Meningen
Hier kun je zien welke berichten blurp194 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Pacific Rim (2013)
Today, we cancel the Apocalypse!
Wat een heerlijke blockbuster is deze film. Natuurlijk moet je daar - net als bij alle blockbusters in dit genre - wel je verstand bij op nul zetten. Hoewel er toch in deze film wel wat aardige details zitten - de 'analoge' Jaeger, de oorsprong van de Kaiju, de brainlink tussen de piloten en de trauma's die daardoor meekomen, de orgaanhandel. Precies genoeg om het verhaal wat extra mogelijkheden tot diepte te geven, zonder dat dat nou echt afleidt van het spektakel. Want daar gaat het natuurlijk vooral om.
Waarbij een heerlijk fout patriottistisch sausje over het hele gebeuren heen ligt. Niet Amerikaans, want in het verhaal spelen landen nauwelijks een rol, maar wel met behoorlijk Westers-Amerikaanse normen en waarden. Doet me meer dan een beetje denken aan Starship Troopers (1997) in dat opzicht - hoewel die film zijn kracht veel meer in de symboliek heeft dan in de beelden, en dat hier toch echt wel andersom is. Maar wellicht was dat anders geweest als Paul Verhoeven indertijd over de techniek van vandaag had kunnen beschikken.
Toch is dit niet zomaar een leeghoofdige special effects film. Daarvoor is het subplotje met de doktoren te leuk uitgewerkt. En Ron Perlman als de foute orgaanhandelaar is ook erg leuk. Maar het mooiste is wel om Sydney en vooral Hong Kong als achtergrond van het visuele spektakel te zien. Want daar gaat het toch vooral om.
Pacte des Loups, Le (2001)
Alternatieve titel: Brotherhood of the Wolf
Sprookje vermengd met conspiracy theory.
En best mooi gedaan, hoewel de actiescenes met het monster wat tegenvielen eigenlijk - de vormgeving geeft me niet echt de rillingen, en de bewegingen van het beest komen ook wat houterig over. De mensen bewegen aan de andere kant wel behoorlijk goed, en er zijn een paar leuke rollen waarbij Dacascos als de indiaan me eigenlijk het beste lag.
In het verhaal vallen er wel een paar kleine steekjes, de openingsscene bijvoorbeeld - het beest komt daar niet bij in beeld, maar de bewegingen van zijn slachtoffer zijn wat aan de ongeloofwaardige kant. Daar staat dan weer tegenover dat er af en toe erg mooie plaatjes van de natuur te zien zijn, en de locatie van de ruine in het bos is ook erg mooi.
Paddington (2014)
Geniaal.
Paddington is een geniale beer. Dat komt deels wel uit de boeken natuurlijk, maar de manier waarop deze film ervan gemaakt is doet recht aan de beer uit het boek en geeft hem ook nog eens een derde dimensie, met zijn aandoenlijk knuffelbare snuit. Maar dat is pas het begin - want de hele film zit wel erg goed in elkaar, van de stemmen tot de super mooie beren - let bijvoorbeeld eens op de mimiek die er in de gezichten zit. Zeker als er iets met marmelade aan zit te komen.
De gewone acteurs zijn ook een genot om te zien spelen. Sally Hawkins als Mary Brown is daar wel het beste voorbeeld van, maar zelfs Kidman met haar botoxface komt redelijk weg - ik kan haar eigenlijk niet meer zien, maar in deze film werkt het nog aardig.
Maar het sterkste punt is toch wel het verhaal en de enorme rijkdom aan grappige details die daar in verwerkt zit - zowel in beeld, geluid als vertelling, en het sluit allemaal mooi op elkaar aan. Dat is wel erg knap gedaan. Terecht dat er een tweede deel gemaakt is, en je zou haast hopen op nog meer delen.
Paddington 2 (2017)
Meestal is een tweede deel wat teleurstellend, maar er zijn toch ook altijd wel uitzonderingen op die regel. En dit is er dan een, want waar Paddington al een geniaal leuke en mooie film was, is deze toch eigenlijk nog wat beter. Wellicht wat meer budget voor de beelden, en ook Hugh Grant in plaats van Kidman als de bad guy, en die rol speelt hij alsof hij daar voor gemaakt is - en dat de rol voor hem geschreven is, daar kan haast geen twijfel over bestaan. Net als in het eerste deel is dat toch wel het geniale van deze film, de manier waarop alles precies in- en bij elkaar past, alle details kloppen om er een geweldige film van te maken. En dat is prima gelukt.
