Scarface (1932)

De remake Scarface uit Brian De Palma is 1 van mijn persoonlijke favorieten, maar Howard Hawks' 30s gangsterfilm Scarface: The Shame Of A Nation is ook 1 van de beste gangsterfilms ooit gemaakt. Het personage Tony Montana beschouw ik (en ik denk eigenlijk bijna iedereen) als een legendarisch personage, maar Paul Muni weet in deze film de rol van een van de meest bevreesde en macht-belustende beesten neer te zetten. Tony Camonte is dan minstens even berucht en legendarisch als Al Pacino's Tony Montana. De kwaliteiten van deze film liggen in de charme en afkeer van het karakter van de film die erg fascinerend zijn. Maar ook het einde barst van de kenmerkende symboliek. Bovendien weet de film prachtig te vertellen hoe de belustheid naar macht, geld en luxe mensen kunnen beïnvloeden.

Wat had je dan verwacht

Ik vind de remake ook beter hoor, Badalamenti. Daar ben ik het met wibro mee eens. De 80s sfeer vind ik gewoon zo prachtig in die film. Die is mooier en zelfs wat aandoenlijker.

De acteerprestaties matig? Onzin! Paul Muni speelt een geweldige rol als Tony Camonte. Maar nu je zegt dat je niet in ziet dat deze film inspiratie was voor de remake van De Palma weiger ik te geloven dat je de film gezien hebt. De citering 'the world is yours' bijv. of de jaloezie (in de remake wordt dit beschreven als bezorgdheid) van Tony tegenover zijn zus en die climax die daar tot leidt.

De jongens van de censuur hadden het er maar druk mee. Dan nog is het een pittige, gewelddadige film. Het spul gaat in ieder geval flink tekeer, zeker wanneer de machinegeweren er aan te pas komen. Bloedeloos, maar ook meedogenloos. Ondertussen jakkert Hawks door z'n scenario heen. Bondig, maar zo ook aan de vluchtige kant, waardoor bepaalde verhoudingen niet helemaal uit de verf komen. Toch zijn er een aantal die nog iets weten te maken van hun personages.

Uiteraard met Paul Muni voorop als roekeloos en ongeleid projectiel, geobsedeerd door neon letters. De scène waar zijn dolenthousiaste Tony, tijdens een vuurgevecht, een nieuw wapen bemachtigt, zegt eigenlijk alles. Poppy is een interessante tante, Raft en z'n muntje zijn er voor de coole noot, alleen de ongein die de secertaris [sic] meeneemt, is een constante doorn in het oog. Sterkste moment van deze Scarface is misschien wel wanneer Lovo op een leugentje wordt betrapt.

Scarface

alternatieve titel: Scarface, the Shame of the Nation

I don't know nothin'. I don't see nothin'. I don't hear nothin'. When I do I don't tell the cops. Understand?

Samen met The Public Enemy en Little Caesar het hoogtepunt van het 'tommy-gun' gangster genre van de jaren 30.

Het motto in de film 'the world is yours' vat eigenlijk alles in deze film samen. Paul Muni speelt de gangster Tony Camonte en damn: wat speelt hij een hebzuchtig, naar macht belustend varken zeg. Een geweldige acteerprestatie. Verder is het een film met mooie symboliek die de thema's die het hoofdpersonage verkent interessant maken. Op het einde voelde ik ook een bepaalde wrok voor het hoofdpersonage.

Een meesterlijk gangster picture van de jaren 30.

5,0

"Listen, Little Boy, in this business there's only one law you gotta follow to keep out of trouble: Do it first, do it yourself, and keep on doing it." ...:T " !!!

Heerlijke Gangsterfilm uit 1932 (Heropfrissing) !!! "Scarface" van 1932 is een prachtige Gangsterfilm ! Paul Muni zet op een schitterende manier Tony Camonte neer.

Deze film is verdorie van 1932 ..., maar is een sterkte film ! Deze film bewijst gewoon (wat mijn filosofie is), dat het jaartal nooit een hindernis mag zijn om van een film te genieten ! Vele mensen doen zo neerbuigend over 'oudere' films, maar dat vind ik zeker onterecht !!! Wat mij betreft is dit een geweldige Gangsterfilm met een fantastische sfeer en deze behoort zeker

tot één van de betere 'tommy gun' gangster genre films van de jaren '30 !

Zeer fijne gangsterfilm, deze originele 'Scarface'. Ik had niet verwacht dat Brian De Palma en Oliver Stone zoveel dingen rechtstreeks uit deze film gehaald hadden voor de remake uit 1983. Het The World is Yours bord bracht me regelmatig terug naar de sferen uit de remake, die ik toch prefereer boven deze prent.

