- Home
- maxcomthrilla
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten maxcomthrilla als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
M - Eine Stadt Sucht einen Mörder (1931)
Alternatieve titel: M
Deze film valt nauwelijks gedateerd te noemen. Het camerawerk is fijn, dat komt doordat de camera een fijne afwisseling hanteert tussen een persoon van dichtbij inzoomen en daarna wordt er gefilmd vanaf de stoep ertegenover, waardoor het grappig wordt hoe met name de zwervers lopen. Het camerawerk maakt de bewegingen van een personage zo erg interessant.
Grappig is de film ook, met name de verdachtmakingen onder de letterlijk brullende Duitsers. De krachttermen vlogen soms werkelijk om mijn oren heen: Du Schweinzkehl vond ik toch wel een van de opmerkelijkste. Toch gaven al deze gesprekken, monoloog of dialoog, een goed beeld van de onrust onder de plaatselijke bevolking. Ook een leuk gegeven dat zelfs de criminelen zich druk maken om een kindermoordenaar. En terecht!
De schaduw die af en toe opdook met zijn wijsje was leuk bedacht. De inspecteur had het op een gegeven moment over 4,5 miljoen burgers die in onrust leefden. Ik neem dan aan, dat het over de hoofdstad Berlijn ging. Tegenwoordig leven er zo `n 3,1 miljoen mensen in Berlijn. De bevolking is behoorlijk gekrimpt aldaar of de bewering van de officier is lariekoek.
Het einde van de film is gewoon een grote farce. Ik wilde in deze film absoluut geen zielig hoopje ellende zien, die geen schim was van zijn eerdere vertolkingen . Bovendien vond ik het proces tegen de kindermoordenaar belachelijk, realistischer als ze hem gelijk hadden gelynchd . 3,5*
Ma Femme Est une Actrice (2001)
Alternatieve titel: My Wife Is an Actress
Redelijk amusante komedie,
Verschilt op een paar essentiële dingen van zijn Hollywood collegafilmpjes. Daar waar menig high school komedie alle personages introduceert of vooral de coolheid of gebrekkigheid van bepaalde personages. Introduceert een voice over hier de stad Parijs. Gewoon wat simpele wetenswaardigheden. Toch wordt je daardoor gelijk in de stemming gebracht.
Inhoudelijk gewoon ontzettend voorspelbaar maar wel met wat grappige trucjes erin. Toneellessen volgen, een korte uiteenzetting waarom het leven met een actrice niet meevalt en het pendelen tussen Frankrijk en Engeland met de trein, wat mij deed denken aan Les Poupes Russes. Al is deze film zwaar ondergeschikt aan die film. Daarvoor bevat deze film te weinig visueel vernuft.
Wel aardige hoofdrolspelers. Met name Charlotte Gainsbourg oogt charmant, wat ook te zeggen valt voor de voortkibbelende zuster van Ivan. Veel gedoe rondom een eventuele besnijdenis, dat niet altijd grappig is. Ook niet meer dan een aardig zijlijntje eigenlijk. Wel een vermakelijke film, maar meer een uitgekauwde love story dan een echte dijenkletser. Iets teveel gedraai over en weer. Toch was er wel wat chemie tussen de hoofdrolspelers voelbaar. 3,5*
Ma Mère (2004)
Alternatieve titel: My Mother
Niet slecht, maar een diepgaand, sympathiek, esthetisch of echt boeiend portret wil het niet worden. Zag gisteren Huppert nog in 8 Femmes en daar is ze toch wel van een ander niveau als hier. Garrel speelt zijn rol wel met overtuiging, zijn acties waren vreemd maar dat kwam natuurlijk door het plot.
Sex is hier nogal ingeburgerd. Verwacht niet van de figuranten uit de film dat ze corrigerend op zullen treden nadat de hoofdpersoon in een winkelhal zich laat bevredigen door een meisje. Verwacht geen film die subtiel omspringt met het thema incest, het is vooral een middel om er maar lustig op los te experimenteren, verwacht geen film die ook maar een moment prijsgeeft waarom de hoofdrolspeler de godganse dag de tijd heeft om maar te lummelen en te doen wat hij zelf wil. Natuurlijk was hij op vakantie, maar kreeg de indruk doordat moeder haar zoon lang alleen liet soms, dat hij geen enkele verplichting had.
