The Fundamentals of Caring (2016)

Een leuke onderhoudende film. Vooral Paul Rudd speelt goed vind ik.

Wel fijn dat een dergelijke film een keer niet op een dramatische manier afsluit.

Lui geschreven, wat saaie roadmovie. Deed me nog het meest denken aan Intouchables. Wederom groeien een gehandicapte en een niet-gehandicapte naar elkaar toe en blijkt dat ze veel van elkaar kunnen leren. Dat gedoe met de zoon van Rudd vond ik erg voorspelbaar, overbodig en vooral lui uitgevoerd.

Eens met Rosicky, al moet ik daarbij - met enige schaamte - bekennen dat ik Intouchables. nog steeds niet heb gezien. Maar inderdaad: 'The Fundamentels of Caring' is een bijzonder luie film. Elk lijntje wordt keurig afgewerkt, je ziet alles ver van tevoren aan komen (voorbeeld: wanneer Trevor voor het eerst zegt dat hij staand wil pissen, weet je dat dit meerdere keren terug zal komen, en dat het ook een emotionele climax zal verzorgen), en nergens wordt het echt levendig, echt fris, echt ontroerend, echt grappig, echt schurend. Het is het allemaal een beetje - en dus net niet.

Waardeloos.. Echt een Adam Sandler film, maar dan zonder Adam Sandler. Flauwe en voorspelbare humor en een flinterdun verhaal. Dialogen zijn ook erg geforceerd en ongeloofwaardig.

Ik heb me er wel mee vermaakt, vond Paul Rudd een keer niet irritant. Wat al een mega pluspunt is. Gomez ook vermakelijk.

Ongeloofwaardig

Leuke en ook wel mooie film.

Ook mij deed de film gelijk denken aan Intouchables en daarom was het allemaal ook niet echt iets nieuws.

Ondanks dat heb ik me zeker wel kunnen vermaken met dit werkje.

Hier en daar wat leuke momenten maar had de drama een heel stuk meer mogen en had er ook wel iets meer met het verhaal gedaan mogen worden.

Paul Rudd wist een leuke rol neer te zetten en vond ik het niet verkeerd doen.

Gewoon een prima film, niks mis mee.

3,0*

Erg fijn.

De logische connectie met Intouchables wordt al snel gelegd. Toch kreeg ik nergens het gevoel dat die film gekopieerd poogde te worden. Ondanks dat The Fundamentals of Caring een erg fijne film is, wordt het niveau van Intouchbles niet gehaald.

Desondanks heb ik enorm genoten. Dat komt voornamelijk door de goede acteerprestaties van zowel Rudd als Roberts. Zeker Roberts speelt fenomenaal zijn rol als tiener met spierdystrofie. Met name Rudd en Roberts als duo werkt gewoon erg goed. Gomez vond ik nogal een miscast. Zeker doordat Katy Perry meermaals wordt genoemd, vind ik het onlogisch om een andere popster die in dezelfde categorie valt te casten.

Verder hoef je niet al te veel diepgang te verwachten. De film weet voornamelijk door zijn charmes genietbaar te maken.Er fijn dat het emotioneel allemaal niet té zwaar geladen is. Het blijft luchtig en ik vond het einde ook geslaagd.

4*

Heerlijke feelgood road trip film,ik lees hier dat het te vol voor het “ valse evt “ sentiment gaat .

Met een onderwerp als deze ligt dat inderdaad al snel op de loer .

Maar met fijne relativerende humor ,kijkt het heerlijk weg .

Rudd speelt een van zijn beste rollen .

En de humor is niet om te schaterlachen , maar zorgt regelmatig voor een glimlach .

Mooi .

Leuke verrassing! Een film die je een warm gevoel mee geeft, ja het verhaaltje op zich is dan wel voorspelbaar maar de personages zijn stuk voor stuk sterk geschreven.

Paul Rudd & Craig Roberts hebben een mooie chemie met elkaar, soms deed de film mij zelfs lichtelijk denken aan We're the Millers.

Selena Gomez had ik weinig van verwacht maar vult haar rol toch wel erg leuk in, een personage met een grote bek maar met een klein hartje.

Het verhaal kent voor de rest weinig onverwachte dingen, maar toch werd de film voor mij nergens vervelend en was het erg fijn kijkvoer.

Netflix mag meer van dit soort films maken!

3,5*

Een grappige maar ook met momenten emotionele film.

Zoals hierboven ook al vaker werd aangegeven, heeft deze film wel raakvlakken met Intouchables.

Ik was bang dat alle leuke momenten al in de trailer zaten maar gelukkig was dat niet zo.

Deze film op netflix gekeken, zonder te weten wat er komen gaat.

Ten eerste wil ik even voorop stellen dat ik comedy films zelden leuk vind, dus ik hield echt mijn hart vast (mijn vriend, die met me meekeek is daarin nog erger).

