• 13.089 nieuwsartikelen
  • 169.695 films
  • 11.134 series
  • 31.884 seizoenen
  • 630.524 acteurs
  • 196.368 gebruikers
  • 9.180.055 stemmen
Avatar
 
banner banner

A Torinói Ló (2011)

Drama | 146 minuten
3,77 171 stemmen

Genre: Drama

Speelduur: 146 minuten

Alternatieve titel: The Turin Horse

Oorsprong: Hongarije / Frankrijk / Duitsland / Zwitserland / Verenigde Staten

Geregisseerd door: Béla Tarr en Ágnes Hranitzky

Met onder meer: Erika Bók, János Derzsi en Mihály Kormos

IMDb beoordeling: 7,7 (20.071)

Gesproken taal: Duits en Hongaars

Releasedatum: 20 oktober 2011

  • On Demand:

  • Netflix Niet beschikbaar op Netflix
  • Pathé thuis Niet beschikbaar op Pathé Thuis
  • Videoland Niet beschikbaar op Videoland
  • Amazon Prime Niet beschikbaar op Amazon Prime
  • Disney+ Niet beschikbaar op Disney+
  • Google Play Niet beschikbaar op Google Play
  • meJane Niet beschikbaar op meJane

Plot A Torinói Ló

De film is vrij geïnspireerd op een episode die het einde van de carrière van filosoof Friedrich Nietzsche heeft gemarkeerd. 3 januari 1889, op de Piazza Alberto in Turijn, is Nietzsche ooggetuige van het slaan van een paard. De huilende Nietzsche sloeg zijn armen om een uitgeput en mishandeld tuigpaard. Na deze gebeurtenis schreef de filosoof nooit weer en daalde af in waanzin en stilte. Maar wat gebeurde er met het paard? Vanuit dit uitgangspunt, ‘Het Paard van Turijn’, gaat Tarr de levens verkennen van de koetsier (Krobot), zijn dochter (Bok) en het paard.

logo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimage

Externe links

Volledige cast

Acteurs en actrices

Ohlsdorfer's daughter

Bernhard (stemrol)

Narrator (stemrol)

Video's en trailers

Reviews & comments


Gast

  • berichten
  • stemmen

Let op: In verband met copyright is het op MovieMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.
zoeken in:
avatar van danuz

danuz

  • 12935 berichten
  • 0 stemmen

Ja, mooi, ik ga hem nu echt zien! Bedankt.


avatar van yorgos.dalman

yorgos.dalman

  • 980 berichten
  • 0 stemmen

Heb de film net, binnen 24 uur, een tweede keer gekeken. Opnieuw tamelijk ademloos.

Nooit zal het schillen en eten van een gekookte aardappel voor mij nog hetzelfde zijn.

Deze film is uniek en volstrekt onherhaalbaar. Toch roepen sfeer, thematiek en vormgeving bij mij herinneringen op aan twee andere films: allereerst aan het jammerlijk onbekende meesterwerkje Un Lac van Philippe Grandrieux en aan Ulrike Koch's documentaire annex filmische meditatie Die Salzmänner von Tibet.

Dit voor wat het u waard is.


avatar van Richardus

Richardus

  • 1970 berichten
  • 1027 stemmen

De kunst van het weglaten.

Ik was blij deze film op groot scherm te kunnen zien, de laatste van één van mijn favoriete regisseurs.

Het is een prachtig monotone film met onwaarschijnlijk mooie cinematografie. En doordat er heel weinig gebeurt, met veel repetitie, ga je zelf nadenken en invullen wat Tarr wil zeggen. Dan kom je erachter dat deze meester heel veel uitdrukt, met heel weinig visuele gebeurtenissen en dat is ongelooflijk, hoe hij dat kan.

Ik heb het topic niet gelezen maar ik neem aan dat het ongelooflijk mooie (tranen in m'n ogen als ik er aan terugdenk) eindshot vaak genoemd is? Zijn afscheidsshot, en wat voor een...


avatar van Ik Doe Moeilijk

Ik Doe Moeilijk

  • 1145 berichten
  • 197 stemmen

Het eindshot is het mooiste eindshot uit de filmgeschiedenis. Zo, het is gezegd!

Voor mij gaat de film over dood, maar minstens zo veel over leven. De mens ploetert in de film voort, simpelweg omdat het te beroerd is om dood te gaan. Het schrijnende in de film is niet alleen het bewustzijn van de eindigheid van het bestaan, maar juist ook de totale existentiële leegte van dat bestaan.

