Mammoth (2009)

En bijna anderhalf jaar later pas gezien. Ik weet niet wat me al die tijd tegen hield destijds, heb de kans gehad hem in de bios te zien laten schieten, de dvd pas vrij laat na zijn release aangeschaft en hem een half jaar later pas gezien. Moodysson komt hoog in mijn top tien lijst van favoriete regisseurs en misschien was ik daarom wel gewoon bang dat hij niet aan mijn hoge verwachtingen zou kunnen voldoen, een angst die achteraf gezien wel gedeeltelijk terecht was. Zoals de meeste fans zich destijds waarschijnlijk belazerd voelde met de weg die hij na Lilja insloeg heb ik dat eerder hiermee. Ik vind het van zijn kant een te gemakzuchtige poging tot commercie, hij heeft na al die jaren wel wat meer faam verdiend en ik ben blij dat hij schijnbaar uit zijn diepe dal gekropen is maar geen eigenschap die ik van mijn grote held gewend ben, ik kan er eerlijk gezegt ook weinig in terug vinden wat zijn eerdere films zo bijzonder/eigen maakte. Een hoop mensen hier noemen het dan back tot basics en daar kan ik me absoluut niet in vinden. Maar als ik dat los van elkaar zie toch helemaal geen slechte film verder, verre van zelfs. Fijn esemble verhaaltje met een naieve maar toch mooie boodschap. Wat sterke scenes. Een prima cast, fijn ook om Williams eindelijk eens in een hoofdrol te zien, altijd al gezegt dat ze veel talent had. Het deed soms wel verdacht veel aan Babel van Innaritu denken en ik vond het einde wat onbevredigend maar de ruim twee uur dat hij duurde heb ik me niet verveelt. Alleen wel te hopen dat Moodysson hierna weer echt back tot basics gaat, want dit gaat beschouw ik toch als zijn minste...

3,5 sterren

Geen slechte film van Moodysson, die wel meer moralistische en filosofische gedachten in z'n films steekt. Dit keer over het ouderschap en hoe ieder daar mee omgaat op de manier dat hij of zij het beste vindt. En dat dat niet altijd gemakkelijk is natuurlijk. Eerst traag obouwend met figuren die zichzelf zoeken en zich in vraag stellen of ze wel goede ouders zijn. Met uiteindelijk de liefde voor het kind als enige antwoord.

Zoal velen hier doet de film me denken aan Babel, al haalt dit nooit het niveau van die film. Maar het is wel een verdienstelijke poging met vrij goede acteerprestaties en een verrassend aangename soundtrack. Misschien geen absolute topper, maar ik heb er wel van genoten. Volgens mij gaan mensen met kinderen zich hier nog meer in vinden.

Aardig drama wat inderdaad sterk doet denken aan Babel maar wel wat minder is.

Gister deze prachtige parel gezien. Je ziet duidelijk dat deze regisseur met mammoet-stappen gegroeid is na de (ook) uitstekende Lilja 4-ever en goede Fucking Amal. Het is een echte vakman, die niet altijd de makkelijkste weg kiest. Dat kan ik zeker waarderen.

Prachtig camerawerk wisselt zich af met ijzersterk acteerwerk (vooral Bernal excelleert) en dito muziek. Het idee en de gang van het verhaal is misschien ietwat gekopieërd van Innaritu, maar is dat erg? Neen, ik hou van zulke films en deze kan zich absoluut meten met de grotere Amores Perros en ook wel Babel, welke zich ook over meerdere continenten uitstrekt.

De film is misschien niet perfect (af en toe lagen de symbolische/moralistische linkjes er wat dikbelegd bovenop - ook het hele sterrenkunde verhaal kon ik moeilijk plaatsen), maar het totaalplaatje heeft grote indruk achtergelaten op mij, iets wat ik dit jaar niet vaak ben tegengekomen.

Daarom voor nu een 5*. Ook uit sympathie voor deze regisseur. Hoop dat we nog veel van zulk werk van hem mogen verwachten. Echt een dikke pluim.

Toch klasse van Film1 dat ze zich aan deze film wagen. Het heeft mij in ieder geval een legendarisch avondje bezorgd.

Een film om niet snel te vergeten. 5*

....en een plek in mijn top-10.

Droevige film over ouders die werk en welvaart belangrijker vinden dan hun kinderen. Toch is hij wel overtuigend gebracht al blijf ik het een dom onderwerp vinden waar ik me maar moeilijk in kan leven.

Ik vond het op zich een mooie film qua tempo, verhaal en ik vond zelf het acteerwerk juist bijzonder goed.

Ik had alleen ook wel die teleurstelling aan het einde van de film.

