Maboroshi no Hikari (1995)

Stem toch maar verhoogd naar 5. Ik had deze film een week geleden al een keer bekeken en sindsdien laat ie me niet meer los. Daarom was afgelopen vrijdag een tweede kijkbeurt aan de orde en ik kan niet anders dan de maximale score aan Maborosi geven.

Blij dat in ieder geval dat ik bij de tweede kijkbeurt aanwezig was.

Deed me het meeste denken aan het kijken naar een familievideo van een gezin dat je eigenlijk niet kent.. Dat is zowel een plus als minpunt, omdat er gewoon echt een aantal shots in de film zitten die niet per se veel toevoegen. Ook de keuze van de regisseur om zijn personages van zo ver af te filmen, zorgt er voor dat ik als kijker voor het grootste gedeelte van de film vrij vervreemd van de hoofdrolspelers ben geweest. Pas bij het moment na de begrafenisstoet waarop Yumiko voor het eerst in woorden kan uitdrukken wat haar dwars zit kreeg ik een idee dat Koreeda me probeerde bij de personages te betrekken.

Het tweede gedeelte in het vissersdorpje is visueel gezien een stuk sterker dan het begin en levert ook iets beter materiaal. Uiteindelijk gebeurt er helemaal niets in de film, maar het intrigeert wel en geeft ook een mooie inzage in het sobere leven van een Japans gezin. De shots van de zee zijn prachtig en gaven me ook de wens om in zo'n kustplaatsje te gaan wonen. De dialogen zelf zijn verder compleet verwaarloosbaar, met uitzondering van het moment waarin het concept van Maborosi wordt uitgelegd, maar zelfs dat maakt niet heel erg uit.

Het is moeilijk om precies uit te drukken waarom de film me aansprak, het was gewoon zo. Blijkt achteraf dat ik van Koreeda ook al Wandâfuru Raifu heb gezien en die sprak me heel erg aan. Er gaat gewoon een stukje magie uit van deze regisseur.

Jammer genoeg viel de film me ietwat tegen en kan ik hem voorlopig zeker niet tot Koreeda's beste werk rekenen (iets wat vele anderen blijkbaar wel doen, dus misschien moet ik hem een tweede kans gunnen). Het is inmiddels al een ruime maand geleden dat ik de film heb bekeken, en eerlijk gezegd is er me niet al te veel van bijgebleven. Toch zeer spijtig, aangezien ik Koreeda tot een van mijn favoriete hedendaagse regisseurs reken.
Ik meen me te herinneren dat ik na afloop van de film een 3,5*-rating in gedachten had, maar aangezien de film niet is blijven hangen, doe ik er alsnog een halve ster af.


3*

Na 'After Life' en 'Air Doll' ging ik voor 'Maborosi' van Hirokazu Koreeda. De omschrijving van de film was zeker en vast misleidend, maar wat je in de plaats te zien krijgt... Prachtig! En uiteindelijk biedt de film toch aan wat de synopsis beloofde, hetzij op een meer ingetogen, pure en échte manier. Het is een trage film, maar de kleuren, de muziek, de landschappen en de schijnbaar eenvoudige handelingen van de personages hebben me op geen enkel moment in slaap doen vallen. Het einde is rauw, poëtisch en melancholisch, wat mij betreft een voltreffer.

4,5/5

Koreeda is aan het scoren! Dit is de derde film op rij die me weet te boeien en te ontroeren. 'Still Walking' ligt klaar voor een kijkbeurt!

Heb hem nog niet gezien maar dit geld trouwens voor al de films die ik bekijk.
Het enigste dat ik vooraf wil weten is de titel , de regiseur en het genre en daar hou ik het liever bij als het kan. Maar vooral GEEN geen trailers.
Lekker niets vermoedend de film induiken.

Hear hear!

Maar hoe ontdek je dan nieuwe films van regisseurs waar je nog nooit van gehoord hebt, vraag ik mij dan af?
De mooiste juweeltjes en verrassingen ontdek ik omdat ik er over lees, hetzij op filmkrant.nl, hetzij op een forum als deze.
Maborosi ben ik gaan kijken nadat één van de MoMe-gebruikers hem op 1 in zijn top 10 had staan.
Films als The Return, Sombre, The Turin Horse en Clean, shaven kregen mijn aandacht nadat ik een opmerkelijke foto zag, in combinatie met een prikkelende recensie. Allemaal van regisseurs die ik tot dan toe niet kende.

