Falling Down (1993)

De gene die zich afzet tegen de maatschappij is Michael Douglas toch, en die met pensioen gaat is de agent, Robert Duvall. Of begrijp ik je verkeerd?
Want zoals ik het nu van jou lees lijkt het als of de agent die met pensioen gaat voor de problemen zorgt, wat toch niet het geval is.

Gisteren nog eens bekeken en dit blijft toch echt een pareltje in het vigilante-genre. Heerlijk rechtse insteek ook, zo neig zelfs dat hij halfweg een neonazi moet afmaken opdat het publiek geen verkeerde gedachten zou krijgen. Ik kon zijn interventies in het plaatselijke gang-landschap in elk geval smaken. Ook wordt het bij momenten echt hilarisch.

Wat een heerlijke rol van Douglas. In de film een tegenpool van Duvall, maar het knappe is dat je ondanks dat je je goed beseft dat je naar een doorgedraaide gek loopt te kijken toch nog wat van medelijden en begrip voor hem op kan brengen. Douglas geeft aan zijn personage Foster toch nog dat beetje menselijkheid mee. Alle kleine en grotere maatschappelijke dingetjes die hem prikkelen komen in de film duidelijk en herkenbaar naar voren. Sommige dingen zijn misschien wat meer Amerikaans dan Westers in zijn algemeen, maar alles blijft toch herkenbaar. Aandacht voor de oorzaak van al deze maatschappelijke ergernissen is er niet, maar dat vind ik ook geen must eigenlijk. Soms is ze benoemen genoeg.

Er is verder ook altijd wel veel te zien in de film. Mooi gebruik van symboliek, inclusief het letterlijke vallen van Foster, als op het einde Foster en Prendergast recht tegenover elkaar komen te staan. Dat vond ik nog wel een fijne scène nadat de film de boel toch ietwat teleurstellend afwikkelt. De zo fijne balans tussen letterlijk en figuurlijk broeierig dreigend en mooie zwarte humor raakt een klein beetje zoek, vooral door het einde van Prendergast zijn verhaallijn, die wel wat teveel op gang wordt geholpen door de makkelijke manier waarop Prendergast Foster op het spoor komt. Maar de scène met Douglas en Duvall maakt wel wat goed.

De openingsscène is echt fantastisch overigens. Daar wordt al in een klap de juiste broeierige en dreigende sfeer neergezet. Het eerste deel van de film is ook veruit het best. Maar ook later is de film nog meer dan onderhoudend, mede door het vlotte script en het prettige tempo dat Schumacher aanhoudt. En wat de humor betreft sprong voor mij vooral de scène in het Whammy Burger-restaurant er voor mij uit. Uitstekende film. 4.0*.

tot nu toe 6 maal gezien: blijft onderhoudend. Ook ZWARTE KOMEDIE.

Echt een sterke film is dit zeg !

Zeer goede film met een krachtige boodschap.

Falling Down is alleen saai als er gesprekken gaande zijn tussen de agent die met pensioen gaat en zijn vrouw...... Michael Douglas speelt hier hier een machtig mooie rol van een extreem opgewonden standje. Het zat hem de laatste tijd niet mee en de wereld komt dat te weten. De dingen lopen al snel uit de hand en dat leidt direct tot grof geweld. Ondertussen worden sociale en politieke problemen in beeld gebracht en heb je een memorabele film te pakken. Regelmatig is het flink lachen, met name bij het bestellen van een ontbijt na 11:30 uur.

Sterke film, met een goede Douglas en Duvall. De film blijft boeiend tot het einde en de climax is mooi.

Een beetje een WTF film, maar wel heel entertaining om te kijken. Ik vond het een goede film!

goede acteur en een goede verhaallijn. Leuk bedacht en een geweldige acteur die de rol vertolkt. Bleef maar kijken gisteren. Het bleef interessant tot het einde van de film, vond het zeer leuk en spannend.

