- Home
- Elineloves
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten Elineloves als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Taken (2008)
Het is een filmweek van herzieningen, en verhogingen! Gek genoeg kom ik er bij de herziening pas achter dat dochterlief ''Shannon uit Lost'' is. Was me tijdens de eerste kijkbeurt geloof ik niet eens opgevallen.
Het verhaal wordt rustig opgebouwd. Oude filmbeelden van dochterlief, foto's, een verjaardagfeest en al snel merk je dat de vader-dochter band niet echt sterk is en hoe het (uit elkaar getrokken) gezin nu met elkaar omgaat.
Wanneer barbiedochter aankondigt naar Parijs te willen, krijg je een goed idee van de overbezorgdheid van paps en de naïeve houding van mams. Even een potje janken, en ook vaderlief is om. En dan begint het. Een reeks van geweld, dood en verderf.
Je hoeft niet bijster veel mensenkennis te hebben om te weten dat Peter niet deugt. Bij de eerste seconde weet deze gladde kerel al een naar gevoel op te roepen, en je vraagt je zelfs af waarom 2 meiden die net gearriveerd zijn, zo stom zijn om direct met vreemde mannen mee te gaan. Dat is toch vragen om problemen?
Toch weet Taken empathie op te wekken. Je kunt je als kijker voorstellen hoe machteloos je staat als je weet dat je dochter in handen van slechte kerels is. Liam weet dan ook een overtuigende vaderrol neer te zetten vol emotie. Hij is dan ook degene die de film weet te dragen. Famke blijft vlak en nietszeggend, en Maggie is gewoonweg een irritant en verwend kind. Liam maakt dit vreselijke verhaal, wat helaas vaker gebeurd dan je denkt, menselijk.
Snelle, goed gemonteerde actiefilm die prima ondersteunt wordt door muziek. Scherpe, felle kleuren die afgewisseld worden met een donkere setting.
Jawel, ik heb weer genoten. Verhoging naar een mooie 4.0*.
Taken 2 (2012)
Dus. De kogels en de clichés vliegen je om de oren, en dat 1,5 uur lang. Het begint al met een vrij standaard verhaal, papa troost mama, er bloeit weer iets op, dat geneuzel over dat rijbewijs en natuurlijk het vriendje ( ) die even vluchtig geïntroduceerd wordt, alsof het ook maar enige toegevoegde waarde heeft. Tja, het hoort er bij zullen we maar zeggen, om de personages toch nog iets menselijker te maken in plaats van ze louter neer te zetten als wandelende granaatgooiers en scherpschutters.
Uiteraard horen daar ook een handjevol belachelijke en ongeloofwaardige scènes bij. Vond ik althans. Die scène tussen papa en dochter in de auto, volgens mij is wel duidelijk op welke ik doel, was me op een gegeven moment op mijn zenuwen aan het werken. ''Drive! Drive! Move! Faster! Move! Faster! No, faster! Go faster! You can do this Kim! Watch out!'' Ik vond deze achtervolgingsscène, hoewel mooi geschoten, hierdoor niet goed uit de verf komen. Van alle auto's die beschadigd en/of kapot gereden waren, was de taxi nog in redelijke staat, zelfs de buitenspiegels waren er niet af. Toch knap als je nagaat wat dat ding allemaal heeft doorstaan. Zo'n stevig, geel koekblik wil ik ook wel. Al is die rijstijl niet zo gewenst hier in de straten van Zuid-Limburg, dat scheelt weer. Dit soort dingen vond ik een typisch gevalletje 'beetje jammer'. Evenals het feit dat de bad guys telkens +- 8 kogels schieten en Bryan niet raken, verre van zelfs, en hij steeds met één kogel een perfect schot aflevert en meteen 'in de roos' mikt en telkens nét, op de seconde na, op tijd is. Knap hoor.
De beelden van Istanbul waren mooi. Goede sfeer ook, mede door de Turkse muziek, maar verder draait de film volledig om de -vele- actiemomenten. Toch op alle fronten helaas iets minder. Dat einde is uiteraard veel te zoetsappig (Hoezo we doen even alsof er niks gebeurd is?) en door het toch wel open einde hoop ik niet dat we binnenkort Taken 3 in de cinema's kunnen gaan aanschouwen.
Helaas op alle fronten minder, al blijft Liam Neeson (60 jaar inmiddels?) een fijne acteur. Famke, ondanks haar ietwat eentonige rol (Beetje de mama-rol vervullen en verder op de grond liggen bloeden ) blijft ook een fijne verschijning. Maggie kan ik helaas nog steeds niet goed los zien van haar vervelende Lost character, maar ook zij deed het naar behoren.
Een vermakelijke herhalingsoefening die als je door de clichés heen kan prikken en de film niet te serieus neemt (Doet het zelf volgens mij ook niet) best te doen is, de 90 minuten vliegen dan om.
