Flashdance (1983)

Natuurlijk stelt het verhaal niet zoveel voor, evenals de choreografie die echt gedateerd is. Het maakt het minder interessant, dat wel. Waar ik me het meest aan stoorde was Alex. Daar was totaal geen peil op te trekken. Eerst wil ze niet met haar baas uit, opeens dan toch wel. Oke, maar dan blijkt ze botergeil te zijn. En dat bijna elke scene als ze bij elkaar zijn. Dan nog haar woede uitbarstingen uit het niets. Nee, haar personage was echt slecht. Jammer genoeg draait het wel om haar in deze film.

Kortom een erg ondermaatse film die je niet voor de dans noch voor het verhaal moet kijken.

1,5*

Something happens when she hears the music...it's her freedom. It's her fire. It's her life

Gisteren was het oudjaar (duh...) en hoe kun je de dag na een nacht feesten het beste beginnen? Natuurlijk, een film opzetten. Iets waar je niet teveel moet bij nadenken en dat een redelijk simpel verhaal heeft maar nog altijd ontzettend vermakelijkheidsfactor heeft is ideaal. Flashdance slaagt in die eerste twee voorwaarden maar faalt gigantisch in de laatste.

Normaal gezien kan ik dansfilms echt wel appreciëren. Ik ben er nog niet zo lang mee bezig met ze op te zoeken maar Footloose, Dirty Dancing, Step Up 2, ... Allemaal behoren ze voor mij tot de toppers van het genre. Natuurlijk kan er als een slechte tussen zitten maar iets zoals Flashdance had ik toch niet verwacht eigenlijk. De reden waarom ik dit soort films meestal goed vindt zijn de dansen die ze uitvoeren. Ik kan zelf voor geen ene meter dansen dus kan ik het des te meer waarderen wanneer ik zie dat er overduidelijk bloed, zweet en tranen is in gestoken. Het spijtige is dan dat dit met Flashdance niet het geval is. Het grote probleem is dat Alex alleen maar spastisch kan bewegen. Ze staat constant op een podium wat met haar armen te zwieren en dat is het dan ook. Dan zie ik liever koppels dansen. Wat wel gezegd moet worden is dat, hoewel ik het niet goed vond, het blijkbaar wel een serieuze indruk heeft achter gelaten vroeger want veel van de scènes kwamen me ontzettend bekend voor. Vooral de eerste scène waar je Alex ziet dansen en ze die ton water op zich laat vallen of de eindscène waar ze voor de jury danst is later meerdere keren geparodieerd, ik kon alleen zweren dat ze op de bureau van de juryleden kroop en daarop verder danste maar blijkbaar behoort dit tot één van die parodieën. Qua verhaal is Flashdance nogal redelijk standaard en vaak al even ongeloofwaardig. Vooral de acties van Alex fronsten vaak mijn wenkbrauwen wanneer ze weer eens wispelturig met haar baas omging. Ach, dit soort films staat nu niet echt bekend om zijn moeilijke en realistische verhaallijnen dus dit wil ik wel door de vingers zien.

Wat ik niet door de vingers kan zien is de cast. Het is al lang geleden dat ik een film heb meegemaakt waar elk castmember nu eens perfect inwisselbaar kan zijn voor eender wie. Jennifer Beals heeft een mooi koppie maar daar stopt het dan ook als je bekijkt dat het merendeel van haar scènes door ofwel een man of een andere vrouw werden gedaan. Michael Nouri, die er hoogstpersoonlijk voor heeft gezorgd dat ik me anderhalve film heb zitten afvragen waarvan ik hem kende (als Neil Roberts in The OC maar dan een klad ouder), had beter toch zijn rol afgestaan aan Gene Simmons. Dan had de film nog iets van cult gehad. De rest van de cast, is zoals ik al eerder zei, compleet inwisselbaar. Niemand steekt er echt met kop en schouders bovenuit. Wat wel een pluspunt is was de lekkere muziek die doorheen heel de film is geweven. What A Feeling, She's A Maniac, I Love Rock 'N' Roll, ... Heerlijk.

