The Stranger (1946)

Hier ben ik het helemaal mee eens.

Een erg fijne thriller van Orson Welles, waarin hijzelf de rol van de badguy voor zijn rekening neemt.

Vooral het tempo is erg aangenaam. Er zit veel vaart in en de kijker weet ook al snel hoe de vork in de steel zit. Maar desondanks slaagt Welles erin om de spanning toch vast te houden, d.m.v. een aantal goede en spannende scènes. Daarnaast is het acteerwerk buitengewoon goed. Welles is een prima badguy, waar veel dreiging vanuit gaat. Robinson is een erg fijne detective, die geraffineerd te werk gaat om Welles langzaam maar zeker te pakken te krijgen.

Maar ook de bijrollen en de luchtige humor tussendoor zijn leuk. Die restauranthouder, die met iedereen een potje wil dammen, voegt veel humor toe. Ook vond ik het wel grappig dat de vrouw van Welles zegt dat hij een beetje moet gaan sporten. Welles werd in het echt ook steeds dikker, naarmate de tijd vorderde, dus het was zeker toepasselijk op dat moment.

De laatste 20 minuten zijn erg sterk. Erg mooi gefilmd is ook hethele gebeuren bij de klokken met de dood van Welles. Dat is een geweldig sterk einde van een zeer amusante film uit het rijke oeuvre van Orson Welles.

4,0*

Edward G. Robinson als detective (inclusief lange overjas) en Orson Welles als gezochte oorlogsmisdadiger, dat is een recept voor een topfilm, zou je zeggen! Is het niet helemaal geworden, maar desondanks is The Stranger nog wel aangenaam om te zien. Het jammere alleen vond ik dat meteen vanaf het begin alles behoorlijk uitgekauwd is. Iets meer raadselachtigheid had gemogen, want al vrij vlot snappen de twee hoofdrolspelers (en de kijker ook) van elkaar hoe de vork in de steel zit. Verder is het adequaat gemaakt, zoals je van Welles gewend mag zijn. De climax zie je van mijlenver aankomen, maar toch heel alleraardigst.

film geeft de sfeer weer die toen heerste , probeer je in te leven in die tijd , ex GI s die thuiskomen en proberen hun gewoon leven weer op te bouwen , nee een zeer goed niveau en in zijn tijd zeker meer gewaardeerd dan nu
Dat Welles en Robinson topakteurs zijn geeft een extra boost aan deze film
voor mij zeer goed

Hier en daar is er wat kleine onlogica in de uitwerking van het verhaal en is het slot een beetje ontgoochelend en toch wel voorspelbaar, maar toch een knappe thriller van een nog jonge Orson Welles, zelf uitstekend in het personage waar het allemaal om gaat en met klassebak Edward G. Robinson en knappe Loretta Young als tegenspelers.
Zeer genietbaar en ondanks reeds 70 jaar oud voor éénieder toegankelijk inzake filmkwaliteit en voldoende actueel inzake gegeven.

Spannende en goede film, boeiend. Prima film!

Spannende film noir, die het vooral moet hebben van het knappe scenario en het voortreffelijke camerawerk. Over het acteerwerk kan ik bepaald niet uitgelaten zijn. Met name de close ups van Orson Welles zelf met zijn opengesperde ogen rieken sterk naar overacting. In het handvol films die ik eerder van haar gezien heb, heeft Loretta Young mij nog nooit kunnen overtuigen en in deze film is dat niet veel beter. Enkel Edward G. Robinson zet weer een dergelijke vertolking neer, maar dat is nauwelijks een verrassing. Wel jammer van zijn slotopmerking in de richting van Mrs. Rankin, want dat is toch wel een afknapper...

Sterke noir met duidelijke signatuur van Welles.

De muziek is hier en daar wat overdadig.
Van mij had het kleine wijsneusje Edward G. Robinson niet zo snel op de plek des onheils hoeven zijn.

Iets meer speurwerk (denk aan Double Indemnity) en aandacht voor het vooropgezette plan was aangenaam geweest.

Desalniettemin complimenten.

Een visueel sterke, spannende, doch standaard psychologische thriller over de opsporing van een Duitse oorlogsnazi. De rol van Loretta Young was een ondankbare: zij speelde de naïeve en oerdomme kersverse echtgenote (het ongeloofwaardige gedeelte van het verhaal). De cast speelde trouwens geweldig.

8/9 AMC 13.45

Spannende film over een nazi die alles heeft gewist over zijn verleden en nu een rustig leven heeft in een dorp. Als kijker weet je als snel hoe het zit maar de film is zo gemaakt dat er toch veel spanning overblijft. De vrouw wist alleen mij niet te overtuigen, wat een overacting. De drogist die steeds wil dammen is een grappige toevoeging.

