- Home
- tommykonijn
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten tommykonijn als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
F Word, The (2013)
Alternatieve titel: What If
Met Daniel Radcliffe ben ik opgegroeid. Zijn eerste film na zijn Potter avontuur, The Woman in Black, vond ik een degelijke thriller. Al kwam dat zeker niet alleen door zijn acteerwerk. Het is dan ook geen acteur waar ik voor naar de bioscoop zal rennen, maar ik blijf hem wel in de gaten houden. Ik vind het interessant om te zien dat hij allerhande genres durft uit te proberen. Met deze film doet hij een poging zich in het romantische komediegenre een weg te vinden.
En, toegegeven, ook dit gaat 'm verrassend goed af. Radcliffe speelt zijn personage met overtuiging, maar ook hier is het niet zo dat de film alleen op hem leunt. Tegenspeelster Zoe Kazan komt immers eveneens erg leuk uit de verf en er is zeker een klik tussen beiden voelbaar. Daarnaast was de bijrol van Adam Driver ook een leuke bijkomstigheid, want hij zorgde voor een aantal grappige scènes. Waar ik de film echter vooral 'onderscheidend' vond, was de snelheid waarmee de (dikwijls scherpe) dialogen in beeld werden gebracht. Dit zorgde ervoor dat de film fris overkwam en het had bovendien een zeker komisch effect. Fijn ook dat de film zich afspeelt in Toronto en (heel kort in) Dublin. Dit geeft de film toch een andere 'feel' dan wanneer het zich voor de zoveelste keer in New York had afgespeeld.
Ik zet 'onderscheidend' niet voor niets tussen aanhalingstekens. Enkele bovengenoemde elementen zorgen ervoor dat de film enigszins een eigen identiteit uitstraalt, maar het blijft verder wel gewoon een standaard romantische komedie. Als je helemaal niks hebt met dit genre, acht ik de kans niet erg groot dat je je hiermee gaat amuseren. Ik moet er ook bij vermelden dat de film me niet opvallend lang is bijgebleven, dus het is uiteindelijk ook niet veel meer dan hap-slik-weg vermaak. Maar dan gelukkig wel van het soort dat erg vermakelijk is en nergens op de zenuwen werkt.
3*
Face/Off (1997)
Alternatieve titel: Face Off
Een klassieker waarvan ik volgens mij driekwart al eens een aantal keren op Veronica voorbij heb zien komen, maar die ik nog nooit helemaal van begin tot eind gezien had. Die beginscène met Cage op het vliegveld en ook de climax stonden me in ieder geval totaal niet bij.
Ik vond dit een erg vermakelijke actiefilm. Het plot dient met een korreltje zout genomen te worden, want het slaat natuurlijk eigenlijk helemaal nergens op wat er hier allemaal gebeurt. De actie is daarnaast ontzettend over de top en de climax wordt dusdanig breed uitgesmeerd dat je je afvraagt of er ooit nog een einde aan gaat komen. En toch is het allemaal een stuk beter te behappen dan de gemiddelde RTL7-film. Het mag dan wel allemaal heel overdreven zijn, het blijft uiterst amusant. De ontploffingen, achtervolgingen en schietgevechten zien er stijlvol en spectaculair uit. Waar de film echter vooral veel aan te danken heeft, is het acteerwerk van John Travolta en Nicolas Cage. Ik vond het een interessant gegeven dat de twee acteurs elkaar moesten spelen en beiden deden dat verdienstelijk. Ook knap dat je eigenlijk al gauw steeds meer sympathie begint te krijgen voor Cage en steeds meer begint te walgen van Travolta, terwijl de film in het begin toch duidelijk heeft weergegeven welk gezicht bij het goede en welk bij het slechte kamp hoort. Voor mij was dat de bevestiging dat de opzet van de film, waar de film in dit geval eigenlijk mee staat of valt, geslaagd is.
De film duurt vrij lang en ik zal niet zeggen dat ik constant onder de indruk was, maar dit keek wel erg lekker weg. Het is zo nu en dan spannend (onder meer op het moment dat Archer infiltreert bij Troys organisatie en de spiegelscène) en de tweestrijd tussen Archer en Troy is leuk om te volgen. Tamelijk gestoorde film, maar ik heb me er uitstekend mee vermaakt.
3,5*
Failure to Launch (2006)
Fijn filmpje. Natuurlijk tikt de film braaf alle hokjes van (Amerikaanse) romcomclichés aan, maar toch vond ik het allemaal tamelijk effectief. Matthew McConaughey is leuk in de hoofdrol en de chemie tussen hem en Sarah Jessica Parker is in voldoende mate aanwezig. Jammer dat het einde (met het opsluiten) er per se een nogal geforceerde draai aan moet geven, want op deze manier vond ik het maar weinig overtuigend. Gelukkig wordt deze film vooral gered door de bijrollen. Zooey Deschanel voorop, maar ook Justin Bartha, Bradley Cooper, Terry Bradshaw en Kathy Bates wisten me meermaals aan het lachen te maken. Een romcom heeft dergelijke sidekicks nodig en Failure to Launch heeft er eerder een overschot dan een tekort aan. Het houdt een film als deze gemakkelijk onderhoudend; ook wanneer het materiaal wat je voorgeschoteld krijgt al tig keer eerder en beter is uitgevoerd.
