Saul Fia (2015)

Nagenoeg volledig met handcamera opgenomen wat het onmenselijk chaotische van het gebeuren perfect onderstreept. Ook het geroep, getier en gepraat op de achtergrond, zo goed als buiten beeld, helpt hierbij.

"Son of Saul" is de zoveelste, maar één van doordringendste, films over de gruw van gaskamers en executeerputten.

Film volgt in principe één man, (overtuigend vertolkt door Géza Rohrig), lid van het Sonderkommando ("The Grey Zone" behandelt ook dit onderwerp) en geobsedeerd om zijn zoon een waardige rustplaats te geven.

Film die nazindert.

Eindelijk deze eens kunnen bekijken en het was toch wel een indrukwekkende film. De cast deed het goed en kwam wel overtuigend over. De film is visueel redelijk grauw, maar past natuurlijk prima van sfeer.

Geen leuke film, maar wel het bekijken waard.

Begin was indrukwekkend. Daarna veel te veel van hetzelfde en helaas, zoals een aantal boven mij ook al schreven, niet geloofwaardig met betrekking tot de bewegingsvrijheid.

Een slechte film in een verkeerd beeldformaat. Ik had hoge verwachtingen bij het zien van deze film. Het stoorde mij dat de gehele film met 1 camera is opgenomen. Dat maakt de film erg rommelig en (voor mij) erg rommelig. Maar dat zal wel een financiële kwestie zijn geweest.

eRCee haalt het hier al aan: de gekunsteldheid van het scenario (er gebeurd wel héél veel in die ene dag dat wij meekijken!) heeft me meermaals uit de film gehaald. Audiovisueel in ieder geval vrij eigen en een goede manier om proberen zo'n situatie invoelbaar te maken. Een echt goede film heb ik er echter niet in gevonden.

Intrigerend verhaal. Sonderkommando's zijn zwaar onderbelicht in het hele tweede wereldoorlog thema in the filmindustrie. Potentie van deze film is dan ook enorm. Ik ben echter niet tevreden over de uitvoering. Manier van filmen stoort mij en naar mijn gevoel krijg ik daardoor minder mee van de film.

Verhaal omtrent hoofdpersoon is saai en houdt niet mijn aandacht vast.

Zonde!

Damn, ik dacht dat ik voor een 4,5* ging gaan toen ik deze film wou bekijken, maar jammer genoeg viel hij wat tegen. Niet dat de film slecht is, maar had er gewoon meer van verwacht. Het camerastandpunt is vrij uitzonderlijk, maar na een tijdje begon me dat te irriteren. Omdat je niet alles kan zien, en andere dingen waziger zijn, moet je als kijker zelf suggereren wat je dreigt te zien. En dat werkt confronterend. Éen van de sterkste elementen in de film is het geluid. Ongelooflijk hoeveel achtergrond geluid er is in de film die je werkelijk door merg en been snijdt.

Het onderwerp is uitermate boeiend, het verhaal nobel, maar het verhaal verveelt ook na verloop van de film. Ik kan best begrijpen dat je als vader je zoon (?) een degelijke begraafplaats wil geven, maar Saul gaat er de hele film door zodanig in op dat het niet zo realistisch meer is. Ik stel me overigens ook ernstige vragen zijn "vrije wandel" doorheen het kamp.

Het einde was goed, maar voorspelbaar. Toen ze eventjes gingen schuilen in die schuur, dan zag je het al aankomen natuurlijk. Maar dat stoorde me niet. No superheros hier, wel veel tragedie, leed, smart, f*cked up emotions. Misschien moet ik The grey zone ook maar eens zien.

Nu 7,99 bij bol.com

Indrukwekkende film dat niet een 'standaard' Holocaust film is. Dit mede door de manier van filmen. Helaas soms wat ongeloofwaardig m.b.t. bewegingsvrijheid. Desalniettemin zeker het kijken waard.

