Hud (1963)

“Happens to everybody. Horses, dogs, men. Nobody gets out of life alive.”

Paul Newman en de schitterende cinematografie. Dat blijft hangen na het zien van Hud. De zwart-wit beelden, de uitgestrekte landschappen, het desolate gevoel dat je ook als kijker krijgt etc. Het draagt allemaal bij aan de geweldige sfeer die Hud uitstraalt. Het ouderwetse Americana, met Newman als arrogante en losgeslagen Hud, die de strijdt aangaat met zijn conservatieve vader. Het is een generatieconflict, maar je ziet ook de verschillen in mentaliteit en persoonlijkheid. Met neef De Wilde die een speelbal wordt in dit conflict, en uiteindelijk zelf een keuze moet maken en volwassen moet worden. Het einde is daarom ook perfect.

Doet wat denken aan Giant en Rebel without a cause. Hud als de enfant terrible die botst met het traditionele verleden. De man versiert graag (getrouwde) vrouwen, houdt van geld en drank, maar komt ook over als de sympathieke rebel die gewoon geniet van het leven. Het leven is meer dan enkel koeien en werken. Dat botst met de tradities van zijn vader. Daarnaast heb je ook nog het neefje Lonnie die opkijkt naar Hud, maar tegelijk zich houdt aan die tradities. Hud lijkt zo een mooie droom, maar hij weet dat het maar een droom is. Alma komt over als iemand die beide werelden (de oude en de nieuwe) lijkt te kennen, maar toch gewoon meedraait bij de tradities.

Door de ziektes van de koeien, waardoor Homer ze allemaal moet laten afmaken, komt er een einde aan dat verleden. Het afscheid is nu officieel. De levenslust van Homer is weg, hij sterft kort na het afscheid van zijn koeien. Alma en Lonnie trekken ook weg. Op zoek naar werk, tijd voor het volgende hoofdstuk in het leven. En het is ironisch genoeg net Hud die blijft zitten waar hij is. Zich altijd verzet tegen die traditie en om zich heen schoppend. Een spoor van vernieling, waarbij hij de ene brug na de andere heeft verbrand. Lonnie en Alma zagen op het einde in dat zijn rebels karakter te ver is gegaan. Zo blijft Hud alleen over.

Een boeiende film met een minder evident figuur in de hoofdrol. Het is een heerlijk acteerspel tussen de 4 hoofdkarakters. Patricia Neal zorgt voor een pittig karakter, wat in zo'n semi-western niet evident is als actrice. De scènes met Paul Newman zijn geweldig. Het lijkt een western soms, maar door de muziek en de setting trekt het zich daar wat van los. Het einde waarin het hoofdkarakter geen happy end krijgt, maar beteuterd achterblijft, is ook minder vanzelfsprekend voor een film uit Hollywood.

Soms saai en soms leuk, aardig tussendoortje.

De zwart-witbeelden zijn zo nu en dan best fraai, met name als ze worden ondersteund door de degelijke soundtrack. Paul Newman zie ik graag acteren, al is dit zeker niet een van mijn favoriete rollen van hem. Het verhaal is degelijk, maar ook weinig bijzonder. Er gebeurt eigenlijk niet zo veel. De film is meer een karakterstudie. Vond Hud daar echter niet boeiend genoeg voor. Daardoor uiteindelijk een nogal vlakke film, die mij niet echt zal bijblijven.