- Home
- Elineloves
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten Elineloves als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Ja Zuster, Nee Zuster (2002)
Alternatieve titel: Yes Nurse! No Nurse!
Als ik ergens een spuughekel aan heb.... dan is het aan deze film. Ik kan er niks aan doen, maar ik heb de hele film met een lang gezicht gezeten omdat ik geïrriteerd was door het vreselijke over the top acteerwerk. Gelukkig had ik op voorhand al niet al te positieve verwachtingen omdat ik Loes Luca niet kan uitstaan, en deze film uitzitten was dan ook bijna een marteling voor me. Nee, werkelijk waar een vreselijke film die ik nóóit meer hoef te zien.
Jack (1996)
Ik was vroeger zo ontzettend gek op deze film! Dit is echt jeugdsentiment.. kan me herinneren dat ik flink moest huilen bij deze film. Ik zou hem misschien nog eens opnieuw moeten bekijken, want het is ondertussen al jaren geleden.. maar anderzijds is het misschien ook goed om deze herinnering te koesteren. We'll see.
Jack and Jill (2011)
Vlak voordat we naar de Sneak gingen zei ik tegen mijn vriendinnetje ; 'Hopelijk niet Jack and Jill, die lijkt me echt niks.' En uiteraard. Jack and Jill. Story of my life.
Maar, toegegeven, het viel reuze mee. Hoewel ik vroeger een hekel aan Sandler had, heb ik hem de afgelopen jaren 'leren' waarderen. Verstand op 0 en kijken. En ja, ik vond de film best grappig. Heb meerdere malen hardop moeten lachen, al kwam dat ook door de aanstekelijke schaterlach van mijn vriendin.
Pacino was komisch, wat een weirde vent. Paste goed bij Sandler, vooral geweldig in de scènes samen met Jill. Ook erg leuke kids, met name dat vreemde indo-joch en zelfs vrouwlief Holmes was goed te doen, maar haar rol was dan ook best klein. De tuinman was ook wel een aardige toevoeging, de picknick scène was lekker lomp.
Erg leuk om Johnny Depp nog even te zien! Daar scoort de film sowieso al punten mee. (Het I heart Justin Bieber t-shirt is hem vergeven.)
Ik was vooral bang voor Jill. Haar manier van doen en haar stemgeluid bevielen me in de trailer totaal niet. Dit was in het begin ook even wennen, maar na verloop van tijd had ik medelijden met haar. Ze is aandoenlijk. Een beetje vreemd, maar wel.. iemand die het hart op de juiste plaats heeft?
Ja, sommige grappen lijken op repeat te staan (het zweten bijv.) maar ik vond het niet storend. Misschien omdat ik toch al lage verwachtingen had, dat hij me daarom erg is meegevallen. In vergelijking met mijn vorige Sneak Preview was dit best een verademing. Cliche? Ja. Maar daarom niet minder grappig. Een voorspelbare komedie die over het algemeen blijft boeien tot het einde.
Jack and Jill vs. the World (2008)
Leuk om een keer gezien te hebben, maar daar blijft het ook bij, zal hem niet snel een tweede keer opzetten.
Jack Goes Boating (2010)
Aardig, klein filmpje over daten, relaties, het huwelijk en het leven an sich. Philip Seymour Hoffman speelt schitterend als onzekere en ietwat vreemde man, en zijn date Connie (Amy Ryan) doet het ook prima. Soms heb je een tikkeltje plaatsvervangende schaamte, maar het is aandoenlijk om te zien hoe hij zijn best doet om haar te laten zien dat hij haar leuk vindt. Erg zichtbare chemie ook tussen de twee. Enkele mooie scènes, één ervan is de scène waarbij Jack zijn ziel bloot legt en duidelijk emotioneel wordt. Het voelt 'echt' en natuurlijk aan. Je ziet hem een groei doormaken en dat is mooi in beeld gebracht. PSH geeft zijn personage echtheid mee door hem net iets minder 'standaard' te maken. Hij hoeft niet aantrekkelijk te zijn, want je kunt nu je ogen al niet van hem af houden en hij heeft duidelijk aantrekkingskracht.
Het trage tempo is niet storend, maar wanneer het iets vlotter zou zijn, was dit nog beter geweest. Het verhaal is niet vernieuwend, maar wel op een verfrissende manier overgebracht door middel van uitstekend acteerwerk. Het is niet speciaal, maar wel een fijne kijkervaring.
Jack Reacher (2012)
Wat een saaie zit. Ik vind het hoofd van Cruise sowieso al een irritatiefactor, maar het verhaal kon me ook niet bekoren. Aan de ene kant vond ik bepaalde zaken net allemaal wat te cliché en anderzijds is het inderdaad zoals kos zegt vrij vergezocht. Na een half uur was mijn aandacht dan ook compleet ergens anders. Ik vind het echt zó storend dat politieagenten in films altijd totaal zwakzinnig lijken, alsof ze nog te dom zijn om hun eigen naam te schrijven. Frustrerend. Ook hier liep ik daar weer tegenaan. Af en toe wordt er geprobeerd wat 'humor' in te gooien, wat mijn inziens dus totaal mislukt is. Net als de rest van de film dus eigenlijk.
