The Favourite (2018)

Hij zou beter moeten zijn dan Mary Queen of Scotts, maar die vond ik toch wat beter dan deze Favourite. The Favourite is dan ook geen serieuze film geworden. Daarom is Historisch / Biografie zoals hierboven staat beschreven wat misleidend. Het is een soort van klucht geworden waarin niet gekozen wordt in keurige gebaande paden, maar letterlijk van het padje gaat in wat moderne stijl. Dat mag en kan, maar zet daar dan wat meer accenten op. Op deze manier is het net allemaal niet koddig genoeg, niet vulgair genoeg en niet humoristisch genoeg. Zo zegt de lelijke koningin tegen "Rachel" dat ze haar tong zo lekker in haar steekt. Op het moment dat "Emma" de koets instapt zou ik dan bijvoorbeeld fijntjes de tong lekker hebben uitgestoken, maar dat gebeurt dan net weer niet. The Favourite blijft zo hangen in goedbedoelde momenten die geen passend leuk vervolg krijgt. Muziek is trouwens tip top in orde met als hoogtepunt na 1.12 minuten wanneer we Fantasia in C minor horen van Peter Hurford. Heerlijke Back muziek. Ook de aankleding en decoratie zijn dik in orde. Er wordt goed geacteerd, maar daar blijft het op wat momenten na bij helaas. Toch een lichte tegenvaller! Vooral ook omdat het verhaal verder helemaal niks voorstelt. Jammer!!!

Film 2.5

Beeld 4.5

Geluid muziek 4.5

Extra's 3.5

Olivia Colman, Emma Stone en Rachel Weisz acteren hier echt super goed, dat alleen al is de moeite waard om te kijken. Want het is eigenlijk best wel een saaie film, maar toch heb ik er tot het einde toe naar gekeken. Ik vraag me af of het destijds echt zo was. Of ze werkelijk zo leefde. Al bij al is het een vrij saaie film die je toch weet te boeien. Voor een kostuumfilm ziet het er best wel goed uit, daar zal het niet aan liggen. En aan de vrij hoge scoren te zien vinden velen het toch een prima film.

Acteurs deden het prima, en mooie decors, maar het verhaal vond ik tamelijk saai, ik moest soms moeite doen om mijn aandacht bij de film te houden.

(Zeer) goed geacteerd kostuumdrama. Intrigerende driehoeksverhouding. Hou je van snelle actie, kan je je wel beter onthouden.

Moderne accenten zijn goed, maar of dat woordgebruik echt hoefde....voor mij alvast niet.

Prachtig gemaakt en uitstekend geacteerd, maar inhoudelijk uiteindelijk toch weer teleurstellend. Stone is wel erg opzichtig aan het manipuleren en voor mensen die films als All About Eve of gewoon Barry Lyndon gezien hebben, is het verloop wel heel voorspelbaar. En voor andere mensen wellicht ook. Maar wat is het fraai gemaakt. Daarom kan ik toch niet lager dan 4 sterren geven.

Redelijk.

Het eerste uur is uitstekend en vooral erg vermakelijk. Er wordt met de nodige vlotheid snedig uitgehaald naar middeleeuwse systemen zoals dat koningshuis. Koningin Anne wordt niet gespaard, maar neergezet als zielig en vadsig. Olivia Colman zet haar uitstekend neer.

Ook tegenspeelster Rachel Weisz en Emma Stone acteren prima. Hun onderlinge rivaliteit wordt gelukkig niet al te karikaturaal, al is het zelden echt au sérieux te nemen. Het is in ieder geval dik genieten van de cast. Zij maken er een echte acteursfilm van. Meestal staat dat synoniem voor babbelzieke films, dat is hier niet geval. Niettemin kakt het allemaal wat in naar het einde toe. Het is me net iets te veel een herhaling van zetten en dat begint dan toch een klein beetje te slepen.

