The Favourite (2018)

Hij zou beter moeten zijn dan Mary Queen of Scotts, maar die vond ik toch wat beter dan deze Favourite. The Favourite is dan ook geen serieuze film geworden. Daarom is Historisch / Biografie zoals hierboven staat beschreven wat misleidend. Het is een soort van klucht geworden waarin niet gekozen wordt in keurige gebaande paden, maar letterlijk van het padje gaat in wat moderne stijl. Dat mag en kan, maar zet daar dan wat meer accenten op. Op deze manier is het net allemaal niet koddig genoeg, niet vulgair genoeg en niet humoristisch genoeg. Zo zegt de lelijke koningin tegen "Rachel" dat ze haar tong zo lekker in haar steekt. Op het moment dat "Emma" de koets instapt zou ik dan bijvoorbeeld fijntjes de tong lekker hebben uitgestoken, maar dat gebeurt dan net weer niet. The Favourite blijft zo hangen in goedbedoelde momenten die geen passend leuk vervolg krijgt. Muziek is trouwens tip top in orde met als hoogtepunt na 1.12 minuten wanneer we Fantasia in C minor horen van Peter Hurford. Heerlijke Back muziek. Ook de aankleding en decoratie zijn dik in orde. Er wordt goed geacteerd, maar daar blijft het op wat momenten na bij helaas. Toch een lichte tegenvaller! Vooral ook omdat het verhaal verder helemaal niks voorstelt. Jammer!!!

Film 2.5

Beeld 4.5

Geluid muziek 4.5

Extra's 3.5

Olivia Colman, Emma Stone en Rachel Weisz acteren hier echt super goed, dat alleen al is de moeite waard om te kijken. Want het is eigenlijk best wel een saaie film, maar toch heb ik er tot het einde toe naar gekeken. Ik vraag me af of het destijds echt zo was. Of ze werkelijk zo leefde. Al bij al is het een vrij saaie film die je toch weet te boeien. Voor een kostuumfilm ziet het er best wel goed uit, daar zal het niet aan liggen. En aan de vrij hoge scoren te zien vinden velen het toch een prima film.

Acteurs deden het prima, en mooie decors, maar het verhaal vond ik tamelijk saai, ik moest soms moeite doen om mijn aandacht bij de film te houden.

(Zeer) goed geacteerd kostuumdrama. Intrigerende driehoeksverhouding. Hou je van snelle actie, kan je je wel beter onthouden.

Moderne accenten zijn goed, maar of dat woordgebruik echt hoefde....voor mij alvast niet.

Prachtig gemaakt en uitstekend geacteerd, maar inhoudelijk uiteindelijk toch weer teleurstellend. Stone is wel erg opzichtig aan het manipuleren en voor mensen die films als All About Eve of gewoon Barry Lyndon gezien hebben, is het verloop wel heel voorspelbaar. En voor andere mensen wellicht ook. Maar wat is het fraai gemaakt. Daarom kan ik toch niet lager dan 4 sterren geven.

Redelijk.

Het eerste uur is uitstekend en vooral erg vermakelijk. Er wordt met de nodige vlotheid snedig uitgehaald naar middeleeuwse systemen zoals dat koningshuis. Koningin Anne wordt niet gespaard, maar neergezet als zielig en vadsig. Olivia Colman zet haar uitstekend neer.

Ook tegenspeelster Rachel Weisz en Emma Stone acteren prima. Hun onderlinge rivaliteit wordt gelukkig niet al te karikaturaal, al is het zelden echt au sérieux te nemen. Het is in ieder geval dik genieten van de cast. Zij maken er een echte acteursfilm van. Meestal staat dat synoniem voor babbelzieke films, dat is hier niet geval. Niettemin kakt het allemaal wat in naar het einde toe. Het is me net iets te veel een herhaling van zetten en dat begint dan toch een klein beetje te slepen.

Verder audiovisueel wel in orde. Kostuumdrama's zijn meestal altijd in orde qua details en stilering van o.m. sets en kostuums. Met The Favourite probeert Yorgos Lanthimos er nog een dynamiek bij te creëren: met onder andere fisheye lenzen frist hij de boel wat op. Het levert een aantal interessante shots op, vooral dan omdat het wat doet met het perspectief. Een trend zie ik het evenwel niet worden, daarvoor is het toch iets te magertjes.

