Captain Fantastic (2016)

Mooi!

Het siert regisseur Matt Ross dat hij met deze film enkele platgereden paden mijdt. Met dit verhaal (wereldvreemde hippies komen in contact met de echte wereld) had hij nochtans voldoende opties om makkelijk te scoren. En ja, de personages zijn ook wel over-the-top (noem ze gerust freaks), maar ik had nergens het gevoel naar een stel onnozele karikaturen te kijken. Ross maakt er echt mensen van vlees en bloed van. Los daarvan: wie allergisch is voor geitenwollensokken, skipt deze film toch maar best

De samenstelling van het gezin is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Als ik goed tel zag ik zes kinderen. En alsof dat nog niet genoeg is leken de twee oudere meiden erg goed op elkaar, net als de twee jongere meiden. Voor de acteurs (die ik overigens niet kende, meestal een goed teken) wordt het zo extra lastig om goed uit de verf te komen. En toch is er een mooie chemie tussen de verschillende personages. Knap!

Jammer genoeg kent de film ook enkele uitschuivers. Letterlijk zelfs, in het geval van de scène op het dak. Al bij het gekletter van de dakpannen weet je hoe het zal aflopen. En je wéét dat je je daarna mag verwachten aan een emo-momentje. Voorts vond ik de opbouw van de film in het algemeen net iets te voorspelbaar. Een luchtig eerste uur en een serieuzer slot: dat hebben we al vaker gezien.

Maar écht uit de bocht vliegen doet de film nooit. Integendeel. Kende het verhaal even een minder moment, dan bleef het gewoon genieten van de knappe fotografie. De natuurbeelden zijn adembenemend mooi, maar zelfs een scene in een doordeweekse supermarkt wordt een visueel snoepje met Stéphane Fontaine achter de camera.

Het had wat mij betreft nog wat langer mogen duren, en dat zeg ik niet vaak over een film van twee uur! 4.5*

Viggo Mortensen is echt een top acteur!
Knappe film met een fantastische boodschap zonder belerend te worden. Top!

Leuker dan verwacht. Ik vind het verhaal wel boeiend, de humor mag ik wel, de kleine kinderen vind ik schattig, de roodharige meisjes zijn een elfachtige verschijning en ik kan me vinden in het back to nature idee, al zou ik nooit een dier slachten. Ik eet geen vlees . Goed camerawerk, goed acteerwerk en mooie muziek. Ik ben niet heel erg geraakt, maar al met al vind ik het zeker een voldoende waard. Fijn om gezien te hebben! 3,5*

Als de vader uit 'Knielen op een Bed Violen' (2005) niet de Bijbelse God maar Noam Chomsky als lichtend baken in de opvoeding neemt. Viggo Mortensen speelt een pater familias die zijn zes kinderen opvoedt in een rigide 'back to basic' leefstijl, vanuit waarden als: zelfvoorzienend in plaats van afhankelijk van de commercie, een ironisch kritische houding naar autoriteiten en de bourgeoisie, en ontplooiing van de eigen individualiteit in plaats van opgaan in de grauwe massa. Ultieme vrijheid maar met een totalitair randje. Hoe moreel is een opvoeding waarin de eigenheid van kinderen wordt gestimuleerd maar dat vervolgens een vervreemdend werkt voor hun toekomstige rol in de samenleving? 'Captain Fantastic' (2016) lijdt een beetje aan wat meer van dit soort Amerikaanse formulefilms tegenwerkt: het beoogde morele vraagstuk wordt in de film zelf opgelost. De hoofdkarakters maken een rechtlijnige psychologische ontwikkeling door en leren iets van de reis die ze met elkaar hebben doorgemaakt. Wat begon met een schitterende ambigue scène - een jongeman ziet een hert sterven als een rite of passage voor zijn mannelijkheid - verwordt tot een aaneenschakeling van scènes waarin het ene sentimentele tearjerker-momentje het einde lijkt aan te kondigen, maar vervolgens de opmaat blijkt naar het andere sentimentele tearjerker-momentje.

Oeh, dan zou ik The Glass Castle (2017) maar helemaal laten zitten, Donkerwoud...

Al zie ik dat Bbarbie juist die weer beter vond, tot mijn grote verbazing. Misschien moet jij het dan toch maar beslechten

Godsamme, nu ben ik nieuwsgierig...

