X+Y (2014)

Zo'n hekel aan mensen die een serieus gesprek proberen te voeren in de auto. Dan ben je een gevaar voor jezelf en anderen. Heb dat nooit begrepen en zal dat ook nooit begrijpen. En het zal je verbazen hoe vaak dat in real life gebeurt...

Anyway, een prachtige film met een mooi onderwerp en prima geacteerd. Heb er niks op aan te merken verder. Een aanrader.

Ik vind het altijd zo jammer als een film met zo'n intrigerend concept met zo'n resultaat als X+Y aankomt. Zo'n concept als deze (autisme) vind ik altijd interessant. Zeker omdat je er zoveel mee kan en zoveel andere onderwerpen en problemen mee kan belichten. X+Y verwaarloost dit.

En dat verbaast me. De film heeft namelijk geen slechte middelen om mee te werken. Om te beginnen bij Butterfield. Hij kan dit soort types toch wel goed spelen. Deze rol lijkt wel voor hem uitgeschreven te zijn. Butterfield kan er dan ook goed mee overweg, en dat is ook wel nodig.

Bij de rol van Spall gaat het al mis. Spall doet het goed, maar zijn rol is in de eerste scenes al volstrekt ongeloofwaardig. De wat huilerige rol van Hawkins doet me ook weinig. Desondanks vind ik de band die ze met Butterfield op probeert te bouwen wel interessant hier en daar, maar wat afgeraffeld.

De film kent een lekker tempo en subtiele omgeving. De film lijkt zich niet in irritante humor te verliezen en kent een gezonde en frisse speelduur. De drama raakt niet, maar Matthews zorgt ervoor dat het niet al te veel ingewreven wordt waardoor het in ieder geval niet irritant weet te worden.

Wat ik echter zo jammer aan de film vind, is dat het zoveel interessante kansen laat liggen. Want met al het moois wat je met het concept autisme kan doen kiest de film voor de meest simpele vorm van romantiek en liefde. Ik zou het bijna walgelijk willen noemen. Natuurlijk is de love-interest ook iemand vanuit een andere cultuur. Ugh.

Zeer slecht uitgewerkte romantiek overigens. Zo standaard en simpel als het maar kan. Kon de film ook direct niet meer serieus nemen. Andere zijplotjes zijn ook niet al te bijzonder. De enige bijzaak die ik wel verdienstelijk uitgewerkt vond was die rond Davies (Luke). Mede omdat die afloop nog open blijft.

Dat de romantiek zo prominent en standaard erin wordt gemengd was nog te vergeven omdat de film wel lekker doorloopt. Het is echter de slotfase die de doorslag gaf aan een ondermaats cijfer. Ik zei het eigenlijk nog zo tegen mezelf. Als Butterfield uit die zaal loopt haal ik 0,5* van het cijfer af.

Ik had graag meer uitdieping willen zien van hoe de maatschappij neerkijkt op autistische jeugd. Dat is toch vele malen interessanter dan liefde in dit geval? Zelden zo teleurgesteld geweest van filmkeuzes. Dat neemt niet weg dat de film erg amusant is en goed acteerwerk kent. Standaard en voorspelbaar tot op het bot, maar omdat het nog wel vermakelijk en vlot was is er een deel van vergeven.

Verbluffend, een van de allermooiste films die ik in tijden heb gezien.

Het kleur-en patroongebruik in de camera, de prachtige muziek en het acteerwerk van de gehele cast: ik ben in tijden niet zó gefocust twee uur lang als nu. Gehuild bij de slotscene in het Chinese restaurant. Romantiek voelde voor mij niet geforceerd, ik vond het ergens ook wel hoopgevend dat er op ieder potje wel een dekseltje past. Een korte featurette op YouTube laat zien dat de kinderen een écht hele sterke chemie hadden - zie X+Y B-Roll - Night market of Taipei - YouTube.

Ik kan er een heel lang verhaal van maken maar nogmaals: ik heb in tijden niet zo genoten.

Een ruime 4,5*.

Dit heeft voor mij niets met verwaarlozing te maken van andere onderwerpen, het is gewoon minder relevant voor het verhaal. Het werd ook wel degelijk aangestipt, als moeder bijvoorbeeld eten gaat halen in het afhaalrestaurant.

