Mr. Church (2016)

Nieuwe Murphy, ben hier wel benieuwd naar. Film is goed ontvangen op festivals afgelopen weekend.

Reageer van uit de trailer,ziet er mooi uit,goed geacteerd goed verhaal,en vooral Eddie Murphy wist niet dat hij ook zulke serieus rollen kon spelen.

Had niet het idee dat hij elk ogenblik in een geinponem kon vallen,waar hij om bekend staat.

Wil deze wel zien.

"Mr. Church' is een mooi drama dat voornamelijk vanuit het perspectief van Charlie (Britt Robertson)
Eddie Murphy Speelt de rol van Mr. Church op een mooie, ingetogen manier, Daarnaast vind ik het leuk hoe ze jazz muziek tot iets iconisch van dat personage maakten. Leuk dat door de jazz muziek in de laatste scene Charlie even dacht dat hij het was.
Britt Robertson speelt ook een degelijke hoofdrol en Natascha McElhone, die Charlie's moeder speelt, spat in de eerste helft van de film van het scherm. Ze is niet alleen een prachtige verschijning, maar heeft ook een zeer charismatische en zachtaardige uitstraling.
Het typische vind ik dan wel dat het overlijden van Marie en Henry (Mr. Church) niet overkomt als een hartverscheurende gebeurtenis. Voor een gedeelte lijkt het er op dat dit ook de bedoeling van de makers was, vooral bij het overlijden van Mr. Church.
Wat dan wel weer overkomt is de smart die Charlie heeft omdat ze haar moeder ziet wegkwijnen.
Best een mooi drama met hier en daar ook een aantal mooie en hartverwarmende scenes erbij.

Er heerst een gepaste sfeer te vergelijken met het gevoel wat een film als Intouchables (2011) bij je kan opbrengen. Eddie Murphy hebben we al een hele poos niet gezien, maar laat zich hier van een andere ijzersterke kant zien. Zijn rol is zoals boven genoemd uiterst ingetogen maar zijn energie is overweldigend. Hoewel de film gebracht wordt vanuit de jonge Charlotte (Britt Robertson) steelt Murphy op alle fronten de show en houdt de film feilloos overeind. Want nu komt het...

Al met al is het niet eens zo'n ijzersterke film. Het moraal is feel-good en duidelijk, maar het plot hangt aan een zijden draadje. De film is verwarrend en bestaande uit losse flodders en onbeantwoorde vragen. Vragen die voor een dergelijke chronologie gewoon essentieel zijn. In heel veel opzichten hoef je informatie niet te geven, maar hier is het in mijn ogen een groot gemis op sommige fronten.

Deze film is bijna een sprookje te noemen. Of dat negatief of positief is laat ik in het midden. Hij heeft me ergens geraakt vanwege het sterke acteerwerk, hij heeft me ook gefrustreerd. Vandaar mijn keuze voor een ruime voldoende. Hoger dan een 3,5 kan ik helaas niet gaan.

Hier moest ik wel een traantje bij laten.mooie film..

Zeer aangenaam verrast door deze film. Natascha McElhone mag ik altijd graag zien en acteert in deze film overtuigend en ingetogen. En Murphy acteert ook geweldig. Moest ook regelmatig een traanje laten,dat heb ik anders nooit. Gaat dit zien!

Geweldig acteerwerk van Eddie Murphy maar verder was dit puur effectbejag. Een tranentrekker om het tranentrekken. Het had met deze cast een zoveel betere film kunnen worden

De laatste keer dat ik echt genoten heb van Eddie Murphy in een rol was in Coming to America in 1988. Ik laat dan zijn stem als Donkey in Shrek even erbuiten. Ik heb nooit echt genoten van de films waar hij in speelde, simpelweg vanwege de humor die daarin gebruikt werd.

Toch heb ik maar een poging gewaagd aan Mr. Church. En wat was dat de de poging waard. Eddie Murphy speelt een uitstekende rol als de kalme en rustige Mr. Church. Britt Robertson kende ik eigenlijk niet zo goed, maar wat een prachtige vrouw en wat zette ze een geweldige rol neer. Verder was Natascha McElhone ook uitstekend.

Het verhaal is niet heel diep en hing af en toe wel aan een zijden draadje. Echter waren het acteerprestaties die de film zeer aangenaam deden maken. Ondanks de trieste gebeurtenissen zoals het overlijden van haar moeder en later nog Mr. Church, zat er toch een hoge feelgood factor, maar dit was absoluut niet op een storende manier gedaan.

