Meningen
Hier kun je zien welke berichten blurp194 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
F Word, The (2013)
Alternatieve titel: What If
Ik vond het een wat tegenvallende film. Weinig romantiek - tenminste, ik kon de chemie tussen Radcliffe en Kazan niet terugvinden. En weinig komedie, de enige scene die me een flauwe glimlach opwekte was die op het strand. Het vriendje van Kazan is te ongeloofwaardig, zo'n overduidelijk niet kloppend stel heb ik niet vaak in een film gezien.
F**k-It List, The (2020)
Alternatieve titel: The F* It List
Het antwoord van de generatie-Z aan Ferris Bueller. Of hoe je ze ook noemen wilt, het onduidelijke zooitje ongeregeld dat na de millennials komt, de jeugd die nu net van de middelbare school komt. En dan moet ik toch meteen zeggen dat ze een stuk serieuzer in hun vel zitten, beter weten waar het over gaat, en minder met zichzelf en hun ouders in de knoop zitten - ja, het is nog steeds moeilijk en het is nog steeds een serieus probleem, maar wel een waar je zelf uitkomt in plaats van een leger psychiaters en een emmer pillen. Fuck it is dan heel beleefd, ik had zomaar een ander persoonlijk voornaamwoord gekozen.
Levert het een goede film op? Nou nee, dat nou ook weer niet. Maar de toekomst gloort, want er zit echt een opgaande lijn in. Brown is echt beter bij zijn hoofd dan Broderick was, zijn vrienden zijn beter bij de tijd en minder duidelijk getroubleerd, en zijn droomvriendinnetje Madison Iseman is misschien wel een basket case, maar wel veel leuker dan de volstrekt dooie vis zonder eigen mening die Mia Sara indertijd speelde.
Jammer dat de hele benadering van social media alweer zo gedateerd lijkt. Maar toch is het vooral een feelgood ding, en zo kom ik ook uit de film - als de maatschappij zulke dingen kan voortbrengen, dan komt het wel goed, zo’n beetje.
F*ck de Liefde (2019)
Alternatieve titel: Fuck de Liefde
De beelden zijn leuk zonnig, en dat is best leuk op een druilerige koude dag. Maar daar is het ook mee gezegd, want voor de rest is het allemaal prut. De film loopt over van de antipathieke - kuch - Bekende Nederlanders die zo onaangenaam mogelijk overkomen - en dat komt dan ook nog eens echt niet over alsof dat geacteerd is. Erg bedenkelijk allemaal. En dan de humor nog - vanzelf ook daar weer het allerlaagste poep- en plas-niveau.
Ik dacht eerst nog een puntje voor Bo Maerten te geven, met haar relatief wat prettig overkomende rol en wat frisser smoeltje. Maar zo halverwege het verhaal verspeelt ook zij elke sympathie.
Få Meg På for Faen (2011)
Alternatieve titel: Turn Me On, Dammit!
Fijn klein filmpje, met een grappig ontwapenend directe manier van vertellen - direct, zoals dit soort dingen met echte mensen gebeurt, hoe idioot dat ook lijkt. En juist daarom zo herkenbaar en vertederend - hoewel de krant elke dag volstaat met gekkere dingen, wordt het verhaal misschien een beetje breed uitgemeten - maar toch, wie dit soort onzekerheden als puber niet meegemaakt heeft, mag zich melden. En hebben volwassenen eigenlijk wel minder problemen met relaties, hoe hun vrienden, kennissen, en de rest van de wereld met ze omgaat? Ik ben bang van niet.
Helene Bergsholm - het meisje met het lief aanlokkelijke snoetje, zoals Jesper al zegt - draagt de film - behalve lief aanlokkelijk stralen er ook allerlei emoties van haar snoetje af. Mooi gespeeld, ik hoop dat we haar in veel meer films gaan zien.
Fabrique des Sentiments, La (2008)
Alternatieve titel: The Feelings Factory
Mooi gespeeld, goed in beeld gebracht. Maar waar gaat het nou eigenlijk over? In de onderlaag toch vooral over een wat narrige, nihilistische visie op emoties en liefde - maar die visie wordt dan eigenlijk ook alleen maar aangeroerd, en niet uitgewerkt. Blijft een beetje half.