Taking Lives (2004)
Dit was mijn eerste Angelina-film waarbij ik haar niet vreselijk irritant vond. Beter gezegd: Ik kon haar zelfs waarderen in deze film. Ze blijft een middelmatige actrice in mijn ogen, maar ze had haar charme als Illeana Scott.
En ja.. ik had een stiekeme crush op Olivier Martinez, met zijn sexy accent.. Jammer dat hij zo'n kleine rol heeft. Had toch verwacht dat hij wel wat vaker te zien zou zijn, maar helaas. Hij was zeker niet belangrijk genoeg.. Wel leuk hoe Scott hem telkens de mond weet te snoeren, zo macho is hij dus ook weer niet. Echter is het wat de mannen betreft Ethan Hawke die de show steelt. Zeer geloofwaardig hoe de band tussen hem en Scott ontstaat en aan chemie geen gebrek. Prima dialogen en ook de lichaamstaal spreekt boekdelen.
Angelina blijft een koel ijskonijn waarmee je nauwelijks binding voelt, laat staan empathie.. maar gelukkig zie je haar regelmatig een beetje ontdooien.
Helaas maakt de ijzersterke openingsscène de verwachtingen niet helemaal waar. Het psychologische sfeertje blijft aanhouden, maar verder wordt er wat mij betreft te vaak gepoogd de kijker op een dwaalspoor te brengen. Plottwists, spanningsopbouw en schrikeffecten.. jawel, ze zijn er.. Maar voor de fans van échte serial killer films like Se7en en Silence of the Lambs, is dit een zachtgekookt eitje..
Tale of Despereaux, The (2008)
Alternatieve titel: Despereaux, de Dappere Muis
Mooi gemaakt, maar het verhaal wist me niet te boeien..
Had er hoge verwachtingen van, dacht weer een leuke animatiefilm te zien vol met (droge) humor, maar helaas..
Talented Mr. Ripley, The (1999)
Alternatieve titel: The Mysterious Yearning Secretive Sad Lonely Troubled Confused Loving Musical Gifted Intelligent Beautiful Tender Sensitive Haunted Passionate Talented Mr. Ripley
Toen ik de speelduur zag moest ik even slikken, ik had namelijk weinig zin in een 'zware' film, maar het bleek een uitstekend psychologisch thrillertje te zijn.
Een film waarbij er seksuele spanning is tussen twee mannen. Je blijft je afvragen hoe de vork precies in de steel zit. Is Ripley verliefd op Dickie? Of is het pure jaloezie? Je ziet hem namelijk geen interesse tonen in Marge, laat staan in andere vrouwen. Het verschil tussen de twee mannen is ook mooi om te zien. De een is een nobody, de ander is en heeft alles. Je komt niet veel te weten over Ripley, het blijft een apart en mysterieus figuur. Wanneer hij plots criminele en moordlustige trekjes begint te vertonen kun je hem nog minder doorgronden, maar zijn sympathie verliezen doet hij niet. Dit is misschien wel Damon's beste rol. Niet alleen hij valt op, de prachtige Jude Law natuurlijk ook. Dat maar niemand zegt dat deze man niet kan acteren, want deze film bewijst het tegendeel.
Mooie thema's komen aan bod, goede dialogen, prachtige locaties. Je waant je bijna zelf in Italie. Dankzij de goede opbouw is het genieten vanaf het eerste moment en blijf je geboeid kijken. Chapeau. Gooi er een half puntje bij.
Tall Man, The (2012)
Alternatieve titel: The Secret
Wat het onderwerp betreft is het absoluut mijn soort film. Biel en Ferland, dat is sowieso een pluspunt. En Pascal Laugier hè.. Nieuwsgierig!
Toegegeven: de film liet me in onzekerheid tot het einde. Na drie kwartier was ik ook volledig het spoor bijster, wist niet meer wat ik moest denken. Mede door het overtuigende spel van Biel (En Ferland ook, de rest valt wat tegen). Het is een mentale rit, je wordt telkens op het verkeerde been gezet door de plottwists. Op visueel gebied is het ook prachtig, het sleept je mee, je bent geïntrigeerd door alles wat je ziet.
Ik hoop niet dat mensen de vergelijking gaan maken -of zoeken- met Martyrs, want dan kan ik begrijpen dat deze nieuwe 'stijl' tegenvalt. Horror? Verwacht geen bloedvergieten of talloze afgehakte ledematen. Dat heeft The Tall Man niet nodig, het weet zo goed onderhuidse spanning te verbeelden.
Qua verhaal kan het inderdaad 'saai' gevonden worden, het kakt hier en daar inderdaad even in (Te lange speelduur?) maar ik vond dat het zichzelf wel weer herpakte. Het einde vond ik dan ook erg pakkend, voelde bijna zelf traantjes prikken. De voice-over van Jodelle vond ik sowieso een goede toevoeging, gaf het net dat beetje extra sfeer.
Ik ben niet teleurgesteld.
Tallulah (2016)
Best mooi.