3

Lanthimos op niveau.

Als regisseur had ik niet snel verwacht dat hij ooit naar Amerika zou mogen. Zeker niet doordat Kynodontas de film was waar hij zoveel geluid mee had gemaakt. Dat soort films worden alleen maar onafhankelijk gemaakt in Amerika denk ik zo. Dat hij dan op een latere leeftijd toch een flink budget krijgt voor een echt grote productie verbaasd me dan ook.

Maar achteraf blijkt hij niet te veel van zijn eigenzinnigheid op te hoeven geven. De regie oogt erg netjes met sterk camerawerk en geweldige detaillering. Normaal zijn kostuumdrama's niet zo mijn ding, maar hier weet Lanthimos me zonder moeite geboeid te houden. Zo apart en uniek als zijn andere projecten is het alleen niet, want het verhaal is wat voorspelbaarder. Het is een ietwat apartere variant op het rivalenconcept.

Stone en Weisz zetten allebei sterke rollen neer. Colman speelt ook lekker apart. De rollen van Hoult en Alwyn lagen me wat minder. Die twee voelden vooral aan als Beavis & Butthead in een film die niet echt ruimte voor ze heeft of maakt. Gelukkig maakt de vrouwelijke kant van de cast dit meer dan goed met overtuigende performances die nergens maar een beetje inkakken.

Het verhaal na enige tijd alleen wel. Soms wordt er nog wat humor in verweven, maar in het algemeen is het een dun lijntje dat de beelden met elkaar vermengd. Dit vervolgens uitrekken tot 2 uur is onnodig wat mij betreft, want je meer met de personages identificeren zal je hoogstwaarschijnlijk niet kunnen, omdat de meeste een nogal afstotende persoonlijkheid hebben. Niet echt trekkend voor een film die deels als dramafilm aanvoelt.

Als productie meer dan redelijk. Keurige regie, alhoewel voor Lanthimos zijn doen uiteraard wat braver. Zijn beste film wil ik het ook niet noemen. Ik ben wat meer een fan van z'n aparte films die echt bouwen op sfeer. Deze doet dat ook wel, maar in mindere mate. Jammer genoeg staat daartegenover een verhaal dat dit moeilijk kan compenseren, maar verder op alle vlakken solide.

Yorgos Lanthimos had een zeer eigenzinnige film met Dogtooth en vond nog meer zijn stijl in The Lobster en The Killing of a Sacred Deer. Als zo'n regisseur een kostuumdrama onder handen neemt, en dan nog naar waargebeurde feiten, moet je zeker geen pure romantiek verwachten. In grote lijnen is het dan wel historisch, hij drukt er duidelijk zijn stempel op.

Queen Anne (een voortreffelijke Olivia Colman) heeft mentale en fysieke gezondheidsproblemen. Veel regeren is er dus niet meer aan en laat ze beslissingen afhangen van vertrouwelingen rond haar. Dat leidt tot twee vrouwen die in haar gratie willen vallen, elk met hun eigen agenda en uiteraard na en een tijd met onderlingen rivaliteit. Rachel Weisz is Lady Sarah (voorouder van oa Winston Churchill en Lady Diana) die de macht in handen heeft naast Queen Anne. Emma Stone is Abigail, een jonge vrouw die uit de adel gevallen is en zich terug wil opwerken. Op de achtergrond zien we ook de politieke strubbelingen tussen de liberale Whigs en de conservatieve Tories. Die strijd is wel belangrijk, maar de film focust zich vooral op de twee vrouwen die beiden 'de favoriet' van de koningin willen zijn. Daarmee zijn ze eigenlijk het beeld van beide partijen.

Lanthimos zorgt voor een film vol intrige met de drie hoofdpersonages centraal. Mooi aangekleed met prachtige decors en kostumering. De muziek zweeft tussen oude muziek en geluiden en zorgt voor een passende sfeer. Als je kijkt naar zijn twee vorige films, is deze de meest toegankelijke. Maar dat wil niet zeggen dat zijn regiestijl afgezwakt is.

