La Science des Rêves (2006)

ben erg benieuwd naar deze film vanavon maar eventjes bekijken,verwacht er veel van!

Het is niet helemaalt mijn favoriete type film. Ik krijg er een beetje een (ouderwets) seventies hippie gevoel bij (creatief met kurk etc). Ik had 'm al eerder gezien en gisteren nogmaals bekeken.

De acteurs passen prima in het plaatje en de styling is goed. Wat ik ook erg leuk vond is de afwisseling in stijlen en effecten en de surrealistische beelden.

Voor nu een 3.5.

Erg lieve, schattige film. Met een dikke glimlach gekeken en voelt verdacht kinderlijk voor een film voor volwassenen I like it.

Apart filmpje. Ik kon niet genieten van sommige keuzes van Bernal's personage. Ook vind ik Bernal niet zon fijne acteur om naar te kijken. Maar het is een hele fijne filmervaring.

Ik dacht: yes die komt op tv en toen: ooh ik hem 'm zelf! ♥

"Ach, wat een leuke film" dacht ik vaak tijdens het kijken. Schakelde daarna echter direkt over naar de Nacht van de Popmuziek en ben de film eigenlijk een klein beetje kwijt.......maar toch een 3,5 ster want ik kon zulke onschuldige dromige beelden (en die muziek ook in de film en daarna!) wel gebruiken in deze barre tijden....

Gael García Bernal en Charlotte Gainsbourg acteerde fijn.

wat een origineel filmpje. Regisseur zorgt ervoor dat het hoofdpersonage niet altijd meer scheiding kan maken tussen droom en realiteit, en daardoor wordt ook de kijker in de war gebracht.

Het einde was misschien een beetje onverwacht, maar daarom ook weer net helemaal niet. Een filmpje om over na te denken

3.5*

Fijn filmpje, (beduidend) beter dan Eternal sunshine of the spotless mind. Normaal gesproken houd ik helemaal niet zo van droomverbeelding, maar hier werkt het goed omdat de hele film droomachtig is. De vraag wat werkelijkheid is en wat niet doet er helemaal niet toe. Daardoor kan je ongestoord genieten van de leuke vondsten, het vlotte verloop en de grappige wendingen. Goeie rollen ook van Gainsbourg en Bernal. Zeer vermakelijke film dus.

Interessante film, ik dacht trouwens in eerste instantie dat Stéphane een tv-show voor kinderen aan het presenteren was. Maar dat bleek zich dus gewoon in zijn hoofd af te spelen in een soort van droomwereld.

Vrij vaag filmpje verder, want naarmate de film vordert is de droomwereld niet meer van de echte te onderscheiden.

Nipt 3,5 sterren.

Hier kan ik dus helemaal niks mee. Totaal niet mijn ding.

Aardig filmpje.

Net als het hoofdpersonage weet je als kijker niet altijd wat nu realiteit is dan wel droom/fantasie.

Daardoor is het vaak wel wat lastig te volgen en soms had ik de neiging zelf wat te gaan dromen in plaats van aandachtig bij het verhaal te blijven.

Beetje vergezocht allemaal. Het is een typische ‘quality film collection’film. Be Kind Rewind en Eternal Sunshine of the Spotless Mind zitten er tenslotte ook in. Ik heb voortdurend met het idee gezeten dat Michel Gondry een club studenten van de kunstacademie geleend heeft, maar vergeten is bij een afdeling letteren aan te kloppen.

Voor een stop-motion liefhebber als mezelf, was er best wat te genieten. Veel speelt zich af in de droomwereld of de gedachten van Stéphane. De film heeft dan ook weel wat leuke dingen. Er zit heel wat creatief geknutsel in. De decors doen daarom erg denken aan die van oude televisieprogramma’s voor kinderen. Hoe schattig en aandoenlijk dat ook mag zijn, het weet maar slecht te verhullen dat de film verder draait om een vervelende gozer die niet met vrouwen kan omgaan. Het is dan ook steeds de vraag waar hij mee aan komt zetten. Dat hij voortdurend Engels spreekt, vond ik maar vervelend. Dat was zo geforceerd, dat het me echt tegenstond. Het verhaal was maar flauw. Aardig acteerwerk, maar de enige echte waarde van de film is wat mij betreft in het visuele terug te vinden.