Verder audiovisueel wel in orde. Kostuumdrama's zijn meestal altijd in orde qua details en stilering van o.m. sets en kostuums. Met The Favourite probeert Yorgos Lanthimos er nog een dynamiek bij te creëren: met onder andere fisheye lenzen frist hij de boel wat op. Het levert een aantal interessante shots op, vooral dan omdat het wat doet met het perspectief. Een trend zie ik het evenwel niet worden, daarvoor is het toch iets te magertjes.

3

Lanthimos op niveau.

Als regisseur had ik niet snel verwacht dat hij ooit naar Amerika zou mogen. Zeker niet doordat Kynodontas de film was waar hij zoveel geluid mee had gemaakt. Dat soort films worden alleen maar onafhankelijk gemaakt in Amerika denk ik zo. Dat hij dan op een latere leeftijd toch een flink budget krijgt voor een echt grote productie verbaasd me dan ook.

Maar achteraf blijkt hij niet te veel van zijn eigenzinnigheid op te hoeven geven. De regie oogt erg netjes met sterk camerawerk en geweldige detaillering. Normaal zijn kostuumdrama's niet zo mijn ding, maar hier weet Lanthimos me zonder moeite geboeid te houden. Zo apart en uniek als zijn andere projecten is het alleen niet, want het verhaal is wat voorspelbaarder. Het is een ietwat apartere variant op het rivalenconcept.

Stone en Weisz zetten allebei sterke rollen neer. Colman speelt ook lekker apart. De rollen van Hoult en Alwyn lagen me wat minder. Die twee voelden vooral aan als Beavis & Butthead in een film die niet echt ruimte voor ze heeft of maakt. Gelukkig maakt de vrouwelijke kant van de cast dit meer dan goed met overtuigende performances die nergens maar een beetje inkakken.

Het verhaal na enige tijd alleen wel. Soms wordt er nog wat humor in verweven, maar in het algemeen is het een dun lijntje dat de beelden met elkaar vermengd. Dit vervolgens uitrekken tot 2 uur is onnodig wat mij betreft, want je meer met de personages identificeren zal je hoogstwaarschijnlijk niet kunnen, omdat de meeste een nogal afstotende persoonlijkheid hebben. Niet echt trekkend voor een film die deels als dramafilm aanvoelt.

Als productie meer dan redelijk. Keurige regie, alhoewel voor Lanthimos zijn doen uiteraard wat braver. Zijn beste film wil ik het ook niet noemen. Ik ben wat meer een fan van z'n aparte films die echt bouwen op sfeer. Deze doet dat ook wel, maar in mindere mate. Jammer genoeg staat daartegenover een verhaal dat dit moeilijk kan compenseren, maar verder op alle vlakken solide.

Yorgos Lanthimos had een zeer eigenzinnige film met Dogtooth en vond nog meer zijn stijl in The Lobster en The Killing of a Sacred Deer. Als zo'n regisseur een kostuumdrama onder handen neemt, en dan nog naar waargebeurde feiten, moet je zeker geen pure romantiek verwachten. In grote lijnen is het dan wel historisch, hij drukt er duidelijk zijn stempel op.

Queen Anne (een voortreffelijke Olivia Colman) heeft mentale en fysieke gezondheidsproblemen. Veel regeren is er dus niet meer aan en laat ze beslissingen afhangen van vertrouwelingen rond haar. Dat leidt tot twee vrouwen die in haar gratie willen vallen, elk met hun eigen agenda en uiteraard na en een tijd met onderlingen rivaliteit. Rachel Weisz is Lady Sarah (voorouder van oa Winston Churchill en Lady Diana) die de macht in handen heeft naast Queen Anne. Emma Stone is Abigail, een jonge vrouw die uit de adel gevallen is en zich terug wil opwerken. Op de achtergrond zien we ook de politieke strubbelingen tussen de liberale Whigs en de conservatieve Tories. Die strijd is wel belangrijk, maar de film focust zich vooral op de twee vrouwen die beiden 'de favoriet' van de koningin willen zijn. Daarmee zijn ze eigenlijk het beeld van beide partijen.