Choquerend? Masturberen op mama `s foto `s, naaktlopen in het plaatselijke stadje onder het welbekende motto: niemand kent mij, vrijen in het openbaar, masturberen terwijl mama opgeborgen lag, op veel te gemaakte muziek: namelijk Happy Together werd weer eens uit de kast getrokken, net zoals het poëtisch bedoelde Adagio for Strings, ware het dat deze film niet poëtisch en passioneel is, iets waar ik Adagio wel voor vind staan. Kortom, niet functioneel en dat steekt: totaal geen aantrekkingskracht tussen moeder en zoon en veel te plat en voorspelbaar om poëtisch te zijn. 2,5*
Ma Vie en Rose (1997)
' Vader, moeder en hun zoontje ' lopen het gazon op voor een welkomstfeestje bij hun nieuwe buurtgenoten, terwijl moeder verzucht dat ze de 1ste zijn, waarna er prompt uit alle hoeken van de straat een enorme bedrijvigheid ontstaat van allerlei mensen die ook op weg zijn naar het welkomstfeestje van de nieuwe buurtgenoten. Ik had echt gelijk het idee naar een Franse film te kijken!
Alleen Fransen kunnen zulke mooie feel good komedies maken waarin drama en humor hand in hand gaan. Echt een frisse, kleurrijke film met veel leuke fantasietjes erdoorheen verwerkt in de vorm van droomsequenties. Sterk staaltje van magisch realisme die ik maar al te graag verorber. De zoete nasmaak leent zichzelf uitstekend om een wat serieuzer thema zo te behandelen. Deed mij denken aan Toto le Heros en het later gemaakte C.R.A.Z.Y., precies hetzelfde gemoedelijke sfeertje. 4*
Maboroshi no Hikari (1995)
Alternatieve titel: Maborosi
Het begin deed mij allemaal niet zoveel maar eer de man zijn Maboroshi had gezien werd de film gelijk wat interessanter. De confrontatie met de plaats waar het drama zich afspeelde was al indrukwekkend, maar ook het op proberen te pakken van het ' gewone ' leven zoals ik dat altijd zo mooi en zonder poespas weergegeven zie in Koreeda `s films was zeer mooi. 2 ontwrichtte gezinnen die samen op de veranda nader tot elkaar kwamen door samen een theetje te drinken.
Soms ergerde ik mij wel aan de steeds maar doorsluimerende beslommeringen van de vrouw. Dan dacht ik mens, zegt nou toch gewoon eens wat je op je hart hebt, maar anderzijds was het ook bewonderingswaardig hoe zij er ten alle tijden wat van probeerde te maken. Hoogtepunt was inderdaad het einde met die begrafenisstoet en alles wat erop volgde. 4*
Machinist, The (2004)
Alternatieve titel: El Maquinista
Wel een aardige film die een paar sterke momenten kent zoals de rit in het spokenhuis. Maar in zijn totaliteit miste ik toch wel wat ( onderhuidse ) spanning. Christian Bale is sterk in zijn rol en zorgt er uiteindelijk voor dat een echte teleurstelling uitblijft. De climax vond ik namelijk niet zoveel noemenswaardigs toevoegen aan de film. 3,5*
Madeo (2009)
Alternatieve titel: Mother
Stroef!
Op visueel vlak ben ik zelden van zo `n koude kermis thuisgekomen als hier. Zo `n scene waar die moeder aan het dansen is in de natuur is zo truttig, achterhaald: zo saai in beeld gebracht. Als je niet weet hoe je een surrealistische scene aan je film toe moet voegen doe het dan ook niet! En dan te bedenken dat de regisseur van Memories of a Murder verantwoordelijk is voor deze éland.
Ik vond de film ook totaal niet aangrijpend en de moeder - zoon relatie ( waar de hele film zowat om draait ) vond ik nooit hartverwarmend. Ik vond het allebei maar akelige mensen. De film wordt wel wat interessanter naarmate moeder verder ontspoort. En de eindscene is dan plots weer best mooi op visueel vlak, helaas komt het allemaal veel te laat. Een 2,5*
Mah Nakorn (2004)
Alternatieve titel: Citizen Dog
Goede stoepen aanleggen is een hels karwei in Bangkok. Dit geldt al helemaal voor Silom Road, waar zakenlui, marktlui, toeristen, tuk tuk bestuurders, sucky, sucky for 10 Dollar types en prostituees die wel aan de prijs zijn, elkaar voortdurend tegenkomen en er niet voor terugdeinsen om in het zand of cement te banjeren, noodgedwongen soms omdat een marktkraam nou eenmaal ruimte opeist.
Als ik Bangkok zou mogen omschrijven dan zouden chaos, bedrijvigheid en kleurenpracht de lading alvast flink dekken. Dè stad met de gaafste taxi `s, omdat ze niet allemaal dezelfde kleur hebben, maar roze, gifgroen, geel danwel paars uitslaan.