Na de eerste vijf minuten zat ik al te huilen van het lachen, dus dat beloofde veel goeds. De acteurs wisten de film goed te dragen. Ik wil graag zeggen 'met name de hoofdpersonen', maar ook de bijrollen waren mooi gevuld.

De film is zeker niet langdradig, niet te druk, niet te sentimenteel, gewoon precies goed voor een goede komedie. Het verhaal is een beetje overdone, niet erg origineel, maar dit stoort niet aan de film.

Selena Gomez heeft mij erg verrast in de film. Nu weet ik vrij weinig van haar, maar ik was een beetje bang dat zij de film softer zou maken met wat romantiek. Dit was gelukkig niet het geval.

Het nadeel van de film zou ik benoemen bij de diepgang bij de karakters. Dat miste ik een beetje. Hun situaties worden kort uitgelegd, maar je krijgt niet echt het gevoel dat je ze leert kennen.

Al met al heb ik gehuild van het lachen en zou ik deze film zo nog een keertje kijken. Dikke 8,5!

Best genoten, ondanks de vele flauwe en voorspelbare grapjes. Ben sowieso een fan van roadmovies, als de gebeurtenissen op de weg interessant en gevarieerd zijn. Wat gedeeltelijk gelukt is in deze prent.

Maar wat vliegt de film tegen het einde gigantisch uit de bocht zeg. De vader die haar dochter stiekem volgt naar Denver, om te checken of ze wel veilig aankomt . De zwangere vrouw die natuurlijk uiteraard geheel toevallig bevalt onder toeziend oog van de hoofdpersonages en publiek, dat ook nog eens lachend applaudisseert als de baby - na een megasoepele recordbevalling (kom op, man) ter wereld wordt geholpen door - tuuuurlijk - het hoofdpersonage, dat natuurlijk uiteraard geheel toevallig zijn trauma op deze manier weet te verwerken. Dan voel je je als kijker nogal in de maling genomen.

Toch kan ik niet minder geven dan 3***.

In het begin dreigt het wat saai en sloom te worden, maar zodra de road trip op gang komt verdwijnt die dreiging al snel. Ondanks een misschien wat zwaar onderwerp toch een aardige feelgood comedy, al is het comedy onderdeel wel meestal pikzwarte humor. Dat ligt bij mij dan wel goed, dat helpt. Rudd en Roberts zitten goed in hun rol, en Gomez ook - misschien ietwat onterecht om dat verrassend te vinden. Jammer dat het einde wat teveel over de top gaat, zoals mijn voorganger ook al opmerkt - het is gewoon te.

Een meer dan degelijke film over een verlamde (jonge)man die lijdend aan de ziekte van Duchenne hulpverleners en vooral zichzelf dient te aanvaarden. Er zijn wel al meerdere films geweest die dit onderwerp aansnijden, dus origineel is het zeker niet. Het genre kan dan wel verschillen: drama of komisch, maar deze film brengt een luchtige prent waarbij humor en zelfspot niet uit de weg wordt gegaan. Geslaagd is alvast de goede chemie tussen Ben en Trevor. Hun gesprekken zijn steeds boeiend om te volgen en vaak is het onduidelijk hoe de ander zal reageren op één of andere opmerking.

Ook het fenomeen van de roadmovie past mooi in dit plaatje. Fijn om dit te verweven in het verhaal, wensen en leefwereld van Trevor. Beetje vreemd wel dat ze wat mensen onderweg oppikken die wonderbaarlijk het eveneens zien zitten om mee op stap te gaan. Maar Gomez bvb doet het vrij goed, toch wel wat van verrast.

Het einde is was te sentimenteel met een te veel good feel gehalte. Alles komt plotseling samen en Ben is de grote held die voor alles een oplossing blijkt te hebben, zelfs voor zichzelf waardoor hij eindelijk het verleden een plaats kan geven. Voor mij een kleine smet voor een voor de rest prima film waarbij luchtigheid in een zwaar thema voor een mooie balans zorgt.

Het genre film waar ik wel van jou. Is zoals Intouchables. Met een roadmovie als insteek. Geen platte humor maar heel wat zelfrelativering met nodige humor. Film wordt nergens zwaarmoedig maar biedt voldoende emotionele insteek. Toch regelmatig plat gelegen van lachen door de realistische situaties en dialogen waarin men terechtkwam. Topper... 5 * is enkel weggelegd voor films die mij diep raken. 4,5 * is voor films die net niet die perfectie halen maar de top waard zijn. Deze is voor mij 4,5 * waard.

Sinds ‘Little Miss Sunshine’ (waar is de tijd?) is de komische roadmovie een geliefd genre, ook onder debutanten. ‘The Fundamentals of Caring’ mist evenwel het broodnodige sprankeltje anarchie dat dit type films uniek maakt.

Trevor mag dan wel een aandoenlijk en komisch personage zijn dat onze kijk op ziekte enigszins bijstelt, en ook Dot (ik begin te begrijpen wat Woody Allen in Selena Gomez gezien heeft…heerlijk, dat breed uitgesmeerde prototype van jeugdige arrogantie!) is een karakter waarvoor sympathie op te brengen valt. Globaal gesproken is het echter vooral kijken naar voorgekauwd sentiment, waarbij de plot aan het slot zich helemaal in namaak feel good verliest. Auwtsch.

