- Home
- maxcomthrilla
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten maxcomthrilla als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Så som i Himmelen (2004)
Alternatieve titel: As It Is in Heaven
De laatste hype onder Friese volkskoren, zo heb ik mij laten vertellen door iemand die in friesland alle winkels afstruinde op zoek naar deze dvd. En dat terwijl je er in de regio Nijmegen bijna overal tegenaan loopt.
Toegegeven, ik kan helemaal begrijpen wat men hier zo mooi aan vind. Zwart - wit gezien biedt het verhaal niet meer dan iemand die het rustig aan besluit te doen om een koor te leiden. Dit gaat niet zonder strubbelingen, want bijna elk koorlid kampt met een probleem, die uitgebreid met de kijker gedeeld wordt. De hoofdpersoon zal zich nog eens achter zijn hoofd krabben, want wat hij allemaal niet aan rampspoed op een dag meemaakt riekt naar vals sentiment en zou in een soap niet misstaan.
Maar als ik even een oogje toeknijp moet ik toch zeggen dat ik steeds meer mee ging leven met de hoofdpersonen. Die allen wel erg sympathiek ogen, toch een zwaktebod voor mij. Een beetje coming of age zelfs al zou je hier dan beter van een verlate midlife - crisis kunnen spreken, waarbij men niet altijd helemaal weet wat hij wil. De karakters zijn uitgesproken en hun gedragingen komen weinig subtiel over. Toch kon ik mij aardig in hun inleven.
De hoogtepunten in de film waren de momenten waarbij er teamspirit gekweekt werd en natuurlijk de concerten zelf. Niet mijn muziek, maar hier vond ik het mooi. Lekker feel - good sfeertje met sympathieke personages. En het viel mij nog mee dat men niet vertelde dat de dirigent een hart - infarct kreeg .
Net zoals La Meglio Gioventu een wat sentimentele, cinematografische draak. Toch heb ik mij geen moment verveeld en daardoor ontstijgt deze film bovengenoemde film ruimschoots. 3 dikke warme *
Sakuran (2006)
Alternatieve titel: さくらん
Op visueel vlak is Sakuran een prachtige film. Mocht de film er niet zo fraai uitgezien hebben, zou deze film op ramkoers opm een 0,5* kunnen afstevenen. De vele kleurenpracht is mooi in de film verwerkt, dat het allemaal wat toneelmatigs heeft doet daar verder niets aan af. De kersenbloesems, de bloemenvelden en de kleur rood worden beeldend op camera vastgelegd. De soms vlotte editing was ook een grappige vondst, die helaas niet werd doorgevoerd gedurende de hele film en zo een vroege dood stierf, geheel in lijn met de rest van de film.
De muziek is flink aanwezig, maar nogal afwisselend van karakter. Soms gaf de muziek je het idee alsof je na een reclameblok weer binnen kwam vallen bij een televisieshow of even gauw wat meepikte van een korte commercial over een aanstaand rockfestival.
Zo bevat de film ook een continuïteitsslordigheid. Kiyoha `s naam is als ze oiran wordt plotsklaps verdwenen en als kijker moet je maar net weten dat ze een nieuwe naam heeft gekregen als oiran. Zeker in een film waar de dames nogal eens op elkaar leken, was het lastig om ze soms uit elkaar te houden.
Het verhaal is nogal nietszeggend en de rivaliteit tussen de dames als het op mannen aankomt doet denken aan de film Raise the Red Lantern. Toen Kiyoha in het begin binnenkwam hoopte ik dat zij daadwerkelijk voor een frisse wind in het bordeel kon zorgen, maar na het liefdesverdriet en de steeds nadrukkelijk voelbaardere wijsheid: de vissen horen in een vissenkom thuis en de meisjes van het Tamagikuya bordeel hebben buiten het bordeel ook niets te zoeken, raakte de film nogal in het slop en bleef de film veel te lang aanslepen met nogal nietsbetekende perikelen.
De opmerking van een medewerker tegen Kiyoha, dat hij hoopte dat ze buiten de poorten van het bordeel een gelukkig leven zou leiden voelde nogal misplaatst aan, omdat deze opmerking een gevoel van weemoed teweeg bracht bij Kiyoha. Terwijl zij in het begin van de film nog zo had gezworen om te blijven verlangen naar vrijheid en het nu niet veel leek te schelen of ze was gebleven.
Een verbluffend mooie film ( op visueel vlak dan ). 2,5*
Salaire de la Peur, Le (1953)
Alternatieve titel: The Wages of Fear
Ik heb ook de ingekleurde versie bij Ro - Disc gekocht en ik heb mij er niet aan gestoord tijdens het kijken, waarschijnlijk ook omdat ik nog nooit de zwart - wit versie gezien heb. Toch opmerkelijk dat men Les Diaboliques niet heeft ingekleurd en deze wel.
We volgen de ontwikkelingen van enkele dorpelingen die proberen te ontvluchten aan de hoge werkloosheid die de bewoners aanzet tot een ongekend hoge vorm van passiviteit. Overigens krijgen we niet de indicatie, dat werk lijdt tot een beter bestaan. Luigi, zwoegt en lijkt eerder gestraft dan beloond te worden. Bovendien, kan niemand aan de dagelijkse sleur ontsnappen die het maakt dat men zo graag dit dorpje wil ontvluchten. De dansavonden zorgen nog wel voor vertier, maar het oneindige becommentariëren van elkaar zorgt voor veel onderlinge frustraties. De 1ste 55 minuten leer je de hoofdpersonages kennen incluis enkele onbeduidende personages. De loomheid die vanaf de 1ste 55 minuten afstraalt staat in schril contrast tot de zenuwslopende 2de helft van deze film.