Face of an Angel, The (2014)
Ben er nog niet helemaal uit.
De reviewers van The Guardian hebben het in ieder geval niet echt door, ze prikken in de oppervlakte zonder de diepere laag van de film te zien. En daar zie ik nou net wel een aantal erg interessante dingen in, de haast autobiografische bedoening rond Brühl die worstelt om een behoorlijk script te maken van een nogal onduidelijk en rommelig verlopend onderzoek en bijbehorende rechtszaak, en daaronderliggend de vragen of het daar wel om gaat, wat de rol van de film en de media daarin zijn, en of het geheel in de vorm van Dante's Inferno te gieten valt. Desnoods met hulp van wat geestverruimende middelen, om autobiografisch zelf alvast dat inferno te betreden. Het zou een stuk sterker geweest zijn als het einde wat beter in een van de motieven gepast had, wat minder twijfelig naar een soort van vlak open einde had gegaan. Maar misschien is daar iets in te vinden wat ik nu over het hoofd zie, vandaar dat ik er nog niet helemaal uit ben.
Boven alle twijfel verheven - en ook daarin verschil ik echt van mening met The Guardian - is de cast perfect, en ook erg goed bezig. Brühl en Beckinsale als bekende namen, maar daarnaast viel Valerio Mastandrea als Edoardo me op - en Cara Delevingne natuurlijk. Wellicht het enige onderwerp waarover ik het met The Guardian eens ben.
Daarnaast ook nog eens ernstig mooie beelden van de stad en de duistere bedoeningen van de personages daarin. Ook zonder de hallucinatoire beelden een soort tocht door de onderwereld, al had dat wat sterker aangezet gekund.
Winterbottom levert daarmee toch weer een mooi stukje film af. Waar veel critici het kennelijk wat moeilijk mee hebben is dat het niet echt over het verhaal van Knox en Kercher gaat. En misschien terecht, want het is met die abstracties en de hier en daar subtiele maar ook wel essentiele veranderingen in het verhaal wel wat vreemd dat de film aan Kercher opgedragen is - en dat het einde zo sterk in dat teken staat.
Voer voor een uitleggerig youtube-filmpje, lijkt me. En anders over een weekje of wat zelf maar eens herzien en m'n mening over bijstellen.
Face of Love, The (2013)
Een moeizaam drama.
Ed Harris en Annette Bening zijn prima op dreef en spatten haast van het scherm af op hun oude dag, Robin Williams hangt er in vergelijking maar een beetje suf bij in een klein bijrolletje. Maar het verhaal wordt wat makkelijk afgeraffeld, vooral het einde slaat een paar grote stukken over. Voelt een beetje onaf daardoor. Toch wel een aardige film, de moeilijke materie - hoe onwaarschijnlijk ook, het komt natuurlijk voor - wordt integer neergezet. Wat me wel wat onwaarschijnlijk overkomt is dat Tom pas zo laat in de gaten heeft hoe de vork in de steel zit. Maarja, het zal je zelf overkomen.
Faces in the Crowd (2011)
Ik vond het plot nogal gejat van Blink. Maar in die film was het toch belangrijk beter uitgewerkt, en met Aidan Quinn en Madeleine Stowe ook een wat betere cast aan boord. Wat in deze film dan wel weer aardig gedaan is dat alle potentiele daders zo ontzettend op elkaar lijken dat je zelf af en toe ook niet meer weet wie nou wie is...
Milla vond ik eigenlijk nog lang niet zo slecht spelen, de rest van de cast doet het in vergelijking veel minder - de veelgeprezen Marianne Faithfull incluis. Niet heel best allemaal, en de flauwe cameravoering helpt ook niet om het nog een beetje interessant te houden.
Televisievoer voor laat op de avond, of voor de uitverkoopbak dvd's.
Factory Girl (2006)
Warhol heeft nooit enig gevoel van sympathie bij me opgewekt. Dat neemt aan de andere kant niet weg dat hij natuurlijk wel een rol gespeeld heeft in zijn kunst - maar, waardering voor kunst staat nogal los van waardering voor de persoon, vind ik.
