- Home
- Elineloves
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten Elineloves als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Labor Pains (2009)
Tsja.. Lindsay Lohan. Ze heeft het niet meer. Vroeger was ze sexy, charmant, ondeugend.. Maar nu lijkt ze een leeg omhulsel. Een rip-off van de vroegere Lindsay, alleen wat vlakker en minder interessant.
Maar enfin, ze doet het enigzins wel oké. Ben benieuwd om haar eens in een serieuze rol te zien. Dit soort rollen heeft ze flink uitgemolken, tijd voor iets nieuws.
Toch is Labor Pains niet alleen maar kommer en kwel. Het is cliché, zoet en natuurlijk altijd met een happy ending. Het pluspunt van deze film is dat je ergens toch wel met haar meeleeft. Ze is zo verstrikt geraakt in haar eigen leugens dat ze geen uitweg meer weet.
Leuk voor een druilerige namiddag, maar geen hoogvlieger.
Laid to Rest (2009)
Wat zijn jullie verschrikkelijk streng zeg! Dit is één van de betere films die ik de laatste tijd heb gezien. Héérlijk! Oké, Bobbi Sue Luther haar personage was een doos eerste klas, dat bewees ze tijdens de eerste minuten al met haar telefoon stunt, maar dudes, wat wil je dan? Een betweter á la Ymke van Echte Meisjes in de Jungle in de hoofdrol? Nee joh! Die meiden moeten lekker dom zijn, dikke tieten hebben en goed kunnen gillen. Kevin Gage was mijn held van de film, geweldig personage, die Tucker. Dit soort kerels zie ik graag, een echte 'horror hero'.
Ook lulletje rozenwater Sean Whalen zet een goed personage neer. Steven was een zachtgekookt eitje die je gedurende de film (ja, je leest het goed) toch ziet 'groeien' en ziet hoe hij probeert tegen zijn angsten in te gaan. Wel jammer dat Thomas Dekker pas zo laat in beeld verscheen, maar ik zag dat hij ook weer in het tweede deel tevoorschijn zou komen, dus dat maakt het goed.
De killer was lekker sick, gelukkig eens geen ellenlang achtergrond verhaal over wat Mr Killer allemaal in zijn jeugd heeft meegemaakt, dat hij mishandeld werd door zijn ouders en een laag zelfbeeld heeft waardoor hij maar aan het slashen gaat. Niets van dat! De vent lijkt wel lucht. Voor mij maakte dat het extra creepy en ik voelde ook niet de behoefte om uit te vissen wie het was. Het is tenslotte geen Baantjer, heel fijn dat hier geen tijd aan verspild werd.
Veel bloed, leuke kills, weinig naakt (BOEEEE!)... maar absoluut echt een van de slashers die me het meest verrast heeft het afgelopen jaar. Ik vond het ook niet echt voorspelbaar, ik zag een aantal dingen toch niet aankomen en dat is prettig voor iemand die al zoveel horrorfilms/slashers heeft gezien.
Verademing!
Lake Mungo (2008)
Voor een docudrama is dit niet slecht, maar af en toe toch wel een beetje langdradig hoor.. Spanning vond ik ook niet altijd aanwezig, iets wat ik wel verwacht had gezien het plot. Had ik er misschien teveel van verwacht? Ik denk het wel. Als tussendoor film is het zeker geslaagd, maar ik zal deze niet snel weer uit de kast pakken.
Beetje teleurstellend.
Last Exorcism, The (2010)
Best wel een flinke meevaller. Lage verwachtingen door de lage stemmen en het gemiddelde, maar het viel me reuze mee. Ik vond dit eerste deel best boeiend. Nell acteerde overtuigend en was eindelijk eens niet zo'n standaard pretty chick. Integendeel. Een doodnormaal ogend meisje.
De spanning wordt goed opgebouwd en is zeker voelbaar. De handycam werkte voor mij perfect wat sfeer betreft, alsof je er met je neus bovenop zit. Het enige waar ik me aan bleef storen, of wat ik minder vond, was dat de priester zo lang nodig had om te erkennen wat er aan de hand was. Hij wuifde het voor mijn gevoel iets te vaak weg terwijl hij juist degene zou moeten zijn die hier het meeste vanaf wist. Beetje jammer.
De film kent een paar aardige scenes en hier en daar nog een verrassend momentje, terwijl we het meeste al gezien hebben in soortelijke films voelde het voor mij niet alsof ik naar een complete herhalingsoefening zat te kijken. Best goed.
Last House on the Left, The (2009)
Even een kleine opmerking gericht aan de makers van deze film (die dit ongetwijfeld zullen lezen): Magnetrons werken niet met de deur open!
Anyway... Ik heb lang geleden Wes Cravens's 'The Last House on the Left' uit 1972 gezien, maar ik was toch benieuwd naar deze versie. Ik moet bekennen, hij is niet tegen gevallen! Er zijn natuurlijk best wat rape & revenge films, maar deze weet zich goed te onderscheiden. Meteen een bruut begin van de film, en daarna een introductie van de personages. Er wordt tijd genomen om de gruweldaad 'in te leiden'.