Mah Nakorn is een geweldige exponent van wat Thaise cultuur en vermengt hem met humor, in al zijn absurd- en onzinnigheid. Zo doet een drukke bus dienst als relatiebemiddelingsbureau, zo maakt de smog plaats voor andere levensbedreigende dingen die in de lucht zitten en wordt er stilletjes naar Boeddha gerefereerd als de regisseur met een geinige theorie rondom reïncarnatie of wedergeboorte op de proppen komt zetten.
De slapstick achtige taferelen met bijbehorende cheesy muziek en de aparte personages die zich hullen in een wereld waar blauw en roze prima naast elkaar gedijen, maken van deze film een groot, grappig kleurenfeest. Little ma'm en haar knuffelbeer zijn geweldige vondsten. Ik kwam in ieder geval niet meer bij, van die scene waarin Little ma'm aan het gokken is en tussendoor even nipt aan haar melkfles.
Mah Nakorn had een sneer kunnen zijn naar de sociale netwerken waarmee we tegenwoordig steeds meer communiceren, opdat mensen die zich niet in dit tijdperk willen/kunnen mengen langs de kant staan toe te kijken, net zo als Mah Nakorn een tragiekomedie had kunnen zijn over een jongeman met een onbereikbare liefde, met alle nare gevolgen van dien.
Pogingen tot drama komen gelukkig nooit van de grond, omdat de regisseur telkens geinige wendingen aan het verhaal geeft, waardoor Mah Nakorn tot een creatieve, vrolijke en kleurrijke boel is verworden, waar je constant aan het grijnzen bent als je ziet wat er allemaal op het pad van Pod komt. Een verhoging: 4,0* = 4,5*
Majo no Takkyûbin (1989)
Alternatieve titel: Kiki's Delivery Service
Wederom weer een heerlijke animatiefilm. De muziek vond ik wat minder, maar alle andere fijne Ghibli elementen waren weer aanwezig. Met name de fijne humor. Bv. Toen die oude man in de auto, de vriendin van Kiki ervan betichtte dat ze zich te mannelijk kleedde. En dat terwijl ze een rok droeg. Verder ook een magische sfeer in deze film en leuk ook dat heksen nu eens een keer niet met het kwaad worden geassocieerd.
Ik heb me erg vermaakt met de opmerkingen van de kat. Heerlijk hoe droog hij af en toe uit de hoek kwam:
Kiki: Oh, what a lot of beautiful buildings.
Cat: Yes, I see a lot of buildings.
Een beetje jammer dat de kat naarmate het einde vorderde wat vergeten werd . Toch een leuke film, die niet kan tippen aan Tonari No Totoro of aan Princess Mononoke. Een kleine 4,5*
Mala Educación, La (2004)
Alternatieve titel: Bad Education
De invalshoek waar voor gekozen wordt is een boeiende. Het laatste wat Almodovar lijkt te willen is de personages zo getraumatiseerd mogelijk neer te zetten. Het blijft allemaal erg luchtig, dat komt vooral doordat de slachtoffers niet in hun slachtofferrol blijven hangen. tenminste, op het 1ste moment .
In het begin had ik zoiets van: Nee, hè! We gaan toch niet telkens het wel en wee van een paar drag queens volgen? Die vrees bleek gelukkig ongegrond.
Al gauw switcht de film tussen heden en historie. Daarnaast is de werkelijke wereld soms moeilijk te herleiden, omdat de film op de achtergrond blijft meespelen.
Gael Garcia Bernal speelt weer eens een voortreffende rol in een aardige film die bolstaat van vrolijke, zomerse kleuren. Sommige beelden ogen daarnaast wel aardig, maar nooit verbluffend mooi. Kleine 4*
Maltese Falcon, The (1941)
Alternatieve titel: Maltezer Valk
Inmiddels ben ik het film noir genre af aan het struinen en het moet gezegd worden, ze vallen mij goed mee! Ik ben wel ontvankelijk voor de ingrediënten die in verscheidenen film noirs terugkomen. The Third Man en The Night of the Hunter zijn op dit moment mijn torenhoge favorieten ( alhoewel ze misschien niet voor iedereen de aspecten van een typische film noir bezitten ), maar ook de vele Hollywoodproducties komen vaak duister, vermakelijk danwel spitsvondig voor de dag.
The Maltese Falcon heeft mij nooit echt aangesproken, vooral omdat ik na de miskleun Casablanca, Bogart moe was. Maar toen ik laatst in de cinematheek stond, drukte ik de film maar wat graag in mijn handen, ik was er helemaal klaar voor!
