Het fijne aan deze film is natuurlijk al de pretentieloze actie zonder al te veel ingewikkeld gedoe of zonder een veel te lang en zinloos begin. De actie is echt met momenten wel weer erg mannelijk, stoer en over-de-top, en dan vooral de scène met de twee trucks, en voor een keer was de actie ook eens te volgen waar ik bij meer recente films dat gevoel niet heb.
Het minder fijne aan deze film is toch wel dat de film een paar vreemde (onbegrijpelijke) sprongen maakt, met als plotse uitschieter de Terminator die plots even van side verandert, en dan tegen zijn eigen instinct gaat, zichzelf uitschakelt, en dan plots weer opduikt aan de juiste side. Ik vond het sowieso al niet altijd logisch verlopen. Robots zonder emoties handelen blijkbaar met momenten toch met emoties. Dat emotieloze komt niet altijd tot zijn recht.
Nog een nadeel aan deze film is dat ik niet het idee heb dat deze film de feiten uit de vorige films respecteert of eer aandoet, en de manier waarop Sarah's verhaal eindigt, is ook wel een beetje jammer. Ging ze geen deel van het verzet uitmaken, of heb ik dat verkeerd voor. En de vader van de nieuwe vriendin van John Connor zou ook deel uitmaken van het verzet, maar wordt hier dan blijkbaar gedood? Die nieuwe vriendin wordt er ook maar plots bijgeschreven, en hebben het blijkbaar gedaan op de nacht voor de tweede Terminator. Ofwel ben ik dat vergeten, ofwel hebben ze er dat gewoon naar aanleiding van deze film bij verzonnen, en toont Connor dan ook geen enkele emotie / referentie naar die gebeurtenis in de "tweede film" wellicht (want in de eerste bestaat hij nog niet). En het moment waarop de Terminator plots even droog zegt, dat de toekomstige John Connor gedood wordt door uitgerekend hem (of al gedood is, in de toekomst), was ook even belachelijk (waardoor hij juist kan anticiperen op dat gegeven in de "toekomst" zodat het niet gebeurt, want blijkbaar werd hij door de versie van de toekomst verrast omdat hij zo vertrouwd is met die robot, maar anderzijds leert hij hier ook dat er geen twee dezelfde terminators zijn.
Een beetje heel vreemd op zich, maar op zich was het al langer dan deel drie duidelijk dat het verhaal zeker niet het sterkste punt van de Terminator-reeks is, laat staan de waarschijnlijkheid ervan, maar hier bereikt het toch wel weer een nieuw dieptepunt. Een ander puntje dat we een beetje missen uit de eerste twee delen is de typische sfeer die de Terminator-reeks met zich meedraagt, en dat zien we hier een pak minder tot niet terug. Het kleurenpalet is wat moderner, maar ook lelijker (lang leve CGI), maar de nieuwe leading lady (en haar vader) + de omgevingen doen het voor mij gewoon niet echt. De hangar, de bunker, het kantoor van de vader doen het toch allemaal niet echt voor mij. Op dat vlak is het allemaal wel een beetje standaard, en dat past eigenlijk ook wel binnen het tijdsframe. Het deed me een beetje denken aan Spider Man qua looks en sfeer. Zelfs de twee actrices lijken op elkaar. Als kind werd ik een beetje afgeschrikt, door de sfeer die we bijvoorbeeld hier, in Spider Man of in Harry Potter terugzien, waardoor ik eigenlijk me nooit in film heb verdiept of nooit veel film heb gezien (en de films die mijn pa zagen, hebben me daar ook nooit toe aangezet, waardoor ik quasi heel mijn leven lang een vooringenomen beeld heb gehad van het medium film).
Arnold Schwarzenegger blijft toegegeven altijd wel een leuke verschijning. Andere acteurs / actrices (of zelfs regisseur) ken ik niet. De hoofdacteur deed me denken aan heel wat andere acteurs (en eigenlijk nog het meest aan die uit Lost, die uit die rockband met dat liedje "You all everybody", Dominic Monaghan of ook aan Chris Pine), en ik had het idee dat hij ook nog een vrij "kinds" gezicht had. Nog een ander kenmerk dat we dan terugzien van Spider Man. Tobey Maguire ziet er wellicht anno 2017 nog steeds uit als een kind. Echt veel indruk maken, maakt de jonge man ook niet echt, al doet hij het ook niet slecht, maar hij lijkt toch wel meer gecast voor zijn typische "mooiboy" verschijning.