Niet met veel verschil, want Hawks en Rosson leveren hier een sterk eindresultaat af. Prachtig geschoten, veel typische gangster-elementen, sfeervol, mooie karakters waarvan Tony Camonte met kop en schouders boven iedereen uitsteekt. Erg sterk gespeeld door Paul Muni. Maar snel de remake weer eens zien.

Deze valt voor mij niet los te zien van Little Ceasar uit '31 met Edward G. Robinson en The public Enemy uit '31 met Cagney. Beiden films over de opkomst en neergang van een gangster. Beiden klassen beter en beiden een jaar eerder gemaakt....

Mischien ligt het aan Cagney en Robinson in beide andere gangsterfilms, maar Muni weet mij in ieder geval geen enkel moment te overtuigen. Ik dacht eerst dat het aan Muni lag, maar die vindt ik in I Am a Fugitive from a Chaingang uit hetzelfde jaar wel weer erg sterk. Toch een regie ding dus. Ann Dvorak was wel erg aangenaam om naar te kijken. Kan me er overigens ook niets bij voorstellen dat publiek en pers in die tijd Scarface als eens succes zag.

Ik blijf helaas wat moeite hebben met de early talkies, zo bleek bij Scarface (1932). De statischere cameravoering en afwezigheid van muziek, maakt het voor mij ondanks de voor die tijd gewelddadige inhoud toch een wat vlakke, weinig dynamische belevenis. Dat klinkt misschien vreemd voor een gansterfilm als dit, maar de momenten dat er even niets gezegd wordt is het gewoon echt stil. Die stilte kun je gebruiken, zoals in 'M', maar hier voelt het voor mij persoonlijk als een gemis. Misschien dat ik bovengemiddeld veel waarde hecht aan de expressiviteit van muziek, but there it is.

Paul Muni is misschien niet heel naturel in deze film, maar je zou datzelfde over een Cagney kunnen zeggen. Het blijft de jaren '30. Scarface is voor mij een film die vooral in filmhistorisch perspectief interessant is, de strijd bijvoorbeeld die producent Howard Hughes heeft moeten voeren met de censors en de personen en gebeurtenissen waar de film op is gebaseerd. En de vergelijking met De Palma's remake natuurlijk, al kun je vraagtekens zetten bij hoe zinvol dat is.

Zeker de moeite om ooit eens gezien te hebben, en er zijn gedenkwaardige scènes (Muni die voor het eerst een Tommy Gun ziet bijvoorbeeld), maar als filmbelevenis is het voor mij ondanks de vlotte dialogen en blazing Guns, net even te statisch om er echt in op te gaan. Little Caesar en The Public Enemy heb ik beide nog niet gezien, en het is zeker mogelijk dat die early gangster flicks niet helemaal mijn ding zijn, al kan ik de latere uitingen in het genre heel erg goed waarderen. We gaan het zien.

Ken je klassiekers, dus deze moest gewoonweg een keer gezien worden natuurlijk. Een verrassend vlotte en onderhoudende gangsterfilm, vol sterke dialogen, geweld en flink wat humor. Bij de release in 1932 moet dit toch wel een hele beleving zijn geweest. Paul Muni is geweldig in de hoofdrol. Leuk om te zien hoeveel plotelementen en details uit deze film terugkomen in de remake van Brian De Palma.

Prototype van de gewelddadige mafia-film. Personages met namen als Tony, Louis, Poppy, Angelo en Gino, een beetje enge symbiotische moeder-zoon relatie en natuurlijk veel machinegeweer-salvo's.

De originele Scarface uit 1932: het zal niet verbazen dat het ook hier gaat om een typisch opkomst-en-ondergangsverhaal zoals dat in gangsterfilms gebruikelijk is. Scarface speelt zich af in het toentijdse Chicago, gedurende de drooglegging, waar Tony Camonte zich op gewetensloze wijze en met bruut geweld omhoog werkt in de drankhandel. De film is pre-code, en dat is wel te merken ook - er is een behoorlijke smak geweld te zien, zeker vergeleken met films van na die tijd, al wordt het meeste geweld niet expliciet getoond. Het tempo zit er goed in met een filmlengte van anderhalf uur, en daardoor kijkt de film lekker weg. Wel denk ik dat de film erbij gebaat zou zijn geweest als Hawks iets meer de tijd had genomen om de karakters te ontwikkelen, op een gegeven moment begint het praktisch een serie van executies, schietpartijen en confrontaties te worden.