4 personen wagen het erop en storten zich in een avontuur, waarbij sommige mensen zich ongenadig tegen zullen komen en sommige mensen zich tot echte mannen mogen laten kronen. De missie wordt door niemand onderschat, men treedt de wegen dan ook met veel respect tegemoet. Mede daardoor, wordt de angst voor de wegen zo goed overgebracht. In de laatste plaats natuurlijk ook niet minder dan de afwisselende landschappen die men doorkruist. Fantastische beelden levert dit spektakel op. De strijd tegen de weg, de strijd tegen jezelf en de strijd tegen de concurrentie. Op meerdere fronten wordt er geknokt. Een geweldig moment als er op een gegeven moment een soort kameraadschap ontstaat .
Deze film is zeer spannend en waarbij de hoofdpersonen de randjes van de bergen bereden deed ik dat bij de rand van de bank. Het einde van de film is werkelijk prachtig tegenstrijdig. Hij kent geen angst meer en overschat zichzelf .
Toch krijgt deze film van mij bij lange na niet de maximum score omdat de 1ste helft van de film toch wat schril afsteekt bij de 2de helft van de film. De opbouw duurt wat mij betreft iets te lang. 4*
Salinui Chueok (2003)
Alternatieve titel: Memories of Murder
Een boeiende film met een uitstekend, in nevelen gehuld mysterie. De film is spannend, vermakelijk en af en toe bijzonder geestig. Al was het maar omdat de film soms op een ( onbedoelde ) parodie op normaal politiespeurwerk lijkt te zijn. De ondervragingen en vreemde, eendimensionale gedachtengangen waren daar vaak debet aan. De muziek en het camerawerk hadden hun zaakjes ook goed voor elkaar! De film duurt eigenlijk alleen wat te lang. Een 3,5*
Samâ Uôzu (2009)
Alternatieve titel: Summer Wars
Op zich wel leuk om te zien hoe de digitale wereld gedurende de hele film terug blijft komen. De digitale wereld is prachtig en zeer creatief vormgegeven, al vond ik het anderszins ook wel een beetje jammer dat het familieweekend helemaal overschaduwd werd door allerlei cybertoestanden. Ik bedoel, dan ga je op vakantie en vervolgens ga je de hele tijd achter je computer zitten suffen of zitten panikeren over het redden van de wereld, wat minder bombasme had zeker geen kwaad gekund in deze film. Desondanks, veel fraaie animatie ( alhoewel niet topnotch ) en veel uitbundige, energieke situaties ( maar toch ook zeker niet van het niveau: Paprika ). Een 4*
Samaria (2004)
Alternatieve titel: Samaritan Girl
Ki-duk Kim is nou zo `n regisseur waar ik soms wat moeite moet doen om mij te motiveren voor zijn films. Dit zit hem vooral in het aspect dat ik vaak al een beetje weet wat ik kan verwachten van zijn films. Wat weer wat verrassing wegneemt.
Eruit springen doet Samaria dan ook niet, maar het blijkt wel weer een erg authentieke film te zijn. Genoeg pijnlijke situaties in deze film, met als hoogtepunt de confrontatie tussen vader en een hoerenloper die in de aanwezigheid van zijn gezin verkeerd en tot een bepaalde daad overgaat. Wat volgt is ook van de mooiere shots in deze film, met dat schuine camerastandpunt. In het begin komt de film wat langzaam op gang, daarbij vond ik de dood van de vriendin wat makkelijk, in de zin dat ik er niets bij voelde.
Maar als de vader van het meisje bij het verhaal betrokken raakt, krijgen wij een lijdensweg vanuit een ander perspectief te zien. De gemakszucht, het nobele idee van het meisje om haar vriendin een laatste eer te bewijzen, degradeert haar vader indirect tot niets meer dan een lijdend voorwerp die in een uiterste poging om haar te redden besluit om een vakantie in te plannen. Zonder weg te geven of de twee nader tot elkaar komen, zou het verzetje miscommunicatie weg moeten nemen om nader tot elkaar te komen. Net als je denkt dat de vader haar dochter heeft vermoord, prachtige droomscene overigens!, blijkt de hoop het toch te overwinnen en lijkt het leven de personages weer toe te lachen. Waarna, we daarna een fatale dreun toegediend krijgen en er een ontmanteld meisje achterblijft die wel wil, maar niet kan..... Prachtig einde.
De muziek was overigens uitmuntend op sommige momenten. Erg mooi om te horen bij zulke intense scenes, waarin de personages net echte mensen lijken. 4*
Samehada Otoko to Momojiri Onna (1998)
Alternatieve titel: Shark Skin Man and Peach Hip Girl
" Ik ben een kind met schaamhaar "
Aldus een in het wit geklede gangster met een apart loopje en zo eentje waarbij je gaat denken dat hij Elvis Presley weer tot leven brengt. Maar dan wat minder suf.
Yamada is het leukste personage. De manier waarop hij zich eerst af liet bekken, afdroop en vervolgens keihard terugsloeg deed mij wat denken aan ' Sexy Beast Don Logan '. Een film vol met schaamteloze personages die stuk voor stuk over een groot ego beschikken en snel gekrenkt zijn, zeker als zij in hun ijdelheid worden aangetast. Prachtige, onzinnige discussies over bijzaken die de aandacht voor de achtervolging afleiden. De muziek past ook prima in het geheel. Het is alsof een stel stedelingen die dankzij overmatig drank en drugsgebruik, boerenkinkels imiteren die een potje paintbal spelen in het bos, met behoud van hun oude manieren. Lekkere nonsens, een fetisj van de regisseur voor honkbalknuppels en veel leuker dan het vermaarde Cha no Aji. Hulde voor deze gave poster hierboven, straalt de sfeer van de film op een goede manier uit. Personages die het niet zo helder zien en nemen. 4*
Samouraï, Le (1967)
Alternatieve titel: The Godson
Sterke film,
In tegenstelling tot Le Cercle Rouge is deze film wat consistenter in zijn kleuren.