Guy Pierce speelt een mooie rol - met een lelijk personage. Kil, gevoelloos, berekenend komt het over. Daarmee in een enorm sterk contrast met de warme, gevoelige en spontane Edie van Sienna Miller - altijd een mooie en erg sterk spelende actrice vind ik, hoewel dit soort rol haar wel erg goed past, en er in de downfall wel een scene te vinden is waar ze wat minder sterk in is.
Wat de film voor mij wat minder goed laat werken is dat me niet heel duidelijk wordt waar precies het succes van Warhol uit bestond. Kennelijk worden we geacht om dat al te weten. Evenmin wordt duidelijk waar Edie Sedgwick haar '15 minutes' - die ondertussen al ruim 40 jaar duren - of fame vandaan haalde. Zoals haar familie tijdens de titelrol nog uitlegt, zonder twijfel een heel bijzondere vrouw met speciale kwaliteiten - maar daar zijn er veel van, en een echt antwoord geeft het niet, in de tekst van Ciao Baby van The Cult zit ongeveer al evenveel informatie.
Daarmee eigenlijk tegen mijn verwachting in een vrij vlakke film, die alleen door de rollen van Miller en Pierce de moeite waard wordt.
Factory, The (2012)
Zeker het eerste uur of zo voelt nogal aan als een standaard televisiefilm. Daarna wordt het wel een beetje spannender. Maar het blijft toch wel een beetje tobben met het verhaal, het kat en muisspel is net een beetje te onwaarschijnlijk om niet te irriteren. En dan nog, kat en muis in een politiefilm is wel heel erg afgezaagd.
En de plottwists in de tweede helft vind ik dan ook wat te ver ontsporen. Misschien kon dat niet anders, en was de film anders aan cliche tenonder gegaan, maar zo is het ook niet best. Het einde is daarmee ook wat raar - zowel de suggestie van hoe het afloopt, als een open einde. Dat gaat niet erg goed samen, vind ik dan.
De verwijzingen naar films noir uit de jaren 40 die Gauke noemt zijn mij overigens niet opgevallen...
Faculty, The (1998)
Geen vernieuwend concept misschien, maar wel tot in elk denkbaar detail geperfectioneerd. Heerlijk om de evil sportleraar over the top te zien gaan, mooie rol van Robert Patrick. Sowieso is de hele cast erg goed op dreef en ook erg goed op z'n plek, met Jordana Brewster voorop in misschien wel haar mooiste rol. En dan natuurlijk Famke Janssen nog. Leuke humor met goeie timing ook, en dat maakt de film nog weer zoveel sterker. Mooi vakwerk van Rodriguez. Leuk om weer een keer te zien.
Fading Gigolo (2013)
Ai, een film met Woody Allen.
Maar hij regisseert zelf niet. Dan toch maar eens een kans geven.
En dat pakte goed uit. Want hoewel het verhaal wat gezapig is, een paar rare draaien maakt in duiding, is er wel degelijk een aardig en charmant filmpje uit gekomen. Waarin zelfs Woody Allen - met zijn beperkte mogelijkheden op acteergebied - een keer op zijn plaats is. Maar wat meer opvalt dan zijn bijrol is dat er bovengemiddeld mooi gespeeld wordt. Neem de mooie ingetogen rol van Paradis, die met haar wat ontoegankelijke karakter en onbelichte beweegredenen toch een echt persoon uitstraalt - overtuigend, echt. Neem Turturro zelf, die in dezelfde seconde zowel vertwijfeling als zekerheid uitstraalt.
De rest van de cast - Schreiber, Stone, Vergara - hebben overduidelijk plezier in hun rol en zetten die met volle flair neer. Dat ben ik dan tenminste met TOR eens. Daartegenover staat dan dat ik meer de overtuiging aanhang dat deze film genietbaar is ondanks de aanwezigheid van Allen - niet dankzij. En dat er een vergelijking is met eerder werk van Allen zie ik ook niet zo - wellicht omdat ik de films van Allen als regel niet waarderen kan. Wellicht voor de fans - een voor mij volstrekt onbegrijpelijke groep filmliefhebbers - een interessant gedachte-experiment om zich deze film voor te stellen met in plaats van Allen iemand anders die die rol vertolkt. Joep van 't Hek, bijvoorbeeld.