Maar alsnog, het is gewoon een sterke gangsterfilm, die na 80 jaar natuurlijk wel enigszins gedateerd is maar die nog steeds uitstekend kijkbaar is. Paul Muni speelt overtuigend het hebzuchtige, machtsbeluste alfa-mannetje Tony die zich omhoog werkt in de criminele wereld, vooral door nog rucksichtloser en nog gewetenlozer te zijn dan de concurrentie. Ik vind hem toch een niveautje beter dan Edward Robinson in Little Caesar. Het levert een aantal memorabele scenes op, zoals de eerste keer dat hij een tommy gun in handen krijgt, of zijn confrontatie met Lovo op kantoor waar hij al fluitend de psychopaat speelt. De eindscene vond ik dan weer een beetje tegenvallen, maar desalniettemin heeft deze klassieker op gangstergebied wat mij betreft zijn faam wel waargemaakt. 3.5*

Ontgoocheld toen ik plots de naam van Howard Hawks zag verschijnen en niet die van Brian de Palma. Ik heb me dus 51 jaar vergist toen ik deze ging halen in de bib. Maar kom, ik wou deze toch een kans geven en ik was aangenaam verrast. Niet dat deze vooroorlogse films me zo goed liggen, maar het verhaal zat goed in elkaar. Ik vond ook de actiescenes redelijk tot zelfs goed rekening houdend met de tijdsperiode.

De stervende zwanen waren soms hilarisch (the "secretary", Poppy en Tony Camonte zelf), maar ik vond het eigenlijk wel leuk en eigen aan de film en tijd.. Er zat een goed tempo in de film, veel suspens, veel spanning, een goed verhaal en een goede opbouw. Film duurt niet zo heel lang, verveelde niet, maar hoefde zeker niet langer te duren. Paul Muni speelt een overtuigende rol als opwerkende gangsterbaas door alle macht in de stad naar zich toe te willen trekken. Aan de ene kant charmant en gentleman, aan de andere kant meedogenloos en hebzuchtig. Een klassieker dus die zijn tijd goed heeft doorstaan. Nu op zoek naar zijn jongere broertje!

Goeie film over een meedogenloze gangster die de top wil bereiken. Een vrij standaard rise and fall-verhaaltje, maar met een vlot tempo verteld en hier en daar zijn de moorden slim in beeld gebracht. De film verveeld dan ook geen moment. Alhoewel wellicht wat misplaatst is de film niet geheel zonder humor (de secretaris). Paul Muni maakt genoeg indruk in de titelrol.

Grappig deze film. Zit veel humor in en de boodschap van de regering aan het begin van de film lijkt wel een SIRE boodschap haha. Daarnaast moest ik bij Tony steeds denken aan Hans Teeuwen. Hij trekt vaak van die typische Teeuwen gezichten.

Het origineel uit 1932 dat uiteindelijk een ijzersterke remake kreeg in de jaren '80. Paul Muni speelt een sterke rol als Tony Camonte, de gangster die uiteindelijk steeds meer macht begint te krijgen. De film is vrij sfeervol en redelijk gewelddadig. Maar de nodige scènes worden zo nu en dan aan de verbeelding overgelaten en zijn geheel bloeddeloos. De actiescènes daarentegen zijn vrij goed en de scene waarin Tony uit huis komt en op de vlucht wordt beschoten met een tommygun is erg sterk. Jammer genoeg is die scene vrij kort. Vooraf had ik niet al te hoge verwachtingen van deze film omdat een misdaadfilm van 6 jaar en ouder niet voor grote verwachtingen zorgt op voorhand. Onverwachts is deze Scarface me beter bevallen dan verwacht, maar desondanks kan dit origineel wat mij betreft niet in de verste verte tippen aan de remake.