Beide films vind ik ook nog eens heerlijk om af en toe nog eens terug te zien - het blijft grappig. Nou alleen hopen dat er nog een stuk of wat vervolgen aankomen.
Page Eight (2011)
Leuk en slim verhaal, en heel geloofwaardig ook nog eens. Tot het laatste moment spannend, het lijkt alsof de film veel korter duurt dan de bijna 100 minuten op de klok. Prachtig gespeeld door Nighy en Weisz. Vooral Nighy is echt heel goed gecast, zijn ietwat sullige slungelachtige uitstraling past echt perfect op de wat professorachtige bureauspion die hij hier speelt.
Alice Krige valt me ook op, we kennen haar natuurlijk al van heel lang geleden uit Barfly (1987) waar ze een klein rolletje had als erg mooie meid. Of van wat later als Borg Queen. Hier heeft ze ook een klein rolletje, maar waar ik heen wou is dat ze echt mooi oud geworden is. Leuk mens.
Pain Hustlers (2023)
Het concept is gekend en bepaald al eens beter verteld dan in deze wat gemakzuchtige productie - vooral lelijke beelden, en door de acteurs en regie nogal afgeraffeld. Het mocht niet te veel kosten, zo voelt het aan alles. Zo’n beetje het enige lichtpunt wat ik er in zien kan is dat Blunt er toch weer erg fris en fruitig bij loopt. Jammer dat het niet in een wat leukere film is.
Paint Your Wagon (1969)
Eigenlijk gewoon de beste film ooit. Nouja, in het western-genre dan.
Om een western musical te maken getuigt al van veel lef, maar om daar vervolgens Eastwood en Marvin in te laten zingen is gewoon geniaal. Net als het verhaal, dat precies de rode draad van dat stuk van de geschiedenis van de VS volgt, zowel direct als met een tandje afstand. Super mooi gespeeld door Eastwood en Marvin met hun hoofdrollen, verder geniale bijrollen bijvoorbeeld van Alan Dexter als de priester - die ook nog eens het mooiste liedje mag zingen, 'The Gospel of No-Name City' dat me te pas en te onpas in mijn hoofd schiet. Wellicht ook de mooiste rol van Jean Seberg, al wordt er relatief weinig beroep op haar acteertalent gedaan.
De titel komt vanzelf uit de tekst van een van de liedjes:
Gotta dream boy
Gotta song
Paint your wagon
And come along
Where am I goin'?
I don't know
Where am I headin'?
I ain't certain
All I know
Is I am on my way
Painted Bird, The (2019)
Alternatieve titel: Nabarvené Ptáce
Wanneer weet ik niet precies meer, ergens tussen begin middelbare school en einde heb ik het boek gelezen. Wellicht toen nog wat te jong om alle details er in volle sterkte uit te halen, maar er stond me nog een heleboel van bij. Niet precies dat ik zou zeggen dat de film een 'feest van herkenning' is daarmee, maar de beelden geven wellicht wel wat extra diepte aan wat het boek beschrijft.
De discussie of het narratief wel of niet autobiografisch zou zijn, en of Kosinski misschien plagiaat gepleegd zou hebben leeft nog steeds getuige de berichten hier voor mij. Ik laat dat maar liever in het midden, het is makkelijk om met een vingertje te wijzen naar iemand die zich niet meer verdedigen kan - en dat indertijd ook niet echt kon of wilde. Wellicht moeten we ons eerder afvragen welk doel het dient om daar vragen over te stellen - tenslotte, dat de verhalen op zich authentiek en waarachtig zijn staat wel boven twijfel, en maakt het dan heel veel uit of het precies in die volgorde met Kosinski zelf in de rol van de hoofdpersoon gebeurd is. Voor mij niet echt.
