Meningen
Hier kun je zien welke berichten Shinobi als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Annabelle (2014)
Alternatieve titel: The Annabelle Story
"I like your doll."
Wat een flink contrast met The Conjuring (2013) is dit zeg. Waar laatstgenoemde geslaagd is, is deze film verre van dat. Wellicht zal het te maken hebben met James Wan die dit keer niet in de regiestoel zit.
In deze prequel is het de bedoeling dat je meer te weten komt over Annabelle, maar het probleem is dat de pop gewoonweg niet eng is. Dat komt deels doordat je haar nooit bewegend in beeld ziet, iets wat bijvoorbeeld een Chucky wel doet. Tevens helpt het niet dat je als kijker weinig empathie kan opbrengen voor het - te verwaarlozen - stelletje.
De spanning is over het algemeen dan ook ver te zoeken, mede omdat de schrikmomenten op één hand zijn te tellen; armtierig voor een horror. Daarvoor is de pacing te langzaam en gebeurt er over het geheel gezien te weinig. Hierbij komen de gebruikelijke clichés al gauw om de hoek kijken. Op zich zou dat geen hinderpaal mogen zijn, maar de manier waarop ermee omgesprongen wordt, is inspiratieloos. Wat dat betreft past het tamme einde er perfect bij.
Al met al een vrij saaie bedoening. Jammer genoeg is het wel een kassucces geworden, waardoor de studio inziet dat het loont om dergelijke films te financieren.
Dikke 1,5 sterren.
Annabelle Comes Home (2019)
"Nice doll."
Het eerste deel vond ik een verschrikking, maar 'Creation' was daarentegen een leuke verrassing. Dus ik was wel benieuwd hoe deze titel zou uitpakken.
Ondertussen zijn we alweer aanbeland bij de zevende film uit het 'Conjuring' universum. Hier zie je hoe Annabelle wordt opgesloten in de befaamde artefactenruimte van de Warrens. Zij gaan er zelf een weekendje tussenuit, waardoor dochterlief nu alleen is met haar babysitter en diens erg nieuwsgierige vriendin. Door de onnozelheid van laatstgenoemde wordt Annabelle vrijgelaten en mag ze de boel weer terroriseren.
Doordat 'Annabelle Comes Home' zich hoofdzakelijk op één locatie afspeelt, moet men creatiever te werk gaan met de middelen die voorhanden zijn. Op deze wijze wordt er een aardig spookhuis gecreëerd waar in bijna elk hoekje wel iets te beleven valt. De artefactenruimte spreekt hierin voornamelijk tot de verbeelding, wat tot een aantal toffe sequenties leidt.
Het is alleen jammer dat er bar weinig wordt gedaan met het narratief. De personages krijgen weliswaar enige achtergrond mee, echter blijft de uitwerking daarop flink achter. Hierdoor wordt het geheel meer voortgestuwd door de ene na de andere entiteit die zijn intrede maakt; de toekomstige spin-offs mogen blijkbaar niet vergeten worden. De daadwerkelijke spanning blijft logischerwijs uit, omdat de film daarmee te veel in herhaling valt.
Al met al een redelijk vervolg, maar dit is simpelweg makkelijk cashen. De volgende spin-off zal waarschijnlijk niet lang op zich laten wachten.
2,5 Sterren.
Annabelle: Creation (2017)
Alternatieve titel: Annabelle 2: Creation
"We thought helping the girls could be our penance. But we ended up giving it just what it wanted."
Het vorige deel vond ik een verschrikking, dus ik ging hier met lage verwachtingen in. Gelukkig wordt al gauw duidelijk dat David F. Sandberg de voorganger in alle opzichten overstijgt.
Deze prequel neemt je als kijker mee naar de gebeurtenissen die het ontstaan rondom de demonische pop verklaart. Hiervoor volg je een stel weeskinderen dat onderdak krijgt bij een gezin dat hun dochter enkele jaren geleden heeft verloren. Door nieuwsgierigheid wordt de demonische aanwezigheid in de pop Annabelle weer getriggerd.
Met 'Creation' realiseert Sandberg een degelijke opbouw waarin de sfeer en spanning langzaamaan worden gecreëerd, ondersteund door goed sound design. Een pluspunt hierin is de cast die ondanks de jeugdigheid erg overtuigend speelt en bovendien hun personages van enige achtergrond kan voorzien; je gaat naargelang zowaar met ze meeleven. Let hierbij op de subtiele humor die hierin verwerkt wordt.
Het is alleen wel jammer dat men niet kan doorpakken. Tegen het einde aan ontaardt de film dan ook in dezelfde clichématige jump scares die je inmiddels kan dromen. Toch zitten er een aantal sterke momenten in die met name op zichzelf kunnen staan, hoewel de aandacht rond Annabelle - om wie de film immers zou moeten draaien - naar de achtergrond wordt geschoven.
Al met al een verrassend en bovenal onderhoudend vervolg. Wel even blijven zitten bij de eindcredits voor twee extra scènes.
3,0 Sterren.
Annihilation (2018)
"I think you're confusing suicide with self-destruction and they're very different."
Erg jammer dat deze film de bioscoop niet heeft gehaald.