De scène waarin Mari en Paige worden mishandeld, vernederd en misbruikt zorgt er wel even voor dat mijn maag zich omdraaide. Het is zo expliciet en levensecht in beeld gebracht dat je met een samengetrokken gezicht naar je tv kijkt. De psychopathische Krug geeft je sowieso al de bibbers als je hem ziet, net als zijn sickminded vriendin Sadie en zijn gestoorde broer Francis. Wat dit betreft zijn ze zeer goed gecast. Ik kende geen enkele acteur of actrice en dat maakte het voor mij wat 'echter'. De daden van de ouders zijn begrijpelijk, maar het maakt ze even sadistisch als de psychopaten zelf.
Deze remake is een vrij intelligente en kwalitatieve horrorthriller geworden. Spannender dan zijn voorganger, maar de laatste scène was volgens mij alleen maar gemaakt om de fans van films als Saw, Hostel en andere martelfilms te plezieren.
Last Seven, The (2011)
Alternatieve titel: TL7
Oei, niet zo best. Keek er best naar uit, het leek me een fijn thrillertje, maar helaas bleken mijn verwachtingen te hoog. De vergelijking met ''28 days later" is absoluut niet terecht. In alle opzichten lijkt deze film te falen. Nu zet ik een film niet snel af, zeker niet wanneer de speelduur relatief kort is, maar ik kan me goed voorstellen dat veel mensen dit vroegtijdig afzetten. De personages boeien niet, het script is mager en het M. Night Shyamalan achtige einde bleek ook een mislukking. 1 woord: Bah.
Last Shift (2014)
Best aardig.
Donker, onheilspellend en een goede spanningsopbouw. Juliana Harkavy is zeker niet vervelend om naar te kijken en komt ook vrij geloofwaardig over in een verhaal waarin je toch tegen een aantal clichés aanloopt. Van veel dialogen moet de film het duidelijk niet hebben maar de sfeer is sterk, juist door het isolement waarin ze zit.
Met name de telefoongesprekken tussen haar en het meisje waren goed, al had je wel al een idee hoe de vork in de steel zat, je bleef geboeid kijken. Naar het einde toe werd het helaas wel snel minder. Het creepy, onderhuidse gevoel dat vooral de eerste helft zo sterk was, verdwijnt. Volgens mij begrijp ik het ook niet helemaal, maar ach, zo blijft het wat langer hangen.
Last Song, The (2010)
We're not perfect
any of us.
We make mistakes
we screw up.
But then we forgive
and move forward.
Wauw. Lang geleden dat ik zo heb liggen snikken bij een film. Ik ben nog steeds helemaal flabbergasted ervan. Dat komt écht niet vaak voor.
Wat begint als een typische zomerromance die we kennen uit 100 andere films, wordt het gaandeweg een prachtige, krachtige en vooral emotionele film. Zou ik dan ook nog echt Miley leren te waarderen? Ja. Na het zien van deze film sta ik anders tegenover haar. Ze is geen ontzettend vriendelijk of sympathiek meisje, en soms heeft ze nog steeds een heel raar lachje of mondje.. maar what the hell, ze heeft charisma, daar kan niemand omheen.
En dan hebben we Liam Hemsworth. O, o, o.... Wat een snoepie. De chemie spat overduidelijk van het beeld. Twee mooie mensen op een prachtig strand, vol met zon, zee en plezier.. Maar zo oppervlakkig is het allemaal niet.
The Last Song heeft een dieper verhaal. Niet alleen maar gezwijmel, maar je ziet ondanks het opbloeiende liefdessprookje ook de harde werkelijkheid aan bod komen.
Prachtige vaderrol van Greg. De band tussen hem en zijn kinderen komt zo natuurlijk en echt over, je zou bijna denken dat het echt bloedverwanten zijn. Perfecte casting dus. Nergens wordt het ''over the top'' of ongeloofwaardig, de liefde voor zijn kinderen spat van het beeld en de twijfel ook: ''Doe ik het allemaal wel goed?''. Ook de scenès tussen Ronnie en haar kleine broertje zijn prachtig. De ene keer is hij een kleine etterbak, maar ook die twee groeien steeds meer naar elkaar toe en weten een intense band op te bouwen. Wederom: prachtig.
Als ik toch een punt van kritiek aan moet dragen, is het de balans tussen humor en drama. Het valt allemaal net te zwaar, waardoor het geen luchtig liefdesverhaal is. De grappen vond ik dan soms ook een tikkeltje misplaatst. Maar voor de brede doelgroep, voornamelijk de zwijmelende tienermeisjes, is dit natuurlijk wel een nodige toevoeging. Misschien ben ik gewoon wat te oud en zie ik dit niet meer als ''komedie''.
Een dikke 4.0* die misschien nog oploopt naar een 4.5*. Ben zo ontroerd door deze film, ben benieuwd hoe lang dit magische verhaal me nog bijblijft. Je zou bijna weer gaan geloven dat sprookjes écht bestaan...