Jammer dat het toch daarom gaat - en ik doe er zelf nog aan mee ook. En kennelijk heeft zijn aanwezigheid ook de film teveel gevormd - zonder hem zou het meer gegaan zijn om de relatie Turturro-Paradis, of wellicht over de grens tussen adat en wens. Dat had wellicht een interessantere film opgeleverd.
Fair Game (1995)
Zwak.
En in tegenstelling tot wat je zou verwachten komt dat niet door het gebrek aan acteertalent van Cindy. Ze is bepaald niet de slechtste van de cast - ook Baldwin, die bepaald beter kan, loopt als een strijkplank te spelen. Kennelijk gewoon de regie die steek op steek laat vallen. Om te beginnen al geen goed verhaal uitgezocht, dan zet je jezelf toch al op een achterstand.
Verder valt me op dat Cindy me maar weinig doet - op straat zou ik haar zo voorbijlopen. Terwijl ik haar indertijd toch als screensaver had op mijn werk-pc, jarenlang. Sic transit gloria mundi.
Fair Game (2010)
Misschien dat dit voor Amerikanen een heel controversieel onderwerp is, maar wat mij betreft had een documentaire beter bij dit onderwerp gepast. Als film komt het er niet echt uit vind ik - het is een erg lange zit, waarin te weinig gebeurt om de aandacht echt vast te houden. De toespraak van Sean Penn aan het einde is wel aardig gedaan, maar misschien ook wel wat te melodramatisch.
Verder weinig bijzonder.
Fair Play (2023)
Tsja.
De eerste helft, of misschien nog iets minder dan dat is wel ok voor de hoofdrolspelers Phoebe Dyvenor en Alden Ehrenreich. Maar daarna - wat zal ik zeggen, in de setting van een boiler room effecten handelaar, en dan het idee om daar een stiekeme relatie op te bouwen is al wat bespottelijk - ergere roddelaars vind je zo ongeveer nergens. Maar hoe ze daar beiden dan mee omgaan, kom op, dat kan toch op geen enkele manier door de beugel bij een script writer die zijn sop waard is. Dan snap je er maar weinig van. Kom dan tenminste met iets waaruit blijkt dat ondanks de naïeve geheimzinnigheid iedereen inclusief de grote baas er allang vanaf wist - want ja, dat is zoals dat gaat in het echt. Er is altijd wel iemand die het ziet en doorvertelt, en zelfs zonder dat wist iedereen het eigenlijk allang.
Het motief van de film dan. Ook daar, wat zal ik er eens van zeggen. Het gaat er uiteindelijk helemaal niet over dat zij die promotie maakt en hij niet - als dat de bedoeling was dan is dat grandioos mislukt. Het gaat gewoon om dat die twee meer hebben dan een paar spannende one night stands, en niet door hebben dat ze met elkaar praten moeten om dat te laten werken - als ze daarvoor dan al in de juiste levensfase zijn. Precies het verschil tussen neuken en een relatie. Wellicht is het beste oordeel dat van een van de sociaal beheerders die ik lang geleden in mijn leven meegemaakt heb - 'dit is een onderdeel van volwassen worden'.
Waarmee het narratief, misschien ergens in de verte ooit bedoeld als een soort strijd tussen man en vrouw en een aanklacht over een glazen plafond toch wel grotendeels in het water valt. Het gemak waarmee Emily het na de laatste vrijpartij over 'rape' heeft terwijl ze minuten daarvoor zelf haar panty uittrekt is wellicht het beste voorbeeld van die dualiteit ooit. Hoe onplezierig het misschien ook klinkt, en hoe weinig recht het misschien doet aan de wraakbehoefte wederzijds, het is wel de werkelijkheid. Wat tussen man en vrouw geschiedt is nooit zo simpel, en de eerste stap in de verwerking daarvan is niet de rechtbank maar de realisatie van je eigen rol daarin - en ook dat laat deze film duidelijk zien.
Maar wellicht beter om een vrolijk onderwerp aan te halen, want er is toch wel iets wat deze film redt van de vergetelheid. Eddie Marsan speelt mee. En niet in zomaar een rol, hij zet een van de ergste, meest laakbare klootzakken ooit neer - nouja sinds hij zo overtuigend Himmler neerzette in The Exception (2016). De ongekroonde koning van de essentiele bijrol, en ook deze keer brengt hij weer precies dat wat de film tot net iets meer maakt dan een kansloze doos op de bodem van de uitverkoopbak.