Geen vrij toegankelijke film, maar die ongemakkelijke manier van filmen, sluit dan ook goed aan bij het thema. We krijgen geen geromantiseerd verhaal, maar harde realiteit. We kijken mee over de schouder van het hoofdpersonage. Geen geschiedenis, geen hints die je in film ziet naar een plot. 'Hic et nunc' is het leven. Je persoonlijkheid is uitgewist door de gruwel en niemand die denkt aan later, omdat het er toch niet van zal komen. De manier van filmen laat ook zien dat Saul enkel nog in zich zelf gekeerd is. Niet dat hij per se egoïstisch geworden is. Maar het is gewoon overleven en zichzelf wat afschermen van alle gruwel om de dag door te komen.

Saul heeft nog één strohalm om zijn menselijkheid niet te verliezen en dat is zijn zoon (al dan niet) te begraven. Niet alleen is dat nog een greintje menselijkheid, maar ook een doel. Het zorgt ironisch genoeg voor leven tussen al het dode.

De manier van filmen zet je als kijker dicht bij het onderwerp. Al is het geen evidente manier om te kijken als filmliefhebber. Op de eerste plaats heb ik dan ook bewondering voor de manier van filmen en de impact van de holocaust, maar is het niet altijd 'genieten' van deze film. In elk geval verdient deze film een hoge score.

Boeiend en aangrijpend. Op momenten ook net wat te zwak om meer impact te maken.

Een film die het wel meer van de momenten moet hebben en als geheel gewoon wat minder goed werkt. Fijn is vooral de manier waarop het verteld wordt door veel gebruik te maken van handheld camerawerk en het constant op de huid zitten van het hoofdpersonage. De keuze voor de aspect ratio van 1,37:1 is geweldig. Voegt heel veel toe aan het claustrofobische wat de film wil over brengen. Het verhaal van een man die zich vastklampt aan zijn laatste stukje menselijkheid heeft heel veel potentie. Alleen had daar veel meer mee gedaan kunnen worden dan nu het geval is in Saul Fia.

Qua gruwelijkheden zie je niet veel. Het is echter de verbeelding die er meer van maakt. En dat doet Nemes hier goed. Buiten af en toe een lichaam wat wordt getoond en een arm of een voet, is het vooral de sound design die hier heel belangrijk is. Samen met de manier waarop de film geschoten is, heb je het gevoel alsof je er echt bij was. Het einde is ook erg sterk.

Acteerwerk is prima en ook met de regie zit het wel goed. Verder mooi geschoten en een sterke sound design. Alleen had hier toch net wat meer ingezeten.

erg jammer dat de camera alleen gefocust is op de hoofdpersoon, de rest eromheen is een blur ( tenzij hij er naartoe loopt.

Hierdoor had ik het idee dat ik minder in de film kon komen, ik miste hetgeen wat hij zag.

( misschien was dat juist de bedoeling)

Wat niet de bedoeling was geweest was dat ik halverwege de film koppijn kreeg omdat mijn ogen zich continue probeerde scherp te stellen doordat het beeld zo wazig was.

Mede daardoor en de irritatie dat ik het idee had dat ik veel van de film miste ben ik net over de helft gestopt met kijken.

gemiste kans als het camerawerk beter was, aan de rest had het zeker niet gelegen.

Historisch erg interessant, maar wat is het een rommelige film met een slecht verhaal. Had zeker meer ingezeten.

De gehele film zien we een dans tussen de hoofdpersoon Saul Auslander en de cameraman in een gruwelijke omgeving. Het is een confronterend verslag van de wijze waarop de nazi's en de tot Sonderkommando veroordeelde gevangen van het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau tijdens de holocaust te werk zijn gegaan. Geheimnisträger werden ze ook genoemd. Ze rekken hun leven in het kamp een beetje, maar het betekent niets. 'We zijn al dood', fluistert Saul op een gegeven moment. Je hoort hoe de SS’ers het niet over lijken of mensen hebben, maar over 'stukken'. Het is een reconstructie van de hel, waarbij de kijker de afschuwelijkste gebeurtenissen nog bespaard blijft. Veel wat we zien zijn onscherpe beelden in de achtergrond en flarden van geluid. Het maakt het er allemaal niet heftiger om! Avontuur, spanning, hoop, spektakel, of de romantiek van jongens onder elkaar: het fundament van geijkte oorlogscinema is hier volledig afwezig. Son of Saul is allesbehalve een vermakelijke film. De film doet recht aan de verschrikking door zelf een verschrikking te zijn.