Last Vegas (2013)
''Boy these vodka Red Bulls are strange. I feel like I'm getting drunk and electrocuted at the same time!''
Ook ik ben het er laaiend mee eens: Een film betitelen als 'Komedie' wanneer je twee keer (met moeite) hebt kunnen lachen, is vreemd. Doodzonde, want de cast had zeker potentie.
Weet je wat nog het ergste is? De vriendschap komt totáál niet goed over. Voor een groep vrienden die al 60 jaar 'BFF' zijn, is dat wel erg ongeloofwaardig gebracht. Het leek meer op een reünie tussen oude schoolkameraden die elkaar járen niet gezien hadden, dan op een bachelorparty tussen vrienden die tot een jaar geleden nog ontzettend hecht waren. Jammer, dat was iets waar ik me niet overheen kon zetten. Ik voelde de echte, diepe band van de vrienden niet. Bleef veel teveel aan de oppervlakte.
Douglas vond ik maar zo-zo, met zijn 'Snooki' slash 'Sinaasappelkleur' tintje. Ik zie iets aan die man wat me niet bevalt, een bepaald soort... arrogantie. Ook hier stoorde ik me er aan. En ja, ik snap dat dat ook wel bij zijn personage hoorde, maar het stond me niet aan. Ik vind hem overigens ook niet grappig. Hij zorgde er juist voor dat de film op momenten meer naar de 'Drama' kant ging. Letterlijk en figuurlijk.
Voor de afdeling 'humor' hoopte ik dan ook goed te zitten bij Freeman. Dat was gelukkig ook wel zo, als er iets te lachen viel was hij de voornaamste reden. Samen met Kline eigenlijk, voor mij de minst bekende van de vier, maar hij stelde gelukkig niet teleur. In het begin had ik even mijn bedenkingen over hem, maar hij deed 't best leuk. De rol van De Niro was gewoonweg één groot cliché. Meer heb ik daar eigenlijk ook niet aan toe te voegen.
Over de voorspelbaarheid van het verhaal ga ik ook niet uitwijden, want vanaf de eerste paar minuten is het al pretty obvious hoe het verhaal zich zal gaan ontplooien.
Zonde!
Law Abiding Citizen (2009)
I'll bet you take it up the fuckin' ass to, bitch!
Wow! Wat een héérlijk film! Ik hou wel van dit soort psychologische thrillers. Ongeloofwaardig? Ja. Onrealistisch? Ook. Storend? NEE!
Ik heb genoten van het kat en muis spel tussen Foxx en Butler, en hoewel Butler niet direct het 'Michael Scofield' achtige type is vond ik hem zeker niet slecht in deze rol. Ook hier blijft hij ontzettend charismatisch. Genoeg spanning, genoeg actie, genoeg humor...
Ja, ik vond hem goed! Thumbs up!
Lazarus Effect, The (2015)
Best leuk. Heb me er niet mee verveeld. Het duurt even voordat het verhaal op gang komt maar eenmaal ze eenmaal door hebben dat het foute boel is komt er een vlot tempo in en wordt het allemaal iets spannender. Is het verrassend? Nee joh, hartstikke voorspelbaar. Maar daardoor niet minder vermakelijk. Cast is opvallend goed, al ben ik wel bevooroordeeld omdat ik Wilde en Peters sowieso erg graag zie spelen. Zitten een paar leuke scènes maar ook enkele losse eindjes en visuele missers, zoals de scène waar Zoë zogenaamd in brand staat en naar haar jongere zelf en Eva loopt. Dat ziet niet uit. Maar gelukkig is er verder wel nog genoeg waardoor je de film gemakkelijk kunt uitzitten. De korte speelduur zorgt ervoor dat de film voorbij is voor je er erg in hebt.
Leap Year (2010)
Leap Year heeft niks wat je nog niet eerder hebt gezien, verhalenderwijs. Alle clichés zijn aanwezig en na een paar minuten weet je al precies hoe de film gaat verlopen en welk einde het zal hebben. Op zich is dit niet erg, want ondanks de voorspelbaarheid valt er nog best wat te genieten. Neem nou de prachtige beelden van Ierse landschap, wat is het daar mooi zeg. Ook Amy Adams doet het niet slecht, hoewel haar personage nou niet direct geweldig lijkt. We hebben dit soort vrouwen al te vaak gezien, vooral in de romantische komedies van de laatste jaren.
Het grootste struikelblok was het gebrek aan humor. Romantische KOMEDIE. Oh ja joh? Romantiek, sure. Maar komedie? Het voelt met vlagen juist suf en stoffig aan. Te weinig diepgang van de personages, of gewoon het gebrek aan medeleven? Ik weet het niet. Ik werd er in ieder geval niet vrolijk van.
Ledge, The (2011)
Love the Sinner, hate the sin.