Faithfully Yours (2022)
Minder slecht dan ik eigenlijk verwacht had na een snelle blik op de berichten hier - en ook minder slecht dan ik verwacht voor een Nederlandse film. En wellicht speelt het ook wel mee dat ik Van Doesburg graag zie, al valt haar rol hier wat tegen. Het plot is wel erg zwak, de karakters worden niet erg geloofwaardig en de twists vallen me ook niet erg goed.
Maar nog steeds niet heel slecht, er staan slechtere dingen op Netflix. Voor de bioscoop is het wel echt veruit onvoldoende.
Falcon and the Snowman, The (1985)
Alternatieve titel: The Falcon & the Snowman
Leuk nostalgisch, deze spionnagefilm uit de tijd van de Koude Oorlog. Vooral bekend vanwege de wereldhit 'This is not America', en de clip die daarvan indertijd vaak op MTV te zien was. Maar de film zelf heeft ook wat te brengen. De idioterie in de geheime verbindingscentrale is weer ietwat actueel vanwege de media-aandacht voor de praktijkjes van de NSA, en de vergelijking met de huidige klokkenluiders is makkelijk te maken.
Timothy Hutton en Sean Penn spelen voortreffelijk, daarnaast is er een leuk klein rolletje voor Lori Singer - indertijd erg bekend o.a. vanwege haar rol in Fame (de televisieserie). Jammer dat ze uit beeld geraakt is.
Falling Down (1993)
Onbegrepen.
De film lijkt misschien te gaan over iemand die door de laatste druppel getergd over het randje gaat, maar als je tot het einde blijft opletten blijkt dat niet echt hoe de vork in de steel zit. Het karakter dat Douglas speelt was altijd al ver over de rand, en de gebeurtenissen waar hij zich over opwindt hebben daar uiteindelijk maar heel weinig mee te maken. Waarmee de film eerder een roep voor meer ambulante geestelijke gezondheidszorg is dan een aanklacht tegen de maatschappij. Toch wordt dat, zo ook hier te lezen, maar heel weinig begrepen. Zelfs het genre is misplaatst - dat had overduidelijk 'drama' moeten zijn.
In de opbouw laat Schumacher wel zien dat hij vaker met het bijltje gehakt heeft - de tegenstelling met de ook al ietwat getroubleerde bureaudetective Duvall had niet fraaier kunnen zijn, en voorkomt dat het een al te zwaar drama wordt. Toch is het ook wel een beetje pedestrian allemaal, behalve het onderwerp speelt de film wel erg op safe. Makkelijke sentimenten, maar ook simpele cinematografie en geen overdreven aandacht voor de soundtrack.
Famille Bélier, La (2014)
Alternatieve titel: The Bélier Family
Erg fijne feelgood-komedie.
Dat komt vooral door de charmante en vrolijke uitstraling van Louane Emera en het goede tegenspel dat ze van de rest van de cast krijgt. De nogal absurde situaties in het dove gezin zijn misschien wat overtrokken, maar wel grappig en precies goed om de toon luchtig te houden. Louane Emera kan ook nog eens mooi zingen, ondanks dat Michel Sardou echt mijn ding niet is komt het toch behoorlijk over.
Het einde is dan wat voorspelbaar, maar dat hoort ook wel zo in het genre. Niks mis mee.
Family, The (2013)
Alternatieve titel: Malavita
Vooral leuk om de bekende karakterkoppen van Robert de Niro en Tommy Lee Jones, die hun rol er lekker dik opleggen. Maar ook een weinig opzienbarend tussendoorfilmpje dat weinig te vertellen en weinig te brengen heeft. Er wordt maar erg weinig gebruik gemaakt van de potentieel grappige controversie van een stelletje Amerikanen in Frankrijk, en waar dat gebeurt is het een beetje flauw. De kinders zijn dan nog het grappigst, maar om nou te zeggen dat dat de film de moeite waard maakt is ook wat overdreven.
Van de hand van Luc Besson is weinig te merken, hij lijkt zijn kunsten uit de Leon-periode verleerd te zijn.
