The Big Country (1958)

Gisteren de Blu-ray van deze Western herzien.

Wat mij eerder niet was opgevallen, dat Peck met vader en zoon Wylder deze film gemaakt heeft. Zijn inbreng was dus groter dan alleen acteren.

De openingsscène van The Big Country lijkt een hommage aan Western 3:10 to Yuma, alleen nu zonder die (vliegtuig-) condensstrepen.

Vanaf het begin was al wel duidelijk, dat Caroll Baker niet met Peck matchte. De karakers van Jean Simmons en Baker zouden in realiteit ook geen vriendinnen geweest zijn, te verschillend. Mijn enigste minpuntjes tav deze film, die ik trouwens op sommige momenten toch wat langdradig vond, en dat heb ik eigenlijk zeer zelden met films. Had dan meer een clash tussen Simmons en Baker over Peck in beeld gebracht en dat had gekund als personage van Baker beter bij Peck zou passen en Simmons wat meer passie had getoond. De filmposter suggereert dit trouwens wel.

Los van bovenstaande verbaas ik mij over slechts 2 pagina's aan reacties over deze toch goede Western, die toch al in 2002 is toegevoegd.

De weidse landschappen van de Mojavewoestijn in technicolor staan garant voor visuele pracht. De openingsmziek heeft iets heroïsch. James McKay (Gregory Peck) komt als zachtaardige buitenstaander terecht in een machomilieu waarin een vete heerst tussen twee families. Beide families zitten vast in een cyclus van uitzichtloos geruzie. Het gaat over de tegenstelling tussen de oude mentaliteit van het Wilde Westen en de nieuwe mentaliteit, gebaseerd op recht en verzoening, vertegenwoordigd door McKay en de erfgename Julie Margolin (Jean Simmons). De mooiste nevenrol is voor Burl Ives, die z'n voornaam niet gestolen heeft, want hij burlt als een hert.

McKay moet een paar dingen doen om z'n mannelijkheid te bewijzen: een paard temmen, een gevecht aangaan. William Wyler zag het als een allegorie op de Koude Oorlog. Volgens hem was iemand die een vreedzame en durende oplossing nastreeft via onderhandelingen meer mans dan degenen die met pistolen en lasso's lopen te zwaaien.

Solide.

Ik denk zelfs dat ik deze film een stuk leuker vind in vergelijking met de films van iconisch regisseur Sergio Leone. Maar de westerns van Leone zijn misschien wat moeilijk te vergelijken met deze film. Tevens ook de eerste aanraking met regisseur Wyler, waarvan ik nog een aantal andere filmpjes moet zien.

Een western uit 1958 die maar het liefst 165 minuten duurt. Vooraf leek het een nachtmerrie om aan te beginnen, maar de Empire top 500 kreeg toch maar de voorkeur. Het bleek echter behoorlijk mee te vallen, wat mij betreft een uitblinker in het oude-westerngenre.

Maar dat kwam niet door de personages, waarvan ik de meeste maar matig vond acteren. Peck is vrijwel onzichtbaar als de lead, en Heston vond ik ook onopvallend voor zo'n bekend acteur. Enkel Ives vond ik goed spelen. Zijn rol eist ook wel wat ruimte, maar Ives weet deze wel te benutten.

De film is bij vlagen groots in beeld gebracht, maar de beelden zelf zijn echter wat minder groots. De natuur wordt er echter wel groots mee in beeld gebracht, en dat weet de film heel goed te benutten. De beelden zijn zacht uitgedrukt prachtig. Fenomenaal in beeld gebracht. Schitterende natuur die hier gebracht wordt.

Maar qua film zelf is het allemaal wat minder groots en episch, op een aantal episch opgebouwde sets na. Het is ook wel bijzonder als de held anti-geweld is. Dat heb ik persoonlijk nog niet vaak gezien, maar ik ben dan ook geen westernliefhebber. En ik weet ook niet of ik het hoofdpersonage een held kan noemen.

Maar visueel vond ik het allemaal schitterend. De film blijft ook ten volle tijden boeien en straalt een hoop sfeer uit. Er gebeurd genoeg om het allemaal boeiend te houden, al is de film wel wat trager in vergelijking met andere westerns. Daardoor kunnen enkele kijkers mogelijk afhaken. Ik kan er wel weer van genieten, en dus ken ik het een solide cijfer toe. Ook fijn trouwens dat de film niet steunt op typisch bombastische western-muziek.

Ik heb toch maar zelden een positieve recensie met zóveel bedenkingen gelezen, Shadowed – de maren, echters en ook al's springen er echt uit, alsof je niet helemaal zeker van je zaak bent en je toch wel een slag om de arm wilt houden bij de pluspunten die je opsomt. (Neemt niet weg dat het –afgezien van het woord filmpjes om het werk van deze regisseur te beschrijven– een goed onderbouwd verhaal is, beter dan sommige berichten van maximaal vijf woorden die je wel eens op deze site tegenkomt.)