Toch nog een halfje dr af. Geen slechte film, maar werd er ook niet echt door gegrepen. Acteurs zijn prima, verhaal was wisselend, de ene keer had ik de neing om te stoppen met kijken en dan werd het weer wat interessanter, daardoor voelt het geheel onbevredigend aan. Het hele atheism / fundamentalism gedoe begon me ook te storen. Gelukkig waren de personages niet oppervlakkig en leer je ze allemaal wel redelijk kennen, dat maakt het kijkbaar. Maakt het net allemaal wat 'echter'. Middelmatig.
Left for Dead (2007)
Alternatieve titel: Devil's Night
Tja. Normaal hou ik hier wel van, maar dit was niet bijzonder. Erg voorspelbaar, vervelend acteerwerk en totaal niet creepy of spannend. Kills zelf vielen erg tegen, weinig origineel. Die blonde krullenbol vond ik goed te doen, maar verder is de hele kast uitermate inwisselbaar. Het is de zoveelste, typische revenge slasher. Wat ik dan graag zie is een killer die angst aan weet te jagen, in dit geval was hij bijna lachwekkend te noemen. Hier en daar wat naakt (is ook niet veel soeps) en zelfs die scènes zijn irritant te noemen. Had best potentie kunnen hebben, maar faalt op elk gebied.
Legacy of Fear (2006)
Mijn tweede 'Hallmark channel' film. Ik heb nog steeds geen idee wat voor een zender het nou precies is, maar zo te zien worden daar de wat onbekendere en matige films gespeeld. Na eerst Elopement (Kidnapped - 48 Hours of Terror) te hebben gezien op die zender, volgde deze film. Toen ik zag dat Teri Polo meedeed wou ik het wel eens een kansje geven. Ik ken haar o.a. uit Meet the Parents en daar was ze wel te doen. Ook het onderwerp seriemoordenaars spreekt me altijd aan.
Omdat ik al niet te hoge verwachtingen had viel de film ook niet tegen. Het zit tegen het ongeloofwaardige aan en het stijgt zeker niet uit boven andere genrefilms. De balans tussen thriller en drama is prima, hoewel het nergens echt spannend wordt. Een handjevol scènes waren best goed, maar verder kijkt het gewoon vlotjes weg.
Prima voor tussendoor.
Legend of the Guardians: The Owls of Ga'Hoole (2010)
Alternatieve titel: Legende van Ga'Hoole 3D
Stop! You're gonna give her daymares!
Absoluut niet wat ik had verwacht, maar ik werd helaas ook niet van mijn stoel geblazen. Je maakt kennis met een prachtige familie kerkuilen, en al snel weet je waar het om zal draaien gedurende 1,5 uur: de strijd tussen goed en kwaad en wat bijbehorende clichés. Dit kan al snel een kinderachtige wending nemen, met name omdat je naar uilen kijkt, maar het tegendeel is waar. Toch is het weinig origineel en werd ik wat het verhaal betreft nauwelijks verpletterd. Af en toe hangt er een grimmig en duister sfeertje, die ik persoonlijk zelfs te heavy vond voor jonge kids. Zeker voor jongere kinderen is het hartstikke realistisch omdat de beelden zo prachtig zijn en de muziek perfect er bij past. Denk dat vooral de jonge kijker hier helemaal in op zal gaan, zij vallen tenslotte ook niet over cliche's en onoriginaliteit.
Het visuele aspect is schitterend, ik heb er geen andere woorden voor. De kleuren, de omgevingen, de actiescènes en niet te vergeten: de uilen zelf. Waanzinnig mooi, ware kunst. Toch blijf ik achter met gemengde gevoelens. Is het steengoed? Nee. Is het slecht? Dat al helemaal niet. Ik laat het nog even bezinken, misschien kan ik er dan iets zinnigers over kwijt.
Lek (2000)
Wat een lekkere Nederlandse film! In 2000, toen ik nog helemaal fan was van Cas vanwege zijn rol in GTST, vond ik deze film al super.. maar als je hem 10 jaar later dan nog steeds weet te waarderen.... dat is top natuurlijk.
Fijne actiefilm van Nederlandse bodem, die vlot gemonteerd is, nergens ongeloofwaardig wordt en ook nog eens spannend blijft.. Dat zouden we meer moeten hebben! Cas heeft bewezen niet zomaar een soap acteurtje te zijn, hij speelt een serieus en intrigerend personage en mag ook zeker wel als het hoogtepunt van de film gezien worden. Niet alleen Cas, maar ook Victor Löw schittert. Ik blijft hem een fijne en sympathieke man vinden, maar hij weet ook als geen ander een beklemmend en wantrouwend sfeertje over te brengen. Ook Thomas Acda, die ik persoonlijk een knuffelbaar type vind, doet het absoluut niet onverdienstelijk.
Van de Velde heeft het goed voor elkaar met deze echte, realistische film vol met geloofwaardige dialogen, gebeurtenissen en acteurs. Hou het maar dicht bij de waarheid, dan pak je het grote publiek het snelste in.
Lena (2011)
Kleine, mollige, 'lelijke' Lena met je kleine smalle oogjes. Nee, je zult nooit Miss Polen, Miss Nederland of Miss Belgie worden, maar wat ben jij interessant. Duizend keer liever een meisje als jij dan een beautyqueen zonder inhoud.