De inslag van een meteoriet in een vuurtoren creëert een kleurvlek die zich alsmaar uitdijt rondom het nabij gelegen natuurpark. Militaire expedities halen niets uit, dus er wordt ditmaal een vrouwelijk onderzoekteam op pad gestuurd. De vijf vrouwen hebben zo elk hun eigen motieven, maar voor Lena is het persoonlijk omdat haar man één jaar eerder in hetzelfde gebied is verdwenen.
Het kleurrijke mysterieuze gebied spreekt duidelijk tot de verbeelding, gezien je de meest eigenaardige dieren en mutaties tegenkomt. Bovendien zorgt de trage pacing ervoor dat je als kijker een bepaalde vervreemding krijgt; niet alles loopt even chronologisch en er ontbreken stukken tijd. Op deze manier worden er vele vragen opgeworpen waaraan je jouw eigen interpretatie kan geven.
Toch wringt de schoen dat 'Annihilation' tamelijk rechttoe-rechtaan is. De flashbacks geven namelijk veel weg en sommige verhaallijnen hadden gerust weggelaten mogen worden. Hierdoor ontbreekt de broodnodige intrige, ondanks dat je een audiovisuele traktatie voorgeschoteld krijgt. De onderliggende thema's had ik op een gegeven momenten ook wel gezien, des te meer omdat de finale op mij weinig indruk kan maken.
Al met al best een redelijke Sci-Fi, maar ik mis gewoon die emotionele pay-off.
2,5 Sterren.
Another Earth (2011)
Interessante film, al zat ik eerlijk gezegd te wachten totdat die Rhoda naar Earth 2 zou gaan. Wat dus helaas niet is gebeurd.
Maar desondanks blijft er toch een interessante verhaal over hoe zij haar best doet om het goed te maken met John.
Verder een aardige soundtrack en heerlijke sfeer.
3,5 Sterren.
Ant-Man (2015)
"I think we should call the Avengers."
Ergens had ik toch graag de versie van Edgar Wright willen zien, die helaas het veld moest ruimen na creatieve onenigheid.
Om eerlijk te zijn zegt de naam 'Ant-Man' mij weinig, behalve dat hij later deel uit moet maken van het welbekende superheldenteam. De manier waarop hij in deze film wordt geïntroduceerd, is dermate clichématig; het is alsof men lukraak naar films uit dit genre heeft gekeken en met een nogal ongeïnspireerd script is gekomen. Het is dat de cast er nog iets van maakt, met een charismatische Paul Rudd en een fijn spelende Michael Douglas.
Qua verloop is het dan ook vrij standaard. De eerste helft wordt er doorheen gejaagd d.m.v. snelle introducties en de - plichtmatige - training sequenties. Om vooral de nodige referenties naar eerdere gebeurtenissen uit het Marvel universum niet te vergeten, al voelen deze op momenten wel erg geforceerd aan. Het lijkt erop dat je als kijker er alsmaar aan herinnerd moet worden dat je een Marvel film aan het kijken bent.
Wat het geheel redt is de humor, hoewel de meeste grappen veelal hit-and-miss zijn. Hierdoor blijft het een luchtig gebeuren dat zichzelf niet al te serieus neemt. Wat dat betreft spelen de actiescènes daar goed op in door slim gebruik te maken van de mogelijkheden van het pak en de situaties waarin de held terecht komt. Het is alleen jammer dat de schurk nou niet echt noemenswaardig is, laat staan dreigend overkomt.
Al met al best een vermakelijke superheldenfilm, maar niet één die je lang zal heugen. Uiteraard wel even blijven zitten bij de eindcredits voor twee extra scènes.
Kleine 3,0 sterren.
Ant-Man and the Wasp (2018)
Alternatieve titel: Ant-Man 2
"So I take it you didn't have that tech available for me?"
De voorganger schreeuwde niet om een vervolg, maar dit deel is toch wel een welkome afwisseling na alle heftigheid uit 'Infinity War'.
Men springt hier in op de gebeurtenissen na 'Civil War', waardoor Scott Lang nu huisarrest heeft. Nadat hij een signaal ontvangt van Hope's moeder worden de krachten weer gebundeld om een reddingsmissie op touw te zetten die ze leidt naar de wonderbaarlijke subatomaire wereld.
Luchtigheid lijkt wederom het credo te zijn, gezien alle ernst ontbreekt. De - nietszeggende - bad guys laten namelijk amper een blijvende indruk achter en in de reddingsmissie mist de noodzaak. Op deze manier springt 'Ant-Man and the Wasp' regelmatig van de hak op de tak. Vooral een intrigerende bad guy had hier echt het verschil kunnen maken.
Qua narratief gebeurt er niets noemenswaardig; zo een beetje alle ontwikkelingen worden er snel doorheen gejaagd, opdat je geen kans krijgt om hier verder over na te denken. Het is aan de combinatie van: Paul Rudd, de creatieve actie en de speelse humor te danken dat het geheel nog onderhoudend blijft. Gelukkig is het strijdveld ditmaal verplaatst van een lullig kinderkamertje naar de straten van San Francisco.
Al met al een vermakelijk vervolg, maar je mist niets als je deze film overslaat. Wel even blijven zitten bij de eindcredits voor twee extra scènes, omdat er verklaard wordt hoe deze film verbonden is met 'Infinity War'.
3,0 Sterren.
Ant-Man and the Wasp: Quantumania (2023)
Alternatieve titel: Ant-Man 3
"You think you could win?"
Phase Four was nogal wisselvallig te noemen, maar als deze film Phase Five moet inluiden, dan zie ik het vrij somber in.