Globaal een film die min of meer aardig wegkijkt, maar Rob Burnett had net zo goed een veel betere prent kunnen afleveren. Dus moeten we streng zijn, nietwaar?

2,75*

Een leuke film, maar niet heel erg boeiend. Het verhaal is erg voorspelbaar, je weet al gelijk ongeveer waar het heen gaat. De personages en de humor in de film zijn leuk maar ik mis ook wel diepgang. Misschien komt het omdat het deels komedie is.

Ik lees hier ook meer mensen die vinden dat het einde teveel feel good is, en daar kan ik mij ook in vinden. Daarnaast vond ik het raar dat Ben het kind van Peaches op de wereld scheen te moeten zetten. Ik dacht misschien vergeten te zijn dat hij dokter is, maar hij had eerder aangegeven dat hij auteur is. Dat vond ik dus niet realistisch, en ik vond het einde inderdaad dus ook te zoetsappig.

The Fundamentals of Caring is een clichefilm maar kent wat sterke aspecten die dit meer dan goed weet te maken. Ten eerste is het in de vorm van een roadtrip wat voor mij altijd prima werkt. Ten tweede wordt er zeer goed en geloofwaardig geacteerd. Vooral niet vergeten de dosis humor. Dit alles maakt het gewoon perfect, heerlijke film.

Heerlijke feelgood film!

Geen seconde verveelde ik me. Echt een aanrader als je een keer in je eentje op een regenachtige zondagmiddag je wil vermaken met een film!

Alleraardigste formulefilm over een jongen met spierdystrofie (Craig Roberts) en een onorthodoxe hulpverlener (Paul Rudd). Het volgt een tikkeltje het geijkte pad van wrijving tussen twee protagonisten, terwijl ze toch een band met elkaar ontwikkelen. Zeker wanneer Ben zijn cliënt Trevor meeneemt op een roadtrip om diens kleine wereldje te vergroten. Ook wel aardig hoe 'The Fundamentals of Caring' (2016) speelt met verwachtingen over mannelijkheid in de manier waarop deze twee 'outsiders' zich moeten verhouden tot de vrouwen in hun leven. Of het de manier is waarop moeder Elsa (Jennifer Ehle) op alle mogelijke manieren probeert om de wereld van Trevor zo veilig en klein te houden. Of wanneer de aantrekkelijke drifter Dot (Selena Gomez) meelift met beide heren en bij Trevor amoureuze en seksuele verlangens aanwakkert. Toch blijft diens weg naar zelfacceptatie wel erg steken bij de obligate lach en een traan. Het maakt 'The Fundamentals of Caring' (2016) tot een ietwat inwisselbare film waarvan je het conflict eigenlijk wel kent uit soortgelijke titels.

Het is een degelijke drie sterren indie die nog maar eens bewijst dat Paul Rudd met zijn jongensachtig charisma bijna alles naar een hoger niveautje kan brengen.

Een prachtige film.

En Paul Rudd speelt ontzettend leuk.

En Graig Roberts als de jongeman met de spierziekte is fantastisch in zijn rol.

De cast is subliem in hun rollen.

Een film vol humor maar ook ontroering.

En spontane vriendschappen.

Een roadtrip vol verrassingen

Ontzettend leuke film.

Er wordt hier in de comments veel gerefereerd aan Les Intouchables, wat begrijpelijk is. Ik moest vooral aan een andere film denken die ik eerder heb gezien, het Nederlandse Adios Amigos, die op zijn beurt een volledige remake van het Vlaamse Hasta la Vista schijnt te zijn, maar die heb ik niet gezien.

Deze film is toch anders, braver. Niet eens zoveel meer Amerikaans vanwege het sarcasme van de twee hoofdpersonen wat in mijn ogen wat minder karakteristiek is voor Amerikaanse komedie, maar wat wel de sfeer zet en de film vermakelijk maakt. Dat en de scène met de koe met daarin closeups van de koe en de gezichten van de hoofdrolspelers.

Maar verder is de film erg clichématig. Je kan alles wel uittekenen natuurlijk is er een catharsis met het staande plassen, natuurlijk vindt het karakter van Roberts liefde in de vorm van Gomez, natuurlijk zal de zwangere vrouw bevallen tijdens de road trip, natuurlijk overwint het karakter van Rudd zijn trauma. Het doet toch wel afbreuk. Uiteindelijk komt deze film, net als Adios Amigos op 2* uit.

Niks mis mee, leuk verhaal, prettige film

Wel aardig en goed kijkbaar, maar in alles 'net niet'. Net niet grappig, net niet geloofwaardig, net niet bijzonder...

Ik las hierboven het woord lui, daar kan ik mij ook goed in vinden.

2,5*.