Iedereen kent wel een meisje als Lena. Het lelijke eendje. Het meisje met een complexe thuissituatie. Het meisje dat ook eens gezien zou willen worden, maar nooit gezien wordt. Het meisje dat nooit (oprechte) vriendjes kan krijgen.
Herkenbaar in veel opzichten. Ik was een soort Lena. Ik was het mollige, het 'leuk als gewone vriendin maar niet meer dan dat' meisje. Het vreemde eendje, want ik hield niet van dezelfde dingen als 'normale' meisjes. Naar haar kijken raakte me dan ook. Vooral omdat ze ook nog in de kinderopvang werkt, dat maakte het helemaal 'dichtbij'. Wat Lena verder allemaal doet is voor mij een ver-van-mijn-bed-show en vrij ziek, maar ze blijft boeiend.
Je voelt vanaf het begin aankomen dat Daan geen zuivere koffie is, dat is dan ook geen verrassing. De vader van Daan vond ik dan wel weer aandoenlijk, maar wel een slap geval.
Er zit niet veel vaart in de film. Het is vrij traag en er gebeurt niet veel. Dat is niet erg, want het verhaal is intrigerend genoeg om te willen blijven volgen. Mooi, persoonlijk, intens.
Eindelijk. Weer eens een film die me raakt.
P.s: Maar o ja Lena, draag alsjeblieft een BH als je gaat linedancen. Doe jezelf maar vooral anderen een plezier..
Léon (1994)
Alternatieve titel: The Professional
Veel te lang geleden dat ik deze film nog heb gezien, een herziening verdiende 'ie dan ook.
Het blijft een erg goede film, zelfs na al die jaren. Enkele scènes hebben me weer weten te raken, een daarvan is bijvoorbeeld de scène met het varken in de keuken en de Madonna (etc) scène. Dit zijn echt de momentjes die de film naar een nog hoger niveau tillen. De chemie tussen de twee spat van het beeld af en het is mooi om te zien dat een kind en een volwassen man zo goed op elkaar ingespeeld zijn en bij elkaar lijken te passen.
Jean Reno wist zijn personage enige sympathie en warmte mee te geven, wat verfrissend is, want de meeste huurmoordenaars zijn geen zachtaardige lieverdjes die zich bekommeren om anderen. Portman was soms tegen het irritante aan, maargoed, kinderen kunnen ook drammerig en vervelend zijn, en dit was natuurlijk niet 'zomaar' een meisje. Af en toe wel storend dat het leek alsof ze haar zinnetjes opdreunde.
Verder een sfeervolle film, iets te weinig moorden/actie naar mijn smaak maar wel prima acteerwerk en prachtige beelden. Dikke 4.0*
Lepel (2005)
Loes Luca. Ik vind haar vreselijk sinds haar rol in Ja Zuster Nee Zuster, iets waar ik therapie voor overwogen heb na het kijken. Nee, dat soort films zijn dus niets voor mij. Ik word er chagrijnig van, vervelend en bitchy. Nog meer dan normaal. Daarom heb ik maar besloten om dergelijke films gewoon niet te kijken, gezelliger voor vrienden waar ik ze mee kijk en ook fijner voor mezelf.
Toch wilden de oudere kinderen van mijn werk graag deze film zien. Ugh, niet Loes dacht ik nog,
maar toen ik de naam Carice van Houten zag, was ik enigszins om. ''Dan zal het wel meevallen.''
En ja, het viel inderdaad mee. Dit soort films zullen me nooit helemaal enthousiast weten te krijgen. Het is simpelweg niet mijn ding. Barry deed het prima, de jonge cast ook (Al moest ik op de een of andere manier telkens aan het jongetje van Insidious denken, wat best afleidend werkte).
Je hebt de slechte mensen en de goede mensen, iets wat nou eenmaal vaak terugkomt in kinderfilms, maar nergens voelt het storend of opgedrongen. Het duurde even voordat ik in het verhaal zat, maar ik betrapte mezelf er op dat ik soms stiekem wel een glimlachje op mijn gezicht had. Ondanks -de in mijn ogen verschrikkelijke- Loes Luca. Misschien toch maar wat minder zeuren en gewoon letten op de goede dingen van een film, al die vooroordelen telkens...
Lesbian Vampire Killers (2009)
Ik mag mijn mening over deze film bijstellen. Bijna twee jaar geleden zag ik hem voor het eerst, en blijkbaar vond ik hem toen waardeloos. Vandaag eens herzien, en hij is zo slecht nog niet. Waarom ik de eerste keer zo kritisch was snap ik wel, maar blijkbaar is mijn film smaak de afgelopen jaren veranderd en heb ik geleerd dat 'fout' ook heel leuk kan zijn, wanneer je er voor open staat.
En deze film is natuurlijk hartstikke fout. Onderhoudend is het wel, deze keer heb ik me geen enkele keer verveeld en ik vond het verbazingwekkend hoe weinig ik me er nog van herinnerde. Af en toe kwam er iets terug, maar het grootste deel was ik vergeten (of had ik verdrongen). Vooral het visuele aspect viel me in positieve zin op. Nog steeds geen topper, maar ook geen gedrocht van een film.