Bovenal laat de film je nadenken over hoe een mens zich staande houdt in zo’n hel. Kom je in verzet, ga je ten onder in wanhoop of klamp je je aan iets vast, zoals Saul doet? Is zijn missie volkomen futiel of juist het enige menswaardige? Het enige wat nog zin heeft?

Gegeven de onvoorstelbare gruwelen van de Holocaust kan ik dit op d’n duur vrij genante verhaal over een eigenzinnige Kapo, die temidden van alle ellende een film lang op zoek is naar een rabbi, niet plaatsen. Ik ben vrijwel altijd erg onder de indruk van films over concentratie- en vernietingskampen tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar deze film is in mijn geval de uitzondering die de regel bevestigt. Hoewel de handcamera uiteraard zorgt voor indringende beelden, maakt deze manier van filmen deze keer de verwarring alleen maar groter. Bij mij althans.

De horror van de concentratiekampen heb ik niet eerder zo intensief beleefd. Wat dat betreft is Son of Saul krankzinnig raak, mede door de knappe manier van filmen. Jammer is dat al die gruwel aan een verhaal gehangen wordt, dat al snel wat dunnetjes wordt. Sporadisch weet de film naar het einde toe op te leven. Toch bleek dat zodra de intensieve aanvang tot me was doorgedrongen, ik naar mijn gevoel de essentie van Son of Saul al te pakken had.

Indrukwekkend, een film die onder m'n huid kruipt, en dat niet alleen door het camerawerk maar ook en vooral door de claustrofobische omgeving (die het natuurlijk nog niet eens haalt bij de werkelijkheid). Prachtige rol van Géza Röhrig, die precies het juiste gezicht hiervoor heeft (deed me soms aan Jim Caviezel denken).

Een dubbel gevoel. Ik vind de film goed gemaakt, de manier van filmen spreekt mij wel aan, het voelde daardoor realistischer en je zit Saul dicht op de huid, maar het verhaal kon ik lastig volgen en het interesseerde mij niet heel erg. Oorlogsfilms zijn vaak niet mijn ding. Ik vond het best lastig om 'm af te kijken en geconcentreerd te blijven. Het acteerwerk vind ik sterk, evenals de uitwerking, dus ik geef wel een voldoende. 3*

Toch wel een film die behoorlijk aankomt. Mede door het feit dat de cameravoering je vaak midden in de gebeurtenissen plaatst.

Doordat je als het ware meekijkt over de schouder van hoofdpersoon Saul komen de chaos,paniek en dreiging in vernietigingskamp Auschwitz nog sterker over.

Ook een sterke zet van de regisseur om zo het (waarschijnlijk ) beperkte budget in het voordeel van de film om te buigen.

Vond ook het acteerwerk over het algemeen erg sterk.

Indrukwekkende en ijzersterke niet-alledaagse film.

Ik dacht dat ik voor een 4 ging kijken, maar door die idiote roerige beelden en telkens dat hoofd van Saul in beeld, heb ik me niet kunnen concentreren en verwerd het geheel tot een groot aantal onbegrepen sequenties

Goed.

Een zeer deprimerende film gefilmd in een stijl die ik wel mag. Doet me een beetje denken aan Utøya 22. Juli . Alleen deze is niet in 1 take opgenomen. Desondanks vind ik het vrij indrukwekkend wat ze met 1 handcamera wel niet kunnen verrichtten.

Een vrij rauwe en deprimerende film, die in het begin niet altijd even goed te volgen is. Ik kon me gewoon niet helemaal concentreren op de beelden die voorbij vlogen. Rohrig zijn koppie past perfect in de film overigens, en de openingsscène is een van de sterkste oorlogopenings die ik ooit heb gezien.

Maar naar het einde toe is de film zeer dreigend en retespannend. Complimenten aan de regisseur dat hij met een handcamera nog zo'n dreiging kan maken. 3,5* omdat het niet altijd even goed te volgen was.