Ook Lukas Moodyson is kennelijk zijn roots gaan zoeken in de USA. Dat met de film Mammoth. Dat toch best een goede film is. Het begin is trouwens wel rotsaai en je denkt dan bijjezelf, Moodyson heeft gefaald. Maar als je naderhand het verhaallijn gaat volgen en de verschillende verhalen dan is Mammoth nog best interesant. Hij lijkt inderdaad ook hier en daar op Babel. De shots van Thailand zijn ook realistisch en meeslepend en Bernal is ook erg goed als Tom, die dus op zakenreis gaat naar Thailand en zijn vrouw en kinderen in New York blijven. Dan krijgen we dus een splitsing en volgen we het leven van Ellen in New York en de avonturen van Tom in Thailand. Wat dus ook veel oei-momenten heeft. Allereerst met dat Tom zijn leven aan het veranderen is, hij vind zijn plek in Thailand, en lul dat ie is: gaat ie ook nog vreemd met een Thais vrouwtje waar hij dan ook iets mee opbouwt. En ondertussen dat hij met een second life in Thailand wel denkt over zijn vrouw van: wie niet weet wie niet deert. Ondertussen volgen we ook het dramatische leven van die 2 Filipijnse jongetjes die zoons zijn van Gloria die toevallig bij Ellen verblijft in New York. Je ziet dat het leven voor de kinderen daar dus al erg zwaar is en dat word ook op zo'n rauwe manier weergeven. Het ergste was nog waneer die ene jongen (weet de naam even niet meer) word misbruikt door die Europese vieze man. En dat komt dan dus allemaal op het bordje bij Gloria en Ellen terwijl Ellen ook nog in een crisis zit met een operatie van een zwaargewonde jongen.

Inderdaad zoals gezegt een Babel achtig verhaal. Alles is ook zo realistisch mogenlijk en de misverstanden, egoisme en persoonlijke ellende straalt ervan af en aan het einde gaan Ellen en Tom weer gewoon vrolijk door met het gezinsleven. Tja, wie niet weet, wie niet deert.

Begint als een saaie film maar het resultaat is toch een ijzersterke, harde realistische film voor zowel Babel als Moodyson liefhebbers.

3,5*

Prachtige mozaiekfilm over geluk en ouderschap. Geen rechtlijning plot, maar meer een aaneenschakeling van mooie en vaak ook aangrijpende scenes. De film weet constant te blijven boeien door een soort onderhuidse spanning die constant aanwezig is (alsof er iets ergs te gebeuren staat). Goeie acteurs die allemaal zeer naturel spelen hier.

Beste Moodysson tot nu toe ! misschien omdat ik verliefd ben op Thailand en mezelf wel wat kan vinden in dit verhaal

een 4

Het acteren (vooral van Michelle Williams) is beter dan het verhaal, dat zowat een aaneenschakeling is van allerlei trieste, op zich zeer herkenbare gebeurtenissen die allemaal (nagenoeg) tegelijkertijd plaatsvinden. De relatie van het dochtertje Jackie met enerzijds haar oppas en anderzijds haar moeder maakte de meeste indruk op mij. Al met al niet slecht, maar ik had na Tilsammans en Lilja 4-Ever beter verwacht van Lukas Moodysson.

Mooie aangrijpende film, puur realistisch met prima acteurs.

Ik was niet direct onder de indruk van de drie verhalen waar we tussen switchten. Naarmate we verder gingen werd het steeds boeiender en dat komt vooral door de toenemende bijrollen. Het is leuk, maar tergelijkertijd ook tragisch om te zien dat alles in verbinding staat vanaf het ziekenhuis naar de zoontjes van de oppas in de Filipijnen. Overal wordt aandacht aan geschonken en eigenlijk wordt er niets mooier gemaakt dan het is. Dat is zelfs terug te vinden in het kleurencontrast want vrijwel alles leek zijn originele lichtbronnen te behouden. Tom mist Ellen en Ellen mist Tom. Daarbij heeft Ellen het probleem dat ze alles goed wil doen en dat is logisch, maar gelukkig behandelt ze de oppasser gewoon normaal en bekijkt ze het ook vanuit Jackie's perspectief, ondanks de band die er tussen haar en Gloria was ontstaan. Tom kon de verleiding van Cookie niet weerstaan en dat is te begrijpen, vooral als je een manier moet vinden om de tijd door te komen. De relatie tussen deze twee vond ik bijzonder. Het was ook mooi om te zien dat de oma van Salvador hem meenam naar een vuilnisbelt om hem zo te overtuigen dat het wel degelijk van belang was dat zijn moeder nog even in Amerika bleef om geld te verdienen. Genoeg interessante scènes dus, die bij elkaar een sterk geheel vormen.

Moeilijk om te beoordelen, deze film. De eerste helft vond ik erg moeilijk om door te komen. De verhaallijnen en emoties zijn ook nogal clichématig en op stilistisch vlak zou ik Mammoth geen hoogvlieger noemen. De beelden zijn veel te gelikt en de (soms wel mooie) liedjes worden er zonder veel gevoel bij gegooid.

Maar na verloop van tijd kreeg Moodysson (blijft een prachtige naam) me toch in z'n greep. De thematiek is uiteindelijk best interessant en Mammoth blijft lekker ingetogen. Ook het slot vond ik erg geslaagd.