Als ik ergens een nieuwe naam tegen kom kijk ik vlug even op zijn regisseurspagina hier op MM, en als er 3 of meer **** bij staan is mijn intresse gewekt. Kijk dan even naar genre en wie welke score geef. Scan dan eens vlug over de berichten/meningen voor dingen zoals "erg mooie visuele stijl", "geweldige cinematografie", "geweldige kadrering en kleurgebruik", "traage leegte die onder de huid kruipt" etc ... Na een tijdje weet je wel op wie zijn mening je kan vertrouwen. Sommige gebruikers op MM kunnen me in enkele zinnen vertellen of het mij aanspreekt, zonder al te veel van de film zelf prijs te geven.

+++ Blind Kijken

Tot enkele jaren terug kreeg 75% van mijn filmdieet van vriend die vooral van wereldcinema houdt. Hij had de tijd om te verzamelen. Ik de tijd om te kijken. Moest hem gewoon laten weten wat echt goed was, en zijn verzameling groeide lekker door.
De andere 20% television en 5% Biblio (verrassend goed)

Oh ja, en na de film kan ik hier lekker op het gemak komen lezen wie wat zegt, en vallen er wel weer wat namen/titels/referenties waar ik weer mee verder kan.
En zo groeit de "nog te zien" lijst maar door.
Met dank aan MM en zijn Gebruikers!

Er is inmiddels alweer bijna een jaar verstreken sinds de eerste keer dat ik Maborosi zag. In die periode heb ik er vaak aan gedacht om hem nog eens te kijken, maar ik heb daar bewust mee gewacht, zodat ik als het ware weer met een ''verse'' blik deze film kon aanschouwen. En wederom was het een bijzondere ervaring!

Het is moeilijk om nu precies te beschrijven wat Maborosi zo speciaal maakt voor mij. Komt het door de minimalistische opzet die me op bijzondere wijze betoverd en 2 uur lang laat zwijgen? Is het het inleven in Yumiko, zoekend naar wat er zich afspeelt achter haar stilte? Of misschien toch de sereniteit die deze film uitstraalt en in mij opwekt? Laten we het er maar op houden dat het een combinatie is van deze drie en talloze andere factoren.

Achteraf kan ik nu concluderen dat Maborosi tot één van m'n favoriete films behoort. Nummer 1 positie? Daar ben ik nog niet over uit. Maar het zou zomaar eens kunnen.

Prachtig. 2de film pas die ik zie van Koreeda, maar begin het idee te krijgen dat hij wel eens een van de grootste talenten van zijn generatie kan zijn.

Als je sceptisch bent zou je kunnen zeggen dat hij de lange shots, het minimalistische en het trage tempo wat overdrijft. Na het zien van de film is het voor mij onmogelijk om sceptisch te gaan zitten doen. Het tempo werkt als een rustgevend alternatief voor te veel poespas in cinema. Wanneer je een film maakt over echte mensen, met echte kommer en kwel moet je zorgen dat je personages goed geschreven zijn en de acteurs reageren zoals echte mensen dat zouden doen. En daar slaagt de film grandioos in.

De titel is poëtisch, de uitwerking vrij aards, maar er zit meer in de film. De thema's zijn ambitieus. Zo'n algemene constatering als dat het gaat over leven en dood wil ik niet maken. Het gaat over hoe de personages hun plekje in deze wereld proberen te vinden. Hoogtepunten waren het verkennen van de omgeving van de kinderen, het vuurbaken tegen het eind (en het gesprek dat daar op volgt), de begrafenisstoet en het bushokje.

Een film(maker) waar ik lang niet altijd zin in zal hebben, maar die op het juiste moment extra krachtig bij me binnenkomt. 4 sterren.

Buitengewoon. Ik kan me eigenlijk niet herinneren een film gezien te hebben die met zo weinig zichtbare doelgerichtheid in de afzonderlijke scènes, met zo’n documentaire-achtig realisme, met zo’n schijnbaar totale afwezigheid van effectbejag, zo’n maximaal emotioneel effect kan bereiken.

