The Fisher King (1991)

Fijne film.

De wat wonderlijke sfeer en de droom/nachtmerrie beelden komen perfect samen met het wel ietwat sentimentele verhaal, maar toch wel erg mooi in elkaar verweven en met de hint van diepere lagen subtiel gesuggereerd. En dan daarbij nog twee van mijn favoriete acteurs, Williams en Bridges in rollen die op hun lijf geschreven lijken. Niet dat Plummer daar heel ver op achter ligt trouwens. Of Ruehl, die niet vaak genoemd wordt maar wel erg sterk spel laat zien. Mooi werk van Gilliam, die nogal eens vaker erg fijne films aflevert.

Gilliam haalt met vijf films een gemiddelde van 2,4* bij mij, en daar zit deze 3,5 -sterren beoordeling bij in. Deze film is dan ook de beste die ik van hem zag. Soms kent The Fisher King nog steeds een soort van oppervlakkige extravagantie die neigt naar het vermoeiende, maar het is hier in elk geval in balans. Sterker nog, de film is heel compleet. De energie die Williams en Bridges erin stoppen is daarnaast heel fijn om naar te kijken. Positieve uitschieter binnen een overwegend vervelend oeuvre.

Ik ben bang dat ik me toch niet helemaal kan vinden in de Hallelujah-verhalen en hoge beoordeling hier die The Fisher King binnensleept. Natuurlijk, met Gilliam op de regisseursstoel weet je dat het visueel goed verzorgd is, en hoewel niet zo absurdistisch als sommige van zijn andere werken, zijn ook hier weelderige middeleeuws-aandoenende hallucinaties te vinden. Maar ik vond het verhaal toch wel erg opzichtig op het sentiment spelen, waarbij met name de emotionele U-turns die Jeff Bridges een paar keer maakt me niet heel erg overtuigen. Nu helpt het ook niet dat dit ook het soort Robin Williams-rol is die ik niet uit kan staan; hij speelt weer eens de inspirerende clown, de Peter Pan, de gek die je weer leert leven, en dat soort schmierende acts trek ik niet zo goed. Verder een redelijk warme film, maar het pathos van de film had ik toch niet zoveel mee.

een meesterwerk van de kunstenaar Gilliam

de eerste 10 minuten bv in het radiostation is prachtig in beeld gebracht (personage zit in het duister, onherkenbaar en ongewone camera standpunten zoals vanuit de hoogte of close ups). En inderdaad, de scene in Grand Central is pure kunst. En de titel ? Ergens in de film wordt een verhaal verteld over de 'fisher king' maar voor mij is de moraal van verhaal namelijk dat je niet je best hoeft te doen om iemand te helpen maw niet uit eigen belang maar dat je iemand helpt die het nodig heeft. Gilliam doet ook nog eens uithalen naar de psychiatrie en naar onze consumptie maatschappij waarin alles snel en chaotisch verloopt. De film ontroert, heeft schitterende dialogen (een relatie omschrijven van begin tot einde in 5 minuten bv) en heeft waanzinnige humor.

Ik had met The Fisher King gehoopt op wat meer drama en minder zany ADHD-Robin Williams.

Jeff Bridges doet het prima als aan lager wal geraakte exradio-DJ Jack, maar vanaf het moment dat hij de gestoorde dakloze Parry (Robin Williams) ontmoet wordt de film ineens enorm kluchtig en vervelend om te zien. Robin Williams kan leuk zijn op zijn tijd, met name in serieuzere rollen (zoals Good Will Hunting) en ook hier laat hij dat bij vlagen zien, maar een hele film vol druk geschreeuw is niet aan mij besteed. De irritante cameravoering van Gilliam, zoals close-ups en tilted camerashots, maken het er niet beter op.

The Fisher King excelleert wat mij betreft in serieuzere scènes (met name in de tweede helft van de film) maar is voor de rest een veel te lange zit met een hoge irritatiefactor. Daar komt bij dat de film inmiddels behoorlijk gedateerd oogt.

Ik snap de boodschap van de film en zo nu en dan wist een scène me wel te raken, maar verder kon ik er niet veel mee. Daarvoor is het allemaal net even te theatraal gebracht.

Ook ik ben niet de grootste fan van Terry Gilliam. 12 Monkeys heb ik nog niet gezien, maar van wat ik wel gezien heb kan alleen Monty Python and the Holy Grail - die ik overigens wel dringend moet herzien - op een hoge score rekenen. Fear and Loathing in Las Vegas vond ik verschrikkelijk. Na die film had ik wel een hard hoofd in een deze The Fisher King.