Schandalig dat hij geen Oscar-nominatie heeft gekregen hiervoor. Die jongen die die zware autist speelde trouwens ook.

Ik heb heerlijk gelachen om die vent. Prachtrol.

Hoe bedoel je afgeraffeld, waar zie je dat aan?

Dit zag ik juist als herkenbaar voor hem: iemand uit de Chinese cultuur is vaak een stuk rustiger, waar hij natuurlijk behoefte aan heeft.

Niet alles hoeft zo ingewikkeld te zijn Ik vond de eenvoud een verademing.

En de rest: kijk ook naar het verhaal waarop het gebaseerd is. Ik vond het een prachtige film.

Het onderwerp “autisme” is best complex, dus een eenvoudige romantiek vind ik er niet echt bij matchen.

Ik geef later een vollediger antwoord op je kritieken maar ik zit momenteel op mijn telefoon .

Wel leuk dat men films zo anders kan beleven.

BlueJudaskiss (Sorry voor het lange wachten )

Dit heeft voor mij wel degelijk met verwaarlozing te maken. Het wordt inderdaad meerdere keren aangestipt, maar gezien de mogelijkheden vind ik liefde een te makkelijk spoor. Autisme is namelijk erg complex en een begrip dat door een groot deel van de maatschappij niet wordt begrepen, daarom lijkt het me juist relevant voor het verhaal. Ik kreeg door het gemak van deze film een beetje het idee dat de film het zelf ook niet helemaal begreep ondanks het bronmateriaal.



Dat kan, en dat mag natuurlijk ook. Dat neemt nog steeds niet weg dat ik zijn rol niet in het verhaal vond passen.



Dit deel van het verhaal vond ik vooral kort door de bocht. Niet bevredigend. En alles wat wel in beeld kwam gaat toch iets te veel een herhaald straatje op. Jouw voorbeeld met het afhaalrestaurant vond ik eigenlijk het enige geslaagde moment tussen moeder en zoon.



Dat kan, maar deze film liet vooral drukte en heftige emoties zien. Bovendien is de achtergrond van het meisje nu alles behalve rustig. Dat die jongen behoefte aan rust heeft kan, maar dan kiest hij toch eigenlijk het verkeerde pad?



Uiteraard. Maar zoals ik al eerder zei vind ik het concept van Autisme te complex om er zo'n eenvoudig plotje omheen te schrijven.

Daarnaast komt het er op neer dat ik het ook niet bevredigend vind dat die jongen met zo'n wiskundig talent zijn toekomst opgeeft voor de liefde. Dat is meer iets persoonlijks, daar kan ik me namelijk totaal niet bij inleven. Onrealistisch wat mij betreft.

Een film over autisme spreekt me om persoonlijke redenen sowieso sterk aan. Het autisme van Nathan beïnvloedt zijn hele zijn en zijn hele leven. Hij legt moeilijk contact met de buitenwereld en wanneer zijn enige soul mate, zijn vader, tragisch om het leven komt, sluit hij zich nog meer af van iedereen.

Tot grote wanhoop van zijn zorgzame en liefdevolle moeder die al jaren fragiel door het leven gaat. Prima rol en uitstekende casting van Sally Hawkins. Nathan heeft nooit dezelfde band met haar kunnen opbouwen als met zijn vader. Soms zeer harde treurige scènes van een schijnbaar egoïstische en irritante zoon mochten we niet beter weten.

Alles draait om priemgetallen en bij uitbreiding wiskunde. De wiskundeleraar biedt een extra mooie luchtige component aan de film. Grappig bij momenten zoals de eerste liefdesscène, de zelfhulpgroep of het bezoek bij de dokter dat lekker sarcastisch was.

X&Y is een teder warm drama die verder gaat dan het autisme. Uiteraard is veel vaak het gevolg van het autisme, maar er is ook aandacht voor trauma, vriendschappen en relaties. Iets wat je bij Rain man toch minder ziet. Mooi einde ook, helemaal niet cliché happy ending. Knap!

Enerzijds heel prettig en warm, maar aan de andere kant iets te oppervlakkig en bijna banaal. Tevens lijdt de film aan een gebrekkige focus. Daarom wordt het ook niet echt een heel soepel geheel. De leuke cast had toch iets beters verdiend.