The Favourite (2018)

Ik stond laatst bij het filmhuis in Groningen, 20 minuten voor aanvang op zaterdagmiddag, was deze film gewoon uitverkocht. Heb ik geloof ik nog nooit meegemaakt.

Ik was vandaag ook volstrekt verbaasd bij het filmhuis hier. Soms met een speciale gast wil het weleens zo druk zijn maar verder niet.

Ik sprak een aantal mensen die aan de trailer te zien dachten dat het om zo'n typisch Brits mooi kostuumdrama zou gaan.

Maar dat kan ik me toch niet echt voorstellen bij Lanthimos..

Wel zijn meest conventionele film denk ik kos, al drukt hij wel zijn stempel. Het is een costuumdrama, by Yorgos Lanthimos.

Interessante regisseur altijd. Hoorde vooraf al wisselende verhalen, maar dat past bij hem. Het is niet voor iedereen weggelegd. Maar ik heb zelf echt krom gelegen van het lachen. Heerlijke humor, interessant verhaal, mooie beelden en perfecte score. En natuurlijk briljant acteerwerk. Alle drie de dames en ook Nicholas Hoult. Denk dat Emma Stone wel de show stal voor mij, mede omdat haar rol iets dieper ging.

4*

Best fraai en voor Lanthimos wel een heel conventionele film. Ongetwijfeld heeft dat te maken met het uitgangspunt van de film, de drie hoofdpersonen hebben immers echt bestaan dus veel kan de regisseur niet afwijken van de geschiedenis, al dramatiseert hij het uiteraard wel flink op zijn manier. Acteerwerk van de drie dames is uitstekend, zelf vond ik juist Rachel Weisz het meest in het oog springen. Vooral het camerawerk, voor een flink deel gefilmd met groothoeklenzen, maakt het samen met de fraaie decors en costuums erg fijn om naar te kijken. Ook hoe de drie erg pittige dames met elkaar omgaan en "hoffelijk" elkaar het leven zuur maken maakt het erg onderhoudend. 3,5*

Wie Lanthimos nog niet kent kan denk ik het beste met deze film beginnen, gevolgd door The Killing of a Sacred Deer, vervolgens The Lobster en tot slot Kynodontas. Zo loopt het qua weirdness wel op.

Na het zien van The Lobster is Lanthimos een regisseur geworden naar wiens werk ik best wel uitkijk. Ook deze beviel me weer goed maar het had van mij allemaal nog wat absurder gemogen. Vanwege dit en het wat makke einde krijgt de film net geen 4 sterren. Horatio the duck was overigens subliem.

Wie het werk van Yorgos Lanthimos een beetje kent weet dat hij geen moer heeft om een geschiedkundig correcte film te maken. Wie daarvoor deze film kijkt die is er aan voor de moeite.

Wat de film zo sterk maakt is het spel tussen de drie, mag je zeggen leading ladies, in de film. Ook natuurlijk, hoewel wat ingehouden, de bekende absurde aanpak van de regisseur in zowel beeld als dialoog. Ja misschien wel zijn meest toegankelijke film tot op dit moment. Fantastisch ook in beeld gebracht gebruikmakend van speciale lenzen.

Schitterend dankwoord van Colman op de Golden Globe uitreiking.

Deze film viel mij erg tegen. Ik vind het acteerwerk goed en het beeld ziet er mooi uit, maar ik kwam er niet in. Het boeide me niet erg en ik kon over het algemeen niet om de humor lachen. Ik vond het nogal flauw of gewoon niet grappig. Lesbische liefde is wel mijn ding, maar ook dat deed mij niks bij deze film. Ik heb betere films van deze regisseur gezien, zoals Dogtooth. Dit was 'm niet voor mij en het eind vond ik ook onbevredigend. Wel vond ik de tweede helft beter en interessanter dan de eerste, en wat een lieve konijntjes. 2,5*

Tja, ik geloof niet meer dat ik het nog zal krijgen met Lanthimos. Wat een vervelende film over een uitgekauwd verhaal (machtsstrijd aan het hof) in een fraaie setting met puike acteerprestaties. Dat is het dan.

Overal lees ik: "vilein". Hoezo vilein? Dangerous Liaisons (1988) al eens gezien? Dat is pas vilein.
En "absurd". Hoezo absurd? Een ganzenrace, 17 konijnen als vervanging voor gestorven kindjes, rare cameralens?

Nee, dit is een goed gemaakte, goed geacteerde film, waar ik maar tegenaan bleef kijken, voortdurend hopend op een geniale twist, dodelijk vilein gedrag en tergend absurdisme. Ze kwamen niet.

Heb je de andere films van Lanthimos wel gezien? Deze is voor zijn doen inderdaad heel gewoontjes. The Lobster en vooral Kynodontas voldoen wel aan 'origineel' en 'absurd'.

The Favourite laat zich hier grotendeels omarmen door een mantel van gelauwerde superlatieven. Als een van de weinigen kan ik me niet bij diezelfde mening aansluiten.

Vooropgesteld: Yorgos Lanthimos is een cineast om rekening mee te houden. Inmiddels heeft hij een zodanige zetel verworven in de annalen van de cinematografie dat een project op de voorhand geslaagd lijkt, louter door diens aankondiging. Na absurde en fascinerende prenten als The Lobster en The Killing of a Sacred Deer, was ik dan ook erg benieuwd naar zijn volgende werk.

Helaas heeft The Favourite mijn enthousiasme bekoeld. Enerzijds is het een fantastische en vlijmscherp dynamische tragikomedie: duister Shakespeariaans, gedompeld in vileine Griekse overdaad. De immorele, machtsbeluste personages laten geen spaan van elkaar heel met hun giftige dialogen en egocentrische complotten die je als kijker doen verkneukelen.

Al met al genoeg gepeperd arsenaal om een film mee te vullen, maar voor de onconventionele Lanthimos wellicht te summier. Daar de verhaallijn geen ruimte biedt aan absurdistische wendingen, wrikt hij er ter vervanging een geforceerd-provocerend seksueel aspect tussen om toch enigzins te shockeren. Die stelling staat trouwens los van preutsheid: de seksualiteit in zijn eerdere films was functioneel illustrerend. Aan deze overbodige vulgariteit kleeft echter niets diep- of kunstzinnigs. Evenmin voegt de scène met het konijntje iets toe; het verknipte karakter van Abigail is immers allang duidelijk.

Het is jammer dat Lanthimos zich genoodzaakt voelt te vervallen in disfunctionele provocatie met als enige doel zijn kenmerkende handtekening te verzekeren - die overigens ruimschoots tot uiting komt in de filmstijl, score en dialogen.

Er wordt uitstekend geacteerd, maar nee... deze ligt me gewoon niet. De aspiratie zich te onderscheiden van het kostuumdrama-genre met een pretentieus vulgaire trukendoos oogt in mijn optiek te krampachtig transparant. De bij vlagen vreselijk irritante soundtrack, het te dik aangezette, platvoerse taalgebruik en de ronduit nare seksscenes zorgen juist voor een akelige teneur die de film de das omdoet. Zonde.

Lanthimos kennende liet het lege einde zich raden. Er zijn geen winnaars, enkel verliezers. Iets wat ik dan weer bijzonder treffend uitgebeeld vond.

Ik ken ze. Ergens wil er maar geen klik komen tussen zijn films en mij. Jammer, jammer.