Ik ging net schrijven : 'één van de meest visueel interessante films in Hawks' oeuvre inclusief sommige (voor Hawks a-typische) knappe camerabewegingen die meer vertellen dan woorden' toen ik uw commentaar las. Dit vraagt dus om wat verduidelijking.
Bewijsstuk nr 1 : de grandioze opening van de film. Beweging van lantaarnpaal (boven) naar man (beneden) die we volgen tot in de feestzaal. Camera draait naar een tafeltje met 3 mannen. Camera volgt dan 1 man die gaat telefoneren. Dan de camerabeweging naar het einde van de gang, we zien een deur opengaan in de verte, camera draait terug naar de telefonerende man, camera verschuilt zich achter een plant, we zien een schaduw, we horen enkel een gefluit (belangrijke sound effect want dit is het kenmerk van de moordenaar dat in een latere scene herhaalt zal worden en voor de kijker meteen duidelijk zal worden dat een nieuwe moord zal volgen) en de camera beweegt verder achter een deur zodat we de moord niet zien maar enkel schaduw van man met revolver; Camera komt te voorschijn vanachter de deur en draait naar het slachtoffer op de grond. Camera volgt dan nog een beetje de uitbater van de feestzaal die er vandoor gaat. Knappe mis-en-scene vind ik. 1 shot dat 5 minuten duurt en perfect vertelt.
Bewijsstuk nr 2 : moment van neerschieten van 7 gangsterbazen in steeg. Shot van een kruis, camera gaat naar achter en we zien een bord/paneel met 7 kruisen - camera daalt en we zien de schaduwen van 7 bazen en we horen dat er blijkbaar andere mensen (verkleed als politie agent ?) hun in bedwang houden. De bazen worden neergeschoten (steeds via schaduwen) - Camera gaat weer naar boven tot aan de kruisen (kruis wordt een visueel motief voor de moorden).
Bewijsstuk nr 3 : de moord op Karloff in de bowlingbaan. Karloff gooit bowlingbal, camera volgt het traject van de bowling bal, alle kegels om, een shot van een hand dat een kruis in een vakje maakt (visueel motief) - we zien in een ander shot hoe Tony en zijn bende de bowlingbaan binnen dringt) - Karloff gooit opnieuw een bal, we volgen opnieuw traject bal, horen machine geweer en we zien bijna alle kegels omver vallen, eentje draait nog en valt uiteindelijk om.
Om maar te zeggen : in meen eerste klas vakmanschap in filmmaken te zien en cinematografisch creatief. Inhoudelijk is het misschien minder (nogal simplistisch rise and fall verhaal waarin de nodige actie en drama ten koste gaat van diepgang) en de door de waarschuwing voorafgaand aan de film ben ik wantrouwig aan de bedoeling van de makers (maatschappelijk kritiek of politiek geduw) maar ik vind de visuele invulling van vertellen mooi en dynamisch gebracht.

Bij het horen van de titel Scarface gaan mijn eerste gedachten toch uit naar de film met Al Pacino. Wel lang geleden dat ik die heb gezien, dus die versie zit zeker niet meer helemaal in mijn hoofd. Deze eerdere versie is een echte misdaadklassieker en een degelijke film. De zwart-witbeelden zorgen voor wat extra sfeer en de meeste actiescènes hebben de tand des tijds ook zeer behoorlijk doorstaan. Het plot zelf is onderhoudend genoeg, zonder dat ik er nou echt helemaal in op kon gaan. De personages waren daarvoor toch net iets te afstandelijk en de ontwikkelingen gingen soms wat erg snel. Paul Muni zag ik eerder in I Am a Fugitive from a Chain Gang, eveneens een film uit 1932. In die film vond ik hem toch net iets beter. Hoewel hij niet slecht acteert miste hier en daar net dat beetje overtuiging. Tony Camonte's rechterhand zorgt weliswaar voor wat komische momenten, maar hij haalt anderzijds het beeld van een serieuze gangsterfilm ook wat onderuit. Al met al geen topper, maar wel een klassieker die een kijkbeurt waard is.

In die tijd een film naar aanleiding van de uiterst succesvolle gangsterfilms Little Caesar en The Public Enemy. Ook een film die er door zijn gewelddadigheid mede voor zorgde dat de hollywood censuur vleugels en levert het al het potsierlijke verhaaltje (dit is een aanklacht!) uit het begin op. kreeg en niet heel lang erna het Hays tijdperk aanbrak. Het verhaal is net als de remake gewoon een rise and fallverhaal en dat was zelfs in 1932 al niets nieuws. Maar de film gaat qua stijl en script mooi tussen rauw en een beetje aangezet. Er zijn hier zelfs al wat sporen van de larger than life Godfather-vertellingen. Soms moet je wel wat ongeloofwaardigheden voor lief nemen (de ommekeer van zusje bijvoorbeeld nadat Tony haar man vermoord had). Al met al een goede film.

Sterke rol van Paul Muni de heel effectief de psychopatische gangster speelt die zich met grof geweld en brutaliteit weet op te werken naar de top .

Alles staat of valt met het charisma van de bad guy en dat werkt hier heel goed , op dat vlak zou je hem ook kunnen vergelijken met Cagney's rol in White heat maar die vind ik toch nog een slag beter .