The Jacket (2005)

Dan heb je zeker een andere film gezien ? Er gebeurd een heleboel.
The village geef je 5 sterren , daar gebeurt juist zeer weinig ?

Helaas kon ik deze film niet in één keer afzien, dus moest ik met de laatste drie kwartier wachten tot de volgende dag. En eerlijk is eerlijk, als ervaren filmkijker overkomt me het toch niet zo vaak dat ik me de rest van de dag loop af te vragen hoe een film af zou gaan lopen, hoe de personages in elkaar zitten (Dr Becker!) en hoe het hen na het einde van de film zou vergaan, hetgeen betekent dat The jacket me bovengemiddeld heeft geboeid. Adrien Brody heeft precies de juiste getroebleerde intensiteit, Keira Knightley speelt meer dan adekwaat, Daniel Craig is geweldig als doorgedraaide medepatiënt, de muziek van Brian Eno raakt precies de juiste snaar, en die desolate sneeuwlandschappen doen het altijd goed bij mij. Aan The butterfly effect heb ik eigenlijk geen moment gedacht (hoewel ik die zo'n anderhalf jaar geleden nog voor de tweede maal heb gezien), misschien omdat dat voor mijn gevoel meer een film van heden-naar-verleden is terwijl The jacket een heden-naar-toekomst-traject heeft, misschien ook wel omdat The butterfly effect veel spectaculairder qua (vele) tijdsveranderingen en (sensationele) gebeurtenissen is terwijl The jacket het juist klein en subtiel houdt. Daardoor komt deze film ook realistischer over, voor zover dat natuurlijk kan met een uitgangspunt als dit, maar op zich had ik met dat "tijdreizen" minder moeite dan met de onwaarschijnlijkheden van bijvoorbeeld die middeleeuwse toestanden in de inrichting, de bezoekers die daar wel zéér vrijelijk mogen rondlopen en een arts die bij mensen thuis electroshocks geeft... maar goed. Voorheen nooit van gehoord, deze film, maar hij was z'n ene euro bij de kringloopwinkel meer dan waard. En nogmaals de complimenten voor Brody's vertolking.

'You can't break something that's already broken'
De Keira-herzieningen, deel 8

Een van de leukste dingen aan Keira Knightley-fan zijn, is dat je vaak wordt verrast door de rollen die ze selecteert. Als een van de grote namen in Hollywood zal ze destijds de lucratieve blockbusters voor het uitkiezen hebben gehad, maar ze is altijd dicht bij haar liefde voor kleine genrefilms gebleven.

The Jacket is daar een fraai voorbeeld van. Met het thema - met behulp van experimentele drugs in de toekomst kunnen kijken na een traumatische ervaring - kun je alle kanten op. Tegenwoordig denk je bij zo'n omschrijving aan wéér een halfbakken sci-fi-thriller uit de bouwvallige Netflix-stal. De inmiddels van de aardbodem verdwenen John Maybury deed er iets veel interessanters mee.

The Jacket kenmerkt zich namelijk door een bijzonder sfeertje. De originele toepassing van duistere kleuren en de neerslachtige toon roepen een desolaat gevoel op dat de gehele film goed wordt vastgehouden. Deels zit hem dat in de setting, met name in die claustrofobie-opwekkende lijkenlades waarin Jack zijn al dan niet letterlijke blik op de toekomst ontwikkelt.

Maar ook de keuze voor Adrien Brody draagt daar sterk aan bij. Brody, altijd al een beetje een vreemde vogel, geeft Jack precies dat rare tikje mee waar de rol om vraagt. Het houdt de film ook extra mysterieus. Is het allemaal echt of illusie; aan zijn gedrag lees je het in ieder geval niet af. En na die dromenvanger in de auto in de slotscène en de daarop volgende muziek ben ik het spoor definitief bijster, wat overigens meer dan prima is bij zo'n film.