De protagonisten (eigenlijk zijn het eerder archetypen) leiden (of lijden aan) een totaal betekenisloos bestaan. De dochter vraagt meerdere malen: 'wat betekent dit allemaal?', waarop de vader, eveneens gevangen in een cognitieve duisternis (steeds meer letterlijk), het antwoord elke keer schuldig moet blijven. Dat de vader verlamd is aan zijn rechterzijde, duidt mogelijk op een defect in zijn linker hersenhelft, daar waar de hogere cognitieve, bijvoorbeeld talige, vermogens gehuisvest zijn. Vandaar dat hij haast alleen maar kan snauwen (of draaf ik nou helemaal door?). Dat de dochter ook niet het meest heldere licht (sorry daarvoor) is, blijkt wanneer ze een boek probeert te lezen. Het vermogen van de mens om zijn verbeeldingskracht te gebruiken, waaruit religie, wetenschap en kunst voortkomen, is de motor van hoop. Het is, nogmaals, niet de dood, maar gebrek aan hoop dat het leven ondraaglijk maakt. Echter hoop gedijt niet in de bodem van een hongerbestaan.

The Turin Horse is film op de meest donkere dag in de herfst van zijn bestaan, we staan immers aan de dageraad van een nieuw, digitaal tijdperk: het is het medium zelf dat ook de naderende dood aanvoelt.


avatar van Olaf K.

Olaf K.

  • 1132 berichten
  • 513 stemmen

Nooit zal het schillen en eten van een gekookte aardappel voor mij nog hetzelfde zijn.

Voor mij ook niet. Ik moet nu iedere keer aan deze zeikfilm denken.


avatar van yorgos.dalman

yorgos.dalman

  • 980 berichten
  • 0 stemmen

danuz schreef:

Ja, mooi, ik ga hem nu echt zien! Bedankt.

En???


avatar van danuz

danuz

  • 12935 berichten
  • 0 stemmen

Oeh ja, ik moet hem écht nog eens zien ja.


avatar van yorgos.dalman

yorgos.dalman

  • 980 berichten
  • 0 stemmen

Het is mijn 'film to end all films'...


avatar van Spetie

Spetie

  • 38830 berichten
  • 7051 stemmen

Tarr’s laatste film is de derde film die ik zie uit zijn oeuvre. Van tevoren ging ik er eens goed voor zitten, want ik verwachtte wederom een erg trage film, en die verwachtingen kwamen ook helemaal uit.

The Turin Horse valt op door zijn repeterende zaken. Alles in het verhaal voelt namelijk enorm routinematig aan en dat laat Tarr ook merken in de muziekkeuze en die constante storm, die er buiten waait. Zoals altijd is het camerawerk van een zeer hoog niveau, waarbij de shots vaak minutenlang duren en je als kijker de beelden in je kunt laten inwerken, want er zijn verder ook maar weinig dialogen. Ondanks dat er soms niet heel veel gebeurt en je wederom zit kijken naar de dagelijkse handelingen, weet Tarr het regelmatig toch erg boeiend te maken. De cinematografie is zoals gezegd van een hoog niveau en de combinatie met het mooie zwart-wit maakt het vaak erg mooi om te zien.

Ook de repeterende soundtrack is bijzonder. Het is komt regelmatig terug, is vrij eenvoudig, maar heeft een soort van hypnotiserende werking en daarnaast iets treurigs. Langzaam maar zeker wordt alles slechter. Het water raakt op, het paard eet niet meer, alsof Tarr ook zelf wil zeggen dat het goed geweest is. Toch zitten er ook stukken in dat het soms net wat teveel wordt. Het constant repeterende van alles, zorgt er ook voor dat het enorm zwaar is om te volgen. Hierdoor begon alles in de tweede helft toch wat zwaarder te worden, zeker op de momenten dat de soundtrack afwezig was.

Toch heb ik hier ook best wel van genoten. Tarr is een bijzondere filmmaker, die zeker gemist gaat worden. Zijn trage cinema, in combinatie met de minutenlange shots, zijn toch redelijk uniek. Ik vond het allemaal net wat minder meeslepend en indrukwekkend dan een Satantango. Deze Turin Horse is echter een knap stukje cinema, dat mij vooral in de tweede helft net niet helemaal wist te bekoren, maar al met al vormt het een waardig afscheid van Tarr als filmregisseur.