De sfeer, is het beste wat de film te bieden heeft, niet zozeer omwille van mooie zwart - wit beelden, maar vanwege de ( soms zelfs geestige! ) plot en de bijbehorende reeks aan bedreigingen, verdachtmakingen, vuile luchtjes, chantage, obsessieve figuren, de gecompliceerde driehoeksverhouding tussen de schurken, de detective en de politie, die je voorgeschoteld krijgt. Een fijne, vlotte film met een verdienstelijk einde! Een 3,5*
Mamma Mia! (2008)
Alternatieve titel: Mamma Mia! The Movie
Doelgroep: meisjes van 15 a 16 jaar of jonger, die wegzwijmelen bij het lezen in dagboeken van andere meisjes over romantische vertellingen die zich in een ver verleden hebben afgespeeld. Maar dan wel simpel omschreven, zonder te veel bijvoeglijke naamwoorden om het maar zo oppervlakkig mogelijk te houden.
Natuurlijk had ik ook kunnen zeggen dat dit een must is voor mensen die fan zijn van Abba, al kunnen die mensen beter een cd van Abba kopen. Niet dat ik fan ben van Abba, maar de nummers worden toch allemaal stuk voor stuk serieus verkracht hier. Alhoewel het geheel op zich vlot wegkijkt, is vooral de humor van een bedenkelijk, voorspelbaar niveau en vraag ik mij af waarom het allemaal zo ongelofelijk inspiratieloos gebracht is.
Bekende Amerikanen die zelf Abba nummers zingen, in een te simpel verhaal dat niets met Abba van doen heeft maar natuurlijk alles met de liefde. Gelukkig heb ik met velen wel kunnen lachen om de belachelijkheid waarmee iedereen zijn nummers vertolkten en om de meisjes die bij iedere spastische beweging die een van de hoofdrolspeelsters maakte het uitkrijsten van de lol. Een vreselijke, commerciele manier van film maken, als het er al iets mee van doen heeft. 2*
Mamma Roma (1962)
Op papier zeker een film voor mij.
Een best wel charismatische Anna Magnani kon echter niet voorkomen dat deze film mij helemaal koud liet. Het drama op het einde greep mij niet naar de keel. Het begon thans nog wel zo goed met de ge - improviseerde teksten die ' Mama Roma ' voor het bruidspaar zong en vice versa.
Het sfeertje van de hoeren die zich op straat uit stonden te leven vond ik in Le Notti di Cabiria veel pakkender uitgewerkt. Dit voelde aan als een veel mindere herhalingsoefening die veel te veel leunde op een te schamel uitgangspunt, namelijk: ervoor zorgen dat Ettore een goede toekomst tegemoet ging. De band tussen moeder en zoon was niet voelbaar, het verhaal draaide teveel om de zoon die omging met een hoertje tegen de zin van zijn moeder in. Mama Roma werd wat naar de achtergrond gedrongen en het verhaal draaide steeds meer om zoonlief op het juiste pad te krijgen.
Ik vond het steeds drammeriger van aard worden allemaal. Alles stond in het teken van die zoon en anders was er wel die ene pooier die het de ogenschijnlijk zo zelfverzekerde ' Mama Roma ' lastig maakte. Wat niet echt ten goede kwam aan haar personage. Ik vond haar steeds meer tot een slappeling verworden dan tot iemand waarvoor ik sympathie kon hebben.
Vreselijke film, ik voelde op geen enkel gebied wat affiniteit met wat dan ook. Een film die ik snel wens te vergeten. Al was het maar omdat dat zogenaamd aantrekkelijke hoertje haar okselharen vrolijk liet wapperen alsof het een vrijgevochten, ge - emancipeerde Turkse vrouw betrof. Mijn 1ste kennismaking met Pasolini stemt mij allerminst positief over hem tot nu toe. Kan best eens komen omdat ik het gevoel heb dat het zo `n man was die nooit eens heeft gelachen in zijn leven. Kleine 2,5*
Mammoth (2009)
Alternatieve titel: Mammut
Ik vond het wel een aardige film over tegenstrijdigheden in de wereld met een universele boodschap, namelijk: iedereen doet zijn best om zijn kroost toekomstperspectief te verschaffen, zij het dat de een nauwelijks aan de primaire levensbehoeften kan voldoen, terwijl de anderen secundaire levensbehoeften vervullen, om een schuldgevoel af te kopen, vanwege een te drukke werkagenda.
De verlokkingen en ontberingen die zo `n druk werkschema met zich meebracht werd op een fraaie manier geportretteerd door Gael García Bernal die wanhopig naar zichzelf op zoek was, verdwaald in een materialistische wereld. De muziek bewees ook absoluut zijn meerwaarde, in tegenstelling tot het brave, degelijke en onderhoudende camerawerk. Mammoth is een aardige, boeiende en wellicht waarheidsgetrouwe film, zonder dat hij echt potten weet te breken. Een kleine 3,5*
Man Jeuk (2008)
Alternatieve titel: Sparrow
Fijne film,
De sigaret met lippenstift bewerk - scene is geniaal, niet in de laatste plaats omdat hij zich ondersteunt weet door frivole, frisse muziek. Gelukkig blijkt To patent te hebben op het gedetailleerd uitbeelden van allerlei dagelijkse contexten die hij om weet te toveren van cliche tot een scene met een frisse invalshoek en een geheel eigen karakter.
