The Maltese Falcon (1941)

Had deze al eerder gezien en toen viel hij me tegen, begreep niet goed waarom die een klassieker was. Ik kon me vrijwel niets van het plot herinneren, maar dat schijnt gebruikelijk te zijn, want ben veel noirs aan het herzien en daar was ik ook bijna alles vergeten.

Hoe dan ook, deze keer viel de film me veel beter mee. Er zitten wat moorden in het begin van de film, maar het gaat vooral over de uber-MagGuffin die de Maltese Falcon is en dan vooral het liegen en bluffen over het beeldje. Acteerwerk is puik met vooral Bogart en Greenstreet, met ook goede vermeldingen voor Lorre en Cook. Enkel jammer dat Mary Astor een beetje verzuipt tussen de rest, het is allemaal net niet voor haar, wat te weinig fatale in haar femme.

The Maltese Falcon was Hustons regiedebuut. Huston besloot het verhaal van het boek van Hammett nauwgezet te volgen. Zo wordt ook in de film het verhaalperspectief van het boek gehanteerd : alle gebeurtenissen worden vanuit het perspectief van Sam Spade verteld. The Maltese Falcon is in drie verschillende versies verfilmd : in 1931, in 1936 als Satan Met a Lady en deze in 1941 wat ook de beroemdste versie is en die slechts enkele wijzigingen ten opzichte van het origineel heeft. Het origineel heb ik echter niet gezien en kan dus geen vergelijking maken, maar gezien wat opzoekingswerk en filmrecensies zit de kracht in het originele vooral in de vrouwelijke cast die het genre film noir wat meer eer aan doen. In deze film maakt Mary Astor als femme fatale weinig indruk. Maar het is Humphrey Bogart als Sam Spade die definitief doorbrak naar het grote publiek. In deze film creëerde hij een personage dat hem voor de rest van zijn leven beroemd maakte. Ook de andere mannelijke rollen worden goed ingevuld, vooral Sidney Greenstreet als the fat man is echt overtuigend in zijn rol. Erkend als een van de eerste ' Film Noirs ' is The Maltese Falcon een mijlpaal in Hollywoods geschiedenis. 7/10

Schitterend. Hoe de film het cynisme de hoofdrol geeft, is subliem (bv naam van zijn partner die meteen van de deur wordt afgehaald, het avontuurtje van Spade met de vrouw van zijn partner dat voor Spade slechts tijdvulling was, etc). En even subliem door Bogey ingevuld (hoe Spade telkens de overhand haalt in elke scene, hij is steeds een stap voor, heeft alles onder controle). Spade weet wie liegt en wie niet (maar veel zijn dat er niet), de politie is een blok aan het been ... Spade weet meer dan iedereen inclusief de kijker. De scene dat hij opvliegend reageert tegen de fatman, de kamer verlaat en dan een kleine glimlach zichtbaar bij Spade zodat we weten dat alles maar toneel is … zelf op het eind, een fabuleuze speech van do the right thing, een spat emotie, een geweten maar toch voelt het ni et aan als ongeloofwaardig. Nee, The Maltese falcon is een labyrint van intriges, verraad en dubbelspel waar enkel Spade de uitgang vindt. Huston en zijn team zet dit fraai visueel neer, prachtige zwart wit met mooie composities die het verraad en dubbelspel nog extra accentueren.

En voor klassiekerzondag viste ik The Maltese Falcon uit de aanzienlijke stapel met oudjes die nog klaar liggen. En het is toch altijd weer afwachten of er een klik is, zo doet de ene niets met je en is de andere een voltreffer. De synopsis van The Maltese Falcon deed me in ieder geval het beste hopen.

Een onschuldig ogende verhaal van een dame in nood met een standaard surveillance met dodelijke afloop doet toch heel wat meer stof opwaaien dan Sam Spade vooraf had kunnen vermoeden en verwachten. Al snel is Sam zowel verdachte in verschillende zaken die daarna beginnen te rollen, als dat hij gevolgd en aan de tand gevoeld wordt door de 'onderwereld'.

Niet alleen lijkt plots niemand meer te vertrouwen, net zo goed is het de vraag hoe Sam zonder kleerscheuren uit alles komt dat speelt. Bijzonder zijn toch wel verschillende bijzondere types als Cairo en Gutman, daar doen detectives Dundy en Polhaus niet aan onder, maar het meest in het oog springt natuurlijk de knorrig Bogart zelf met zijn van dik hout zaagt men planken aanpak en poeh wat is Sam Spade gehaaid.

Het plot rond het beeldje, en iedereen die elkaar lijkt bedriegen maar tegelijkertijd ook partner blijkt, zit best aardig in elkaar hoewel het hier en daar best wel eens een beetje voorspelbaar is. Manco aan The Maltese Falcon betreft voor mij toch het gebrek aan spanning en de noir benoeming. Want spannend is het nergens en noir ook niet echt, sterker, ik vind The Maltese Falcon op het brave af en ook nog met een romance waar ik geen enkel moment echt van overtuigd ben.

Een beetje tegenvallen doet The Maltese Falcon dan ook wel, maar ik besef dat veel van de kritiek, vooral het noir gedeelte, in het tijdsperspectief van 1941 gezien moet worden, want ja, deze film is bijna net zo oud als mijn vader. Daarom krijgt The Maltese Falcon van mij ook een prima 3.5 en ben ik op termijn nog wel eens in voor een herkijk.