Erg leuk creatief filmpje.

Gaat op momenten flink los met knip- en plakwerkjes. Het stop-motion stijltje wordt consequent de hele film gebruikt, maar wel zo veelzijdig en creatief dat het niet gaat vervelen. Daarnaast wordt het goed gebruikt om een prettig verhaaltje te vertellen.

Sfeertje en humor is daarna ook erg goed in orde, en de personages zijn misschien niet altijd even sympathiek, maar wel leuk. Einde is ook erg aangenaam.

4*

Sympathiek filmpje (had ik m nou al es eerder gezien?).

Vooral mooie beelden. Verder geen echte hoogvlieger.

Vreemd filmpje, zit er wel grappig uit maar kreeg me niet echt mee.

Chaotisch, speels, creatief. The Science of Sleep van Gondry is een amusant filmpje waarbij allerlei werelden en tijdlijnen in elkaar overlopen en de regisseur een hoop creatieve vondsten en uitvindingen naar de kijker slingert. Vooral de droomwereld van hoofdrolspeler Stéphane zit vol lekker bizarre dingen; steden van karton, gevechten op het werk, een ritje op een pluche paard of een boot waar een bos in groeit. Jammer genoeg wist al dit creatieve geweld niet te voorkomen dat de film halverwege een beetje inzakt. Het lijkt dan soms alsof veel van het kruid al is verschoten, maar er nog tijd was om te vullen. Maar gelukkig komt Gondry aan het einde nog wel terug met een prachtige climax.

3,5 sterren.

heel apart, maar nee. het spelen tussen droom en werkelijkheid is vaker gedaan, maar dit is wel op een hele andere manier: lekker luchtig en speels. ergens 'verwachtte' ik dat stephan uiteindelijk last van narcolepsie, insomnie of slaapwandelen bleek te hebben, maar dat gebeurde natuurlijk niet: het gaat hier met name om de beeldvorming. de droomscenes zijn allemaal leuk, mooi en humoristisch. er zitten leuke kleine vondjes in de film. en dat is dan ook waar het het van moet hebben.

ik bleef toch met een beetje leeg gevoel achter met de aftiteling. je hebt het idee dat er meer uit te halen was geweest, hoewel ik niet zou weten wat. misschien is het verhaaltje wel goed zo. en zo moet je het dan ook maar zien; gewoon een leuk verhaaltje van anderhalf uur voor als filmtussendoortje.

Fijn.

En toch blijf ik na afloop achter met een knagend gevoel dat er veel meer had ingezeten. Gondry is een man van veel leuke, licht absurde ideeën die meestal heel goed werken. De dromenshow, de pony, dat fantastische water. Alleen blijft het daar een beetje bij. Met een duidelijk concept komen die ideeën beter tot hun recht dan op deze manier, waar het verhaaltje niets meer dan een excuus lijkt om die ideetjes uit te voeren. Nu lijk ik trouwens iets kritischer dan ik ben, want ik heb absoluut genoten. Bernal en Gainsbourg doen het uitstekend, paar leuke nevenpersonages en Gondry stopt er voldoende humor in. Alleen blijft het nu op een solide 3.5*, een iets betere uitwerking had voor meer kunnen zorgen.

Oef.

Qua toon een totaal andere film dan ik had verwacht en eerlijk gezegd misschien ook dan waarvoor ik die avond in de stemming was. Ik begrijp weinig van veel reacties hier, die La Science des Rêves toch vooral neerzetten als een vermakelijk, lief en onschuldig filmpje. Een eerbetoon aan dromen en dromers. Flipman noemt het een ode aan de ontsnapping. Daar was ik op ingesteld en daar hoopte ik op, maar ik kreeg iets totaal anders, namelijk een zware, pijnlijke psychologische drama-komedie, met dromen die aanvankelijk inderdaad mooi lijken, maar in werkelijkheid vooral veel pijn veroorzaken. Dit is geen ode aan de ontsnapping, maar een waarschuwing voor de gevaar van ontsnapping! En dat van Gondry, met zijn altijd goedlachse en sympathieke doe-het-zelf-technieken. Dit had ik nooit achter hem gezocht.

