Tallulah (2016)

Vanaf 29 juli te zien op Netflix

Prachtige Netflix productie met een mooi uitgewerkt verhaal. Ellen Page in de rol van haar leven.

4,0*

Standaard maar degelijk filmpje. Kabbelt rustig voort naar een enigszins voorspelbaar eind.

Page speelt prima, maar blijft in haar eigen comfortzone spelen. *3.0

Fijne, onderhoudende film met New York als kleurrijk decor.

Echt heel Matig, zeer dun emotieloos verhaaltje en vooral heel warrig, en met een einde waar je broek van af zakt zo slecht...Ellen page is stront vervelend en heeft zeker niet de rol van haar leven zoals hierboven wordt beschreven.Allison Janney Speelt zoals altijd een kapotte ziel, deze keer zonder alcahol, en dan is er de schattige baby......En meer is er echt niet..Alles op de automatische piloot en weer de handjes ophouden ,en netflix centjes verdienen...

Bijzonder film, aandoenlijk hoofdpersonage, simpel verhaal, maar zeer onderhoudend.

Gewoon kijken, lekker Netflixen.

Matige film over een jonge vrouw die een baby ontvreemd van een moeder. Het verhaal mist vooral in het begin een duidelijke richting en de toon is soms wat onevenwichtig. Desalniettemin een aantal aardige scenes en het kijkt op zich wel gemakkelijk weg (ook vanwege de fijne cast). Meer dan 2.5 zit er niet in, aangezien het einde ook wat tegenvalt.

ach wat lief..Freddos , is een netflix medewerker, ..half puntje extra eraf..

De film begint wat luchtig, maar hoe verder de film komt, hoe ingewikkelder de situaties worden.

De cast is zeer goed / sterk.

zowel Tallulah, Margo als de onverantwoordelijke moeder zoals bij de omschrijving vermeld word zet een goeie rol neer halverwege de film

De 2 hoofdrolspeelsters die begonnen met de tiener moederfilm JUNO bijna 10 jaar geleden nu dus wederom in een moederrol.

mooie scenes, mooie beelden, mooie eindscene.

lange zit, maar zeer de moeite waard, eindelijk weer eens een hoge beoordeling kunnen geven voor een film.

Kijkt als een soort Juno deel 2, maar dan een stuk minder. Door deze herhaling is Ellen Page hier eigenlijk de minste actrice van de 3 (of misschien wel 4, als je ook Suzanne 'crazy eyes' Warren meerekent). Verhaal is eerst veelbelovend en ontroerend maar wordt dan flauw en voorspelbaar.

Prachtige film over 3 vrouwen die allemaal hun 'rugzak' hebben en daar op verschillende manieren mee omgaan. Wanneer ze uiteindelijk bij elkaar komen komt de 'oplossing' Nu op Netflix te zien. Zeker het kijken waard!

Bij de eerste ontmoeting van Ellen Page's personage Tallulah met de doorgedraaide moeder Carolyn (gespeelt door Tammy Blanchard) vroeg ik mij af of deze film wel wat kon worden. De rol van Blanchard is zo overdreven dat het nauwelijks geloofwaardig is. Toch groeit de film sterk na de zogenaamde ontvoering van het kind en ontstaat er een mooi drama verhaal.

Maar het blijft op een of andere manier toch ook luchtig.

En zo is "Tallulah" een prettige film om naar te kijken.

3.5*

Aardig drama van Netflix. Een goed verhaal en er wordt prima gespeeld, ook door Blanchard die haar rol als egocentrische, labiele moeder gewoon netjes neerzet. Page doet het ook goed, ze speelt uiteraard weer zo'n bijdehand buitenbeentje, het soort typetje dat we van haar gewend zijn. Een leuke prent maar toch had ik soms het gevoel dat ik naar een serie zat te kijken, het hangt ook een beetje op dat niveau, een tv film voor op rtl 4 zeg maar. Het is ook een beetje een vrouwenfilm maar ik heb me er toch wel redelijk mee vermaakt, hoewel het einde een beetje tegenvalt.

Poeh. Zou bijna een half punt minder geven na het lezen van deze zin...

Flauw drama.

Waarin vooral bijdehandje Page niet weet te overtuigen. Vervelende rol die toch een beetje doet vermoeden dat ze als actrice een beetje beperkt is. Ze heeft best al wat aardige films op haar palmares staan, maar dit soort dingetjes kan ze maar beter laten in het vervolg.

Het trio van getroubleerde vrouwen kent weinig chemie en het verloopt ook allemaal erg stroef. De film mist vooral naturel, je ziet de scriptschrijvers zo'n beetje hun best doen extra drama toe te voegen en toch enige luchtigheid te behouden.