Meh.
Jack Ryan: Shadow Recruit (2014)
Hoe cute Chris Pine ook is, ik kan hier helemaal niks mee.
Het gebrek aan opbouw, de grote tijdsprongen en de onlogische handelingen van de personages kan ik makers nog wel vergeven. Dat je, vooral in het begin, in het diepe wordt gegooid en je nauwelijks weet hoe en wat door de chaotische structuur ook wel. Maar het oninteressante verhaal wat zich voortsleept als een slak, nee, daar bleef schoen wringen. Ik kon er helemaal niks mee. Het eerste uur gebeurde er vrij weinig, daarna ontspoort de film helemaal. Dat wandelend skelet, ja meisje Knightley, deed me ook bar weinig.
Beetje zonde van de tijd, deze film. Weinig memorabel en er is geen moeite genomen voor karakter uitdieping of het vermijden van clichés.
Jackass Presents: Bad Grandpa (2013)
Alternatieve titel: Bad Grandpa
''Thanks for the crime!''
Grappig. Ik vind Jackass echt volkomen niét grappig, maar ik heb toch een aantal keren flink moeten lachen bij deze 'Bad Grandpa', ook een aantal keren niet. De zoveelste 'poep'grap vind ik erg onnodig, terwijl dat juist de scène was waarbij de zaal het meest stuk ging. Goede interactie tussen Johnny en Jackson. Normaal gesproken ben ik niet zo dol op kids die een komische hoofdrol moeten (kunnen) dragen, maar hij deed het erg goed.
Genoeg leuke momenten maken het kijken de moeite waard. De scène in de male stripclub kreeg me echt krom, net als de 'Cherry Pie' missverkiezing, erg vermakelijke onzin.
Leuk entertainment.
Jacket, The (2005)
Herzien.
Zeker de moeite waard. Spannend, intrigerend en een goed opgebouwd verhaal. Inderdaad soms een beetje "The Butterfly Effect" vibe. Brody doet het toch goed in vrijwel elke film die ik van hem gezien heb, ook hier. Hij is overtuigend in zijn rol en weet ook te zorgen dat zijn personage likeable wordt. De setting is erg interessant, het gekkenhuis gebeuren boeit me sinds ik vroeger One Flew Over The Cuckoos Nest zag al. Ook die vergelijking is natuurlijk snel gemaakt.
Goede sfeer, prima acteerwerk (zelfs Knightley kan ermee door) en een goed geschreven verhaal zorgen voor ruim 1,5 uur aan boeiende cinema.
Jagten (2012)
Alternatieve titel: The Hunt
Jeetje. Als groepsleidster op een kinderdagverblijf en juf in 't basisonderwijs komt dit wel heel dicht bij. Het zou je maar overkomen.
Zoals otherfool ook al aangeeft is de wijze waarop er in de kleuterschool met de situatie is omgegaan gewoonweg belachelijk te noemen. Dat is ook meteen het enige punt van kritiek dat ik aan kan dragen: De gang van zaken op de kleuterschool, de reacties van de ouders en het feit dat er plots meer beschuldigingen leken te zijn, waar 0,0 mee gedaan is of toegelicht is geworden. Klara sprak één keer met een soort vertrouwenspersoon/psych (Toch?), en dat was het. Hoewel de vraag natuurlijk is: "Waarom zou zo'n jong kind zoiets verzinnen?" kan ik me niet voorstellen dat het klakkeloos als waarheid wordt aangenomen, zeker niet wanneer de aangewezen dader zó dicht bij de familie en het kind staat. Ik mag toch hopen dat er in dergelijke situatie alle mogelijke manieren toepast worden om te onderzoeken of het echt waar is, en niet door middel van één gesprekje.
De politie blijft verder buiten schot. Nu begrijp ik dat daar niet de nadruk op lag, maar het is dusdanig vaak aangehaald dat ik op zijn minst een verhoor had verwacht. Ook het feit dat Lucas zelf niets onderneemt en alles maar laat gebeuren, had ik graag anders gezien.
Verder is het natuurlijk gewoon een prachtige film. Om te zien wat het met Lucas doet, hoe de complete gemeenschap zich tegen hem keert met alle gevolgen van dien en het feit dat je, wanneer je eenmaal die stempel hebt, er nooit meer vanaf komt maakte indruk. De scène in de supermarkt en die met Fanny waren erg emotioneel. Hield het daar ook moeilijk droog, het kroop me onder de huid. Vanaf daar kon ik ook niet anders dan meeleven met Lucas en hopen dat de waarheid boven tafel zou komen.
Het einde was niet geheel naar verwachting, maar stelde niet teleur. Best genoten van deze indrukwekkende prent.
4.0*
Jason X (2001)
Alternatieve titel: Friday the 13th Part 10
'' What's going on? Jason-fucking-Voorhees, that's what's going on! ''
In het begin zat ik echt met een gevoel van: 'Oh god, wat voor een onzin heb ik nu weer opgezet', maar al vrij snel trok dat gevoel weg, en vond ik het nog wel interessant ook.