Ik had het eerlijk gezegd moeilijk met deze film. Er zit zo'n rare tegenstelling in toon en sfeer in dat het mij nooit helemaal wist te overtuigen en de miscaste Bernal en Gainsbourg (beiden prima acteurs, maar beiden veel te werelds om goed dromers te kunnen spelen) helpen ook niet mee. Aan de oppervlakte heb je inderdaad dat luchtige en dromerige waar deze film vaak om bekend staat, met die fantasiebeelden gemaakt van karton en celofaan, een opbloeiende romance en guitige humor. Maar kijk alleen al hoe grauw de beelden werkelijk zijn en hoe halfslachtig de handgemaakte special effects geïntegreerd zijn in de "normale" wereld. Het ziet er eerder maf dan dromerig uit, alsof je naar een stel acteurs zit te kijken die net als kinderen zich verliezen in hun spel, maar waar jij als volwassenen slechts de kinderen ziet en niet hun gedachten. Het geeft haast een ongemakkelijke sfeer mee.

Die ongemakkelijke sfeer lijkt bedoelt te zijn, want zeker in de tweede helft haakt Gondry daar stevig op in. Stéphane verliest zich meer in zijn fantasieën, weet werkelijkheid en droom niet meer te onderscheiden en brengt zichzelf in de problemen waaruit hij niet meer geraakt. Dit is in feite een verhaal over iemand die schizofreen wordt en de film maakt duidelijk dat het hebben van waanbeelden allesbehalve bevrijdend is en vooral tot pijn leidt. Neem die scène richting het einde waarin Stéphane eindelijk die date heeft met zijn buurvrouw en daar niet komt opdagen omdat hij zich inbeeldt dat zei hem heeft laten staan, en vervolgens zijn hoofd bijna kapot slaat aan haar deur.

Dat iemand een film met zo'n scène kan omschrijven als een eerbetoon aan dromen is bijna onbegrijpelijk. Fantasie is geweldig, essentieel wellicht, maar wel zolang je nog weet wat echt en nep is, want anders is het lastig leven. Dit is ook geen verhaal over iemand die wegvlucht voor het harde leven en geluk vindt in zijn dromen. Dit gaat over iemand die bang is voor het leven zelf en zich verstopt in zijn fantasieën om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen en geen stap te hoeven zetten naar zijn eigen geluk. Zijn rijke fantasie is zijn vijand. Misschien één van de meest cynische ideeën die ik ooit ben tegen gekomen.

Dit is in theorie allemaal enorm interessant en zoals ik de film hierboven beschrijf zou het een meesterwerk moeten zijn, maar toch voelt het niet zo. Ik vraag me eerlijk gezegd af of Gondry zich wel bewust was van de duistere kant van zijn film. Je zou zeggen van wel, want hij schreef ook het script en besluit zelf om Stéphane in het diepe te gooien. Maar de toon voelt aan alsof Gondry er toch iets luchtigs en mafs van wilde maken. De kleurkeuze is even bizar. Misschien had dit allemaal gewerkt als er met rijke kleuren geprobeerd was ons te verleiden om in het hoofd te kruipen van de protagonist, maar in plaats daarvan kiest Gondry voor lelijke tinten bruin en grijs en een overheersend grauwe sfeer, ondersteund door een irritante hand-heldcameravoering die bij vlagen amateuristisch oogt. Dat in combinatie met die effecten is weer een mix van een fantastisch en een down-to-earth uiterlijk. Het klinkt zo als een bewuste keuze, maar komt niet zo over. En dan is er nog een hoofdpersoon waar ik me tot in zekere mate kon herkennen, maar die toch nooit als een echt mens aanvoelt, wellicht door de miscasting van Bernal.