1.0* -> 2.5*
Let Me In (2010)
'' Do you think there's such a thing as evil? ''
Tragisch, aangrijpend, ontroerend en beeldschoon. Dat is deze film.
Chloe Moretz en Kodi Smit-McPhee zijn werkelijk geweldig. Wat zetten deze twee jonge mensen een fantastisch boeiend personage neer. Zo ontzettend geloofwaardig dat je vanaf de eerste seconde meegezogen wordt en de chemie tussen de twee is verbluffend.
Let me in is dicht bij het origineel gebleven, maar wat gevoel en sfeer betreft ben ik veel meer geraakt door deze film. Nu moet ik ook bekennen dat ik wel een 'Amerikaans meisje' ben en dat Zweedse geleuter maar moeilijk kon verdragen. Het bleef een barrière waar ik tegen aan liep. Het mooie aan Let Me In is dat het dicht bij het respect en het ontzag voor het origineel er af druipt. Geen poging om het 'beter' of 'anders' te doen, maar wel een perfecte manier om een breder publiek aan te spreken. Want laten we eerlijk zijn, de meeste mensen gaan sneller naar een Amerikaanse film dan naar een Zweedse. Ik in ieder geval wel. Ik ben waarschijnlijk ook een van de weinige mensen die nog niet re-make moe is. Ik vind het altijd wel interessant, en wanneer ik een re-make zie wil ik het origineel zien, en visa versa. Zo ook bij deze film.
Het naargeestige sfeertje is direct voelbaar, en de manier waarop er wordt omgegaan met het feit dat Abby een vampier is, is erg fijn. Het ligt er niet metersdik bovenop, want de meeste mensen zullen wel klaar zijn met dit hele gebeuren, na de hype rondom Twilight, en de TV-series True Blood en The Vampire Diaries. Toch wordt er op een frisse manier mee omgegaan en is het nergens storend wanneer er eens een cliché voorbij komt.
Abby is freaky, lief, zielig, mooi en mysterieus tegelijk. De dramatiek is voelbaar en laat je op het puntje van je stoel zitten. Het is lastig om niet met de onzekere Owen mee te leven. De scènes waar hij gepest wordt vond ik mooi, maar intens in beeld gebracht. Waarschijnlijk wordt dat door iedereen anders ervaart. Mensen die zelf gepest zijn geworden, vinden dit waarschijnlijk snel wat confronterender dan mensen die hier niet mee in aanraking zijn gekomen. En toch, of je zelf nou wel of niet gepest bent geworden, hoop je dat die pestkoppen hun verdiende loon krijgen.
Zijn lot en de dingen die hij meemaakt zullen je niet snel onberoerd laten. Of je moet koud en dood vanbinnen zijn.
De film is dreigender dan het origineel, en ik voelde in ieder geval meer binding met deze 'kinderen' dan met de koters uit het origineel. Abby is donkerder en het voelt allemaal grimmig en onheilspellend aan. Mooie mix tussen horrorelementen, dramatiek en de continu opgebouwde spanningsboog.
Ik vond hem hééérlijk.
Let's Be Cops (2014)
''I look like somebody hit me in the face with Lil Wayne!"
Leuk. Ik ben normaal niet van de buddycop films, maar deze was erg geslaagd. Nu was het een grote plus dat ik de twee hoofdrolspelers in New Girl al geweldig vond, dus eigenlijk kon het al niet meer mis gaan. Ik hou van hun humor, charisma en chemie. Perfecte stel, die twee.
De grappen zijn van constant niveau en goed gedoseerd, evenals de actiemomenten. Nergens een saai moment, al wordt het na 3/4 film ietsje minder. Wel regelmatig hardop moeten lachen, iets wat niet vaak voor komt als ik een komedie kijk. De humor is ook niet zo vervelend plat, de film is beter dan de trailer laat lijken. Pupa was ook een fijne toevoeging aan het verhaal, hij gaf net dat beetje extra.
Leve Boerenliefde (2013)
''Tot de schijt ons doodt.''
Cas Jansen had de tractor beter kunnen laten staan en het bij de C1000 reclames kunnen houden. Wat een oersaai geneuzel zeg. Tatum vond ik vroeger wel een toffe chick, maar nu is ze echt zwaar irritant. Maar hè, wat wil je? De film gaat helemaal nergens over en weet niet welke kant het op wil. Drama? Komedie? Romantiek? Geen van drie. Dus weet je wat, we gooien er wat actiemomenten in!
Eerst moet je constant dat geneuzel aanhoren over de windmolen, iets wat je helemaal niet interesseert, Half afgeschreven 'bekend' Nederlands passeert de revue, het ene personage nog saaier dan het andere. Gerard Joling, Jamai, Maik de Boer (I LOVE HIM), Syn van der Ploeg, en nog wat RTL Boulevard pipo's', zie je voorbij komen.
