Hud (1963)

Geweldige film, waarin Paul Newman laat zien dat hij écht een groot acteur is. Hij speelt met veel overtuiging een klootzak.
Erg goed vind ik ook Melvyn Douglas (die nota bene in Ninotchka en andere films een chique man-van-de-wereld speelde).
Prachtscenario. Oscars voor Patricia Neal, Douglas, en cameraman James Wong Howe...

Niet aarzelen. Kijken !

Het verbaast me dat zo weinig mensen deze film hebben gezien. Ik meende toch echt dat dit een zeer bekende film was. Paul Newman in een uitstekende rol, maar Brandon de Wilde (veel te jong gestorven helaas), Melvyhn Douglas (oscar voor beste bijrol) en Patricia Neal doen weinig voor Newman onder. Het einde van de film is indrukwekkend.

4*

Paul Newman is altijd al een acteur die ik heb kunnen waarderen en hier bewijst hij maar weer eens waarom. Het verhaal is op zich niet zo heel spectaculair maar het is dan ook slechts een kapstok voor de actuers. Alles is namelijk ondergeschikt gemaakt aan het duel tussen Homer en Hud met als inzet de jonge Lonnie. Zijn besluiteloosheid en loyaliteit richting beide zorgen voor ervoor dat je volledig meegaat in die tweestrijd. Sterk zijplot is de ziekte van de dieren. De film creert hierdoor naast het acteergeweld ook nog een andere vorm van betrokkenheid. Zeker de scene waarin de dieren worden afgemaakt is bijzonder indrukwekkend. Hud is al met al gewoon een erg sterke film die drijft op zijn excellente acteerwerk.

4*

Schitterende Americana in deze film. Gaat net als Giant en The Misfits over het einde van het tijdperk van de grote ranches en cowboys. En een soort omgekeerde Rebel Without A Cause. De "rebel" Hud die eigenlijk gewoon een ontzettende klootzak blijkt te zijn en de nieuwe generatie die moet kiezen welke partij ze kiezen.
Verder: IJzersterk acteerwerk en magnifiek zwart/wit-camerawerk.

De filmt ademt 't sfeertje van 'The last Picture Show".

Klopt, knappe fotografie. Ook veel bewondering voor Martin Ritt, Een van de meest maatschappelijk geëngageerde regisseurs uit de jaren 60 en 70 uit Hollywood. Van de film weet ik helaas niet zo veel meer. Behalve de mooie zwartwitte beelden en de rol van Paul Newman.

Vorige week deze R-2NL gekocht.

FIlm die me na afloop wel met een goed gevoel achterliet.

Eigenlijk weet ik niet wat ik hier moet gaan neerpennen buiten dat ik het een goede film vond. Hud is zo een filmpje die het enkel en alleen maar van zijn concept moet hebben want ik kan me eigenlijk geen enkele muziek herinneren in deze film ? Geen geld meer voor een composer ofzo? Het camerawerk is daarentegen wel sterk aanwezig. Stijlvolle zwart-wit shots van de ranch.

Het concept dus. Paul Newman is Hud, de plaatselijke macho. Ook hier kreeg Newman dus geen oscar voor. Onbegrijpelijk eigenlijk want deze film staat en valt toch op Newman. De scènes met hem zijn meestal meesterlijk door zijn toevoeging eraan, de scènes zonder hem zijn gewoon leeg al wil ik geen kwaad woord spreken over Melvyn Douglas. Als die 2 botsen is het een scène vol vuurwerk mede met dank aan de kracht van dat plot om die 2 te laten botsen. 2 totaal verschillende personen in deze plattelandsstudie. Ook al een geluk dat de term western hier nogal relatief is. Het is meer een drama dan toevallig bij cowboys wordt afgespeeld dan een typische Leone.

3,5*

Zit ik ook mee, vandaar nog geen review.

Had minimaal een half uur nodig hier lekker in te komen. Komt omdat ik op e.o.a. manier had verwacht dat dit een lekkere ouderwetse western was. Het bleek een lekkere nieuwerwetse western. Dingt naast My Darling Clementine mee naar meest gevoelige western.