3*
Fairly Odd Movie: Grow Up, Timmy Turner!, A (2011)
Ook ik heb de serie vroeger vaak gekeken. Ik vond met name de personages zo leuk. In dit vervolg, die om de een of andere reden in real-life gefilmd is, zijn deze allemaal minder als in de originele tekenfilm. Ik vraag me sowieso af waarom dit idee ooit verfilmd moest worden. Een 23-jarige jongen in een roze jack met een roze pet ziet er erg vreemd uit. Sowieso is Drake Bell, die ik in Drake & Josh wel leuk vond, niet de beste persoon om dit personage een volwassen uiterlijk te geven. Hij zit dus nog steeds op de zelfde school als meer dan 10 jaar geleden? Erg onwaarschijnlijk. Ook de feeën zijn stukken minder. Ze zien er niet zo leuk uit in deze computerversie. Het beste in de film is nog gelukt om Mr. Crocker te verfilmen, want die deed nog enigszins denken aan de cartoon versie. Ik had het idee dat de rest dit ook wel probeerde, maar het lukte op de een of andere manier gewoon niet. Het optreden van Tootie is ook vreemd, omdat je haar heel anders gewend bent. Dan heb je nog de settings, die ook niet werken. Zoals al voor mij gezegd werd, is het heel moeilijk om Dimsdale te verfilmen. Maar dit leek er wel helemaal niet op. En dan bedoel ik zowat alles - de school, het huis van Timmy etc. Al moet ik daarnaast zeggen dat als ik de film los zie van de cartoonserie, dus als aparte film, ik het af en toe ook nog wel vermakelijk vond. Hoe vreemd deze productie ook is, echt saai wordt het niet. En daarom ook dat ik de film niet helemaal 'slecht' kan noemen. Af en toe zitten er enkele leuke momenten in de film, maar het geheel is gewoon niet goed. Dit was aardig om eens gezien te hebben. Maar geef mij maar véél liever gewoon de tv-serie op Nickelodeon. Een magere:
2*
Family Man, The (2000)
Ik kan me herinneren dat ik deze film twee keer eerder heb gezien, waarvan maar één keer helemaal. En toen haalde hij ook nog maar net de 2,5*. Maar na de derde herziening, gisteravond kan ik de film opeens echt beter waarderen. Er zitten duidelijk elementen in die verwijzen naar het verhaal van A Christmas Carol, maar dat mag de pret niet drukken. Nicolas Cage zit goed in zijn rol en ook de rest van de cast was niet onaangenaam. Wat ik wel nog steeds jammer vindt, is (zoals hier al iemand voor me zei) dat er niet echt een toelichting wordt gegeven op waarom het gebeurde en wie de rol van Don Cheadle eigenlijk was. Jack wordt weer wakker in zijn normale leventje en verder wordt er niet echt teruggeblikt (behalve het einde dan waar Jack, Kate stopt op het vliegveld) maar een echte verklaring mist nog wel een beetje vind ik... Maar desondanks is het toch zeker een vermakelijke film. Ondanks dat ik me niet zo lekker voelde tijdens het kijken en best wel moe was, heeft de film toch mijn aandacht vast kunnen houden. Daarom verhooog ik hem dan ook met een halve ster.
3*
Fanboys (2009)
Van de week nog eens alle Star Wars films gezien, en dus een reden om er nog een parodie op te gooien.
Middelmatige spoof op de Star ''Trekkie'' Trek films- maar voornamelijk Star Wars. Ik heb ze wel eens beter gezien. Bijv. 'Spaceballs' vond ik wel erg leuk. Er zitten een aantal erg leuke fragmenten. Maar bijna elke grap slaat wel op de eerder genoemde films, dus als je nog nooit iets van Star Wars gezien hebt zal deze film erg slecht in de smaak vallen. Het acteerwerk is redelijk belabberd op sommige momenten. De enige keer dat ik echt niet meer bij kwam van het lachen was op een moment dat eigenlijk niet grappig bedoeld was, en dat was om een nogal stoned gezicht van die Chief op het begin. Over het algemeen komen er nog ook wel enkele andere leuke dingen langs. De ruzies over Han Solo is een voorbeeld en de inbraak in het kantoor van Lucas ook wel.
Al met al een vermakelijke film, die niet echt verveelt. Maar ook niet echt een is die eruit springt. De film is erg flauw, en bevat een humor-soort waarvoor je volgens mij in een beetje een melige bui moet zijn. Anders kan het misschien een beetje tegenvallen. Maar hij is wel leuk om eens gezien te hebben.
2,5*
Fantastic Beasts and Where to Find Them (2016)
Zelf ben ik altijd een groot liefhebber van de Harry Potter films (en boeken) geweest. Het waren met name de eerste drie delen die ik door de heerlijk magische sfeer het vaakst gezien heb, maar van de rest heb ik ook genoten. Deze prequel heb ik destijds gemist in de bioscoop. De trailer sprak me toen ook niet zo aan, maar ik had er evengoed ontzettend veel zin in om deze Fantastic Beasts nu dan eindelijk eens te bekijken.
Helaas werd ik enigszins teleurgesteld. De film lijkt enerzijds te willen benadrukken dat we ons in het Harry Potter universum bevinden, maar doet verder vooral zijn best om een eigen smoel te hebben. En net die eigen smoel wil maar niet helemaal uit de verf komen. De film is te chaotisch en onlogisch als op zichzelf staande film. Daarnaast ontbreekt de magie grotendeels. Het enige moment dat ik écht vond werken was het moment waarop Newt en Jacob in het koffertje ronddwalen en in aanraking komen met alle beesten. Verder zal me helaas vrij weinig van het verhaal bijblijven. Het wil om de één of andere reden nooit helemaal tot leven komen.
