Sånger från Andra Våningen (2000)

Opvallend, ik vond het juist een werk van grote accuratesse. Zeker niet haalbaar voor een middelbare scholier. Zet de film op een willekeurige plaats op STOP, en je hebt hoe dan ook een prachtplaatje te pakken. Misschien had het idee inderdaad van een middelbare scholier kunnen komen, maar dat meneer Andersonn geen middelbare scholier meer is bleek wat mij betreft wel aan de uitwerking van dit idee.

Iets minder dan Du Levande, maar wederom erg leuk bij vlagen.

Thematisch komt Sånger från Andra Våningen wat beter uit de verf, qua humor vond ik Du Levande beter werken. Wat minder absurdistisch en vooral ook wat minder debiel op bepaalde vlakken. Ook hier zitten er echter wel wat heerlijke momenten in. Maar het helpt natuurlijk wel al dat ik lusteloze en grijze mensen van zichzelf al grappig vind.

3.5*

Na net Du Levande te hebben gezien en ondersteboven was van het esthetische genot , de losstaande scenes beter vond werken bij de fotografische schoonheid, begon deze film wel erg met die enorme flauwe Aki Kaurismäki-achtige humor. Maar gelukkig blijft die humor niet overheersen en wordt je al snel meegenomen in de tragiek van het verhaal. Dat verhaal maakt voor mij de film ook minder sterk als Du Levande, maar is natuurlijk wel uniek bizar en veelzeggend. Al met al een unieke en vooral esthetisch mooie film.

Poeh.

Ik had hier eens een fragmentje van gezien (vliegveld) en dacht dat dit wel wat voor mij zou zijn (droog, absurd). Niet echt. Vond het erg saai en zelden grappig (kan me twee momentjes achter elkaar herinneren ('het offer' en de scène in de bar). Veel lijkwitte gezichten die me niet konden interesseren en weinig variatie in (opbouw van) scènes.

1*

Veel personages konden inderdaad wel een zonnebank behandeling gebruiken, ja.

De film kent enkele weergaloze momenten, meer dan genoeg om boven het maaiveld uit te steken. Toch laat de film je uiteindelijk met een dubbel gevoel achter, omdat het te veel als los zand blijft aanvoelen. Allemaal net een beetje te absurd en bizar...

3*

De derde film die ik zie van Roy Andersson. Songs from the Second Floor is ook de minste die ik tot nu toe van hem heb gezien. Dat de film bizar zou zijn had ik van te voren wel verwacht en dat de humor me waarschijnlijk niet zo gaan bevallen had ik ook verwacht maar toch wilde ik deze film zien omdat het ook goed kan uitpakken. Dat is helaas niet het geval. Songs from the Second Floor begint weliswaar leuk met een aantal leuke scenes en gebeurtenissen maar de film blijft eigenlijk de hele tijd hetzelfde. Er zit weinig leven in en er gebeurt vrij weinig. Het blijft allemaal erg afstandelijk waardoor het me weinig boeide. Ik beoordeel het met 2 sterren voor het handjevol leuke scenes.

"beloved the man who sits down"

misschien heeft deze productie vol poëzie, beelden en filosofie net zo veel met het medium 'film' gemeen als een gedicht ten opzichte van een roman.

Met andere woorden : een beoordeling als 'film' zal altijd de plank misslaan, ondanks alle goed bedoelde adjectieven.

woorden schieten tekort, ook.
zie ook : Tarkovsky en veel films van voor 1927

Ongekend formalistische grandeur, zei het nogal minimalistisch. De minutieus gecomponeerde shots zijn van een dermate hoge kwaliteit, dat menig schilder of fotograaf waarschijnlijk kwijlend deze film zal aanschouwen.

Het bijzondere aan de composities is dat de structuur zowel de ruimte als de tijd van het shot weet te ordenen. Elk shot heeft meerdere vlakken: voorgrond, midden en achtergrond(vaak door een raam of deurpost), waardoor een diepte in het beeld ontstaat. Vaak spelen er op verschillende vlakken tegelijkertijd gebeurtenissen die elkaar om de aandacht bevechten.

De structuur van het shot geeft de kijker meteen verwachtingen in welke richting het shot grofweg gaat verlopen door de tijd heen. Een manier waarop Anderson dit doet, is door deuren vaak in het shot te centraliseren, op die manier stuurt hij je aandacht: je kunt erop wachten dat er iemand op kenmerkende laconische wijze binnen zal stommelen. Echter de verwachtingen worden niet altijd ingelost, daar er meestal wel onverwachtse gebeurtenissen volgen.