Een lift is niet zomaar een vervoermiddel om van beneden naar boven en van boven naar beneden te gaan, maar dient als speeltuin voor een stel zakkenrollers die een mysterieuze dame in de klauwen proberen te vatten.
De paraplu scene is ook zo `n juweel, waarin To laat zien dat er goud geld in het straatbeeld rondloopt, je moet er alleen wel oog voor hebben en net zo als To te durven investeren in een bepaalde gebeurtenis en hem uit weten te rekken zonder dat de aandacht verslapt. Absoluut stijlvol tot en met en het is ook duidelijk wat anders dan gangsters die elkaar te lijf gaan met machinegeweren in een onontkoombare laatste shoot - out.
Een grappige film, met een welkome frisse noot. De muziek was geweldig maar zwakte na een goed half uur langzaam weer wat af. Een coole film die mij wat deed denken aan The Postmen Blues, dankzij het speelse karakter en het overmatige gebruik van fietsen in een stadsdecor. De films van Jean Luc Godard zijn uiteraard ook nooit ver weg, ofschoon To op het gebied van dialogen nergens nadrukkelijk spitsvondig voor de dag probeert te komen. 4*
Man on Fire (2004)
Onlangs herzien,
Het verhaal kende ik nu wel, maar toch heb ik mij geen moment verveeld. Dat kwam vooral door de snelle montage en de omgevingsgeluiden die je de chaos van een stad met meer dan 10 miljoen zielen laat voelen, de sfeervolle warme kleuren die je in Mexico doen wanen, de muziek die zeer gevarieerd is en nooit te lang aanhoudt.
Zeer functioneel dus. Een actiefilm moet immers niet alleen over actieve personages beschikken, maar vooral een actieve ambiance creëeren. En deze film slaagt daar met verve in.
Verder blijft de film veel te licht voor een 5*. Het verhaal weet niet altijd te boeien, met name doordat het 1ste gedeelte na 10 minuten wat verslapt. Het revanche gedeelte, blijft een flinke adrenalinestoot. Dankzij reeds genoemde factoren, die na een kort en krachtig begin te vaak ontbreken in het 1ste gedeelte. En wannabe acteurs als Marc Anthony doen de film verder ook geen goed.
4,5* blijven gewoon staan. Geen twijfel mogelijk.
Män Som Hatar Kvinnor (2009)
Alternatieve titel: Millennium: Mannen Die Vrouwen Haten
Als vrouwen van middelbare leeftijd reppen over een heftige film die zij onlangs in het filmhuis gezien hebben, is dat voor mij geenszins een reden om diezelfde film daarop snel te checken.
Toen echter bleek dat de film al op de Belgische televisie zou worden uitgezonden, 'waarvoor hulde' terwijl hij na notabene ruim een jaar nog lag te pronken bij de dagfilms in mijn cinematheek, moest ik de film gewoon zien. Achteraf heb ik spijt dat ik de film niet eerder tegemoet getreden ben.
Ik heb de film in 2 etappes gekeken, maar desondanks genoten van een bovengemiddeld mysterie ( lekker ouderwets griezelen! ) die dankzij een prachtig kleurenpallet/camerawerk, ruwe uitbarstingen van geweld en een zeer interessant karakter in de persoon van Lisbeth zeer de moeite waard is. Het mysterie verliest op het einde van de film nogal wat van zijn vernuftigheid, maar dat kan de pret niet drukken, evenals een onnodige romantische interventie. Een 4*
Man Up (2015)
Lekker grofgebekt!
Een vrij standaard verhaal over 2 romantische zielen met een flinke gebruiksaanwijzing wordt zeer amusant door geweldige vertolkingen van met name Simon Pegg, de ex - vriend van Nancy en een flinke dosis Britse humor. Tel daarbij op een hoop aparte scenes. Gegarandeerd een leuke avond verzekerd!
Echter niets meer dan dat. 3,5*
Man, The (2005)
Inderdaad niets nieuws onder de zon in komedie land. De poep en plasgrappen zorgden tijdens de film nog wel voor een kleine glimlach, maar na afloop overheerste toch een beschamend gevoel. Leren ze het nou nooit, kom eens een keer met iets originelers! De film kijkt wel aardig weg, maar biedt nergens hilarische hoogstandjes. De combinatie Samuel L. Jackson - Eugene Levy vond ik overigens wel geslaagd. 2,5*
Mandy (2018)
Zoals al eerder gezegd, het eerste uur is echt genieten. Alles komt perfect samen; mooie sfeerschepping, fijne visuals en een chique intrede van een hoop duistere figuren in een vrijwel harmonieuze wereld. Minder geforceerd arty dan zijn vorige prent, waarbij ik mij niet stoorde aan de vaagheid maar wel aan personages/objecten constant half in beeld brengen. Dat was echt lelijk.