Tot voor een paar jaar geleden had ik niet heel veel films met Bogart gezien, maar het is natuurlijk wel een hele grote naam uit het verleden. Dat maakt hij helemaal waar in deze film waar ik van genoten heb. Wat meer (buiten) actie had gemogen, maar verveeld heb ik mij zeker niet met deze klassieker. Goed verhaal, mysterie en suspense. Het inspireert om nog meer films met Bogart op te zoeken.

Herzuen op 4K UHD. 4* blijven staan.

Dit is nu eens een film waar ik best een remake van zou willen zien door een Fincher of zo.

The stuff dreams are made of

Of niet, want heel eerlijk was ik niet erg onder de indruk van de film - verder dan een soort one man show van Bogart komt het niet, zijn tegenspelers krijgen geen ruimte. Jammer, want dat zijn toch niet de minste namen. Peter Lorre, die naam alleen al kon mijn oma tot over haar 90ste de koude rillingen bezorgen - om maar een dwarsstraat te noemen.

In plaats daarvan wel heel veel gepraat, en vooral van Bogart. Nou zit ik zur Zeit met een stevige man flu op de bank, en dat stemgeluid gaat snel irriteren. Wellicht niet de beste keuze om vandaag op te zetten.

Afgelopen week op 4K gezien. Erg interessant allemaal wat er gebeurt, maar het totaal pakket van het gehele verhaal verdient nog een kijkbeurt voor ik hier een beoordeling aan kan geven.

An sich is dit best een aardige oude kraker, maar beklijven doet hij me niet. Jammer is ook dat veel is opgenomen in de "studio" Het buitenleven zien we amper. Alleen in het begin zien we San Francisco's Golden Gate Bridge. De andere opnames buiten zijn in de avond. Het geheel speelt zich vooral af in kamertjes. Het verhaal is wel aardig en het idee ook. Grappig dat het beeldje uit Marmaris komt waar ik ooit ben geweest. Afijn het idee van deze film is dus aardig. De uitwerking minder. Heb denk ik zo'n 5 a 6 films gezien van Bogart waarvan ik African Queen wel aardig vond. Vaak hebben dit soort films wel een romantisch tintje. Zelfs bij deze. Bogart zelf speelt met zijn rauwe rokersstem wel goed maar die clown van Peter Lorre vond ik vreselijk. Ook Mary Astor die pas overleed in 1987 (81) vond ik wat vlakjes.

De film blijft overeind staan zij het met een kleine voldoende. De 4K versie is niet subliem, maar voor een film uit 1941 heel aardig opgelapt. De steelbook versie is bijzonder fraai gemaakt.

Film 3,0

Beeld (4K) 3,5

Geluid 3,5

Ik dacht precies hetzelfde.

Sterke film noir met, zeker voor die tijd (1941) een vlot tempo. Bogart zet Spade neer met veel charme; je gelooft hem iedere minuut. De overige rollen vond ik persoonlijk nogal mat spelen, vooral Cairo en zijn compagnon. De film behoudt zeker zijn waarde en is niet voor niets uitgegeven op 4K. De beeldkwaliteit voor zo'n ouwetje is uitmuntend te noemen: hier en daar wat grain en shots in de verte zijn soms wat onduidelijk, maar ja... 1941.

Vier sterren.

Een van de eerste noir meesterwerken

The Maltese Falcon was een revolutionaire film in de geschiedenis van cinema. Meeste mensen herkennen de noir clichés in de film maar dit was toen nog ongekend. Stijlvol gefilmd met leuke karakters zoals de boef, de femme fatale en de iconische Bogart. Bogart zijn rol was een grote hit, het werd meerdere keren nagedaan in andere films. De regie van Huston is sterk, het is een van zijn betere werken maar ik heb de Treasure of the Sierra Madre nog niet gezien. Dat is blijkbaar zijn magnum opus. Terug naar TMF.

Het verhaal is goed en toevallig wist ik niet dat het gebaseerd was op een boek. Het heeft de benodigde elementen voor een sterke suspense film, in de stijl van klassiek Hollywood uiteraard. Het moet je wel liggen maar ik heb er wel een zwakte voor. De scene op het eind is de meest memorabele, een langdurende take waar de kijker constant op de puntje van zijn stoel zit. Geinig is het dan om te zien hoe het allemaal ook afloopt.

Als laatste wil ik praten over de cinematografie. Arthur Edeson had film belicht waar een grote nadruk is op schaduwen. Dit is vaak voorkomend bij noir films, een van de redenen waarom ik ze ook zo leuk vind om te kijken. Sterke atmosfeer dus. Hij gebruikte pakkende hoeken om de aard van de personages en hun acties te benadrukken, zoals de scène waarin Gutman de geschiedenis van de Falcon to Spade uitlegt, zijn verhaal uittekenen zodat de knock-outdruppels in Spade's drankje effect zullen hebben. Dit is wat wikipedia te melden heeft wat ik interessant vond om te lezen.

In conclusie, TMF is oud maar goud.

Ik hoop het niet, Fincher en zijn nieuwe films zijn visueel een draak. Vreselijke belichting en lelijke digitale cinematografie