De boeren die je ziet zijn stereotyp en vervelend. Het hele TV programma gebeuren is zo slecht neergezet en zo ongeloofwaardig dat je bijna het echte Boer zoekt Vrouw programma zou missen. (Ook nooit gekeken, trouwens).
Nee, dit gaat 'm niet worden hoor. Ze zaten zeker verlegen om geld, want voor het leuke verhaal hebben ze dit echt niet gedaan.
Leven uit een Dag, Het (2009)
Wat een boutfilm. Wist me nou werkelijk niet te interesseren. Achterlijke personages, rare handelingen, zweefkees gedoe. Niks voor mij. Matthijs ging nog enigszins, maar Lois.. wat een verschrikking! Dat meisje haar acteerwerk was werkelijk zwaar beneden de maat.
Ik had op voorhand kunnen weten dat het me niet zou bekoren. De manier van filmen was wel interessant, beide 'werelden' naast elkaar in beeld gebracht, maar verder niet boeiend genoeg.
Na dik veertig minuten begin je in een cirkel terecht te komen, veelal hetzelfde. Wazig, warrig, en te dramatisch. Die muziek erbij ook telkens, dat werkte me zo op mijn zenuwen, dat dik aangezette gezwam in mijn oren telkens, ga toch weg.
Leuk geprobeerd, maar helaas. Met overtuigender acteerwerk was het mijn inziens beter geweest en had het meer potentie gehad.
Lie, The (2018)
Alternatieve titel: Between Earth and Sky
Meh. Matig. Ik vind Joey King een prachtig meisje, maar wat een vreselijk irritant personage speelt ze hier. Wat is het lastig om maar enigszins met haar mee te leven. In plaats daarvan zit je je af te vragen wat dat meisje mankeert, want ze is niet helemaal 100%. De onmacht van de ouders was wel goed voelbaar. Hoe ver ga je om je kind te beschermen? Heel ver. Al vond ik wel dat ze haar met fluwelen handschoentjes behandelden, leek geen normaal gesprek mogelijk te zijn.
Het einde zag ik helaas wel aankomen. Beetje jammer dat ik gelijk kreeg, maar had nog ergens de hoop dat de ouders het zo zat waren, dat ze hun dochter er alsnog voor zouden laten opdraaien zodat ze de juiste hulp zou krijgen , maar helaas.
Lieve Céline (2013)
Interessant, maar toch ook weer niet.
Dat ze laagbegaafd is straalt er direct vanaf. Goed neergezet, door iemand die ik niet goed kan uitstaan. Maar toegegeven: Ze doet het overtuigend. Aan de ene kant boeiend om te zien hoe het leven van zo'n meisje, die haar uiterlijk en achtergrond ook niet mee heeft, te volgen. Aan de andere kant is het zeer voorspelbaar en (te) veel van hetzelfde. Haar 'filmzusje' doet het ook goed, ik zie Carolien Spoor graag spelen.
Waar ik me echt vreselijk aan stoorde was die Johan, met zijn 28462947 x 'Poppedijntje'. Vervelend figuur zeg.
Het kabbelt voort. De echte problematiek komt niet volledig uit de verf. Van een The Bold and The Beautiful obsessie gaat het, na één liedje te hebben gehoord, over naar een Céline Dion obsessie. En daarvoor gaat ze over lijken. Ging me iets te snel allemaal, en de meeste scènes voelden aan als onnodige opvulling en tijdgerek.
Het einde, jezus. Discussiepuntje zeg. Mag iemand als Brooke wel kinderen opvoeden, in haar situatie? Nee, Brooke zou dat niet mogen. De ontknoping aan het eind vond ik dan ook verschrikkelijk. Mijn mond viel open van afschuw. Ergens ook akelig realistisch, maar het blijft naar.
Dubbel gevoel. Weet nog niet wat ik er mee aan moet.
Oh ja, ik lees hierboven ook dat Esmée aangeeft blij te zijn met haar lijf? Dat is iets wat ik niet kan begrijpen. Dat je geaccepteerd hebt dat je dik bent, tot daar aan toe. Maar blij met het feit dat je zo'n 50 kg overgewicht hebt? Nee, gaat er niet in.
Life as We Know It (2010)
Ik vind 'Life as We Know It' schattig. Al vanaf de beginscène waren er enkele herkenbare punten op 'date-gebied' te zien. Het te laat komen, de lichte irritaties, de meningsverschillen.. ''What kind of an asshole are you?!'' Dat is precies de vraag die ik in mijn hoofd had tijdens de eerste kennismaking met deze botte, maar zeer knappe vent. ''Get out of my Smart car!'' is dan ook de enige logische zin die je in dat soort situaties kunt zeggen. De genante scènes zijn grappig en je voelt af en toe plaatsvervangende schaamte.
Katherine Heigl is een leuke vrouw. Ik heb wel eens laten vallen dat ik het zat ben dat ze telkens dezelfde rol speelt, ook in deze film weer, maar ach.. ze doet wel waar ze goed in is. Een leuke maar tikkeltje aparte vrouw, zonder relatie, die het pad dat dating heet gaan bewandelen. Natuurlijk zijn er ook de wederzijdse vrienden die telkens de meest briljante *kuch* koppelacties hebben, en zo is het lijstje van clichés van start gegaan.
