Yi Yi (2000)

Kleine kans, Danuz. Als je wel eens een soap gezien hebt zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, As the World Turns of The Bold and the Beautiful zul je zien dat 'ophoping van drama' daar ineens een andere betekenis krijgt. Binnen de korte speelduur van een aflevering worden alle mogelijke problemen die mensen kunnen hebben met veel bombarie en vaak over-acting op tafel gegooid. Zeggenskracht heeft het nauwelijks.

Daarom vind ik de term dan ook ongepast bij Yi Yi. Ja, er zitten veel vormen van persoonlijk drama in, maar ze worden toch niet echt opgehoopt. Integendeel, in plaats van alles maar in een keer boven op elkaar te gooien wordt alles langzaam uitgespreid over de speelduur, waardoor alles zijn waarde behoudt en er over verschillende zaken nagedacht kan worden. Daarbij zit er in Yi Yi hoop, humor en ontbreken er grote emoties, allemaal in tegenstelling tot de soap opera.

Maar goed, op MovieMeter wordt een drama al snel een soap genoemd. Waarschijnlijk inderdaad door mensen die geen soaps gezien hebben.

Onzin, ik heb zeker wel mijn deel aan soaps gezien. De focus van Yi Yi ligt gewoon veel te veel op het drama. Nieuwe personages worden geïntroduceerd ofwel op basis van een dramatische gebeurtenis, of omdat ze later een rol zullen spelen in een dramatische gebeurtenis.

De "kleine dingen in het leven" draaien sowieso niet echt rond drama, zeker niet uitsluitend. Buiten drama laat Yi Yi gewoon té weinig zien. Verder lijkt de film ook van 10 dramatische walletjes tegelijkertijd te willen meeëten. Allemaal zaken die dicht bij soapbeleving aansluiten. Korte stukjes drama die snel weer afgesloten worden, of waar kort naar gerefereerd kan worden op een later moment. En dan met een ruime cast aan personages, waar iedereen altijd wel iemand in kan herkennen.

Een 1 op 1 match is het uiteraard niet, maar veel dichter bij een soap kom je in de filmwereld niet.

Een bijzonder mooie zwanenzang van regisseur Edward Yang.

Ik maak niet te veel woorden aan deze film vuil, maar ik ben hevig teleurgesteld in deze bekende, hoogaangeschreven Taiwanese film en dat terwijl ik nog zo blij was dat ik de film eindelijk had weten te ontwaren bij de Aziatische sectie van mijn videotheek.

Het grootste probleem is een verschil in inzicht, t.o.v. de regisseur. Ik ben er van overtuigt dat het leven geen opeenstapeling van dramatische gebeurtenissen is. Deze film voelt nooit authentiek aan, alsof je ook maar even het gevoel hebt dat er ècht, daadwerkelijk een familie aan de andere kant van de wereld bestaat die zo `n leven leidt. Ik vond het een lange brei van nietszeggende soap perikelen.

De regisseur heeft ook totaal geen idee waar hij mee bezig is, de incompetentie druipt ervan af. Op een gegeven moment besluit een dikzak om zelfmoord te plegen, zijn poging mislukt, de verdere afwikkeling? Nihil! De scenes met dat kleine jochie zijn wel apart en de film is wel kijkbaar zoals het een goede soap betaamt, maar waarom zo iets goed bevonden moet worden, ik kan er van zijn lang zal ze leven, niet bij!

Troep! Een kleine 2,5*

Eenvoudig en intelligent en ook gevarieerd opgebouwde film, als een familiekroniek gebracht.
Menselijke gedragingen worden vertoond met inzonderheid de onzekerheid en de onmogelijkheid te communiceren met wat ons aanbelangt : liefde, bezorgdheid, relatie... Ook een zeker fatalisme : geef de mens een nieuwe kans en hij staat precies zo ver als nu.
Duurt de film wel wat lang voor diegenen die wat meer actie hadden verwacht, vergeet de vele mooie scènes niet waarin de personages, in hun kleinheid wordt afgebeeld. Ook het mooie camerawerk niet vergeten !
Aanbevolen film voor al wie bereid is rustig te kijken en af en toe zichzelf en zijn omgeving te herkennen.

Erg sterke film van Edward Yang.

Een film over alle perikelen in een familie deed me van tevoren erg aan de films van Ozu denken. Hoewel het achteraf gezien iets anders is, zijn de thema’s niet zo heel verschillend en is het niveau bijna net zo goed.

Ting-Ting is in ieder geval een geweldig personage en fantastisch neergezet door Jonathan Chang. Ik vond het een erg leuk ventje, die een geheel eigen unieke kijk op het leven heeft. Niet iedereen maakt bijvoorbeeld foto’s van achterhoofden, omdat je jezelf nooit van die kant ziet. Ook zijn vader NJ Jian wordt goed neergezet door Nien-Jen Wu. Iedereen in het gezin lijkt erg verbonden te zijn met de moeder/schoonmoeder/oma en als zij een beroerte krijgt, lijkt iedereen vanaf dat moment te worstelen met zijn of haar eigen problemen. Regisseur Yang werkt dat op mooie wijze uit, waarbij het respect voor de medemens in de film een erg belangrijk punt is.