Dat brengt me overigens op mijn grootste kritiekpunt voor de film, als dat het goede woord is. Sowieso is het natuurlijk om te beginnen een voorbeeld van een boek dat als 'onverfilmbaar' beschouwd werd - en voor wat dat waard is, wellicht met recht. Waar dat voor mij vooral uitkomt is hoe de vertelling alle ellende als een enorme brij op te lepelen, zonder dat daar iets van een timing of spanningsboog in zit - hoe ongepast dat woord wellicht ook is in de context. Misschien dat Marhoul daar zijn vingers niet aan branden wilde - maar evengoed, het mist in de film, zoals @alugana ook al opmerkt.
Op de acteurs is geloof ik maar weinig aan te merken - ik heb niet echt een moment gehad dat ik vond dat iemand een steek liet vallen. Tot en met Kotlar aan toe, die met zijn gezicht geen enkele emotie uitdrukt zowat de hele film lang. Met de beelden ben ik wat minder overtuigd - te vaak dat de camera net braafjes iets over de rand laat vallen, maar waarom. Als je toch al zowat alle categorieen donker oranje of rood scoort, waarom dan niet doorpakken.
Evenmin ben ik overtuigd van de keuze voor zwartwit - in dit geval schept dat een afstand, en het was wellicht veel harder en indrukwekkender geweest als die afstand juist verkleind zou zijn. Want het is niet ver van ons af, het zit in ons allemaal, en precies dezelfde ellende gebeurt dagelijks over de hele wereld nog steeds. Misschien op een net andere manier, en met een andere Jerzy Kosinski, maar dat maakt het niet minder erg. Dat is voor mij de boodschap van het boek, en die had de film sterker kunnen brengen.
Painted Veil, The (2006)
Lift not the painted veil which those who live call Life
Een klassiek drama. En daar dan een klassieke film van.
En dat is dan niet echt positief bedoeld, want hoewel het allemaal wel soliede vakwerk is en zo, is het ook wel een film geworden die van begin tot eind weinig te verrassen heeft, en veel te braaf tussen de lijntjes blijft. Nouja, in tegenstelling tot de voorgangers is er ‘iets’ van de ziektebeelden te zien. Verwacht daar dan niet zoiets van als de spoelkamer in Born on the 4th of July, daar is het toch allemaal veel te Victoriaans voor.
De beelden zijn best mooi, maar ook ietwat cliché, vooral met de mistige shots van de wat al te cliché Chinese landschapjes. Met een parapluutje op geroeid worden op de rivier, zoals de poster al aangeeft, al vond ik de ietwat steampunk watermolen dan wel weer erg leuk, en de stenen brug ook natuurlijk.
In de bezetting zijn vrijwel alle mannelijke rollen onaangenaam en onsympathiek - deels a priori door de acteur zelf, zoals Norton, deels ook door de rol die er te spelen valt, zoals Schreiber. Dan heeft Watts het een stuk makkelijker, die wint langzamerhand toch de sympathie. Al is het op punten. En dan moet ik tot mijn enorme schaamte bekennen dat ik niet eens doorhad wie de moeder-overste speelt. Ai.
Met dat alles is het zeker geen slechte film, moet ik dan wel even benadrukken. Alleen ook lang niet zo goed als ik eigenlijk een beetje verwacht had. Daarmee toch nogal teleurgesteld. Ik heb zomaar zo’n gevoel dat het boek echt een heel stuk beter is.
Pale Rider (1985)
Simpel van verhaal maar zo meeslepend uitgewerkt dat dat nauwelijks opvalt. Het bij een western horende vlijmscherpe onderscheid tussen goed en kwaad komt er mooi uit - met net dat kleine randje twijfel om het contrast diepte te geven.
Mooi in beeld, met ook daar het contrast van het ongerepte landschap tegenover de verwoesting van de hydraulische mijnbouw - en niet per ongeluk. Maar ook de stemmige beelden van de grimmig uit zijn ogen kijkende Clint komen er goed uit.
Leuk en mooi vakwerk. Ook al is het verhaal wat aan de te simpele kant om nog echt indruk te maken.
Palm Springs (2020)
Fijn luchtig niemendalletje met mooi fris kleurige beelden. En leuke rollen van Samberg, Milioti en J.K. Simmons.