Ik had hier eigenlijk veel meer van verwacht. Het verhaal heeft niet veel om handen maar dat stoort hier nu niet echt maar het zijn de lelijke danspassen en de cast die de film de nek om doen.

1.5*

Prima film met een geweldige soundtrack !

Dat het verhaal niet zo sterk is , is niet zo'n probleem. Jennifer Beals is prima om naar te kijken.

Er gaat ook van deze film een remake aan komen, benieuwd of ze dan weer zo'n sterke soundtrack gaan maken.

Filmstalker: Stalked: Alesha Dixon for Flashdance and Fame producer speaks - filmstalker.co.uk

Geen slechte film, maar heeft ook wat scherpe kantjes.

Vooraf weet je al dat het verhaal van Alex Owens geen 96 minuten kan vullen. Vandaar ook de vele nevenverhaaltjes van haar friends en omgeving, het één al wat interessanter dan het andere en het ene ook al wat korter dan het andere...

Dit alles dient voor het kinderdroom-moraal in deze film kracht te geven. Het acteerwerk is wel heel pover bij momenten, maar stoort gelukkig niet te veel. Wel vond ik het jammer dat het personage Alex Owens niet de sympathiek bij mij kan opwekken dat normaal de bedoeling zou zijn. Die onnodige opvliegers van haar zijn bij momenten wat te overdreven.

Doch is deze film een klassieker bij uitstek. Heel veel scènes komen je bekend voor omdat ze zoveel als geparodieerd zijn, de ene is al wat beroemder dan de andere. De film is eigenljk wel heel artistiek hoor. Mooie belichting en licht-effecten, de prachtige shots van de industiële omgeving en enkele knallende danscènes met dito 80's muziek. Wat de muziek betreft zijn het allemaal bekende tracks.

Waarschijnlijk bij herziening een iets hogere score, even laten bezinken nu.

Inderdaad, dat gebeurt in de Jennifer Lopez music video voor I'm Glad.

Hmm, nooit gedacht dat Jennifer Lopez ging blijven hangen. In ieder geval bedankt!

Leuk filmpje om een keer te kijken. De nummers in de film luisteren lekker weg, alleen het verhaal is toch behoorlijk zwak. Dat is jammer, aangezien ze er met de formule toch net dat beetje meer uit hadden kunnen halen.

Van het verhaal moet de film het niet hebben, wel van de leuke songs!

Prima dansfilm met een prachtige soundtrack. Het verhaal is niet zo geweldig sterk maar deze film is sowieso een klassieker door de geweldige dansscenes met de mooie Jennifer Beals. Dat maakt alles goed. 4,5 sterren

Leuke dansfilm met geweldige muziek uit mijn tijd.

Het einde is natuurlijk prachtig met die mooie dance-off. Helemaal leuk.

Aahh.... *zucht*... Jennifer Beals, pas 20 in de film. En al sexy tot en met. Dat maakt van Nouri (tegen de 40 in de film, nu 70) een ouwe geilaap. Net zoals ik nu. Maar goed, dat is waar Lynne vaker in grossiert. Aardige is dat deze 33 jaar ouwe film dateert uit het jaar dat Madonna haar eerste hitjes had en haar eerste LP uitbracht. De film doet dan minder gedateerd aan dan Madonna 'Holiday' horen zingen.

Een dansfilm die ik lang links liet liggen. Dit komt uit een tijd dat er een film werd gemaakt om een liedje te promoten zoals Top Gun. Niet ontoevallig van de zelfde producers. En goed is de choreografie in deze film niet bepaald.

Maar de film heeft wel meer te bieden. Het is niet zo de brave tienerdansfilm, maar kent een randje sex en geweld. De grote troef van de film (buiten Jennifer Beals natuurlijk) is de cinematografie. Mooi om te zien, helemaal 80's maar ook met mooie lichtinvallen en camerawerk. Werd terecht genomineerd voor een Oscar. Ook de muziek heeft wat dreigends. Doet denken aan de revival in de serie Stranger Things. Componist Giorgio Moroder bouwt z'n hit Flashdance stilaan op in de film. En ik moet toegeven dat dit lied veel beter klinkt dan bvb Take my breath away van hem.