In een sneltreinvaart leer je de personages kennen en voor je het weet is er een bruiloft, een kindje en een vreselijk ongeluk. En vanaf dat punt kun je je niet voorstellen wat voor een klap het moet zijn, wanneer twee dierbare vrienden in één klap weg zijn. Zeker wanneer er nog een baby in het spel is. Ik ben zelf peettante van een ontiegelijk leuk joch van bijna 4 jaar, en door dit soort films besef je weer even waarom. Het is een grote verantwoordelijkheid en er wordt een groot stuk vertrouwen aan je gegeven.
Dat de zorg voor een baby niet gemakkelijk is, zal niemand ontkennen. Zelf werk ik met de kleintjes, en soms heb je toch wel zware dagen er tussen. Josh Duhamel zegt het leuk: ''They make a mess, they pee in things, they bite. They are basically dogs!'' Het weergeeft mooi de onmacht en de onwetendheid van de twee kersverse ouders.
Langzaamaan zie je er 'groei' in komen en weten ze hun weg er in te vinden. En vanaf dit punt merk je dat het geen standaard flauwe romcom is, maar dat het een andere weg in slaat. Veel meer dramatiek en ook een serieuzere ondertoon. Leuk rol ook van Josh Lucas, de tweede man in Holly haar leven. Ookal zijn de hoofdrolspelers goed op elkaar ingespeeld en delen ze chemie, toch zijn de bijrollen ook verfrissend.
De luier, poep en pies grappen zijn niet altijd even leuk, maar ach, het hoort er nou eenmaal bij. ''Sweety you have shit on your face.'' Je moet er van houden. Zelf vond ik het in deze film niet storend, al was het wel ruimschoots aanwezig.
De verschillende babyscènes zijn herkenbaar, het poepen in bad, het niet willen eten, de golden showers, de ongerustheid wanneer het kleintje iets mankeert... Erg realistisch en treffend in beeld gebracht.
Fijne romantische, grappige doch gevoelige film die zeker de juiste snaar weet te raken bij opvoeders, opvoedkundigen of gewoon mensen die baby's leuk vinden.
Lift, De (1983)
Alternatieve titel: The Lift
Liften. Denk dat veel mensen liften best nare dingen vinden, er zit altijd een stemmetje in je hoofd dat zegt dat je kunt blijven vastzitten. Als kind zijnde heb ik een keer vastgezeten in een lift in Spanje, daar werd ik niet vrolijk van, ookal duurde het maar een paar minuten.
Deze film heb ik gezien toen ik jong was, mijn pa was een liefhebber van films als deze, ook bijvoorbeeld 'Amsterdamned' keek ik met hem samen, maar na al die jaren wist ik eigenlijk al niet meer hoe deze film ging. Tijd voor een herziening.
Het begint al lekker oerhollands. Dronken, vervelende balletjes die een beetje tegen een vrouw op rijden als loopse hondjes. Toen Huub Stapel eenmaal in beeld was verschenen, kwamen langzaam vlagen van de film terug en had ik regelmatig een 'oh ja!' moment. Dit is het leuke aan een film na vele jaren herzien, naarmate de film vordert komen er steeds meer dingen terug.
De film zit vol Hollandse nuchterheid. 'Hawaii? We zijn toch al naar Texel geweest vorig jaar!' De personages zijn ook vrij standaard, de arbeider, de vervelende rijke snob, de bijdehandte politieambtenaren..
Toch was het op momenten weer 'spannend'. Sommige dingen waren voorspelbaar, zodra je de blinde man bij de lift zag, wist je wat er ging gebeuren, maar toch zat je op het puntje van je stoel op het moment zelf. Het ouderwetse horrorsfeertje is zeker aanwezig, maar de momenten waar het een beetje langdradig en gedateerd aanvoelt zijn er ook.
Al met al toch zeker een voldoende.
Like Crazy (2011)
Lang naar uitgekeken, vooral nieuwsgierig naar Anton Yelchin, maar bleek toch een fikse tegenvaller.
Sowieso vond ik dat de hoofdrolspelers, hoe zeer ze het misschien ook proberen, weinig tot geen chemie hebben samen. Ze komen allebei ongeïnteresseerd en nietszeggend over en het was daarom lastig om een band met ze te krijgen. De vurige verliefdheid ontbrak en je blijft als kijker een knagend gevoel houden. 'Stop er toch mee, dit heeft toch geen zin!' Niemand gelooft dat jullie een mooi stel zijn.
Jammer, want het hele afstandsrelatie gebeuren leek me erg interessant. Helaas blijft het allemaal zo aan de vlakte. Bovenal is het ook vrij saai, er gebeurde niets in waarvan ik dacht; 'Wow, goede scène'. Ook de dialogen voelen geforceerd aan.
Dan blijft er helaas weinig meer over..