De film oogt lekker grauw. Veel grijs, wit en zwarte kleuren. Deze look wordt slechts af en toe onderbroken als men zich in de nachtclub bevindt. Maar ook de scènes in de nachtclub oogden zeer sfeervol. Ik hou niet van jazz, maar hier was het wel goed op zijn plaats.
Verder een ondoorgrondelijk en cool hoofdpersonage. Jeff oogt stoijcijns en afstandelijk maar vooral berekend. Beetje jammer dat zijn lot niet altijd bij hem lijkt te liggen. Soms net wat te afhankelijk van zijn omgeving. Op zich wel realistisch, maar ik miste daardoor net het grotestke van Jeff. Hij had best wat meer van zich af mogen bijten. hij legt zijn lot nu in de handen van de politie. Dat is eigenlijk mijn grootste minpunt, het hele gedoe bij de politie boeide wel enorm maar was wat onnodig. Alhoewel het natuurlijk wel weer verklaarde waarom Delon `s werkgevers hem dood wilden hebben.
De film bouwt spanning op en geeft gelukkig niet teveel prijs tijdens de rit. Het oogde soms zelfs wat minimalistisch, dat vele lopen over straat, trappen en in de metrotunnels. Treffende locaties die vaak prachtig in beeld worden gebracht dankzij mooi camerawerk. Met name de scène op de brug waarbij de zon op de grijze kleuren scheen was mooi belicht en oogde daarnaast energiek qua camerawerk.
Geweldige rol van Alain Delon die in prachtige kleding is gehuld. Het geeft de film al gelijk wat eigens mee. Na het over dramatische einde van Rocco e Suoi Fratelli kreeg ik beetje twijfels over Delon `s kunnen, maar hier bewijst hij goed een hoofdrol aan te kunnen. Scènes die zich buiten hem afspeelden oogden al gelijk wat minder. Mooi hoe hij tegelijk heel kil oogt maar toch een gevoelige snaar weet te raken zonder veel te zeggen. Vooral gecreëerd door beelden van een alsmaar lopende Delon, vaak in zijn eentje. De muziek sloot ook goed op de gebeurtenissen aan. Prachtig ingetogen soms. Vooral dat muziekstuk dat speelde in het begin en toen Delon thuiskwam nadat hij was beschoten. Verder ook goed acteerwerk van de 2 vrouwen.
Het einde kwam wat onverwachts. Op zich gaaf gedaan. Alleen had ik liever gehad dat Delon de zangeres doodschoot en op de vlucht sloeg of in ieder geval uit de handen van de politie bleef.
Prachtige Criterion uitgave trouwens. Een van de mooiste covers die ik gezien heb. Twijfel nogal tussen 4 en 4,5* Dankzij Delon ga ik voorlopig toch maar voor de laatste optie. 4,5*
San Ging Chaat Goo Si (2004)
Alternatieve titel: New Police Story
Leuk filmpje voor tussendoor waarbij het groepje opgeschoten jongeren imponeren, totdat ze uiteindelijk, bij wijze van spreken, huilend in de armen van hun ouders vallen. Ik vind het niet helemaal rijmen als je eerst iedereen zo genadeloos afslacht en dan ineens emotioneel wordt als je ouders op de stoep staan.
Qua actie was het allemaal best gaaf met veel stunts, achtervolgingen en de jongeren die aanvankelijk de baas waren over de machteloze politie, die slachtoffer leken van wat moedwillig sadisme van rijkeluiskindjes. De emotionele ontwikkelingen tussen Chan en z`n vrouw strookten niet met het vlotte karakter van de film en konden mij niet echt boeien, mede door slecht acteerwerk, waardoor er soms wat stroop tussen de wielen droop. 3*
San Taam (2007)
Alternatieve titel: Mad Detective
Johnnie To wilde duidelijk eens een originele draai geven aan een film die te kampen had met het fenomeen schizofrenie. Geweldig hoe de mad detective meer lijkt te zien dan andere mensen en alle 7 persoonlijkheden van de verdachte hem tot op de koop toe wat lijken te sarren door een relaxt deuntje te fluiten.
Boeiend concept waar genoeg rendement uit gehaald wordt door in het midden te laten of Bun nou helemaal geflipt is of dat hij een gave bezit en door voldoende tijd te reserveren voor de onorthodoxe onderzoekmethoden van Bun, vooral gelachen toen hij zich in een doos van de trap naar beneden liet storten of zich liet begraven of voor het gemak even vergat om een ander weer uit de grond te halen.
De uiteindelijk verrassende climax in de vorm van een stijlvol in beeld gebrachte shoot-out zorgt ervoor dat het geheel nog wel even na weet te zinderen. Je mag als kijker soms niet doorhebben hoe de vork nou precies in de steel zit, dat deert geenszins omdat de film genoeg ingrediënten bevat die gedurende de rit meer dan de moeite waard zijn en op een positieve manier aandacht opeisen. De film steunt dus niet louter op een geniaal slotstuk. 4*
Sang Sattawat (2006)
Alternatieve titel: Syndromes and a Century
Wat een fiasco! Een film die beschikt over 2 prachtige posters en ze vervolgens allebei niet in de vorm van scenes in de film terug laat komen.
Apichatpong Weerasethakul is er in vergelijking met Sud Sanaeha niet op vooruit gegaan. De film opent weer met een gesprek over een patiënt die op bezoek komt en terloops hoopt om wat medicijnen voor zijn naasten mee te kunnen nemen, terwijl de dokter te kennen geeft dat ze dat niet kan doen.
Vervolgens belandden we niet in een gesprek, maar in een waar kruisverhoor. De fase waarin meerdere dialogen herhaald worden maar dan in een stadsziekenhuis, is aardig bedacht maar voelt vooral aan als een gimmick. Het wierp slechts een ander licht op het aanvankelijke kruisverhoor tussen de man en vrouw.