Scott Lang probeert na de gebeurtenissen uit 'Endgame' in te cashen op zijn nieuwverworven faam door onder andere een autobiografie te lanceren. Het lijkt hem en zijn gezin allemaal voor de wind te gaan. Lang kan dat uiteraard niet duren. Dochter Cassie opent namelijk een portaal naar een andere dimensie, waardoor het hele gezin in een atomaire wereld terechtkomt en tegenover Kang The Conqueror komt te staan.
De vibe van deze nieuwe wereld doet hevig denken aan 'Star Wars'. Voor mijn gevoel werkt het niet helemaal, vooral met de overdaad aan middelmatige CGI; alles ziet er wel erg flets uit. Niet dat de vlakke personages zelf beter zijn, gezien ze allemaal weinig toevoegen aan het al dunne plot. Ik had eerlijk gezegd ook verwacht dat er meer werd gedaan met het kwantumelement. Dit resulteert in zwakke humor en nietszeggende actie.
Met 'Quantumania' neemt men ontzettend veel hooi op de vork om het allemaal zo spectaculair mogelijk over te laten komen. Echter is Ant-Man simpelweg niet de juiste superheld om het op te laten nemen tegen iemand als Kang. Op deze wijze lijkt het meer alsof je een lichtgewicht neerzet tegenover een zwaargewicht. Jonathan Majors is daartegen wel tof als Kang, maar het is dan weer jammer dat er zo weinig met zijn karakter wordt gedaan.
Al met al is dit een teleurstellende film om Phase Five mee af te trappen. Overigens volgen er nog twee scènes na de eindcredits.
Kleine 2,5 sterren.
Antboy (2013)
De kinderversie van 'Spider-Man'?
Althans dat was het eerste waar ik aan moest denken bij het lezen van het plot, maar ik begrijp dat de film gebaseerd is op een Deense strip.
Het geheel wordt prima opgebouwd met de gebruikelijke ingrediënten die bij een superheldenfilm horen; krachten verkrijgen, het ontdekken daarvan, heldendaden verrichten enz. Hierbij zit er wat leuke humor in verwerkt en Oscar Dietz zet - in zijn debuut - een aardige rol neer als de protagonist.
Helaas is 'Antboy' qua toon enigszins inconsistent te noemen, zoals eerder is aangegeven. Hierdoor wordt het op momenten net iets te serieus, terwijl het gebruik van humor een welkome afwisseling zou zijn geweest. Desondanks wordt er wel inventief omgesprongen met het in beeld brengen van enkele gevechten. Daarbij zijn de animaties een geslaagde toevoeging, waardoor de film toch ietwat van een stripboekgevoel meekrijgt.
Al met al best een vermakelijke superheldenfilm, ondanks wat tekortkomingen. Bovendien kijkt het door de korte speelduur prettig weg. Overigens las ik dat er een deel twee op komst is, ik ben benieuwd.
2,5 Sterren.
Antebellum (2020)
"What is the plan?!"
Vooraf hoopte ik dat deze film in de trant zou zijn van het geniale 'Get Out', maar dit is wel erg beroerd zeg.
'Antebellum' kun je zien als drie delen waarin Janelle Monáe twee personages speelt die op een gegeven moment bij elkaar komen. Het verleden (historisch drama), heden (modern stadsleven) en het slotstuk worden op deze wijze gepresenteerd. Een zeer interessante aanpak die volledig in het water valt.
Het is duidelijk dat de makers veel te zeggen hebben over het beladen onderwerp, maar het voelt veelal geforceerd aan; op een SJW toontje. Elke vorm van subtiliteit en nuance ontbreekt volledig. Het resultaat is een rommeltje te noemen waar nauwelijks enige structuur in zit. Met lede ogen moest ik het allemaal aanzien.
Qua horror valt er ook weinig te beleven, gezien er geen greintje spanning aanwezig is. De film mag dan nog zo prachtig openen, maar als er inhoudelijk weinig te vertellen valt, houdt het al gauw op. Ik denk dat zelfs M. Night Shyamalan zich zou schamen voor de uiteindelijke wending. Wat mij betreft mogen Gerard Bush en Christopher Renz het houden bij hun videoclips.
Al met al een mislukte film die zowat op alle vlakken faalt. Dit kun je gerust links laten liggen.
Dikke 1,5 sterren.
Antisocial (2013)
"The media hypes these events, you know that."
Na vorige week het nieuwe jaar ingeluid te hebben, is het leuk om zo een horror te zien.
Dergelijke infectie/zombie films worden bij bosjes gemaakt. Gelukkig neemt Antisocial een redelijk uniek uitgangspunt in door te kiezen voor het huidige probleem of beter gezegd: verslaving die mensen hebben met social media. Geinig om te zien hoe de verscheidene personages geïntroduceerd worden via hun profielpagina.
Voor mij begon het ietwat langzaam met hier en daar wat kleine plotgaten, naast het gegeven dat het acteerwerk op momenten beter kan. Maar in de tweede helft gaat het aardig los. Hierbij moet opgemerkt worden dat sommige scènes redelijk grafisch in beeld worden gebracht; iets wat ik niet had verwacht, aangezien de film met een klein budget tot stand is gekomen.
Al met al best vermakelijk en enigszins vernieuwend te noemen in dit genre.
3,0 Sterren.
Antlers (2021)
"All this has got to be an animal, right?"