De vormgeving is daarentegen wel echt schitterend. Het New York aan het begin van de twintigste eeuw ziet er geloofwaardig uit en ook de mooie kostuums vallen op. Met de special effects zit het ook wel goed, maar zo'n climax komt toch niet helemaal binnen. Dan blijkt toch dat het verhaal niet interessant genoeg is en dat het visuele geweld daar moeilijk tegenop kan. De nieuwe personages uit de koker van Rowling zijn wat wisselvallig. Newt Scamander is erg leuk (wederom een prima vertolking van Eddie Redmayne), Porpentina is aardig en Jacob is oké. Daar tegenover staan echter ook een reeks personages die je al na één dag weer vergeten bent en ook de nieuwe antagonist heeft me nog niet weten te overtuigen. De score van James Newton Howard is overigens zeer aangenaam. Deze kwam de sfeer van de film absoluut ten goede.
Gemengde gevoelens dus. De film wordt nergens echt slecht, maar ik miste wel het een en ander. Op zich ben ik nog wel benieuwd naar The Crimes of Grindelwald die over een kleine maand verschijnt, maar ik vraag me tegelijkertijd af wat hier eigenlijk de bedoeling van is. Afgaande op de trailer lijkt daar juist nog meer inmenging van de Potter films te gaan plaatsvinden (Dumbledore, Hogwarts, Nagini, Nicolas Flamel, The Mirror of Erised). Wellicht dat ik deze reeks nog wat meer ga waarderen, maar het schiet wat mij betreft niet bepaald denderend uit de startblokken.
2,5*
Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald (2018)
Alternatieve titel: Fantastic Beasts and Where to Find Them 2
De eerste Fantastic Beats-film deed mij bijzonder weinig. Ik keek er best naar uit, want ik ben een groot liefhebber van de Harry Potter-boeken en films, maar in Fantastic Beats and Where to Find Them wist de magie niet helemaal tot leven te komen. Met name de wat matte personages en het rommelige verloop van het verhaal deden afbreuk aan de ervaring.
Toch maar deze opvolger een kans gegeven en ik moet zeggen dat ik me hier iets beter mee vermaakt heb dan met deel 1. Daar waar de eerste film nog wat meer een op zichzelf staand geheel probeerde te zijn, omarmt deze sequel als het ware een prequel van Potter te zijn. De film barst van de referenties, knipogen en locaties die we kennen uit de wereldberoemde reeks waar Fantastic Beats aan vooraf gaat. De terugkeer naar Hogwarts (en de flashbacks) is met het grootste gemak het leukste deel uit de film, hetgeen wel veelzeggend is.
Als losstaande filmreeks weet dit namelijk nog steeds niet goed overeind te blijven. De minpunten die ik noemde bij de vorige film zijn ook hier weer van toepassing. Om te beginnen zijn er veel te veel personages. Dan Fogler's personage moet weer geforceerd teruggehaald worden... why? Hij voegt niks toe. Hetzelfde geldt voor zijn vriendin; ook al zo'n kleurloos personage. Daarnaast is het hele gedoe omtrent Credence en Nagini vermoeiend en eigenlijk ronduit saai. De film leeft duidelijk op wanneer de focus op Newt, Dumbledore en Grindelwald komt te liggen. Eddie Redmayne lijkt zijn personage nu wel gevormd te hebben en ook nieuwkomers Jude Law en Johnny Depp spelen hun rollen met verve. Mooi dat Grindelwald op het einde duidelijk naar voren treedt als duistere tovenaar, hoewel de dreiging in het niet valt in vergelijking met Voldemort. Ook Zoë Kravitz kon mij wel bekoren in deze film. Jammer dat het wat haar personage betreft bij deze film blijft.
Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald is een visueel spektakel. De film ziet er bij vlagen echt heel mooi uit en de film wist me beter bij de les te houden dan de voorganger. Inhoudelijk blijft het echter allemaal beperkt en het teert nog steeds ontzettend op de veel betere Harry Potter-reeks. De film is tijdens de eerste helft wederom veel te chaotisch. Daarom maken de tweede helft en de climax ook wel wat goed. Zodra de personages samenkomen is er ook gelijk meer focus. Het vooruitzicht dat het legendarische duel tussen Dumbledore en Grindelwald eraan zit te komen zorgt ervoor dat ik me ook aan het vervolg wel zal wagen. Desondanks vind ik het aantal vervolgen dat Rowling vooralsnog in de planning heeft staan, drie maar liefst, veel te gortig.
Een stap in de goede richting, maar echt enthousiast ben ik nog niet.
3*
Fargo (1996)
Fargo was toch wel een must-see die nog ontbrak op mijn lijstje. Erg bekende film onder de filmliefhebbers. Daarnaast is dit mijn derde Coen film, na het leuke O Brother, Where Art Thou? en het geweldige The Big Lebowski.
Fargo is een vrij aparte film. Wat me vooral beviel was de sfeer die de film kent. De winterse landschappen zien er erg mooi uit. Qua aankleding is het prima verzorgd. Het acteerwerk kwam ook goed uit de verf. Frances McDormand is overtuigend als de ietwat saaie, maar bekwame speurder. Steve Buscemi is natuurlijk geknipt voor dit soort rollen. Hij speelde met veel overtuiging. Overige bijrollen waren ook vrij degelijk tot goed. De film maakt gebruik van een behoorlijk interessant verhaal, en weet dit ook op een juiste manier naar voren te brengen. Bij vlagen erg rauw, en bij vlagen zwarte humor.
Toch wist Fargo niet volledig aan mijn verwachtingen te voldoen. Ik weet verder niet echt hoe hoog die verwachtingen precies waren, maar ik had het wel nog wat indrukwekkender ingeschat allemaal. Ik kan zien dat het bijzondere film is getuige sfeer, verhaal en uitwerking, maar ik had nergens het gevoel dat het ook daadwerkelijk geniaal of iets dergelijks was.