Gelukkig bleek dat onnodig. The Fisher King neigt soms, net als Fear and Loathing, wat 'vervelend druk' te zijn, maar de film slaat gelukkig nergens door. Uiteindelijk weten zowel Jack als Parry indruk te maken en de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de twee levert een sterke film op. Jeff Bridges doet het uitstekend, maar het is toch met name Robin Williams die hier de kans krijgt zijn veelzijdigheid te tonen. Het ene moment is hij hilarisch, het andere moment ontroerend. Ik gunde de twee personages in ieder geval beiden hun geluk en wat dat betreft is het einde in dit geval wel bevredigend. De hallucinaties van Parry voelden ook niet misplaatst. Gilliam weet ze overtuigend naar het doek te vertalen en overdrijft niet. Tevens zitten er enkele scènes in die me bijblijven, zoals bijvoorbeeld die wals in Grand Central.

Deze aparte film kent een fijne balans tussen komedie en drama. Dit in combinatie met het sterke acteerwerk en de onderlinge chemie van de twee hoofdrolspelers zorgt ervoor dat de film wel bijblijft. De sfeer zou ik op zijn zachtst gezegd als uniek bestempelen. Of dat positief of negatief is zal voor iedere kijker verschillen, want dit is geen alledaags filmpje. Ik kon het persoonlijk goed hebben hier. Ondanks het vrij lange speelduur wist de film mij geïnteresseerd te houden.

3,5*

I can't believe I'm on a first-name basis with these people.

Eerste keer, nieuwsgierig, veel verwachtingen toch ook de twijfel wat dit product van Gilliam te bieden heeft, en na een stroeve start toch een behoorlijke indruk.

De eerste beelden rond Jack zijn boeiend, net als de reactie op de tragedie en het verval in die zin. De kennismaking met Parry gaat me wat minder af net als zijn verhaal in de kelder. Iets dat beter wordt wanneer de connectie blijkt met de tragedie en we Williams weliswaar vermakelijk als in een andere wereld zien. Het is beter maar nog niet 'je van het' ondanks de toch best wel angstaanjagende verschijning. Pas wanneer Jack en zijn vriendin alles op alles zetten via de videotheek Parry aan Lydia te koppelen begint het iets meer te leven en zie ik het verhaal, de tragedie, de drempels en de richting van het verhaal ten volste.

Verder valt de film natuurlijk op met een schare bizarre karakters als Parry maar vooral Jeter als travestiet en zanger. Prima acteerprestaties ondermeer door Ruehl als harde en foxy dame die zegt wat ze vind. Maar het is toch de anekdote rond de Visser Koning zelf die de aandacht trekt net als de betekenis van de verschijning en het verwerken van een trauma. En vooral dat laatste wordt beklijvend en pakkend in beeld gebracht bij Parry. Tel daar de symboliek bij op van de heilige graal en pinokio, het verlies van dingen, hoe twee beschadigde mensen die elkaar er bovenop helpen en je hebt heel wat.

Desondanks ben ik nog wat zoekende in deze film die een erg eigenzinnige vibe heeft, bij tijd en wijlen prachtige cinematografische stijl zoals wanneer Jack zijn ellende op straat gaat verdrinken en net buiten staat, hele aparte komische momenten zoals bij de Chinees en het optreden van Jeter. Het kijken zal niet bij één keer blijven want deze film heeft wel definitief mijn interesse getrokken.

Uitstekende film over een populaire shockjock die van zijn voetstuk valt en bevriend raakt met een zwerver. Een mooi verhaal dat hier best origineel is uitgewerkt. Een prima mix tussen psychologisch drama, een beetje komedie en een scheut fantasie dat aanvoelt als een sprookje dat zich afspeelt in het hedendaagse New York. Mooi camerawerk, genoeg goeie scenes en uitstekend acteerwerk

Een must see movie echt een aanrader, een film van 30 jaar geleden en houdt zich nog steeds goed in kracht en vertoning. Een drama comedy romance zelden in zijn soort.. want echt met de hoeveelheid films die ik heb gezien is dit geheel uniek heb nog niet eerder op zo'n manier gezien.

Maar wat kan je ook verwachten als Robin williams erin zit, sfeervol, pakkend, meeslepend ook al is het wat traag. Liefde is idioot en onzinnig en hoe ze dat wel niet hebben kunnen weergeven hoe klein ook.

Oké.

