Sakuran (2006)

Weet niet goed wat ik met deze film aan moet, omdat mij niet duidelijk is wat deze film precies wil bereiken. Voelt allemaal wat misplaatst aan binnen deze klassieke japanse context. Moderne muziek, een bij momenten semi-komische rol van Anna Tsuchiya, hoewel ook prima geacteerd. Kan het niet helemaal serieus nemen. Voelt allemaal een beetje aan als Hilary Duff in een The New World.

Toch ook een aantal mooie plaatjes: de cherry trees, de boob-shots, de goudvissen (metafoor voor luxe hoertjes). Maar niet echt geslaagd, hoe leuk ik Anna Tsuchiya ook vind.

Prima film!

Deze manga-verfilming toont ons het leven van een meisje die al zeer jong aan een bordeel wordt verkocht. Hier zoekt zij liefde, het woord dat in die wereld eigenlijk taboe is.

Het is meteen duidelijk dat het om een manga-verfilming gaat. Een klassieke setting, met een muziekkeus die op zijn minst opvallend genoemd moet worden. Het doet allemaal een beetje denken aan Sofia Coppola's Marie Antoinette.

De beelden zijn prachtig van de kersenbloesem en met name de kleding van de courtisanes springt in het oog. Het verhaal is overigens wel heel erg simpel.

Ligt hier zowaar in de winkels? Welke gestoorde gek ...

Mooie film. Vooral dat.

Kleuren spatten langs alle kanten van het scherm, maar het is vooral het rood dat de rode (tja) draad vormt. Prachtig kleurspel die de leefwereld van de geishas er een pak aangenamer op maakt.

Verder een leuk filmpje. Verhaal is wel bekend, zelfs al zijn er maar weinig geisha films te vinden. Acteerwerk is goed, hoewel Tsuchiya toch vooral haar rol in Kamikaze Girls herhaalt, het past zeker perfect in deze film.

Niet echt een historisch drama, daarvoor is het véél te kleurrijk en zou de modern klinkende muziek ook ongepast zijn. 't Is dan ook een manga adaptatie, maar ééntje die veel beter is dan het gros.

4.0* en een uitgebreide review.

Op visueel vlak is Sakuran een prachtige film. Mocht de film er niet zo fraai uitgezien hebben, zou deze film op ramkoers opm een 0,5* kunnen afstevenen. De vele kleurenpracht is mooi in de film verwerkt, dat het allemaal wat toneelmatigs heeft doet daar verder niets aan af. De kersenbloesems, de bloemenvelden en de kleur rood worden beeldend op camera vastgelegd. De soms vlotte editing was ook een grappige vondst, die helaas niet werd doorgevoerd gedurende de hele film en zo een vroege dood stierf, geheel in lijn met de rest van de film.

De muziek is flink aanwezig, maar nogal afwisselend van karakter. Soms gaf de muziek je het idee alsof je na een reclameblok weer binnen kwam vallen bij een televisieshow of even gauw wat meepikte van een korte commercial over een aanstaand rockfestival.

Zo bevat de film ook een continuïteitsslordigheid. Kiyoha `s naam is als ze oiran wordt plotsklaps verdwenen en als kijker moet je maar net weten dat ze een nieuwe naam heeft gekregen als oiran. Zeker in een film waar de dames nogal eens op elkaar leken, was het lastig om ze soms uit elkaar te houden.

Het verhaal is nogal nietszeggend en de rivaliteit tussen de dames als het op mannen aankomt doet denken aan de film Raise the Red Lantern. Toen Kiyoha in het begin binnenkwam hoopte ik dat zij daadwerkelijk voor een frisse wind in het bordeel kon zorgen, maar na het liefdesverdriet en de steeds nadrukkelijk voelbaardere wijsheid: de vissen horen in een vissenkom thuis en de meisjes van het Tamagikuya bordeel hebben buiten het bordeel ook niets te zoeken, raakte de film nogal in het slop en bleef de film veel te lang aanslepen met nogal nietsbetekende perikelen.

De opmerking van een medewerker tegen Kiyoha, dat hij hoopte dat ze buiten de poorten van het bordeel een gelukkig leven zou leiden voelde nogal misplaatst aan, omdat deze opmerking een gevoel van weemoed teweeg bracht bij Kiyoha. Terwijl zij in het begin van de film nog zo had gezworen om te blijven verlangen naar vrijheid en het nu niet veel leek te schelen of ze was gebleven.

Een verbluffend mooie film ( op visueel vlak dan ). 2,5*

Visueel pareltje, maar met te veel gezeur en gejammer. Tsuchiya's zeurderige stem, wisselvallige muziek, wisselvallige boeiendheid van het verhaal. Er hadden ook zo 20 minuten van af gekund.

Redelijke 3*, maar hoef hem zeker niet nog eens te zien.