Uiteindelijk vind ik het een vlotte thriller van vrij hoog niveau. De film is best spannend en de plotwendingen zijn vaak verrassend. Toch zijn het vooral de goed uitgewerkte personages die de film voor mij naar een hoger niveau tillen en het memorabeler maken. Wederom een geslaagde Coen film.
3,5*
Fear and Loathing in Las Vegas (1998)
Love it. Hate it. Take the ride, see for yourself.
Dat laatste is wat ik gedaan heb. Dit was een gokje. Een film die ik óf helemaal geweldig zou gaan vinden, óf eentje die me niets zou doen. Ik had graag geschreven dat ik me bij de eerste groep aansluit, maar ik val toch onder de laatste categorie, die zo te zien in de minderheid is.
Aan het begin van de film had ik nog enigszins een goede hoop. De eerste paar scenes met Tobey Maguire (die ik pas herkende toen ik de credits op IMDb zag) waren nog best redelijk. Niet zó leuk dat ik hardop moest lachen, maar ik zat wel met een flinke smile. Helaas vervloog de goede hoop op het moment dat Depp voor de eerste keer flink stoned word en iedereen als een reptiel ziet. Ik dacht op dat moment er nog niet aan om de film af te zetten. Halverwege de film, ongeveer bij de badscene werd die neiging wel steeds groter. Ik heb vanaf dat moment maar één keer hardop hoeven lachen (ik ben al vergeten waarom) en begon me aardig te vervelen. Ongeveer op de tweede helft ging deze verveling over in frustratie en begon ik me te ergeren aan de beelden, dialogen en personages. Depp en Del Toro zijn niet de minste namen, maar in deze film vond ik ze niet geweldig. Wat ze moeten doen, doen ze opzich wel goed, maar ik was gewoon geen fan van de personages die ze vertolkten.
Ik kan er zo nu en dan best om lachen als in een komedie een personage enkele minuten stoned is (een beetje raar uit de ogen kijkt en vreemde dingen zegt), maar bij deze film gaat het om bijna niets anders. Ik heb verder niks met drugs en vooral die scenes op het einde waar Depp die zware drug neemt en compleet gaat trippen duurde láááánnnggg. Ik zie wel dat mensen dit geniaal en grappig vinden, maar ik begon maar weer eens op de klok te kijken (ik koos er wel zelf voor om verder te kijken). Uiteindelijk, na imo nog een hoop oninteressante poespas kwam deze film dan toch nog eens tot een einde. Ik kon het niet zozeer een roadmovie noemen (gezien de twee betrekkelijk kort in de auto te vinden zijn), noch een komedie omdat ik gewoon niet echt gelachen heb. Ik lees hier dat er een of andere maatschappelijke boodschap ('dubbele laag') in verstopt zit. Dat wil ik best geloven, maar dat neemt niet weg dat deze hele film mij gewoon niet kon boeien. Het meest vreemde is nog wel dat ik niet kan zeggen dat het oprecht een slechte film is. Ik denk dat dit gewoon een duidelijk voorbeeld van smaak is. Ik kan wel snappen dat mensen het een topper vinden, maar mij deed het allemaal gewoon niks.
Toch nog pluspunten? Kleintjes, maar goed. Een paar redelijke nummers kwamen voorbij. Daarnaast zag het er visueel bij vlagen nog redelijk uit en was het aardig om enkele cameo's van Cameron Diaz en de eerder genoemde Tobey Maguire voorbij te zien komen (al stelden ze uiteraard niet zo veel voor).
Al met al was het een lange zit. Die schamele 'pluspuntjes' kunnen de film niet redden. Ik heb niet genoten, en me behoorlijk lopen te vervelen. Het is vooral het kijken naar twee gasten die compleet door het lint gaan en mij deed dat gewoon niets. Wellicht ook omdat ik me niet kan inleven in de gebeurtenissen die zich voordoen, maar daar kan ik dan niets aan doen in dit geval. Ik had anders gehoopt, maar helaas. Hier kon ik niets mee.
1*
Ferris Bueller's Day Off (1986)
Alternatieve titel: Ferris Bueller's Baaldag
Ferris Bueller's Day Off.. Een heel erg leuke film met erg goede acteerprestaties. Matthew Broderick was hier nog erg jong, maar ook al erg goed. Jennifer Grey en Alan Ruck ook. Ik heb me vaak echt kapot gelachen, ik was nooit zo'n fan van de ''tiener-komedie's'' maar deze film heeft daar denk ik wel wat verandering in gebracht. John Hughes vind ik zowieso altijd wel een leuke regisseur en ook hier heeft hij me echt laten genieten. Dit is zeker een van de beste komedie's die ik in tijden zag en misschien zelfs wel een van de beste komedie's ooit.
4,5*
Fifty Shades of Grey (2015)
Alternatieve titel: Vijftig Tinten Grijs
Deze film deed mij een beetje denken aan Batman & Robin (1997). Soms zo slecht dat het lijkt alsof het de bedoeling is. En juist daardoor is het eigenlijk nog best goed door te komen.
Ondanks dat ik natuurlijk van tevoren wist dat de film door critici volledig neergesabeld is, was ik toch wel nieuwsgierig naar de hype achter deze reeks. Ik heb me niet verveeld, eerder nogal wat keren verbaasd, maar dit is inderdaad niet best. Een van de voornaamste problemen is dat Christian Grey de uitstraling van een zak aardappelen heeft. Een creep pur sang, dus het is compleet ongeloofwaardig dat Anastasia überhaupt iets met hem te maken wil hebben. Tegelijkertijd is het al even bizar dat Grey, die via zijn bedrijf vast en zeker de nodige connecties heeft, zo gefixeerd is op deze ene dame.