3,5*


avatar van Ferdydurke

Ferdydurke

  • 1353 berichten
  • 854 stemmen

Mutter, ich bin dumm.

(F. Nietzsche)

Een flits van openbaring, voordat het licht definitief uitging?

Als dat 'socratische' inzicht Nietzsches laatste woorden zijn geweest, stijgt hij in mijn achting.

Met de beroemde anekdote van Nietzsche en het paard als uitgangspunt, ontrolt A Torinói Ló zich als een symfonie waarin de beelden van dagelijkse handelingen onder barre omstandigheden, het prachtige muzikale motief, en het vier- of vijftonige fluiten van de wind, zich in een constant ritme steeds weer herhalen.

Misschien kan je deze film wel zien als de verbeelding van Nietzsches state of mind toen hij het paard huilend om de hals viel.

De levensomstandigheden en de lotgevallen van de voerman en zijn dochter enerzijds en hun paard anderzijds staan in ieder geval wel heel duidelijk in verband met elkaar, maar tot de laatste scène voelde ik nergens direct de neiging om die eerste twee huilend om de hals te vallen. Dat wil zeggen, niet uit deernis.

De rustige reactie van de dochter op haar vader die zijn beheersing verliest tegenover het paard, staat in een wel erg schril contrast met de hysterie die Nietzsche - volgens het verhaal dan - tentoongespreid zou hebben.

Er gaat tot het allerlaatst een koppige kracht en zelfs heroïek uit van deze mensen, die in een ijzeren dagdagelijkse routine het hoofd bieden aan de uiterst primitieve omstandigheden waarin het lot hen heeft geplaatst, praktisch, nuchter en to-the-point tegenslag op tegenslag tegemoet tredend, het leven accepterend zoals het voor hen nu eenmaal is.

Geen zinloos geklaag komt over hun lippen, geen overbodig woord. En ook geen woorden of gebaren van liefde of zelfs maar genegenheid, maar ik heb wel het idee dat hun band stevig en vanzelfsprekend is, en nergens het gevoel dat er een gespannen geestelijke draad is die op springen staat.

Het gezeur komt wel van een buurman, die in ruil voor drank, behalve wat geld, de voerman trakteert op een warrig betoog waar weinig touwen aan vast te knopen zijn. Nou ja, het komt er op neer dat de wereld naar de ratsmodee gaat; dat het vanaf het begin al kut was, en dat het ook zo eindigt. Okee.

Van de gift van de zigeuner voor het water, het boek waar de dochter naderhand in leest, valt ook al weinig chocola te maken; dus van buitenstaanders moeten de twee het bepaald niet hebben.

Dat de vrouw lezen kàn, en het portret van (kennelijk) de moeder aan de muur - een portret dat later als vanzelfsprekend bij het allernoodzakelijkste wordt gevoegd voor de vluchtpoging - zijn indicaties dat de omstandigheden voor deze mensen eens anders waren; dat er weet is van, en herinnering aan, een ander leven.

Maar gaandeweg wordt op beklemmende wijze toch steeds duidelijker dat ook deze mensen, die zo weinig nodig hebben om te (over)leven, afhankelijk zijn van enkele basale zaken, en als die wegvallen, ja, dan is het afgelopen: het paard, de waterput, en uiteindelijk ook het vuur en het licht.

Formidabele film, met een geweldige presence van de hoofdrolspelers. Zelden iets gezien dat met zuiver beeld en geluid zoveel indruk op me gemaakt heeft.

Op één of andere manier toont Tarr hier, met name dan in zijn verbeelding van de zich steeds weer herhalende, dagelijkse routine handelingen die de voorwaarden vormen om überhaupt te leven, iets essentieels over dat leven: een mengeling van nederigheid en waardigheid, van heroïsch ploeteren, en - inderdaad - van een strijd die uiteindelijk altijd verloren wordt.


avatar van Vinokourov

Vinokourov

  • 3143 berichten
  • 2909 stemmen

Die Béla Tarr is een filmmaker, die de wenkbrauwen doet fronsen. Wat een bizarre, diepzinnige films maakt ie! Ik denk dat de term 'Tarkovsky voor gevorderden' wel van toepassing is op zijn oeuvre. In The Turin Horse wordt een armoedig huishouden (vader, dochter en een koppig paard) gevolgd met ellenlange zwart-wit shots. Maar liefst vier keer wordt de kijker getrakteerd hoe zij hun avondeten, bestaande uit een grof uitgevallen gekookte aardappel opeten. Mjammjammjam, wat een belevenis is dat! Daarnaast veel lange shots waar weinig tot niets gebeurt.