Soms nogal saaiig en stereotiep, maar al bij al nog redelijk geslaagd. 3*

In het algemeen voelt Mammoth te slap aan. Clichématig, her en der overbodig (ik werd echt niet warm van de verhaallijn rond Tom, ook al begrijp ik de boodschap wel die Moodysson wil meegeven). De film eindigt me te makkelijk en te abrupt, de onderliggende problematiek en frustraties hadden nog wat beter geëxploiteerd kunnen worden mijns inziens. Een middelmatige film, die weliswaar net boven de middelmaat uitsteekt. 3* volstaat.

3*

Fucking Amal en Lilja 4-ever kregen van mij vijf sterren. Babel ook. Maar elke vergelijking met deze drie films gaat voor mij totaal mank. Ik kon helemaal niets met deze film.

Nou helpt het ook niet echt als je allergisch bent voor gelukkige gezinnetjes en vroeg wijze kindertjes (of kindertjes iha), maar met het thema had ik nog wel uit de voeten gekund.

In het begin dacht ik nog dat dat vervelende overgelukkige gezinnetje wel snel een bak ellende over zich heen zou krijgen, maar de enige die een bak ellende over zich heen kreeg was ik zelf. Lilja 4-ever was dan ook wel één grote bak ellende, maar dat maakte de film nou juist zo aangrijpend, hier voelde ik me geen seconde geraakt, jammer.

Babel is niet van Moodysson, maar van Iñarritu.

Als ik kijk naar de regie, de acteerstijl van de acteurs ... Moodysson had de perfecte regisseur geweest voor een Alien prequel/sequel.

Deze film vond ik dus niks aan.

Heb me 2 uur stierlijk verveeld, hopende dat het toch wat beter zou worden, niet dus.

Snel vergeten...

Deze film spontaan aangeschaft op basis van de goede naam van Moodysson, de hoes (?) en vooral Michelle Williams. De laatste vind ik echt een spectaculair goede actrice die nooit teleurstelt. Verder had ik het verhaal vooraf niet gelezen nog de trailer gezien. Dat laatste werkt overigens verfrissend en is echt aan te raden. Mammoth blijkt een prachtige, menselijke en soms ontroerende film. Veel kijkers zullen het verhaal wat saai vinden omdat een echt plot ontbreekt, maar juist die fragmentarische stijl (in de stijl van Iñarritu) werkt uitstekend. We volgen alle acteurs in hun dagelijkse beslommeringen en zien hun teleurstellingen, dromen, frustraties en passies. Mooi, precies geregisseerd met een indrukwekkend resultaat.

Tussen Friac (19/12/2011) en Gish (hier net boven) in, dus 3.5... (Alleen sprak Bernal mij eigenlijk meer aan dan Williams, Gish!)

Mooi omschreven.

Gisteravond weer een keer gezien 'want ik had er een bui voor', wat ook te maken had met drie maanden in Thailand te zijn geweest. En wéér adembenemend, wéér ontroerend, wéér ontzettend mooi. Nog steeds een van de meest aangrijpende films die ik ken.

Het eerste deel van de film had ik amper het gevoel dat ik naar een Lukas Moodysson zat te kijken. Het leek allemaal zo gewoontjes. Subtiel blijkt achteraf een betere verwoording, want gaandeweg ontwikkelt het zich tot een fijne mozaïekfilm met realistische en goed uitgediepte menselijke karakters.

Niet een van mijn favoriete Moodysson's, maar zeker wel een goede!

Tja, waar heb ik nu naar zitten kijken? Drama? Check! Ellende? Check! Oh ja, het kan nog erger: de hoofdrol wordt gespeeld door een pen...... Het moet niet gekker worden. Vooruit: 2 sterren.... voor Thailand.

Mammoth is een film die wat tijd nodig heeft om op gang te komen. Het plot ontvouwt zich als een mozaïekfilm en het is steeds even afwachten hoe de puzzelstukjes in elkaar schuiven. Het is geen film waarbij de personages van de verschillende stukken elkaar ontmoeten, maar de delen zijn wel met elkaar verweven.

De situatie in New York sprak me eigenlijk het meest aan. Een hoogopgeleid gezin waarbij de carrières hoger worden vooropgesteld dan de opvoeding van het kind. OK, je hebt dan wel een au pair voor iets, maar ik blijf dat toch steeds erg wrange situaties vinden. Ondanks alle welvaart en luxe vind ik het persoonlijk een alles behalve benijdenswaardige situatie. Michelle Williams tilt de film naar een hoger niveau en het was haar moeilijke spreidstand die op mij het meeste indruk maakte.

De situatie ontwricht wanneer de oppas dringend terug naar de Filipijnen moet. Vond dat nu wel niet geweldig opgelost. Dat ze halsoverkop vertrekt, tot daar toe, maar je belt wel zélf naar de ouders en laat dit niet over aan de achtjarige Jackie. Alsof je ook zomaar binnen het uur een vlucht naar Manila hebt ... Leo zijn escapades konden me veeleer gestolen worden, maar de gebeurtenissen in de Filipijnen waren wel schrijnend.