Als je al naar vergelijkingsmateriaal zoekt, dan kom je al gauw uit bij roemruchtige meesterwerken. Ik denk aan het staging-in-depth van Welles' Citizen Kane of Tati's komische magnum opus Play Time.

Thematisch gezien heeft dit werk ook voldoende lagen om de kijker uit te nodigen tot actieve betekenisgeving. Laat ik er hier mee volstaan dat ik dit een visionair werk vind, dat vooruit lijkt te projecteren op de huidige crisis die in 2008 zijn aanvang nam. De film toont een cultuur waarin een volstrekt hoogtij van defaitisme regeert. De mens is ten einde raad en doet alles wat maar in hem opkomt om dit tij te kunnen keren. Uiteindelijk rest er weinig dan ritueel offeren, je kapot zuipen of apathisch aan je bed gekluisterd, hangend in het verleden dat al evenmin soelaas kan bieden, je te ruste leggen. Het iconoclastische en blasfemische einde, waarin een beeltenis van Jezus op de schroothoop geworpen wordt, vleesgeworden metafoor van de drukkende last van het verleden en de traditie die afgeworpen wordt, had niet krachtiger kunnen zijn.

Dit werk behoort zeker tot de beste werken van dit decennium. In hoeverre het invloedrijk zal blijken, dat zal de geschiedenis ons leren.

De persoon boven me legt goed uit waarom dit zo'n knappe film is.
Ik moet er wel aan toevoegen dat ik Andersson's grootste kwaliteit zijn humor vindt. Absurd, extreem troosteloos, zielig en hilarisch. Heb veel gelachen.

Weinig recente reacties bij de film en even een korte zoektocht op het internet geeft legio verklaringen bij de film. Hoe meer ik lees, hoe meer ik besef dat ik 'slecht' heb gekeken.
Voor nu 3 sterren, en ik blijf Andersson hoe dan ook volgen, zijn manier van werken is wel heel bijzonder filosofisch en dubbelzinnig en vooral: van groteske omvang.
Na een herziening een recensie.

Ghehehe, dit is gewoon Jiskefet maar dan op zijn Noors. Songs from the Second Floor laat vooral dikke wanstaltige problematische oude Noren zien, die in allerlei absurde situaties terecht komen. Er zit wel iets van een rode lijn in het sketchachtige verhaal. Ook schijnt er een serieuze ondertoon te bespeuren moeten zijn, als ik her en der over deze film lees. Die ontdekte niet, ik vond het eerder wel geinig, dat tragikomische met her en der wat hilariteit, die je niet van te voren verwacht.

Bunuel had die laatste scene vast prachtig gevonden!
Absurde surrealistische Zweedse film die al vast een vooruitblikje gunt op de crisis die nog zal volgen.
Hoofdpersoon is de man wiens meubelzaak net is afgefikt, daarnaast zien we ook nog een goochelaar wiens doorzaag-act bijna fataal afloopt, een handelaar in crucifixen en de medewerker die na 30 jaar trouwe dienst ontslagen wordt.
Lijkbleek en inktzwart beeld van onze maatschappij met onderkoelde humor.

Ik moet hier nog erg aan wennen, ik rond naar boven af vanwege de staging/composities, maar de humor en schijnbare onsamenhangendheid kunnen mij nog niet echt bekoren... Misschien moet het nog aan me groeien, maar is niet ondenkbaar dat dit niet helemaal mijn ding is...

Lekkere drievoudige ontkenning.

Grammar ain't got no shit on me, boyyyy...

Te lang in Groningen gewoond denk ik? Daar spreekt men ook bijvoorbeeld vaak over 'nooit geen problemen' etc. Verder natuurlijk bezijden elk punt, maar hé: ik moet mijn naam eer aan doen.

Haha, ik weet het niet... Het zal mijn taalgevoel niet verbeterd hebben in elk geval, al betwijfel ik of het echt fout is ?

Curieus zou ik zeggen!

Maar je mag mij altijd aanspreken op taalgebruik, dat wordt aangemoedigd, zolang het geen gezanik over een overduidelijke tikfout is! En dit was idd een bijzondere constructie.

"Het is niet ondenkbaar dat dit niet mijn ding is" is grammaticaal volledig correct.

Thanks ?

Ik heb dit ooit na tien minuten afgezet omdat ik er destijds nog niet rijp voor was.