Goede mix tussen humor en horror. Enkele ranzige scènes, maar voornamelijk een komisch ondertoontje. Het verhaal is natuurlijk belachelijk, ridicuul en over the top, maar het is wel lekkere pulp met een sci fi invloed.
Jason X neemt zichzelf nergens serieus en dat is precies zoals het hoort. Ze komen er natuurlijk altijd net wat te laat achter dat schieten geen zin heeft, want Jason is niet kapot te krijgen. And oh boy, wat heeft Jason al veel meegemaakt zegt. Geen enkele 'manier van sterven' is hem onbekend.
Fijn filmpje dat je nodig met een korreltje zout moet nemen. Wie horror verwacht komt bedrogen uit, maar wanneer je zin hebt in melige doch af en toe spannende film, is dit een aanrader.
Jaws (1975)
Alternatieve titel: De Zomer van de Witte Haai
Na gisteren op het strand te zijn geweest, ben ik achteraf wel blij dat ik Jaws niet eerder heb bekeken. Hij lag tenslotte al een paar dagen klaar om gekeken te worden. Als ik dan lekker huppelend en springend door de zee had gerend, had ik vast hele andere gedachten gekregen.
Jaws is één van de eerste horrorfilms die ik heb gezien. Al die jaren heeft hij een onuitwisbare indruk op me weten te maken. De discussie of het wel/niet horror is ga ik ook niet aan mee doen, voor mij is het wél horror. Genoeg spanning, gore en actie die het beklemmende gevoel wat de film je geeft blijft vasthouden. Jaws is daarom ook absoluut geen film die je ''zomaar'' even tussendoor moet kijken op klaarlichte dag. Hij komt het meest tot zijn recht op een donkere avond waar je lekker knus met je liefste vanuit bed of de bank kijkt, en zelfs al kijk je hem alleen dan laat de film een aparte sfeer achter. Kan me dan ook voorstellen dat veel mensen toen de film net uitkwam, 30 jaar geleden alweer, stikbenauwd waren om weer de zee in te gaan.
Pluspunt van de film is dat de haai het eerste uur (eigenlijk nog wel langer dan een uur zelfs) amper in beeld komt. Het blijft hierdoor spannend en mysterieus. De beelden waar je de spartelende benen ziet, en de zwemmende mensen.. ja, dat is toch wel heel mooi. We zien wat het beest allemaal aanricht, maar niet hoe hij dat doet. Dat wordt aan de verbeelding van de kijker overgelaten, wat in mijn ogen zeer goed is, want ik hou niet zo van dat voorgekauwde werk waar je alles direct op je bordje geschoteld krijgt en er niks overblijft om over na te denken. Zeker met de geweldige ondersteuning van de muziek, die bij bepaalde scènes angstaanjagender is dan wat er gebeurd, is het een effectieve manier om de kijker op het puntje van zijn stoel te krijgen. Het dreigende is meer dan genoeg om het gevaar goed over te brengen. Spielberg heeft de spanning goed op weten te bouwen, tot het laatste moment. Maar laten we eerlijk zijn: De haai zelf is een lachertje. Voor die tijd natuurlijk niet, maar tegenwoordig zijn we het al bijna niet meer gewend om zoiets te zien.
Hoewel de film natuurlijk draait om de jacht op de haai, krijg je toch erg goed de uitgediepte karakters te zien, die echt een aanwinst zijn voor de film. Genoeg verschillende persoonlijkheden die zeer overtuigend en geloofwaardig neer zijn gezet. Omdat ze allen zo interessant zijn begin je zelfs begrip en empathie voor ze te krijgen.
Bij horrorfilms kan het je vaak niks schelen of er slachtoffers vallen of welke irritante tiener er nu weer afgeslacht wordt, bij deze leef je mee met iedereen die gegrepen wordt en je voelt bijna hun pijn.
Schitterend.
Van een 3.5* naar een 4.0*, al zit ik nog sterk te twijfelen of ik er niet gewoon nog een halfje bovenop gooi..
Jaws: The Revenge (1987)
Alternatieve titel: Jaws 4
Vanavond ook maar even op tv gekeken naar deze film, ik dacht dat het deel 2 was.
Het kan natuurlijk niet tippen aan het klassieke eerste deel, dat had ik ook niet verwacht. Maar dat het zó erg zou zijn... Het script is rommelig, het acteerwerk klungelig en spanning is ver te zoeken. Af en toe het 'Jawsdeuntje' nog eens er in gooien helpt dan ook niet.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de vreselijk storende ongeloofwaardigheden. Hout, seriously?! Ik wist niet of ik moest huilen of moest lachen van dit slechte werkje. En wat een verschrikkelijke haai zeg. Ik heb leerlingen gehad die beter een haai konden maken dan dat slappe aftreksteltje dat in deze film in het water lag.
Ik vind het trouwens ook echt enorm knap dat Michael Caine uit het water kan lopen zonder ook maar één spatje water op zich te hebben, dat mag hij me eens leren....