De film kent enkele meditatieve scenes die mij wel konden bekoren, helaas delven deze het onderspit en vangen zij de vele gesprekken in deze film onvoldoende op. De scene met de maan, de rustige cameravoering langs standbeelden ondersteund door muziek, het veterstrik moment bij de zusters en verplegers, de zuiginstallatie en de eindscene zijn gaaf maar kunnen het gemis aan visuele krachtpatserij niet compenseren. De kadrage oogt wel verzorgd, maar echt veel valt er nooit te zien.
Ik was in Sud Sanaeha nog zo te spreken over het spel met zonlicht dat de regisseur speelde en de gelukzaligheid en tijdloosheid die men uitstraalde op die ene zomerse vrije middag en dan krijg je dit voor je kiezen?! Absoluut geen dromerige film, slechts bij momenten wist deze film mij in te palmen. Een klinische film, waar ik het tempo goed kon behappen maar mij stoorde aan de nietszeggendheid van de beelden en de vele 'normale' gesprekken. 2,5*
Sånger från Andra Våningen (2000)
Alternatieve titel: Songs from the Second Floor
Begint sterk maar zwakt naarmate hij vordert wat af.
Pluspunt is de soms gitzwarte humor. Heerlijk oprecht als die dikkerd tegen iemand onthult dat hij liever had dat hij dood was omdat hij dan zijn schulden bij hem kwijt zou zijn. Vond het Zweedse taaltje dat men hier sprak ook prima overeenstemmen met de droge humor in vooral het begin van de film waarin wat mensen de weg kwijt zijn.
Wat mij verder opviel in positief opzicht was dat de beelden soms afgestemd waren op het geluid. Een voorbeeld daarvan was die scene in de bus, waar de lichaamstaal van een vrouw verraadt dat ze meezingt met een nummer. Ander grappig beeldgrapje was Jezus, die oneerbiedvol met slechts een hand aan het kruis hing. Gewoon op de achtergrond tijdens een gesprek, maar enorm grappig. Net zoals het opofferen van je eigen dochter. Er loopt een hoop geschift volk rond in deze film.
Naar het einde toe werd de humor wat herhalender en had ik het wel gehad. Vond de woedeuitbarstingen bijv. niet meer werken na een keer. De dokter die van zijn kleren werd ontvreemd door andere personeelsleden weer wel. Vond de eindscene allesbehalve interessant. Die scene bij die stortplaats duurde te lang. Al was het wel leuk om mensen uit het gras te zien opdoemen die zich uit de voeten maakten toen die dikkerd boos werd. 3,5*
Sátántangó (1994)
Alternatieve titel: Satan's Tango
Herfstvakantie! Het leek mij wel een uitdaging en een geschikt moment om deze film dan eindelijk een keer te verorberen. Omdat sommige hoofdstukken ( zowat ) dezelfde lengte hadden als die van een volledige speelfilm van 45 minuten, heb ik de hoofdstukken maar even gerangschikt:
29/10 - 14:00 The News is They`re Coming
Eenmaal de film net begonnen was drong het besef tot mij door, dat er geen ontsnappen meer aan was. Het eerste shot duurt gelijk 8 minuten, na 1 minuut was de gewenning aldaar om al snel plaats te maken voor verwondering. Terwijl de camera van een afstand, hypnotiserend rustig met de los lopende koeien mee manoeuvreerde klonk er een duizelingwekkend, machtig gezoem op de geluidsband. De overschakeling van buiten naar binnen, waar we wat intriges onder bewoners aanschouwen vond ik in het begin wat lastig te verteren, gelukkig maakte het ongemak al snel plaats voor een boeiend schouwspel. 3,5*
Rise From The Dead
Dit hoofdstuk begint met een magistraal openingsshot waarin 2 mannen door een straat lopen, ''die geterroriseerd wordt door een flink bladerdek, zwerfvuil en een gure, voortjakkerende, huilende wind''. Tarr zorgt voor een prachtig contrast en effect, door zijn camera achter de mannen te plaatsen en ze een paar minuten te volgen, in hun gevecht tegen de natuurlijke elementen. Het gesprek wat erop volgt is vervreemdend, om te besluiten met hun trektocht van de stad naar het dorp. Waarbij de heren naast modderige, soppende akkers onderweg, ook een cafe aandoen, waar een fraai spel met geluid en surrealisme gespeeld wordt. 5*
Know Something
In het 3de hoofdstuk maken we kennis met ''de dokter''. Wat aanvankelijk een zware beproeving voor mij leek te worden, mondt uit in een komisch gebeuren waar Tarr op een geinige manier laat zien hoeveel moeite het kost voor een oude zuiplap, om aan alcohol te geraken. De sfeer in dit hoofdstuk is wederom flink aanwezig, zo worden omgevingsgeluiden ''net zoals in de hele film'' extreem uitvergroot en heeft ''het weer'' geen mededogen met de oude zuiplap. De film besluit met een fraai mise-en-scène spel in en nabij het bos. 4*
29/10 - 18:45 The Spider `s Function
Dit hoofdstuk zal mij niet echt bij gaan blijven. De contexten die zich afspeelden in de plaatselijke kroeg vond ik niet bijster interessant. Gelukkig zit er wel een prachtige scene in waarin iedereen transformeert tot een levend standbeeld en de muziek zich nadrukkelijk laat gelden. 3*
30/10 - 09:00 Comes Unstitched
Een parel van een hoofdstuk. Iets dat volledig op het conto geschreven kan worden door de geniale casting van het meisje. Ik had eerst niet door of het nou een jongen of een meisje betrof. Dit gegeven, tesamen met de grote oren die ze had, maakte dat ze weggelopen leek te zijn uit een sprookje. De manier waarop zij omging met de kat, was een indicatie van wat ze zelf allemaal in haar nog prille leven had meegemaakt. Het shot waarin we minutenlang in het gezicht kijken van haar met de kat onder haar arm en op de achtergrond de wijde, zompige vlaktes zal mij nog lang heugen. 5*