Newman bewijst zijn verdiende status als mijn favoriete acteur. Naast zijn speelse coolheid, kan ie ook echt dramatisch loodzware rollen aan, wat ie o.a. al bewees in the Hustler en Cat on a Hot Thin Roof. Hier kan ie gebruik maken van beide talenten. Lang leek ie gewoon cool, hij bleek een door het verleden verscheurde klootzak te zijn. De muziek is stemmig (vooral op het begin en aan het eind), de zwart-wit fotografie (vooral bij vlagen) adembenemend en de rest van de cast ook al erg sterk. Wat deze film moeiteloos boven de middelmaat doet uitsteken is de dramatische intelligentie van Ritt. Het voelt echt aan en het komt aan bij de kijker. Verder zijn er enkele geweldige scenes, die de film onvergetelijk maken. Ik denk dan aan de koeienmassamoord, het overlijden van opa en de bijna verkrachting.
Niet wat ik had verwacht qua inhoud, uiteindelijk wel wat ik had gehoopt als we het hebben over hoe goed je hem vindt.

Inhoudelijk juist wel sterke film. Eeuwige thema's als nostalgie vs. vooruitgang, principes vs. pragmatisme en familierelaties worden erg sterk uitgebeeld vind ik.

Opvallend is verder dat de inderdaad sterk spelende Newman uitstekend tegengas krijgt van de andere spelers. Vooral Patricia Neal is erg goed.

En dan heb ik het nog niet over misschien wel de belangrijkste troef van de film - de prachtige fotografie.

Muziek komt er trouwens wel een aantal keer in voor - het thema van de film zelf is zelfs erg mooi - hoewel inderdaad niet al te vaak. Ik vind dat ook niet nodig, maar het is inderdaad een vrij sobere film die niet iedereen zal aanstaan.

4* hier maar er is plaats voor meer.

Prachtig moderne western met schitterende rollen van Newman en Douglas. De scenes tussen die twee zijn briljant. Heerlijk rustig tempo en mooie cinematografie ook.

Dikke 4*

Ik ben normaal gesproken een groot liefhebber van dit soort rustige, kalme westerns. Hud was een aardige film, al had ik er zeker wat meer van verwacht. De film moest het vooral hebben van de fantastische Paul Newman en de mooie zwart-wit fotografie. Inhoudelijk stelde het niet zoveel voor en ook was de film regelmatig wat saai. Maar toch is deze moderne western nog aardig te pruimen vanwege de briljante Newman (ook de andere acteurs waren sterk trouwens), en de mooie landschappen. 2,5*

Sterk drama zoals je ze niet zo vaak ziet, erg ingetogen en met geweldig spel van de 4 hoofdrolspelers. Halverwege dreigde het een beetje saai te worden maar het laatste half uur was weer erg goed. Ik vind muziek vaak het manco in oude Amerikaanse westerns, in Hud is de muziek, hoewel spaarzaam gebruikt, geweldig.

Uitstekende film waarin de rebelse Hud samen met zijn vader en jongere neefje hun eigen ranch onderhouden. Goed geschreven en boeiende personages waarbij de onderlinge verhoudingen voor genoeg wrijving zorgen. Verder prachtig zwart-wit camerawerk en uitmuntend acteerwerk van de gehele cast waarvan Paul Newman als de anti-held in de titelrol.

Een fijne western met een subliem acterende Paul Newman.

Ik heb Newman al een aantal erg sterke rollen zien spelen, maar dit is misschien wel zijn allerbeste. Hij zet de rol van Hud Bannon vol overtuiging neer en maakt van hem een zelfverzekerde jongeman, die vecht met zijn verleden, soms vrij grof is, maar op de een of andere manier toch ook zijn sympathieke momenten kent. De strijd met zijn vader aan de ene kant en zijn omgang met zijn jongere neefje worden hier erg boeiend uitgewerkt. De dialogen zijn van een hoog niveau en naast Newman spelen ook de overige acteurs en actrices zonder enige uitzondering erg goed. Vooral de ontwikkeling die het neefje doormaakt, is zeer goed uitgewerkt en maakt hem overigens bijna net zo interessant personage als Hud zelf.

