The Favourite (2018)

Dus als je niet wegloopt komt dat door kuddegedrag? Bedankt voor het stempel

Ik vond het een geweldige film maar ik snap tegelijkertijd ook dat het niet iedereen zijn ding zal zijn. Ik snap zelf ook weer niet dat mensen niet weglopen bij Marvel films maar smaken verschillen (gelukkig).

Hahaha, nee hoor dat bedoelde ik beslist niet! Ik geloof alleen niet dat een film die zó uitgesproken arthouse is zo'n groot publiek kan aanspreken. Volgens mij liegt de helft als ze zeggen dat ze het een fantastische film vonden en dàt komt dus volgens mij door de publieke opinie. Gebeurt wel vaker bij films zelfs bij Marvel films!

Waarom wordt in nagenoeg elk topic Marvel aangehaald? Is dat nou zó de ultieme antichrist?

Tja.. op een paar WTF?! momenten na, vond ik hem niet zo heel bijzonder. Zeker niet slecht of saai. Maar het viel mij wel op dat de zaal leger was bij het aangaan van de lichten dan toen ze uitgingen. Blijkbaar viel hij niet bij iedereen in de smaak.

Kostuum drama's. Ik hou ervan dus ik keek erg uit naar deze film. Er werd met veel lof over geschreven en toen had ik het eigenlijk al moeten weten. Meestal vind ik het dan niks. maar ja...grote namen in de hoofdrollen. We geven het kans. Wat mij betreft mag ie zo de prullebak in. What a waste of time! ik heb hem niet eens uitgekeken.

Na vorig jaar Killing of a sacred deer te hebben gezien was ik ook wel heel erg benieuwd geworden naar het volgende filmproject van Lanthimos. Het duurde eventjes voor mij om in het verhaal te komen maar mede door de prachtige camerashots, de bijpassende muziek die niet extreem veel aanwezig is maar toch net genoeg om er een akelig sfeertje van te maken en natuurlijk de ijzersterke acteerprestaties van vooral de 3 leading ladies heb ik hier toch zeker wel van kunnen genieten.
Een bioscoopzaal voor mij alleen was trouwens ook wel eens heerlijk!

Films van Lanthimos zijn nooit allemansvriendjes en wat mij betreft meer dan welkom tussen al de standaard Hollywood blockbusters die we inmiddels ook wel kunnen dromen.
Killing of a sacred deer heeft wel iets mijn voorkeur, maar The Favourite mag ook zeker gezien worden.

3,5*

Hier ben ik het mee eens, had van te voren geen idee of ik me na een half uur af zou vragen waarom ik hier in godsnaam heen ben gegaan of dat ik me er prima mee zou vermaken. Maar omdat ik the killing of a sacred deer geweldig vind en sinds deze week weer een pathé ultd kaart heb de gok maar genomen. En die pakte dus goed uit.

Gezien de lovende kritieken had ik toch wat meer van verwacht van dit kostuumdrama over de bijtende rivaliteit tussen twee hofdames. Ik vind het acteer- en camerawerk beter dan het verhaal, dat in z’n kern niet zo bijster veel afwijkt van andere intrigerijke films over wedijver binnen een koninklijke entourage. Wat dat betreft is er weinig nieuws onder de zon, helaas.

Sterk acteerwerk van de drie hoofdrolspeelsters en indrukwekkende locaties en decors.
Wat ik ooit aantrekkelijk vond aan Rachel Weisz is inmiddels wel al lang verdwenen, waarmee ik niet haar acteerwerk bedoel.

Knap hoe men met behulp van een lang doorgaand monotoon mechanisch klinkend achtergrondgeluid, de muziek weet te vervangen en spanning op te bouwen.

Het was niet mijn eigen keuze om deze film te gaan zien in de bioscoop, want ik heb een hekel aan kostuumdrama's die zich aan koningshoven afspelen, en met name die gesitueerd zijn in de "pruikentijd".
Toch had ik er geen spijt van, want de film wist wel te boeien, ook al vond ik hem wat te lang duren.
De zin van de tekstjes bij de "hoofdstukken"ontging mij eerlijk gezegd, en scènes werden soms nogal abrupt afgekapt.
Sommige onsmakelijke details hadden voor mij niet gehoeven.
Het einde viel me nogal tegen, en het lied bij de aftiteling nog meer.