Eigenlijk is alles goed aan deze film met een geweldige Olivia Colman, die - tot mijn verrassing, aangezien Stone en Weizs ook mee doen - de show steelt. Het script is een knappe invulling van de historische kaders, de muziek is mooi, de beelden prachtig, het tempo in orde en ook bijrollen, in het bijzonder die van de geweldige Hoult, zijn top. Waarom dan toch maar 3,5 ster? Omdat ik een diep tragisch plot als in deze film gewoon niet graag kijk. Filmtechnisch kan ik er echt niks op aanmerken, en van mij mag Colman hier een oscar voor krijgen, maar of ik het anderen aanraadt? Niet per se, zeker niet als je een leuke avond wilt hebben. Maar goed dat ik geen echte filmrecensent ben .

Bij herziening nóg beter. Wat een heerlijke film is dit toch. Olivia Coleman is fantastisch en zo'n goede actrice. Een prachtige parodie waar verrassend veel van waarheidsgetrouw blijkt te zijn. Mooi gefilmd, de muziek, Emma Stone, Rachel Weisz, echt alles klopt aan deze film. Geweldig. Cinema pur sang.

Genoten. Steeds benieuwd hoe dingen zich zouden ontwikkelen. Kan dit: hedendaagse moraal vertelling, wat zwarte komedie en kostuumdrama? Nou zo. Kan me zo voorstellen dat een Stanley Kubrick ermee weggelopen was.

Nog meer dan na Lobster en Sacred Deer borrelde bij mij de vraag op "Waar heb ik in G's naam naar zitten kijken?" Hoezo een mengeling van kouwekak Engelse dialogen van het deftigste soort even zo gemakkelijk afgewisseld met platter dan platte platvloersheden? Hoezo werden er kikvors- alias vissenoog-perspectieven tussengevoegd? Oké, die konijnen begrijp ik, want wie 17 kinderen gebaard heeft, al dan niet levend ...of levensvatbaar ... Verder is de werkelijk adembenemende aankleding en muziek ongeëvenaard. Het duivenschieten ook niet mis. De man met de trek-streel-eend best hilarisch, en zo krijg je een opsomming waar geen jus van te maken valt. Conclusie, ter leeringh ende vermaeck nog maar eens kijken dan.

O ja, vergeet ik bijna die scene met die naakte corpulente man, die bekogeld werd met ... fruit. Wat is dat dan? Prachtige opname, dat wel !

Ogenschijnlijk een traditioneel kostuumdrama : kledij en kastelen, zalen, gangen, klassieke score, koninginnen en raadgeefsters én intriges. Maar dat is buiten Yorgos Lanthimos gerekend die in al zijn films weerhaakjes bouwt. De dialogen zijn modern en anachronistisch ('suicidal career' wordt ergens gezegd), er zitten flarden moderne muziek in en dat geniaal moment (ik lag alvast in een deuk) van een dansje dat meer op breakdancing’ leek dan op een wals. De lens van de camera is soms verstoord (het leek op een fish eye) waardoor het voelde alsof je keek uit een raam naar deze periode, licht karikaturaal, licht grotesk (zowel het beeld als de situaties). Ik mag de films van Lanthimos wel. Ook deze heeft de vertrouwde elementen van de cineast. Pas na een goed uur wordt de richting van de film duidelijk (complotten smeden en intriges bedenken om concurrenten te elimineren) en het mysterieus open einde. Sublieme fotografie van Robbie Ryan, Emma Stone is een klasse actrice én een knap scenario waar de intrige nooit voorspelbaar wordt. Staat al terug in vetgedrukte rode letters op mijn watchlijst voor een nieuwe kijkbeurt.

"This mud stinks."

"They shit in the streets around here. Political commentary they call it."

Zin an!

