Basic Instinct (1992)

De score is juist niet om aan te horen. In elke scène is hetzelfde vervelende, drukkende riedeltje te horen wat de sfeer beklemmend moet maken maar totaal niet werkt tijdens scènes waar totaal geen dreiging in zit.
De enige die ik ooit zo dom heb zien omgaan met film-scores in Michael Bay in Transformers, die tijdens de eerste vijf minuten van de film, waarin een personage een potje polo speelt, er een episch muziekstuk onder plakt alsof het lot van de wereld afhangt van de winnaar van het spelletje.

Moet je voor de grap Dunkirk eens kijken, daar doen ze het vrijwel onafgebroken. En dat wordt dan bejubeld als ‘intense kijkervaring’.

Wat een topfilm blijft dit toch de beste van Verhoeven.

Het ging over Jeanne Tripplehorn, niet over Stone...

Dat was me niet duidelijk door de de quote.

De ijspriem als moordwapen, en ook in bed, werd al eerder gebruikt in Scarlet Street (1945) van Fritz Lang. Vraag me af of dit een mogelijke inspiratie is geweest voor Paul Verhoeven en co.

'Verborgen continuïteit' zoals dat in de biografie 'Een filmersleven' meerdere malen wordt benoemd.

Uitstekende film waarin een rechercheur de moord op een oude rockster onderzoekt. Een onderhoudend plot met een leuk einde. Sfeervol en stijlvol in beeld gebracht en de muziek van Jerry Goldsmith is spot on. Speelse dialogen en een paar spannende scenes. Michael Douglas en Sharon Stone zijn goed gecast maar het is vooral die laatste die de meeste indruk maakt in een carrière-makende rol (zeker niet alleen vanwege de controversiële overhoring-scene).

Misschien heeft Basic Instinct niet meer de impact van 25 jaar geleden, het is nog altijd een vaardig gemaakte thriller. Douglas en Stone zijn perfect gecast en doen het goed, de rest van de cast is beduidend minder. Muziek van Goldsmith is meteen herkenbaar en mag bijna iconisch genoemd worden. Script is niet geweldig maar biedt genoeg mogelijkheden voor de nodige twists & turns in een tijd dat dat nog niet de standaard was.

Er zijn wel een paar zwakke momenten- zo wordt er net iets te vaak de suggestie gewekt dat Stone de ijspriem van onder het bed vandaan pakt, ook de ondervraging van Douglas door zijn collega's -een kopie van de eerdere ondervraging van Stone (hij houdt gelukkig wel zijn onderbroek aan) is niet sterk.

Op momenten duister en erotisch - qua sfeer en tempo weet Verhoeven hier een behoorlijke film te zetten. Ik zag hier qua beelden, locatie, sfeer en inhoud ook wel een ode aan Vertigo, al is die laatste film superieur. Prima Douglas, goede Stone en een aantrekkelijke Tripplehorn. Maar ook zo'n film die leunt op de whodunnit die van zichzelf wel boeit, maar niet door de film zelf. Je verwacht elk moment ook wat twists en daar houd ik niet zo van. Zeker richting het einde verliest de film steeds meer kracht. En de hele handel en wandel van Douglas kon me ook niet echt boeien. 3,0*.

Heb de hele film met een stijve knots gezien.

Prima Verhoeven.

Een regisseur die ik in het algemeen wel mag, die Verhoeven. Heeft een aantal aardig leuke films op zijn naam staan, helaas wist deze film me eigenlijk niet te overtuigen. Je herkent ook wel vrij duidelijk dat dit door Verhoeven gemaakt is.

Prima camerawerk en visueel niet verkeerd. Ik vond het verhaal vrij zwak met een aantal niet heel briljante twistjes. Slechts een klein aantal dat ook echt werkt. Stone is zeker een mooie vrouw en een plaatje om zo te zien met een aantal iconische scenes.

Douglas doet het niet al te best en weet niet altijd even goed te overtuigen. De film concentreert zich soms te veel op het seksuele gebied, maar gelukkig is er wel wat aandacht naar het verhaal gegaan en wegens enkele mooie momenten nog naar een voldoende gebracht.

Porno film. Het begon echt heel sterk maar de laatste 45 min werd het wat minder.

Mooi gedaan van Verhoeven

De film is een Hitchcock-achtige noir met een typische Verhoeven-stempel erop vanwege de obsessie voor de combinatie van seks en geweld. Het verhaal heeft een interessante premisse: moorden die een seksverslaafde vrouw beschrijft in haar boeken worden later in werkelijkheid gepleegd op haar minnaars, zodat ze automatisch de hoofdverdachte is maar andere personen blijken ook verdacht te zijn zodat het nog geen uitgemaakte zaak is wie de moordenaar is. De spanning c.q. de urgentie om uit te zoeken of zij de moordenaar is neemt toe als ze een boek gaat schrijven waarin de rechercheur wordt vermoordt die een eerdere moord op haar minnaar onderzoekt. In plaats van sporenonderzoek e.d. zien we een soort erotisch spel ontstaan waarbij niet alleen de verdachte vrouw maar ook de rechercheur die haar volgt zich onweerstaanbaar aangetrokken voelt tot gevaar en moord. Sowieso weet Verhoeven de aandacht vast te houden met veel seksscenes c.q. naakt, spectaculaire actiescenes en gevatte en dubbelzinnige gesprekken.

