Final Destination (2000)

Een titel die veel voorbij komt bij de kringloop, en langzaam was toch wat nieuwsgierigheid ontstaan. Een doosje dvd's cadeau gekregen van een collega deed de rest, want daar zat de trilogie in. Dus... proberen maar.

Het verhaal moge bekend zijn rond de Final Destination reeks met 'een slachtoffer' die doormiddel van een visioen weet wat voor gruwelijks er te wachten staat. In dit geval dus Alex die onderweg is naar Parijs en pardoes met een paar medestudenten uit het vliegtuig gezet wordt om even later vol verbijstering te zien welk lot ze ontlopen hebben. Maar is dat wel zo...? Is 'het lot' iets dat te ontlopen is in dit geval...? Vreemd is het allemaal uiteraard wel volgens de autoriteiten dus wordt Alex goed in de gaten gehouden.

Ik heb toch meermaals gedurende de film een soort van Scream dejavu, oftewel, het doet me eigenlijk veel aan die tienerslasherreeks denken wat natuurlijk niet vreemd is. De cast doet het redelijk ondanks dat er weinig bekende namen zijn op Ali Larter na dan, Kristen Cloke leuk voor het oog, waarom had ik niet zo'n lerares, en staat de film natuurlijk bol van de ingenieuze freak accidents die bij tijd en wijlen op het humoristische af zijn. En cheap ass of nep ziet het er allemaal niet eens uit, dat valt wat dat betreft ook nog mee.

En zo valt de eerste Final Destination toch heel erg mee, is best een aardige film voor een keer en is best leuk bedacht. Ander pluspunt, het duurt vooral allemaal niet te lang. Best oké is dan ook het eindoordeel.

Deze film moet je los beoordelen van de reeks. Je voelt het onheil en dat is filmisch sterk neergezet. Je kunt echt nergens een veilige plek opzoeken..

Lekkere wegkijker die niet verveelt.

Death is coming

Het verbaasde mij dat ik de originele Final Destination nog niet herzien had sinds ik begonnen ben met het schrijven van reviews, want waarschijnlijk is dit toch alweer minstens 13 jaar geleden.. Ik vond het verassend om te zien hoeveel er van de film vandaag de dag nog steeds goed werkt, niet in de laatste plaats omdat er met veel praktische effecten wordt gewerkt. Het jaren 90 sfeertje (ook al was de release in 2000) had ik wel minder sterk aanwezig verwacht. Dit komt meer gedateerd over dan ik in eerste instantie verwacht had. Eenmaal in het verhaal valt dit al snel minder op maar het is maar weer een duidelijk bewijsstuk dat de tijd niet stil blijft staan omdat het in mijn geheugen een stuk moderner was.

Zoals ik eigenlijk al verwacht had, blijft het sterkste punt de creatieve manieren waarop de personages hun noodlottig einde vinden. De regisseur leek zich er sterk van bewust zoveel mogelijk met praktische effecten te werken. Dit zorgt ervoor dat dit onderdeel de tand des tijds over het algemeen goed doorstaan heeft. Overigens waren de manieren waarop de personages aan hun eind kwamen in mijn hoofd ook een stuk bloederiger, maar ik denk dat ik door de jaren heen meer verhard ben geraakt met titels als Hostel, Saw en Martyrs. Ik vond dit echter geen nadeel, omdat ik niet zoveel heb met excessief geweld binnen horror.

Waar ik wel over verrast werd, was dat er toch al een aantal ideeën in dit eerste deel al gerecycled werden, al zij het wel in verschillende vormen. Denk hierbij aan het ontstaan van branden en buschauffeurs die niet goed uitkijken. Dit was mij in eerste instantie niet bijgebleven, al had het gelukkig weinig invloed op mijn totaalbeleving.