De film is mooi te zien en vooral door de lage score een aangename verrassing. Het verhaal is dun en Jennifer Beals is ook niet de actrice waar je nog meer films van wil zien. Maar Flashdance ligt haar wel en vooral haar dansen in de Mawby's zijn goed gedaan. Weer eerder dankzij de cinematografie dan aan de choreografie. Het einde is wat teleurstellend met een flauwe dans. Maar 'what a feeling' zat er gelukkig nog wel in.

Beenwarmers, '80's synthesizers (Moroder) en twee hits: het lijkt alsof ze hier een film omheen gemaakt hebben want het verhaal stelt weinig voor, acteerwerk idem dito. Cinematografie is verzorgd. Een voldoende kan ik niet geven.

2,5*

PS: als je tijd wilt besparen zou ik gewoon de muziekclipjes van o.a. What a Feeling en Maniac op iets als YouTube bekijken en de film overslaan

Deze ook eens bekeken en de film moet het niet echt hebben van het verhaal, want dat is niet zo bijzonder. Gelukkig maakt de muziek veel goed, toch meer bekende muziek dan verwacht.

De cast was niet slecht en de danspassen zagen er wel goed uit.

Een leuke dansfilm, die het toch vooral van de muziek moet hebben.

Oei, dit was een erg zware bevalling. Als je een groot deel van de film zit te hopen dat het slecht afloopt voor de hoofdpersoon omdat het een irritant en onuitstaanbaar wicht is heb je het als filmmaker gewoon slecht gedaan. Hoopte dat ze tijdens die laatste auditie beide benen zou breken, maar helaas mocht het niet zo zijn. Snel weer vergeten dit.

De synthesizer muziek van Georgio Moroder klinkt lekker begin eighthees. Al is het sterke nummer van Joan Jett & the blackhearts. Film voor het eerst gezien en wat opvalt is dat Jennifer Beals nergens danst. Alleen wat rondspringt en met wat handig camerawerk dat aardig werd gecamoufleerd. De breakdance moves zijn er door een andere danser ingeplakt. Grappig dat de scène op straat met straatartiesten die breakdancen, vervolgens de moonwalk laten zien. Hier werd Michael Jackson begin 1984 beroemd mee. Geen idee of zijn inspiratie daar vandaan komt. Een iconische film had ik gehoopt, alleen waren de acteurs weinig overtuigend in de film. Als deze film het niet van het verhaal had moeten hebben, dan wel van de dansscenes. Dit is totaal niet uit de verf gekomen en hadden een betere danseres ? kunnen casten. Films als Fame, Footloose of Dirty Dancing hebben dit met de hoofdrolspelers veel beter uitgewerkt. De 6.1 op IMDB snap ik dan ook niet.

Regisseur Adrian Lyne begon als maker van videoclips en dat is te zien aan deze gladde productie, die veel wegheeft van een lang videoclip.

In dit verhaal draait het om Alex Owens (Jennifer Beals), die overdag werkt in een staalfabriek en 's avonds danst ze in een nachtclub. Vervolgens probeert ze als professioneel balletdanser aan de bak te komen en doet ze auditie.

Een minimaal en nogal voorspelbaar verhaal, maar wel met lekkere jaren tachtig muziek (tijdperk van de synthesizer) en lekker is zeker ook van toepassing op de mooie Jennifer Beals. Dansscènes die voor Jennifer Beals te lastig waren, werden uitgevoerd door een mannelijke danser. Die schoor voor die gelegenheid zijn benen en zette een pruik op. Het nummer "Flashdance What A Feeling" van Irene Cara won een Oscar. Indertijd werd deze Muziek / Drama film goed bezocht in de bioscoop, maar werd hij verguisd door veel critici.

Wel aardig voor een keertje, maar ik zou hem niet snel nog eens kijken.

In de nasleep van de discoperiode bleef dansen nog even populair als thema. Giorgio Moroder schreeft de liedjes, met als hoogtepunten het synthesizerthema en Irene Cara's What a Feeling. Jennifer Beals straalt jeugdige hoop uit als Alex, die haar talent als een kans ziet om aan een arbeidersbestaan te ontsnappen.