Met een dochtertje in ongeveer dezelfde leeftijd betrapte ik mezelf er op af en toe ontroert te zijn. Zo'n klein, onschuldig wezentje dat al zoveel meegemaakt heeft. Vreselijk hoe mensen zo met hun eigen vlees en bloed kunnen omgaan. Onbegrijpelijk. Mijn moederhart breekt hiervan.
Met alle drie de vrouwen kon ik op een gegeven moment wel meeleven, zelfs met Carolyn. De metro scène was erg sterk, de onmacht op haar gezicht was spot on. Ook met Tallulah, die ondanks alles het beste voor heeft met het kleine meisje, leefde ik mee. De band tussen haar en haar 'schoonmoeder' ontwikkelde zich niet altijd even geloofwaardig, maar het was niet storend.
Wat wel storend was, was dat einde. Tot aan de ziekenhuis scène is het mooi, maar daarna hadden ze moeten stoppen. Laatste minuut is totaal overbodig.
Tamara Drewe (2010)
Dat Gemma Arterton een hele mooie vrouw is, dat weten de meeste mensen al. Dat is ook direct het voornaamste pluspunt van 'Tamara Drewe', al moet ik bekennen dat ze nog zeer aardig acteert ook. Het verhaal is al vaak gebruikt: Het lelijke eendje is veranderd in een mooie zwaan en iedereen valt als een blok voor haar. Dit eendje heeft wel het een en ander aan zichzelf laten verbouwen, waardoor het zwaantje nog mooier is dan verwacht.
De cast is prima, de beelden en de landschappen (leuk, het plattelandgebeuren) zijn erg mooi en ook met de dialogen is niets mis. Toch voelt het allemaal niet heel verrassend aan, en dat is jammer. Het is vermakelijk, maar toch heb je achteraf het gevoel dat er meer uitgehaald had kunnen worden. De mannen dartelen om haar heen en zij duikt uiteraard ook met de 3 'lucky bastards' het bed in. De bijrollen zijn leuk, het zijn allemaal aparte typetjes, maar toch valt je oog telkens op Gemma, die met een zwoele en verleidelijke blik het hart van de kijkers probeert te stelen.
Best genietbaar, maar verhalenderwijs had er meer uitgehaald kunnen worden.
Tangled (2010)
Alternatieve titel: Rapunzel
Wat een prachtig, modern sprookje is Tangled geworden. Een waar (visueel) genot en heerlijk zoet en schattig. Kleurrijk, charmant en met vlagen overweldigend.
Vandaag ben ik om 14.00 naar deze film geweest, samen met een kindje van het werk. Rapunzel was dan ook absoluut geen straf. Hoewel we de Vlaamse versie zagen, was dit verre van storend. Best leuk, eigenlijk. Ik weet niet of alle grappen even geslaagd overkomen als de originele Engelstalige versie, maar ik heb me kostelijk vermaakt.
De meisjesachtige Rapunzel is een schitterende verschijning, met haar lange lokken. Evenals Flynn, wat een bijdehandte en vlotte kerel. De show werd echter gestolen door het wraakzuchtige paard en de stille kameleon, wat een geweldige mimiek! De opbloeiende romance tussen Rapunzel en Flynn is aandoenlijk, maar nergens storend klef. Het geheel blijft luchtig en de balans tussen humor, romantiek, zelfspot en af en toe lekker duister. Vooral Mother Gothel, die sprekend op Cher lijkt, zou zo haar tweelingzus kunnen zijn.
Deze satirische animatiefilm is heerlijk inventief, het is ontzettend leuk om te zien wat Rapunzel allemaal met haar haren kan en in welke situaties ze terecht komt. Kameleon Pascal en het paard Maximus waren geweldig. De liedjes waren ook fantastisch, op sommige momenten nog rakend ook. Je waant je letterlijk in de film zelf en wordt van begin tot einde meegezogen.
Heel positief verrast. Lovely.
Tangshan Dadizhen (2010)
Alternatieve titel: Aftershock
We weten allemaal wat er in de wereld aan de hand is en met name momenteel in Japan. Aardbevingen, tsunami's, vulkanen die uitbarsten.. Vreselijk, ongelofelijk en verschrikkelijk. Wanneer je de beelden op televisie ziet prijs je jezelf in je mooie, kleine landje zeer gelukkig, terwijl je tegelijkertijd meeleeft met de mensen die het zwaar hebben. Héél zwaar. Op dat soort momenten ga je even nadenken dat we eigenlijk veel teveel zeuren over kleine dingen en ons druk maken over onnozele dingen. We zijn niks gewend. We hadden eens in die mensen hun schoenen moeten staan. Met dit in mijn gedachten ben ik 'Aftershocks' in gegaan.
Ik hou niet zo van Chinese of Japanse films. Ik blijf er een drempel voor voelen. Deze film had ik weken geleden als tip gekregen en na het gevoelige 'promotiepraatje' dat ik er gratis bijkreeg, ging ik overstag. Het werd sowieso eens tijd om mijn filmsmaak wat te verbreden, want ik ben voornamelijk een meisje van de Hollywood blockbusters en de sleazy teenslashers.