Grappig dat je dit allemaal nu pas opmerkt. Echters, maren en ook al's zijn mijn natuurlijke vaste woordjes. Die vind je in zowat elke recensie van mij terug. Maar ik kan je wel vertellen dat ik niet onzeker ben over het feit dat ik het een goede film vind

Je gebruikt ook vaak woorden als "eigenlijk", "wel", "natuurlijk" en nog wat. Dat voegt vaak niks toe, alleen je eigen onzekerheid/onnodige relativiteit). Heb ik ooit een keer op school geleerd ).

Overigens heb ik deze film ook recentelijk gezien. Geweldige Amerikaanse Western zonder bekende karikaturen, minder voorspelbaar en inderdaad prachtige beelden!

Ik snap waarom je dit opmerkt, maar je veronderstelling (als ik dat goed begrijp) dat mijn eigen onzekerheid daar spreekt is onjuist. Ondanks dat mijn schrijfstijl wat onzeker overkomt, probeer ik in mijn recensies vaak de balans te vinden tussen mindere en betere punten van een film. Ik ben daarbuiten ook niet een officiële/de beste recensent, dus ik heb ook nog wel wat te leren op dat gebied. Ik zal eens kijken of ik wat "zekerder" kan schrijven. Ik ben me er trouwens wel van bewust dat je opmerking (waarschijnlijk) goedbedoeld is.

Míjn bedoeling was dat zeker niet -- elke vorm van twijfel, relativeringsvermogen en nuance juich ik persoonlijk ten zeerste toe.

Zeker en vast (als ik even in Don Homers laarzen mag gaan staan) -- dit is het westernforum hè, hier praten we eerst en schieten pas daarná.

Zijn er hier trouwens nog liefhebbers van de vroege Yes?

Yes - No opportunity necessary, no experience needed

Uiteraard goed bedoeld. Deze mooie review is ook een slecht voorbeeld van me. Ik zie zo gauw maar één onnodige "wel" in de laatste alinea. Als je hem ziet begrijp je m'n punt misschien. Verder met Roger eens, nuance is prima.

Wat een meesterwerk deze film! Zeer aangenaam verrast!

Burl Ives is helemaal top in de (Winter-) Western "Day of the Outlaw" (1959). Aanrader!

Een figuur als James McKay kom je niet veel tegen in westerns en dat maakt de film direct al interessant. Voeg daarbij ook nog twee vrouwen met belangrijke rollen en de mix van een goede western is al halverwege. Natuurlijk is er een vete gaande en vliegen de kogels regelmatig flink in het rond. Voor mij was het de verhaallijn waar The Big Country het van moet hebben. Helaas komen er in de film net te vaak enige nietszeggende karakters constant weer terug, in grote lijnen was het een mooi avontuur. De mooie settings mogen niet onvermeld blijven en met het eindgevecht komt de iets te lange film mooi tot een eind.

Een vrij lange film maar met een boeiende plot en topacteurs die weten waarmee ze bezig zijn. Gregory Peck was me volledig geloofwaardig als greenhorn en het was ook genieten van de chemie met Jean Simmons die van het scherm leek te spatten naar het einde van de film toe. Maar in feite verdient de hele cast complimenten voor haar werk en toewijding (wat blijkbaar geen sinecure was i.s.m. de veeleisende William Wyler).

Een ware attractie zijn de prachtig gefotografeerde landschappen, naast de talrijke long shots die ergens wel de futiliteit van het gebeuren in de verf zetten. Nietige mensjes bewegen zich bij momenten als mieren in een tuin.
En ten laatste wordt de film op haast perfecte wijze ondersteund door de score van Jerome Moross, met een grootse sound die er niettemin in slaagt om overdaad te vermijden.

Veel classicistischer dan dit zie je films niet, en Wyler excelleert hierin. Heel knap hoe uitgebalanceerd en gedoseerd hij dit lange verhaal vertelt, ook al kleurt hij nergens buiten de lijntjes.

Tja een echte westernknaller is deze film zeker niet. Positief zijn de prachtige mooie wide shot beelden. Ook de blu ray transfer ziet er goed uit. Hele lichte ruis soms, maar dat valt bijna niet op. Zag wel ruim halverwege de film wat gemiste kleine vlekjes. Jammer, want voor de rest is hij vrijwel schoon van oneffenheden. Geluid is prima verzorgd.