Vooraf had ik eigenlijk geen idee wat ik moest verwachten, omdat ik alleen vluchtig het plot had gelezen. Maar de bijdrage van Guillermo Del Toro stemde mij zeker positief.
Lerares Julia komt tijdens haar lessen in aanraking met Lucas, een teruggetrokken leerling die herinneringen oproept aan haar eigen traumatische jeugd. Gezien het niemand veel lijkt te doen, besluit ze eigenhandig onderzoek te doen naar het wel en wee van Lucas. Gaandeweg komt ze in aanraking met eeuwenoude mythes omtrent mysterieuze wezens.
Veel tijd gaat zitten in de opbouw. Op zich is dit zorgvuldig gedaan en een tikje mysterie mag zeker niet ontbreken. Toch schurkt het dat je als kijker al gauw weet hoe de vork in de steel zit, terwijl de personages nog volop in het duister tasten; het ligt er allemaal zo dik bovenop. Daarbij is de achtergrond van Julia een goedkoop excuus om een geforceerde band te creëren met Lucas.
Het mistige stadje in Oregon wordt uitstekend in beeld gebracht, met name de shots in het bos zijn sfeervol te noemen. Des te jammer dat het veelal bij sfeeropbouw blijft, want eng of spannend wordt de film niet. Dit is ook te merken aan de onevenwichtige pacing. Het aanzien van het titulaire beest boezemt dan weinig angst meer in.
Al met al heeft 'Antlers' een intrigerend concept waar helaas te weinig mee gedaan wordt, zonde.
Kleine 3,0 sterren.
Anyone but You (2023)
"Stupid, but fun."
Een terugkeer naar de klassieke romcom.
Door een misverstand komen Bea en Ben op elkaars pad terecht. Dit leidt tot een spontane date en alles lijkt boven verwachting goed te gaan. Jammer genoeg blijkt hun communicatie niet opperbest te zijn, waardoor de boel al gauw bekoeld. Snel zijn ze niet van elkaar af, want ze ontmoeten elkaar weer op een bruiloft waar ze zich voordoen als een stelletje om de vrede te bewaren.
Hoe dit gegeven gaat uitpakken, kun je als kijker van tevoren wel voorspellen. Toch moet ik zeggen dat ik hier met volle teugen van heb kunnen genieten. De film bevat leuke, sexy humor en er zijn meer dan voldoende gestoorde situaties aanwezig. Daarbij is de cast ook gewoon prettig; opvallend om rapper GaTa in zo een rolletje te zien.
Sydney Sweeney ken ik voornamelijk als dramaqueen Cassie Howard uit 'Euphoria'. Dus ik was wel benieuwd hoe zij het in zo een luchtige rol zou doen en ik moet zeggen dat ze het zeker niet verkeerd doet. De onderlinge chemie die zij met Glen Powell deelt is duidelijk voelbaar. De prachtige Australische setting maakt het geheel helemaal af.
Al met al is 'Anyone but You' een erg vermakelijke romcom geworden, ondanks een nogal uitgekauwde formule. Fijn om te zien dat Will Gluck nog steeds dergelijke films kan afleveren.
3,5 Sterren.
Aoi Haru (2001)
Alternatieve titel: Blue Spring
Intrigerende Coming of Age film.
De scènes met het handjesklappen op het dak zijn mooi in beeld gebracht.
Alhoewel je dat niet van de grauwe setting zou kunnen zeggen, het schoolgebouw is beklad met graffiti teksten en de dingen die er gebeuren zijn ook niet al te fris.
Wat dat betreft zorgt dit wel voor een mooi contrast. Om met name de laatste tien minuten niet te vergeten, wat erg surrealistisch op mij overkwam. Fenomenaal gedaan.
Al zijn er wel een paar kleine minpunten voor mij. De ommekeer van Aoki kwam wel erg snel en bepaalde dingen snapte ik niet helemaal, zoals het gedoe met die honkballer en motorgast.
Daarnaast vond ik de punkrock soundtrack niet helemaal geslaagd, iets teveel geschreeuw naar mijn mening. Al passen de nummers wel bij sommige scènes, zoals het fenomenale eind.
3,5 Sterren.
Apollo 18 (2011)
Een zeer sterke, beklemmende film in de stijl van Blair Witch/Paranormal Activity.
Het wordt langzaam opgebouwd met de nodige haperingen in het beeld, zodat het niet echt duidelijk is wat er gebeurt. De acteerprestaties zijn ook zeer sterk, hoe Walker helemaal para werd.
Om de wezens niet te vergeten die kunnen transformeren als maansteen?
Anyway, leuk voor een avondje, dikke 3,5 sterren.
Apostle (2018)
"This island, it's our paradise."
Normaal gesproken ben ik van Gareth Evans een martial arts film gewend, maar met deze titel slaat hij een andere richting in.
Evans heeft wel enige ervaring in het genre, getuige zijn samenwerking met Timo Tjahjanto voor de short 'Safe Haven' in 'V/H/S/2' welke meteen ook de beste was van de hele film. 'Apostle' ligt in het verlengde daarvan, omdat we wederom met een sekte te maken krijgen. Ditmaal poogt een man zijn zus te redden die vastgehouden wordt op een eiland.