This time it's personal... ja ja. Paar duizend kilometers door de oceaan om wraak te nemen op een specifiek gezin, wat een genie, die haai.
Genoeg woorden aan vuil gemaakt, snel verder met films die de moeite waard zijn.
Jay and Silent Bob Strike Back (2001)
Heb hem net opgezet voor een herziening, na hem maaaanden geleden eens gezien te hebben, en ik kreeg meteen weer een glimlach op mn gezicht van Silent Bob. Wat een schatje. Hij blijft me herinneren aan Arie Koomen.
Jeepers Creepers (2001)
Slecht, really?
Ik vond het juist een hele variërende film. Soms eng, soms ranzig en soms grappig. Het is niet de beste horror, maar slecht... ik weet het niet. Misschien heb ik hem nog te positief in mijn hoofd zitten, het is tenslotte alweer een flinke tijd geleden dat ik 'm gezien heb.
De verhouding tussen broer en zus vond ik altijd wel sterk, hele goede dialogen en het kwam geloofwaardig over. De eerste helft is creepy en hoewel de tweede helft minder is, inderdaad met dat zweverige gedoe van die helderziende, herpakt het zich op 't einde wel weer. Ondanks het kleine budget viel het me absoluut niet tegen.
Toegegeven, de 'creepers' was een kwestie van 'beetje jammer'.
Jeepers Creepers II (2003)
Alternatieve titel: Jeepers Creepers 2
Eigenlijk... is dit deel best fout. Een typisch filmpje waarbij een stel 30+ers zich voordoen als schoolgaande tieners, met alle bijbehorende problematieken waar de de doelgroep dagelijks mee te maken krijgt. Wat krijg je als je dat bij elkaar optelt? Mooie vrouwen met volle borsten en stoere kerels met spierballen en een grote muil. De stereotypen niet te vergeten: de nerd, de held(in), de macho.. etc.
Dat is niet het enige. Onze slachtoffertjes weten zichzelf in geweldige situaties te brengen.
''Het is al 5 minuten stil, laten we de bus uitgaan!''
'' Nee! Weet je wat we doen? We gaan even in het donker door het gras rennen, daar zijn we volkomen onzichtbaar! ''
Nee, het zijn niet de meest slimme ideeën. Maar een film als deze vraagt gewoon om domme, stupide acties die maar denkbaar zijn. Dit zorgt dan ook voor flink wat schrikmomenten.
Dat scholierensfeertje bevalt me wel. Ookal weet je dat ze een voor een afgeslacht worden door een monster dat te belachelijk voor woorden is, het vermaakt, het amuseert. Dit deel hoeft dan ook absoluut niet onder te doen voor het eerste deel.
Jenifer (2005)
Alternatieve titel: Masters of Horror: Jenifer
'' If it walks like a duck and quacks like a duck, it's a duck with a meat cleaver. ''
Rare film, zowel verontrustend als vermakelijk boeiend. Veel sex. Zoals FillumGek al beschreef is het op sommige momenten inderdaad vrij opwindend doch ongemakkelijk in beeld gebracht, zolang je dat gedrochtengezicht van haar niet ziet en ook de geluiden die ze produceert zijn niet echt sfeerverhogend. Wel een erg mooi lijfje heeft ze.
Beetje meer achtergrondinformatie over Jenifer had ik zelf ook wel kunnen waarderen. Wat is ze? Wel menselijk, niet menselijk? Dat haar eetgewoonten zorgwekkend zijn en bovenal smerig zal niemand verbazen.
Frank zijn beweegredenen zijn dan ook wisselend. Enerzijds vond hij het zielig voor Jenifer, daar kun je nog wel inkomen, dat hij haar wil helpen.. maar aan de andere kant vraag je je af wanneer voor hem de maat vol is.
Het geheel blijft onheilspellend omdat je niet weet wat Jenifer gaat doen. Af en toe voelt het een tikkeltje langdradig aan maar het blijft interessant genoeg om het uur vol te houden.
Mooi einde trouwens, en zo begint het weer van voor af aan.... Interessant.
Jennifer's Body (2009)
Het begin vond ik vrij sterk. Door het hele gevangenisgebeuren ga je je meteen afvragen waarom ze daar zit, het maakt nieuwsgierig. Het verhaal wordt grotendeels verteld vanuit het perspectief van Jennifer's beste vriendin. Dit vind ik dan wel weer een beetje jammer, maargoed, bij deze film past het wel. Haar naïeve rolletje, vooral in het begin, werkte me soms wel op mijn zenuwen. Doe die achterlijke bril af, gooi je haar los! Thanks.
Na een kwartier begint het eerste echt spannende stuk in de film (de brand) en dit schept meteen verwachtingen. Veel paniek, veel geschreeuw. Al snel gevolgd door een nieuwe situatie.. De bel gaat maar er staat niemand voor de deur! - Nee duh, die persoon zit binnen, muts. Voorspelbaar? JA.
Vervelend? Nee, want je weet het van tevoren natuurlijk ook al.
Wat daarna volgt is natuurlijk ook snel duidelijk, she's back like nothing ever happened..