Intrigerend en boeiende film over de holocaust, die het met name moet hebben, van de geluiden die zich rondom/naast de hoofdpersoon afspelen, het verhaal zelf vond ik niet echt heel geweldig, maar de manier hoe Saul (Géza Röhrig) geconfronteerd wordt met de gruwelheden die zich toendertijd hebben afgespeeld. Maakt een heleboel goed. De manier van filmen, sprak mij wel aan, maar was niet altijd even prettig, sommige beelden werden zodanig wazig, dat ik soms gewoon even weg moest kijken van het scherm. Het acteerwerk was erg sterk!

Ik vond het niet zo goed. Rommelig verteld, camerawerk irritant zeker omdat de achtergrond te flou is en je amper ziet wat er zich allemaal afspeelt. Het gevoel van totale chaos komt in bepaalde scènes naar boven en geeft een gevoel dat je er zelf middenin bevindt. Ik vond wel dat de regisseur zijn "op de rug" filmerij beter had afgewisseld met gewonere scènes. Een onvergetelijke kijkervaring? Jazeker, maar dan eerder in de negatieve zin. Ik hoop alsnog op een "unblurred edition".

Van deze had ik veel verwacht. Helaas kon ik door de schrokkerige beelden en de minieme focus het verhaal niet echt goed volgen. Irritant was ook dat werkelijk alles werd ondertiteld, daardoor raakte ik soms de draad kwijt. Kortom ik kom niet veel verder dan 2,5 ☆

Best veel gewend wat betreft alternatief camerawerk.

Dat was het probleem niet.

Maar al dat niet thuis kunnen brengen van conversaties en niet kunnen meeleven van de hoofdpersoon maakt het een zeer vervelende kijkervaring.

Bijzonder verhaal, bizar in beeld gebracht. Sondercommando was hoe wreed en hoe erg het ook allemaal was, wel een mogelijkheid tot overleven. Bewust wordt er met het alleen in beeld nemen van Saul een soort 'tunnelvisie' gecreëerd die als overlevingsinstinct wordt, tevens wordt er ingezoomd op de emoties en het geweten van Saul. Iets dat alle diverse klappen gehad heeft en onder hoogspanning staat en dat zichzelf voorbij dreigt te draven wanneer hij iemand ziet die op zijn zoon lijkt. Of het nu onderdeel van zijn fantasie is, een dwangmatige handeling onder grote stress, of dat het nu daadwerkelijk zijn zoon is, helemaal duidelijk wordt mij dat niet.

Feit: medio '44 werden er vanuit Hongarije bijna een half miljoen Hongaarse Joden naar Auschwitz vervoerd. Feit: het gebeurde vaak dat kleine kinderen in de gaskamer onder vallende volwassen terecht kwamen en op die manier overleefden. Feit: eind '44 kwam er een Sondercommando in opstand uit angst voor executies. Het schijnt dat hier ook verschillende Nederlanders bij zaten. De mannen die de SS'ers aanvielen met stenen en hamers hadden echter geen schijn van kans.

Deze feiten maken Son of Saul tot een merkwaardige film tegen een maar al te echte achtergrond. De hel die gebracht wordt in het gebonk op de deuren, de executieplaats en een kijkje in het crematorium hoeven niet bijzonder expliciet te zien om een aardig beeld of gevoel over te dragen. Bewust wordt er een soort afstomping gecreëerd die de kijker net zo goed als de hoofdrolspeler afmat, naast het monotone en het robotachtige gebeuren waar ieder zich in voort beweegt is daar toch altijd een bepaalde onvoorspelbaarheid met spanning. Wat gaat er gebeuren? Bijzonder is dan nog de spottende toon van de SS officieren in de autopsieruimte tegen Saul in combinatie met het debiele dansje.