Eenmaal op het eiland aangekomen ontpopt het personage van Dan Stevens zich tot een Sherlock Holmes en gaat al gauw op onderzoek uit, waarbij hij de meeste curieuze zaken tegenkomt. In combinatie met de slow burn stijl zorgt het in ieder geval voor wat aardige onderhuidse spanning, omdat er iets bovennatuurlijks speelt waar je niet echt de vinger op kan leggen.
Toch voelt het alsof Evans moeite heeft om over het geheel de verscheidene elementen in balans te houden; een romantisch subplot en sommige nietszeggende karakters brengen niets bijzonders. Door de sfeervolle beelden en de enigszins zenuwachtige score blijf je nog bij de les. Om je als kijker vervolgens - abrupt - te trakteren op enkele bloederige momenten die zeker de moeite waard zijn.
Al met al een onevenwichtige horror die een stuk meedogenlozer had mogen uitpakken. Nu mis ik een pay-off die daadwerkelijk impact maakt op mij.
2,5 Sterren.
App (2013)
"Hoe meer communicatiemiddelen mensen tot hun beschikking krijgen, hoe minder ze communiceren."
Het gegeven van een dodelijke app op een smartphone die dood en verderf zaait is best interessant te noemen, zeker als je met second screen technologie gaat werken. Helaas heb ik een Blackberry en daar is de app niet voor, dus ik heb geen idee hoe dit in zijn werk gaat.
Qua verhaal begint het op zich wel aardig met een onheilspellende scène en ik verwachtte dat de film deze lijn zou doortrekken. Helaas verzand App in een hoop onlogica, ongeloofwaardigheden en om enkele plotgaten niet te vergeten.
Hoofdrolspeelster Hannah Hoekstra doet het voor haar doen wel aardig, maar ik had gewoon weinig affiniteit met de andere personages. Het kwam te vlak op me over en het matige acteerwerk van sommigen helpt hier zeker niet bij. Overigens wel lachen om Liza Sips en Gigi Ravelli in een kleine rol te zien, met name om laatstgenoemde ging ik helemaal stuk vanwege de manier waarop haar personage werd geslagen door Anna.
Al met al had hier zoveel meer mee gedaan kunnen worden, een gemiste kans wat mij betreft. Als je door de onlogica en ongeloofwaardigheden heen kijkt, hou je op zich wel een aardige film over. Daarnaast kijkt het door de korte speelduur oké weg.
Kleine 2,5 sterren.
Aquaman (2018)
"I call it an ass-whooping."
Met het zogenoemde DC Extended Universe gaat het al geruime tijd niet echt lekker en met één redelijke film in de vorm van 'Wonder Woman' heb je nauwelijks iets gepresteerd. Aan James Wan is het nu om ze uit het slop te trekken. Mijn vertrouwen in Wan is zo groot dat ik door hem naar deze titel ben gegaan, want ik had eerlijk gezegd weinig trek in nog zo een misbaksel.
Aquaman kende een nietszeggende introductie in 'Justice League' waar hij als een soort van surf dude ermee door moest gaan. In zijn eigen film verloopt het hem gelukkig beter. Je krijgt een vluchtig kijkje in zijn oorsprong tot aan het heden waar hij - tegen zijn zin - de troon moet opeisen om zodoende een oorlog tussen land en zee te voorkomen.
Het verhaaltje heeft weinig om het lijf, maar mede door de snelle pacing valt er altijd iets te beleven. Daarbij is de luchtige toon ook te prijzen; men heeft goed gekeken naar Marvel. Op momenten schurkt het geheel wel tegen het absurde aan, echter als je als kijker hierin meegaat, staat je nog een wilde achtbaanrit te wachten. Alle logica wordt overboord gegooid, waardoor het vermaak de prioriteit heeft. Kijk vooral niet raar op als je een trommelende octopus ziet.
Wan weet duidelijk zijn stempel te drukken, ondanks dat bepaalde formulematige dingen geïmplementeerd moeten worden. Op deze wijze word je ondergedompeld in een prachtige onderwaterwereld waar je continu geprikkeld wordt. Tel daar nog eens de heerlijke over-the-top actie en de charismatische Jason Momoa bij op en je hebt een gedegen film te pakken. Hier en daar kan 'Aquaman' iets te langdradig worden, maar dat mag de pret zeker niet drukken.
Al met al is dit zowaar de beste DCEU film tot nu toe. Hoewel dat niet moeilijk is, gezien de lat al niet hoog lag. Wel even blijven zitten bij de eindcredits voor een extra scène.
Dikke 3,0 sterren.
Aquaman and the Lost Kingdom (2023)
"You look rough."
Het vorige deel was nou niet echt hoogstaand, maar ik heb mij er zeker mee vermaakt. Derhalve hoopte ik dat dit vervolg eveneens zo zou zijn, guess I was wrong.
In deze laatste stuiptrekking van het DCEU-universum probeert Arthur Curry zoveel mogelijk een burgerlijk leven te leiden door voor zijn zoontje te zorgen, maar tegelijkertijd moet hij het koninkrijk van Atlantis besturen. Logischerwijs breekt dat hem op. Daarbovenop komt Black Manta terug om wraak te nemen. Dus mag Aquaman zijn borst weer gaan natmaken.
Op het eerste gezicht lijkt het plot prima te zijn, echter is de uitwerking ronduit rommelig te noemen. De personages gedragen zich namelijk totaal anders ten opzichte van de voorganger. Zo is Orm slechts een schim van zichzelf en moet hier genoegen nemen met een rol als komische sidekick, really?! En Black Manta wordt gedreven door iets idioots. Die irritante kop van Amber Heard was ik al gauw zat, al scheelt het dat haar screen time vrij beperkt is gebleven.