Er is dus geen sprake van onderlinge chemie. De verhouding tussen de twee wordt je als kijker letterlijk opgelegd, maar ik geloofde er niks van. Grey benadrukt de hele tijd dat hij niet aan relaties doet, maar de manier waarop hij zijn tijd neemt met twijfelkont Anastasia lijkt dan weer te suggereren dat hij hier wél op uit is. Die hele verhouding is dus nogal vaag. Lichtpuntjes zijn er nog wel te vinden: ook mij viel op dat de film er bij vlagen vrij stijlvol uitziet qua kleurgebruik en camerawerk en al met al vond ik dat Dakota Johnson zich goed staande wist te houden met dit materiaal. Ze heeft haar uitstraling mee, maar wanneer haar personage op het einde (eindelijk!) erachter komt dat het niet haar ding is, leefde ik ook wel oprecht met haar mee.
Ik heb niet zo’n grote hekel aan de film als sommige anderen, maar ik ben het ermee eens dat deze verfilming weinig te bieden heeft . Randpersonages als Kate en José zijn wandelende stereotypen die niks toevoegen en de twee hoofdpersonages hebben zo weinig gemeen dat ik maar niet snapte waarom ze om elkaar heen bleven draaien. Ongetwijfeld dat het bronmateriaal ook niet erg hoogstaand is, maar deze Fifty Shades of Grey is vooral een erg vreemde, ietwat ongemakkelijke zit. En dat laatste heeft helemaal niets met het SM-gebeuren te maken.
2*
Fight Club (1999)
Hmm... Fight Club. Een titel die ik al sinds mijn begindagen op deze site ken, omdat hij zo hoog in de top 250 staat en het natuurlijk überhaupt een veelbesproken film is. David Fincher is een regisseur waar ik zowel heel positieve als gematigde ervaringen mee heb, maar omdat Se7en, Zodiac en The Game heel erg in de smaak vielen, had ik goede hoop voor Fight Club. Ik heb deze film volgens mij ongeveer drie jaar geleden voor het eerst gezien en heb toen geen stem of bericht hier achtergelaten. Ik besloot de film even weg te leggen en een na een paar jaar nog eens een nieuwe kans te geven.
Die kans was afgelopen week. Helaas moet ik toch nog steeds de conclusie trekken dat dit gewoon niet mijn film is. Laat ik positief beginnen: het acteerwerk is top. Ik vind zowel Edward Norton als Brad Pitt gewoon erg sterk. Ze spelen hun rollen met overtuiging en ergens kan ik me best voorstellen dat dit een leuk project moet zijn geweest, zeker als je als acteur al die tijd al weet hoe de vork in de steel zit. Ook de dialogen vallen in positieve zin op (goed geschreven) en de film kent de juiste, sombere uitstraling die hier nodig is. Deed me soms wat denken aan de setting in The Matrix.
Waarom de film dan toch tegenvalt? Ik vind het moeilijk te zeggen. Het hele idee van de fight club zelf voelt nogal 'random'. Nu weet ik dat dat uiteindelijk te verklaren valt door de twist, maar daardoor loopt de film al niet helemaal lekker wat mij betreft. Steeds meer mensen sluiten zich aan, maar niemand verraadt de boel of krijgt koudwatervrees. Het voelt alsof geen enkel personage in staat is enigszins zelf na te denken. Dan kan Tyler nog zulke mooie speeches geven om maatschappijkritiek te uiten... Het wil er bij mij gewoon niet helemaal in. En dan de twist. Fincher deed dit fantastisch in The Game en daar vond ik het wél werken, maar hier kan ik er eigenlijk alleen maar om lachen. Ik geloof best dat Norton's problematiek ertoe leidt dat hij een gespleten persoonlijkheid ontwikkelt of dat hij zich iemand inbeeldt, maar dat hij een compleet leger aantrekt door met zichzelf op straat wat te staan worstelen... Tsja. En dan die confrontaties tussen Norton en Pitt na de onthulling, waaronder die worsteling in de parkeergarage.... Het zal allemaal wel.
Mogelijk dat ik het allemaal veel te serieus neem, maar zelfs als ik probeer om dat niet te doen, kan ik hier nog steeds bar weinig mee. De bloemen gaan naar Norton en Pitt, want ze weten de boel op zijn minst onderhoudend te maken. Verder moet ik moeite doen om wat positiefs te kunnen noemen. Ik zal niet uitsluiten dat ik de film ooit nog eens de revue laat passeren en het is ook niet zo dat ik er een hekel aan heb, maar op de een of andere manier 'werkt' het voor mij gewoon niet.
2,5*
Find the Lady (1976)
Alternatieve titel: Call the Cops!
Natuurlijk gekeken om een jonge John Candy aan het werk te zien. Omstreeks 2009 heb ik een groot deel van het oeuvre van de beste man gezien. Candy kwam op mij in bijna al zijn rollen over als een man met het hart op de juiste plek. Aanstekelijk sympathiek. Zelfs in de kwalitatief wat minder goede films lijkt hij zijn ziel en zaligheid te hebben gestopt en weet hij de boel vaak te redden. En natuurlijk zitten er films als Planes, Trains & Automobiles tussen. Pure klasse!
Maar deze Find the Lady... tsja. Echt puur en alleen de moeite van het kijken waard om de reden dat ik hem dus gezien heb. Candy loopt behoorlijk te stuntelen en dat levert hier en daar een glimlach op, maar de slapstick is echt van extreme proporties, de timing is vrijwel compleet zoek en het acteerwerk is bedroevend. De Bassie en Adriaan-achtige boeven (maar dan minder leuk) krijgen veel te veel schermtijd en het is eigenlijk allemaal zo'n absurd groot rommeltje dat het daardoor soms lachwekkend, maar vaak ook ronduit vermoeiend wordt.