The Spider `s Function II
Tot mijn grote schrik merkte ik op dat er nog een hoofdstuk gewijd zou worden aan de plaatselijke kroeg. In tegenstelling tot het 1ste deel van The Spider `s Function, wist dit hoofdstuk mij wel te bekoren. De dansscenes in het cafe leidden door de levendige muziek en de vreemde gedragingen van de gasten tot een boeiend, absurd en grappig schouwspel. 4,5*
Irimiás Gives a Speech
Dit hoofdstuk duurde slechts 13 minuten. De betreffende monoloog wist mij wel in een bepaalde houdgreep te houden, al was het vooral een opmaak, naar wat er zich later zou gaan ontspinnen. Het was wel opmerkelijk om te zien dat alle bewoners die zich voorheen zo negatief hadden uitgelaten over Irimiás, nu zo stilzwijgend en instemmend mee leken te gaan in de plannen van deze man. 3,5*
30/10 - 13:00 Perspective From the Front
Dit hoofdstuk heeft schijnbaar niet echt veel indruk op mij gemaakt. Het enige wat mij hiervan nog bijstaat is dat de inwoners van het dorp niet allemaal meegaan in het verhaal van Irimiás en zo valt een gemeenschap uiteen waarbij wij achterblijven in het dorp. De tocht die een deel van de gemeenschap maakt, van het dorp naar de stad was wel fabuleus in beeld gebracht met veel mooie beeldcomposities en vergezichten. Alleen weet ik niet meer of deze tocht hier al of in het perspectief vanaf de achterkant zijn intrede doet. 3*
Go to Heaven? Have Nightmares?
Een van de hoofdstukken waarin wij inzicht krijgen in de mythische figuur Irimiás en zijn handlangers. De kwestie: worden de dorpsbewoners beduveld of heeft Irimiás daadwerkelijk het beste met hen voor? dringt zich onophoudelijk op. De woorden hoop en desillusie dringen om de beurt om voorrang. 4*
Perspective From the Rear
In dit hoofdstuk laat Tarr zien dat hij nog steeds mooie, sfeerrijke beelden kan schieten. Na de paarden en de uil in eerdere hoofdstukken, hanteert hij in dit hoofdstuk een stijl van filmen die deze film eigen is. De camera zweeft rustig van links naar rechts, kijkend van buiten naar binnen langs de muren, waarna hij prompt een personage weet te vangen ''die ontredderd tegen een muur aanstaat'', even blijft hangen en weer aanwerk maakt om te vertrekken. Het moment dat iedereen in de auto zit, op weg naar de stad met de stortregens was briljant. 4,5*
Just Trouble and Work
Dit hoofdstuk is wel grappig, maar eigenlijk wat overbodig aangezien de film al had kunnen stoppen na alle doorlopen procedures in het vorige hoofdstuk. 3,5*
No Way Out
We sluiten vervolgens af met de terugkeer van een bepaald personage en zijn zienswijze. Ik zou er niet echt rouwig om geweest zijn mocht ik hem niet meer gezien hebben, maar ik vond het einde perfect. De ongemakkelijke, nadrukkelijk aanwezige klanken op de soundtrack mengen goed met de droombeelden(?) van een kerk en het geluid van klokkentorens. Een hallicinant, abstract en waardig einde van een grootse film waar je nog wel even over na kan denken. 4/4,5*
Conclusie: De hoofdstukken overkoepelen elkaar op een effectieve manier en weten elkaar vaak optimaal te versterken. Qua sfeer zit het allemaal snor, Tarr weet inderdaad een geheel eigen universum te creëeren. Helaas was niet elk hoofdstuk even sterk, maar kent deze film over de gehele linie veel memorabele momenten dankzij superieur, hypnotiserend camerawerk. De voice - over had ook zeker een meerwaarde in deze film, omdat hij geen intenties had om alles even glad te strijken. 4*
Satin Rouge (2002)
Leuke film om een keertje te zien.
Fraaie impressie over het leven in Tunesië.
De beelden uit Tunis zagen er soms prachtig uit. Vooral de herhaaldelijke overzichten van de stad en de nachtopnames waarin de schaduwen van de hoofdpersonen in het felle goudgele straatlicht te zien waren, waren de moeite waard. Het camerawerk was ook verre van statisch. Vooral tijdens het vele buikdansen draaide camera snel rond, waardoor kleuren in elkaar overliepen. Ook gaf de camera, de onzekerheid bij de moeder goed weer, zonder veel woorden er aan vuil te maken.
Het verhaal is vrij saai maar onderscheidt zich dus door fijn camerawerk en mooie buikdansscènes waarin vele vetrolletjes wedijveren, dat wel. Het hele gedoe tussen moeder en dochter en dan vooral de inmenging van de vriend van de dochter hierin had er wat mij betreft niet in gehoeven. Redelijke film dus, voor een keer. 3*
Saving Private Ryan (1998)
Het 1ste half uur was absolutely fabulous, ondanks dat het er soms wat nep uitzag, er leken alleen nog wat frietjes te ontbreken. Daarna verzandde de film in een steeds langzamer tempo en een eendradige invalshoek van oorlogvoeren. Ik leefde absoluut niet mee met de personages, dat was samen met de te lange speelduur het grootste manco aan deze film. Toch maar verhoogd, vanwege enkele goede actiescènes en dialogen. *3.
Saw (2004)
Omdat ik momenteel veel films een herziening gun, heb ik deze film al weer voor de 3de keer gezien.