Lanthimos zorgt voor een film vol intrige met de drie hoofdpersonages centraal. Mooi aangekleed met prachtige decors en kostumering. De muziek zweeft tussen oude muziek en geluiden en zorgt voor een passende sfeer. Als je kijkt naar zijn twee vorige films, is deze de meest toegankelijke. Maar dat wil niet zeggen dat zijn regiestijl afgezwakt is.

Eigenlijk is alles goed aan deze film met een geweldige Olivia Colman, die - tot mijn verrassing, aangezien Stone en Weizs ook mee doen - de show steelt. Het script is een knappe invulling van de historische kaders, de muziek is mooi, de beelden prachtig, het tempo in orde en ook bijrollen, in het bijzonder die van de geweldige Hoult, zijn top. Waarom dan toch maar 3,5 ster? Omdat ik een diep tragisch plot als in deze film gewoon niet graag kijk. Filmtechnisch kan ik er echt niks op aanmerken, en van mij mag Colman hier een oscar voor krijgen, maar of ik het anderen aanraadt? Niet per se, zeker niet als je een leuke avond wilt hebben. Maar goed dat ik geen echte filmrecensent ben .

Bij herziening nóg beter. Wat een heerlijke film is dit toch. Olivia Coleman is fantastisch en zo'n goede actrice. Een prachtige parodie waar verrassend veel van waarheidsgetrouw blijkt te zijn. Mooi gefilmd, de muziek, Emma Stone, Rachel Weisz, echt alles klopt aan deze film. Geweldig. Cinema pur sang.

Genoten. Steeds benieuwd hoe dingen zich zouden ontwikkelen. Kan dit: hedendaagse moraal vertelling, wat zwarte komedie en kostuumdrama? Nou zo. Kan me zo voorstellen dat een Stanley Kubrick ermee weggelopen was.

Nog meer dan na Lobster en Sacred Deer borrelde bij mij de vraag op "Waar heb ik in G's naam naar zitten kijken?" Hoezo een mengeling van kouwekak Engelse dialogen van het deftigste soort even zo gemakkelijk afgewisseld met platter dan platte platvloersheden? Hoezo werden er kikvors- alias vissenoog-perspectieven tussengevoegd? Oké, die konijnen begrijp ik, want wie 17 kinderen gebaard heeft, al dan niet levend ...of levensvatbaar ... Verder is de werkelijk adembenemende aankleding en muziek ongeëvenaard. Het duivenschieten ook niet mis. De man met de trek-streel-eend best hilarisch, en zo krijg je een opsomming waar geen jus van te maken valt. Conclusie, ter leeringh ende vermaeck nog maar eens kijken dan.

O ja, vergeet ik bijna die scene met die naakte corpulente man, die bekogeld werd met ... fruit. Wat is dat dan? Prachtige opname, dat wel !

Ogenschijnlijk een traditioneel kostuumdrama : kledij en kastelen, zalen, gangen, klassieke score, koninginnen en raadgeefsters én intriges. Maar dat is buiten Yorgos Lanthimos gerekend die in al zijn films weerhaakjes bouwt. De dialogen zijn modern en anachronistisch ('suicidal career' wordt ergens gezegd), er zitten flarden moderne muziek in en dat geniaal moment (ik lag alvast in een deuk) van een dansje dat meer op breakdancing’ leek dan op een wals. De lens van de camera is soms verstoord (het leek op een fish eye) waardoor het voelde alsof je keek uit een raam naar deze periode, licht karikaturaal, licht grotesk (zowel het beeld als de situaties). Ik mag de films van Lanthimos wel. Ook deze heeft de vertrouwde elementen van de cineast. Pas na een goed uur wordt de richting van de film duidelijk (complotten smeden en intriges bedenken om concurrenten te elimineren) en het mysterieus open einde. Sublieme fotografie van Robbie Ryan, Emma Stone is een klasse actrice én een knap scenario waar de intrige nooit voorspelbaar wordt. Staat al terug in vetgedrukte rode letters op mijn watchlijst voor een nieuwe kijkbeurt.