Geen film die ik voor een tweede keer zou willen zien, maar zeker 4* waard; vooral door de acteerprestaties.

Als film geslaagd, als biografische historische prent gefaald. Niet elke taart gemaakt met appels is een appeltaart. Zo ligt de nadruk in deze film zoals tegenwoordig politiek correct is op de (lesbische) relatie tussen de koningin en haar confidante. Dat deze relatie was zoals geportretteerd in deze film is alles behalve realistisch. Er is sowieso al geen hard bewijs voor. En mocht het zo wezen dan werd daar zeker over gezwegen. Ook haar man waar ze toch zo'n beetje haar hele leven mee is getrouwd en voor heeft gezorgd is nergens te bekennen. En haar zus die toch ook een belangrijke rol speelde is ook zoek. Nee, het gaat hier om een driehoeksverhouding en toevallig is daar Anne, de koningin, bij betrokken om het verhaal interessanter te maken, maar dat is dan ook wel. Het is gewoon een appelkruimeltaart geworden.

Heb de film niet eens uitgekeken. Daarna "rabbit hole" opgezet. Nog niet eens halverwege ben ik maar televisie gaan kijken. De meeste films met Nicole klitman kijk ik niet eens.

Dat je gezien jouw lage waarderingsgemiddelde überhaupt nog films kijkt is wel bijzonder. Ik zou een andere hobby zoeken.

Heb wel andere hobby's. Tv is sowieso niets voor mij.

Ik kan concluderen dat het zeker een boeiende film was met wel enkele zwakke momenten zoals ogenblikken waarop ik niet helemaal de verhaallijn kon volgen door de onduidelijkheid. The Favourite bevat zeker ook enkele verrassende elementen en scènes waardoor de film er voor zorgde dat je even werd wakker geschud en terug zin had om de film verder te volgen. De film ging voor mij wat bergop en bergaf en zo wil ik duidelijk dat het zeker geen slechte film was, maar dit is natuurlijk mijn mening en niet die van een ander.

Tikje Greenawayesk, lesbisch kostuumdrama. Emma Stone is in een semi-komische rol is niet echt te pruimen maar dat is persoonlijk. De film wordt vergeleken met Kubricks 'meesterwerk' Barry Lyndon maar dat gaat dan vooral op voor het uitvergroten van flat characters. De groothoek opnames van het magistrale Hatfield House maken de film de moeite waard.

Aparte film, waar ik ook wel even in moest komen (ik heb nauwelijks ervaring met kostuumdrama's en ook nooit eerder iets gezien van deze regisseur). Zowel qua stijl als waar het nu eigenlijk precies over zou gaan. Beiden vielen gedurende de speelduur wel op hun plek en het wordt best een vermakelijk geheel, hoewel ik het middenstuk het beste vond. De gekte en tragiek van zowel Queen Anne als alles dat op het kasteel zelf gebeurt is leuk om te zien en het camerawerk, de decors en de zeer aparte soundtrack (met soms alleen een terugkerend geluid) geven het echt een boeiend eigen gezicht.

De ontwikkelingen tussen de drie dames, en vooral de oorlog/het politieke spel dat tussendoor ook nog speelt is niet altijd direct hapklaar (of het moet aan mij liggen) maar blijft boeiend genoeg.

Uiteraard zijn de acteerprestaties zeer te prijzen. Olivia Colman heeft denk ik wel terecht de Oscar gewonnen. Nu is het ook wel een rol waarin je los kunt gaan maar zie het dan alsnog maar eens neer te zetten. Rachel Weisz is ook erg sterk, alleen over Emma Stone heb ik misschien een beetje mijn twijfels. Snap op zich wel waarom ze gecast is, maar ik kan persoonlijk altijd een beetje lastig langs haar als actrice heen kijken.