Aan de andere kant rekt mijn suspension of disbelief maar nauwelijks ver genoeg voor dit soort concept, al zijn er in het genre veel ergere voorbeelden te vinden. Het helpt wel een heleboel dat de film duidelijk geen serieuze insteek neemt, en er genoeg te lachen valt. En buiten dat, met de fris kleurige beelden waar ik al mee begon is het ook best prettig kijken.
Palm Swings (2017)
Tia Carrere, dat was de reden dat ik deze film ietwat tegen beter weten in toch maar een kans gaf. Nou, ze is wel zeker een halve minuut in beeld, dus dat was echt de moeite.
Behalve dat, het verhaal is te bekend, met teveel cliches. Maar de kleuren zijn fris en zomers, en er lopen hele bosjes schaarsgeklede dames door het beeld. En ondanks dat dat dan Tia Carrere niet is, Sugar Lyn Beard - wat een naam overigens - mag er ook best zijn. Verder (ahem) heeft het allemaal niets om het lijf. Maar daar moet je zoiets als dit ook niet voor kijken.
Palm Trees and Power Lines (2022)
Voor iedereen die zich afvraagt hoe het nou toch zo mis kan gaat met het leven van een jonge meid. Makkelijker dan je denkt, en dat was al duidelijk als je de cijfers ooit eens gezien hebt. Je zou dan kunnen denken dat het beter zou zijn als niet iedereen zomaar kinderen zou mogen krijgen, dat daar een soort bewijs of test voor zou moeten zijn. Maar ja, waar zou je dan nog films over moeten maken. En buiten dat, de fascinatie van jonge meiden met foute oudere mannen, dat is al sinds de Griekse toneelspelen gekend.
De film dan, die is ontegenzeglijk mooi en integer gemaakt, maar aan de andere kant ook wel behoorlijk langzaam en eigenlijk ook wel wat saai. Knap spel van Lily McInerny, en wellicht ook van Jonathan Tucker. Of misschien is hij wel gewoon zichzelf, wie zal het zeggen. Nee, dat is niet beslist een compliment.
Palo Alto (2013)
Sfeer over substance.
Passend bij het onderwerp wellicht, de uitzichtloosheid van de pubers in de middle class lijkt me een mooie omschrijving. Gia Coppola heeft de regie strak in handen, maar gebruikt ook wel wat veel dezelfde trucs als haar tante, en een paar van de beelden voelen wat amateuristisch en experimenteel aan - de weerspiegeling in het zwembad schoot me bijvoorbeeld verkeerd.
Jack Kilmer (ook al familie) en Emma Roberts hebben de interessantste verhaallijnen te vertellen. Verder overheerst de uitzichtloosheid me wat teveel, overheerst een soort depressieve sfeer die je zou doen wensen de kinders een schop onder hun kont te kunnen geven. Figuurlijk, vanzelfsprekend.
Pamela: A Love Story (2023)
Alternatieve titel: Pamela, a Love Story
Leuk om Pamela haar levensverhaal te zien en horen vertellen - en wat mooi is ze nog steeds. Wel duurt het allemaal net een tikkie te lang, en is het eigenlijk alleen Pamela zelf die aan het woord is. Na een tijdje wordt dat toch een beetje storend, vooral in combinatie met de speelduur en een gebrek aan inhoud over de periode na 2000 of zo.
Pan (2015)
Overdaad.
De cgi ziet er misschien best prima uit, maar neemt zo de overhand dat de film erdoor overweldigd wordt. Cinematografie, spel, verhaal - alles verdwijnt onder een loodzware deken cgi zonder rustpunt of pauze. En dat wordt na een halfuurtje of zo toch echt onbedaarlijk saai. Zelfs het opduiken van Rooney Mara, toch normaal genoeg om m'n aandacht goed vast te houden, kan het zaakje niet meer redden. Ook met de muziek zit het mis, op zich vond ik de Nirvana-truc nog wel grappig maar in de rest van de film zit het echt mis - teveel bombastisch nageaap van de Pirates of the Caribbean, tenminste dat riedeltje meende ik net te vaak bijna te horen.
En ja, er zitten best leuke dingen in, het gedoe op de trampoline vond ik best mooi. Maar dat maakt de film niet.