Deze film kan gezien worden als een lesje in opvoeding. De kinderen, fanatiek opgevoed door hun erudiete vader, een fantastisch Viggo Mortensen, komen er wel. Of toch niet? Vader kan zich veel pedagogieke vrijheden veroorloven met die schatten van kinderen, zo hangt het hele gezin halverwege het verhaal aan een touw aan een steile berghelling. Doodeng, onverantwoord, maar toch zetten juist dit soort scenes aan tot introspectie. Wat is dan wel een goede opvoeding? Afijn. De dood van hun moeder zet een roadtrip a la little miss sunshine in gang, die het harmonieuze gezinsleven onder druk zet.
Alhoewel soms op het randje qua sentiment, vliegt het meestal net niet uit de bocht. Zo wordt een scene waarin het hele gezin 'sweet child o' mine zingt' (jawel guns n roses) in plaats van larmoyant memorabel. Een dikke verdienste van de acteurs. Deze film heeft de potentie om te blijven hangen, misschien nog eens te herzien met kinderen of geliefden. Hipsters let op... captain fantastic kan ook gezien worden als het bewijs dat een baard van een paar maanden je ouder maakt.

Als drama absoluut niet serieus te nemen, als komedie werkt het echter heel aardig, mits je niet in een kritische bui bent.

Intelligente film die aantrapt tegen de moraliserende westerse (Amerikaanse) maatschappij. Over hoe wij onze kinderen opvoeden, over onze slechte voeding gewoontes, over het geloof, over de consumptie maatschappij, over mentale ziektes. Kortom een film met een boodschap. Dit alles verpakt in een soort roadmovie met een hippie familie waarvan de vader een heel eigen kijk op het leven heeft. Veel grappige momenten, mooie muziek en goed gefilmd levert dat een film op die je bij blijft en die je nog eens terug wilt kijken.

Gezien de hoge score valt ie bij menigeen in de smaak. Ik vond het een sentimentele, gesimplificeerde hippiefilm.

Grappig om te zien, en om jezelf de vraag te stellen wat normaal is. Goed gespeeld, ook door de kinderen.
, dat is wel erg makkelijk scoren. Wel mooi om te zien hoe de opa (en oma) ook een oprechte betrokkenheid toonden

Mortensen zonder baard lijkt op Stephen Stills.

De film heeft helaas te weinig indruk op me gemaakt. De film is even vermakelijk als een slappe hap. De familie racet zowat letterlijk van de ene naar de andere gebeurtenis en daarmee komt wat schreeuwerig over. Natuurlijk zet de thematiek je wel aan het denken, maar ach...dat gebeurt de afgelopen jaren evengoed in andere media (krant of tv zie beneden) en dan vaak een stuk minder overdreven. M.i. is de film dus niet zo verrassend qua thematiek. Als familefilm is de film wellicht uniek, maar is de film nu echt bedoeld om te laten bekijken door mensen vanaf bv. 8 of 12 jaar oud? Ik ben niet geheel overtuigd. Komedie? Dat al helemaal niet. De schreeuwerigheid had wel een grens gelukkig: de oma geeft wat balans in het conflict tussen opa en papa waardoor de ideologische tegenstelling tussen opa en papa wat minder overdreven, wordt gebracht. De conflicten en tegenstellingen, wisselen zich af met mooie en warme momenten. Alles wel in een hap-slik-weg sneltreinvaart.

Maar goed, het is een best vrolijke en kleurrijke film die thema’s als zelfmoord en zelfeducatie aansnijdt. De muziek is comfy en past wel bij de hippiesfeer, al kan je je afvragen wat die politiek bewuste hippies nou plots moeten met een nummer van Guns ‘n Roses. Het klonk best wel lekker, maar waren ze met de haartjes kort plots wel in voor de tamelijk commerciële en verre van linkse (Axl) hardrockers? Kortom, de reacties nog eens doorscrollend, mijn opinie over de film ligt denk ik het dichtst bij die van Donkerwoud die zijn rake kritiek moou verwoordt en het korte maar heldere oordeel van eRCee.

Ander genre maar wellicht wel interessanter, deels dezelfde thematiek (docu):
Paul Kingsnorth - VPRO Tegenlicht - VPRO

"Ooh! Sweet love of mine. Where do we go? Where do we go now?"

Een film is géén docu. Gelukkig niet. Captain Fantastic al evenmin. Heel in de verte zou ik 't 'n variatie op Into The Wild kunnen noemen; niet een eenling maar een heel gezin dat zich los probeert te maken van de "platgetreden paden" binnen de strak georganiseerde westerse samenleving, niet als stil en verborgen protest, maar eerder als zoektocht naar een alternatieve samenlevingsvorm.
De veel radicalere stap die Mc Candless zet door zich volledig af te zonderen, is niet van toepassing in deze film, waarin een minimale band met de huidige maatschappij in tact blijft. Er worden spullen verhandeld, er is telefonisch contact, en de moeder is "tegen beter weten in" overgeleverd aan de hulpdiensten van de medische wetenschap.
Er is drama verpakt in humor en vice versa. De sfeer blijft licht en "geestig" ondanks de inktzwarte droevenis die het gezin moet zien te dragen. Uiteindelijk resulteert de reis in het besef dat Captain Fantastic een compromis met zijn idealen, zijn kinderen en de werkelijkheid moet sluiten.