Liefde maakt machteloos. Met zijn surrealistische, theatrale frivoliteit weet Yorgos Lanthimos te raken aan de absurditeit van menselijk relaties en de romantische liefde. Ergens geven de uit de gratie gevallen lady Abigail (Emma Stone) en Lady Marlborough (Rachel Weisz) best om Queen Anne (Olivia Colman). En op haar beurt wil de koningin eigenlijk alleen maar liefde en genegenheid om haar eigen pijn te stillen bij deze jongere minnaressen. Maar sociale status, machtsbelangen en financiële verworvenheden zijn als glad ijs. Het zinderende machtsspel tussen de drie ijzersterke vrouwenrollen krijgt een extra dimensie door Lanthimos' opulente cinematografie. Stanley Kubrick zou z'n vingers aflikken bij de labyrintische dwalingen door paleisgangen of de overzichtsshots in de stijl van klassieke schilderijen. Of de bizarre metaforen rond vogels, konijnen en hyperseksuele lords met pruiken, poeders en pofbroeken. Misschien heb ik om 'The Favourite' (2018) harder gelachen dan om 'Barry Lyndon' (1975).

Alweer mijn vierde Lanthimos, maar niet mijn favoriet (ha!). Net als de vorigen is ook deze weer absurdistisch, maar dan wel van een ander kaliber. Waar eerder -tot mijn genoegen- het mysterieuze, ongemakkelijke en kille de sfeer zette, is deze film duidelijk lichtvoetiger/toegankelijker van aard. Het leek in het begin zelfs beetje een comedy te gaan worden; dat gelukkig niet, maar duidelijk dat het niet de bedoeling was een te serieuze setting te maken. Fijn lomp en direct zo af en toe (zullen we zeggen, niet-Hollywoodiaans). Ik ben totáál niet van de historische settings, maar dat stoorde niet. Sterker, er werd goed gebruik van gemaakt voor vermakelijke momenten. Overigens kwam ik pas na het kijken erachter dat het 'gebaseerd is op feiten'.
Gaandeweg kunnen we de film qua thema eigenlijk beetje platslaan op een liefdesverhaal waar twee secreten voor de liefde van de naïeve instabiele koningin strijden (met nog wat machtsbelustheid erbij). Niet mijn favoriete onderwerp, maar door de manier waarop het gebracht wordt, is het niet te vervelend. Het is nooit echt heel spannend, intrigerend, hilarisch of meeslepend, maar ik bleef wel de gehele lengte geboeid. Prima beklijvende film dus, die eigenlijk constant op een stabiele 7 afstevende. Acteerwerk ook in orde, met name door (de transitie van) Stone, net als de beeldvorming.
Ik zie -wederom- achteraf dat de film maar liefst 10 Oscarnominaties, waarvan 1 winst, heeft behaald. Ok, hij is toegankelijker dan zijn vorigen, maar dat had ik nou ook weer niet gewacht...

Dit is de 3e film van Yorgos Lanthimos en ik ben helemaal om: de man is een genie. Alles klopt aan deze film, het decor, de dialogen, de acteurs (Olivia Colman Excelleert). En toch is het zeker geen gangbaar kostuumdrama geworden. Om de recensent van de VPRO gids te citeren: 'Lanthimos rekt de oude wetten van het kostuumdrama in deze film zo op, dat hij bijkans een nieuw genre creëert'. En zo is het. Staat gewoon op Netflix!

Mooi kostuumdrama met een uitblinkende cast. De soundtrack kon me ook zeker bekoren.

Toch vond ik het uiteindelijk veel te lang duren en daardoor wat saai worden. De eindscene zorgde daarbij voor de nodige verwarring.

3☆

Na Poor Things m'n tweede Lanthimos, en andermaal ben ik niet voor de volle 100% overtuigd. Beide goede films - The Favourite vind ik een tikkeltje sterker zelfs - maar het zijn allebei films die naar mijn gevoel niet zo'n sterke tweede helft hebben als de eerste helft. Ik heb het gevoel, zeker in Poor Things, dat Lanthimos nét niet tot de juiste synthese weet te komen. Dat gevoel is volledig subjectief overigens, ik snap perfect als anderen het daar volmondig oneens mee zijn. The Favourite start enorm intrigerend en weeft doorheen de film een ingewikkeld web van intriges, macht, dominantie en onderdanigheid, oprechte en vergiftigde liefde, goedgelovigheid en a-moraliteit. Het is een interessante cocktail en het wordt uitmuntend gespeeld door het trio Olivia Colman, Emma Stone en Rachel Weisz. Zeker Colman is echt magnifiek als de labiele, emotioneel afhankelijke en beïnvloedbare monarch, die tegelijkertijd toch ook als een klein kind haar eigen spelletjes probeert te spelen. Ik kon in de eerste helft erg genieten van de constant wisselende verhoudingen tussen hen drie en hoe iedereen op een subtiele manier het evenwicht naar zich toe probeert te trekken.