Erg goeie en meeslepende film, met sterk acteerwerk, een geloofwaardig verhaal en meer dan genoeg spanning om ieder moment te boeien. Je wordt volledig meegezogen in het verhaal en en je kunt op een vreemde manier toch goed met Douglas' personage meeleven.

Sterke film, met vooral een uitblinkende Douglas. Hij zet een vrij memorabel personage neer, waar ik eigenlijk geen sympathie voor op kon brengen, maar die je wel aan het scherm gekluisterd houdt omdat je steeds benieuwd bent wat hij nu weer gaat doen. Wel vond ik dat hij al erg snel, eigenlijk in het begin van de film al, helemaal doordraait. Dit had wat mij betreft met een iets langere opbouw gekund, nu ging hij wel erg snel los en dat tast ook de geloofwaardigheid behoorlijk aan.

Duvall is eveneens een prima acteur, maar komt naar mijn smaak toch een stuk minder uit de verf. De scènes waarin hij met zijn vrouw belt zijn zo nu en dan zelfs slaapverwekkend, terwijl zijn rol bij de politie wel erg clichématig is. Wel wordt er toegewerkt naar een fijne ontknoping waarbij zowel Douglas en Duvall schitteren. Veruit het leukste deel uit de film is trouwens de ontbijt/lunch-scène. Erg om moeten lachen, zwaar over de top, maar toch ook wel herkenbaar.

3,5*

Falling Down.

Een geweldige thriller die nu nog steeds ijzersterk blijft!

Douglas in topvorm, en een rol dat ik zal blijven herinneren van de man.
Ook Duvall mag er zeker wezen in deze film want hem zelf als de goeie brave flik vond ik zeer fijn.

4,0

Authentieke film.
Met originele verhaallijn.

Kantoornerd Douglas ontpopt zich als malloot die met grof geweld door de stad trekt. Het zou een opgerekte aflevering van Criminal Minds kunnen zijn, waarbij je je afvraagt wat er zich in zo'n man zijn bovenkamer voltrekt.

Mooi verhaal met soms grappige absurde scenes erin.
Wel een genot om te kijken tot het einde.

“It’s vivid, it’s credible, it’s extremely well acted... but what exactly is the point?” schreef de beroemde filmrecensent Leonard Maltin over deze film. Daarmee somt hij op waarom deze film op mij, bijna 25 jaar later, nog steeds zo’n enorme indruk maakt. Anno 2017, kort na dodelijke aanslagen van éénlingen in respectievelijk Londen en Stockholm, werpt deze film de belangrijkste vraag op: wat drijft een mens ertoe om zich zo af te keren van de wereld waarin hij leeft, dat het resulteert in de dood van anderen? “Falling Down” geeft geen éénzijdig antwoord en is op verschillende manieren te interpreteren. Is Bill Foster [Michael Douglas] iemand die de frustratie van zijn enorme privé-problemen ventileert door zich af te reageren op buitenlanders, welgestelden en de overheid? Of is hij iemand die zich het asociale gedrag van buitenlanders, welgestelden en de overheid jarenlang heeft laten welgevallen, omdat hij een gezin had om op terug te vallen? Daarvoor kun je eindeloos discussiëren. Het is een discussie die is opgelaaid sinds het Brexit-referendum en die nu nog actueel is met de opkomst van Front National in Frankrijk en Alternatieve für Deutschland. Want ik zie Bill Foster wel degelijk als de verpersoonlijking van de PVV-stemmer, maar dan is het nog steeds de vraag wat je precies van Bill moet vinden.