Er is een verrassende dansscène met stroboscoop. Fraai zijn bepaalde tegen het licht gefotografeerde beelden, bijvoorbeeld wanneer ze door Pittsburgh fietst. In de straten ziet ze enkele jongeren breakdansen. Sommige van die bewegingen zal ze overnemen voor haar eigen auditie, die als climax dient. De manier waarop ze haar maillot uittrekt van onder haar trui is erg elastisch en moeilijk te imiteren. Het verhaal is niet bijster origineel, maar je wordt meegevoerd van de ene swingende scène naar de andere, alsof het één lange videoclip is.

Zwak.

Tot nu toe de grootste tegenvaller vanuit de handen van Lyne. Opzicht kan ik dansfilms wel smaken, maar dan moeten ze wel een soort vonk hebben. Dit was gewoon zwak gebracht, Lyne leek het genre gewoon niet onder de controle te hebben.

Het lijkt wel alsof er heel erg geknipt is in een lange film. Vele scenes voegen niets toe, komen uit de lucht vallen of zijn er opeens. Het verhaal is daarmee zelf erg rommelig en vooral erg zwak. Beals speelt matig, kan de film niet redden met haar lieve lachje.

De romantiek was sowieso erg vreemd en vaak te slordig of te kort. De romantiek slaat vaak als een tang op een varken, ruzies hebben geen of een domme reden en worden in de volgende minuut al bijgelegd. Geen enkele scene heeft een opbouw, waardoor ze vaak compleet uit de lucht komen vallen en absoluut niets toevoegen. Als je zijplotjes erin zet, doe het dan goed.

Vele karakters zijn er ook opeens. Sommige worden niet eens geïntroduceerd, familiedrama's of andere problemen komen even aanzetten voor wat drama maar hebben geen impact en eindigen heel plots waardoor je redelijk vaak met vragen zit. En het aantal scenes dat niets toevoegen mogen er ook zijn, zowat de helft van de film bestaat uit onzin.

Het enige wat dan wel goed gelukt is, zijn de dansscènes zelf. Mooie belichting, interessante decors en soms leuke danspasjes. Dat gecombineerd met leuke 80's nummers (She's A Maniac!) is dat wel compleet. Jammer dat het verhaal daaromheen erg zwak is.

Kwam er ook niet heel goed doorheen, maar dankzij de interessante danspasjes toch nog wel een beetje leuk.

Leuke film, zeker geen hoogstandje maar ook zeker niet slecht.

De verre voorloper van Showgirls van Paul Verhoeven, erg leuk om te zien! Paul heeft het verhaal veer memorabeler en controversiëler gemaakt!

Zeer matige film over een danseres die nooit lessen heeft gevolgd, het wel wilt maar eigenlijk niet aandurft. Buiten de goede dansscènes en muziek is er eigenlijk weinig leuks aan. Eigenlijk heb je naar mijn mening de film al gezien als je de dansscènes hebt gezien, want de romance boeide me voor geen meter. Jennifer Beals speelt een zeer eigenwijze vrouw. Ze maakt keuzes die ik als man echt niet begrijp en draait continu 180 graden. Dan lacht ze, dan is ze kwaad. Welke man wilt zoiets in huis?

Wat ´n slechte recensies hier.

Wat is jullie leeftijd? Allen jonger dan 40 denk in.

Je moet deze film bekijken in de tijdsgeest van de eerste helft vd 80´s en geloof me...dat was een knaller van een film!

Imo beter fan Fame en Footloose en zelfs bij benadering beter dan dit dancing.

Mwah, was een puber in de jaren 80, maar afgezien van de titelsong en de Playboy reportage van haar body double was het toch niet veel deze film….

Michael Sembello.

Of wellicht Giorgio Moroder. Overduidelijk is hoe dan ook dat zonder die twee deze film allang volstrekt vergeten zou zijn, en wellicht ook terecht, want zoveel stelt het eerlijk gezegd niet voor. Een simpele romance tussen een meisje dat lasser is en haar baas die haar stalkt - en zich met haar leven bemoeit op een manier waar nu een demonstratie over georganiseerd zou worden geloof ik, maar toen werd dat nog getolereerd. Lang geleden alweer.