Te zien op TV > AMC Channel > zondag 1 april > 15:00 uur

Goeie film waarin een detective een Duitse oorlogsmisdadiger volgt naar een klein stadje in Amerika. Een goed uitgewerkt verhaal, alhoewel ik de ontkenning/ongeloof van de vrouw wat ongeloofwaardig vond. Hier en daar mooi camerawerk. Ondanks dat Orson Wellles zeker geen slechte rol neer zet, levert hij hier als regisseur beter werk af dan als acteur.

Iets aan de grote klok hangen.

Spannend kat en muis spel tussen een nazi-in-disguise en nazi-jager. Een lekker vlot tempo en mooie schaduw shots maken deze film-noir erg genietbaar. Leuke bijrollen van de hulp en de komische shopkeeper / self-service cafébaas met zijn dambord die wat wil bijverdienen.

Matige noir.

Verhaaltje stelt bitterweinig voor, maar eist traditiegetrouw wel zo'n beetje alle aandacht op. Dat biedt jammer genoeg weinig verrassingen, waardoor het al redelijk snel best saai wordt. Gelukkig duurt het allemaal niet te lang.

Van Welles zelf als acteur hoef je ook niet teveel te verwachten. Vind hem een erg slecht acteur, ook hier weer erg veel overacting. Robinson en Young zijn niet zo heel veel beter, al ligt het er bij hen wel net iets minder dik op. Soundtrack is ook absoluut geen meerwaarde, maar dat het in dit soort films zelden.

Rest het aardige schaduwspel van Welles. Leuk maar nu niet weer zo indrukwekkend dat het de gehele film weet te redden. Het maakt het wel iets draaglijker, net als het redelijk vlotte tempo, maar uiteindelijk stelt het gewoon bitter weinig voor.

1.5*

Om te bewijzen dat hij wel degelijk een commerciële film kon maken, nam Orson Welles met tegenzin de regisseurs-taak voor ‘The Stranger’ op zich. Mr. Wilson (Edward G. Robinson) speelt een agent van de War Crimes Commission die in het stadje Harper in het Amerikaanse Mid-westen op zoek is naar een oorlogsmisdadiger. Vanaf het begin staat vast dat de alom gerespecteerde geschiedenisleraar Charles Rankin, een vreemd kijkende (is het zuur) Orson Welles, de oud-nazi is. Uiteindelijk blijkt het verhaal te draaien om; Mary Longstreet (Loretta Young), de onwetende dochter van de plaatselijke opperrechter die op het punt staat met Rankin te trouwen, en de inzet wordt van een kat-en-muisspel tussen Wilson en haar echtgenoot. Het levert een aardig onderhoudende thriller in de klassieke film-noir stijl op. Met een paar leuke beklemmende scènes. Van uit commerciële oogpunt werd het Orson Welles enige film die rendabel was.

Prachtig geregisseerde thriller die helaas qua verhaal iets te voorspelbaar is om echt een klassieker te zijn.

Orson Welles speelt een geweldige rol als voortvluchtige nazi.

Prima Orwell. Op momenten wel wat verouderd, vooral door het wat theatrale acteerwerk, maar best genietbaar. Sowieso is het begin fris en modern ogend met snelle montage en doorheen de hele film ook best opvallend camerawerk; je merkt dat Orwell echt wel goede ideeën had. Ergens zit zo'n geweldig shot van de juffrouw van achteren in een donkere camera en haar belichte voorkant zie je via de spiegel. Erg mooi.
Verder niet heel spannend maar vooral vermakelijk en fijn dat in het begin in Europa gewoon andere talen dan Engels werden gesproken. Het zou normaal moeten zijn, maar levert vanwege de lage frequentie inmiddels bonuspunten op. 3,5*.

Voor een film uit 1946 is het opmerkelijk dat een Duitse oorlogsmisdadiger niet eendimensionaal werd neergezet. Charles Rankin/Franz Kindler is een zachtaardige man in de ogen van Mary Longstreet. Zijn verhaal over het Duitse volk dat zichzelf als slachtoffer ziet en in Hitler een soort messias zag (another Barbarossa... another..Hitler) lijkt me zeker anno 1946 een gewaagde nuance.

Zwaktepunt is Orson Welles als Franz Kindler.

3*

De vrouw wordt wat sullig neergezet. Liefde maakt blind, dat snap ik natuurlijk wel, maar het allemaal wel best vinden dat je man je hond vergiftigt, dat gaat er bij mij dus niet in. Ook dat gesprekje 's nachts tussen haar en haar man, als de hond blaft. Hij: 'De hond gaat de kelder in.' Zij: 'Maar het is mijn hond.' Hij: 'De hond gaat 's nachts de kelder in en overdag aan de lijn.' Zij: 'Oke.'
De klokkentorenscène lijkt wel erg veel op die van Vertigo. Hitchcock had er vermoedelijk een betere film van gemaakt. Sorry Welles.