Pandemic (2016)
Alternatieve titel: Viral
Ik vond het best een redelijk filmpje, hier en daar lekker lomp en met een voor zover ik zie redelijk originele benadering van het zombie epidemie genre. De first person stijl is wel wat irritant af en toe, dat zeker wel, maar ondanks of heel misschien ook dankzij dat vond ik het toch ook best redelijk spannend worden. Wel ietwat rekening houdend met het lage budget, want een bijzondere of goede film is het zeker ook weer niet. Het einde is dan wel weer goed gevonden.
Pandorum (2009)
Allemaal net niet.
De setting van een ruimteschip onderweg naar een onbekende bestemming is op zich nog wel ok, maar de beklemmende sfeer die daarin geprobeerd wordt op te roepen is maar een slap aftreksel van Event Horizon (1997). Die film heeft dan ook nog eens heel veel mooiere beelden - en originelere artwork. Wat er met het titelgegeven aan de hand is wordt maar heel matigjes uitgewerkt - toch een beetje jammer. Klopt ook niet echt met het einde, lijkt me - als de rol van de lieutenant dan inderdaad deze was, hij dus inderdaad de hele reis lang wakker geweest is, waarom zijn ze dan toch op Tanis gearriveerd. En waar komen de monsters vandaan, als ze dan al echt zijn.. Mis ik even.
Dus daarmee eigenlijk niet zo heel best. Tel dat nog op bij wat matig geacteer tussen het rondrennen door... Kijkvoer, meer kan ik er niet van maken.
Paparazzi (1998)
Een lichtvoetige klucht over paparazzi - maar ook wel een beetje ongevoelig en lomp, te kort na het fatale ongeluk met Diana. Je moet maar het lef hebben als maker, of bot genoeg zijn - en dat laatste past dan wel weer prima bij de paparazzis zelf.
De film zelf is bij vlagen wel grappig, al moet je er misschien voor in de stemming zijn. Lindon en Timsit werken wel redelijk goed als komisch duo, al blijft Timsit wat te lang in zijn hulpjesrol hangen. En Frot zie ik toch veel liever als grande dame dan als nagelstudionufje, dat past op de een of andere manier gewoon niet zo goed.
Verder indertijd misschien nog wat extra door de tamelijk belangeloze aanwezigheid van talloze Bekende Fransen - maar ruim twintig jaar later is een belangrijk deel daarvan allang weer vergeten, uitgerangeerd of gewoon de pijp uit. Sic transit gloria mundi.
Paper Towns (2015)
A paper town for a paper girl.
Ietwat gelokt door de naam van Delevigne op de poster. Maar de film maakt de belofte niet echt waar, ze is maar vrij weinig in beeld en ik was ook niet zo kapot van hoe ze speelt eerlijk gezegd - en voor haar smoeltje kan je beter de foto's van David Yarrow opzoeken. Of als het een film moet zijn, Valerian and the City of a Thousand Planets (2017).
De titel klopt dan wel ergens weer, en al helemaal als je 'm matcht aan het citaat waar ik mee begon. Maar om net als onze hoofdpersoon Nat Wolff zo'n honderd minuten te nemen om tot die conclusie te komen is wellicht gewoon teveel gevraagd.
Paradise Highway (2022)
Flauwe boel, maar toch eng. Maar op een andere manier dan je denkt.
Het is niet eens zozeer dat Binoche niet overtuigt als hell-for-leather vrachtwagenchauffeur, het is dat de cameraman en de regisseur het niet snappen. Gefascineerd door de lederen voorhang van de slaapcabine, maar op de versnellingspook weten ze geen behoorlijke angle te vinden. En dan gaat vervolgens de halve politiemacht op zoek naar een blauwe trekker. Kennelijk nog nooit van orange and teal gehoord.
