Falling Down (1993)

Een film die het Make America Great Again onderbuikgevoel duidelijk in beeld brengt. Bill Foster(Douglas), een doorsnee white, American male stapt op een snikhete dag midden in de file zwaar gefrustreerd uit zijn auto en begint een wandeltocht naar 'huis'. Onderweg ziet hij allerlei onrechtvaardigheden en misstanden die in zijn ogen het rot van de huidige samenleving vertegenwoordigen zoals intmidatie en zinloos geweld door straattuig, onverdraagzaamheid en hufterigheid onderling maar ook de almaar stijgende prijzen voor dezelfde producten, zeikerige regeltjes van overheid en bedrijven en het groeiende verschil tussen arm en rijk. Hij heeft er zo de balen van dat hij doordraait en treed daarom met niet mis te verstane represailles tegen al die misstanden op. De rechercheurs Prendergast (Duvall) en Torres (Ticotin) zitten hem op de hielen. Falling Down brengt op een amusante doch meeslepende wijze dit alles in beeld en weet van Foster een onsympathieke anti-held waar je desondanks toch ook wel begrip voor op kan brengen te maken. Datgene waar hij boos van wordt stoort ons allemaal maar zijn handelswijze is natuurlijk fout. Michael Douglas zet met deze eigentijdse Don Quichote een van zijn beste acteerprestaties neer. Het zusje van Michelle Pfeiffer, Dedee, heeft een grappige bijrol als Sheila, de medewerkster van Whammyburger.

Falling Down is in mijn ogen verreweg Schumacher's beste film. In deze film geeft hij Michael Douglas de kans om te schitteren op een loeihete zomerse dag in Los Angeles. Douglas, die "Bill" speelt is een persoon die een complete zenuwinzinking beleeft en eigenlijk al jaren langzaam is afgegleden naar een niveau dat hij de samenleving helemaal zat is. Al kan je aan de hand van bepaalde momenten wel merken dat hij altijd deze nare trekjes wel heeft getoond.

Deze briljante vertolking van Douglas wordt goed ondersteund door de broeierige, zweterige, naargeestige, stinkende, vervuilende en bovenal ook asociale setting met nare mensen die Schumacher aan Falling Down weet te geven. Zelden krijg je zo'n deprimerend gevoel over de verloederende samenleving als de film Falling Down.

Als je jezelf in een kuttijd waant en terug verlangt naar de jaren 90, kijk dan Falling Down. Maatschappijkritiek en de naargeestige sfeer wordt perfect weergegeven.

4,0*

Hier blijkbaar nog geen score/review voor gegeven, nu bij het terug zien er van, het moment om dit wel te doen. Wat zet Douglas hier zijn rol als doorgeslagen 'nerd uitziende' Amerikaan, op een meer dan sublieme wijze neer, zo genieten is dit. De man trekt een klein spoortje van vernieling, op weg nr zijn dochter en owee als je hem in de weg staat. Dit zijn zo'n films die ijzersterk blijven door de decennia heen en die alles overleven. Voor de rest heb ik eigenlijk nog niet zo genoten van Joel Schumacher z'n films, ia number 23, z'n 2 Batman films, vond ik zelfs vrij dramatisch. Dus is deze toch een verademing.

en daarnaast ook Michael Douglas' beste rol.

Geweldige film, geweldige Michael Douglas

Heerlijke film met een absoluut briljante Michael Douglas. Deze Falling Down behoort toch wel tot zijn betere films én acteerprestaties. We volgen hem als een gemiddelde Amerikaanse werknemer die wel klaar is met zijn leventje en gewoon flink de pest in alles heeft. Zeg maar net als Al Bundy van mijn avatar, maar waar Al zijn leed met gevatte humor ondergaat, daar gaat Douglas los met geweld.