Het verhaal is sterk, overtuigend en geloofwaardig en daarnaast blijft het tot het einde toe interessant. Richting het einde zitten ook duidelijk de sterkste momenten. Vooral de scène, waarbij de koeien worden afgeschoten, is bijzonder indrukwekkend om te zien. Daarnaast is de dood van opa, een sterk moment. Even was ik bang dat het daarbij nogal sentimenteel zou gaan worden, maar Ritt weet die valkuil uiteindelijk eenvoudig te omzeilen. Verder heeft Hud overigens een fijn cameragebruik, waarbij het zwart-wit soms op een erg mooie manier naar voren komt.

Regisseur Ritt levert hiermee een prima film af, waarbij de nadruk zeker niet op de actie ligt, maar op het drama en de onderlinge relaties. Ik had even nodig om erin te komen, maar daarna liet Hud mij ook niet meer los. Een krachtige film met een geweldige Newman. Tevens is het een film, die meer stemmen en aandacht verdient.

4,0*

Goed geacteerd, maar gebeurd wel erg weinig. Wel een goede karakterstudie. Deed me daardoor een beetje denken aan 'Streetcar Named Desire'. Vantevoren had ik een echte western verwacht die zich in de 19e eeuw afspeelde, maar hier kwam ik dus bedrogen uit.

De oscar voor beste cinematografie was verdiend, dit kwam erg mooi tot zijn recht in zwart wit met 16:9 ratio. Beste voorbeeld was wel die scene waar al het vee werd afgeschoten.

3*

Zie plot hierboven.

Toch ook weer door genre-indeling. Bij IMDb staat alleen drama. Ik kan begrijpen als je een echte western verwacht en je ziet dan deze film....

Heb de film al gezien. Bovendien is dat niet de reden waarom die tegen viel, zoals je het nu quoteert. Sowieso lees ik zelden de samenvatting op MM, zo weet ik vaak al te veel op voorhand.

Inmiddels gecorrigeerd; maar dit artikel schept dan weer verwarring.

Prachtige film. Schitterend zwart-wit Americana en naast Newman vooral een geweldige Neal en Douglas. Verplichte kost.

Vooruit. Halfje hoger

Erg sterke film over een jonge gast, die nogal worstelt met zijn verleden en tegenwoordig brutaal, asociaal en bij vlagen gevoelloos in het leven staat. Paul Newman speelt één van de sterkste rollen die ik van 'm zag en de bijrollen van Neal en Douglas zijn ook geweldig. Misschien ook omdat ze beide op een indringende manier verwerkt worden in het verhaal en het verleden van Hud. Dragende krachten voor deze prent.

Verder ziet deze 'Hud' er prachtig uit. Visueel aantrekkelijk, leuke muziekjes en een meeslepend verhaal, die een aantal erg indrukwekkende scenes kent. Sowieso is het voor een boer het ergste wat je kan overkomen als er mond- en klauwzeer wordt ontdekt - de executie scene van al het vee is dan ook bijzonder hard. De scene in de kroeg met neef en oom is ook prachtig. Maar zo zijn er veel meer momenten. Ik heb toch best genoten van deze film. Een fijne klassieker en één die ik nog niet eens zo lang ken. Leuke verrassing.

Sterke film, niet bepaald bij de "westerns" onder te brengen. Het betere werk uit de vijfiger en zestiger jaren.
Meerdere indringende en gedenkwaardige scenes zoals de vader die van man tot man raak de aard en de ingesteldheid van zijn zoon fileert en natuurlijk ook de slachting van de runderen. Goed in het verhaal is ook dat de slechterik dan toch niet tot inkeer komt.Iets wat Amerikaanse films maar al te graag deden.
Natuurlijk komt ook het schitterend acteerwerk, inzonderheid van Paul Newman, de film ten goede. Merkwaardig is wel dat Patricia Neal met de meeste prijzen ging lopen. Zo overtuigend vond ik ze trouwens niet, zeker niet in de wat ridicule afscheidsscene met Lonnie.

Bij gebrek aan goeie feestjes appte ik eerder deze avond een vriend een beetje denigrerend dat ik dan maar een zwart-witfilm ging kijken. Wist ik veel dat het de misschien wel beste film van voor 1998 zou zijn.