Veel slaat echt nergens op.. Neem nou die scene in het bos.. die achterlijke vent die erbij staat alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat iemand zo ontiegelijk hard loopt te krijsen en te schreeuwen.. Sjongejonge zeg.
Om maar te zwijgen over de band en jennifer, hoe zij haar meenemen naar de waterval en haar vermoorden.
Maar het meest voorspelbare is natuurlijk dat Jennifer achter het vriendje van dr beste vriendin aan zal gaan, dat ruik je al van kilometers afstand. Als je de trailer hebt bekeken is dit sowieso al duidelijk, als je hem niet hebt gezien zul je het zelf snel raden.
Pluspunt in de film is wel het vriendje van Needy, lekker ding zeg! En die arme Colin.. wat een schatje was dat! Normaal heb ik niet veel met goth's, maar deze vond ik toch wel eyecandy. (Hij ziet er als goth beter uit dan normaal, dat wel.) Jennifer was natuurlijk zeer aantrekkelijk in deze film.. een droom van vele mannen, en een paar vrouwen.
De dialogen zijn prima in orde en er zitten veel sarcastische, lachwekkende one-liners in. "It smells like Thai food in here. Have you guys been fucking?" en ''Lasagna with teeth?''
Einde vond ik dan ook erg vervelend. In het begin kreeg je al hetzelfde beeld te zien Jennifer op bed, Needy buiten voor het raam.. En meteen wist ik wat dat betekende en hoe de film zou eindigen.
Ondanks dat, toch meer pluspuntjes dan minpunten en geef ik hem een voldoende. Geef hem nu 3 *, ik laat de film even bezinken en wellicht verhoog ik hem morgen nog.
Jenny's Wedding (2015)
Wat een tutteke, die Heigl. Totaal gebrek aan uitstraling heeft ze in deze film. Haar familie is al even kleurloos en nietszeggend. Het begint eigenlijk meteen met waar het om draait: Het uit de kast komen en de moeilijkheden en gevolgen daarvan. Wat me direct stoorde is dat een volwassen vrouw behandeld wordt alsof ze 14 is en dat de familie er een handje aan heeft om eigen verhalen de wereld in te helpen.
ik voelde geen chemie tussen de twee dames, de relatie werd nauwelijks uitgelicht. De familie, de taboe, het omgaan met een lesbisch familielid, dat is waar de film om draait.
Ik snap dat het er in het echte leven zo aan toe kan gaan, maar het wordt allemaal erg gedramatiseerd. Ze heeft zogenaamd een goede relatie met haar familie, maar kan vijf jaar lang haar relatie verborgen houden totdat ze op het punt staat om te trouwen en een gezin te beginnen.
De sfeer is heel bedrukt, erg neerslachtig. De film lijkt ook met de minuut saaier te worden en het gebrek aan chemie en binding met de personages helpt ook niet. Erg somber, had hier en daar wel een béétje levendiger gemogen.
Jersey Shore Massacre (2014)
Als liefhebber van de serie, moest ik de film natuurlijk ook gezien hebben. Op Facebook had ik al enkele foto's voorbij zien komen bij Jwoww, het leek me wel lomp vermaak.
Het begin was een beetje traag (Het eerste half uur gebeurd er niks), maar de Jersey Shore verwijzingen zitten er duidelijk in voor degenen die de serie gevolgd hebben. Kan ook niet anders als Jwoww een vinger in de pap had. Ondanks de lage verwachtingen viel het me 200% mee. Visueel is het best in orde. De humor is niet overal even geslaagd, maar minder plat dan verwacht.
Als je de wijven (want het woord meisjes verdienen ze niet) écht zat bent, komt er eindelijk wat actie. Geen seconde te vroeg, tegen die tijd heb je al bijna drie kwartier aan oeverloos gelul aangehoord. Het massacre gedeelte is in de eerste helft nauwelijks te bekennen, zonde. Haalt de vaart er uit.
Maar als het dan eindelijk begint, ben je toch wel blij dat je door hebt gezet. Dat camp massacre, de douche/boobs scène, de zonnebank... de toon is gezet.
De kills zijn vermakelijk en best inventief. Het verloop is voorspelbaar, maar dat viel te verwachten. Ondanks dat heb ik me niet geïrriteerd aan het acteerwerk, wel aan de personages, maar we weten allemaal waar die voor dienen....
Jessabelle (2014)
Alternatieve titel: Ghosts
Ik heb me wel vermaakt. Op voorhand wist ik dat dit geen topper ging worden, maar ik ben niet teleurgesteld. De duistere setting en het redelijke acteerwerk droegen bij aan de sfeer. Het verhaal -ja, vrij standaard- was spannend genoeg om te willen weten hoe het af zou lopen. De twists zijn ook wel aardig. Niet per definitie bioscoopwaardig, maar mits je niet te hoge verwachtingen hebt kan het alleen maar meevallen.
Jingle All the Way (1996)
What the hell was this? Dit sloeg echt helemaal nergens op joh! Vreselijke rol van Arnold Schwarzenegger, zwaar over the top waardoor het nergens grappig wordt.
Voor mij geen geslaagde kerstfilm.