Son of Saul is een film met een aantal bijzonder facetten, zoals de cameravoering, tevens voelt de film lang aan zonder saai te worden maar benadrukte de film wel hoe de dagen zich daar eindeloos aan elkaar regen tot een voortdurende hel. Daarnaast komt de film op zijn eigen manier rauw en nietsontziend over maar ook surrealistisch. Son of Saul schokt, biologeert en laat de kijker met een naar gevoel achter. Daarnaast slaagt de film zichzelf heel afstandelijk en kil af te sluiten waarmee het lijkt te willen benadrukken dat deze mensen een paar van de zovelen waren die jaren. Wat 93.9 hierboven zegt over het niet in kunnen leven snap ik, daar heb ik zelf ook moeite mee. Daarom beoordeeld ik de film als bizar maar niet fantastisch.

4 april 2020 op Canvas: aanvang 22:15 uur

Deze film sleurt je 100 minuten lang mee in een bedwelmende, surreële nachtmerrie, waarbij het zombie-achtige hoofdpersonage - de camera contant op zijn rug gericht - ons doorheen de moordfabriek gidst. Duidelijk een stijlbreuk met de klassieke aanpak van o.a. Schindler's List. Al vind ik de bizarre, onwezenlijke benadering van Son of Saul eigenlijk veel logischer. De waanzin van de holocaust kún je simpelweg niet verfilmen op een traditionele manier.

Veel meer dan andere films focust Son of Saul op het “industriële” aspect van de holocaust: uitroeing als bandwerk. Monotoon en repetitief. Met een hele hoop werkkrachten die het slachtwerk op den duur gaan beschouwen als business as usual.

Dat is een bijzonder sterke, confronterende invalshoek. Helaas verliest die drukkende sfeer aan kracht naarmate de film vordert. Nemes focus steeds meer op enkele subplots. De vreemde obsessie van het hoofdpersonage voor die dode jongen dient ongetwijfeld als een symbool voor wanhoop en waanzin, alleen vond ik de uitwerking nogal vaag. Over het ontsnappingsverhaal kan ik nog korter zijn: dat past gewoon niet in een film als deze.

Hoe dan ook unieke cinema. Maar m.i. niet het meesterwerk dat sommigen ervan maken. 3,5*

Hoe het in een vernietigingskamp toegaat kunnen we nauwelijks begrijpen. De industriële moordmachine van de Duitsers tart elk voorstellingsvermogen, en is onmogelijk in een verhaal te vatten.

Deze indrukwekkende film die ik ademloos heb uitgekeken, komt desondanks dichtbij. De voortdurende focus op de hoofdpersoon (zie ook Birdman) werkt erg goed, eerst omdat hij zich geestelijk afsluit voor de afschuwelijke werkelijkheid waar hij gedwongen aan meewerkt, later toont het de tunnelvisie waarmee hij zijn doel probeert te bereiken (na het posten zag ik dat Lonelyboy deze term ook al gebruikte ). Niets houdt hem daarbij tegen, zelfs een op handen zijnde opstand moet hiervoor wijken. De wanhopige zoektocht door het kamp laat ons tegelijkertijd zien hoe de vernietiging in zijn werk gaat. De vaak vage beelden en het geluid suggereren meer dan genoeg.

De klachten in andere reacties begrijp ik niet zo goed. Het is geen gewone film of zelfs een horrorfilm met de bekende spanningsboog en variatie. Of de "bewegingsvrijheid" van Saul realistisch is vind ik ook niet interessant. We kennen bijzondere verhalen uit de kampen en dit zou zo'n verhaal kunnen zijn.

Kwam er niet helemaal goed in, de manier van filmen en het geluid kan ik wel weer heel erg waarderen maar op de een of andere manier pakte hij me niet..

Zeer deprimerende film ook met de volle focus op de hoofdrolspeler, wat voor mij persoonlijk wel wat minder had gemogen. Ook zijn doel was me een beetje vreemd, op zoek naar menselijkheid wat er natuurlijk totaal niet meer is, maar misschien was dat juist de boodschap.

Uitstekende film over een gevangene die te werk wordt gesteld in een vernietigingskamp. Zeker geen doorsnee holocaust-drama. Op een indringende manier in beeld gebracht waarbij de camera constant op de huid van het hoofdpersonage blijft. Dit terwijl er zich op de achtergrond een genocide voltrekt (hiervan zie je vooral het hele praktische gebeuren).