In één van de beste openingsscènes ooit gefilmd, zien we Bill in kantoorkleding in zijn auto zitten. Hij staat in een file veroorzaakt door wegwerkzaamheden. Het is bloedheet, om hem heen ziet hij onder anderen kinderen die rotzooi schoppen op een schoolbus, een nummerplaat met een uiterst onvriendelijke boodschap en twee mannen in een cabrio die via hun mobiele telefoon (!) luidruchtig ruzie maken met iemand aan de andere kant van de lijn. Bill is duidelijk gespannen, maar aanvankelijk nog rustig. De camera beweegt onrustig van auto tot auto, de soundtrack bestaande uit het geluid in combinatie met de onconventionele, maar zeer effectieve score van James Newton Howard, wordt steeds drukker en de regisseur snijdt steeds sneller heen en weer tussen de verschillende auto’s en Bill. Dit is een verbeelding van de toenemende spanning en onrust in zijn hoofd, die tot een hoogtepunt komen wanneer hij merkt dat de airco niet werkt, zijn autoramen niet open kunnen en een vlieg constant om hem heen zoemt. Na enkele vergeefse pogingen om de vlieg dood te slaan, pakt Bill zijn koffer en stapt de auto uit en besluit te voet ‘naar huis’ te gaan. Onderweg krijgt hij het aan de stok met verschillende mensen. Eerst is daar een Koreaanse winkelier die gebrekkig Engels spreekt en weigert geld te wisselen voor een telefoontje, tenzij Bill iets koopt. Even later eisen twee bendeleden dat hij tol betaalt omdat hij zijn lunch nuttigt in ‘hun’ buurt en hij krijgt het ook aan de stok met de immer glimlachende manager van een Wacky Burger restaurant dat weigert hem een ontbijt te geven, omdat ze sinds 3 minuten alleen nog maar lunch serveren. De politie ziet deze incidenten als losstaande gebeurtenissen, behalve agent Pendergrass [Robert Duvall], een veteraan die sinds hij gewond raakte een bureaubaan heeft, maar toevallig niet ver achter Bill in dezelfde file stond. Op zijn laatste werkdag probeert hij zijn collega’s van zijn gelijk te overtuigen, maar niemand neemt hem serieus, behalve zijn ex-partner Sandra [Rachel Ticotin]. Ondanks de tegenwerking van hun baas komen ze er langzaam achter wat er werkelijk aan de hand is.

Je zult ook bij vlagen staan te juichen om het feit dat Bill zich niet laat ringeloren door onvriendelijke winkeliers, onguur volk en bureaucraten, maar hij gebruikt steeds extremere middelen om zijn gelijk te krijgen. Het keerpunt komt wanneer Bill een Surplus Store binnenloopt en de homohatende, racistische eigenaar [een briljante Frederic Forrest] zijn bewondering voor hem uitspreekt. De film maakt ook op pijnlijke wijze duidelijk dat de afstand tussen de burger en de overheid enorm is. Dat word onder anderen duidelijk uit de manier waarop politie-agenten omgaan met Bills ex-vrouw Elizabeth [Barbara Hershey], maar het blijkt ook uit de respectloze manier waarop Pendergrass’ baas en zijn collega’s afscheid van hem nemen. Pendergrass is de politie-agent zoals we die willen zien: iemand die respect voor slachtoffers en onschuldige getuigen toont en dat juist op doortastende manier gebruikt om misdaden op te lossen. Het leidt allemaal tot een dramatische, indrukwekkende finale. Het is levendig, het is geloofwaardig en extreem goed geacteerd... en een film zijn die een discussie op gang brengt over hoe we met elkaar samen leven en met elkaar omgaan. En dat alleen maakt deze film tot een unieke ervaring waar ik keer op keer van geniet.

