
Basic Instinct (1992)
Verenigde Staten / Frankrijk
Thriller / Mystery
127 minuten
geregisseerd door Paul Verhoeven (I)
met Michael Douglas, Sharon Stone en Jeanne Tripplehorn
Nick Curran is een fanatieke detective met een zwak voor alcohol. Als hij een brutale lustmoord op een gevierde rockster onderzoekt, beseft hij niet dat hij in een web van leugens, intriges en wellust zal terechtkomen. Een dodelijk web... zo kruist de sensuele Catherine zijn pad, verleidelijk en gevaarlijk. Zij is de eerste verdachte.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=EZc7uAUa38Q
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,0 / 179516)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)filmscore (MusicMeter)kijk op NetflixiTunes: € 9,99 / huur € 3,99Google Play: € 8,99 / huur € 2,99Pathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99Fraai zijn de Hitchcock verwijzingen en ensceneringen, idem dito de filmscore.
De score is juist niet om aan te horen. In elke scène is hetzelfde vervelende, drukkende riedeltje te horen wat de sfeer beklemmend moet maken maar totaal niet werkt tijdens scènes waar totaal geen dreiging in zit.
De enige die ik ooit zo dom heb zien omgaan met film-scores in Michael Bay in Transformers, die tijdens de eerste vijf minuten van de film, waarin een personage een potje polo speelt, er een episch muziekstuk onder plakt alsof het lot van de wereld afhangt van de winnaar van het spelletje.

De enige die ik ooit zo dom heb zien omgaan met film-scores in Michael Bay in Transformers, die tijdens de eerste vijf minuten van de film, waarin een personage een potje polo speelt, er een episch muziekstuk onder plakt alsof het lot van de wereld afhangt van de winnaar van het spelletje.
Moet je voor de grap Dunkirk eens kijken, daar doen ze het vrijwel onafgebroken. En dat wordt dan bejubeld als ‘intense kijkervaring’.
Stone speelde in 1990 ook in Total Recall van Paul Verhoeven. Zeker niet haar eerste Hollywood rol dus.
Het ging over Jeanne Tripplehorn, niet over Stone...
Dat was me niet duidelijk door de de quote.
De ijspriem als moordwapen, en ook in bed, werd al eerder gebruikt in Scarlet Street (1945) van Fritz Lang. Vraag me af of dit een mogelijke inspiratie is geweest voor Paul Verhoeven en co.
'Verborgen continuïteit' zoals dat in de biografie 'Een filmersleven' meerdere malen wordt benoemd.
Er zijn wel een paar zwakke momenten- zo wordt er net iets te vaak de suggestie gewekt dat Stone de ijspriem van onder het bed vandaan pakt, ook de ondervraging van Douglas door zijn collega's -een kopie van de eerdere ondervraging van Stone (hij houdt gelukkig wel zijn onderbroek aan) is niet sterk.
Een regisseur die ik in het algemeen wel mag, die Verhoeven. Heeft een aantal aardig leuke films op zijn naam staan, helaas wist deze film me eigenlijk niet te overtuigen. Je herkent ook wel vrij duidelijk dat dit door Verhoeven gemaakt is.
Prima camerawerk en visueel niet verkeerd. Ik vond het verhaal vrij zwak met een aantal niet heel briljante twistjes. Slechts een klein aantal dat ook echt werkt. Stone is zeker een mooie vrouw en een plaatje om zo te zien met een aantal iconische scenes.
Douglas doet het niet al te best en weet niet altijd even goed te overtuigen. De film concentreert zich soms te veel op het seksuele gebied, maar gelukkig is er wel wat aandacht naar het verhaal gegaan en wegens enkele mooie momenten nog naar een voldoende gebracht.
Tot zover de lol van de film. De film kreeg echter vooral negatieve kritieken en bv. Roger Ebert schrijft dat hij zich bedrogen voelde door de film: de film houdt bewust tot het eind alle opties open over wie de moordenaar is om dan in wezen willekeurig de moordenaar in de laatste shot aan te wijzen. De film had evengoed een ander kunnen aanwijzen: de film speelt met ons als kijker. Dat is zeker waar, maar ik wil dit de film niet te zwaar aanrekenen; in zekere zin past het wel bij de film waarbij het precies gaat om het bespelen/manipuleren van de ander. Wel wordt de film gaandeweg wat ongeloofwaardig en is de wijze waarop de spanning wordt vastgehouden wat gekunsteld. Maar ook dat past bij de film, zoals ook Sharon Stone zich niet schaamt te doen wat nodig is om de erotische spanning bij de kijker vast te houden.