In The Jacket is een bescheiden maar leuke rol gereserveerd voor Keira als Jackie, de oudere versie van het meisje dat in het verleden/heden/whatever door Jack werd geholpen langs de weg. Ondanks de gelimiteerde screen time maakt ze een sterke indruk met haar naturelle, gevoelige spel. Een baken van rust te midden van al die mysterieuze karakters.

Ondanks de pluspunten heb ik wel altijd wat moeite om The Jacket uit te zitten. De sfeer wordt zoals gezegd constant vastgehouden, maar het slaat ook wat door in eentonigheid waardoor de gedachten snel dreigen af te dwalen. Dus: telefoon uit en blijven opletten, dan kun je genieten van een erg fijn, klein filmpje dat de tand des tijds goed doorstaat.

Ik verhoog van een zesje naar een ronde zeven.

Boeiende en mysterieuze film die zijn 'de cirkel is rond momentje' heel goed tot op het laatste weet te bewaren qua alle dingen die meespelen en vooral 'een' bepaalde toedracht.

Het verhaal komt vrij fragmentarisch opgang met momenten in Irak, de vrouw met kind die hij op pad helpt en de daarna catastrofale lift met de wijlen Brad Renfro, één van zijn laatste rollen denk ik wel zo'n beetje. Via een al even kort tussenstapje in de rechtszaal geraakt Brody al vrij snel in de inrichting waar weldra alles zal gebeuren. Bepaalde scenes in de inrichting hebben een hoog 12 monkeys en One flew over the cuckoo's nest maar dat heeft verder wat mij betreft niet een negatieve invloed.

Al vrij snel blijkt dat er vreemde methoden gebruikt worden, zeg maar gerust vrij claustrofobisch en beklemmend, door de al even mysterieuze als norse Kristofferson. Wat het idee nu precies is van deze methoden blijft onduidelijk en blijkt dat zelfs te zijn voor de meeste werknemers. Wat wel blijkt is dat Brody in zijn trippende fase niet een flashback heeft maar een flashforward. Hij gaat vooruit in de tijd, komt achter dingen en vervolgens ontspint een best wel kunstig in elkaar gezet plot waarin Brody achter dingen komt, uit wil zoeken en eventueel veranderen. Bepaalde mensen willen weer voorkomen dat er met hem geëxperimenteerd wordt maar Brody wil niets liever. Een vlucht in de toekomst waarin hij toch behoorlijk plezierige momenten beleeft met Knightley maar ook info verzameld om dingen terug in het heden te veranderen. Hamvraag blijft hoe hij om het leven kwam, en niemand die het antwoord heeft of wil geven zoals in JJ Leigh haar geval.

Het plot zit prima in elkaar, uitmuntende casting die stuk voor stuk hun prol prima dragen, Knightly overigens nog met een beetje puppyvet in het gezicht dat haar een stuk aantrekkelijker maakt dan die uitgemergelde look in later films, prima muziek, mooie score, mooi gemaakt flashbacks en een mysterie waarvan alle antwoorden soms pas in de laatste minuten duidelijk worden zelfs een beetje anti-climax zijn. Drama, mysterie, een beetje triest en melancholiek....maar het grote gemis is toch iets extra spanning. De film heeft een hele mooie mysterieuze toon waarvan je je afvraagt wat is nu echt en wat niet maar het wordt nergens echt spannend en dat vind ik wel jammer.

Desalniettemin een bijzondere en boeiend film die vaak door mensen met The butterfly effect vergeleken wordt en dat de laatste beter is. Iets waar ik het niet mee eens ben. Ik vind deze film beter qua setting en mysterie terwijl ik persoonlijk The butterfly effect, door Kutcher en zich het meeste afspeelt in de studenttijd, een beetje vind neigen naar een tienerfilm die ik nooit helemaal voor de volle honderd punten serieus kan nemen. Dan geef ik de voorkeur aan deze.

Prima film, en eindelijk eens een keer gekeken.
3.0 ***