Manhattan (1979)

Ja klopt : bijvoorbeeld de biologische verschillen tussen mannen en vrouwen , vrouwen denken meer vanuit hun gevoel en mannen meer rationeel .

Daar is niks mis mee dan kan elkaar prima aanvullen , maar ga alsjeblieft niet net doen alsof mannen net zo met mekaar praten als vrouwen onder elkaar doen want dat is natuurlijk totale onzin .

Vrouwen kunnen een uur praten zonder wat te zeggen. "'Micro-gebeuren...".

“My analyst warned me, but you were so beautiful I got another analyst.”

Manhattan is weer een echte Woody Allen film. Ik zie de man liever in de regiestoel dan als acteur, en Manhattan is hier het schoolvoorbeeld van. De film ziet er werkelijk fantastisch uit, en de manier waarop Allen New York in beeld brengt (in zwart-wit) moet worden onderwezen op iedere filmschool. Allen zelf speelt weer een neurotisch type met duidelijk wat problemen, en het begint soms op een trucje te lijken. Gelukkig is Diane Keaton er nog. Over het subplot rond Isaac en de 17-jarige Tracy (Allen en Hemingway) zullen we het dan maar niet hebben.

Woody Allen speelt een personage dat op hemzelf lijkt. Isaac Davis stopt als schrijver van komische tv-shows, om aan iets ernstigs te kunnen beginnen: een roman. Hij heeft een pessimistische levensvisie en een negatief zelfbeeld. Tot een langdurige, evenwichtige relatie lijkt hij niet in staat. Mary is een pseudo-intellectueel die Ingmar Bergman beledigt; het is verrassend dat ze toch nog mooie momenten beleven. Tracy is te jong en naïef, al zijn er wederzijdse vonken. Je kunt vermoeden dat ze in Londen iemand anders zal ontmoeten.

Toch is er één diep gemeende liefdesverklaring: die aan de stad New York. Het is echter niet de hedendaagse grootstad, met drugs, geweld en een jachtig zakenleven. Zoals hij zelf aangeeft in z'n pogingen tot een openingszin voor z'n roman, is het een geromantiseerde, geïdealiseerde versie van het New York van de jaren '30. Daarom zijn de beelden in zwart-wit en gebruikt hij muziek van Gershwin.

Het gaat om subjectieve interpretaties van de werkelijkheid. Dat geldt voor de Big Apple, maar ook voor de beschrijving van relaties. Z'n ex-vrouw Jill stelt hem in haar boek voor als een maniak. Mary beschrijft haar ex-echtgenoot als een god in bed, maar dat blijkt dan Wallace Shawn te zijn (in z'n debuutrol) - de enige acteur die er zo mogelijk nog minder atletisch uitziet dan Woody Allen zelf.

Gordon Willis leverde een essentiële bijdrage met z'n cinematografie. Traditioneel wordt het platteland als mooi gezien en de stad als druk en modern. Willis bewijst echter dat een stad met wolkenkrabbers en grote bruggen even mooi kan zijn als een breugeliaans landschap. Het iconische beeld van de Queensboro Bridge werd om vijf uur 's ochtends geschoten, vanuit een laag perspectief, met dof tegenlicht en de silhouetten van de twee acteurs niet centraal. Andere mooie beelden zijn het tochtje in de Porsche met de haren in de wind, en de existentialistische uiteenzetting naast het geraamte. Het squashpartijtje is een grappig intermezzo. Sommige beelden zijn zeer donker, met slechts een streepje licht langs de gezichten.

De muziek van Gershwin is lumineus, met die klarinetsolo en die ritmische accenten in de piano. Naast Rhapsody in Blue zijn er ook instrumentale versies van liedjes, waarvan de tekst aansluit bij de stemming: 'S Wonderful bij een romantische scène; But Not for Me bij liefdesverdriet. Humor en oneliners zijn iets minder aanwezig in dan in z'n eerdere werk, maar de dialogen en de sfeervolle stadsbeelden maken dat ruimschoots goed.

Aardige film met een mooie sfeertekening van New York in de jaren '70. De quasi intelligente en artistieke typetjes waren wel wat dik neergezet.