Maar het verhaal is nog veel erger - in alle dimensies. Het ontbreekt er nog maar net aan dat de ontknoping in een kelder onder een pizza hut plaatsvindt. De sponsoring door extreem foute Republikeinen en nog kwalijker druipt er aan alle kanten vanaf, geen moeite is kennelijk teveel om dit narratief maar ergens in het achterhoofd van het volk vast te houden - absurd, gezien dat alle bad guys overduidelijk eerder republikeins dan democraat zijn. Maarja, zulke eenvoudige hillbillysymboliek als de eenzame trucker is kennelijk toch te aantrekkelijk. Parallellen te over met zulke trash als Fleisch (Film, 1979) of zelfs Coma (Film, 1978). Ja, dertig jaar geleden was orgaanhandel in de mode bij de foute agitprop kameraden, nu is dat de handel in kleine meisjes. Verder is alles hetzelfde.
De grote vraag blijft vanaf het begin hoe Binoche en Freeman zich, net als de minder bekende cast, hebben laten strikken voor dit stukje prut - en wel wetende dat er een politieke lading aan dit onderwerp zit. Het geld moet wel heel erg op geweest zijn. Triest hoor, dat je op zo'n punt in je carriere komt en dan dit soort keuzes maakt. Je kan ook nee zeggen.
Paradise Hills (2019)
Op afstand een van de meest verwrongen films die ik in de afgelopen jaren gezien heb.
De film speelt met allerhande symboliek van dominantie en submissie, maar zonder daar ook maar enig begrip bij te suggereren of houvast te geven aan hoe dominantie en submissie in de maatschappij van alledag een rol spelen. Een soort Roodkapje voor volwassenen, maar dan zo dat het deel voor de volwassenen er voor het gemak uit weggelaten is - niet begrepen werd door de makers, ongeschikt werd bevonden door de leeftijdskeuring. Alsof je weer vijf bent en de sprookjes van Grimm leest.
Nogal, ehh, onbevredigend daarmee. Het voelt aan alsof de film is gemaakt en bedacht door een of andere alien van een heel verre planeet, die daadwerkelijk niets begrepen heeft van de pornoboekjes die hij ergens op de vuilstort gevonden heeft. Dan liever die klassieker van eerder vanavond in mijn thuisbioscoop - The Company of Wolves (1984), met alle beperkingen van die film. Of die ene film waarin het wel een beetje klopt, Red Riding Hood (2011).
Paranoia (2013)
Gemakzuchtig, veilig, weinig verrassend en bijna saai filmpje. Beetje ongeloofwaardig hier en daar. Hemsworth weet zich redelijk staande te houden tegenover een stel acteurs als Oldman en Ford - die overigens eigenlijk maar weinig laten zien. Amber Heard heeft maar een vrij klein bijrolletje, jammer - ook zij kan de film niet naar een hoger plan krijgen. Iets meer ruimte voor haar rol, een wat minder naief-dommig-blondje had al een hoop geholpen om de film wat interessanter te maken.
Leuk bijrolletje van Richard Dreyfuss nog.
Pardonnez-Moi (2006)
Un portrait de famille au vitriol
Dat staat op de poster, en dat is ook wel een juiste samenvatting. Halverwege de film begon me al te bekruipen dat dit wat lijkt op het Franse antwoord op Festen. Aan de poster te zien heeft iemand anders diezelfde gedachte ook al gehad. De vergelijking met A Nos Amours zie ik dan weer niet - da's heel een andere film, de parallel zit hem meer in het familiale aspect dan iets anders. La Petite Lili zou misschien een betere vergelijking zijn.
Het aardige van het film-in-film concept en het heel naturelle, rechtuite, rechtstreekse acteren is dat het geheel niet echt overkomt als een film. Daardoor raakt het meer - als je tenminste in het verhaal zit, anders wordt het onsamenhangend. Maïwenn is natuurlijk de ster, de andere acteurs hangen daar maar een beetje bij - en ook door het concept, komt het nauwelijks over als acteren wat ze doen. Vooral daardoor is de film wel interessant om te zien.
Wel lastig om een cijfer voor te kiezen - ik aarzel wat tussen 3.5, wat voor mij betekent een goeie film, maar geen meesterwerk - of een 4.5, en dat is wel beslist iets wat bij een meesterwerk hoort. Ga ik nog eens over denken, voorlopig de 3.5 maar.