Tarr laat zien dat het leven een schrijnende martelgang is. In het begin van zijn carrière scheen ie redelijk optimistisch te zijn en films te maken die lieten zien dat de maatschappij kon veranderen. Maar in zijn allerlaatste film heeft ie klaarblijkelijk die gedachte losgelaten en een uiterst kille en deprimerende film afgeleverd. Dit is in ieder geval niet een film voor iedereen en ik zelf had ook enige moeite drmee. Toch is het bijzonder om dit eens te zien, al was het maar om de mooie cinematografie.


avatar van cholopotter

cholopotter

  • 135 berichten
  • 106 stemmen

7/8 november te zien op 35mm in filmhuis cavia amsterdam


avatar van DwarreI

DwarreI

  • 1170 berichten
  • 1371 stemmen

Een aanklacht aan mensen die het leven het leven lelijk maken.

In tegenstelling tot Vinokourov zie ik de film meer als een oproep tot verbeeldingskracht en het losbreken uit de sleur van een uitzichtloos bestaan, de zigeuners zijn misschien wel de helden van de film. Zij slaagden er helaas niet in om die twee droeftoeters in dat huis wakker te schudden. Vervolgens gaat het alleen maar verder bergafwaarts met hun zinloze bestaan richting een deprimerend einde.


avatar van sabsabsab

sabsabsab

  • 647 berichten
  • 52 stemmen

Ik ga deze vanavond kijken, ben zeer benieuwd.


avatar van sabsabsab

sabsabsab

  • 647 berichten
  • 52 stemmen

Gister avond bekeken en wat zou ik er van zeggen.

Het is nogal moeilijk om je te moeten inleven in mensen die weinig tot geen emotie van zich zelf laten tonen. Een zwart wit film over een oude man en haar dochter die in een lege en dooie omgeving wonen, en bijna niets tegen elkaar zeggen. Het is ver al de camera werk, en de achter grond geluiden die mij stimuleerden verder te kijken.

Na mate de film voor bij was, snapte ik nog steeds het doel niet, ik heb er wel wat over gelezen hier en daar maar het was me nog niet helemaal compleet, pas later toen ik de film weer terug zat te denken, bleven die deprimerende beelden steeds door mijn hoofd spoken.

Ik weet niet wat voor cijfer ik hier voor moet geven, want slecht was deze film zeker niet, maar ik zou deze ook niet snel her bekijken, toch zal ik deze film nooit vergeten


avatar van yorgos.dalman

yorgos.dalman

  • 980 berichten
  • 0 stemmen

...de zigeuners zijn misschien wel de helden van de film. Zij slaagden er helaas niet in om die twee droeftoeters in dat huis wakker te schudden. Vervolgens gaat het alleen maar verder bergafwaarts met hun zinloze bestaan richting een deprimerend einde...

Grappig hoe een haast terloopse opmerking van een mede MoMe-gebruiker mijn perspectief op de film zo kan veranderen.

Ik vond de zigeuners een beetje chaotisch en karikaturaal maar inderdaad, misschien waren zij wel het enige lichtpuntje in de hele film - en die werden zonder pardon van het erf gejaagd...

Wat hier precies van de onderliggende boodschap of moraal is weet ik niet, maar in de grijze wolkenlucht buiten mijn flat zie ik nu steeds meer plekken stralend blauw....


avatar van DwarreI

DwarreI

  • 1170 berichten
  • 1371 stemmen


avatar van wibro

wibro

  • 11590 berichten
  • 4098 stemmen

Waarom worden er in Hongarije, Finland en o.a. Rusland zulke depri films gemaakt? Zou het in verband kunnen staan met het zeer hoge zelfmoordpercentage in die landen? Je zou het haast wel denken. The Turin Horse heb ik in ieder geval ervaren als de meest depri film aller tijden die voor mijn gevoel wel twee maal zo lang duurde. Mooi is de film daarentegen wel, maar de zeker wel sfeervolle zwart/wit beelden, de storm, de alsmaar triest kijkende hoofdpersonages inclusief het paard maakten deze film voor mij nu niet bepaald een gemakkelijke zit. Het is maar goed dat nu de zon schijnt anders zou ik er zelf triest van worden, zeker nu de blaadjes van de bomen vallen.