Tot zover de lol van de film. De film kreeg echter vooral negatieve kritieken en bv. Roger Ebert schrijft dat hij zich bedrogen voelde door de film: de film houdt bewust tot het eind alle opties open over wie de moordenaar is om dan in wezen willekeurig de moordenaar in de laatste shot aan te wijzen. De film had evengoed een ander kunnen aanwijzen: de film speelt met ons als kijker. Dat is zeker waar, maar ik wil dit de film niet te zwaar aanrekenen; in zekere zin past het wel bij de film waarbij het precies gaat om het bespelen/manipuleren van de ander. Wel wordt de film gaandeweg wat ongeloofwaardig en is de wijze waarop de spanning wordt vastgehouden wat gekunsteld. Maar ook dat past bij de film, zoals ook Sharon Stone zich niet schaamt te doen wat nodig is om de erotische spanning bij de kijker vast te houden.

PS. Verhoeven is eigenlijk een beetje de Nederlandse Tarantino met z’n noir-films vol seks, geweld, gevatte oneliners en het spel tussen fictie en werkelijkheid zoals in deze film tussen het boek en de moord (is het boek gebaseerd op de moord of is de moord gebaseerd op het boek?)…

Tja goh...voornamelijk een jaar '90 product die vooral op suspense draait, en vanwege Verhoeven natuurlijk, voor die tijd vrij expliciet geweld en seks mee draagt. Verder kan ik de film qua verhaal niet heel bijzonder noemen, is het allemaal best wel voorspelbaar. Bepaalde dingen kan ik niet echt heel serieus nemen zoals dat verhoor waar ze eigenlijk gewoon de discussies leidt. Tevens wanneer Nick achter haar aanrijdt tussen dat verkeer op de kronkelweg. Wat was zijn opdracht ook weer? Haar volgen of iemand doodrijden? Wat een onzin, dat had soberder gekund...

Pluspunten zijn zonder meer nog wel de openheid qua einde, George 'Tankboy' Dzundza is wel leuk om weer eens te zien, en dan is er natuurlijk Stone alhoewel Tripplehorn ook niet bepaald voor de poes is, zou ik ook best een beschuitje mee willen eten. Verder zijn Stone en Douglas natuurlijk voor hun rol geschapen, zij als de 'femme fatale' en hij de toch wat gladde smeris die niet vies is van een dwaling. Het samenspel van wie nu wie de baas is, en wie het overwicht heeft, is ook wel aardig.

Nah fijn, zoals gezegd, vooral een op suspense gericht product en voor mij ook niet meer dan dat.

Het is zeker een film die mij vermaakt. Ja, ik hoor het gelach al. Het zal wel weer zijn zo van "Ouwe rukker!!". Ja, zo zit het nou net niet in mekaar! Tuurlijk hou ik van seks in films, maar als je zo een evenwicht kan creëren tussen seks en verhaallijn in een film dan doe je het zeker goed. Maar ja, dat kan Paul Verhoeven uit zichzelf al heel goed. Zegt een Nederlander zonder heel trots te worden.

Ik blijf het een goeie film vinden, nog steeds.
En de soundtrack van Jerry Goldsmith is echt geniaal, het past zo perfect bij de film. En niet te vergeten hele mooie vrouwen in deze film.

Raar maar waar, de eerste x dat ik deze film heb gezien, ondanks de alom gekende scène met Sharon Stone. Michael Douglas kan ik wel vaak enorm appreciëren, oa in The Game (1997) vond ik hem zeer sterk. Dus redelijk bizar dat ik deze Basic Instinct nooit eerder heb gezien, ik hou van dit soort hoogstaande thrillers, uit de 90s. Ja uiteindelijk heb ik me er, bijna 30j later, toch enorm mee vermaakt. Sharon is zo geil als wat en Douglas speelt ook hier z'n rol fabulous. Het verhaal intrigeert me, er zit echt voldoende spanning in, de conversaties zijn vaak heerlijk, de sfeer is zoals ik hoopte. Ik ben hier wel grote fan van. Score, ergens tussen 8 en 8.5/10, net geen 9, vond ik The Game tikkeltje beter en deze heb ik een 9 gegeven.

Film weer gezien na pakweg 30 jaar...Niet slecht, niet goed. Erg commercieel, waar Verhoeven veel last van heeft . Hij gokt op een groot publiek en gooit er wat goedkope dingen in ( de poes van Stone is wereldberoemd) Ik vind hem een soort Nederlandse Di Laurentius. Ik denk ook niet dat ie bij de top 20 regisseurs voor komt. Te 'smooth'...te gladjes, te gelikt.