Geen idee hoezeer dit nog ergens waarheidsgetrouw is, waarschijnlijk totaal niet, maar het is neem ik aan ook niet bedoeld als kloppende biografie in deze vorm.

Denk dat dit een beetje een groeiertje is, want tijdens het schrijven van deze review vind ik hem eigenlijk al beter dan ik tijdens het kijken vond.

kleine 4* toch wel

The Favourite is een vreemd soort kostuumdrama. Qua aankleding en set design is het net zo mooi als (ik noem maar wat) Amadeus, Dangerous Liaisons en Barry Lyndon. Ziet er allemaal prachtig uit met die paleizen en tuinen.
Maar Lanthimos maakt er wel zijn eigen ding van. Ik ben niet bekend met zijn eerdere films, maar het viel me op dat hij in sommige shots een aparte cameravoering gebruikte, de 'snelle draai op statief' noem ik het maar even. Ook de af en toe rare cuts en crossfades vond ik ongebruikelijk. Erg passend vond ik het niet voor een 18e-eeuws kostuumdrama, maar na een tijdje went deze opzet wel.

Ik weet trouwens niet of ik dit moet scharen onder drama of komedie, maar ik vond het een beetje van beide. Het tragische zit hem in de ziekelijke toestand van Queen Anne met haar jicht en geestelijke problemen (prima vertolkt door Olivia Colman), maar de rivaliteit tussen Abigail en Sarah wordt weer luchtig gebracht.
Het had een extreem flauwe komedie kunnen zijn met twee rivalen die elkaar naar het leven staan, maar het slaat nergens overboord. De slangenkuil die de politiek daar is had wat mij betreft zelfs nog wel iets meer getoond mogen worden, met al die politici eromheen en machtsspelletjes), maar de film draait uiteindelijk om Abigail en Sarah en hun persoonlijke strijd.

Kan er eigenlijk weinig negatiefs over zeggen. De drie actrices doen het uitstekend, de set designs zijn prachtig, de muziek ook. Als ik één ding moet noemen was het de soms storende sound design, waarbij je heel lang een repetitief geluid hoorde (bijv. een trom). Het had vast een reden, maar ik vond het soms irritant.
Een bescheiden 4* voor nu.

Wat een teleurstellende film! Ik keek er naar uit om deze te zien, maar na pakweg een uur had ik er al meer dan genoeg van. Wel afgekeken, maar het was een lange en vervelende zit. De film is te absurdistisch om voor een fatsoenlijke historische prent te kunnen doorgaan. (Dat pretendeert het dan ook vast niet te zijn.) Daarnaast is het echter ook nergens grappig, sterk of boeiend. De drie vrouwelijke hoofdrolspelers zijn goede actrices, maar zij zetten hier bepaald geen goede rollen neer. Een fatsoenlijk plot zit er niet echt in en aan het einde is ogenschijnlijk weinig aandacht besteed. De soundtrack is ook ronduit vervelend. Jammer van de op zich best aardige aankleding (kostuums, locaties) en de op papier sterke cast.

Eindelijk is het dan gebeurd. The Favourite is de eerste film van Lanthimos waarvan ik echt kan zeggen dat ik hem geweldig vind. Ditmaal is er niets dat de film daar net vanaf weet te houden. Dit voelt als zijn minst rommelige en best geregisseerde film, en ook als een van de beste films van het hele jaar. Een kostuumdrama, met alle streken en grillen van de in hun eigen wereldje levende Britse adel, blijkt verrassend veel bij Lanthimos' zijn maffe stijl te passen.

De gehele film bestaat vooral uit personages die elkaar manipuleren, vooral binnen de driehoeksrelatie die koningin Anne, Sarah en Abigail vormen. Dat is echt zo enorm amusant en soms ook aangrijpend om te volgen. Vooral de relatie tussen Anne en Sarah is erg boeiend. Je kan niet zeggen dat de film wordt gedragen door Colman, Weisz en Stone - daarvoor zijn regie, script, cinematografie (een mix van klassiek en eigenzinnige modern om je aan te vergapen) en montage gewoon te goed - maar ze zijn alle drie wel echt geweldig.