Al snel leer je het gezinnetje kennen: moeder, vader en de tweeling Fang Deng and Fang Dan. Veel tijd om ze te leren kennen krijg je als kijker niet, want voor je het weet begint de verschrikking. Steeds heftiger gaat het er aan toe en op sommige momenten zit je met open mond te staren naar deze vreselijke tragedie van de natuur. In een poging om de tweeling te redden komt de vader om het leven. De kinderen leven nog, maar zitten dusdanig vast in de puinhoop dat wanneer je de ene zou redden, de andere zou komen te overlijden. De wanhoop, de onmacht en de angst is van ieders gezicht af te lezen en de beelden weten je te raken. Alles is verwoest, veel mensen zijn gestorven in een poging om te ontsnappen van deze aardbeving en andere mensen schreeuwen vanonder het puin en de zware stenen dat iemand ze moet komen redden.
Vanaf dat moment leef je mee met de moeder van het gezin, de weduwe. Het is een onmogelijke keuze om te moeten beslissen welk kind je laat leven en welk kind je laat gaan. Taalbarrière? Nonsens. Ik versta geen woord Chinees maar vanaf de eerste minuut was ik in de film gezogen alsof ik vanaf een afstandje toe stond te kijken.
Sommige mensen noemen het een 'tranentrekker', ik vind het een film met een hart. Een realistisch, puur en rauw verhaal. Dat er in wordt gespeeld op het dramatische aspect, well duh, dat kun je toch wel raden na het lezen van het plot? Wanneer deze film je op geen enkele manier weet te raken, niet bij de beelden van de verwoestende aardbeving, niet bij de vele slachtoffers en de overlevenden die opnieuw moeten beginnen na zoveel dierbaren verloren te zijn, dan vraag ik me af wat er voor nodig is om je wél te kunnen raken. Het is geen sensatiebelust rampenfilmpje, ook geen soap-achtige film met gebeurtenissen die je zo in GTST tegen zou komen, maar het is een film met diepgang, emotie en pijnlijk realistische dramatiek.
Naarmate de kinderen ouder worden komen er andere problemen en moeilijkheden aan bod. Twijfels, verwijten, spijt, nieuwsgierigheid.. De zoon is een teleurstelling voor de moeder en de dochter waarvan ze denken dat ze jaren geleden omgekomen is tijdens de aardbeving, worstelt met nachtmerries en andere demonen uit het verleden.
Het enige minpunt vond ik de hereniging, niet het feit dat ze elkaar na jaren weer zagen, maar hoe dit in beeld werd gebracht. Zo snel en bijna gevoelloos, past helemaal niet bij de rest van de film. Alsof ze er even snel vanaf wilden zijn. Jammer, anders had de film waarschijnlijk een hogere waardering gekregen.
Taped (2012)
Het hele relatieperikelen gedoe vond ik wat minder. Dat gezwam over hun fouten telkens, en of ze wel of niet samenblijven.. Tja, lauwtjes. Komt pas echt op gang wanneer de moord (die niet eens zo heel gruwelijk was) gepleegd werd.
Visser en Atsma hebben inderdaad wel chemie met elkaar. De gebeurtenissen zijn ook vrij realistisch, had verwacht dat het op een gegeven moment té ongeloofwaardig zou worden maar dat viel wel mee mijn inziens. Die politie agent was niet altijd even sterk, maar ach. Het is ze vergeven.
Tempo is precies goed, de introductie van de personages en waarom ze daar zijn had ook niet langer moeten duren.
Best aardig.
Task, The (2011)
PRECIES wat ik nu nodig had. Qua verhaal, setting, personages.. helemaal waar ik al een tijdje zin in had. Toegegeven: De personages zijn zo stereotype als maar kan zijn en het verhaal is inderdaad totaal niet origineel, maar het kwam enigszins in de buurt bij mijn verlangen naar soortgelijke 'Saw' films. Maar dan is dit Saw Light, ofzo.
In het begin dacht ik eventjes: Het enige wat ik jammer vind aan deze film is het motief, het 'waarom': Geld. Ik dacht dat het spannender zou zijn wanneer de opdrachten uitgevoerd werden omdat ze moésten, omdat ze anders niet zouden overleven. Nu doen ze het om te kunnen cashen, beetje zonde. Deed voor mij afbreuk aan de spanning. Na een tijdje wordt dat wel aardig herpakt en veranderde de sfeer ook. Grimmiger en absurder. Just the way I like it.
En dan... het einde. Het viel me ietwat tegen (Oh,het is doorgestoken kaart. Oh nee, het is toch niet helemaal fake), terwijl ik toch op het puntje van mijn stoel zat. Op een vreemde manier bleef het me intrigeren, de film had me toch wel in zijn greep.
Positief verrast!