Van zodra het plan van Stone's personage zich duidelijker begint af te tekenen, wordt de film iets meer 'standaard' naar mijn gevoel. Uiteraard nog steeds heel eigenaardig en idiosyncratisch in beeld gebracht allemaal, maar uiteindelijk komt het verhaaltechnisch wel heel erg in bekend vaarwater terecht. Niet dat daar iets mis mee is, allesbehalve, maar de tweede helft wist me nauwelijks nog echt te verrassen, en daardoor wat minder te boeien. Opvallend is dat het ook een vrij grappige film is, dat kon ik dan wel weer appreciëren. Grappig op een hele droge, absurdistische manier. Nicholas Hoult is hilarisch in zijn bijrolletje, maar opnieuw ook zeker Colman!

Ik blijf geïntrigeerd door Lanthimos, maar ik moet de eerste film van hem nog zien die me vollédig over de streep weet te trekken. Toch een dikke 3.5* voor The Favourite.

Dit is de eerste Lanthimos-film die ik heb gezien, maar ik was helemaal niet onder de indruk. Ik denk dat zijn films het soort films zijn die erg indrukwekkend lijken als je niet veel films hebt gezien. Wat ik ironisch vind aan The Favorite is dat het duidelijk wil afwijken van de typische kostuum film, maar zo voelde het eigenlijk nooit. Het voelt als die andere saaie films, dus de verveling slaat snel toe. De film maakt veel gebruik van fisheye-/groothoekopnamen, maar lijkt eigenlijk geen enkel doel te dienen, alleen om te laten zien hoe mooi de sets zijn. Dit werd blijkbaar gedaan om het gevoel te geven van 'er is geen ontkomen aan', maar dat idee heb ik nooit gekregen. De verlichting was natuurlijk, maar de film zag er nogal vreemd uit. Het was soms niet goed verlicht, wat afleidend was, de buitenscènes bij daglicht zagen er vooral verschrikkelijk uit. Eerlijk gezegd leek het soms wel een tv-film. Er zijn veel pogingen tot humor, maar ik heb niet één keer gelachen, het was gewoon niet grappig. Het acteerwerk was bruikbaar maar erg vergeetbaar, Emma Stone overtuigt niet altijd met haar accent. De film is nooit verrassend of interessant. Ik begrijp wat de film probeerde te doen, maar ik heb er eerlijk gezegd nooit om gegeven.

Niet de beste Lanthimos, maar wel echt een fijne film. In afwachting van 'Kinds of kindness' (ik ga de 26e heen ♡) aangezet en zeker niet teleurgesteld. De wrange humor, het absurdisme, waanzinnig gespeeld.

Aangenaam en bijzonder kostuumdrama. Door de gekozen stijl is het in ieder geval allesbehalve stoffig, hoewel overdrijven ook niet nodig is: de grenzen worden opgezocht, maar zelden of nooit overschreden. Op zich niet geheel onbegrijpelijk, aangezien er nu nog een verhaal gepresenteerd kan worden dat toch deels overeen lijkt te komen met de werkelijkheid.

The Favourite kent een mooie aankleding en camerawerk, maar blijft voornamelijk fier overeind door drie hoofdrolspeelsters. Emma Stone en Rachel Weisz zijn niet alleen allebei heel mooi in deze film, hun onderlinge concurrentie is door hun overtuigende spel leuk om te volgen. De bloemen gaan wat mij betreft echter naar Olivia Colman. Uitstekende performance, waarbij ze Queen Anne als een zielig (en bij vlagen vies) hoopje weet neer te zetten. Inhoudelijk blijft het tamelijk oppervlakkig en wellicht zelfs wat eentonig, maar de drie sterke actrices en de humoristische invalshoek zorgen er wel voor dat de film met enig gemak onderhoudend blijft.

3,5*

Prachtige beelden, maar het verhaal is wat artificieel en boeit niet altijd.