The Fisher King behoort eigenlijk wel tot de betere films van Gilliam. De tijden waarin hij wat minder modern was en vooral zijn eigen stijl hanteerde. Deze film mag dan wel deel uitmaken van een trilogie die het wat menselijker wilde hebben, de oudere en ruwere stijl van Gilliam valt nog altijd goed te herkennen.

En dat is ook fijn, want de film kent op die manier genoeg best duizelingwekkende camerabeelden die de claustrofobie en opdringerigheid van een scene perfect communiceren. Een beetje jammer dat de flauwe act van Williams dat een beetje tegenspreekt, maar de wat fantasierijkere en serieuzere scenes zijn er verfrissend sterk mee. Ik mag die stijl wel. Bovendien ook helder, knal bulderend geluid.

Acteerwerk is onder de maat, vooral door het saaie personage van Bridges. Het is logisch dat de keuze op zo'n persoonlijkheid ligt, maar tegenover een Williams die het hart uit zijn lichaam schreeuwt verbleekt het snel. Een sterke chemie wordt nooit bepaald opgebouwd maar niettemin zijn de wat dramatischere wendingen uiterst interessant. Emotioneel betrekkelijk alleen niet.

Het is de visuele stijl van de film die het mooi op niveau weet te houden. De wereld die hier geschept wordt is toch best wel een eigen ding van Gilliam te noemen, gepresenteerd in een redelijk ruwe saus die het zelfs in het voordeel weet te gebruiken. Ik had liever gezien dat Gilliam in de tijd van nu wat meer van dit soort projecten afleverde, al valt er inhoudelijk nog wel wat aan te sleutelen.

Toch wel goed.

Terry Gilliam is niet mijn favoriete regisseur, maar het is wel een met een heel eigen benadering. Zijn films zijn vaak erg herkenbaar. Druk en creatief zijn twee adjectieven die mij te binnen schieten als ik zijn naam zie. The Fisher King is dat ook. Die drukdoenerij is veelal hit-or-miss. Ik ben daar doorgaans niet zo voor te vinden en ook hier kostte het mij enige tijd om echt in de film te geraken. Dat Jeff Bridges aanvankelijk ook een zagerig personage neerzet helpt niet.

Maar naarmate de film vordert, evalueert het toch naar een aandoenlijk drama. Bridges komt beter tot z'n recht. Robin Williams mag doen waar hij eind jaren '80, begin jaren '90 bekend voor was (maar met genoeg nuance). Zo wordt The Fisher King dan alsnog een mooie buddyfilm. Een mooi verpakte ook, want Gilliam met z'n oog voor details en kleurtjes maakt er toch wel wat van, wat de iets te optimistische speelduur rechttrekt.

3,5

Niet mijn soort film... Sinds mijn jeugd altijd al eens willen zien, maar nooit van gekomen. Nu toch maar eens bekeken, maar werd me ook weer duidelijk waarom ik hem nooit eerder heb gekeken. Had weleens flarden gezien, maar het is gewoonweg niet mijn type film. Ik vind Williams en Bridges altijd wel goeie acteurs, maar vind ze hier niet echt overperformen of zo. Smaak....

2*

Mijn 6e Gilliam en ik kan bij deze besluiten dat de man me absoluut niet ligt. Hoger dan een 3,0* kwam ik niet. En bij deze The Fisher King al helemaal niet. Ik hou niet zo van zijn films met een absurde insteek en hyperkinetische acteerwerk met warrig onsamenhangend plot.

Bijzonder drukke film ook weer met evenzeer drukke of vervelende personages door Robin Williams en Jeff Bridges. Ook het camerawerk doet daar een schepje bovenop. De film krijgt een kluchtig gevoel dat overheerst op het drama dat later iets meer naar voren trad. Toen was het kalf al verdronken voor mij.

Ook geen fan van Terry Gilliam, ik vind zijn films meestal vervelend, maar deze Fisher King vond ik toch wel beter dan verwacht. Bridges zet een prima rol neer als cynicus in zak en as, en Oscarwinnares Ruehl is best leuk als zijn nuchtere tegenpool. De film lijkt echter vooral gemaakt voor Williams, die zich kan uitleven in de rol van een larger than life figuur die de straten van New York rondstruint als een ridder van de Ronde Tafel. Meestal kan ik zijn behaagzieke spel niet uitstaan, hier past het allemaal wonderwel. De film duurt wel net te lang, 140 minuten is echt te veel van het goede, maar verder weinig op aan te merken. Vermoedelijk Gilliam's beste.