Jobs (2013)
Nee, ik ben niet zo enthousiast over deze film.
Het is geen samenhangend geheel, en dat is meteen waar de schoen wringt. Je ziet veel over het bedrijf zelf, maar daarnaast worden enkele subplotjes (India, zijn vriendenkring, zijn privésituatie) geïntroduceerd die nergens uitgediept worden en zelfs zonder enige verklaring weg worden gesmeten. De balans tussen Jobs als persoon en zijn bedrijf vond ik zwak.
Jobs is gewoon geen sympathieke vent. Toen hij jong was niet, en op latere leeftijd al helemaal niet. Dat maakt het lastig om 2 uur lang naar zo'n vent te kijken. Ashton zet het dan gelukkig wel goed neer, maar het personage doet je gewoon weinig. Hij is een vervelende vent die naar doet tegen zijn directe omgeving en compleet in zijn eigen wereld leeft. Nou, prima. Dat kan natuurlijk. Maar breng het dan iets boeiender.
Bijna 2 uur lang gebeurde er heel weinig. Wat CEO geneuzel, een paar 'uitbarstingen' van Jobs en dat was het wel. Op een gegeven moment was ik ook klaar met het hele bedrijfsleven gedoe, ik had wel door hoe het zat en was de langdradigheid moe.
Aan het einde van de film blijf je achter met het onbevredigde gevoel: 'Waar heb ik eigenlijk naar gekeken, wat is er nou écht gebeurd?' De tijdsprongen lagen niet ver uit elkaar, maar verhalen werden gewoon niet afgemaakt. Zijn beste vriend was plotseling weg. Zijn vriendin was zwanger, hij wilde er niks mee te maken hebben en een paar tijdsprongen later was hij weer samen met haar, en meteen even drie kinderen verder? Dat soort dingen kunnen natuurlijk, maar er werd geen halve minuut uitgetrokken om even het e.e.a. te verklaren, waardoor de mens Steve Jobs alleen maar verder van je af komt te staan.
Het acteerwerk was goed, enkele bijpersonages zijn wel aardig maar het verhaal zelf is iets wat in 30 minuten kort samengevat had kunnen worden, in plaats van telkens dezelfde herhalingsoefening die aanvoelt als 30 jaar.
John Carpenter's Cigarette Burns (2005)
Alternatieve titel: Cigarette Burns
Potverdropjes, dit is toch wel een uitstekend werkje geworden van Dhr. Carpenter! ’La Fin Absolue du Monde’ is al een titel waarbij je nieuwsgierig wordt, en daar spelen ze goed op in.
Stukje bij beetje wordt de kijker wijzer. Heerlijk dat er niet direct al teveel wordt weggegeven, maar dat je langzaamaan ontdekt hoe de vork in de steel zit. Het is dan ook niet moeilijk om aandachtig en geboeid te kijken. Het suspense sfeertje maakt het spannend en op sommige momenten is het vrij heavy wat je te zien krijgt. Fascinerend.
Aardig concept, creepy sfeertje en overtuigender acteerwerk dan ik verwacht had. Udo Kier is dan de grootste verrassing.
Dit is een episode van de Masters of Horror reeks die me nog lang bij zal blijven. 4,0* of 4.5*... dilemma dilemma.. Voor nu het eerste cijfer.
John Carter (2012)
Taylor Kitsch. Mijn favo Friday Night Lights character. In een film! Yaay! Tegen beter weten in gekeken, ik wist dat dit niet mijn soort film zou zijn, dat hele Mars gebeuren sprak me totaal niet aan en ik link dat soort films altijd aan 'Star Wars gebeuren', iets wat me ook niet aantrekt. Maar het is wel Taylor in de hoofdrol natuurlijk..... dus toch maar gekeken.
En wat bleek, het was helemaal niet zo'n kwelling als ik dacht. Ik voelde niet de behoefte om van pure ergernis de haren uit mijn hoofd te trekken, wat een verrassing! Vooral de eerste 70 á 80 minuten vlogen voorbij, daarna duurde het allemaal een stuk langer.. Ik was er ook niet op verdacht dat dit meer dan twee uur zou duren, ik dacht de 'standaard' anderhalf uur voor dit soort films.
Had ik al gezegd dat ik voor Taylor keek? Ja hè. Enfin. Even over Taylor. Hij laat zien dat hij een hoofdrol best goed kan dragen, al moet ik toegeven dat het soms leek alsof hij zijn zinnetjes gememoriseerd aan het opdreunen was. Mooie vent ook. Lekker lijf. Daar over gesproken, prinses Dejah Thoris mag er ook absoluut wel zijn. Prachtige verschijning.
Wat het verhaal betreft, tsja.. ik volg dat toch allemaal niet joh. Katos, Tardos, Matai, Hajos.. Ja, gezondheid. Ik hou die echt allemaal niet uit elkaar hoor. Waren het nou gewoon lekker de standaardnamen, Piet, Henk, Klaas en Frits, géén probleem.. maar dit.. nee. Mijn interesse werd ook gewoon niet gewekt om ze uit elkaar te houden. Was al blij dat ik wist wie John Carter was. Oké, zo erg was het ook weer niet, maar toch.