Het drama gedeelte faalt jammer genoeg, de personages zijn eerder vervelend dan aandoenlijk en de semi-interessantdoenerij in de dialogen is niet bepaald een waardevolle toevoeging. VIsueel is het ook niet bepaald boeiend, het wordt best droog in beeld gebracht.

Mnee, dit soort dramas vereist veel meer finesse dan wat hier te zien is.

1.5*

Geen opzienbarende film, maar gewoon een goed gespeeld klein drama. Maar wat een pretentievol artestiekrig einde. SCHANDALIG. Als kijker krijg je het gevoel door de makers niet serieus genomen. Dubbele Schande.

Best mooi.

Met een dochtertje in ongeveer dezelfde leeftijd betrapte ik mezelf er op af en toe ontroert te zijn. Zo'n klein, onschuldig wezentje dat al zoveel meegemaakt heeft. Vreselijk hoe mensen zo met hun eigen vlees en bloed kunnen omgaan. Onbegrijpelijk. Mijn moederhart breekt hiervan.

Met alle drie de vrouwen kon ik op een gegeven moment wel meeleven, zelfs met Carolyn. De metro scène was erg sterk, de onmacht op haar gezicht was spot on. Ook met Tallulah, die ondanks alles het beste voor heeft met het kleine meisje, leefde ik mee. De band tussen haar en haar 'schoonmoeder' ontwikkelde zich niet altijd even geloofwaardig, maar het was niet storend.

Wat wel storend was, was dat einde. Tot aan de ziekenhuis scène is het mooi, maar daarna hadden ze moeten stoppen. Laatste minuut is totaal overbodig.

Ik kan hier heel lang over schrijven, maar dit was gewoonweg niet mijn ding. Ik vind het overgewaardeerd. Emotieloos verhaal met heel weinig perspectief.

Vanaf het begin komt de film al erg traag op gang en nergens wordt dit eigenlijk beter. De acteerprestaties zijn over het algemeen prima, maar ook dit springt er nergens tussenuit. Aduba kan ik niet serieus nemen, ik bleef maar denken aan Orange is the New Black. Kan zij weinig aan doen, maar ik kon mijn gedachten daar niet vanaf houden. Met heel veel moeite deze film uitgekeken. Ik kom dan ook op slechts 1*.

mooi en goed geacteerd drama, maar half puntje eraf voor laatste overbodige minuut van de film die naar het belachelijke neigt.

Droog filmpje.

Heb deze film met best wat moeite uit kunnen kijken. Het kan zijn doordat ik dit verhaal veel te ongeloofwaardig vind om geboeid te blijven, maar ook de manier waarop het gebracht wordt, trekt mij totaal niet.

Het is enorm voorspelbaar en de acteurs weten niet te overtuigen. Daarbij doel ik vooral op de afwezige chemie tussen Page en Janney. Zeker Page vind ik een enorme miscast. Zij heeft niet het charisma om een young rebel te spelen.

Verhaalsgewijs gebeurt er vrijwel niets. Iedereen gedraagt zich als een kleuter en dat voelt niet prettig aan in een film over moederschap. Het verhaal is ongeloofwaardig en te lang, maar ik moet toegeven dat het te snel afgelopen zou zijn als gelijk CPS werd gebeld.

Einde was beroerd, maar dat sluit tekenend de film af.

1,5*

De slotscène slaat als een tang op een varken. De scène refereert weliswaar naar een eerder moment in de film, maar hij past voor geen meter bij de rest van de film. Tot aan die scène is het warme, sympathieke film over weifelende, wereldvreemde mensen, die op zoek zijn naar een beetje zin en geluk in hun leven.

Ellen Page springt eruit met haar beste vertolking sinds Juno (2007).

Tallulah komt hortend en stotend op gang. Tijdens de scene met de moeder van de baby, een zeer karikaturale rol van Tammy Blanchard, was ik even bang dat we een film voor lolbroeken gingen zien met gesleep van baby's en infantiele grappen. Het duurt dus even voordat Sian Heder de juiste toon heeft gevonden, maar dan gaat het ook crescendo. Vlotte dialogen, rake observaties. De personages maken een ontwikkeling door, in gang gezet door de manipulaties van Tallulah, waar ze van opknappen. Zelfs de loeder moeder is op het einde een menselijker geworden. Een feminine film met een sterke cast.

Dankzij deze film heb ik kennis gemaakt met Tallulah Bankhead, een actrice die vnl tussen de jaren 20 en 50 in de vorige eeuw actief was. Knappe vrouw, ongelooflijke losbol die nu vnl bekend is vanwege haar pittige quotes. Hou je van one-liners? Check Tallulah Bankhead maar eens, Churchill is er niks bij...

Ik zag nog niet te veel van Ellen Page, maar net als in Juno (2007) speelt ze hier een vervelend eigenwijs wicht. Hoewel steeds met de juiste intenties maakt ze er steeds een boeltje van. Kan best grappig overkomen, maar om nu te zeggen dat we ze met open armen ontvangen, dat nu ook weer niet.

