Basic Instinct (1992)

De score is juist niet om aan te horen. In elke scène is hetzelfde vervelende, drukkende riedeltje te horen wat de sfeer beklemmend moet maken maar totaal niet werkt tijdens scènes waar totaal geen dreiging in zit.
De enige die ik ooit zo dom heb zien omgaan met film-scores in Michael Bay in Transformers, die tijdens de eerste vijf minuten van de film, waarin een personage een potje polo speelt, er een episch muziekstuk onder plakt alsof het lot van de wereld afhangt van de winnaar van het spelletje.

Moet je voor de grap Dunkirk eens kijken, daar doen ze het vrijwel onafgebroken. En dat wordt dan bejubeld als ‘intense kijkervaring’.

Wat een topfilm blijft dit toch de beste van Verhoeven.

Het ging over Jeanne Tripplehorn, niet over Stone...

Dat was me niet duidelijk door de de quote.

De ijspriem als moordwapen, en ook in bed, werd al eerder gebruikt in Scarlet Street (1945) van Fritz Lang. Vraag me af of dit een mogelijke inspiratie is geweest voor Paul Verhoeven en co.

'Verborgen continuïteit' zoals dat in de biografie 'Een filmersleven' meerdere malen wordt benoemd.

Uitstekende film waarin een rechercheur de moord op een oude rockster onderzoekt. Een onderhoudend plot met een leuk einde. Sfeervol en stijlvol in beeld gebracht en de muziek van Jerry Goldsmith is spot on. Speelse dialogen en een paar spannende scenes. Michael Douglas en Sharon Stone zijn goed gecast maar het is vooral die laatste die de meeste indruk maakt in een carrière-makende rol (zeker niet alleen vanwege de controversiële overhoring-scene).

Misschien heeft Basic Instinct niet meer de impact van 25 jaar geleden, het is nog altijd een vaardig gemaakte thriller. Douglas en Stone zijn perfect gecast en doen het goed, de rest van de cast is beduidend minder. Muziek van Goldsmith is meteen herkenbaar en mag bijna iconisch genoemd worden. Script is niet geweldig maar biedt genoeg mogelijkheden voor de nodige twists & turns in een tijd dat dat nog niet de standaard was.

Er zijn wel een paar zwakke momenten- zo wordt er net iets te vaak de suggestie gewekt dat Stone de ijspriem van onder het bed vandaan pakt, ook de ondervraging van Douglas door zijn collega's -een kopie van de eerdere ondervraging van Stone (hij houdt gelukkig wel zijn onderbroek aan) is niet sterk.

Op momenten duister en erotisch - qua sfeer en tempo weet Verhoeven hier een behoorlijke film te zetten. Ik zag hier qua beelden, locatie, sfeer en inhoud ook wel een ode aan Vertigo, al is die laatste film superieur. Prima Douglas, goede Stone en een aantrekkelijke Tripplehorn. Maar ook zo'n film die leunt op de whodunnit die van zichzelf wel boeit, maar niet door de film zelf. Je verwacht elk moment ook wat twists en daar houd ik niet zo van. Zeker richting het einde verliest de film steeds meer kracht. En de hele handel en wandel van Douglas kon me ook niet echt boeien. 3,0*.

Heb de hele film met een stijve knots gezien.

Prima Verhoeven.

Een regisseur die ik in het algemeen wel mag, die Verhoeven. Heeft een aantal aardig leuke films op zijn naam staan, helaas wist deze film me eigenlijk niet te overtuigen. Je herkent ook wel vrij duidelijk dat dit door Verhoeven gemaakt is.

Prima camerawerk en visueel niet verkeerd. Ik vond het verhaal vrij zwak met een aantal niet heel briljante twistjes. Slechts een klein aantal dat ook echt werkt. Stone is zeker een mooie vrouw en een plaatje om zo te zien met een aantal iconische scenes.

Douglas doet het niet al te best en weet niet altijd even goed te overtuigen. De film concentreert zich soms te veel op het seksuele gebied, maar gelukkig is er wel wat aandacht naar het verhaal gegaan en wegens enkele mooie momenten nog naar een voldoende gebracht.

Porno film. Het begon echt heel sterk maar de laatste 45 min werd het wat minder.

Mooi gedaan van Verhoeven

De film is een Hitchcock-achtige noir met een typische Verhoeven-stempel erop vanwege de obsessie voor de combinatie van seks en geweld. Het verhaal heeft een interessante premisse: moorden die een seksverslaafde vrouw beschrijft in haar boeken worden later in werkelijkheid gepleegd op haar minnaars, zodat ze automatisch de hoofdverdachte is maar andere personen blijken ook verdacht te zijn zodat het nog geen uitgemaakte zaak is wie de moordenaar is. De spanning c.q. de urgentie om uit te zoeken of zij de moordenaar is neemt toe als ze een boek gaat schrijven waarin de rechercheur wordt vermoordt die een eerdere moord op haar minnaar onderzoekt. In plaats van sporenonderzoek e.d. zien we een soort erotisch spel ontstaan waarbij niet alleen de verdachte vrouw maar ook de rechercheur die haar volgt zich onweerstaanbaar aangetrokken voelt tot gevaar en moord. Sowieso weet Verhoeven de aandacht vast te houden met veel seksscenes c.q. naakt, spectaculaire actiescenes en gevatte en dubbelzinnige gesprekken.

Tot zover de lol van de film. De film kreeg echter vooral negatieve kritieken en bv. Roger Ebert schrijft dat hij zich bedrogen voelde door de film: de film houdt bewust tot het eind alle opties open over wie de moordenaar is om dan in wezen willekeurig de moordenaar in de laatste shot aan te wijzen. De film had evengoed een ander kunnen aanwijzen: de film speelt met ons als kijker. Dat is zeker waar, maar ik wil dit de film niet te zwaar aanrekenen; in zekere zin past het wel bij de film waarbij het precies gaat om het bespelen/manipuleren van de ander. Wel wordt de film gaandeweg wat ongeloofwaardig en is de wijze waarop de spanning wordt vastgehouden wat gekunsteld. Maar ook dat past bij de film, zoals ook Sharon Stone zich niet schaamt te doen wat nodig is om de erotische spanning bij de kijker vast te houden.

PS. Verhoeven is eigenlijk een beetje de Nederlandse Tarantino met z’n noir-films vol seks, geweld, gevatte oneliners en het spel tussen fictie en werkelijkheid zoals in deze film tussen het boek en de moord (is het boek gebaseerd op de moord of is de moord gebaseerd op het boek?)…