Ik ging deze film volledig blanco in en ben helemaal voldaan na het einde gezien te hebben. Heerlijke film. Briljante dialogen, schitterende kritieken op de maatschappij, haarscherpe opmerkingen en grappige insteken. De film zit er vol van. Ook nog wat gekruid met hier en daar wat actie en je hebt hier bijna een meesterwerk. Bijna. Uiteindelijk moet ik toch opmerken dat de film me niet geraakt heeft en dat is zowat het enige minpunt dat ik kan bedenken. Een film die ik 5* geef moet me echter ook op een bepaalde manier weten te raken. Dat wist deze niet te doen maar laten we niet te negatief wezen want deze film is subliem in alle opzichten. Acteerwerk, cinematografisch, audiovisueel heerlijk jaren '90, sfeervol en entertainend. Er was verder 1 dingetje dat ik wat jammer vond/niet vond kloppen maar ik ben het eigenlijk al vergeten, het zal dus niet belangrijk geweest zijn. Absoluut een aanrader!

Mee eens, ik wist eigenlijk ook niet echt wat ik moest verwachten, maar Falling Down beviel behoorlijk goed. Het begon al sterk met een beginscene waarin de hitte, de file, de chaos en (zoals later blijkt) de existentiele crisis door ontslag, gestrand huwelijk en algehele ontevredenheid over de maatschappij voor de ambtenaar Bill Foster de spreekwoordelijke druppel zijn. Hij knapt, en Michael Douglas weet de rest van de film te boeien op een zwerftocht vol frustratie, en escalerende geweldsuitbarstingen tegen allerlei aspecten van de samenleving die hem niet aanstaan. Soms heeft hij een punt, net zo vaak ook niet. Het politie-onderzoek toont een gelijksoortige verandering, maar dan ten goede. Hier is het de zachtaardige, correcte en bijna gepensioneerde Prendergast die op zijn laatste dag juist leert dat hij niet over zich heen moet laten lopen, niet door zijn vrouw en niet door zijn regelmatig piepelende collega's. Beide verhaallijnen komen samen in een sterk en dramatisch slot. Ik heb me eigenlikjk geen moment verveeld, er zit een behoorlijke dosis zwarte humor in, ik ben kortom positief verrast. Vooruit, ik rond 'm naar boven af, 4.5*.

Iedereen heeft het wel eens, zo'n dag dat je er even helemaal klaar mee bent. Een ontslagen defensiemedewerker heeft zo'n dag wanneer hij tijden vast staat in de file en besluit om naar het huis van zijn ex-vrouw te lopen voor de verjaardag van zijn dochtertje. Onderweg krijgt hij het aan de stok met alles en iedereen die hem niet bevalt. Tegelijkertijd heeft Prendergast zijn laatste dag als politieagent omdat hij van zijn vrouw met vervroegd pensioen moet gaan.

Michael Douglas speelt hier een a-typische rol als de boze middenklasser. Hoewel de acties van de man uiteindelijk buiten alle proporties zijn, blijf je heel erg met hem meeleven en heeft hij soms ook echt een punt. Iemand zei pas tegen me "Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik het personage van Falling Down begrijp" en dat kan ik goed geloven. Uiteindelijk ziet hij in wat hij heeft veroorzaakt en hoe hij zijn familie blijkbaar tot last is en besluit zich te laten neerschieten. Het is af en toe wat grotesk en er zit flink wat zwarte komedie in de film, maar daaronder zit toch zeker een serieuze kern.

Doorheen een rotdag van "D-Fence" worden heel wat maatschappelijke onhebbelijkheden blootgelegd, gaande van arrogantie en agressie, over wat er leeft aan extremistische gedachten, bendevormingen, tegenstellingen rijk-arm, vooroordelen tot het nutteloos opsouperen van budgetten...Eén en ander wordt, zeker aanvankelijk, humoristisch uitgesmeerd en krijgt pas in het slot een echt dreigend karakter.
De tweede verhaallijn doet in feite precies hetzelfde, namelijk hoe er veelal redenen zijn om zich als mens te ergeren : het gebrek aan waardering, zeg maar minachting, van oversten en de pijn te moeten verbijten van onverschillige en op pesterijen beluste collega's.
Knappe film die ik met een tweede visie, na 6 jaar, heb leren meer te appreciëren.
Douglas en Duvall zijn op hun best en de rest draait lekker mee.