Zeer interessant voor mij is - en nu gaat het over iets heel anders - o.a. de inleiding waarbij via een voice-over een stukje geschiedenis werd verteld over het trieste lot van de door mij zeer gerespecteerde filosoof Friedrich Nietzsche. "Mutter, ich bin dumm". Dat zouden zijn laatste woorden geweest zijn nadat hij huilend het paard om zijn hals zou zijn gevallen. Die laatste woorden van Nietzsche moeten volgens mij toch een zeer diepzinnige betekenis hebben. Nietzsche had medelijden met het paard en daarmee zette hij zijn hele filosofie volledig op zijn kop. Want, volgens Nietzsche zoals wij die kennen uit Also sprach Zarathustra, Genealogie der Moral en Antichrist kwam medelijden voort uit zwakte en moest daarom bestreden worden. Het tast de sterke mens, de Übermensch aan. Wel, Nietzsche werd dus door die scène met het paard met zichzelf geconfronteerd. We zagen hier dus de pure Nietzsche, die zich al die tijd hiervoor voor de gek heeft zitten te houden. Hij was uitgepraat, zijn filosofie had niet langer waarde meer voor hem. "Ken U zelve" luidden de woorden van Socrates. Ja, die woorden van de grote Griekse filosoof die Nietzsche altijd te vuur en te zwaard had bestreden drongen eindelijk tot Nietzsche door.

3,5*


avatar van Black Math

Black Math

  • 5417 berichten
  • 1741 stemmen

Toch een beetje een tegenvaller. De film bevat veel mooie zwart/wit beelden met mooie contrasten, hooguit een enkele keer wat teveel aan de donkere kant, maar ik mis een beetje het gevoel voor subtiele camerabewegingen en kadrering die de andere films van Tarr naar mijn idee meer hebben; de camera voelt wat minder vrij aan.

De omgeving is desolaat, en er lijkt een constante storm te woeden. Dat zorgt voor een onheilspellende sfeer; ook met dank aan de muziek, met name door het repeterend basmotief. De gebeurtenissen in de film zijn echter minimaal. Het dagelijks leven wordt gevolgd, hoe er water uit een put gehaald wordt, hoe men zich aankleed etc. Een eerste keer weet dat ook wel te boeien, en dat is best knap, maar na de zoveelste keer wordt het toch erg zwaar. Uiteindelijk gaat de film letterlijk en figuurlijk als een nachtkaars uit. 3*.


avatar van -Wijnand-

-Wijnand-

  • 38 berichten
  • 817 stemmen

Een godverlaten plek. De natuur heeft de mens dan ook verlaten. Het paard wil niet meer. De put is opgedroogd. Het licht brandt niet meer.

In de context van de omarming en instorting van Nietzsche en zijn filosofie waarin hij het nihilisme tracht te overkomen, vind ik dit een prachtige prelude daarop.


avatar van Badalamenti

Badalamenti

  • 23126 berichten
  • 3499 stemmen

Intens cinematografisch, bezwerend, ontroerend en confronterend.

Het betere werk van Tarr wat mij betreft.


avatar van DVD-T

DVD-T

  • 15524 berichten
  • 3043 stemmen

Béla Tarr's depressieve kijk op het leven.

En wat depressief is het hier allemaal. Tarr verteld ons dit verhaal door de ogen van twee personages wiens levens uit niets meer bestaat dan uit dagelijkse beslommeringen en herhalingen tot de tijd op is. Tot ons individuele bestaan ophoud. Tarr laat dit aan ons zien met behoorlijk wat symboliek. The put die droog komt te staan, het paard wat niet meer wil eten, het eten van aardappelen elke dag. Denkend aan hoe het leven had kunnen zij door lang uit het raam te staren, de constante storm, de onheilspellende en tevens prachtige muziek wat maar uit een stuk bestaat en doorheen de gehele film in wordt gezet. Alleen maar om ons te laten zien dat de personages min of meer klaar zijn met hun leven. Ook weet Tarr er wat Filosofische en religieuze elementen in te brengen.