Leuk om eens gezien te hebben, maar dan vooral als 'document' van het begin van de carrière van een acteur. Als film schiet dit namelijk eigenlijk op alle fronten flink te kort.
2*
Finding Dory (2016)
Destijds Finding Nemo nog in de bioscoop gezien. De film heeft bij mij nooit zo hoog gezeten als bepaalde Disney Classics, maar ik heb 'm desondanks toch meermaals nog op dvd gezien in mijn jeugd. Toen ik las dat de sequel van Netflix ging verdwijnen, heb ik deze vrijwel meteen toch maar bekeken. Een herziening van Finding Nemo was wellicht leuk geweest, maar niet per se nodig. Ik kon me die film goed genoeg herinneren om Finding Dory meteen te bekijken.
Ik had niet heel veel met Dory in het origineel weet ik nog. Ik vond de zoektocht van Marlin naar zijn zoontje veel interessanter en Dory was af en toe grappig als sidekick. Het feit dat deze sequel zich volledig op haar focust, sprak mij dus niet meteen aan. Ik moet echter zeggen dat Pixar dit op een goede wijze gedaan heeft. De jonge Dory is ontzettend aandoenlijk en de relatie met haar ouders wordt op een hartverwarmende manier uitgewerkt. Daarnaast krijgen ook oudgedienden Marlin en Nemo weer genoeg te doen. De film is mooi geanimeerd en kent een gezonde dosis humor, die zowel jong als oud zal aanspreken. Persoonlijk kon ik erg genieten van de twee sadistische zeeleeuwen (gespeeld door Dominic West en Idris Elba) en Bailey (door de vertolking van Ty Burrell is het een regelrechte dolfijnversie van Phil Dunphy).
De show wordt echter gestolen door Hank. Deze norse octopus, met het hart op de juiste plaats, heeft de leukste scènes van de film op zijn naam staan en diens interactie met Dory werkt erg goed. Fijn ook dat dit personage vertolkt wordt door Ed O'Neill, iemand die ik erg kan waarderen om zijn werk in Married with Children en Modern Family. Qua personages komt Finding Dory dus eigenlijk niets tekort. Zowel oude bekenden als nieuwe personages werken goed en komen ook allemaal uit de verf. Het grootste 'minpunt' waar de film mee kampt, is eigenlijk simpelweg dat het niveau van het origineel net niet gehaald wordt. Ondanks dat de film tegen het einde (met het fragment op de snelweg) nogal over de top gaat, vond ik het ook wel wat hebben dat men (letterlijk) nog even flink gas durft te geven. Het zorgt in ieder geval voor een spectaculaire climax.
Een prima vervolg dus. Net iets minder goed dan Finding Nemo, maar nog steeds genietbaar van begin tot eind. De afwezige personages uit het origineel worden niet gemist door de vele leuke nieuwkomers; iets dat lang niet altijd een garantie is voor een film als deze. Ik heb genoten en zou Finding Dory als familiefilm zonder enige twijfel aanbevelen.
3,5*
Finding Nemo (2003)
Alternatieve titel: Op Zoek naar Nemo
Vandaag voor het eerst in 7 jaar weer eens gezien geloof ik.. De eerste keer was in de bioscoop, en daarna nog een of twee keer op DVD. Daarna nooit meer gezien. Tot aan vandaag..
Bepaalde elementen kon ik me nog wel wel herinneren, maar ook niet bepaald veel. Ik heb overigens de Nederlands gesproken versie gekeken omdat ik die vroeger ook gezien heb. Bovendien zat daar ook een aardige stemmencast bij (Jeroen van Koningsbrugge en Huub Stapel). Ik zag wel een Engelse trailer van de film zelf voor de film zelf en die stemmen klonken ook leuk. Het verhaal is mooi en verloopt best snel. Er gebeuren zoveel dingen, en er komen ontzettend veel personages aan bod. Groot voordeel is dat die allemaal wel leuk zijn. Marlin en Dory zijn erg leuke personages. Dory is wel echt verschrikkelijk met haar geheugen, zeg Maar is daardoor wel leuk. Ook de vissen in het aquarium waar Nemo terecht komt zijn leuke personages en worden leuk uitgewerkt. En de film ziet er natuurlijk prachtig uit! Bijna zoals in de echte oceaan. Zeer mooi gedaan! En er kwamen weer veel leuke herinneringen naar boven toen ik de film zag.
Ik had hem 4 sterren gegeven maar wist niet of dat nog klopte. Wat mij betreft heeft hij ze nog steeds, na al die tijd, verdiend! Mooie Pixar-werkje.
4*
Fish Called Wanda, A (1988)
A Fish Called Wanda.. een film die ik niet echt geweldig vond. De score op Moviemeter en de goede recencies die ik las op internet over deze film maakte mij gewoon te nieuwsgierig, en aangezien ik de film op VHS thuis had liggen ging ik hem maar eens bekijken. Er zaten vaak geweldige scenes tussen zoals dat John Cleese bij zichzelf gaat inbreken, de tas op zijn auto laat staan, uit het raam hangt en de stotterende Ken . Maar verder vond ik er niet echt heel veel aan, soms zelfs wat saaie momenten. Al waren de acteurs met name verantwoordelijk voor de geslaagde grappen, ze acteerden niet echt fantastisch. Desondanks is het einde wel grappig gemaakt, en kijkt de film goed weg.
2,5*
Fisher King, The (1991)
Ook ik ben niet de grootste fan van Terry Gilliam. 12 Monkeys heb ik nog niet gezien, maar van wat ik wel gezien heb kan alleen Monty Python and the Holy Grail - die ik overigens wel dringend moet herzien - op een hoge score rekenen. Fear and Loathing in Las Vegas vond ik verschrikkelijk. Na die film had ik wel een hard hoofd in een deze The Fisher King.