Dé scène was me natuurlijk bekend, maar nu hij op Netflix stond leek het me ideaal om hem eens in zijn volledigheid te zien. Leuke thriller, helaas ligt de nadruk soms te veel op de erotische escapades dan op de plot zelf. De muziek is me ook net iets te nadrukkelijk aanwezig. Veel referenties aan Hitchcock en de dialogen zijn veelal spitant. Douglas vond ik wat stijfjes acteren, Stone speelde zeer sterk. Het einde was helaas wat rommelig en bij momenten viel de film nodeloos in herhaling zodat een halfuurtje minder ook wel had gekund. Desalniettemin nog
goed overeind gebleven voor een film van bijna 30 jaar oud.

Sterke film. Alleen al de noir- en Hitchcockiaanse stijl die eraf druipt (vooral te zien in de autorij-scènes maar ook wel die shots van de zee en de rotsen) maakt het fijn om te kijken, met daar bovenop nog de erotiek. Moet gezegd dat Sharon Stone wel de show steelt, wat een prachtige vrouw was het toen en wat speelt ze haar rol goed. Zeker in het begin vond ik de macht die ze met haar seksualiteit over mannen heeft leuk om te zien.

Het hele who dunnit-plot is op zich ook wel oke, hoewel tegen het einde mijn interesse daarin wat verslapte en ik niet helemaal weet wat ik vind van de uiteindelijke ontknoping dat het toch wel/niet/wel Catherine is, en niet Beth. Ik ben ook niet echt een ster in plots die wat ingewikkeld kunnen worden tegen het einde dus ik weet nog niet helemaal wat ik daarvan moet denken. Als het wel gewoon Catherine is, prima, maar dan had ik ook meer willen weten over hoe ze alles dan precies heeft gedaan - en bijvoorbeeld een leugendetector om de tuin leidt?-, dat blijft nu een beetje in de lucht hangen allemaal en dat vind ik zonde en ook wat makkelijk. Dat laatste shot van de ijspriem vond ik in dat opzicht bijna flauw en lui.

Maar goed, op zich vind ik die ontknoping vrij ondergeschikt; door het acteerwerk, de dynamiek tussen Michael Douglas en Sharon Stone, de sfeer, de cinematografie en de locaties is de film al sterk genoeg. Verhoeven stelt (weer) niet teleur.

4*

Ik heb de film zo vaak (deels) gezien op tv, maar nooit echt serieus beoordeeld.
Basic Instinct zag ik altijd een beetje als een gemiddelde 90's-whodunnit, vooral beroemd om dé scène met Sharon Stone, maar nooit meer dan dat. Thrillers zijn ook niet mijn favoriete genre.

Nu ik de film heb herkeken geef ik de film een hoger cijfer, want ook al is het op veel vlakken nog steeds een typische Hollywood-thriller, het heeft inhoudelijk meer om het lijf dan je zou denken.
Dat komt vooral door de sterke chemie tussen Michael Douglas en Sharon Stone. Ook Gus (Nicks partner) vond ik een leuke toevoeging.
Er zitten wel wat personages in die minder interessant zijn, maar dat negeer ik maar even.
De ontknoping vond ik wel aardig; er wordt telkens weer opnieuw gespeeld met verwachtingen van de kijker. Dat ging me echter wel allemaal iets te lang door en zorgde ook voor de nodige verwarring. Sterker nog, ik weet nu nog steeds niet precies wie wat heeft gedaan.

In ieder geval, een puntje erbij. Geen topfilm, maar niet zo slecht als ik ooit dacht. 3,5*

Wauw, voor het eerst gezien vandaag. Wat een vette film. Top sfeer. Heel erg knap dat Verhoeven je nog doet laten twijfelen aan dingen die zeker lijken te zijn. Jammer dat deze film vooral bekend staat om ‘de scène’, want het is veel meer dan dat. Af en toe David Lynch vibes. Lekker hoor!

Basic instinct blijft toch één van de beste films van Verhoeven. Het is een zeer intrigerende en mysterieuze thriller die even goed “The game” had kunnen heten. Want spelletjes worden er wel gespeeld: tussen Nick en Catherine, maar ook met de kijker die gedwongen wordt mee in de intriges te stappen niet wetende welke rol Catherine speelt: die van slachtoffer of die van dader.

Ijzersterke acteerprestatie van Sharon Stone. Bloedgeil is ze ook in deze film. Een echte femme fatale die elke man rond haar vinger windt. Het plot waarbij ze de werkelijkheid verweeft in haar boeken is uiterst knap en spannend. Ook haar nog onafgewerkt boek waar ze Nick in verwerkt is goed gevonden.

Het spanningsgehalte van de film is hoog en enkele scènes zijn memorabel. Ik hoef niet te herhalen welke bovenaan staat, maar er zij er nog. Ook prima erotische momenten gecombineerd met vakmanschap van Verhoeven met prima camerahantering en montage. Eigenlijk weinig op te merken aan deze film. Ooit lang gelden al eens gezien, maar een herziening doet hier weinig afbreuk aan. Top!