Kortom: stiekem was dit een klein pareltje, die ik in de toekomst gerust nog eens zou kijken.

Mooie film, heb er met veel plezier naar gekeken...en inderdaad met veel emotie, daar gaat het ook om. Dat wordt heel mooi in beeld gebracht in deze film en Eddy Murphy speelt een hele mooie rol, van buiten emotieloos maar innerlijk...prachtig!

Zeker een pareltje!

Lange tijd niets meer gehoord van Eddie Murphy.

Zijn rol als kok in dit drama verhaal heeft mij positief verrast.

Ingetogen en conservatief.

Ondanks een hoog tissue gehalte is "Mr Church" een uit het leven gegrepen film die (helaas) voor veel mensen herkenbaar is. Mede daarom en dankzij uitstekend acteerwerk een realistisch ontroerend verhaal.

3.5*

Dit kan weleens de beste drama film zijn die ik gezien heb.echt een mooie film die me ook goed wist te raken.

Deze film kijk ik zelfs nog een 2e keer

*Klein juweeltje*

Prachtige film die van begin tot het einde als maar beter wordt.

De film begint al mooi, dus wees verrast hoe mooi het einde is.

Een mooi verhaal over een gezin dat een prachtig leven lijdt, maar het leven van Mr.Church is voor hemzelf nooit zo geweldig geweest voordat hij Charlotte en Charlie ontmoet.

Beetje overgewaardeerd hier, tot dusverre. Beresford maakt gewoon een belegen variant op zijn eigen Driving Miss Daisy, een film die ik vroeger trouwens ook te hoog aangeslagen vond.

Deze Mr. kwam voor mij wat onecht over, de veronderstelde vriendschapsband kwam er niet uit. Robertson oogde eigenlijk net wat te jong voor de rol die ze hier vertolkte. De bijdrage van Eddie moeten we niet overschatten op basis van wat hij in het verleden heeft gedaan. Hij speelt hier op routine een introverte man, die weinig indruk maakt. Veel acteurs hadden deze rol gedenkwaardiger vorm gegeven.

Film waarin te weinig gebeurd, allesbehalve opzienbarend allemaal. Matig, niveau tv film, snel vergeten

gewoon een heerlijke film die lekker doorkabbelt zonder ook maar een moment te vervelen.

wist niet dat Eddy Murphy zulk soort rollen ook kan spelen , en hoe.

uitstekend acteerwerk van de volledige cast.

film om nog eens een keer te bekijken ...toppie

Veel en veel te kleffe film. Zonde, want ondanks de zeurderige aanwezigheid van de voice-over en muziek had dit best nog een aardige film kunnen zijn. De film draait vooral om Mr. Church en Charlie, die allebei nog wel leuk zijn, en dat maakt de film nog wel enigszins genietbaar. Hadden ze al die onoprechte sentimentele onzin tussen de sterfgevallen aan het begin en einde van de film geschrapt dan had je al drama genoeg gehad en een nog verdraagbaar zoete film met enkel een matige intro (waarom staat Mr. Church staat ineens 's ochtends in de keuken eigenlijk?).

Maar tussendoor lijkt bijna elk personage en iedere situatie puur ontworpen om op een goedkope manier op je gevoelens in te spelen. Die vooral op latere leeftijd enorm karikaturale vriendin van Charlie en haar jeugdliefde voegen niets toe aan het verhaal en dragen alleen maar bij aan de rommeligheid en vluchtigheid. Die Larson zit ook alleen maar in de film voor een kleffe ontknoping in de bizarre scène met dat skateboardongeluk. What the hell. De film doet alsof ze door een auto is geschept of zo. Ik moest echt lachen.

En dan zijn er nog van die goedkope trucjes zoals makkelijke tedere momentjes tussen een kind en een volwassene als deze het kind voorleest of een verhaal vertelt. Meerdere malen wordt dit trucje gebruikt. Idem voor scènes waarin een dochter zegt hoe mooi haar moeder wel niet is. "I was always looking, trying to find something more beautiful than my mama. But I never could. And out of everyone in the whole wide world, she loved me most." Wat een horror. Ook geen van de uitlegdialogen en het makkelijke gebruik van de voice-over. Of die paar dronken monologen die wel heel netjes onthullen wat Mr. Church voelt.