Wat het een wat moeilijke zit maakt, is dat er over de gehele speelduur niets of maar ook heel weinig gebeurt. De dagelijkse sleur wordt op een aantal momenten wel gebroken door een gebeurtenis of een bezoek, maar vervalt al snel weer in die sleur. Door keer op keer het zelfde aan te moeten zien wordt het op den duur een wel erg moeilijke klus om je aandacht er bij te kunnen houden. Daarvoor duurde de film voor mij gewoon veel te lang. Maar verder is dit concept gewoon briljant en is het een erg speciale en geweldige ervaring.

Audio/visueel is dit een waar meesterwerk. Het begin alleen al is fantastisch, waarin een man en zijn paard minutenlang worden gevolgd als ze zich een weg door de storm en het terrein moeten banen. En dat allemaal in een shot. En er zitten veel van die prachtige shots in de film. Het zwart wit wordt op een geweldige manier gebruik van gemaakt. Past ook perfect bij de film. Er is ook heel veel moeite gedaan voor de sounddesign. Het lijkt misschien op een heel simpele mono track, maar is er zorgvuldig gemaakt en is erg gecompliceerd. Zuigt je helemaal de film in.

Een geweldige ervaring, die ik niet snel weer zou gaan zien. Zo depressief is dit. Na slechts twee films kan ik zeggen dat Tarr een unieke filmmaker is en brengt zijn kijk en ideëen op een geweldige manier over. Zowel vertellend als audio/visueel


avatar van Richardus

Richardus

  • 1970 berichten
  • 1027 stemmen

Richardus schreef:

De kunst van het weglaten.

Ik was blij deze film op groot scherm te kunnen zien, de laatste van één van mijn favoriete regisseurs.

Het is een prachtig monotone film met onwaarschijnlijk mooie cinematografie. En doordat er heel weinig gebeurt, met veel repetitie, ga je zelf nadenken en invullen wat Tarr wil zeggen. Dan kom je erachter dat deze meester heel veel uitdrukt, met heel weinig visuele gebeurtenissen en dat is ongelooflijk, hoe hij dat kan.

Ik heb het topic niet gelezen maar ik neem aan dat het ongelooflijk mooie (tranen in m'n ogen als ik er aan terugdenk) eindshot vaak genoemd is? Zijn afscheidsshot, en wat voor een...

Net, jaren later, in Eye weer op doek gezien in een zelfs nu hier halflege zaal. Echt; ik vind dit het toppunt van cinema. Dit is mijn nr. 1 film. Het is ongelooflijk hoe Tarr met minimale vorm maximale inhud kan uitdrukken. Existentieel elementair én gelaagd met heldere symboliek en beeldtaal. Dit alles met onwerelds mooie cinematografie...Inderdaad; hoe zou Tarr hierna verder moeten? Perfecter film dan dit maken kan niet, alles zou een stap minder of een herkauwing van hetzelfde kailber zijn (ook niet erg).

Ik zit hier nog steeds in Eye, verdoofd en met halfbetraande ogen, geen idee wat ik met mijn dag verder wil terwijl ik genoeg plannen had. Ik ga maar even over het IJ staren. Subliem filmgenot.


avatar van Ik Doe Moeilijk

Ik Doe Moeilijk

  • 1145 berichten
  • 197 stemmen

Mee eens, Richardus. Ik ken ook geen film die de perfectie zo benadert en waarin elk shot zo bizar goed klopt: elke beweging van de camera, elk streepje licht, elk gebaar van de acteurs, elke klank van de muziek, elke grasspriet op zijn plaats. Het is allemaal onwaarschijnlijk knap en bedwelmend poëtisch.


avatar van eRCee

eRCee

  • 13389 berichten
  • 1946 stemmen

Maar levert perfectie ook goeie cinema op?


avatar van Geel

Geel

  • 24 berichten
  • 560 stemmen

Na 5x aardappels eten als een varken terwijl het gloeiend heet is en dan meer dan de helft weggooien had ik er wel genoeg van..en net zovaak je laten omkleden om dan alleen maar commentaar te geven aan je dochten en commanderen...En dan wordt er ook nooit never uitgelegd wat ze nou willen.

Nee geen film voor mij al had ik goeie hoop toen ik hem kocht.


avatar van John Milton

John Milton

  • 22702 berichten
  • 12509 stemmen

Mijn derde Béla Tarr en tweede Ágnes Hranitzky (echtgenote), als MovieMeter klopt betreffende haar co-regie credits. En dat lijkt wel zo; hoewel ze sinds The Outsider (1981) al zijn films monteert, krijgt ze pas sinds Werckmeister Harmóniák (2000) co-regiecredits. Bij Sátántangó (1994) was dat dus nog niet het geval.