Paris 1919: Un Traité pour la Paix (2009)
Alternatieve titel: Paris 1919
Aardige documentaire, mooi gemaakt met goed nagespeelde scenes en mooi gerestaureerd origineel materiaal. Maar wel een beetje langdradig - het zijn nu twee afleveringen, het had zonder moeite ook wel in een gepast. En het verhaal belicht voornamelijk de politieke onderhandelingen en de rol van de voorname politici daarin, daardoor blijft veel van de hele situatie toch wat onduidelijk.
Paris à Tout Prix (2013)
Een voorspelbaar verhaal dat netjes het platgetreden pad volgt.
Maar daar is eigenlijk ook niks mis mee, als het zo vrolijk en grappig verpakt wordt, en daarbij de gulle lach van Reem Kherici zo vaak te zien is. En hoe voor de hand liggend de flauwe grappen van haar broer ook zijn, ze worden goed getimed en werken wel. En hoewel er wel een klein beetje een moralistische saus over het geheel ligt, is het de feelgood die veruit overheerst, en de paar knipogen naar traditie en afkomst zijn erg lichtvoetig.
Mooi gefilmd - mooie frisse beelden, en de beelden van het woeste landschap en de steden in Marokko zijn erg mooi. En ook de beelden in Parijs met nogal wat mooie dames verpakt in overdreven mode zijn de moeite wel waard. Maar de mooiste van allemaal is wel Reem Kherici zelf in haar Marokkaanse vermomming. Daar kan geen modeshow tegenop.
Paris-Manhattan (2012)
Ik heb helemaal niks met Woody Allen. Zijn films vind ik vaak erg overgewaardeerd.
De verering die Alice voor hem voelt is dus nogal onbegrijpelijk. Maar de film zelf is dat op wel meer vlakken, en niet alleen door de wat ongeloofwaardige casting van Alice Taglioni als vlotte en goedgebekte zakenvrouw die dan ook nog eens muurbloempje is. Het verhaal springt nogal van de hak op de tak, er lijken af en toe stukken uit gesneden te zijn. Niet dat dat erg is, de clou komt evengoed wel door. En als je het tot het einde volhoudt is daar in ieder geval Alice Taglioni in een rode jurk te zien. Da's wel de moeite.
Partir (2009)
Alternatieve titel: Leaving
Een naar verhaal maakt niet altijd een goede film.
Mooie beelden, mooi geacteerd, maar aan het verhaal is weinig positiefs te herkennen. Niet alleen hebben we het allemaal al vaker gezien, maar ook de teneur die het zet stroomt over van het negatieve. Weinig aantrekkelijk om daar dan eens anderhalf uur voor te gaan zitten. Dat zou je misschien dan nog kunnen doen voor het acteren van KST of Yvan Attal, maar heel indrukwekkend kan ik dat eigenlijk ook niet vinden.
Er zijn betere films.
Party, The (2017)
Mooi zwartwit en mooi geacteerd. Maar wellicht niet iets om in een film te doen, het is teveel een toneelstuk en het idee bekroop me dat juist deze film misschien een voorbeeld is dat je die twee vormen niet moet mengen.
Evengoed wel de moeite voor mij, maar dat is wellicht omdat ik alle acteurs/trices graag mag zien - misschien met uitzondering van Murphy, die me naar mijn smaak iets te vaak langskomt en daardoor aan geloofwaardigheid inboet. Dit is ook zeker niet zijn sterkste rol. KST daarentegen herpakt zich na de laatste zoveel mindere rollen, en Clarkson kan geloof ik gewoon niet stuk. Net als Spall.
Passage, The (1979)
Onevenwichtig.
Mason en Quinn zijn echt niet goed in deze film - miscast, zitten niet in hun rol, onovertuigend - gewoon alles is mis. Maar McDowell is dan weer perfect op zijn plaats, hij weet met zijn ietwat aan waanzin grenzende uitstraling precies de nietsontziende SS-er te treffen.
Het verhaal is ook maar matig. De eerste driekwart zijn al niet zo sterk, maar het einde is bespottelijk slecht - het gedoe op de brug slaat al nergens op, maar dan de droombeelden nog. Als een tang op een varken, zeiden we in die tijd over zoiets.
Maar voor de goede opletter is er dan wel weer een jonge Christopher Lee te zien - nouja jong, 57 was hij daar al. Toch leuk.