Door dergelijke onzin is het geheel erg onsamenhangend. Het nieuwe onheil is bovendien nog eens volledig inwisselbaar; als kijker heb je het al vaker en beter gezien. Het komt als geen verrassing dat er werkelijk niets op het spel staat, waardoor je het allemaal gelaten ondergaat. Qua actie gebeurt er tevens niets bijzonders, alleen een paar gevechten zijn nog enigszins oké.
Al met al valt 'Aquaman and the Lost Kingdom' volledig in het water (pun intended). Ironisch gezien past dit resultaat wel bij het slechte track record van DC. Wat dat betreft een passend afscheid. Tijdens de eindcredits volgt er trouwens nog een nietszeggende scène, want er valt toch niets meer op te bouwen naar een volgende film.
Kleine 2,0 sterren.
Aquaslash (2019)
"Fuck you, Baywatch!"
Vooraf had ik dit eigenlijk veel slechter verwacht.
Om hun afstuderen te vieren besluit een groepje tieners een feestje te houden in een waterpark. In de jaren '80 heeft een moordenaar in hetzelfde park bezoekers geteisterd, maar dat belet de tieners niet om helemaal los te gaan. Ik had iets verwacht in de trant van 'Piranha 3DD', maar het is allemaal niet zo uitbundig helaas.
Het grootste manco is dat je simpelweg te lang (een klein uur) moet wachten voordat er daadwerkelijk iets gebeurt. In de tussentijd is er het nodige drama tussen de personages die vrijwel allemaal lijken te kampen met relatieproblemen. Hier en daar zitten er nog wat leuke stukjes tussen, zoals die oude medewerker en een cringey running gag met de naam van de drummer.
Met de grote finale revancheert 'Aquaslash' zich nog aardig. Ondanks het trucje van de enkele glijbaan ontstaat er een hoop gekkigheid, terwijl het water in snel tempo rood kleurt en gevuld wordt met ledematen. Wel had de montage iets beter gekund om de gekte te versterken.
Al met al een redelijke horror voor tussendoor. Het scheelt dat de speelduur niet zo lang is.
2,5 Sterren.
Arena (2011)
"Life sucks. Scars happen."
Op voorhand verwachtte ik een erg slechte film te zien, maar het is me reuze meegevallen.
Qua opzet is het uiteraard weinig vernieuwend te noemen; 'Arena' heeft duidelijk leentjebuur gespeeld bij andere films met een dergelijk gegeven. Hierbij is het acteerwerk middelmatig, met een Samuel L. Jackson die op de automatische piloot speelt en Kellan Lutz die zijn best doet om een waardige held neer te zetten.
Het is te merken dat de film het meer moet hebben van de actiescènes, welke voornamelijk bestaan uit arenagevechten tegen een soort van green screen waar steeds een andere locatie op wordt geprojecteerd. Jammer genoeg krijg je maar een paar volledige gevechten te zien en bestaat het overige uit flarden waarin de hoogtepunten getoond worden. Desondanks komt het wel aardig over.
De bloederigheid en het grafische speelt daarin een grote rol, omdat enkele dingen redelijk expliciet in beeld worden gebracht. Met name tijdens het oplappen van David komt dat naar voren. Hoewel er geregeld een loopje wordt genomen met de geloofwaardigheid. Wat dat betreft kan de - geforceerde - plotwending er ook nog wel bij.
Al met al een vermakelijke B-film voor als je niets anders voorhanden hebt. Het is heus niet zo belabberd als de meeste berichten doen voorkomen. Overigens mag Katia Winter die zich blootgeeft er zeker zijn.
Kleine 2,5 sterren.
Argo (2012)
Argo fuck yourself.
Door de Oscars toch maar eens gaan kijken en wat ik aanschouwde is een oerdegelijke film afkomstig uit de hand van Ben Affleck die sowieso de laatste tijd wel erg goed bezig is.
Het verhaal zelf is voor mij nieuw te noemen, aangezien ik de Iraanse gijzelingscrisis nooit heb meegekregen tijdens geschiedenisles en er verder eigenlijk ook nooit iets over heb gelezen of gehoord. Wat dat betreft stond mij een grote (aangename) verrassing te wachten.
De film zelf is eigenlijk een vrij droge registratie die hier en daar wat overgedramatiseerd is zoals alleen Hollywood dat lijkt te kunnen, met name het stuk op het vliegveld voelde best geforceerd aan. Maar de spanning zit er gedurende de film wel goed in, al heeft de film wel een lange aanloop nodig.
Daarnaast is de cast ook erg goed. Ben Affleck stijgt niet boven zichzelf uit, maar doet wat hij moet doen en de bijrollen van John Goodman en Bryan Cranston waren sterk.
Blijf trouwens wel even zitten bij de eindcredits om de originele beelden van de gijzelaars te zien.
3,5 Sterren.
Army of Darkness (1992)
Alternatieve titel: Evil Dead 3
Om de trilogie af te sluiten heb ik deze film ook maar gekeken en ik vond 'm niet al te best eerlijk gezegd.
Het is me wel duidelijk dat Raimi deze film zo campy mogelijk heeft proberen te maken, die boodschap is luid en duidelijk bij mij overgekomen. Dit wordt afgeleverd in de vele one-liners die onze held Ash weer met verve vorm geeft en de slapstick humor. Naar mijn mening te jolig allemaal.