Laat ik het er op houden dat het té Sci-Fi achtig voor mij was maar dat ik genoten heb van het visuele aspect, en dan doel ik met name op twee knappe hoofdrolspelers, en een handjevol fijne actiemomenten. Ja hey, een meisje moet toch ergens naar kijken.
Nee, de enige Mars waar ik wél in geïnteresseerd ben, is de chocoladereep.
John Q (2002)
'' Hey John! Take good care mate.. you're my hero. ''
Flinke meevaller. Ik had deze film nog nooit gezien, maar het verhaal sprak me direct aan. Sowieso ook een pluspunt dat Denzel in de hoofdrol is.
Eindelijk weer eens een menselijk en realistisch verhaal vol ethische vragen. Denzel zet zijn rol overtuigend en emotioneel neer, waardoor je direct als kijker de wanhoop voelt wanneer zijn zoontje in elkaar stort. Wanneer de bureaucratische rompslomp begint en je als machteloze ouders allerlei instituten afgaat met de hoop hulp te krijgen, valt het extra zwaar op je dak als niemand meewerkt en/of helpt. Het ijskonijn van de film, directrice Rebecca Payne, voelt ook niet de behoefte om dit jongetje te helpen en ziet liever dat de ouders aan zijn ziekenhuisbed blijven wachten totdat hij zijn laatste adem uitblaast. Want ach, iedereen gaat wel een keer dood toch? ( ) Denk dat iedereen die kinderen heeft alles zou doen om zijn of haar 'kleintje' te redden.
Mooi dat het niet alléén maar een gijzelingsdrama is, of een dramatisch werkje maar dat het een mix van verschillende stijlen is. Het einde van de film is helaas een beetje ''afgeraffelde Hollywood style'' maar ach, ergens is dat ook wel begrijpelijk.
Ik heb in ieder geval heerlijk een traantje kunnen wegpinken.
Johnny English Reborn (2011)
Je moet wat als je ziek bent en om 02.30 's nachts rechtop in je bed zit. Film kijken dan maar. Hersenloos vermaak.
*Zoekt*
Vooruit, Johnny English Reborn is misschien wel een goede keuze voor mijn huidige state of mind, dacht ik.
Toegegeven: Ik vind Rowan eigenlijk alleen leuk als Mr. Bean. Met Johnny English had en heb ik nog steeds niks. Deze film was ook een klein drama. Absoluut niet mijn soort humor. Te gemakkelijk. Te flauw. Grappen die te vaak gebruikt zijn. Ik heb dan ook geen enkele keer gelachen. Dit is amper nog een komedie te noemen. De timing is om te huilen, het acteerwerk ga ik niet eens over beginnen en het verhaal is een herhalingsoefening die gefaald heeft.
Tegen het einde van de film was ik het zat en ben ik van ellende maar weer gaan slapen, ofja, poging tot. De film wist mij niet te bekoren. Gelukkig viel ik in slaap, heeft de film toch nog enigszins nut gehad (mij uitputten).
Vanochtend heb ik hem toch nog maar afgekeken. Waarom? Geen idee, ik vond hem slecht maar kijk mijn films wel af. Zelfkwelling ofzo. En ook de laatste paar scènes waren slecht.
Ik vind mezelf nu uiteraard wel een ontzettende bikkel dat ik hem helemaal afgekeken heb. *Schouderklopje voor mezelf* maar een eventuele vervolgfilm laat ik wijs links liggen. Of ik moet weer héél erg ziek zijn.
Jonah Hex (2010)
Ik heb deze film zo lang op het stapeltje laten liggen, dat ik het vanochtend toch tijd vond om hem te kijken, lekker in het donker vanuit mijn warme bedje.
En het viel me niet tegen. Jonah Hex is een fijne mix van actie en western en heeft bovenal een interessante cast. Zijn tenslotte niet de minste namen die je voorbij ziet komen: John Malkovich, Josh Brolin, Michael Fassbender, Megan Fox (heerlijke rol als prostituee ) en Jeffrey Dean Morgan kwam ook nog voorbij. Nice!
De intro vond ik geweldig, wist meteen mijn aandacht te trekken en maakte me nieuwsgierig naar meer. Nu moet ik bekennen dat ik nooit een fan ben geweest van westerns, ofja, ik heb ze nooit echt een kans gegeven omdat ik altijd stellig volhield dat 'het mijn ding niet was', maar zoals het in deze film was, is het best vermakelijk. De heavy metal soundtrack weet je aandacht er in elk geval ook wel bij te houden.
Het verhaal is natuurlijk niets nieuws. Een schietgrage revolverheld neemt wraak op zijn grootste vijand, met behulp van bovennatuurlijke elementen. De sfeer daarentegen is prima in orde, het occult gebeuren spreekt me altijd wel aan, en ook de special effects zijn prima verzorgt.