Saw blijft voor mij gewoon een film, die meer is dan een hype. Ik weet zeker dat er de komende jaren nog duizenden mensen van gaan genieten. Saw gaat immers nooit vervelen. De zieke spelletjes die er gespeeld worden, de meedogenloze killer, de vele flashbacks, de onwetendheid en achterdocht van de personages in de badkamer en de spreekwoordelijke klap in het gezicht die je krijgt, tijdens de climax, zorgen voor een film die overeind blijft staan tussen films die zich alleen maar richten op gore of op te lange oninteressante intro `s.
Omdat deze film mij niet zo in shock achterliet, zoals bij een 1ste en 2de kijkbeurt, waarbij ik nog wat kon puzzelen, krijgt deze film een 4,5*
Saw III (2006)
Alternatieve titel: Saw 3
Leuker dan ik verwacht had. Mede door mijn omgeving verwachtte ik een film die bol zou staan van de gore. Maar dat bleek reuze mee te vallen. De film keerde zelfs terug naar zijn roots door telkens in beeld te brengen hoe de slachtoffers van Jigsaw thuis verrast werden . Dat bracht veel spanning met zich mee. Daarnaast had ik in Saw II het hoe en waarom gemist. Zeg maar de motivatie van Jigsaw om zijn slachtoffers te straffen. Hier is dat gelukkig weer helemaal terug.
Saw III is een spannende, onvoorspelbare film met veel amusante boobytraps. Alleen jammer, dat ik nooit echt geschrokken ben. Het is al een tijdje dat ik een film heb gezien die mij eens de stuipen op het lijf joeg. 4*
Saw IV (2007)
Alternatieve titel: Saw 4
In het begin vindt men het nodig om het menselijk lichaam letterlijk te ontleden, waarna Jigsaw `s spelletjes in gang worden gezet. Gore - liefhebbers zullen waarschijnlijk smullen van een scene waarbij organen vanuit het lichaam naar de buitenlucht getransporteerd worden, ik prefereer liever wat meer spanning en juist daar faalt deze film.
De boobytraps van Jigsaw zagen er als gewoonlijk weer leuk uit en vormen voor mij een groot deel van de aantrekkingskracht van de Saw - reeks. Desondanks gingen sommige tricks wat meer lijken op eerdere vallen uit andere delen.
Uiteindelijk heb ik mij toch wel geamuseerd, al vond ik het jammer dat Jigsaw `s motivatie voor het spelen van doodspelletjes er nogal expliciet bij wordt gesleept. Het camerawerk zag er net zoals in de andere delen gaaf uit. 3*
Scaphandre et le Papillon, Le (2007)
Alternatieve titel: The Diving Bell and the Butterfly
Prachtige film met verfrissend camerawerk,
Het ontwaken na een comateuze toestand wordt vaag in beeld gebracht, net zoals de camera perfect weergeeft dat Jean-Dominique Bauby zich niet kan focussen op een bepaald voorwerp en geluiden bestaan uit onsamenhangende ruis.
Ondanks de toestand waarin Jean verkeert, probeert hij zijn leven zo goed als het gaat op te pakken. Op zich geen uniek gegeven, maar wat dit proces zo leuk maakt is de voice - over van Jean die op de gebeurtenissen om hem heen commentaar levert, zonder dat de omgeving hem kan horen. Dit levert hilarische momenten op, als naasten van Jean opmerkingen te serieus nemen terwijl hij er zelf om kan lachen of als pleziertjes hem ontnomen worden, in de wetenschap dat hij zelf niets aan die situatie kan veranderen.
Gedurende de film ontvouwt zich wat er zich die bewuste dag heeft afgespeeld en zien wij hoe Jean met zichzelf geconfronteerd wordt in zijn beperkingen. Tevens zien wij hoe hij met zijn omgeving tracht te communiceren. Dit levert vele hartverwarmende momenten op. Met name die scene aan de zee is geweldig.
Flitsende beelden ondersteunen het geheel. En geven Jean nog steeds het idee een wereldburger te zijn die zijn fantasieën kan bewerkstelligen of opnieuw kan beleven. De verbeeldingskracht die hij nog steeds bezit is gevarieerd. Ze deden mij denken aan Jeunet. Alleen dan met wat minder spetterende kleuren en wat minder gestileerd allemaal.
Muziek is vaak wel aardig, al gingen bij die openings chanson mijn haren even overeind staan. Fantasierijke, frisse film dus die functioneel gebruik maakt van de camera. Sterke beeldtaal dus. Alleen minder was dat constante herhalen van dat alfabet. Krijgt zeker een optie op meer in de toekomst. Voor nu 4*
Scarface (1932)
Alternatieve titel: Scarface, the Shame of the Nation
Echt een spannende gangsterfilm kan ik Scarface onmogelijk noemen. De eerste matpartij in het cafe was droevig slecht in beeld gebracht en geacteerd. Of ze hadden vroeger nog geen stand ins die de klappen op mochten vangen of ze verzuimden om stootkussens in hun kleren te doen, maar een gangster die in de lucht slaat waarna gangster 2 afdruipt en doet alsof hij pijn in zijn maagstreek heeft gaat er bij mij moeilijk in.
Paul Muni gedraagt zich als een veredelde clown, hij is constant bezig met zijn eigen reputatie en probeert aan de lopende band spitsvondige opmerkingen te maken. Echt dreiging gaat er nooit van hem uit. De gangsters tegen wie hij een oorlog ontketende waren suf, het leek bijna een carnavalsoptocht zoals men Muni en zijn vriendin in het cafe bestookten met hun nieuwe wapens i.p.v. halt te houden en hem uit te roken.
Verbazing alom rondom de gangster die tot telefonist gebombardeerd wordt. Vreselijk onleuke slapstick die niet past bij een misdaadfilm of je moest er een complete satire van maken. Het leek bijna alsof Hawks de gangster zo te kakken zet. Zo van, lekker puh.....Mensen zonder een fatsoenlijke opleiding kunnen niet lezen, schrijven, zijn doof en kunnen niet telefoneren.