Fangio: El Hombre Que Domaba las Máquinas (2020)
Alternatieve titel: A Life of Speed: The Juan Manuel Fangio Story
Mwah.
Misschien is de afstand tussen de Formule 1 van nu en de tijd van Fangio gewoon te groot. Te groot voor deze documentaire die vooral leunt op een paar talking heads die vertellen hoe geniaal Fangio precies was, maar daar eigenlijk nauwelijks in slagen. Nouja, het is altijd leuk om Jackie Stewart te zien praten, daar niet van - en het moment dat hij blij verteld dat hij Fangio's handtekening heeft is wellicht het beste uit de hele film. Dat en de laatste scene, waarin je dan eindelijk iemand in een auto uit die tijd ziet rijden. Misschien was het geheel wel gaan leven als er meer van dat soort beelden gebruikt was.
Fantastic Fear of Everything, A (2012)
Onleuk.
Wat hier nou toch het idee van geweest is ontgaat me. Geen grappige situaties, geen grappen die werken. Visueel interessant kan ik het ook niet vinden. Alleen te verteren voor de echte diehard Pegg fans. Als die er zijn.
Farewell to Arms, A (1957)
Op de weg tussen Cortina d'Ampezzo en Dobbiaco kom je langs een oud fort - het 'Werk Landro', een rustiek vervallen samenraapsel van Oostenrijkse forten uit de eerste, en Italiaanse bunkers uit de tweede wereldoorlog. Een wat vreemd terrein, met allerlei details er in die vragen oproepen als je daar wat verder kijkt dan je neus lang is. Zo is bijvoorbeeld op een van de oudere gebouwen van het Oostenrijkse fort nog een verbleekt rood kruis te zien. Dat blijkt dus gedaan te zijn voor de opnames van deze film. Het bracht me op het idee om deze film weer eens terug te kijken - hij is indertijd best vaak op de televisie geweest, en hoewel het gauw dertig jaar geleden zal zijn dat ik 'm gezien heb had ik het einde toch nog wel in m'n hoofd. En het boek heb ik ondertussen ook gelezen, al is dat ook al gauw weer een jaartje of tien geleden.
Ondertussen ben ik wellicht wat kritischer geworden, kijk ik met een wat ander oog naar films dan dertig jaar geleden. Want, er is aan deze film toch nogal veel mis. Om maar eens te beginnen met de cast - wie er dan toch op het idee gekomen kan zijn dat Rock Hudson geschikt kon zijn om de door de wol geverfde, getekende Hemingway te spelen - met zijn overal doorheen klinkende cynisme. Of dat Jennifer Jones - een vrouw van bijna 40 - een onervaren, onschuldig verpleegstertje zou kunnen neerzetten. Getrouwd met David O. Selznick, langer dan dat is het verhaal niet te maken. Hemingway schijnt er zelf over geklaagd te hebben. En terecht - miscast is echt een te vriendelijk woord.
De invloed van David O. Selznick is ook merkbaar in de groots opgezette scenes aan het front, waar de soldaten als mieren over de slingerende bergwegen kruipen. Massaal. Op een paar honderd figuranten werd echt niet gekeken. En op originele locaties - alleen, niet in de buurt van Gorizia maar in de Dolomieten. Net zoals er wat verward wordt tussen een scene die aan het Lago di Garda had moeten zijn - maar wat je ziet is het Lago Maggiore. Slordig - er wordt wel een hoop budget besteed, maar het verhaal wordt er niet mee verteld - de massale verschikking van de loopgravenoorlog in de bergen komt geen moment tot leven.
En er is nog iets veel ergers aan de hand. Op zich zou je van de details nog kunnen denken 'ach, wat maakt het uit, het is een mooi plaatje'. En je zou van de hel van de oorlog kunnen denken 'ach, dat zien de kijkers er wel tussendoor'. Maar waar het echt mis gaat is dat de toon van het boek, het beschouwende, afstandelijke cynisme van Hemingway verdwijnt in de drang om een groots spektakel te tonen. Verdwijnt in de te onschuldige glimlach van Rock Hudson, en de te geleefde blik van Jennifer Jones.