De acteurs zijn prima gecast. Megan Fox heeft natuurlijk geen al te diepgaande rol (hoewel..) maar weet wel te overtuigen als hoer. Sommige mensen gebruiken dit als punt om aan te kaarten wat voor een slechte actrice ze wel niet is, ik vind dat getuigen dat ze elke rol, welke dan ook, op haar eigen manier geloofwaardig neer kan zetten. Nee, Megan kan bij mij niets fout doen. Heerlijk wijfie.
Jonah Hex is een lekker tussendoortje waarbij de tijd letterlijk omvliegt. Fijn vermaak.
Joy (2010)
Toen ik de film op had gezet, dacht ik als eerste: wat een amateuristisch menu is dit nou weer? Totdat.. ik het nummer van In-Grid hoorde, Tu es foutu, wat ik vervolgens luidkeels heb meegezongen. Lekker nummer maan!
En toen de film. Ik wou hem graag zien vanwege Dragan Bakema, maar ook omdat ik mij had laten vertellen dat dit een aangrijpend en subtiel drama is in arthouse stijl, waar het acteerwerk er met kop en schouders bovenuit steekt.
En daar ben ik het roerend mee eens. Natuurlijk, het blijft een Nederlandse films, dus enkele cliche's zitten er wel in (na 6 minuten zie je al sex, shocking) , maar anderzijds is het ook een grote verrassing gebleken. Samira Maas zet een prachtige rol neer als Joy. Wat een boeiend karakerstudie is zij. Enerzijds erg sterk en stoer, anderzijds heel klein, breekbaar en onzeker.
Je leeft met Joy mee wanneer zij haar zwangere (en zeer irritante) vriendin door haar zwangerschap helpt. Dit moet toch wel lastig zijn, wanneer je zelf niet weet waar je vandaan komt, wie je biologische moeder is en waarom zij je niet wou? Haar onverschilligheid spat er vanaf.
Helaas was Dragan niet al te fris in de film, maar ach, ik blijf hem een leuk acteur vinden. Je ziet hoe gek hij op haar is, terwijl het bij haar nergens echt 'diep' lijkt te gaan. Ze heeft zoveel muurtjes om zich heen dat ze 'ver weg' voelt. Al komt ze na een tijdje wel meer 'los'. Het telkens terugkerende 'Tu es foutu' vormt een mooie leidraad door de film heen en je krijgt ook steeds beter te zien waarom dit nummer zo toepasselijk is voor haar situatie.
Ontzettend fijn om te zien dat Joy nergens haar geloofwaardigheid verliest. Zowel de film niet als het hoofdpersonage. Mooie afwisseling tussen eenzame momenten en haar 'socialere' momenten. Op een gegeven moment wordt haar gevolg van haar 'biologische moeder' een beetje freaky, maar ook dit blijft realistisch en echt. Je wacht als kijker op het moment dat zij die bel indrukt en haar moeder aanspreekt.
Het camerawerk is intens, je volgt Joy op de voet en de beelden zijn vanuit haar perspectief gefilmd. Je kunt makkelijk empathie voelen voor haar, gezien je alles uit haar beleving ziet. De muziek is ook prima in orde, zelfs de Servische muziek is erg mooi en toepasselijk op sommige momenten.
De mooiste scène was voor mij dan ook het breekpunt van MouMou, waar hij het voor zijn familie opneemt en het haar verwijt dat zij altijd zielig is en zichzelf in de slachtofferrol blijft houden. Zeer realistisch en aangrijpend neergezet.
Thumbs up voor de intense actrice Samira Maas, het indrukwekkende camerawerk en de beklemmende en nieuwsgierigmakende sfeer die gedurende de hele film aanwezig is.
Komtie dan:
Joy Ride (2001)
Alternatieve titel: Road Kill
‘I'm not going anywhere until somebody tells me why I should be afraid of a radio. ’
Geen monsters of enge dieren, geen bovennatuurlijke gebeurtenissen, geen mismaakte mensen.. maar ‘gewoon’ een knettergekke psychopaat die het niet kan verkroppen dat er een geintje met hem is uitgehaald. Grote pluspunt is dan ook dat de dader onbekend blijft. Waar is hij? Wat is hij van plan? Hoe ziet hij er uit? Het niet in beeld brengen van de psycho is dan ook direct het spannendste.
De personages zijn prima en boeiend. Korte maar duidelijke introductie. Beetje stereotype broers, maar ach, het is ze vergeven. Zahn is een interessant acteur, en ook Walker doet het niet slecht. Al snel leef je met de twee broers mee en wens je dat ze ontsnappen uit deze situatie. Met de dialogen is ook niets mis. Het ligt er nergens té dik bovenop. Sobieski vind ik persoonlijk iets minder, maar nog steeds niet vervelend om naar te kijken. Psycho Rusty Nail heeft een angstaanjagende en huiveringswekkende stem die je soms kippevel bezorgd.
Geef je ogen, maar vooral je oren goed de kost bij het kijken van deze film. Prima geluidseffecten die soms meer spanning overbrengen dan de beelden zelf. Dit zorgt voor genoeg ‘ puntje-van-je-stoel’ momenten. Eigenlijk is het een schande dat deze film niet in de bios is uitgekomen, zeker als je ziet wat voor een gedrochten er wel gedraaid hebben..