Gelukkig kijkt de film wel vlot weg en blijkt het straatdecor in sfeervol zwart - wit te zijn weergegeven en dat maakt dat ik bij momenten zeker kon genieten van Scarface. 2,5*
Scarface (1983)
De 1ste keer was ik best wel ondersteboven van deze film. En vond ik het een sfeervolle uiterst geweldadige film met een boeiend verhaal, zeker als je de speelduur in acht neemt.
Daar waar het einde mij tijdens de 1ste kijkbeurt afhield van 5 sterren, blijft er nu van de rest van de film ook niet meer veel gedenkwaardigs over.
Er zitten enkele geslaagde scènes in, met name aan het begin. Vooral de versiertrucjes bij de dames deden het hem. Alleen jammer dat de film verzandt in een simpel rise and fall verhaaltje. Naarmate Pacino meer bezeten raakt door de drugs, naarmate mijn interesse afnam. De film verliest zijn luchtigheid en gaat verschrikkelijk over de top richting het einde. Wat rest zijn 3* dikke sterren.
Sceicco Bianco, Lo (1952)
Alternatieve titel: The White Sheik
Alweer een leuke Fellini,
Gelijk weet hij weer de juiste sfeer te benaderen. De film opent met een autorit, terwijl er op een fontein wordt ingezoomd. Klein detail maar wel fijn voor de sfeer.Het zegt zoveel meer, dan dat de personen uitspreken dat ze in Rome zijn.
Hele vlotte, grappige film eigenlijk. Het verhaal is simpel maar de personages fleuren het geheel wat op. Met name de gezichts uitdrukking van die tante is veelzeggend, wat een nieuwsgierigheid straalt er van haar af. Super komisch hoe Ivan zijn familie telkens maar weer om de tuin moet leiden. De film wordt nergens echt dramatisch en oogt zelfs al wat surreël bij momenten. de witte sheik die schommelt tussen 2 bomen in.
Verder heerlijke muziek en een fijn weerzien met mijn heldin Cabiria. 4*
Schindler's List (1993)
Lang uitgesteld, maar dan eindelijk een keer gezien.
Ik vreesde vooraf voor een soort 2de Saving Private Ryan. Na een daverend begin stortte die film helemaal in, doordat Spielberg zonodig een sentimenteel tintje aan de gebeurtenissen na d - day meegaf in de vorm van een melodramatische en simpele zoektocht naar een soldaat genaamd: Ryan.
Het personage Oskar Schindler mag hier dan ook nogal geromantiseerd zijn. Iets waar Timbo het in eerdere posts ook al over had. Gelukkig gedraagt hij zich niet constant als een braverik. Toch, kon ook dat niet verhelpen dat het verhaal rondom Oskar Schindler mij gestolen kon worden.
Gelukkig viel er hier meer te beleven dan enkel een verhaaltje te volgen. Een bijna on - Spielbergse film waarin hij erin slaagt om de gruwelijkheden van de 2de wereldoorlog op het scherm te brengen. Je voelt als kijker perfect aan dat de Joden steeds verder in het nauw worden gedreven en als je het niet voelt dan krijg je het wel te zien. De oorlog zelf wordt nergens geromantiseerd, vooral de Joden krijgen er dus flink van langs. En dat bijna 2,5 uur lang. Executie scenes, beschietingen op willekeurige Joden uit vermaakoverwegingen en vele andere mens onterende praktijken passeren de revue. Aan de hand van vaak sterk acteerwerk van vooral Goethe, die moeilijk te peilen is.
Verder weet Spielberg perfect een gevoel van angst, onbehagen en een verstikkende benauwdheid te creëeren. Toen de treinwagon met de dames in het concentratiekamp arriveerde maakte een soort van beklemmendheid zich van mij meester. Ze zouden toch niet? Al helemaal tijdens de scène waarin ze allemaal in een doucheruimte werden geduwd en berustte in wat er zou gaan komen. Verder gelukkig ook wat minder afscheidsmomenten tussen intimici. Oorlog is immers abrupt en nietsontziend, de daarbij horende scheidingen voelden nu veel heftiger aan. met name toen de kinderen hun moeders gedag zwaaiden.
Verder was ik ook positief verrast hoe Spielberg hier met de kleuren zwart en wit werkten. Veel felle belichtingen, niet alleen maar grauwigheid. Vooral de ondergrondse scène in de tunnel was prachtig geschoten. Qua muziek aangenaam. Beetje jammer van de kinderliedjes tussendoor, dat was dan weer niet nodig geweest.
De onschuld werd immers al perfect uitgebeeld aan de hand van een klein meisje gehuld in een rood jasje. Stukken subtieler dan dat gezang.
Jammer ook, dat de film te lang doorging. Zo `n 5 minuten durende scène waarin Schindler nog eens geëerd werd was voor mij vooral dubbelop en nogal contrasterend met de toch wel harde toon van de film eerder. Het kwam vreselijk misplaatst en gemaakt over. De intensieve band die Schindler met de Joden had opgebouwd was nu als sneeuw voor de zon verdwenen. De voorgaande scène in de grote zaal had volstaan. Nu werd de sentimentaliteit storend, iets wat ik bij de douche - scène niet als zodanig ervaarde.
Desalniettemin een fijne film die geen moment verveeld. Samen met Raiders of the Lost Ark Spielberg `s beste film. En het maakt mij zelfs benieuwd naar Munich.
Maar een meesterwerk? I will take (much) more than this.....4*
Schneider vs. Bax (2015)
Fijn!