Ook hun laatste film The Turin Horse is weer een lust voor het oog en wellicht de ziel, afhankelijk of deze stijl je ligt. 30 prachtige long takes, geschoten door Fred Kelemen, die je simpelweg over je heen moet laten komen. Erg mooi weer, maar het is absoluut een film die nog even moet inzinken. Bijzonder sfeervolle score van Mihály Vig, trouwens.

4*


avatar van Flavio

Flavio

  • 4718 berichten
  • 5008 stemmen

Fraaie zwanenzang van Tarr, nog een stuk trager en plotlozer dan zijn eerdere films. Beelden van een hut ergens in een leeg, desolaat landschap waar een storm woedt -nergens waait het zo mooi als in de films van Tarr- en waar een vader en dochter hun dagelijkse routine ondergaan terwijl het leven hun steeds zwaarder valt, daarmee heb je de plot wel gevangen. De lange shots van de dochter die de vader helpt aankleden en de dagelijkse maaltijd -bestaande uit een uit de kluiten gewassen gekookte aardappel- op tafel zet, dat alles onder de melancholieke klanken van Vig, het is zwaarmoedige maar mooie cinema waarin het geduld soms wel aardig op de proef wordt gesteld.

In A Torinói Ló verschillen het eenzijdige leven van de vreugdeloze hoofdfiguren en hun naderende einde nauwelijks van elkaar. Het leven gaat namelijk langzaam "uit" in de hut: de houtwormen houden op met knagen, het paard wil niet meer eten, de put valt droog, de lampen willen niet branden. En uiteindelijk gaat de storm liggen en vervallen ook de vader en dochter tot lethargie, gevolgd door een trage fade-out. Een prachtig maar weinig hoopgevend eindshot. Het eindshot van een carrière...of zou Tarr nog terugkomen op zijn beslissing? Hij is nog altijd maar 65...


avatar van tbouwh

tbouwh

  • 5751 berichten
  • 5261 stemmen

Ik heb er geen ''bewijs'' voor maar toen dag zes aanbrak dacht ik toch wel direct: dit is geen Tarriaans toeval - zes dagen schepping en zes dagen gespiegelde afbraak? En nu zegge men waarschijnlijk: lijkt me duidelijk Van de week nog zag ik een andere titel waarin het opdrogen van de put werd gezien als een straf van God, dus ik merk dat ik o.a. met het zigeunermoment in mijn hoofd blijf zitten.


avatar van Ik Doe Moeilijk

Ik Doe Moeilijk

  • 1145 berichten
  • 197 stemmen

lijkt me duidelijk


avatar van porcupine3

porcupine3

  • 139 berichten
  • 5553 stemmen

Typische cinefiele film. Toch de twee en een half uur moeiteloos uitgezeten. Hypnotiserend traag. Film heeft absoluut niets met Nietsche te maken en gaat eigenlijk nergens over. Maar toch 10 x beter dan alles van Tarkovsky.


avatar van mrklm

mrklm

  • 9724 berichten
  • 9006 stemmen

Zes dagen uit het leven van een oude boer [János Ohlsdorfer] en zijn dochter [Erika Bók] anno 1889. De dochter helpt haar vader bij het omkleden, vader en dochter gaan aan het werk, keren terug, eten zonder bestek en gaan slapen. Zo nu en dan komt het paard in beeld, maar afgezien van een buurman [Mihály Koroms] die politieke preek komt houden valt er 150 minuten lang niets te beleven. Het verhaal achter de titel is beduidend interessanter. Zelfs op dubbele afspeelsnelheid is dit amper vol te houden, ondanks de sublieme zwart wit fotografie van Fred Kelemen,


avatar van mister blonde

mister blonde

  • 12562 berichten
  • 5619 stemmen

Ben inmiddels écht wel wat contemplatieve slow cinema, maar ik denk dat ik deze ga noemen als traagste film die ik ooit zag. Had het er best moeilijk mee én toch was ik ook wel gefascineerd.

Deze ultieme zwanenzang is tergend langzaam, maar ook wonderschoon. De thematiek is niet eens subtiel, maar wel sterk en bijzonder om zo een prachtig oeuvre tot een einde te breien.