Maar dit is een ongelooflijk intrigerend staaltje cinema. Gekluisterd aan het scherm, geboeid door alles wat ik voorgeschoteld kreeg. De scène in de metro, ik kon wel janken. Dat jezusbeeld dat er hangt te wiegelen aan het kruis. Zo triest allemaal dat ik amper kon lachen, maar toch grappiger dan eender welke film die zelfs maar probeert hetzelfde doel te bereiken.

Een van de grootsten van de 21ste eeuw. Ben benieuwd naar zijn volgende.

Het Avondland gaat weer eens ten onder.

De eerste twintig minuten of zo kon deze film me nog wel bekoren, met scènes die heel compact, met een minimum aan tekst en beweging, en mede door een licht absurdistische toets, toch heel sprekend zijn. Echter, het ene na het andere tableau blijft maar volgen in ongeveer hetzelfde deprimerende register, en dat gaat gaandeweg toch behoorlijk vervelen.

Misschien wil Andersson wel iets té sprekend zijn; ik voel me steeds een beetje een bepaalde richting in geduwd, en het is denk ik vooral dát wat me irriteert.

De scènes hebben, zoals Vinokourov hierboven opmerkt, inderdaad een sketch-achtig karakter, en het geheel ademt ook een beetje de ietwat muffige sfeer uit van het bashen van kerk, kapitaal & kleinburger, een sport die in de jaren zeventig nogal populair was.

Nee, erg vrolijk word ik er niet van; maar dat is vermoedelijk ook niet de bedoeling.

Surrealistisch dit "curieus" werk van Andersson, zo goed als zonder eigenlijk verhaal maar met een pak losse scènes, de ene al absurder en triester dan de ander met personages die als het ware het pessimisme vertegenwoordigen. Menselijke minpunten als onverschilligheid en gebrek aan wederzijds respect komen regelmatig terug en, al was het wel hoogst interessant dit gedoe eens te beleven en er ook wel van te genieten (af en toe piepte er wat humor van onder het strakke), het einde van de film kwam niet voor tijd.

Nee, hier heb ik helemaal niks mee. Film kijk ik vooral als vorm van vermaak al zit er wel een kunstaspect in die film beter kan maken. Deze film echter lijkt vooral een vormexperiment die me meer deed denken aan die filmexposities in musea van moderne kunst waarbij ik even blijf kijken maar dat na een paar minuten ook wel geloof. En wat het dan allemaal betekent maakt me allemaal weinig uit als de film als geheel me niet kan boeien, iets dat een Lynch bijvoorbeeld wel lukt. Ja, an sich ziet het er allemaal best fraai uit, met mooie kadreringen en belichting en look en een camera die altijd vanuit een hoek lijkt te filmen, maar dat is eerder als fotoboek mooi dan een film want na vijf minuten vergleed mijn aandacht al en dan zijn het nog een lange anderhalf uur daarna. 1,0*.

Niet aan mij besteed, zo saai....

Ik moest bij het zien van deze film nogal eens aan Ivo Opstelten denken.

Geweldige eerste kennismaking met Andersson. Een film die zich in een totaal ander universum lijkt af te spelen, de mensheid gespeend van elke vorm van levensvreugde, doordrongen met tristesse. Soms komisch, soms volkomen van de pot gerukt, maar (bijna) altijd even fascinerend. Benieuwd geworden naar het andere werk van Andersson, deze film stevent vooralsnog alvast af op een kleine 4*.

Een zeer eigen stijl die ik wel kan waarderen. Ik zag eerder een andere film van de regisseur: A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence. Ook hier zie je die bekende stijl. Ik moet opnieuw denken aan Monty Python, maar dan op zijn Zweeds met een donker randje. Python zonder Python te kopiëren. De film is niet niet echt een geheel en voelt soms wat te lang aan. Maar verder wel geweldige figuren en hilarische humor. Je moet wel een liefhebber zijn van het genre natuurlijk, maar hier wil ik nog meer van zien.

Herzien en ik vind deze zeer deprimerende film nog steeds geweldig. Een komedie is deze film voor mij in de verste verte niet. Treurnis troef. Geen enkel vrolijk gezicht te bekennen. In mijn gedachte zag ik de zichzelf kastijdende meute al door de lege straten van het door het corona virus getroffen Nijmegen trekken. Zou een zeer mooie bezienswaardigheid geweest zijn.

Waardering: onveranderd 4,5*