Gelukkig bleek dat onnodig. The Fisher King neigt soms, net als Fear and Loathing, wat 'vervelend druk' te zijn, maar de film slaat gelukkig nergens door. Uiteindelijk weten zowel Jack als Parry indruk te maken en de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de twee levert een sterke film op. Jeff Bridges doet het uitstekend, maar het is toch met name Robin Williams die hier de kans krijgt zijn veelzijdigheid te tonen. Het ene moment is hij hilarisch, het andere moment ontroerend. Ik gunde de twee personages in ieder geval beiden hun geluk en wat dat betreft is het einde in dit geval wel bevredigend. De hallucinaties van Parry voelden ook niet misplaatst. Gilliam weet ze overtuigend naar het doek te vertalen en overdrijft niet. Tevens zitten er enkele scènes in die me bijblijven, zoals bijvoorbeeld die wals in Grand Central.
Deze aparte film kent een fijne balans tussen komedie en drama. Dit in combinatie met het sterke acteerwerk en de onderlinge chemie van de twee hoofdrolspelers zorgt ervoor dat de film wel bijblijft. De sfeer zou ik op zijn zachtst gezegd als uniek bestempelen. Of dat positief of negatief is zal voor iedere kijker verschillen, want dit is geen alledaags filmpje. Ik kon het persoonlijk goed hebben hier. Ondanks het vrij lange speelduur wist de film mij geïnteresseerd te houden.
3,5*
Fletch (1985)
Alternatieve titel: Zo Maf als een Deurmat
Niet echt een film waarbij je helemaal in een deuk ligt van het lachen lijkt mij maar grappig en vermakelijk is hij wel Chevy Chase en Greena Davis doen het heel goed en maken deze film héél leuk om eens met het hele gezin te bekijken!
***
Flightplan (2005)
Sterke dramafilm. Desondanks dat de film niet al te voorspelbaar is wist ik al meteen wie het kind zou hebben. Jodie Foster levert een prachtige rol af, maar ook de rest van het acteerwerk was goed. Het verhaal en de erg spannende scenes heben me ook de hele film de aandacht vast gehouden. Zeker mooi om eens gezien te hebben!
3,5*
Flodder (1986)
Ik vond deze film vroeger geweldig, kapot gelachen. Paar keren daarna kende ik de humor wel omdat hij zo vaak werd uitgezonden, en verlaagde mijn stem dan ook. Laatst echter nog eens bekeken (want het was best al een tijdje geleden dat ik hem nog gezien had) en deze keer beviel de kijkbeurt me weer prima. In mijn ogen is en blijft dit het beste Flodder-deel. Ook dankzij de geniale quotes, het sterke acteerwerk en de geslaagde grappen.
Flodder 3 (1995)
Alternatieve titel: Flodder Forever
Gisteren herzien, blijft een stuk minder als het eerste deel dat wel. Maar hij haalt toch wel zeker het niveau van deel 2 en aangezien ik die al leuk vond verdiend deze toch ook dezelfde score. Coen van Vrijberghe de Coningh vind ik (persoonlijk) toch wat minder als Huub Stapel, maar hij doet het zeker niet slecht. Nelly Frijda ook uiteraard weer in een geweldige rol als Ma Flodder. Af en toe best geslaagde grappen, andere weer wat uitgemolken. In ieder geval zeker weer een leuke film, waar ik ondanks de vele kijkbeurten toch weer heerlijk van heb kunnen genieten (dit laatste geldt wel voor elk Flodder-deel). 3*
Florence Foster Jenkins (2016)
Ondanks dat de film volgens diverse bronnen goede kritieken heeft ontvangen, hoorde ik van mensen uit mijn omgeving dat ze 'm erg vonden tegenvallen toen deze in 2016 uitkwam. Zelf ben ik altijd wel benieuwd geweest naar deze samenwerking tussen Meryl Streep en Hugh Grant, dus het werd tijd om zelf eens te oordelen.
Ik heb me hier uitstekend mee vermaakt. Florence is een innemend persoon en je gunt haar een succeservaring in Carnegie Hall, ondanks dat haar zangkwaliteiten ver onder de maat zijn. De repetities en uitvoeringen leiden tot de nodige charmante en humoristische scènes, maar ook het dramagedeelte van de film komt goed tot zijn recht. Meryl Streep vertolkt het titelpersonage op een fijne, excentrieke manier. Ze wist me als Florence meermaals aan het lachen te maken en zowaar een beetje te ontroeren. Hugh Grant wordt vaak weggezet als een acteur die maar één soort rol kan spelen (die van Britse charmeur), maar ik heb nu al meermaals anders gezien. Zijn rol in deze film is daar ook een voorbeeld van. Hij zet op imposante wijze een personage neer dat zowel sympathiek als verachtelijk is. Ook de bijrol van Simon Helberg werkte goed; de dynamiek tussen hem en Streep en Grant was erg natuurlijk.
Florence Foster Jenkins is een amusante zit. De film is redelijk rechttoe rechtaan, maar doet daarmee eigenlijk precies wat ervan verwacht wordt. Het sterk geschreven script en de wijze waarop dit door de cast gebracht wordt, zorgt ervoor dat de film zowel hilarisch als ontroerend is. Bovendien wekt de film de suggestie dat het verhaal van Florence waardig verteld wordt, en daarmee heeft Stephen Frears volgens mij precies zijn doel bereikt.