Ted (2012)
Te hoge verwachtingen naar aanleiding van de trailer en de vele positieve verhalen. Voor mij zaten alle leuke momenten in de trailer waardoor ik niet meer echt verrast werd tijdens de film zelf. Ik heb dan, helaas, ook weinig kunnen lachen. Sommige grappen waren wel oké ''Still better than Katy Perry'' en ''Back off, Susan Boyle! '' maar verder dan een klein glimlachje kwam ik dan niet.
Tikkeltje overrated mijn inziens. Mark Wahlberg vind ik nooit echt geslaagd, niet mijn soort acteur, maar gelukkig was Mila Kunis wel een plaatje.
Enkele leuke 'Ted' momenten, maar niet sterk genoeg om echt te entertainen. Te vaak een gevalletje 'makkelijk willen scoren'.
Teen Spirit (2011)
Leuk! Verhaal hebben we al duizend keer gezien, de hottie moet de nottie ook populair maken, en dan slaat de nottie door wat arrogantie en egoïsme betreft en de rest is voorspelbaar.
Lindsay is een geweldig meisje, wat een cutie. Ze speelde ook best goed, zeker wanneer 'in tweestrijd' zat. Haar personage wordt halverwege wel minder leuk, wanneer ze doorslaat wat populair zijn betreft. Cassie Scerbo kende ik geloof ik nog niet, wel een leuke meid die zeker potentie heeft om een goede actrice te worden.
Verhaal is vlot, de dialogen zijn prima, af en toe een grappig moment en de muziek is best swingend.
Leuke film, zeker voor de jongeren onder ons, maar ook goed te doen voor volwassenen.
Teenage Mutant Ninja Turtles (2014)
Alternatieve titel: Ninja Turtles
BAM, daar heb je je begin. Amper introductie, geen korte opfriscursus, gewoon direct het diepe in. Ik klaag verder niet hoor, het mooie snoetje van Megan Fox liet me toch alles vergeten. Tenminste, voor even. Het drukke en bombastische sfeertje wordt direct voelbaar. Misschien wel iets te snel, want het voelde alsof ik de helft gemist had. Of, ik keek te lang en teveel naar Megan. GUILTY.
Dikke turnoff dat Shredder meteen volledig in beeld werd gebracht. Weg mysterieuze sfeer rondom hem, waar hij vroeger altijd een masker of een helm droeg, zag je nu zijn hele tronie en later zelfs nog belachelijker, met zijn 73 zwaarder. Over the top? Nee joh.
Er wordt daarbij ook amper een woord vuil gemaakt over de turtles, ze zijn er gewoon (na een minuut of twintig, vijfentwintig). Nu ben ik niet zo'n die hard fangirl dat ik op ga zoeken waarom hiervoor gekozen is, maar het was lichtelijk storend. Ging op een gegeven moment nergens meer over, totaal onlogische opbouw.
De grapjes zijn helaas erg kinderlijk, evenals sommige dialogen. Alsof ik naar Nickelodeon zat te kijken (Scheten grapjes zijn zó niet grappig). En ehm, Turtles die het hebben over lekkere wijven? Why? Is dat dan weer een manier om de oudere kijker iets te geven?
Helaas is er na dik 45 minuten nog niks boeiends gebeurd, alleen Megan die verwart rondloopt en wat mooi loopt te zijn. Oh ja, en turtles die leken op mislukte rappers. Om over Splinter maar te zwijgen...
Had best leuk kunnen zijn hoor, als er een verhaal was. Dit is niets meer dan matige, teleurstellende rotzooi. Zelfs de actiescènes waren pover. Het klootjesvolk zal misschien regelmatig moeten lachen en het misschien wonderbaarlijk genoeg met vlagen spannend en boeiend vinden, meer dan een veel te lange zit was het niet. Was de inspiratie zo snel op?
Teleurstellend.
Teeth (2007)
Beetje a la Slither. Leuke film, deze moet je niet serieus nemen natuurlijk. Erg lekkere meid overigens.
Ik was meer onder de indruk van ''stiefbroer'' John Hensley. Die kon ik dan weer wél waarderen.
Maar verder, tsja... het is inderdaad een film die je moet kijken met je verstand op 0. Het is al een hele tijd geleden dat ik hem heb gezien, maar toch is me bijgebleven dat ik veel gelachen heb. Een bepaalde scene in een grot bijvoorbeeld, aan het water. Maar tsja.. dit is echt een film, love it or hate it. Het blijft een van de belachelijkste films die ik ooit heb gezien, als deze al niet DE belachelijkste is..
Maar ik kan wel begrijpen waarom mensen hem wel goed vinden.. laten we het er maar op houden dat het niet mijn soort film is. Actrice vond ik trouwens erg irritant.