Daarnaast is de horror te verwaarlozen, de film past beter in het genre: fantasy/comedy. Er is geen over-the-top gore meer net zoals in deel één en de enge demonen zijn weg. Het enige wat je nog ziet is een miezerige bloedfonteintje...
Ik heb gewoon niks met de middeleeuwse setting en de sfeer was dan ook ver te zoeken.
Al met al een zeer jammerlijke miskleun om de Evil Dead trilogie mee af te sluiten, zonde. Terwijl er zoveel gedaan had kunnen worden met de gegeven middelen, ik denk dat Raimi iets te ver is doorgeschoten in zijn intentie om hier een parodie van te maken.
1,5 Sterren.
Army of the Dead (2021)
"They said to stay away from it."
Op voorhand leek het mij leuk om weer eens een zombiefilm van Zack Snyder te zien, maar dit is helaas van een koude kermis - of in dit geval casino - thuiskomen.
Op zich lijkt het gegeven van een groep huurlingen die in een zombie overlopen Las Vegas een overval plegen best leuk. Je verzamelt wat stoere personages bij elkaar en zombies zijn bij uitstek altijd prima om als kanonnenvoer te dienen. Des te jammer dat Snyder het allemaal onnodig slepend maakt.
Al die geforceerde onderlinge relaties kunnen mij werkelijk gestolen worden; dan blijkt die personage opeens een klik te hebben en een ander komt weer met iets anders op de proppen. Het is zo overbodig, maar daar lijkt Snyder zich niets van aan te trekken. Hij voegt gerust een uur extra nonsens toe, terwijl dat allemaal makkelijk eruit geknipt had mogen worden. Als kijker is het echt vermoeiend om je daardoorheen te worstelen.
Hier en daar zorgt de actie nog voor minimaal vermaak, al voelt het merendeel nauwelijks spannend aan. Het zombiedesign ziet er ongeïnspireerd uit. Zelfs een zogenoemde Alfa of een tijger spreekt niet tot de verbeelding. Qua CGI ziet het er ook allemaal karig uit. Waar was trouwens de gore?!
Al met al is 'Army of the Dead' een enorme tijdverspilling geweest. Met een speelduur van 90 minuten had ik dit denk ik beter getrokken.
2,0 Sterren.
Arrival (2016)
"Not everyone is able to process experiences like this."
Een nieuwe titel van Denis Villeneuve brengt - natuurlijk - altijd hoge verwachtingen met zich mee. Gelukkig worden deze meer dan ingelost.
Aliens die de aarde binnendringen is niets nieuws onder de zon, maar met Villeneuve aan het roer wordt er een andere draai aan gegeven. Normaliter kiest men voor een bombastische aanpak waar er eerst geschoten wordt voor er vragen worden gesteld; nu wordt er juist ingegaan op de grote vraag waarom de aliens er zijn en wat hun daadwerkelijke doel is.
'Arrival' geeft op een subtiele, doch intelligente wijze antwoord op intrigerende ideeën en thema's die wellicht niet voor iedereen zijn weggelegd. Desondanks blijft de spanning over het geheel zorgvuldig behouden, zonder af te wijken van de serene pacing. Bovendien zorgen de verscheidene lagen ervoor dat je als kijker helemaal ondergedompeld wordt in de meesterlijke sfeer die nieuwsgierigheid naar ongekende hoogtes stuwt.
Centraal staat de communicatie met de aliens, waar vanzelfsprekend veel tijd aan besteed wordt. Maar het subplot waarin persoonlijk verlies aangekaart wordt, blijft sluimeren in je achterhoofd. Mede door het sterke acteerwerk van Amy Adams voert de emotie de boventoon. Op deze manier vormt de plotwending de ultieme culminatie die je zo ontroert dat je in tranen achterblijft. De strakke beelden en de prachtige score van Jóhann Jóhannsson versterken dit gevoel alleen maar.
Al met al een zeer unieke en bovenal onconventionele Sci-Fi die tot in de puntjes is verzorgd. De meningen zullen ongetwijfeld verdeeld zijn, maar dit is een beleving die je gewoonweg moet ondergaan.
5,0 Sterren.
Art of the Steal, The (2013)
"If you've got no trust, then what do you got?"
Niets nieuws onder de zon.
Als kijker heb je dit gegeven namelijk al eerder en veel beter uitgevoerd zien worden. Je krijgt wederom te maken met een bij elkaar geraapte crew die elk zo zijn expertise heeft om bij te dragen aan de kunstroof. Gelukkig lijkt de cast er nog plezier in te hebben.
Op zich begint het dan ook oké, maar naarmate de film vordert, leidt het nergens meer naartoe. Daarvoor probeert 'The Art of the Steal' te ingenieus over te komen, met een gevatte voice-over en rappe montage waarin iedere handeling uitgelegd wordt. Hierdoor wordt het geheel al gauw enigszins voorspelbaar, ondanks een paar plotwendingen. Tevens is de humor te geforceerd.
Al met al een matige poging om soortgelijke films uit het genre te evenaren. Mocht je nog geïnteresseerd zijn, na de eindcredits volgt een extra scène.
2,0 Sterren.
As Above, So Below (2014)
"The only way out is down."