Murphy krijgt nog best veel lof voor de film, en hij is nog wel een van de hoogtepunten van de film. Eigenlijk vind ik hem vooral wat stijfjes en zonder karakter spelen in een rol die niet zo moeilijk is volgens mij, maar het is wel leuk om hem eens in zo'n heel andere en eindelijk weer eens respectabele rol te zien. Britt Robertson is ook leuk in de andere hoofdrol. Gewoon een sympathieke en mooie verschijning, erg naturel. Samen met Murphy maakt ze de film een stuk verdraagzamer dan hij had kunnen zijn. Overigens is ze wel veel te oud voor haar rol eigenlijk, en als we haar op latere leeftijd zien juist weer te jong. De film maakt van de leeftijden van de cast wel echt een puinhoop. Samuel is al helemaal te oud en Madsen speelt gek genoeg een personage dat een paar jaar ouder dan die twee is maar in werkelijk van Robertsons leeftijd is. 2.0*.

Een film met heel veel emotie en prachtig geacteerd door Eddy Murphy. Ook de andere hoofdrolspelers acteren geweldig maar kende ik persoonlijk niet. Echt een pareltje om te bekijken.

Wat een prachtige film en een tour du Force van Eddie Murphy.

Wie had ooit gedacht dat deze acteur zo ijzersterk zou terugkomen in dit mooi ingetogen drama.

Ik heb regelmatig met trane in de ogen voor de tv gezeten door zijn acteerwerk, het verhaal uiteraard en ook door het acteerwerk van nieuwkomer Britt Robertson.

Met recht!! Wat een prachtige film.

Leuk om Eddie weer eens te zien, weliswaar in een heel ander soort rol dan dat we van hem gewend zijn, hij doet best het aardig maar ook Robertson doet het leuk. Het verhaal achter Mr. Church vind ik helaas niet echt veelzeggend en stelt een een beetje teleur. Iets meer pit had ik niet erg gevonden. Jammer, en wat mij betreft is de film niet veel meer dan 3 sterren waard.

Hele mooie ingetogen film die ik afgerond heb naar 4 sterren, mede door Eddie Murphy die hier na hele lange tijd laat zien het niet verleerd is.

Britt Robertson speelt eveneens geweldig.

Prachtige film die niet uit de bocht vliegt en het verhaal gewoon sober houd misschien daardoor heb ik er ontzettend van genoten.

Dikke aanrader.

Qua drama is dit wel een van de betere dit jaar. Er gebeurd zoveel in deze film dat de tijd voorbij vliegt en op een of andere manier weet je helemaal niet wat je in de volgende scene te wachten staat. Een sterk scenario die ons wat levenslessen leert...

Mooi ingetogen, met prachtige boodschappen. Ik ben met een kleine zakdoek aan deze film begonnen, en dat was blijkbaar te weinig

Film met een memorabel optreden van Eddie Murphy als zijnde de eerbiedige Mr. Church. Voor de rest is het verhaal an sich behoorlijk ongeloofwaardig, daar het volstrekt onbaatzuchtige karakter van Henry Church moeilijk valt te plaatsen. Het privéleven van Henry Church wordt nauwelijks onthult op wat enkele details na. De onorthodoxe samenstelling van deze familie levert veel meer vragen op dan dat er worden beantwoord. Niet dat dit perse noodzakelijk is, maar het helpt het geheel niet op een geloofwaardige manier aan de man te brengen.

Eddie Murphy is terug in één van zijn betere films na veel zwakke films gemaakt te hebben.

Mierzoet Amerikaans Drama. Op zich aardig 3.0

Mooi verhaal met goed acteer werk!

Prachtige verfilming van waar gebeurd verhaal. Perfecte kerstfilm voor het hele gezin. Inderdaad zoet en tranentrekker maar wel mooi.

Wat een enorme tearjerker is ´Mr. Church´. Toegeven, Eddie Murphy speelt zijn beste rol ooit, maar dat maakt deze film nog niet echt goed. De mooiste scène in de hele film is dat ene shot als Charlotte in e bus zit en ziet dat Mr. Church haar bij de halte opwacht, verdere tekst en uitleg is dan overbodig. Op dit soort momenten is Bruce Beresford op zijn best. Jammer dat er niet meer van dergelijke scènes inzitten. Liever kiest Beresford uit gemakzucht voor het grote gebaar. Wat de film volledig de strot om draait is de irritante vertelvoice-over, alsof wij alles voorgekauwd moeten krijgen. Jammer, want dat scheelt de film zeker anderhalve ster.

“The wise son seeketh the father's instruction,

but the scorner heareth not rebuke.

I don't give a shit.”