Ze leidt samen met haar vriend een nomadenbestaan en leeft van dag tot dag. Wat haar doet besluiten om haar te settelen bij haar schoonmoeder was me onduidelijk. De peuter alleen leek me niet dé reden te zijn. Tallulah is een film die maar sporadisch het evenwicht vindt. Even vaak slaat men de bal mis zoals de confrontatie met de karikaturale non-moeder. Daarnaast is het plot met de schoonmoeder nogal vreemd en is het onrealistisch dat die niet opmerkt dat er iets niet klopt.

Los daarvan toch enkele fijne scènes met de schoonmoeder en de baliemedewerker. Ook het etentje met het homokoppel was raak en fijn om te volgen, net als de metroscène. Degelijk dus, maar kon hier en daar wat beter uitgewerkt worden om er een serieus drama van te maken.

Elliot Page in een lieve, kleine film over moederschap, verantwoordelijkheid en tweede kansen. Hij speelt een beetje z'n gebruikelijke vrouwenrol als een ronddolende clochard met een twijfelachtige ethiek. Tallulah heeft weinig meer bezittingen dan de kleding om haar lijf en een aftands busje. Haar vriend en medereiziger Nico (Evan Jonigkeit) als enige stabiele factor in haar zwerfbestaan. Maar dan verdwijnt de jongen opeens van de aardbodem en wordt de jonge vrouw ermee geconfronteerd dat ze geen enkele richting meer heeft. In New York hoopt ze bij Nico's moeder zowel antwoorden op Nico's verdwijning te vinden als financiële ondersteuning. Margo (Allison Janney) wil hier echter niks van weten en stuurt haar onverrichter zake terug de straat op. Door een toevallige samenloop van omstandigheden komt Tallulah echter op de hotelkamer terecht van Carolyn (Tammy Blanchard), die haar aanziet voor iemand van het personeel. Deze rijke societydame ligt zelf in scheiding en zoekt naarstig een verzetje om haar eigen frustraties op af te reageren. In een moment van zwakte laat ze haar baby bij deze wildvreemde vrouw achter en gaat zelf naar een minnaar. Ontwaakt uit haar alcoholroes merkt Carolyn op dat Tallulah haar dochtertje heeft gestolen.

Sian Heder maakte met haar debuutfilm 'Tallulah' (2016) een soort moedervariant op 'Big Daddy' (1999) of 'About a Boy' (2002). Een onverantwoordelijke hoofdpersoon die plotseling vadergevoelens voelt opborrelen naar het kind van een ander. Meestal het startpunt van hilarische grappen over hoe deze nieuwe pappa zelf overvallen wordt door de noodzaak om het kind te verzorgen en hem/haar dan maar behandelt als een volwassene. Maar deze film focust meer op de absurdistische tristesse wanneer Tallulah de gestolen baby terugneemt naar Margo en zegt dat ze diens kleindochter is. Van het ene op het andere moment bouwt de jonge vrouw zelf opeens een moeder-dochterrelatie op met de wildvreemde die haar eerder afwees. De maakbaarheid van familieverhoudingen als iets waar geen genetische component voor nodig is, maar wat vormkrijgt door de menselijke behoefte om vastigheid bij elkaar te vinden. Het maakt 'Tallulah' (2016) een volwassen film over drie vrouwen die worstelen met schuldbesef rond het ouderschap, terwijl ze zelf het gewicht onder ogen moeten komen van gemaakte levenskeuzes. Hun spaarzame momentjes van solidariteit, mededogen en begrip worden daarmee extra ontroerend.

De eerste full-length film die Sian Heder schreef en regisseerde en dat is ook wel te merken. Het voelt echt als een debuut. Best wel wat goede ideeen en momenten, maar in de samenhang schiet Tallulah vaak tekort. Dat het uiteindelijk het toch wel een vrij positieve indruk achter laat is deels de verdienste van Ellen Page (toen nog), die in dit soort rollen past als een hand in een handschoen (hoewel mijn persoonlijke ervaring met handschoenen is dat ze vaak helemaal niet zo goed passen, maar dat bedoel ik dus niet). Zie ook Juno.

Ik moet hier te hard om lachen.

Een film die aardig wegkijkt, maar ik mis een beetje het punt van deze film. Het voelt overbodig aan; ik zie geen enkele noodzaak in het vertellen van dit verhaal. Het kabbelt allemaal maar een beetje. Het drama is niet meeslepend, geen van de personages weet me echt te raken, en wat humor betreft is het niet veel beter. Visueel verder ook niets bijzonders, waardoor ik op 1,5* uitkom.

Juno met een beetje extra drama maar kwalitatief wel een stukkie minder.

Voor de eindscène zat ie bij mij nog op een 3,5*...