En dan de film. Hij duurt lang en is volgens mij een van de traagste westernfilms ooit gemaakt. Echt jammer, want met een tempoversnelling kijkt deze film toch een stuk beter weg. Het verhaal is verder best wel dun en is onze hoofdrolspeler een soort van peacemaker. Al komt ook dat er allemaal maar heel traag uit. Ik heb nu toch een aantal films gezien van Gregory Peck, maar ik blijf het maar een softie vinden. Ook in deze film moet ie volgens mij vooral schoon blijven. Een andere speler viel mij ook zwaar tegen. Heston loopt er maar bij alsof hij er geen zin in heeft. Bepaald geen cowboy kop. De vrouwen doen het verder goed. Geld ook voor de twee grote oudere kemphanen. Caroll Baker leeft trouwens nog! Maar goed al met al best wel vermaakt al wordt ie nergens spannend of boeiend. Vanwege de prachtige mooie westernbeelden geluid een ruime voldoende, maar ik had ook 3 sterren kunnen geven. Goed maar niet meer dan gemiddeld.

Film 3.5 (3,0) blu ray zonder ned. subtitles.

Beeld 4.0

Geluid 4.5

Extra's 4.0

Super western. Dit is zonder meer een heerlijke film. Een welgestelde man, McKay reist naar een enorme ranch om zijn verloving te vieren met de dochter van de rijke grondbezitter, The Major Terrill. Wat hij niet weet is dat er een harde vijandigheid is met een andere familie, de Hannessey's, en dat Steve Leech, de opzichter van de ranch, ook een oogje heeft op zijn verloofde. Peck en Heston zijn dan ook twee serieuze kalibers en hun knokpartij in de weidse open ruimte is dan ook een erg opvallende scène. Het is in het begin wat schaapachtig kijken naar de goedhartige McKay die veel over zich heen laat gaan, wat niet echt past in de macho cultuur die daar heerst. Zelfs zijn verloofde stelt zich vragen over zijn mannelijkheid. Het kwetst McKay wel degelijk... dat wordt getoond wanneer hij aan zichzelf wil bewijzen dat hij wel mans genoeg is voor de familie Terrill o.a. door te bewijzen dat hij een wild paard kan berijden, zijn weg in de woestijn kan vinden en niet bang is om Leech een lesje in respect te leren . Wat me ook beviel was de relatiebreuk met zijn verloofde die ook mooi illustreert dat beiden heel andere verwachtingen van elkaar hebben. En dan is er natuurlijk ook nog een finale en tragische confrontatie die al twee uur lang zat te borrelen en te sputteren.
Alles zit gewoon prima in deze film, en al duurt het 165 min, elke scène is gerechtvaardigd. Niet te missen!

Volledig eens met die opmerkingen.

Meer toevallig dan iets anders zag ik de film recent nog eens langskomen op ARTE TV, en kon mij er niet van losmaken, ondanks de nasynchronisatie en het feit dat ik hem al vaak zag, en ook in mijn filmcollectie heb.

Een schitterende westernklassieker, absoluut.

Nu zit ik 'm verdorie alwéér te bekijken via Arte TV (even op pauze, om het gloeiend hete toestel te laten afkoelen en zelf ook iets fris tot mij te nemen )

Bij de hitte die er momenteel binnen- en buitenshuis heerst kun je je wel helemaal inleven in het verhaal.

Je zit er a.h.w. helemaal in met die door de zon geblakerde landschappen.

Die Peck is toch een geknipte acteur voor zo'n rol.

Een film die zó beklijvend is verdient een opwaardering.

Hopla, een halve ster erbij dan.

Ik kan begrijpen waarom mensen moeite met hem hebben, daar heb ik soms zelf ook wel last van, maar in déze film is hij echt helemaal op z'n plaats.

Burl Ives kan er ook wat van hoor.

Jazeker, geweldige rol. Zó goed dat ik me haast niet kan voorstellen dat hij in het echt misschien wel een heel aardige man is.

Geen slechte film maar wel wat ouderwets en iets te lang. Ergens prima, die lengte, want de film kabbelt lekker voort zonder haast te maken, iets dat best goed past bij de inhoud. Er wordt overal goed tijd voor genomen en je kan eens lekker zitten voor meer dan 2,5 uur klassiek Hollywood-vermaak. Het ziet er ook allemaal geweldig uit, van kleurrijke uitbundige interieurs tot geweldig gebruik van breedbeeld en de kale natuur en strakblauwe hemel. Allemaal heel goed. Maar de film is ook enorm stijf, vooral het acteerwerk. De film draait rond een vete en rond liefde, kortom drama, maar het acteerwerk met af en toe theatraal huilen daarbij helpt niet bepaald. Geen moment leefde ik mee. Ik vond het allemaal wat gezapig ook en nergens echt overtuigend. Ook de saaie Heston en Peck met hun perfecte hoofden pasten niet echt. Simmons is dan echt een positieve uitzondering. 3,0*.