The Favourite (2018)

Saai, saai, saai.

Filmisch is dit alvast een kunstwerk ( de spitsvondige, verruimende camera, de decors, de kleurenpracht, de ganse montage...), maar komt daarbij dat ge na een tijdje meegesleurd wordt in het verhaal, of moet ik zeggen in het spel van de drie dames aan het hof, hun ambitie, hun finesses, hun venijn.
Colman ging lopen met een Oscar maar Rachel Weisz en zeker Emma Stone verdienden dat evenzeer.
Spitse dialogen en een satirische, spottende kijk op gebruiken en gewoontes uit die tijd, in meerdere lagen van het volk (de chickenrun als hoogtepunt van spot met hooggeplaatste functies).
Yorgos Lanthimos weet wat cinema is en gaat realiteit én fantasie niet uit de weg.

Jammer dat lanthimos niet de shining heeft gebruikt als inspiratie, een film waarin de setting is getoond alsof je er zelf in zit. Hier is de setting gereduceerd tot een (niet geheel begrijpelijk bovendien) achtergrondbehangetje, hoe prachtig die ook was. De groothoeklenzen, de kikvorsperspectieven, de dolly's zijn gebruikt omdat het best arty is. Toch niks meer dan een toneelmatig stukje. Het verhaal is banaal en oud maar door middel van wat absurdisme en wat euro-sleaze opgeleukt. Denk aan die anachronistische soul train die zelfs de kindse vorstin niet kon waarderen. Jaloerse dames komen in het gevlij bij ditmaal een lesbische koningin maar voor het betere sleazy dames in kostuums, raad ik echter toch The Beguiled (1971) aan.

De films die Yorgos Lanthimos noemt ter inspiratie:

- Possession
- The Cremator
- Cries and Whispers

Je ziet het gewoon in The Favourite

Fabelachtig