PS. Verhoeven is eigenlijk een beetje de Nederlandse Tarantino met z’n noir-films vol seks, geweld, gevatte oneliners en het spel tussen fictie en werkelijkheid zoals in deze film tussen het boek en de moord (is het boek gebaseerd op de moord of is de moord gebaseerd op het boek?)…
Pluspunten zijn zonder meer nog wel de openheid qua einde, George 'Tankboy' Dzundza is wel leuk om weer eens te zien, en dan is er natuurlijk Stone alhoewel Tripplehorn ook niet bepaald voor de poes is, zou ik ook best een beschuitje mee willen eten. Verder zijn Stone en Douglas natuurlijk voor hun rol geschapen, zij als de 'femme fatale' en hij de toch wat gladde smeris die niet vies is van een dwaling. Het samenspel van wie nu wie de baas is, en wie het overwicht heeft, is ook wel aardig.
Nah fijn, zoals gezegd, vooral een op suspense gericht product en voor mij ook niet meer dan dat.
En de soundtrack van Jerry Goldsmith is echt geniaal, het past zo perfect bij de film. En niet te vergeten hele mooie vrouwen in deze film.

goed overeind gebleven voor een film van bijna 30 jaar oud.
Het hele who dunnit-plot is op zich ook wel oke, hoewel tegen het einde mijn interesse daarin wat verslapte en ik niet helemaal weet wat ik vind van de uiteindelijke ontknoping dat het toch wel/niet/wel Catherine is, en niet Beth. Ik ben ook niet echt een ster in plots die wat ingewikkeld kunnen worden tegen het einde dus ik weet nog niet helemaal wat ik daarvan moet denken. Als het wel gewoon Catherine is, prima, maar dan had ik ook meer willen weten over hoe ze alles dan precies heeft gedaan - en bijvoorbeeld een leugendetector om de tuin leidt?-, dat blijft nu een beetje in de lucht hangen allemaal en dat vind ik zonde en ook wat makkelijk. Dat laatste shot van de ijspriem vond ik in dat opzicht bijna flauw en lui.
Maar goed, op zich vind ik die ontknoping vrij ondergeschikt; door het acteerwerk, de dynamiek tussen Michael Douglas en Sharon Stone, de sfeer, de cinematografie en de locaties is de film al sterk genoeg. Verhoeven stelt (weer) niet teleur.
4*
Basic Instinct zag ik altijd een beetje als een gemiddelde 90's-whodunnit, vooral beroemd om dé scène met Sharon Stone, maar nooit meer dan dat. Thrillers zijn ook niet mijn favoriete genre.
Nu ik de film heb herkeken geef ik de film een hoger cijfer, want ook al is het op veel vlakken nog steeds een typische Hollywood-thriller, het heeft inhoudelijk meer om het lijf dan je zou denken.
Dat komt vooral door de sterke chemie tussen Michael Douglas en Sharon Stone. Ook Gus (Nicks partner) vond ik een leuke toevoeging.
Er zitten wel wat personages in die minder interessant zijn, maar dat negeer ik maar even.
De ontknoping vond ik wel aardig; er wordt telkens weer opnieuw gespeeld met verwachtingen van de kijker. Dat ging me echter wel allemaal iets te lang door en zorgde ook voor de nodige verwarring. Sterker nog, ik weet nu nog steeds niet precies wie wat heeft gedaan.
In ieder geval, een puntje erbij. Geen topfilm, maar niet zo slecht als ik ooit dacht. 3,5*
Ijzersterke acteerprestatie van Sharon Stone. Bloedgeil is ze ook in deze film. Een echte femme fatale die elke man rond haar vinger windt. Het plot waarbij ze de werkelijkheid verweeft in haar boeken is uiterst knap en spannend. Ook haar nog onafgewerkt boek waar ze Nick in verwerkt is goed gevonden.
Het spanningsgehalte van de film is hoog en enkele scènes zijn memorabel. Ik hoef niet te herhalen welke bovenaan staat, maar er zij er nog. Ook prima erotische momenten gecombineerd met vakmanschap van Verhoeven met prima camerahantering en montage. Eigenlijk weinig op te merken aan deze film. Ooit lang gelden al eens gezien, maar een herziening doet hier weinig afbreuk aan. Top!