Tenderness (2009)
Ik vond de film helemaal niet saai. Ik had wel een ander soort film verwacht, meer het typische kat-en-muis spel tussen de politieagent en de psychopaat, maar het was fascinerend om te zien dat het vooral om de band tussen Eric en Lori ging. Hoewel hij in het begin niks van haar moet weten en zo snel mogelijk haar kwijt wil raken, probeert zij juist om dichter bij hem te kunnen komen. Was erg mooi om te zien hoe weinig zelfrespect zo'n verknipt meisje heeft. Sophie Traub zet dan ook een ontroerende maar vooral geloofwaardige rol neer als jong en kwetsbaar pubermeisje.
Waar ik zelf 't meest mee zat was de twee kanten van Eric. Hoewel je je best wil doen om hem als koelbloedige psychopaat te zien, krijg je ook regelmatig zijn goede kant te zien. (Voorbeeld hiervan is als Lori in het water springt en verdrinkt.)
Crowe deed me echter weinig deze keer. Ik denk zelfs dat als je 'm weg gelaten zou hebben, je weinig gemist had. Jammer, want ik vind hem meestal wel een erg sympathieke acteur. In deze rol veel te opgedroogd en nietszeggend.
Terminal, The (2004)
Tsja.. in mijn ogen een missertje van Hanks, hij wist mij in ieder geval niet te amuseren of overtuigen met deze rol. Het thema van deze films is herkenbaar, wachten.. alleen duurde het mij net iets te lang voordat ik in de film kwam.
Wat ik wel mooi vond, was de set. Zou niet denken dat het een nagemaakt vliegveld was.
Terminator 3: Rise of the Machines (2003)
Ik had gehoord dat doet "het minste deel" zou zijn maar dat viel reuze mee. Ik heb me goed vermaakt. De personages waren prima, de strijd tussen Arnie en Kristianna was ook geinig, en Nick deed het ook niet slecht. Het verhaal an sich was wederom niks bijzonders maar ik zat er wel lekker in. Ik kan wel zeggen dat ik Arnie steeds meer ga waarderen, en dat ik zeker meer wil zien van hem. Die man heeft iets waar ik van hou, als ik hem zie krijg ik al een lach op mijn gezicht. Zijn droge humor is ook absoluut een dikke plus.
Positief verrast
Terminator Genisys (2015)
Alternatieve titel: Terminator Genisys 3D
Leuk. Ik heb een zwak voor Arnie, zo bleek ook weer in deze film. Zelfs op leeftijd heeft hij zijn charme.
Het verhaal vond ik eigenlijk best te pruimen. Ik hoorde dat het "onnodig ingewikkeld", "saai" en "verwarrend door het vele tijdreizen" was. Vond ik niet. Dat het verhaal aan de overdreven kant was kun je op voorhand weten, dus de "het verhaal sloeg nergens op" opmerking snap ik niet zo. Het romantisme verhaaltje deed me niet veel, maar het was niet storend. Gelukkig zat er naast actie ook af en toe wat humor in, met name van Arnie's kant. Verstand op nul, de film is zo vlot dat de twee uur voorbij zijn voor je het weet.
Terminator, The (1984)
Zo fout dat het leuk is.
Gisteren na jaren weer eens herzien. Het is heerlijk over the top en het vermaakt goed. Zeker voor een film uit die tijd is het aardig in elkaar gezet. Het is vlot, vol actie momenten en het acteerwerk is best te doen, al kan ik me voorstellen dat mensen hier hard op kunnen afknappen, ik vond het grappig. Arnie is natuurlijk het meest memorabel. Schitterende vent.
Ik ben benieuwd naar de herziening van deel twee.
Terug naar de Kust (2009)
Alternatieve titel: The Dark House
Tijdens het kijken van deze film bleef ik me afvragen of ik niet beter eerst het boek had moeten kijken.. maargoed, dat is dus niet het geval geweest. Hoewel ik Linda de Mol geen goede actrice vind, zelfs als persoon spreekt ze me niet aan, stoorde ik me minder aan haar dan verwacht. Haar rol is natuurlijk die van een kleurloze, sombere, verwarde vrouw. Daan Schuurmans, een van mijn favoriete Nederlands acteurs, acteert zeker niet onaardig. Toch geloofde ik weinig van de relatie die hij met de Mol had. Kwam voor mij erg onnatuurlijk en geforceerd over. Vaak kakte de film in, het werd oninteressant, voorspelbaar en clichématig.
Veelbelovende sterrencast, maar de uitwerking blijkt minder te zijn.
Tesis (1996)
Een studente die op een snuff movie stuit. Interessant. Al snel heb je als kijker door dat het bij haar echt wel iets verder gaat dan alleen haar scriptie maken. Ze gaat er zelfs op zoek naar, om zoveel mogelijk gewelddadige beelden te kunnen zien. Ze zegt dan nota bene: ''Ik heb nog nooit een dode gezien'', en *baf*, de volgende ochtend mag ze haar eerste, kersverse lijk aanschouwen. In plaats van een normale schrikreactie te krijgen, raakt ze gefascineerd en gaat ze het lijk 'aaien'. Yes, she is one sick puppy. Om over Chema (Fele Martínez) maar te zwijgen.