Een hele interessante film dus, maar misschien meer om over te praten dan om naar te kijken. Uniek is het zeker, maar ook wat frustrerend. Er zijn makkelijk argumenten te geven voor een hoge en een lage score. Ik land op de middenweg.
3*

Deze film neigt me net te veel naar artistieke vaagheden, waar ik niet zo veel mee kan. De ene scene komt er iets geniaals voorbij, daarna is het een slappe vertoning. Ik heb me wel vermaakt, toch blijft het steken op een middelmatig niveau. De grenzen opzoeken van droom en werkelijkheid is een mooi uitgangspunt, die kleuterschool attributen hoeven van mij niet zo.

Rommelig filmpje, met door elkaar gehusselde scene's waar geen enkele echte eenheid in te ontdekken valt en met een leegheid die geaccentueerd wordt door het niet zo fraaie decor. En als er verder ook geen sympathie mogelijk is met de hoofdpersonen, blijft er heel weinig film over. 2*

Na een paar jaar alleen lezen en niet reageren, maar weer eens een reactie

Ik had de film al eerder op mijn lijstje van films die ik nog moet zien, staan. Onlangs was hij op de BBC en heb ik hem opgenomen. Nadeel hiervan was dat de ondertiteling ontbrak en ik het niet altijd goed kon verstaan.

Ik vond het wel een vermakelijke film maar niet een die ik aan zou raden. Het concept is eerst best geinig maar verder is het verhaal weinig warrig en weinig boeiend. Ook was ik niet erg benieuwd of Stephane en Stephanie nou bij elkaar zouden komen of niet.

Er zitten best een aantal grappige momenten in en visueel mooie scènes, maar dat is het dan ook. Wat me nog wel aansprak is dat vaak weinig duidelijk was wat nou droom was en wat werkelijkheid. Al met al 3*

Koddige film.

Tijdens het kijken van Eternal Sunshine sukkelde ik vroegtijdig in een slaapje, derhalve waren mijn verwachtingen van deze film nihil. Maar alleszins kon ik dit veel beter pruimen. Erg schattig filmpje, met een hoop visuele vondsten die niet zozeer 'mooi' zijn, maar wel érg leuk en aandoenlijk. De film grossiert in dit soort olijke scenes. Noodzakelijk ook wel, want buiten de ingenieus aaneen gevlochten 'droom' scenes was het visueel niet zo heel veel soeps.

Bernal zet een leuke prestatie neer, en voor Gainsbourg blijf ik een soort zwak houden. Kan er mijn vinger niet exact opleggen, maar ze heeft gewoon iets, zowel qua acteerwerk als qua uitstraling. Resterende acteurs zijn niet onaardig, maar enigszins identiteitsloos. Deert verder ook weinig, de meeste screentime is immers weggelegd voor Gainsbourg en Bernal.

Fijne, tedere film dus. Creatief, en met genoeg comic relieve. Keek daarnaast ook nog eens heerlijk weg, was voor ik het wist voorbij. Zeker 3,5*, voor nu.

Luchtig tussendoortje van Gondry.

Alleen tipt deze niet bepaald aan titels als Mood Indigo, Eternal Sunshine... of Be Kind Rewind.

Wat duidelijk is is dat Gondry regelmatig pendelt tussen het Frans en het Engels, en dit klaarblijkelijk een van zijn weinige Franse films is (al dan niet voor de helft Engels gesproken.) Het is echter wel zo dat Gondry overduidelijk iets even snel klaar moest hebben. Het verhaal van deze film lijkt interessant maar pakt niet zo boeiend uit. Een man die verliefd is op zijn buurvrouw en haar alleen kan bereiken in zijn dromen ofzoiets.... Wat wel mooi is is het vele geknutsel en stopmotion-acties en een geknipt en geplakte en papiermaché-Parijs.... Erg creatief en leuk!

Opzich nog prima te doen, maar ik heb het Gondry beter zien doen.

3,5*

Sympathiek knutselwerkje.

Michel Gondry verspilt geen tijd aan structuur. Liever verrast hij z’n publiek met absurde conversaties en tableaus die tot de verbeelding spreken. Voeg daar nog het olijke duo Bernal-Gainsbourg aan toe en je hebt een avontuur waar je alleen maar goedgezind van kan worden.

Toegegeven, af en toe gaat het er ietwat zweverig aan toe, maar niet op een neppe Disney-manier.

4*