Final Destination is op zijn sterkst tot aan het trein ongeluk, omdat het slotakkoord met de elektriciteit bij Clear thuis, te lang door blijft slepen. De “toevalligheden” stapelen zich dan net iets te lang achter elkaar op waardoor de finale wat eentonig werd. Ook begon het slot net iets te veel op een rampenfilm, dan op een horrorfilm te lijken. Het stond mij nog wel bij dat ik de scené bij Clear thuis, vroeger ook al minder sterk vond. Al met al ben ik echter te spreken over deze herintroductie tot de reeks, en ben ik benieuwd naar het tweede deel. Al is het maar om erachter te komen wat er met Alex gebeurt is, omdat ik mij dacht te herinneren dat hij omkwam in het eerste deel en alleen Clear zou overleven. Een herziening zal het uitwijzen

3,5*

Moeilijk in te schatten hoe verfrissend de formule destijds geweest kan zijn, of in ieder geval ook moeilijk los te koppelen van de afgegleden franchise die het heeft voortgebracht.

Want voordat De Dood in latere vervolgen zijn doodswensen als confetti van mogelijke scenario’s over gedoemde personages heen strooide (een optelsom van water, haperende electronica, scherpe voorwerpen en een balancerende emmer spijkers en dan maar raden wat de doodsoorzaak zou worden), ging hij hier nog wat bedachtzamer te werk (alhoewel:…Ms Lewton?). Ook de beginramp, de voorspellende droom en de ontrafeling van Doods plan door de personages voelt hier nog niet zo plichtmatig als in latere delen.

Toch vergaarde de reeks door de jaren heen wel betere kills dan hier het geval is (al zal ik altijd een zwak hebben voor wat mijn eerste Onverwachte Aanrijding Door Bus was) en is het merendeel van de tieners gewoon de hersenloze cannon fodder zonder al te boeiende dialogen of iets dergelijks. Dus een halfje aftrek is onvermijdelijk maar drie sterretjes mogen blijven staan: noem het nostalgie. On ne triche pas avec la mort! 3*

Bludworth: ''In death there are no accidents, no coincidences, no mishaps, and no escapes. What you have to realize is that we're just a mouse that a cat has by the tail, every single move we make from the mundane to the monumental, the red light that we stop at or run, the people we have sex with or won't with us, the airplanes that we ride or walk out of, it's all part of Death's sadistic design. Leading to the grave''.

Na lange tijd weer herzien, blijft een heerlijke guilty pleasure met een goede soundtrack die nergens verveelt. Film opent sterk en is voor mij ook meteen de beste scene. Alex (Devon Sawa) zet een sterke hoofdrol neer, ook Clear (Ali Larter), vooral bekend van de Resident Evil films, speelt goed, mooie meid trouwens. Billy (Sean William Scott) aka Stiffmeister was strontvervelend in deze film en speelde zwak. Leuk rolletje van Tony Todd aka Candyman als begrafenisondernemer genaamd William Bludworth (coole naam), die hen de nodige informatie verschaft.

Het ingenieus verzonnen verhaal zou in eerste instantie worden geschreven als een episode voor The X-Files.

Film werd een enorme hit en deed het goed aan de boxoffice. In de loop der jaren verschenen er meerdere vervolgen, dit blijft veruit de beste, gevolgd door deel 2. Alles wat daarna kwam heb ik ook gezien maar was voor mij overbodig en ronduit slecht.

Tegenvaller van jewelste. De film heeft een behoorlijke klassiekerstatus weten te verwerven binnen het horrorgenre, maar ik vond het allemaal een beetje suf en taai. Na een vrij langdradige intro, komen we bij het deel waar het allemaal om te doen is: de personages die één voor één het loodje leggen. Toegegeven, de manier waarop sommigen hun lot niet zullen ontsnappen, is best creatief bedacht. Dát en het gegeven dat je toch enigszins nieuwsgierig blijft naar hoe de hoofdpersoon de boel gaat omzeilen, zorgden ervoor dat ik bleef kijken. Maar daar houdt het wat mij betreft dan ook wel op. Ik vind de personages weinig boeiend en ik moet me oprecht moeite doen om er nog één voor de geest te kunnen halen. Daarnaast is de toon nogal wisselvallig. Zo lijkt er een beetje op zwarte humor te worden ingezet, met weinig succes wat mij betreft, maar echt eng of spannend wil het ook nergens worden. Een gevalletje vlees noch vis. Om een aantal redenen wel leuk om eens keer gezien te hebben, maar wat mij betreft blijft het bij die ene keer, laat staan dat ik de drang voel om me aan al die sequels te wagen.

2,5*