Dat moment dat zè het stel in hun huis besluipen is echt magistraal goed en verontrustend. Na enkele brute momenten, had ik mijn hoop gevestigd op een vette wraakfilm, maar juist daarin stelde de film wat teleur. Iedereen wordt vrij simpel uit de weg gemaaid. Waarbij ik de kettingzaag scene nog wel leuk vond. Echter de film laat hier echt mogelijk potentieel liggen. 4*
Manhattan (1979)
Of je hem nou leuk vindt of niet, Woody Allen blijft een apart fenomeen. Niet gehinderd door eventuele schaamte dat zijn kleinzerigheid als bezwaarlijk zou worden bestempeld zien we Woody stampvoetend als een klein kind verzoeken om een hotelkamer omdat hij tijdens de inwijding van zijn nieuwe appartement ' door de liefde met zijn vriendin te bedrijven ' gehinderd wordt door kikkers en wat al niet meer die geluiden produceren, wat Woody tot wanhoop drijft.
Het idee om een wat simpel liefdesverhaal meer kleur te geven door de liefde die je voor een bepaalde stad(sdeel) hebt tot belangrijkste aspect van de film te promoveren maakt dat het met de sfeer wel goed zit. New York ziet er in zwart - wit gewoon gaaf uit, met name de befaamde brugscene en de nachtelijke rondrit door New York sprongen hierbij positief in het oog. Film begon ook geweldig met een peinzende Woody, over hoe hij zijn stad nou zou moeten omschrijven zonder te slijmerig of te hard over te komen. Geinig dat hij ook zelf hoodstuk 1 voorlas.
Diane Keaton vond ik qua performance ook geslaagd. De vele discussies om goede danwel foute smaak en Woody `s ergernissen over mensen die een andere smaak dan hem erop nahielden waren vermakelijk en geestig van toon. Ik kon mij ook helemaal vinden in Keaton `s betoog dat Bergman `s films geforceerd, sombere films zijn. Wat jammer van de muziek her en der. Deze schalde soms nogal bombastisch overal doorheen, waar ik op dit punt wat meer finesse had verwacht.
Woody Allen `s films zijn het leukste als hij er zelf in meespeelt, anders worden het nogal identiteitsloze, zouteloze standaardfilms. Al weet ik niet of ik na het nog betere Annie Hall en het verrassende Manhattan nog veel boeiends aan zal treffen van hem. Al was het maar omdat ook Woody niet onbekommerd kan blijven preken voor eigen parochie. 4*
Manhattan Murder Mystery (1993)
''Claustrofobie en een lijk, voor een neuroot is dit de jackpot!''
Ik had nogal genoeg van films waarin Woody Allen het heeft over (zijn) relatieperikelen. Nou, is deze film typisch Woody Allen, maar de nervositeit spitst zich deze keer toe op het uitdragen van wat humor. Er zitten genoeg scenes in waarin iedereen weer eens duizend doden sterft, maar dankzij de vlotte vertelwijze en het ontbreken van een focus op de relatie tussen Larry en Carol voert de spanning de boventoon. Het is allemaal niet nagelbijtend spannend, maar zeker boeiend genoeg om te willen weten hoe de vork nu precies in de steel zit. De cinematografie zal nooit Woody Allen `s paradepaard worden, edoch levert hij enkele fraaie stadspanorama `s af van Manhattan bij nacht. De finale in het filmhuis was van hoog niveau. Het was niet zinderend spannend, maar het effect van de ontzagwekkende decorstukken reikte tot grote hoogte. 3,5*
Manon des Sources (1986)
Alternatieve titel: Jean de Florette II
Jean de Florette was voor mij een grote teleurstelling. Die film bevatte naast een cyclische strijd tegen de droogte, eigenlijk vrij weinig. Vooral veel dorre natuurlandschappen en onschuldige plagerijtjes. Ethetisch verder ook niet mooi.
Hoe anders is het dan gesteld met deze film. Lang in de kast gestaan, doordat ik weer een saaie rit verwachtte. Maar gelukkig bleek dit deel stukken beter te zijn. Met name de sierlijke en ronddartelende Emmanuelle Beart is een streling voor het oog. Zij voegt wat mythisch toe aan deze film. Haar personage is nogal schuw en zwijgzaam. Daardoor kreeg ik nooit helemaal hoogte van haar. Iets wat deze film veel goed doet.