De film is goed in balans en wisselt het drama goed af met (licht)komische momenten. Nergens voelt de film geforceerd aan de zware thema;’s die de film soms bevat worden op een subtiele manier naar voren gebracht. De regie is degelijk, het camerawerk vrij statisch en alles wordt goed in beeld gebracht, waardoor de cinematografie van de film ook meer dan goed te noemen is. De muziek is rustig maar aangenaam, evenals het trage tempo van de film. Aan de ene kant is de film redelijk afstandelijk, maar toch wordt je ondanks dat bij de personages betrokken en krijg je een bepaalde feeling met hen, tenminste ik wel.

Fijne film dus. Rustig, prima acteerwerk, leuke echte personages, mooiwe cinematografie en een film die goed in balans is.

4,0*

Ingewikkeld genuanceerd, liefdevol, sluw, intiem, intens, emotioneel verhaal, recht uit het hart, van een Taiwanese familie (drie generaties) uit de middenklasse. Een soort super soapdrama met humor en tragedie, een lach en een traan, waarin de situaties en morele dilemma's o zo herkenbaar zijn. Je kunt Yi Yi ook een portret van stoïcijnse gelatenheid noemen, van dysfunctionerende mensen die in een crisis verkeren vol zelfvertwijfeling. De cast is vooral sterk in lichaamstaal en subtiele uitdrukkingen en het geheel wordt gepresenteerd in vrolijke rijke kleuren. Hoewel de regisseur ruim de tijd neemt voor karakterontwikkeling, voelden zelfs de 170 minuten voor mij als ontoereikend.

Mooie (soms net iets te), langzame film die slow-pace haters beter kunnen vermijden, maar voor liefhebbers van rust, mooie shots en menselijke emotie zeker de moeite waard kan zijn. Het jongetje stal ook voor mij de show, maar ik heb wel gemerkt dat ook voor mij de film soms te traag verliep en dat ik mijn best moest doen mijn aandacht erbij te houden. Dit kan ermee te maken hebben dat ik weinig aziatische films heb gezien met deze slow-editing en wellicht is dit gewoon een kwestie van wennen.

Ik stond eigenlijk al vast op 3,5 ster maar de laatste scéne bumpt hem net naar 4.... Mooie reflectie-shots, fijne muziek en goed acteerwerk, pacing naar mijn smaak alleen iets te traag voor meer sterren, wellicht dat meer ervaring met aziatische cinema dat in de toekomst nog zal veranderen.

Aardige familiekroniek over een gezin, dat in korte tijd te maken krijgt met allerlei tegenslagen. Het verhaal concentreert zich van lieverlee op de vader die worstelt met een onverwerkte jeugdherinnering, zijn puberende dochter en het nakomelingetje, die zo’n beetje in zijn eigen wereldje leeft. In bijna drie uur komt wel erg veel drama en vertwijfeling voorbij. Wat meer luchtige momenten zou de film allicht goed hebben gedaan.

Minder indrukwekkend bij herkijk. Yi Yi kent zijn momenten, waarvan het hele segment in Japan de meeste indruk maakt. Het verhaal van de vader sprak me sowieso het meest aan, en zijn contact met Issei "Tony Takitani" Ogata zorgt voor wat mooie poëtisch rustige scènes. Daar mocht Yang een hele film van maken wat mij betreft!
Verder is het vooral een wat kabbelend familiekroniek, die hier en daar best mooi is gefilmd (veel ruitreflecties van Taipei en Tokyo), maar meestal toch wat saai/onopvallend. Soapie wil ik het nog steeds niet noemen, maar wat suffer dan ik het me herinnerde is het zeker.

Hou heel erg van dit soort Slice of Live. Aanvankelijk lijkt het allemaal wat traag en oppervlakkig maar finaal toch erg sterk ! Doet een beetje denken aan Altman....

Hoog aangeschreven in diverse lijstjes en ook hier scoort het goed. Ik weet niet precies waarom, maar ik kon er niet zoveel mee, wat heet. Normaal gesproken ga ik best wel goed op lang uitgesponnen familievertellingen. Ik kan wel een reden bedenken, wellicht komt het omdat de film ongelooflijk saai is. Veelgeprezen cinematografie, mooie balans tussen drama en enige frivoliteit, realistische uitwerking van een doorsnee gezin en haar perikelen: het zal allemaal wel, dat is allemaal al eens een stuk beter gedaan. Ik werd een paar keer gestoord, dat helpt niet mee natuurlijk, maar dit was worstelen op hoog niveau.

Mooie, rustige film die begint met een bruiloft en eindigt met een begrafenis. Daartussendoor volgen we het wel en vooral wee van de verschillende leden van een familie, en komen herkenbare thema's als spijt en berusting langs. Tempo van de film vond ik, ondanks de lange speelduur, eigenlijk nog best vlot.

Misschien dat je deze al eens zou kunnen herbekijken, aangezien ik vermoed dat je beter bent aangepast aan de slow pacing? John Milton

Ik twijfel er ook aan om hem een kans te geven... maar ik ga toch nog wachten. Er komen nog genoeg jaren aan. Ik denk dat In The Mood For Love uit hetzelfde jaar wat dringender is, en die film zal ik wel één der komende dagen ontlenen uit de bibliotheek.

Die vond ik veel beter. Niet een beetje.

Weinig hiervan blijven hangen.

Net de Nederlandse oop dvd uit een kringloopbak gehaald voor 1 euro. Die is verder goed toch qua beeld (formaat)?