ontroerend is. De scène, waarin de Duitsers ruzie met elkaar krijgen, omdat ze dronken zijn en eentje denkt dat ze zullen verliezen is trouwens meesterlijk.

4,0*

"All roads lead to Rome, Open City." - Jean-Luc GODard .

Naar alle waarschijnlijkheid 1 van de meest invloedrijke film aller tijden ...

Beetje tegenvallend.

Met name het eerste halfuur is erg mooi en sfeervol, met een hoop details uit het oorlogsleven en fijn acteerwerk van bvb Magnani.

Daarna, als zeg maar echt het verhaal los komt, begint het allemaal snel minder te worden. Dat verzetsverhaaltje is nogal rommelig, iets wat ik toch niet verwacht bij Rosselini. Leek net of er bepaalde cruciale scenes uit zijn geknipt. En zoals hugohei hierboven al zegt is het goed vs kwaad wel erg nadrukkelijk.

Ik had er nooit bij stilgestaan dat het Italiaanse neorealisme ook prima toegepast kan worden op een Tweede Wereldoorlog-setting. De filmstroming laat het echte leven zien, is ruw en een en al sentimenteel. Daarvoor leent zich zo'n plot als die van Roma, Città Aperta wel. In het begin vond ik het nog een beetje aftastend, maar na een tijdje is het hartverscheurend. Goeie film dus met mooie rollen voor Magnani en Aldo Fabrizio als priester

Een Citta Aperta of Open City is een stad waarvan de cultuurhistorische waarde zo hoog wordt geacht dat de strijdende partijen afspreken deze niet te zullen verwoesten met oorlogsgeweld. Dat is verrassend nobel van de Teutoonse horden en Italiaanse zwarthemden. Kom daar eens om bij die baardapen van IS. Roberto Rossellini gebruikte het desolate maar nog redelijk ongeschonden Rome als decor voor een rauw en bij tijden schokkend (de martelscenes!) neorealistisch drama. Dat moet hard zijn aangekomen in de bioscopen van 1945. Moeiteloos in twee delen online te bekijken.

Dode Klassieker.

Open City is zo'n film die in héél wat lijsten terugkomt, maar eigenlijk altijd in een bijrol. Het is een film die weinig mindshare heeft, getuige ook het relatief lage aantal stemmen én amper een half bladje commentaren.

Meteen ook m'n eerste Rossellini. Niet verwacht dat het onder het Italiaanse neo-realisme zou vallen, dacht dat die periode net wat later was. Na een kwartiertje was het echter al duidelijk dat deze film daar dan allicht een vroege voorloper van was.

De nadruk ligt op het drama en de personages. Vond het drama echter extreem zwart/wit en de personages bijna allemaal onuitstaanbaar. Voor iemand die toch vooral van wat trager en zwijgzamer, soberder drama houdt is dit een best zware pil, want veel schel lawaai en grootse emoties. Eén van de redenen waarom de Italiaanse cinema mij niet echt trekt.

Na een half uur had ik eigenlijk nog geen enkele band met één van de personages, de grootste tranentrekscenes lieten mij dan ook volledig koud. Visueel vond ik het weinig opvallend en ondanks dat het maar een 100-tal minuten duurt, was mijn geduld zo halverwege helemaal op. Het tweede deel was dan ook een stevige martelgang.

0.5*

Goeie film waarin een verzetsstrijder op de vlucht voor de nazi's hulp krijgt van een priester. Realistisch in beeld gebracht. Opgenomen in het naoorlogse Rome en vanuit historisch oogpunt zeker interessant te noemen. De film komt wellicht wat moeizaam op gang en de beste scenes zitten dan ook in de tweede helft. Destijds zal de film uiteraard meer indruk hebben gemaakt vanwege de urgentie. Net geen 4.0 sterren.

Al een jaar of vijfentwintig wist ik van het bestaan van deze film, maar enkel dat deze omschreven wordt als een baanbrekend neo-realistisch werk van Roberto Rossellini. Ik had mij ergens aan een soort Ladri di Biciclette verwacht, een soort intimistisch sociaal portret, maar het blijkt te gaan om een harde, gitzwarte oorlogsfilm. Eéntje zonder CGI en mét een script, zoals dat in die jaren wel meer de gewoonte was.

Het gaat om de strijd van een stad en haar inwoners - de verzetslui - tegen de nazi’s en de fascisten die de plak zwaaien over Rome. En alles wat een mens menselijk maakt, komt daarbij langs; liefde, verraad, moed, lafheid, …
De film werd geschoten onmiddellijk na het beëindigen van WO II en je voelt als kijker als het ware de paranoia en bedrukte oorlogssfeer vanuit een pas bevrijde stad nog als een wolk boven de film hangen.
Geen happy end in deze film maar de rauwe werkelijkheid, gebaseerd op ware feiten omtrent zowel de moord op de priester als de kinderen in het verzet. Na een spannende start volgt vrij veel dialoog, waarbij ik toch even het gevoel had in een film noir te zijn terechtgekomen met alle aanwezige in’s en out’s.
Het keerpunt van de film is ongetwijfeld het afvoeren van Francesco Grandjacquet en de moord op Anna Magnani door de fascisten (wat me een koude rilling heeft bezorgd). Nadien gaat het crescendo (om dan maar een Italiaanse term te gebruiken) met fysiek en psychisch geweld tot het bittere einde toe. Alle Italiaanse hoofdrolspelers gaan ten onder, het zijn de overlevende kinderen die in de eindshots nog de hoop levend moeten houden.


Sobere maar krachtige regie en fotografie van Roberto Rosselini en zijn team met een soms semi-docu karakter (al of niet bewust door een bij momenten licht schokkende camera), ondersteund door een prima score van Renzo Rossellini. Ook Fellini heeft een steentje bijgedragen in het uitschrijven van de dialogen. De acteurs (professionelen en niet-professionelen) zijn prima op dreef in dit drama. Wat mij betreft één van de meest authentieke en urgente films van die tijd.

Italiaans neorealisme en zelden zo'n sfeervolle, intense benadering van het menselijk leed in kringen van verzet tegen het nazi-bewind gezien.

Een heel duister en keihard beeld trouwens van het Duitse bewind en collaboratie in het mistroostig Rome.

Mooie maar uiterst sobere beeldvorming en indrukmakende vertolkingen waaronder vooral te citeren valt deze van Valdo Fabrizi als de priester en natuurlijk Anna Magnani, deze keer niet de hoofdrol, maar welke kracht gaat er uit van die korte scène waarin ze wanhopig de opgepakte Francesco achterna holt.

Na het bekijken van deze film vraag ik mij toch af waar die zijn status aan te danken heeft. Hoewel het knap is om al in 1945 een film over dit onderwerp uit te brengen, is het verder weinig overtuigend. Het eerste half uur valt nog wel goed te doen. Gaandeweg wordt het echter nogal rommelig. Het lijkt alsof er hier en daar (behoorlijk) in geknipt is. Het verhaal loopt in ieder geval niet overal even lekker. Verder ontbreekt het aan echt interessante personages en blijft het allemaal nogal vlak. De eindscène dient ongetwijfeld veel indruk te maken, maar ik was op dat moment mijn interesse in het verhaal en de personages al grotendeels verloren.