3,5*
Flushed Away (2006)
Alternatieve titel: Muis van Huis
Flushed Away was een leuke animatiefilm. Leuk stemmenwerk en de animatiestijl is ook wel goed. Alleen jammer dat die Sid een vreselijk vervelend personage was en dat Roddy soms iets té stuntelig was. Maar opzicht is het verhaal wel appart, en leuk ingedacht. Ik heb hier zeker van genoten.
3,5*
Fly Away Home (1996)
Fly Away Home is een van de mooiste films die ik in tijden zag.. Jeff Daniels overtreft zichzelf, en laat een van zijn betere rollen zien. Het verhaal is erg leuk, maar de uitvoering vind ik fantastisch. De momenten dat het meisje samen met de vogels alleen in de lucht zweeft zeggen zoveel, en de erg mooie muziek maakt het daarbij nog eens zo geweldig. In mijn ogen een ijzersterke film, ik kan me desondanks toch wel voorstellen dat sommige mensen dat niet vinden.. Ik geef het toch wel een dik verdiende 4*.
Fly, The (1986)
The Fly schijnt een erg gore film te zijn. Nou, dat was het ook, hoe meer Goldblum transformeert des te viezer het wordt. Maar ik vond het wel prachtig gemaakt, zeker voor zijn tijd. Het acteerwerk is prima, en het verhaal heeft me het hele speelduur weten te boeien. De make-up vind ik ook erg mooi. Het einde was ook toch goed in beeld gebracht (een happy-end zou hier waarschijnlijk niet op zijn plaats zijn geweest). Ik ben zeer tevreden, en kan deze film zeker aanraden.
4,0*
Fools Rush In (1997)
Leuke 90s romcom, die het vooral goed doet omdat Matthew Perry en Salma Hayek wel enige chemie hebben. Hayek speelt vooral een heel sympathiek personage. Enerzijds cool en temperamentvol, maar anderzijds wel echt het hart op de juiste plek. Perry speelt een light-variant van Chandler en dat is prima. De meeste mensen die een komedie met Matthew Perry in de hoofdrol opzetten, zullen daar immers op hopen. Zou me niks verbazen als de rol geschreven is met Perry in het achterhoofd.
De film kent enkele grappige scènes, waardoor het speelduur goed te behappen blijft. Wanneer de twee weer uit elkaar gaan, gaat het wel een beetje rekken, maar met de geweldig overdreven climax weet de film het grotendeels wel weer recht te trekken. Geen dijenkletser of in enig ander opzicht uitzonderlijk, maar Fools Rush In is gewoon een fijn tussendoortje. Ideaal voor een doordeweekse avond na een lange werkdag.
3*
Footloose (1984)
De jaren '80.. Niet iedereen die ze heeft meegemaakt was er volgens mij een groot fan van, maar op het gebied van kunst en cultuur vind ik het iig echt een heel interessante periode. Footloose moet wel bijna de definitie van het decennium zijn.
Het zit er allemaal in: oldtimers, typische kleding, kapsels en muziek. Voor het merendeel is het dan ook gewoon genieten van dit vlotte dansfilmpje. Het is allemaal wel wat aan de foute kant: die tractor race en het uit de lucht gegrepen gevecht op het einde zijn daar goede voorbeelden van, maar dat heeft ook wel zijn charme. Het gegeven van het religieuze standpunt van de oude garde tegenover de rebellerende jongeren is leuk gevonden, maar dreigt wel net wat te lang te duren.
Qua speelduur had het dus iets korter gemogen, maar saai wordt het gelukkig niet. Het acteerwerk is daarentegen een groot pluspunt. Kevin Bacon eist alle aandacht op zich. Hij speelt een fijne hoofdrol, maar ook love interest Lori Singer is goed te pruimen. John Lithgow zit ook goed in zijn rol als gepikeerde dominee. Sarah Jessica Parker herkende ik overigens helemaal niet. Ik zie haar bij de cast staan, maar ze is me volledig ontgaan. Met de sfeer zit het ook wel goed in Footloose, alhoewel ik enigszins te kijken stond van die harde scène waarin Ariel in elkaar geslagen werd. Voelde een beetje misplaatst in een film die verder vooral 'feelgood' lijkt te willen uitstralen.
Geen vlekkeloze film, maar volgens mij was dat ook niet de bedoeling. Anno 2015 is deze klassieker nog goed te doen en eigenlijk vooral leuk om te kijken vanwege het tijdsbeeld.
3*
For Love or Country: The Arturo Sandoval Story (2000)
Ik vond het een mooie film inderdaad zoals Dirigent al zei : een aanrader voor muziekfans, ik zelf heb niet veel van Arturo Sandoval gehoord maar deze film wist me genoeg te overtuigen, in het genre Drama was ie ook zeker geslaagd, zoals ik al zei : mooie film. Niet echt een of andere topper maar zo ga ik films niet beoordelen, ik dacht toen ik de cover zag dat dit een matige film zou worden, maar uiteindelijk viel hij me reuze mee.
3,5*
For Richer or Poorer (1997)
Aardig filmpje om eens gezien te hebben, maar niet meer dan dat. De film brengt een aardig sfeertje met zich mee. Het acteerwerk van hoofdrolspelers Tim Allen en Kirstie Alley is van beiden best goed en ook de rest van de cast is aardig. Jammer is dan weer dat ik de film niet grappig vind. Ik heb wel een aantal keren kunnen glimlachen, maar echt hardop gelachen heb ik niet. Daarnaast vond ik de film ook niet het hele speelduur vermakelijk, maar gelukkig het geheel genomen wel. Het einde is best voorspelbaar, maar dat kon ik ook wel verwachten. Gewoon een beetje een magere film met een aantal leuke stukken. Overigens deed het me best denken aan Did You Hear about the Morgans?, die ik wel wat leuker vond.
2*