Jenny's Wedding (2015)

De uitspraak "happy people don't have dead grass" was voor mij het hoogtepunt in een verder teleurstellend melodrama, waarin de reacties van de familie van de hoofdpersoon centraal stonden. De film miste intimiteit en subtiliteit en in de kern had er meer "gezegd" kunnen worden. Ik vond de cast solide spelen.

In de trailer zie ik weinig chemie tussen Heigl en Bledel. Hoe is dat in de film gauke?

Er was wel sprake van (enige) chemie, maar de twee samen stonden niet zo centraal, het ging meer om het gebeuren eromheen.

Wat een tutteke, die Heigl. Totaal gebrek aan uitstraling heeft ze in deze film. Haar familie is al even kleurloos en nietszeggend. Het begint eigenlijk meteen met waar het om draait: Het uit de kast komen en de moeilijkheden en gevolgen daarvan. Wat me direct stoorde is dat een volwassen vrouw behandeld wordt alsof ze 14 is en dat de familie er een handje aan heeft om eigen verhalen de wereld in te helpen.

ik voelde geen chemie tussen de twee dames, de relatie werd nauwelijks uitgelicht. De familie, de taboe, het omgaan met een lesbisch familielid, dat is waar de film om draait.

Ik snap dat het er in het echte leven zo aan toe kan gaan, maar het wordt allemaal erg gedramatiseerd. Ze heeft zogenaamd een goede relatie met haar familie, maar kan vijf jaar lang haar relatie verborgen houden totdat ze op het punt staat om te trouwen en een gezin te beginnen.

De sfeer is heel bedrukt, erg neerslachtig. De film lijkt ook met de minuut saaier te worden en het gebrek aan chemie en binding met de personages helpt ook niet. Erg somber, had hier en daar wel een béétje levendiger gemogen.

Ik vond het een topfilm! Ik leefde helemaal mee met iedereen. Ik leek wel een wijf. Zat op sommige momenten nog net geen traantje weg te pinken. Hoofdpersoon, vader, moeder, zus. Ik voelde gewoon mee met iedereen. Ja mooi. Ik houd er van.

Heel mooi!

"Komedie".

Terwijl het toch minstens evenveel drama/romantiek is. Sign of the times. Op zich opent de film ook niet zo heel slecht. Heigl lijkt een soort van miscast, want het is bijna onmogelijk om haar als geloofwaardige lesbienne te zien. Anderzijds plaatst je dat als kijken wel dichter bij de ouders, die eigenlijk met eenzelfde ongeloof naar hun dochter kijken.

Lijkt een beetje belegen ondertussen, een film over een coming out die veel problemen bij familie en buren veroorzaakt, maar de setting van de film vangt dat geloofwaardig genoeg op. De ouders in hun privilegewijkje vol gepensioneerden ogen realistisch genoeg voor de opzet van de film.

In ieder geval, tot zo'n 15 minuutjes voor het einde, waar plots alles in een stroomversnelling komt en ieder uiteindelijk gezellig staat te dansen op het feest. Begrijp dat een film als deze een happy end beoogt, maar dit was toch wel érg slecht uitgevoerd.

Acteerwerk was degelijk maar niks opvallends, de humor is zeer bepert en het drama erg voorspelbaar. In het begin komt de film er nog net mee weg, maar het brakke einde gooit toch wat extra roet in het eten.

1.5*

Heigl en Bledel zijn gewoon niet geloofwaardig als koppel, wat ik eigenlijk het grootste minpunt vond. Het leken meer twee lagere school vriendinnetjes.
Linda Emond (typisch zo’n actrice waarvan ik soms denk ah, daar heb je haar ook weer, maar waar ik dan geen idee meer van heb hoe ze heet of wat ze nog meer heeft gedaan) en Grace Gummer zitten wat dat betreft wat lekkerder in hun rol van respectievelijk de moeder die even moet verwerken dat alles wat anders loopt dan ze had gehoopt en de dochter die het gras bij de buren veel groener ziet.
Geen onaardig drama –te weinig komedie om een komedie te mogen heten vond ik – waar echter een dusdanig geforceerd feelgood einde aan gebreid is dat de kleine voldoende die ik dacht te geven keldert naar een onvoldoende.

Voorspelbaar, gedateerd en bij vlagen irritant mini-drama. En nee, dit keer geen "27 dresses" voor Heigl. Zeer discutabele filmposter. Verhaal wordt maar net overeind gehouden door de cast, maar het waren 94 lange en voorspelbare minuten. Er had meer ingezeten, maar dan zou het drama teveel overheersen en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Hoewel bedoeld als happy end, was het einde van de film tenentrekkend. Slecht bedacht en dito uitgevoerd. Soms vraag ik mij wel eens af of filmmakers dat zelf ook niet zien. Misschien wel, maar was het geld gewoon op. By the way, mijn gras is momenteel morsdood, en nu?

Volgens mij nooit eerder een romantische film gezien waarbij een stel zo weinig chemie heeft. Komt erg krampachtig over wanneer de twee op meer dan een halve meter afstand van elkaar komen. Tel daar het onrealistische gebrachte drama, de niet-werkende humor en de karikaturale familieden bij op en je hebt je door een lange zit heen te worstelen. Ondanks Alexis.

“This is the straightest lesbian movie i have ever watched”.
(Deze quote kwam ik op Letterboxd tegen en beschrijft mijn gevoel over de film perfect)

Matig. Heigl en Bledel hebben totaal geen chemie, en je vraagt je af of de makers wel wakker waren tijdens de scènes van dit duo. Jenny's Wedding zou een film over de coming out van Jenny (Heigl) moeten gaan, maar vreemd genoeg richt de film zich meer op de reacties van Jenny's verschrikkelijke familieleden (broer uitgezonderd). Haar conservatieve ouders reageren zo negatief dat ik graag had gezien dat Jenny ze op het laatst de kerk uit had geflikkerd. Het is een romcom, dus uiteraard gebeurt dat niet.

Film voelt bedoeld (maar ook onbedoeld) ongemakkelijk aan, ik had liever Bledel in de hoofdrol gezien.