Tel daarbij ook de prachtige natuuropnames. In de bergen lijkt telkens een witte waas over het vele geel en groen te hangen, die de acties van mysterieuze Manon perfect ondersteund.
Jammer, dat het 2de uur wat uit de toon valt bij het eerste deel. Er wordt wat meer gepraat en Manon verdwijnt een beetje uit beeld. De onthulling aan het einde was aardig, maar niet meer dan een scripttrucje. Verder jammer dat Manon uiteindelijk voor een burgerleven koos in het dorp en haar nomadenbestaan opgaf .
Desalniettemin heb ik mij hier geen moment verveeld, met name doordat het hele wraakverhaal toch wel subtiel werd gebracht. De muziek in deze film was verder ook aardig. En Gerard Depardieu heb ik nog geen seconde gemist.
Weer een mooie Franse film. Miniscule 4*
Mar Adentro (2004)
Alternatieve titel: The Sea Inside
Best wel een boeiende film.
En dat had ik niet verwacht, altijd als ik een film van het genre drama kijk ben ik tot mijn tanden bewapend om een heftige drama voorstelling te voorkomen.
Maar deze film over een toch wel zwaar onderwerp: euthanasie, was bij vlagen erg komisch en deed een beetje aan als een feel good movie.
Dat kwam mede door de prachtige beelden waar ik mee verwend werd. De zee en het strand zagen er perfect uit. En ademden veel levenslust uit. Het mooiste stuk vond ik wel toen Ramon in zijn wensdroom, een aanloop nam, uit het raam sprong en vloog over bossen en bergen totdat hij zijn favoriete eindbestemming bereikte Ik kreeg een beetje het gevoel alsof ik in een simulator zat.
Alle personages acteren erg vlot en weten te boeien. Ook de angst van de familieleden voor de dood wordt mooi getoond. En het einde was ook niet superdramatisch. 4*
Mar, El (2000)
Alternatieve titel: The Sea
No Hay Mar!
Waarmee de intenties van deze film gelijk meer dan duidelijk zijn.
Het woord wrang is wat mij betreft het meeste van toepassing hier, omdat 2 jeugdvrienden het voor elkaar verpesten in een 2de cruciale fase van hun leven, waar ze zichzelf proberen te ontplooien. Zelfs vriendschap lijkt hen niet meer te kunnen redden. Om met zichzelf in het reine te komen zullen zij toch vooral hun eigen demonen moeten overwinnen, waarbij zij dankzij hun vroegere verleden niet terug kunnen vallen op hun weerbaarheid, indien er ook maar het minste of geringste verkeerd zou gaan.
De film balanceert op een perfect afgemeten draad tussen fragiliteit en tederheid. Sinds hun tot dan toe argeloze kindertijd vergald werd, dragen beiden gewoon een destructief karakter met zich mee dat zich hoe dan ook, vroeg of laat, wel haast moet openbaren. De 2 vrienden zijn eigenlijk elkaars tegenpolen, maar wat ze vroeger meegemaakt hebben bindt hen. De scene waarin ze een jongen aan zijn sterfbed troosten of de scenes met hun gezamenlijke vriendin zijn van grote schoonheid. Nergens sentimenteel, terwijl de film absoluut niet poogt om afstandelijk te zijn.
Op visueel gebied ziet de film er vooral degelijk uit. De muziek vond ik prima bij de film passen, al hadden beiden best met nog wat meer finesse afgewerkt mogen worden, zo vond ik die korte momonten van versnelde montage in het begin best mooi.
Een zeer indrukwekkende film. Een schande dat deze film zo relatief onbekend is. Een 4*
Marcelino Pan y Vino (1955)
Alternatieve titel: Marcellino Pane e Vino
De 1ste 15 minuten had ik echt zoiets van waar gaat dit nou weer naartoe. Maar toen Marcelino eenmaal ten tonele verscheen werd de film aandoenlijk.
De zwart - witte beelden waren mooi. Met name de sluierbewolking die zowat de grond toucheerde.
Maar degene die deze film echt speciaal maakte was dus Marcelino. Wat acteert deze jongen sterk zeg. Met name zijn gezichtsuitdrukkingen waren magistraal. Als hij op avontuur ging in de nabije omgeving zette hij zijn wonderlijke gezicht op, prachtig om te zien hoe hij langzaam de magische dingen in de wereld ontdekte en als hem iets werd ontboden door een van de vaders zette hij zijn kwajongensgezicht op en besloot hij vaak om alsnog de stoute schoenen aan te trekken . Verder had het jochie een ontwapenende lach, waar zelfs een ijskonijn van zou ontdooien.