De quote hierboven wordt, geloof het of niet, op een bepaald moment door Mr. Church (Eddy Murphy) in een dronken toestand uitgesproken. Blijkbaar heeft alcohol een dusdanige invloed op hem dat hij een vocabulaire begint te gebruiken waarbij een gewone sterveling alleen maar kan raden wat de uiteindelijke betekenis is. Dit was dus ook de allereerste keer dat ik totaal niet begreep waar Eddy Murphy het in een film over had. Maar in “Mr. Church” zal je een totaal andere Murphy aan het werk zien. Geen gladde praatjes en geestige oneliners. Verwacht ook niet die aanstekelijke, beruchte lach van hem. Niet één keer weergalmt deze door de huiskamer. Nope, hier kruipt hij in de huid van een tedere, behulpzame en warmhartige kok die een opgelegde taak vol overtuiging en inleving tracht te volbrengen.

De taak werd hem opgelegd door Richard Cannon. Hij was ooit de geliefde van Marie Brody (Natascha McElhone) die nadat ze ontdekte dat hij al getrouwd was, hem in de steek liet. Hij had echter beloofd dat hij altijd voor haar zou zorgen. Zelfs na zijn dood. Als blijkt dat Marie terminaal ziek is en nog maar zes maanden te leven heeft, ontdekt Charlie (Natalie Coughlin) op een morgen een kokkerellende Mr. Church in hun keuken. En vanaf die dag tovert hij overheerlijke maaltijden uit zijn culinaire toverhoed. Verwacht je dus aan een resem honger opwekkende beelden. Een Jamie Oliver tv-show is er niks tegen. Blijkt dat Marie zes jaar later nog altijd tegen haar terminale ziekte vecht. Church’s rol is langer alleen maar de familie kok. Langzaamaan groeit hij uit tot een pater familias en vaderfiguur voor de opgroeiende Charlotte (Britt Robertson).

Hier waar ik woon zouden ze na het bekijken van deze film zeggen “Amai, wat een schone film was dat!”. Toegegeven, het puilt uit van de clichématige elementen die gebruikt worden in elk melodramatisch coming of age film. Het verloop is uiterst voorspelbaar. Er is niet veel verbeelding voor nodig om te beseffen dat de rollen op een bepaald moment omgedraaid zullen worden en hoe de apotheose eruit zal zien. Zowel aan het begin als tijdens de afsluiting wordt eenzelfde tekstfragment gebruikt “Henry Joseph Church could have been anything he wanted. He chose to cook". Een subtiele aanwijzing over het cyclische karakter van de film. Maar ondanks dat het een typische tranentrekker is, kon deze film mij toch wel bekoren en fascineren. Misschien omdat ik van tijd wel eens nood heb aan een meer positievere film. De meeste films handelen over het slechte in een persoon. Deze film gaat over loyaliteit, genegenheid, hulp bieden in barre tijden en familiale banden. Je kan dan weer beginnen zeuren over de eventuele racistische toon en Mr. Church zien als de vrolijke, goedlachse huisneger die voor een blanke familie moet zorgen. Een soort moderne “Oom Tom” met andere woorden. Ik vrees echter dat je dan wel de essentie van het verhaal uit het oog verliest.

Maar wat is Mr.Church’s grote geheim nu eigenlijk? Dat hij een voorliefde heeft voor Jazz is vanaf het eerste moment overduidelijk. Dat hij ook waarschijnlijk een jazz pianist is, merkte ik op het moment dat hij buiten een sigaret zat te roken en een jazz nummer in de achtergrond op zijn knieën begon mee te spelen. Hij vermelde het zelfs op een subtiele manier aan Marie. En zijn bezoekjes aan de nachtclub Jelly (Charlie ontdekte dit toevallig toen ze verdwaald rondreed in de stad samen met Poppy), een neon-verlichte bar waar je direct het gevoel over hebt dat het een jazz-club is, leek mij de geschikte plek om een publiek voor zijn talent te zoeken. Maar zijn dit nu echt zo’n omvangrijke geheimen dat men er in alle toonaarden over moet zwijgen? Als hij het volgende uitkraamt tijdens een dronken bui, denk ik dat het meer over zijn geaardheid gaat.

“Yeah, that's right!

I'm a sinner!

Who's a faggot?

You the goddamn faggot.”