Het levert echt talloze geweldige momenten met fijne zwartgallige humor op, met als beste stukken met die gang, de neo-Nazi, de bazooka en vooral de hamburgertent waar hij net een paar minuten te laat is om zijn gewenste ontbijt te krijgen, waarna hij flipt. Ik denk dat iedereen wel eens van zulke dagen heeft dat alles tegen zit en dat je om zulke kleine tegenslagen gewoon erg boos kan worden en eigenlijk best heel agressief zou willen doen. Om die reden kon ik me ook wel prima verplaatsen in zijn personage, zonder dat ik ooit gewelddadig zou worden uiteraard. Zijn personage is natuurlijk een heerlijke over de top gaande versie van ons allemaal in die situaties, maar dat maakt dit dan ook leuk. En toch kent hij wel enig fatsoen, want hij vermoord dan weer niemand, op de Nazi na. Maar die vroeg er dan ook om haha.

Wat deze film weerhoud van een 4,5* is het andere gedeelte met sergeant Prendergast. Ik kon weinig met die scènes en ze gaven me vooral elke keer het gevoel dat ik Douglas weer snel in beeld wilde zien. Overigens een geinig slot bij het water, waar de titel Falling Down naast figuurlijk ook letterlijk werd gemaakt. Iets waar deze film natuurlijk volledig om draait, de aangedikte kritiek op de maatschappij. Wederom een hele sterke film uit 1993, bepaald niet de eerste naast bijvoorbeeld Jurassic Park, The Fugitive, Groundhog Day en Schindler's List.

4*

Leuk.

Falling Down behoort absoluut tot het betere werk van Schumacher. Van hem ben ik een beetje gewend dat hij realistische en donkere verhaaltjes op zich neemt en daar ridicule elementen zoals een schurk aan toevoegt. Falling Down doet dat gelukkig niet, waardoor het vooral een luchtige en soms bijzondere misdaadfilm weet te zijn.

Het is vooral de humor en satire die hier weten te werken. Deze film lijkt soms een reactie te zijn van de frustratie van Schumacher op de maatschappij, maar ingepakt met een humoristisch omhulsel. De humor is vlot en verfrissend donker, zeker voor Amerikaanse standaarden. Dit soort grappen zullen misschien op de dag van vandaag te ver gaan, en dat maakt deze film vervolgens alleen maar leuker.

Acteerwerk van Douglas is goed. Dit soort rollen ben ik niet van hem gewend, en dat maakt de verrassing er alleen maar leuker op. De bijpersonages doen het ook aardig, maar naast een Douglas verdwijnen ze in de vergetelheid. Het is daarom ook erg jammer dat de film zich opvallend veel focust op de agenten en het onderzoek naar de daden die worden gepleegd door Douglas.

Wanneer de film zich namelijk op Douglas focust is het als geheel op z'n leukst. Misschien ook beter dat de film zich niet te veel op Douglas focust, want zo zijn de scenes waar hij inzit leuker, maar toch wordt er te veel gefocust op een minder interessant aspect van het verhaal (agenten) en dat is jammer. Toch zitten er genoeg scenes in die wel interessant en intrigerend zijn en die weten dat te compenseren.

Regie is verder ook aardig. Degelijke cinematografie, sterke opening. Schumacher weet het maximale uit de scenes met Douglas te krijgen, maar het camerawerk laat het hier en daar wat afweten. Daar heeft Schumacher vaker wel last van, maar in dit soort films is dat maar een klein kritiekpunt. Het verhaal is namelijk leuk genoeg en de speelduur niet te lang. Meer dan 2 uur was te veel geweest.

Ja, ik vond het een leuke film. Enkele geweldige scenes en een leuk personage. De film wisselt vaak van tempo door de hoofdpersonages steeds af te wisselen en dat weerhoudt de film ervan hoger te scoren, maar verder een puike film. Misschien tot nu toe wel de beste film die ik van Schumacher heb gezien, had ook niet verwacht dat hij zo'n film als deze zou kunnen maken.

Michael Douglas speelt de rol van zijn carrière als een man bij wie de druppel teveel is gevallen. Hij is al langer een vat vol spanning en op een warme zomerdag is een frustratie het duwtje dat hem doet zeggen dat het allemaal genoeg is geweest. Niet ineens, maar stap voor stap tot hij aan het 'point of no return' zit, zoals hij dat zelf zegt.