Tesis is bekwaam en heeft een sterke spanningsopbouw. De scènes zijn mooi en gedetailleerd in beeld gebracht. De cast is geweldig. Iedereen is een tikkeltje duister, en vooral verdacht. Ik vind het persoonlijk een grote plus dat de kijker tot het einde in spanning wordt gehouden, en dat je niet na 10 minuten al weet wie de moordenaar is. Dit houdt je scherp en aandachtig. Geen overdreven aanzwellende muziek, geen keiharde muziek om de spannende scènes kracht bij te zetten: het blijft subtiel. De vele wendingen ervaarde ik niet als storend, maar juist als een echte nagelbijter. Elke keer als je denkt dat je weet hoe de vork in de steel zit, kom je bedrogen uit.
Voor nu een solide 3,5*, misschien in de toekomst nog wel een halfje er bij.
Teta Asustada, La (2009)
Alternatieve titel: The Milk of Sorrow
Phoe, wat een bijzonder verhaal. Wanneer je de synopsis leest heb je ook geen idee wat je moet verwachten. Ze heeft een aardappel in haar vagina gestopt, moet je daar nou om lachen of getreurd zijn dat het meisje zich genoodzaakt voelde om dit te doen? Je eerste reactie wanneer je zoiets leest is dan ook 'WTF?' maar wanneer je het verhaal er omheen kent, vergaat je het lachen wel. Het is triest, en als vrouw zijnde doe je hard je best om het niet teveel te visualiseren en het je voor te stellen. Ik moet er niet aan denken, al die risico's. De infecties, de aardappel kan groeien (de wortels komen er uit) en maar te zwijgen over bloedingen. De rillingen lopen me over mijn lijf bij de gedachte alleen.
Het verhaal is donker, bedrukt en toch vrij simpel. Fausta is lastig benaderbaar voor de kijker, je ziet haar angst, maar je kunt er niet veel mee. Ze kwam niet bij me binnen, ik voelde niks voor haar en kreeg ook geen 'band' met haar personage. Ook de andere personages bleven vlak.
Het verhaal is traag, zit weinig schot in. Maargoed, het is dan ook niet het type film waar de ene naar de andere gebeurtenis moet voorvallen. De zangstukjes haalden de vaart ook behoorlijk uit de film, en er zat al zo weinig vaart in.
Zoals al vaker beschreven is het voornamelijk het einde wat noemenswaardig is, dit haalt de film nog enigszins omhoog in mijn waardering. Eindelijk datgene waar ik naar op zoek was bij deze film, helaas wel erg aan de late kant. Jammer.
Texas Chainsaw Massacre, The (2003)
Oh god, niet wéér een tiener horrorfilm waarbij een groep vrienden een psycho killer tegen het lijf lopen, die vervolgens de arme kindjes één voor een begint af te slachten...
Wel dus!
And thank the lord. Dit is een héérlijk genrefilmpje dat nergens zijn geloofwaardigheid verliest. De inwoners zijn creepy, angstaanjagend en bezorgen je een beklemmend en akelig gevoel. Om maar te zwijgen over de sheriff, wat een vreselijke vent! Geweldige rol ook van Ermey. Natuurlijk weet je dat het film is, maar ik zat echt te wachten op het moment dat hij dood zou gaan. ''Die !@#$%, dieeee!''
De schrikmomenten volgden elkaar ook in een rap tempo op waardoor de spanning geen moment minder was.
Voor mij is het absoluut een puntje-op-je-stoel horror, vol met prachtige acteurs en actrices die hun rol magnifiek neerzetten. Het overtreft voor mij zeer zeker het origineel.
Texas Killing Fields (2011)
Alternatieve titel: Dark Fields
Jeffrey Dean Morgan is een heerlijke vent en voor mij ook wel de reden om deze film te zien. Chloe Moretz vind ik ook zeker overtuigen in de rollen die ik haar heb zien spelen en voor haar leeftijd is het echt een talentje. Juist met Sam Worthington vond ik nooit echt boeiend, maar ik was wel nieuwsgierig naar hoe hij het er in deze film vanaf zou brengen.
Maar enfin, de film zelf. Vrij traag, kabbelt rustig voort en er gebeurde eigenlijk vrij weinig. De soundtrack was inderdaad een plus en enkele scènes waren ook wel sfeervol. Toch bleef het niet continu boeiend. Veel pieken en dalen, en dat bleef zich maar herhalen. Chloe was oké, maar wist me niet helemaal te intrigeren. Sam Worthington en Jeffery Dean Morgan weten de film wel prima te dragen en zijn ook, wat ik in een film als deze wel belangrijk vind, geloofwaardig.
Visueel gebied is het ook prima in orde, mooie grauwe beelden, de somberheid, de crimescènes.. zag er allemaal netjes verzorgd uit. Toch weet het nergens 100% te vermaken of te boeien. Jammer. Zat aardig wat potentie in maar kan er de vinger niet op leggen waar de schoen dan precies wringt.