Naar verluidt was deze film er de oorzaak van dat in Hollywood het kwartje viel om de link van soundtrack en film actief te gebruiken om een film te promoten via het toen nog net nieuwe MTV en het fenomeen van de videoclip. Dat die boodschap overgekomen is is makkelijk te constateren als je terugdenkt aan die periode en wat er op MTV in de rotatie kwam.

Zoals ik al zei, de film wordt niet herinnerd om het plot of het mooie acteren - of zelfs maar dansen. De stijl die Jennifer Beals hier laat zien lijkt meer op een of andere vorm van aerobische zelfkwelling dan iets dat met kunstbeoefening te maken heeft. Gelukkig heeft ze wel twee fraaie scenes - de ene als de ex van vriendje Nouri langs komt, de andere als ze die truc met haar bh doet die elke vrouw snapt maar een man een brain freeze geeft. Toch een wat ondergewaardeerde actrice eigenlijk, en dat geldt ook wel voor Nouri.

Jammer ook dat de film zo abrupt tot het einde komt. Ook dat voelt wel wat als een gemiste kans.

Oh, nog een woordje over Irene Cara en haar titelsong. Toen een gevierd zangeres en actrice, bij het brede publiek misschien vooral bekend vanwege de film Fame (1980) en bijbehorende titelsong - en dat ze bedankte voor de serie om zich op de muziek te richten. Met wisselend succes, want enerzijds won ze een oscar met dit liedje, maar omdat ze het waagde aan te vechten dat ze de royalties er niet voor kreeg werd ze aan de kant gezet door de platenbazen. Moeilijk om mee te werken, zoiets. En terwijl ik dat even aan het nalezen was, viel me op dat ze ondertussen al niet meer onder ons is - hartklachten en een hoge bloeddruk, zoiets, en hoewel het niet voor de hand ligt dat dat na zoveel tijd een causaal verband heeft, het geeft toch te denken.

Een van de aller beste en magisch mooie en tijdloze dans films ooit gemaakt.

Met grote wereld hits van de onvergetelijke Laura Branigan met een van de soundtracks Gloria een van de aller beste disco zangeressen met Donna Summer uit de eighties.

En natuurlijk van Micheal Sembello de wereld beroemde song Maniac.

Met in de hoofdrol de prachtige Jennifer Beals die sterren van de hemel danst in deze film.

Waarin zij de droom heeft, het te gaan maken in de danswereld op hoog niveau.

Prachtige en zo sfeervolle feel good film.

Flashdance is bekender voor zijn muzieknummers dan voor zijn weinig indruk makende inhoud, maar bleek toch een voltreffer aan de kassa. Giorgio Moroder's betrokkenheid bij de soundtrack zit daar voor veel tussen. Voor Beals is er nooit meer een belangrijke rol gekomen. Ik vond haar nog best te doen eigenlijk in deze film. Een ambitieuze en eigenzinnige jonge vrouw die het zelf wil maken in het leven maar daar niet echt in slaagt voorlopig. Ze moet het doen met een job als lasser en een tweede job als danseres. Intussen valt haar baas verliefd op haar (en niet omgekeerd!). Tot niet meer dan een romantisch niemendalletje te herleiden dus, en naar muziek toe had ik meer verschillende nummers verwacht dan Maniac en What a Feeling. Maar de visuele stijl van Lyne definieerde wel mede de popcultuur van toen en de invloed van die film is daarom niet te onderschatten; de dansscène met die stroboscoop vond ik wel erg mooi.

Heb deze spotgoedkoop opgepikt op 4k in de sale. En dat was een goede keuze. De film mag qua verhaal dan niks voorstellen, het ziet er allemaal heerlijk uit. Lyne zit op visueel vlak dicht tegen Tony Scott aan. En dan is er nog de soundtrack van Moroder, waarmee de film een heerlijke 80’s vibe krijgt.

Lekker!

4*