Manmanman, ik heb me een partij zitten genieten. Van Newman als Hud, wat een personage, maar ook van de pa ("Little by little, the look of the country changes because of the men we admire"), het neefje en de huishoudster. Nee, er zijn maar weinig films waarin de hoofdpersonen zo menselijk zijn en zo geloofwaardig neergezet worden als in deze.

Voor zo'n ouwe film vind ik het ook een opvallend mooie. Anno 1963 waren er al zat kleurenfilms, dus ik veronderstel dat het een stijlkeuze is geweest om Hud in zwart-wit te schieten. Doorgaans heb ik daar een hekel aan, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat deze film er in kleur beter had uitgezien.

En dan is er nog de setting. Texas, jaren 40 (de plotomschrijving rept over de jaren 50 , maar draaide My darling Clementine niet al eerder?). Daar hadden ze wel wat beter te doen dan zich druk maken over zwarte pieten, sekseneutrale wc's en zogenaamde aanrandingen. Over iets meer dan een week ga ik zelf naar Texas. Hopelijk heeft de tijd daar stilgestaan.

De nummer 1 van wendyvortex. Die moest ik nog zien! wendyvortex heeft vaak goede tips en ook bij deze film: schot in de roos, hoor!
Juweel

“Happens to everybody. Horses, dogs, men. Nobody gets out of life alive.”

Paul Newman en de schitterende cinematografie. Dat blijft hangen na het zien van Hud. De zwart-wit beelden, de uitgestrekte landschappen, het desolate gevoel dat je ook als kijker krijgt etc. Het draagt allemaal bij aan de geweldige sfeer die Hud uitstraalt. Het ouderwetse Americana, met Newman als arrogante en losgeslagen Hud, die de strijdt aangaat met zijn conservatieve vader. Het is een generatieconflict, maar je ziet ook de verschillen in mentaliteit en persoonlijkheid. Met neef De Wilde die een speelbal wordt in dit conflict, en uiteindelijk zelf een keuze moet maken en volwassen moet worden. Het einde is daarom ook perfect.

Doet wat denken aan Giant en Rebel without a cause. Hud als de enfant terrible die botst met het traditionele verleden. De man versiert graag (getrouwde) vrouwen, houdt van geld en drank, maar komt ook over als de sympathieke rebel die gewoon geniet van het leven. Het leven is meer dan enkel koeien en werken. Dat botst met de tradities van zijn vader. Daarnaast heb je ook nog het neefje Lonnie die opkijkt naar Hud, maar tegelijk zich houdt aan die tradities. Hud lijkt zo een mooie droom, maar hij weet dat het maar een droom is. Alma komt over als iemand die beide werelden (de oude en de nieuwe) lijkt te kennen, maar toch gewoon meedraait bij de tradities.

Door de ziektes van de koeien, waardoor Homer ze allemaal moet laten afmaken, komt er een einde aan dat verleden. Het afscheid is nu officieel. De levenslust van Homer is weg, hij sterft kort na het afscheid van zijn koeien. Alma en Lonnie trekken ook weg. Op zoek naar werk, tijd voor het volgende hoofdstuk in het leven. En het is ironisch genoeg net Hud die blijft zitten waar hij is. Zich altijd verzet tegen die traditie en om zich heen schoppend. Een spoor van vernieling, waarbij hij de ene brug na de andere heeft verbrand. Lonnie en Alma zagen op het einde in dat zijn rebels karakter te ver is gegaan. Zo blijft Hud alleen over.

Een boeiende film met een minder evident figuur in de hoofdrol. Het is een heerlijk acteerspel tussen de 4 hoofdkarakters. Patricia Neal zorgt voor een pittig karakter, wat in zo'n semi-western niet evident is als actrice. De scènes met Paul Newman zijn geweldig. Het lijkt een western soms, maar door de muziek en de setting trekt het zich daar wat van los. Het einde waarin het hoofdkarakter geen happy end krijgt, maar beteuterd achterblijft, is ook minder vanzelfsprekend voor een film uit Hollywood.