Zoals altijd bij Van Warmerdam. Een vreselijk absurd verhaal, een ware klucht. En toch uitermate charmant hoe een huurmoordenaar zijn dag niet heeft en in werkelijk alles wordt tegengewerkt. Slechts het einde had wat beter gekund. De vele gastpersonages sieren deze film met als hoogtepunt, de overspannen dochter, het bezoek van opa of de hoer uit Culemborg. Onibaba is ook nooit ver weg met de geslaagde locatiekeuze. Benieuwd naar de volgende Van Warmerdam! 4*
Science des Rêves, La (2006)
Alternatieve titel: The Science of Sleep
Vooral sterk aan deze film is het spelen met locaties. Ik had geen weet van wat er zou gaan komen. Telkens weer kom je terecht in een andere wereld. De ene nog mooier dan de andere. Een ogenschijnlijk simpel verhaal wordt door middel van veel animatiestukjes, creatief vormgegeven. De realiteitsstukjes waren vaak wat minder creatief maar wel humoristisch en lief om te zien. Vooral de stuntelige ontwikkelingen tussen 2 heerlijk op elkaar ingespeelde hoofdrolspelers.
Bijna constant met een lach op mijn gezicht het veelzijdige karakter van Bernal aanschouwt. Geweldig hoe hij het ene moment heel enthousiast en energiek is, dan weer eigenzinnig in zichzelf pratend en aanstellerig als een klein kind en dan weer in een romantische bui is.
Verder ook hardop gelachen. Leuk, als een toevallige vooorbijganger wordt natgegooid .
Genoeg inspiratie opgedaan voor mijn handvaardigheidslessen ook.
Een prachtig stukje cinema! 4,5*
Scott Pilgrim vs. the World (2010)
Grappig!
Michael Cera is perfect op zijn plaats als droogkloot in een verder absurde omgeving. Het idee om tegen 7 exen van je toekomstige vriendin te vechten is tof doch enigzins voorspelbaar en veel. De gevechten zijn allemaal meer dan de moeite waard maar je zit soms gewoon te wachten totdat de volgende ex gaat arriveren. Gelukkig bruist de film constant dankzij leuke wetenswaardigheden die even in beeld verschijnen, dankzij geweldige dialogen en door de over de top aanpak zoals we van Wright wel gewend zijn. De confrontatie tussen Scott en de Veganist is het gaafst, al komt zijn gevecht tegen de dj tweeling dicht in de buurt. Ongelofelijk hoe goed Wright zijn film daar voorziet van special effects!
Topfilm! Een dikke 4*
Se7en (1995)
Alternatieve titel: Seven
Het is al lang geleden dat ik deze film gezien heb, en de 1ste keer vond ik hem wel mooi maar na een 2de kijkbeurt is de flow er wel vanaf. Ik vond hem nergens eng worden en de moorden verbleken bij die van Saw.
Het gegeven van de 7 zonden vond ik wel goed gevonden en goed uitgewerkt. Het einde, is wel aardig. Alleen jammer dat je niets te zien krijgt, in tegenstelling tot bij Saw. 3*
Seance (2021)
In een lange tijd niet zo`n sfeerloze horror gezien als dit wanproduct.
Nochtans houd ik erg van horrorfilms, zelfs al zijn ze nog zo afgelebberd. Probleem hier, is een totaal gebrek aan sfeer. Bam! Daar stonden wij gelijk in de eerste scene naar een ritueel te kijken. Geen introductie van het landschap, de kostschool, opmerkelijke trivia, helemaal niets. En het bleef helaas allemaal vrij nietszeggend en vooral erg duf, tuttig en lelijk gefilmd.
Secreto de Sus Ojos, El (2009)
Alternatieve titel: The Secret in Their Eyes
Een nogal typische vertelling, met 2 Argentijnse (macho)mannen in een soort van midlifecrisis èn heldenrol, aangezien zij zich niets aantrekken van het gezag boven hen, in de vorm van een rijkeluisdochter die haar ontzag lange tijd ontleed aan het feit dat ze aan de prestigieuze universiteit van Harvard gestudeerd heeft. Ik vond het wel geinig hoe de 2 mannen alle regels aan hun laars lapten of zich opvallend gedroegen als ze op een geheimzinnige onderneming waren.
De film heeft wel veel te lijden onder nogal veel makke gebeurtenissen en een chronisch gebrek aan spanning. Nou ben ik wel gecharmeerd van de Who Dunnit - film, maar als het ook nog eens aanvoelt als dè Argentijnse Baantjer en de Argentijnse sfeer, behoudens een magistraal moment in een voetbalstadion ( prachtig hoe de camera het voetbalstadion binnendwarrelt ), wordt weggedrukt blijkt deze film weinig bestaansrecht voor mij te hebben.
Een simpel verhaal dat leunt op wat Junta verwijzingen en weinig spanning blijken gelukkig niet catastrofaal te zijn. Daarvoor kijkt de film gewoon wel redelijk weg en bevat hij genoeg verzorgde camerastandpunten, al is het jammer dat de editing snel over gaat tot de orde van de dag in plaats zich verder bezig te houden met stabiele mooifilmerij. Een 3*
See No Evil (2006)
Vond het goed meevallen als ik hier naar het lage gemiddelde kijk,
Gewoon lekker hersenloos vermaak zonder logica of aanwezige spanning, maar met een lekker vies en grauw hotel, smerige en grappige moorden en een fijn tempo dankzij snelle editingtrucjes en vreselijk domme, ondeugende jongeren.
De killer zelf vond ik nooit imposant, meest frappant en slecht vond ik die aankondiging nog wel als hij in de buurt was dan hoorde je vliegen zoemen. Vreselijk voorspelbaar dus in die zin. Qua amusementswaarde verder gewoon goed te doen, aangezien het moorden vrij snel begint en je niet een eeuwig durende, nietszeggende aanloop van 40 minuten hebt waarin je jezelf louter kunt storen aan slechte acteerprestaties ( Texas Chainsaw Massacre 1974 ). 3,5*