Dit blijft een fantastische film... zou ik echt graag in de top 250 zien. Douglas in één van zijn allerbeste rollen Toen ik hem in 1993 in de bioscoop zag was ik redelijk weggeblazen. Een overprikkelde ambtenaar van defensie keert met geweld terug naar zijn gezin. Het script onthult mondjesmaat informatie over D-FENS en dat zorgt voor een zorgwekkend profiel namelijk de man die op het punt staat ex-vrouw en dochter te vermoorden .

Natuurlijk is hij heel de film verder een antiheld omdat hij de maatschappelijke kwalen rondom hem op eigen wijze aanpakt. De scène in het Whammyburger restaurant en met de neonazi zijn om in te lijsten. De kijker identificeert zich makkelijk met wat de man doet en dat maakt deze film zo populair; Hij doet waar alle anderen alleen maar van dromen... de middelvinger met kracht opsteken naar de maatschappij. In die zin is de film ook satirisch. De idiotie van het maatschappelijk systeem wordt meer dan eens centraal gezet en men wil ons verantwoordelijk stellen voor hopeloze mensen als D-FENS.

Het ontbreekt Falling Down niet aan zwarte humor en oneliners ("take some shooting lessons asshole") en het moraliserende wordt verstandig links gelaten. Ik geef die film geen 5* door de helaas wat oninteressante plotlijn tussen Prendergast en zijn labiele vervelende vrouw. Dit soort dingen stoort de film vond ik. Verder een meesterwerk waarbij alle stukjes goed op hun plaats liggen.

PS : als je veilig wilt zijn voor een achtervolger ga je toch niet op een doodlopende pier gaan zitten

Falling down was me vrijwel onbekend, maar is me uitermate bevallen. Eentje die ik absoluut wil aanbevelen als 'goed om eens gezien te hebben, zonder een meesterwerk te zijn'. Ik verwachtte een soort pulpachtige actie-/wraakfilm met Schumacher achter de schermen, maar het verhaal gaat toch wat verder dan dat.

Michael Douglas speelt een meesterlijke neuroot of een aan andere gedragsstoornis lijdende zonderling die een absolute baaldag kent. Zo eentje die wij ook af en toe wel eens hebben, maar dan zonder zoveel geweld. Het begint al met de file waardoor hij prompt zijn auto achterlaat en te voet zijn weg verder zet. Die openingsscène alleen al is geweldig om volgen in die bloedhete auto en vervelende insecten. Wat volgt is een aaneenschakeling van toevallige passanten met wie hij het (meestal) aan de stok krijgt. Op den duur zie je er de humor van in van zijn stoïcijnse zelf en zijn opgekropte woede die leidt tot een geweldige explosie.

Falling down schuwt op de weg van D-Fens ook de maatschappijkritiek niet van de kleine man die moet ploeteren en moet leren omgaan met de onrechtvaardigheden van het leven. D-Fens gaat er op zijn eigen manier hoogst eigenaardig mee om, maar creëert mede daardoor toch enige sympathie bij de kijker. Eén van de minpuntjes van de film is het personage van Prendergast die een wat clichématig personage neerzet als niet serieus genomen gepensioneerde agent die het uiteindelijk toch allemaal bij het rechte eind had.

Een film die geen moment verveelt toch niet als Douglas in beeld komt. Prima acteerprestaties en tijdloos. Dikke verdiende 4,0*!

Ben je na 1990 geboren? Dit was nochtans een redelijk kassucces en op TV is die ook al vaak gekomen.

Ik was 11 toen de film uitkwam, maar heb hem blijkbaar toch gemist. En vóór 2017 met een filmgat van ruim 10 jaar gezeten waarbij ik nauwelijks tot geen films zag door omstandigheden. Nu gelukkig een dagelijkse catch-up, mee te volgen via MM