De film heeft een vrij normaal verloop maar blijft toch telkens boeiend, naarmate de film vordert wordt alles steeds surrealistischer. Er worden soms wel wat zijweggetjes aangeboord de dorpsman die herhaaldelijk Marcelino voor zich op wil eisen . Maar gelukkig wordt daar niet al teveel mee gedaan, zoals het hier gebruikt wordt vergrootte het alleen maar de spanning van Marcelino `s uiteindelijke lot.
Prima film dus, die redelijk wat humor met zich meebrengt. Vooral de conversaties tussen de 12 vaders en Marcelino zijn vaak erg grappig. Schitterend einde ook. Niks sentimenteels aan. Ik was blij dat hij weer herenigd werd met zijn moeder, al blijft het jammer dat zo `n prachtig wezen zo vroeg verloren ging voor de wereld . 4*
Marche de l'Empereur, La (2005)
Alternatieve titel: March of the Penguins
Prachtige film met mooi geschoten beelden van de pinguïns van de zuidpool. Er wordt goed in beeld gebracht wat voor een ontberingen de pinguïns moeten doorstaan om voor nageslacht te zorgen. Ik heb echt respect voor deze hardwerkende dieren.
Om het Belgische taalgebruik tijdens de film lagen we ook geregeld helemaal dubbel: dan gaat het van brrr naar brrrrrrrrrrr.
Leedvermaak genoeg: als er weer een pinguïn op de grond viel of als ze weer aan het waggelen waren. Boeiende documentaire dus, die echt af en toe vertederd en de gruwelen van de pinguïnwereld in beeld brengt en dat gaat gepaard met de nodige humor en prachtige beelden. Een ruime 4*
Mario (2018)
De chemie tussen Mario en Leon spat van het scherm af, mooi en erg sympathiek dat ze elkaar zo weten te vinden. Verder fijn dat het allemaal niet nodeloos lang duurt voordat Mario zijn coming out beleeft tegenover zijn ouders. In de voetbalwereld ligt dat allemaal heel anders wordt pijnlijk duidelijk. In veel opzichten wel een typische Europese film al zal het de realiteit ook vast benaderen.
Marketa Lazarová (1967)
Natuurlijk speelt de film zich in de middeleeuwen af en zou je de film op basis daarvan kunnen vergelijken met Andrei Rublov. Meerdere overeenkomsten zijn ook gemakkelijk te vinden, zoals het gebruik van zwaar gestileerde zwart - wit beelden en de droomsequenties. Toch blijft Marketa Lazarova een vreemde eend in de bijt. Maar wie geduld heeft zal inderdaad beloond worden.
Marketa Lazarova swingt dan immers gewoon meer de pan uit doordat het camerawerk dynamischer ( vanuit meerdere invalshoeken ) oogt en de symboliek wat natuurlijker overkomt omdat alles uit de natuurlijke context van de middeleeuwen af te leiden is daar waar in Andrei Rublov erbij gehaalde symboliek in de vorm van schilderijen bij gezocht wordt wat op mij als te geforceerd en te afstandelijk overkwam wat een volledige onderdompeling onmogelijk maakte.
Daarbij presenteert Marketa Lazarova zijn hoofdstukindeling op het scherm, wat tevens leidt tot een ritmische kleine terugkoppeling waarbij je weet dat de volgende scene filmisch gebracht gaat worden omdat de camera zich bij uitstek voortbeweegt tijdens het begin van een hoofdstuk, waarna er zich later conversaties of droomsequenties aandienen.
Echt volop genoten van de sfeer in deze film. Van de taferelen die zich afspeelden buiten de kastelen, in het natuurlandschap dat zo puur was dat een blote vrouw hier symbool voor leek te staan, tot de hongerige honden, de monniken die met een kuikentje in hun hand de heuvel opliepen en de surrealistische ontwaking van Marketa in het bos ' daar waar de lichtsinval het bos in zijn greep hield ' en de hel ver weg leek.
De muziek voelde in het begin niet helemaal goed maar kwam er later helemaal bovenop. Enige minpunt is eigenlijk dat de mannen in de film soms wat te bruusk en luidruchtig zijn al is dat waarschijnlijk volledig waarheidsgetrouw als je de film afzet tegenover de echte middeleeuwen. De mengelmoes aan talen die er voorbij kwamen vond ik dan weer enorm sfeerversterkend. Veel eigenzinniger dan Andrei Rublov die wat rechtlijniger en geforceerder van opzet is. 4*
Mars Attacks! (1996)
Ik heb nog niet veel van Tim Burton mogen zien, maar Mars Attacks doet mij zowaar verlangen naar meer komische nonsens van deze man. Een zeer grappige film met een hoog gehalte aan anti - helden en veel gepruts en gefrunnik. Sarah Jessica Parker als sterreporter was trouwens veel leuker dan als veredelde hond! 3,5*