'The Stranger' wordt gekenmerkt door een verhaaltechnische zwakzinnigheid die zelfs binnen het genre afsteekt tegen de rest. Het aantal onlogische beslissingen die de scenarist hier op papier heeft gezet bereikt al vroeg een nieuw hoogtepunt. Een commissie voor oorlogsmisdaden laat een nazi doelbewust ontsnappen uit de gevangenis opdat hij hen zou leiden naar de gezochte Nazi-officier Franz Kindler, gespeeld door acteur-regisseur Welles. In plaats van hem te laten schaduwen door meerdere mannetjes werd besloten om de taak over te laten aan één detective op leeftijd, gespeeld door veteraan Edward G. Robinson. Het duurt echter niet lang vooraleer hij wordt verschalkt en zijn doelwit kwijtraakt. Hierna vervalt het verhaal in absurditeit. Waarom wordt Kindler niet gearresteerd onder verdenking van oorlogsmisdaden? Waarom rekenen ze in plaats daarvan op de mentale inzinking van zijn vrouw? Waarom wordt Kindler niet de klok rond in de gaten gehouden? Waarom vraagt de detective nooit naar bijstand? Waarom besluit Kindler zijn vrouw te vermoorden door haar naar de kerk te lokken en de bovenste trede van de ladder te saboteren? Let trouwens op het papiertje waarop hij in koeien van letters zijn alibi uiteenzet. Altijd fijn wanneer een film zijn publiek als idioten behandelt. Ik begrijp dat vergezochte en sensationele verhaalelementen een handelsmerk zijn van film noir, maar dit gaat me een brug te ver. Ik geef wel punten voor Robinson, die ondanks het onnozele verloop toch een aangenaam ankerpunt weet te vormen voor de kijker. Welles levert als regisseur knap werk af en gebruikt een aantal technieken die ik ook in zijn eerdere films kon appreciëren. Veel ongewone cameraperspectieven, long takes, tracking shots en chiaroscuro. Zijn acteerwerk daarentegen is om in tranen uit te barsten.

Film lijkt een tussendoortje te zijn geweest voor Welles. Welles zelf en Robinson zijn de redenen om naar de film te kijken, die laatste vind ik op zijn leukst als hij de slimste in de film is (dus niet zoals in de noirs van Lang). Minpunten zitten voor mij vooral in het verhaal zelf. Het had veel lang een mysterieus steekspel tussen de kat en de muis moeten zijn, ze hebben veel te snel door hoe de verhoudingen liggen. Daarnaast is ook de slaafse volgzaamheid van de echtgenote iets te vergezocht en daardoor wat storend. Eindscene is wel weer tof.

Tegenwoordig wordt een film vooral beoordeeld op realisme. Was me dat in 1946 toch net iets anders. Een leraar trouwt op een donderdagavond om zes uur in een volle kerk (twee uur eerder stond hij nog voor de klas en was zijn vrouw nog gordijnen aan het ophangen) en vertrekt dan even snel op huwelijksreis. Een gezochte nazi kan probleemloos onderduiken in een Amerikaans dorpje, met een valse identiteit en een vals diploma aan de slag gaan als leraar en met de dochter van een rechter trouwen. En bovendien nog eens accentloos Engels spreken. En ga zo maar door. Het is duidelijk dat je The Stranger niet moet kijken voor zijn feilloze scenario. Waarom dan wel? Orson Welles speelt zijn paranoïde rol tamelijk sterk, Edward G. Robinson doet zijn prestatie uit Double Indemnity nog eens losjes over, maar het is vooral het visuele dat de show steelt. Die perspectieven, die schaduwen, dat prachtige clair-obscur: daar had Welles van niemand iets te leren.

Orson Welles en Edward G. Robinson spelen allebei een rol die hun op het lijf geschreven is: de gewetenloze oorlogsmisdadiger en de hardnekkige speurder. Ook Loretta Young speelt een interessant personage, omdat zij een verandering ondergaat. Eerst vertrouwt ze haar echtgenoot, maar geleidelijk sluipt de twijfel binnen.

Visueel zit het goed ineen. In de slaapkamer torent de echtgenoot boven z'n vrouw uit als een dreigende schaduw. De toren met de klok is een uitstekende locatie voor de climax.

Vreselijk saai.

Ik denk altijd dat ik hierin de enige ben omdat film-noir nooit mijn genre is geweest, maar als ik berichten van Kiekerjan en J. Clouseau zo lees merk ik gelukkig dat er meer mensen zijn die zich stoorden aan het enorm onlogische scenario. Met name zo'n Orson Welles die een blauwe maandag na de oorlog geen spoortje van een accent blijkt te hebben. Ik vond 'm verder wel goed spelen, ik heb me vooral zitten ergeren aan het Grootse Flauwvallen van Loretta Young. Nee, en ook dat schaduwspel bij de belichting... Het zal allemaal wel. Ik weet dat er liefhebbers zijn maar film noirs kijken zal nooit een hobby van me worden.

2,0*