That Awkward Moment (2014)
Alternatieve titel: Are We Officially Dating?
Best lief. Hoewel de humor eigenlijk dik tegenviel, was het geen complete teleurstelling. De kracht van deze film is duidelijk de chemie tussen de drie heren en de twee voornaamste vrouwen in het spel.
Het is voorspelbaar van A tot Z en terug, maar dat lag in de lijn der verwachtingen. Nergens storend, het tempo zat er gelukkig goed in en met name Miles weet af en toe nog een lach te veroorzaken, al dan niet per ongeluk. Want eigenlijk is dit natuurlijk veel meer romantiek met een vleugje drama dan komedie.
Erg onder de indruk van Chelsea trouwens, wat een knappe, authentieke uitstraling heeft zij. Ik zou bijna een beetje verliefd op haar worden. Die Ellie chick doet het niet slecht en ook zij straalt iets uit wat je aantrekt, maar haar personage is zo.. bordkarton. Nog meer dan de rest van de personages, waardoor ik minder met haar had. Over bordkarton gesproken: dan zijn we aangekomen bij Mr Efron. De Hollywood mooiboy stelt niet teleur, al moet hij echt eens overwegen om zich meer te richten op andere genre's, want laten we eerlijk zijn: grappig is hij niet.
In zo'n verhaal moet natuurlijk ook een grappige neger spelen. CHECK. Niks mis mee, maar na de derde (grote) piemel grap zak ik wat verder in mijn stoel. Maar hè, dat ben ik. En wie ben ik nou...
Vermakelijk voor een keer, maar geen hoogvlieger.
That Thing You Do! (1996)
Leuk om die jonge koppies te zien. Steve Zahn vind ik altijd wel vermakelijk, Hanks is wisselend en Tyler blijf ik een mooie vrouw vinden.
De film kijkt redelijk weg, en hoewel het soms een tikkeltje saai dreigt te worden wordt dit wel weer snel opgelost. Soms lijkt het alsof de film niet weet welke richting het op wil, denk dat dat het voornaamste probleem is.
Met de muziek was ik ook al snel klaar, na een paar keer wist ik het wel en kon ik het niet meer horen. Daarbij komt ook dat het vaak stoffig en droog aanvoelde, het had wel wat verfrissender gekund. Of in ieder geval de grappen, die ook niet altijd even geslaagd waren. Jammer.
Thing, The (2011)
Tja. Tja... Ik kon er niet zoveel mee. Nu is het wel echt járen geleden dat ik het origineel heb gezien, ik kon me er ook weinig meer van herinneren, maar deze film... Nee. Op geen enkele manier wist 't mijn aandacht vast te houden of mijn interesse opnieuw te wekken. Het komt ook allemaal wat krakkemikkig op gang, vanaf het begin zat ik er al niet lekker in. Wat jammer is, want in Amerika had ik enkele previews gezien en die zorgden er voor dat deze film op mijn 'wil ik zien' lijstje kwam.
Deze prequel is matig en dat voel je als kijker ook. Vooral de tweede helft is behoorlijk ondermaats en soms zelf lachwekkend te noemen.
Jammer. Snel het origineel maar eens uit de kast halen.
This Is the End (2013)
Zonder enige voorkennis er in gegaan, en als snel zag ik dat de toon gezet was: een blik vol acteurs en actrices werd er opengetrokken en gedoopt in een gayish sausje.
Tot aan het supermarkt moment had ik mijn bedenkingen, ik hou niet zo van drugs, zuip- en seks feestjes, maar daarna had ik al snel het "Waar zit ik in godsnaam naar te kijken?" gevoel. Moet het een parodie voorstellen? Ik was de weg helemaal kwijt.
De main cast vond ik niet denderend. Ik haat Jonah Hill. Ook hier. Vervelende gast, hij laat me denken aan een dikke hamster. Jay was wel enigszins oké en Franco kon fungeren als eye-candy. De humor is me iets te kinderlijk en te makkelijk. Kaas in je boxer douwen? Alle drugs gebruiken en dansen als een malle? Niet echt mijn ding. Ik kan er niet goed tegen als een grap te lang wordt uitgemolken. Voetballen met een afgehakt hoofd.. come on. Ze leken wel een stel retards op een niet grappige manier, en sommigen zelfs een stel vervelende wijven.
Na dik 50 minuten was ik er wel enigszins aan gewend geraakt en kon ik het iets beter verdragen. Het middenstuk was wel te doen, maar toen Hill bezeten leek te zijn ging het snel weer bergafwaarts. Ik ben zó klaar met die easy kots- en pis grappen. Het ging werkelijk helemaal nergens meer over, het was echt een bij elkaar gezocht zooitje.
Voor mij viel er bitter weinig te lachen. Jammer.
Wel werd ik erg blij van de laatste minuut, BACKSTREET'S BACK, ALLRIGHT!