Ja, ongetwijfeld is er over elk detail in elke scène nagedacht, maar Koreeda verstaat de kunst om daar geen uithangbordjes van te gaan maken, de shots worden net niet te lang aangehouden, er wordt nergens gehengeld naar het predikaat ‘Kunst’.

Schijnbaar zijn daar wel uitzonderingen op – Koreeda permitteert zich bijvoorbeeld een shot van een langzaam heen en weer rollend peertje (lampje) op een nachtkastje – maar dat zijn momenten die zich naadloos laten inpassen in de algehele tendens van documentaire registratie; daar heel bescheiden even een extra nadruk op leggen.

En er zijn natuurlijk de twee – schitterende - scènes tegen het einde van de film die overduidelijk wél geconstrueerd zijn, en die wél een direct maximaal effect ‘bejagen’: de begrafenisstoet tussen hemel en aarde, en de scène met het vuur bij het water. Maar die momenten werken juist als geweldige apotheose, krijgen hun reliëf, omdat al het voorafgaande van een niet aflatende terughoudendheid en bescheidenheid was.

Je moet er niet aan denken dat een film alleen maar uit dit soort scènes zou bestaan; het is de spaarzaamheid die de mogelijkheid schept om op het juiste moment een grote uitgave te kunnen doen, zogezegd.

Opvallend is dat de film voornamelijk bestaat uit een reeks elkaar opeenvolgende statische shots. Er zijn wel een beperkt aantal scènes waarbij de camera meebeweegt met de ‘actie’, maar het gebeurt bij mijn weten slechts één keer in de hele film dat dit een echt zelfstandige beweging is, en dat is het moment vlak voordat Yumiko op het politiebureau de kamer van de rechercheur binnenstapt.

Een reeks beelden dus, van een alledaagse omgeving, of van alledaagse, vaak praktische en huishoudelijke handelingen van - ook al - alledaagse personen, die daarmee, en met hun verstildheid, inkleuring en met name belichting, soms doen denken aan het werk van de Hollandse meesters.

En Koreeda heeft slechts enkele middelen nodig om zijn film op subtiele, onnadrukkelijke wijze tot een eenheid te smeden, zoals bijvoorbeeld de terugkerende motieven van de fietsen en het fietsen, de sproeten, en het nachtelijke kloppen op de deur.

Maar het werkelijke wonder is hoe hij met dit terughoudende realisme het personage Yumiko toch zo dichtbij kan laten komen, een personage wier karakter als levenslustige, vrolijke jonge vrouw zoveel diepte krijgt, geadeld wordt zou je haast zeggen, in het onbegrijpelijke noodlot dat haar treft.

Want de woorden van Tamio over het verleidelijke licht zijn natuurlijk nergens een verklaring voor, maar kunnen ‘slechts’ helpen het onbeïnvloedbare lot te aanvaarden, en het leven voort te leven.

Prachtige film.

Zou ook zo in je top 10 passen, niet?
Bij mij in elk geval wel.
Alles zeer goed verwoord, Ferdydurk. En dat voor een film die in zijn kern, in zijn wezen, ongrijpbaar is...

Ja, die top 10 notering gaat gebeuren; dat kan haast niet anders. Doe ik altijd aan het eind van het jaar.

En inderdaad, dit is weer één van die films die bewijzen dat cinema een kunstvorm op zichzelf is, en dat pogingen de essentie daarvan in woorden weer te geven, gewoon niet gaan lukken.

Mooie beelden. Verder saaie vertelling.
Grote gebaren. Voor mij tamelijk saai.
Ook erg afstandelijke personages.
Dialogen waren ook niet best.
Vrouw: goed weer he. Man: ja mooi weer..
En zo gaat het nog ff door.

Fraaie film over het familieleven, geheel in de traditie van Ozu. De film wordt zonder sentiment verteld (dat ligt later bij Koreeda wel eens anders) en is prachtig gefotografeerd. De muzikale ondersteuning, waarmee soms wel een beetje op de emotie wordt gemikt, vond ik wat wisselvallig. Komt zo'n film wat meer binnen dan zit er een hoge score in maar op één of andere manier gebeurde dat vandaag niet echt.