Tegenover hem zien we een introverte Robert Duvall die zijn eigen frustraties altijd heeft onderdrukt. Hij zet zijn eigen leven en verdriet opzij en geeft zelfs zijn job op voor de grillen van zijn vrouw. Ietwat een tegenhanger van het personage van Michael Douglas, maar zeker niet zomaar een spiegelbeeld.

Het interessante aan de film, is dat de kleine feiten waar Foster kwaad om wordt, ergens wel te begrijpen zijn. Dat maakt van Foster een personage dat weliswaar ontspoort, maar niet om irrationele redenen. Al is het bij hem wel een opeenvolging van allemaal frustraties en reageert hij extra overdreven.

De eerste keer dat ik de film ooit zag, was ook op een broeierige zomerdag in 2012. Dat zorgde er voor dat ik nog meer in de film zat. Maar ook nu blijft Falling Down een boeiende film van een man bij wie een frustratie teveel zorgt voor een kortsluiting in zijn hoofd en de uiteindelijke val niet meer te stoppen is.

“I never liked you. You know why? You don't curse. I don't trust a man who doesn't curse. Not a "fuck" or a "shit" in all these years. Real men curse.”

Bijzondere film, zo begin ik er in ieder geval mee. Ik moet nog niet zo heel veel films voor een grote ‘mijlpaal’ in mijn MovieMeter ‘carrière’ en wil nu dus eigenlijk wel zoveel mogelijk films gaan kijken die nu al een hele lange tijd op mijn kijklijst staan en al een aardig tijdje mijn aandacht vast hebben. ‘Falling Down’ was één van die films die ik nu al een tijdje achtervolg, het leek mij een erg interessante film op het eerste oog. En ik heb ook echt wel genoten van deze film, want buiten de politieke statements die er werden gemaakt en veel wijzen naar anderen volgt de film een prima verhaal en vond ik het concept erg gaaf.

We volgen de gehele film ‘D-Fens’, een verward ogende man die op een dag in de file staat en er eigenlijk helemaal klaar mee is en besluit lopend naar ‘zijn’ huis te gaan. Hij moet hiervoor wel een heel deel van ‘Los Angeles’ door crossen. Onderweg komt hij verschillende dingen tegen waar hij zich aan stoort en wat duidelijk wordt is vooral de achtergrond van ‘D-fens’. We lopen dan door de straten en stuiten op verschillende maatschappelijke problemen, en dat begint eigenlijk vrij klein waar hij in een winkel komt en de prijzen hoog vindt van bepaalde producten zoals een blikje cola, die nu tachtig cent kost i.p.v. vijftig cent. Maar even later ook het feit dat men je gelijkt dood wil hebben als je ze aanpakt, als je een zwerver niks geeft je een slecht persoon bent en wat ik zelf de mooiste scène vond was toch wel de misleidende reclame van een fastfood restaurant waar hij het niet mee eens was hoe zijn broodje werd geserveerd en hoe deze was afgebeeld.

Het verhaal neemt je uiteindelijk steeds makkelijker mee, het begon wat afvragend maar legt zichzelf erg makkelijk uit. Zo ook de politie problemen die duidelijk eerst niet zoveel aandacht geven aan de verdachte tot het te laat is, en het stalk verhaal wat we zien als hij constant zegt naar zijn dochtertje en ‘vrouw’ te gaan terwijl hij een straatverbod aan zijn broek heeft hangen, hij mag in ieder geval niet in haar buurt komen. Dan vallen veel puzzelstukjes in elkaar en wordt de film alsmaar interessanter.

De cast verder is niet echt een spektakel. ‘Michael Douglas’ steelt de show en dat is ook wel duidelijk dat de film puur op hem gericht is, hij heeft er zin in en dat is te zien. Hij speelt een erg leuke rol. Ik vond dit echter de eerste film van ‘Schumacher’ die ik echt kon waarderen, zijn voorgaande films die ik heb gezien vond ik nog niet héél boeiend. Het einde was ook veel zeggend, met de ’Suicide by Cop’ wat een onwijs groot probleem is in de Verenigde Staten, ook vandaag de dag nog.

4.0*