Zou ik deze film moeten beoordelen om het verhaal, dan zou deze film van mij niet meer dan een 2,0* krijgen, want het verhaaltje stelt gewoon helemaal niets voor. Zou ik deze film moeten beoordelen om de cinematografie dan scoort deze film bij mij zeer hoog, want deze film is gewoon verbluffend mooi. Zelden een film gezien met zo'n mooie kleurenpracht. Het interieur van het bordeel, de courtisanes en zeker ook de goudvissen zien er schitterend uit. Wel jammer vind ik het dat bijna alles zich afspeelt in het bordeel. Op een gegeven moment begon al dat rood voor mij een beetje eentonig te worden. Ik had graag wat meer scènes gezien die zich in de buitenlucht afspeelden. De beelden van de kletterende regen waarbij het bordeel afgebeeld werd in mooie donkere blauwe kleuren ervaarde ik als een welkome afwisseling tegen al het rood binnen het bordeel dat ik bijna de hele film te zien kreeg.

3,5*

Visuele pracht niettegenstaande is dit pulp. Vreselijke stemmen (nare krijsende stemmen) en overloos gewouwel wat door moet gaan voor inzicht/wijsheid. Doet me denken aan die duitse pulpfilms met tieten en bossen haar waar SBS etc in hun begintijd mensen probeerden te lokken. Schaamteloos camera's laten rusten op (vrij matige) tieten zonder dat het iets met het verhaal te maken heeft is niet meer van deze tijd.

Was getipt deze film te kijken maar de persoon in kwestie moet bij de volgende tip een goed verhaal hebben wil ik haar nog serieus kunnen nemen na deze meuk. Jammer. Geisha's zijn zeer interessante wezens wier gelijke in europa niet bestaat maar dat wordt niet goed voor het voetlicht gebracht, alleen de westerse sex-clichés worden centraal gesteld.

Zelden of nooit een film gezien met zo’n felle kleurenpracht. De settings, de kleding, de make-up, de kapsels... de siervissen; het lijken allemaal kunstwerken. Als je niet van de kleur rood houdt kun je maar beter niet kijken.

Het verhaal gaat over een opstandige prostituee, die als jong meisje in een chic bordeel belandt en zich daar tegen alle regels in zeer rebels en eigengereid gedraagt. Na een aarzelend begin ontwikkelt zich van lieverlee een interessant plot. Dat het slot van het verhaal zich redelijk lang van te voren al aankondigt, is een beetje zonde.

Best fraai in een stijl die Ninagawa nog verder zou doortrekken in Helter Skelter. Wel een aardig inkijkje in een bepaalde wereld en ook zeker onderhoudend, maar tegen het eind werd het ook wat saai en eentonig. Opvallend is het gebruik van moderne muziek, al vond ik dat niet helemaal passen, niet qua stijl en niet qua inhoud (anders dan Coppola deed in Marie-Antoinette bijvoorbeeld). 3,0*.

Na Helter Skelter nu ook eindelijk deze film van dezelfde regisseuse gezien. Niet voor mensen op zoek naar een sterk drama, maar als je zoals ik van mooifilmerij houdt, is dit toch echt een film om op te zoeken, want dit is wederom visueel bijzonder sterk.

De achtergronden en kostuums zijn al prachtig, maar om het mooi in beeld te brengen is weer een andere kunst, eentje die de regisseuse gelukkig perfect beheerst getuige een aantal verrassende shots. Bijvoorbeeld van de goudvissen; meteen aan het begin vlak voor de openingscredits, als er direct na waar je op de achtergrond de mensen in de straat ziet waardoor het net lijkt alsof er geen water is en de vissen tussen de mensen zweven. Maar ook het shot waarbij de boom met rode bloemen weerspiegelt wordt in de glanzende houten vloer. Het is steeds elke keer prachtig, maar ook even kijken wat er nou precies gefilmd wordt en dat is leuk om te ontdekken.

Het verhaal daarentegen is veel minder bijzonder en de afloop viel ook wel te voorspelen, maar het geheel weet wel te vermaken ook door de leuke hoofdrol. Muziek ben ik wat minder overtuigd over. Niet zozeer dat het modern was (toevallig ook recent Marie-Antoinette gezien waar moderne muziek ook bij een historische setting geplaatst wordt), maar eerder omdat ik de kwaliteit ervan niet zo geweldig vond. Toch iets waardoor de film op 4* blijft steken.

De debuutfilm van Mika Ninagawa is een weelderige, alternatieve realiteit, vol onberispelijk rood en goud. Een film die net als de "hikkomi" en 'Oiran' die erin voorkomen, je sensueel verleidt. Domweg prachtige decors gemaakt met een scherp oog voor details en heldere opzichtige kleuren. Jammer genoeg bezit het een nogal lineair eenvoudig verhaal. Een verhaal uit een Manga, over een meisje dat tijdens de Edo-periode naar een bordeel werd gebracht. Ondanks die historische setting is deze film eigentijds. Wat vooral duidelijk is te horen doordat de aanstekelijke popmuziek. Dit is dan ook een artistieke interpretatie van het leven in die tijd. Met in de hoofdrol Anna Tsuchiya, wat een onconventionele schoonheid, die ook nog eens erg goed speelt. Echter de ondersteunende personages zijn nogal kleurloos, hierdoor mist het drama wat warmte. Misschien ook de reden dat ik wat moeite had om het einde te halen maar niettemin is het een erg fijne film!