Vooropgesteld, ik ben niet zo van style over substance films en dit is volgens mij zo’n film pur sang. Toch vind ik het een mooie film omdat regisseur Koreeda met trage, soms stilstaande beelden de leegte accentueert in het leven van Yumiko na de onverklaarde zelfmoord van haar man. De grauwsluier die over heel de film hangt —er zijn nauwelijks scènes waarin de zon schijnt— en de uitgekiende muziek benadrukken de sombere sfeer nog eens extra.
Omdat ik van nature altijd op zoek ben naar een verhaal, zal ik wel nooit een enthousiaste liefhebber worden van dit soort films. Maar ondanks de afwezigheid van een verhaal en het goeddeels ontbreken van echte emoties (zoals te verwachten valt), kan ik deze film best waarderen.

deprimerend troosteloze film, langdradige omkadering,ellenlange shots.... een prent om vlug in de onderste kastlade te droppen...

Voor films als deze heb ik weinig woorden.

Zeldzaam verscheurend filmpje. Als een sneetje dat tergend traag dieper en groter wordt.

Ook ik heb intussen Koreeda ontdekt en was na ‘Like father, like sun’ en ‘Nobody knows’ erg benieuwd naar zijn zo goed als debuutfilm. Later deze volgen nog ‘After life’ en ‘Our little sister’. Maar eerst was deze Maboroshi no Hikari aan de beurt.

Het is een tragische film over een jonge vrouw gelukkige vrouw die haar partner verliest na een zelfmoord. Het sterke aan de film is het voortdurend knagen van de vrouw over het motief. Waarom in hemelsnaam? Ook de kijker blijft met deze vraag worstelen. Ze voelt zich schuldig, legt de fout bij haarzelf en laat haar gaan. Ook wanneer ze een nieuwe partner ontmoet kan ze het verleden moeilijk loslaten. Even vrees je ervoor dat ze na de verdwijning van haar grootmoeder (toen ze nog jong was) ook nog haar zoontje zou verliezen (eentje die in het water valt, het is gauw gebeurd). Gelukkig gebeurde dit niet en het zou misschien net dat tikkeltje té geweest zijn.

Het is een film met veel stiltes, een film met een erg trage opbouw en lange statische camerapunten. Weinig emoties ook, maar dat kan wel aan de Japanse cultuur liggen. Zelfmoord binnen de Japanse samenleving is een sluipend gif, veelal gedragen door de veeleisende prestatiecultuur die er heerst. Misschien pleegde hij zelfmoord door het prille (stressvolle) vaderschap, who will tell?

Het einde maakte de film sterker en symbolisch. De begrafenisstoet, het vuurbaken, de uitleg en de passende muziek erbij maakten het mooi af.

Mooie film. Sfeervol en vooral kleine momenten daar is Koreeda uitstekend in. Mooi geschoten, heerlijk ritme en fijne beelden van Japan. Alleen is het wel dat je als kijker heel lang op afstand wordt gehouden. Letterlijk ook vaak met de camera op grote afstand, maar de film is enorm kil. Pas de laatste 10 minuten wordt gevoel toegelaten. Dat maakt wel dat het lastig is deze te beoordelen. Het is namelijk zo dat ik niet echt werd meegetrokken waardoor een hoger cijfer te hoog is, maar de film was best heel fijn en bijzonder, dus hetgeen ik nu geef is naar m;n gevoel weer te laag. Niettemin vastgesteld op 3,5* dan maar.

Een nogal deprimerend filmpje dit filmdebuut van Koreeda. Ik werd er in ieder geval niet vrolijk van. Dat neemt niet weg dat deze film enkele ijzersterke scènes bevatte, zoals de scène van de twee kinderen die de omgeving aan het verkennen waren en dit onder de klanken van de prachtige melancholieke muziek van Chen Ming-Chang én niet te vergeten de scène met de begrafenisstoet aan het einde van de film.
Ik moet er trouwens wel bij zeggen dat ik Koreeda steeds beter begin te waarderen, hoewel zijn films veel geduld vereisen van de kijker. Zijn films zijn traag en er gebeurt namelijk niet zoveel. Van de kleine dingen moeten ze het van mij hebben.

Waardering: 3,5* met kans op verhoging.