Colman springt er toch nog wel het meest uit in een heerlijke rol met meerdere gezichten, kwetsbaar en grillig. Weisz is altijd fantastisch, maar er staat me geen rol van haar bij waarin ze een wat meer valse kant mocht laten zien. Stone zie ik in een grote filmrol ook voor het eerst zo'n kant tonen. Het interessante aan de personages van beide actrices is dat we ze allebei een min of meer van elkaar tegengestelde transformatie zien ondergaan, waardoor je sympathie voor de personages ook verandert. Vooral Stones rol wist daarmee wel echt wat los te maken bij mij.

En natuurlijk blijft Lanthimos nog steeds Lanthimos, en stopt hij gedoseerd nog wat gortdroge maffe momentjes in de film. Die dansscène was gewoon hilarisch. Ook knap hoe hij bepaalde scènes en momenten aan elkaar weet te binden en moeiteloos van hilarisch naar tragisch weet te schakelen. Het einde is ook wel behoorlijk indrukwekkend. Dat moment met het konijn (en wat er daarna gebeurt) vergeet ik niet zo snel meer, en het is sowieso erg droevig allemaal. Deze film had het verdiend veel meer Oscars te winnen. 4.0*.

Bijzondere film. Voor mij weer eens wat anders.. Ook bijzonder hoe je zo meelevend met iemand kan zijn en later totaal niet.

Net na zo’n drie kwartier afgezet. Wat een vervelende mensen allemaal. Het kon ons niet boeien.

ik had hoge verwachtingen, door de jubelende recensies overal.maar ik heb me verveeld. na een uur had ik het wel gehad met al die hysterie, ik weet nu ook zeker dat Lanthimos niet mijn favoriete regisseur is!

"Kostuumdrama voor mensen die niet van kostuumdrama's houden", las ik ergens. Of een Lanthimos, gesitueerd in kostuumdrama-setting. Maar eigenlijk vinden de twee elkaar in een erg aangenaam midden, want de film bindt een beetje in aan de afstandelijke, vervreemdende sfeer die The Lobster en Sacred Deer veelal bepaalde, maar trekt het kostuumdrama als genre wel genoeg die kant op om het van haar stoffige imago te ontdoen.

Genoeg om je aandacht constant vast te houden en bijtijds te verrassen met zowel humor van het kaliber absurd-light, dialogen met vileine toon als stijlkeuzes die het genre over het algemeen compleet vreemd zijn. Het fish-eye/groothoeklens-effect valt direct op - en wordt ook effectief in lange hallen en kleine ruimtes ingezet - maar ook verschillende camerastandpunten komen geinig uit de hoek, zoals het lage perspectief wanneer de koningin zich onwel langs de vensterbank door de lange hal baant.

Na twee films een inmiddels gebruikelijk opdringerige soundtrack, al is het een stuk stijlvaster als geheel en werkt de herhaling een onbehaaglijke sfeer goed in de hand.

De verschuiving van sympathie voor personages verloopt redelijk synchroon met de steeds verdergaande politieke-achterkamerspelletjes en voltrekken zich rondom en ten koste van een briljant acterende Olivia Colman. Niets ten nadele van Stone en Weisz, maar Colman is verdiend de koningin. Jammerlijke dissonant is helaas Nicholas Hoult, die ogenschijnlijk geen natuurlijk overtuigende vorm kon vinden, die het personage van hem vereiste. Veelal in contrast met de dames, dat moet gezegd worden; die zijn gewoon ijzersterk.

De film vindt bovendien een goede balans in wat het vertelt en wat het open laat, iets wat in retrospect cruciaal voelt voor de effectiviteit van de snode plannetjes en de film als geheel. Uiteindelijk net niet genoeg voor 4,5* maar met een indrukwekkende mix van genre-typeringen en Lanthimos' stijlkenmerken kan dit gerust een klein meesterwerkje genoemd worden.