Op voorhand verwachtte ik de zoveelste - uitgekauwde - found footage horror te zien, maar dit is me in positieve zin erg meegevallen.
De aanloop met Scarlett die als een soort van wannabe Lara Croft aan de gang gaat, mag dan aan de lange kant zijn. Maar zodra het team is voorgesteld en men zich eindelijk in de catacomben begeeft, wordt het stukken beter. Met name deze locatie is uitstekend gekozen. Zelf heb ik het dik tien jaar geleden bezocht en het is met recht een macabere plek te noemen.
Wat dat betreft wordt er een prima beklemmend/claustrofobisch sfeertje neergezet. Vanwege het found footage principe i.c.m. het P.O.V. perspectief lijkt het alsof je hier als kijker bij bent, wat het nog intenser maakt.
Naargelang de film vordert, vinden er dan ook de meest gestoorde en onverklaarbare dingen plaats. Hierbij moet je soms wel even de logica overboord gooien om er goed in mee te gaan; zoiets zal je altijd blijven houden in dergelijke films. Gelukkig krijg je daarvoor wel een aaneenschakeling van spannende momenten voor terug, ondersteund door gedegen geluidseffecten die voor nog meer schrik zorgen.
Al met al zowaar een genietbare horror. Inderdaad een bioscoopbezoekje waard.
3,5 Sterren.
As the Light Goes Out (2014)
Alternatieve titel: Jiu Huo Ying Xiong
Hong Kong brandweer.
In ieder geval weer eens wat anders dan de zoveelste knokfilm.
Het is duidelijk te merken dat de film karakter gedreven is; de verscheidene personages worden met hun persoonlijke sores prima uiteengezet. Al blijven de clichés daarbij niet achter, zo krijg je bijvoorbeeld met de gebruikelijke: veteraan, groentje en kameraadschap te maken.
Het brand blussen zelf wordt aardig in beeld gebracht met hier en daar een paar over-the-top momenten. Jammer genoeg is het camerawerk daarvoor net iets te chaotisch, waardoor het als kijker soms moeilijk is om te volgen. Hierbij mocht de CGI beter, hoewel het ermee door kan.
Helaas is het wel meer drama dan actie, omdat bepaalde dingen enigszins dik zijn aangezet. Als gevolg hiervan zijn enkele gebeurtenissen wel erg toevallig. Toch zorgt het tegen het einde aan voor een prachtige scène waar goed over is nagedacht.
Al met al redelijk, maar een tikkeltje te veel drama voor mijn doen. Overigens is het lachen om Jackie Chan in een cameo te zien.
2,5 Sterren.
Asmodexia (2014)
Spaanse exorcisme.
Volgens mij de eerste keer dat dit onderwerp gebruikt wordt in de Spaanse filmindustrie.
Op zich begint 'Asmodexia' nog wel interessant, maar ik heb het gevoel alsof men hier iets complex van wil maken waar dat helemaal niet nodig is. Het resulteert zich in redelijk wat verwarring omtrent wat er nu echt speelt. Hierbij voegen de vele subplotjes en - vage - flashbacks vrijwel niets toe.
Desondanks wordt het geheel uitstekend in beeld gebracht; mooie shots en fijn kleurgebruik. Zo krijg je als kijker te maken met een rijk landschap, maar ook duistere locaties die iets onheilspellend over zich hebben. Alleen jammer dat de exorcisme rituelen enigszins spanningsloos verlopen. Wat dat betreft past het zweverige slot er prima bij.
Al met al matig, ondanks het gegeven. Wel is het te prijzen dat Marc Carreté dit voor elkaar heeft gekregen met een bescheiden budget.
Kleine 2,0 sterren.
Assassin's Creed (2016)
"What the fuck is going on?"
Zelf ben ik vrij bekend met de gelijknamige games, gezien ik de eerste vijf delen uit de middelmatige knip en plak reeks heb gespeeld. Dus echt hoge verwachtingen had ik niet bij deze adaptatie.
Voor de film is er een nieuw verhaal geschreven dat zich afspeelt in hetzelfde universum, maar de manier waarop dit gebeurt is erbarmelijk te noemen. Hoewel de eeuwenoude strijd tussen de Tempeliers en de Assassijnen tot de verbeelding spreekt, is de uitwerking er niet naar. Daarvoor is het narratief te nietszeggend en zijn de motieven te verwaarlozen.
Net zoals in de game lopen het heden en het verleden door elkaar heen, maar de film weet hierin geen maat te houden. Vooral als de Spaanse Inquisitie boeiender is dan hetgeen wat zich in Abstergo afspeelt. Als kijker kun je hierdoor in de war raken, met name vanwege onnodige zaken die alleen de gamer zullen aanspreken; onder andere door talloze shots van een adelaar en andere referenties.
'Assassin's Creed' is simpelweg te serieus van opzet, terwijl daar geen reden voor is. Het hele gebeuren komt soms dan ook onbedoeld lachwekkend over, zelfs de degelijke cast moet zich hier behelpen. Het enige wat er nog enigszins mee door kan gaan zijn de actiescènes, maar deze worden door de chaotische montage al gauw om zeep geholpen. Bovendien vindt Justin Kurzel het blijkbaar nodig om alsmaar te schakelen naar de Animus, waardoor je helemaal uit de actie wordt gehaald.
Al met al een kansloze verfilming die de ziel ontbeert van de - middelmatige - games.
1,5 Sterren.