Het blijft een goed bewaard geheim tot het einde. Niks dan lof voor Murphy die hier een poging doet om van het etiket stand-up comedian af te geraken. En daar dan ook wonderwel in slaagt. Het is een genot om te zien hoe hij de twee tegengestelde Mr. Churches speelt. Enerzijds een plichtsgetrouwe en menselijke figuur. En anderzijds een door demonen getormenteerde persoon die nog steeds niet in het reine is gekomen met zijn verleden. Tevens is het acteren van zowel Natascha McElhone als Britt Robertson excellent te noemen. Vooral de fragmenten met Murphy en McElhone zijn de moeite waard. Misschien voelt het allemaal een beetje melig en ouderwets aan. Het is en blijft een schone film.

3.5*

Soms is het goed om in deze harde wereld waar cynisme mode lijkt, eens te testen of je gevoel nog werkt. Te testen of je harde schil, je wapen tegen alle hardheid, niet een permanent schild is geworden. Soms is het goed om te testen of simpele emotie en zoet sentiment het kunnen winnen van 'hoogstaande' doch kille smaakverfijning. “Mr. Church” is zo'n test. En gelukkig maar. Het lukt nog. "Mr. Church" krijgt het voor mekaar.

Een verrukkelijk sentimentele feelgood. Met onwaarschijnlijk zoetheid, met onwaarschijnlijke gebeurtenissen en met makkelijk te doorgronden (onwaarschijnlijke) personages. En ondanks al die onwaarschijnlijkheden schiet “Mr. Church” flinke gaten in mijn emotiewerende harnas. Het ging er heftig aan toe. Tranen die over wangen biggelden en m'n zicht zo vertroebelden dat rationeel kijken bijkans onmogelijk werd. 'Mr. Church' deed het met me. Pff, het kijken van sentimentele draken betekent dat je soms nog hard moet werken ook.

Wat maakt nou dat de film zo emotioneert. Erg waarschijnlijk is het verhaal namelijk niet. Herkenning zal niet het antwoord zijn. Het zit 'm, denk ik meer in de wens dat zoveel goedheid mag bestaan. De wens dat je zelf omringt mag zijn door enkel echte liefde en zorg. Goedheid maakt wee. Tegelijkertijd is er de constatering dat alle getoonde weeïgheid in de dagelijkse harde wereld niet bestaat. Misschien hakt juist die constatering er wel heel emotioneel in. Weet het allemaal niet precies, maar de film roept in ieder geval iets op waardoor ik niet de neiging heb het verhaal hier neerbuigend te behandelen of te ridiculiseren.

De personages zijn ontzettend sympathiek. Zelfs als er een duister kantje is, is de persoon nog steeds sympathiek. Hoe wonderlijk. Hoe graag zien we dit in de echte wereld. Graag, denk ik.

Het goede acteerspel helpt. De kundigheid waarmee emotie wordt opgeroepen is van hoge kwaliteit. De regisseur weet heel vaardig de juiste snaren te beroeren. Te werken op de traan, de inleving, de emotie. De film, het verhaal, de acteurs, de personages ademen sympathie en goedheid.

Het was even lekker. En nu kan ik weer positief geladen en bewust van de eigen emotionaliteit en sentimentaliteit de wereld weer cynisch en hard tegemoet treden.

Eddie Murphy...fuck you!

IDD "Prachtige verfilming van waar gebeurd verhaal. Perfecte kerstfilm voor het hele gezin. Inderdaad zoet en tranentrekker maar wel mooi".

Eigenlijk had Ik Eddie Murphy jaren geleden al afgeschreven en plotseling staat hij daar weer eieren te bakken in de keuken. Alsof hij nooit is weggeweest. De toon is gezet voor een warme film over voor- en tegenspoed tot de dood hen scheidt.

Een puike film —geïnspireerd door een ware vriendschap— over oprechte relaties tussen mensen, die elkaars leven verrijken. De cast, met naast Murphy, een charmante Britt Robertson en een zoals altijd stralende Natascha McElhone is bijzonder sterk bezig.

Dat geldt eveneens voor regisseur Bruce Beresford, naar mijn gevoel ook terug van weggeweest. Het is volgens mij van Tender Mercies en Driving Miss Daisy geleden dat hij nog zo’n hartverwarmende film heeft gemaakt. Ik heb hier uitzonderlijk van genoten. Daar kunnen de gebruikelijke cynische commentaren, die ik hier en daar lees, niets aan veranderen. Een pareltje.

Mooie film waarin Murphy echt een hele goed acteerprestatie neerzet.

Mooi verhaal op een mooi rustige manier in beeld wordt gebracht.

Waarom er komedie bij de omschrijving staat is mij een raadsel.

Eddie Murphy zoals ik hem nooit eerder heb gezien.

Moet ie vaker doen want hij zet een prima rol neer.

Verder een zeer goede film............. cijfer 9