Viggo Mortensen speelt een vader die er opvattingen erop na houdt, die nogal wat anders zijn dan wat algemeen maatschappelijk geccepteerd wordt. Deze hebben grote invloed op hoe hij zijn kinderen opvoedt. Captain Fantastic brengt op deze wijze erg onderhoudend allerlei maatschappelijke thema's aan de orde. Ik kon er regelmatig om lachen en de kritische ondertoon beviel mij prima. De tegenwerkende krachten laten zich ook gelden en scoren gelukkig ook punten. Zo ontvouwt zich een mooi drama, dat je aan het denken zet. De film weet op sommige punten wel stevig te overdrijven, maar dat neemt niet weg dat Captain Fantastic gewoon goed in elkaar zit en een interessante kijk gunt op onze samenleving. S**t, dat woord mocht ik niet gebruiken....

Prachtige film, om zo maar even snel te bewoorden. Ik zelf wil persoonlijk wat meer drama films gaan kijken, ik ben nog niet heel erg bekend in deze ‘wereld’ en heb dan soms ook nog echt een zwak voor sommige scenes die ik dan erg dramatisch vind en er een brok van in mijn keel kan krijgen. Ook uit statistieken via onder andere ‘Letterboxd’ staat het genre drama helemaal niet hoog in mijn lijst als meest gekeken genre, het is vaker meer een tweede genre (als Actie/Drama). Ik ben bezig met de laatste dagen van het ziek zijn, vandaag ben ik nog één dagje thuis gebleven maar vanaf morgen ga ik weer richting mijn werk en ik wil dan nog de tijd even goed benutten om wat leuke interessante films te gaan kijken. ‘

Ik vond de film aardig geslaagd, het was soms wat moeilijk in komen vooral op het begin moest ik echt wel even er door heen bijten om mijn interesse naar de film te krijgen. Ik ben namelijk niet zo snel van de films waar een hippiefamilie overleeft in het bos maar na mate je langer keek vond je de familie ook interessanter worden en vooral hun levensstijl. En dat maakte het na een tijdje ook echt geslaagd, je leefde mee met het gezin en de kinderen en dan vooral hun moeilijke tijd die ze doorstaan omdat ze niet mee groeien in de maatschappij, ze missen dus heel veel en kunnen de echte wereld niet aan omdat ze dit totaal niet kennen.

De cast was leuk. Ik vond persoonlijk dat Viggo Mortensen het aardig leuk deed als Ben en de vader van de familie. Prachtig geacteerd van de man, die vooral de hele film als een soort psychopaat over kwam maar op het eind diep veel respect verdiende. Een excentrieke manier van leven had hij heel erg en nam daar zijn kinderen te veel in mee. George MacKay deed het ook geslaagd als de oudste zoon van Ben. Voor de rest kan ik de hele familie wel opnoemen, hier heb ik geen zin in. Ze deden het allemaal prima.

Het verhaal was prima, wel ontroerend op sommige momenten. We volgen een hippiefamilie ergens in de bossen van Amerika waarvan de moeder in een opvangkliniek zit. Op een dag overlijd de moeder want het is haar gelukt om zelfmoord te plegen en Ben besluit met zijn kids die kant op te gaan. Als ze dan gewaarschuwd worden door de vader van zijn vrouw (naam ben ik even vergeten) om niet te komen anders word de politie gebeld gaat Ben wel die kant op. Hij word er uit gezet, mag er niet bij zijn als zijn vrouw de grond in word gestopt en vervolgens willen de grootouders ook nog eens de kinderen af pakken en er voogdij op vragen. Het dringt Ben door wat voor een man hij is, en ook al wil hij zich veranderen hij vertrekt zonder de kids weer terug naar het bos als daar zijn kinderen opeens voor hem staan. Ze zijn mee gevlucht en willen toch wel bij hun vader leven, ik snapte er na een tijdje ook niks meer van. Ze besluiten even later om hun moeder op te graven en haar te cremeren zoals ze dat wou en dan eindigt de film best goed, de kids gaan naar een echte school en ze leven voortaan in een huisje. Leuk einde dacht ik zo.

Ja, geslaagde film met een verhaal wat me steeds meer wist te pakken en te boeien. Over het algemeen best vermakelijke zit maar het was soms ook wat voorspelbaar noch cliché. Maakt niet uit, ik heb me vermaakt en daar gaat het om .

4.0*

Power to the people! Stick it to the man!