En daar heb je het dan. Ondanks dat er talloze teksten uit het boek woordelijk worden uitgesproken door de voiceover, of worden gebruikt door Rock Hudson en Jennifer Jones, komt het verhaal toch totaal niet over. Het is alsof David O. Selznick verblind is geweest door zijn succes met Gone with the Wind, en elk detail dat in die film goed werkte kost wat kost ook in deze film heeft willen onderbrengen. Zonder zich af te vragen waar het boek nou eigenlijk over gaat.
Mislukt. Wat er achterblijft is een film die zelfs uit historisch oogpunt nauwelijks interessant is - afgezien van de invloed van 50 jaar weer en wind op het vervallen fort.
Faro (2013)
Alternatieve titel: Sanctuary
Een eenvoudig verhaal over grote problemen.
Vader en dochter vluchten de natuur in en verbergen zich op een idyllische plaats. Waarbij aan de ene kant hun band wel sterker wordt, maar toch ook veel onbesproken blijft. De dialogen komen op mij dan weer behoorlijk echt over, maar zijn zeker niet het sterke punt van de film. Vooral Clara Christiansson speelt goed, de rest is ook behoorlijk. De hoofdrol is wel voor de prachtige natuur en de sfeer die de soms wat mistige, donkere beelden oproepen.
Fasandræberne (2014)
Alternatieve titel: De Fazantenmoordenaars
Q2.
Grimmiger, harder en spannender dan het eerste deel. Kaas en Fares zijn duidelijk gegroeid in hun rol en krijgen ook een beetje diepgang. Het verhaal is belangrijk beter dan het eerste deel, het blijft veel langer onduidelijk wat er precies aan de hand is, er komt een prettige conspiracy theory bij, en de ontknoping komt niet helemaal op een dienblaadje. Prettig on-Hollywoodiaans ook, die ontknoping.
En er komt een derde deel, gelukkig. Misschien nog steeds geen film om voor naar de bioscoop te gaan, maar wel erg prettig kijkvoer.
Fast & Furious (2009)
Alternatieve titel: Fast and Furious
Deel vier is wel wat minder dan deel een... niet onaardig, maar verder komt het niet. De actie is me net te onwaarschijnlijk - maar niet onwaarschijnlijk genoeg om daardoor weer genietbaar te worden. Dat de originele cast meedoet is een plus.
Fast and the Furious, The (2001)
Supersimpel verhaal, maar wel tot het laatste detail perfect uitgevoerd en daardoor een heel goeie film. De vergelijking met Point Break die Wernertje noemt is zeker te maken - en dat gaat zowel voor het verhaal als voor de perfecte uitwerking van de film op.
Fast and the Furious: Tokyo Drift, The (2006)
Fast en furious zonder fast en furious.
Het enige dat dit deel te bieden heeft is wat leuk rondscheuren in Tokyo in felgekleurde auto's. Het verhaal en de karakters zijn op het karikaturale af, maar als je daar niet teveel op let is het nog steeds een vermakelijk filmpje. Maar op geen stukken na zo leuk als het eerste deel, er ontbreekt teveel een echte held in het geheel.
Fast Five (2011)
Alternatieve titel: The Fast and the Furious 5
Erg leuke film. Dat de natuurwetten absoluut geen rol spelen moet je maar even voor lief nemen. En logica heeft hier ook niks mee te maken. Maar wel heerlijk vermaak, mooie achtervolgingen, mooie auto's, mooie meiden...
Goed dat de hele originele cast komt opdraven. Met Jordana Brewster
En heel bijzonder dat dit vijfde deel, na een paar mindere afleveringen, weer dezelfde vaart en energie heeft als het eerste deel. Dat komt niet vaak voor.
Fast Girls (2012)
Sportfeelgoodfilm.
Het verhaal is best dun, en het lopen overtuigt nauwelijks. En een heel sympathieke meid speelt Lenora Crichlow nou ook weer niet. Maar da's nauwelijks erg met zulke mooie sportieve prestaties en er worden daarmee wel een paar thema's meegeroerd in de feelgoodsaus die er nogal bij horen maar vaak vergeten worden: de druk van pappie en mammie, en het egoistische dat bij veel topsport hoort.
Dat verdient daarmee wel een half puntje extra.