Ik laat me de laatste tijd graag verrassen door Cinema Canvas. De meest recente uitzendingen zijn jammer genoeg niet meer met een panel dat een soort van analyse uitvoeren vooraleer de film start, maar de films worden nog altijd wel uitgezonden onder de 'Cinema Canvas' noemer. Al een aantal interessante films zien passeren in ieder geval en dan ook maar eens op goed geluk deze Captain Fantastic geprobeerd. Geen idee waarom juist, maar ik startte met de verwachting dat dit een soort van Little Miss Sunshine ging zijn.

Gelukkig is het dat niet. Captain Fantastic valt sowieso met weinig andere films te rijmen als je het mij vraagt, maar dat is eigenlijk niet belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat je een boeiende coming of age (voor alle generaties als het ware) voorgeschoteld krijgt. Rell die rebelleert tegen zijn vader (ironisch genoeg zie je hem in het begin van de film De Gebroeders Karamazov van Fjodor Dostojevski lezen, een boek dat over rebellerende zoons tegen hun vader gaat), Bo die zijn eigen weg zoekt en aanvoelt dat hoewel de weg van zijn vader voordelen heeft gegeven, het ook veel nadelen heeft, Ben die na de dood van zijn vrouw de feeling met zijn kinderen kwijt geraakt, ... In elk personage zit wel iets in en net wanneer je denkt dat de film begint in te zakken, komen ze terecht bij de schoonouders van Ben. Vanaf dan weer een stroomversnelling met onder andere die begrafenis, het (mislukte) inbreken en natuurlijk dat sublieme Sweet Child O' Mine moment. Mooi hoe Matt Ross dit allemaal in beeld weet te brengen zonder dat echt te donker/weird wordt. Verwachtte hier niet meteen een komedie in, maar er zijn genoeg luchtige scènes die het fijnzinnig subtiel maken.

Veel van de kracht van de film schuilt dan ook in een erg degelijke cast. Viggo Mortensen is zo'n acteur die ik nooit goed kan plaatsen maar die altijd wel met iets boeiend afkomt. Niet altijd even geslaagd te noemen weliswaar, maar in zijn rol van Ben valt weinig verkeerds op aan te merken. Het voelt gewoon allemaal zo realistisch aan, maar dat is misschien ook wel aan de achtergrond van Mortensen te wijten. Kinderen in films zijn ook altijd wat gevaarlijk terrein, maar opnieuw op dat gebied is er weinig slecht aan te vinden. Niet iedereen komt even goed uit de verf, misschien had snoeien in het aantal kinderen niet slecht geweest, maar het is toch vooral ook dankzij een uitstekende wisselwerking met de volwassenen dat hun rollen zo mooi uit de verf komen. Zo'n Steve Zahn speelt hier misschien wel één van de beste rollen uit zijn carrière en Frank Langella.. Die kan sowieso weinig verkeerd doen.

De opname lag ondertussen al een tweetal maanden digitaal stof te happen, maar ik ben blij dat ik me hier toch aan gewaagd heb. Ik verwachtte een zwaarmoedige film en kreeg dat op zich ook, maar wel één die tegelijkertijd ook veel fun uitstraalt. Ben benieuwd met wat Matt Ross volgende keer uit zijn koker gaat komen.

Dikke 4*

Want? Arme jij dat je dit niet kan waarderen.

Bijzonder komische film over een vader die zijn gezin om onorthodoxe wijze ver van de bewoonde wereld opvoedt en ze zo probeert te beschermen tegen de gevaren van de moderne samenleving.

Viggo Mortensen speelt een fantastische rol, en is werkelijk geknipt voor dit karakter. Een vrijgevochten man waarvoor ik zeker begrip kan hebben, maar die zelf zo opgaat in zijn beleving van wat goed en fout is aan de wereld, dat hij dit beeld ook op bijna tirannieke wijze aan zijn kinderen oplegt. Hiermee geeft hij ze wellicht meer kennis en ervaring dan andere kinderen krijgen op zekere gebieden, maar tegelijkertijd doet hij zijn kinderen op andere gebieden tekort. Dit is voor zijn schoonouders al vrij snel duidelijk, maar voor hemzelf is eindeloze een strijd waartegen hij zich hard verzet.

Als kijker voelen we mee met deze ongebruikelijke leefwijze, en zien we alle charme van het moderne hippie-leven. Tegelijk wordt ons de vraag gesteld in hoeverre we als volwassenen onze eigen gang moeten kunnen gaan met de opvoeding van onze kinderen, en of er een grens moet zijn als een opvoeding zo eenzijdig is dat dit schadelijk kan worden voor de ontwikkeling van een kind.

Mooie, grappige en erg ontroerende film, die qua thematiek nog wel even nazingt in je hoofd.

4*