Soldaat van Oranje (1977)

‘Het verhaal is verdraaid, Peter was de échte Soldaat van Oranje’ | 75 jaar vrijheid | AD.nl

Een klassieker van de noorderburen maar tot voor kort had ik er evenwel nog nooit van gehoord, moet ik bekennen, ook wegens nog te jong toen hij uitkwam. Het nog oudere Turks Fruit van Verhoeven is - voor zover ik daar zicht op heb - toch wel veel beroemder in Vlaanderen.

Maar ben blij dat ik dat gat nu opgevuld heb. Wat een topproductie is deze Soldaat van Oranje, en achteraf gezien begrijpelijk dat hij de internationale doorbraak betekende voor Paul Verhoeven en de steracteurs. Bepaalde spektakelrijke actiescènes - de vliegtuigbombardementen en ontploffingen - hadden in Hollywood i.p.v. Holland geschoten kunnen zijn, waarbij duidelijk is dat Paul Verhoeven ‘het’ in zich heeft, naast een ‘keurig’ budget natuurlijk.
Het is een vrij lange film maar neemt toch de tijd die nodig is om een complex verhaal te vertellen gebaseerd op de oorlogsbiografie van verzetsheld Erik Hazelhoff Roelfzema. Het is mooi dat de personages van het vriendengroepje in de film meteen ook de hele waaier aan karakters tijdens de oorlog weergeven: de collaborateurs, de Nederlandse SS’ers, in gevaar zijnde Joden, verzetslui met dubbelrol, passievelingen … En om eerlijk te zijn heb ik bij enkele wendingen in het verhaal de wenkbrauwen gefronst. Zoals het gemak waarmee Rutger Hauer/Erik Roelfzema toetreedt tot de Britse luchtmacht RAF, bedrog pleegt met de oogtest en met Kerst tussendoor wat bommetjes gaat droppen boven Duitse steden. Maar het blijkt volgens de originele getuigenis van het boek dus allemaal waar gebeurd te zijn. Behalve actie en gruwel zijn er natuurlijk ook de talrijke intriges die horen bij het verzet en de oorlog. Om het geheel in balans te houden zijn er ook wat liefdesscènes met een Verhoeven touch toegevoegd - het oog wordt bediend - alsook redelijk wat zwarte humor. Met name de scènes met Koningin Wilhelmina zijn altijd hilarisch eigenlijk. De wijze waarop ze na de oorlog wordt toegejuicht bij haar terugkeer, afgezet tegen haar schijnbaar wereldvreemde acties in ballingschap in Londen - met als hoogtepunt het fiasco om op haar aandringen verzetslui vanuit Nederland naar Engeland over te brengen - werkt op zijn minst ironiserend.

Conclusie. Soldaat van Oranje is een oorlogsfilm met pit, waarvan de verhaallijn nog een keer bewijst dat de werkelijkheid de fictie makkelijk kan overtreffen.

net voor het eerst gezien, maar serieus...waar ging de film nu eigenlijk over?

was je dan in slaap gevallen?

Englandspiel - Wikipedia - nl.m.wikipedia.org

Er verschijnt een boek over de film: bol.com | Op zoek naar soldaat van Oranje, Bart Juttmann | 9789064038952 | Boeken

Er schijnt ook een musical van te zijn! Sorry!

Zullen we die maar vergeten! Het boek gaat gelukkig over de film en bespreekt maar kort de musical. Al doet de (matig gekozen) voorkant anders vermoeden.

Verkocht!

Over het boek en het maken van de film: Jeroen Krabbé en Bart Juttmann over het nieuwe boek Op zoek naar Soldaat van Oranje - Spraakmakers - NPO Radio 1 - nporadio1.nl

Ik stond ook vooraf heel negatief tov de musical, maar dat bleek toch een waanzinnig audio visueel spektakelstuk waar ze in Vegas jaloers op kunnen zijn.

Ja, spektakel genoeg, maar het blijft een musical. Wilhelmina die zingt en grapjes maakt....nou nee, niet voor mij.

Heb je het gezien? Want dat is precies wat ik dacht. Het heeft meer weg van Pink Floyd The Wall dan van een musical.

1 keer gezien, meer dan genoeg!

Dat wel

Heb je de musical gezien? En het je The Wall live gezien?

Zo ja, dan zouden de overeenkomsten je toch opgevallen moeten zijn.

Mooi boek, in 1 ruk uitgelezen. Goeie research en veel interessante anekdotes.

Goed boek, met zeker nieuwe feiten, maar ook wat inhoudelijke fouten. Ook vraag ik me af waarom er wel analyses/vergelijkingen met andere NL oorlogsfilms worden gemaakt, maar niet met Voorbij Voorbij van Verhoeven zelf.

Op zoek naar Soldaat van Oranje - Ook het maken van de film was een jongensboek - Cine.nl

Wat Daens (1992) is voor Vlaamse filmliefhebbers, is Soldaat van Oranje dat voor Nederlanders wellicht. Vanuit filmhistorisch aspect voor beiden haast cultureel erfgoed en een absolute klassieker van eigen bodem. Niet alleen klassiekers als film, maar ook als boek en theaterstuk. Enige nostalgische gevoelens zullen dan ook bepaalde scores opleveren. Ik heb dit gevoel bij deze film ook minder, om niet te zeggen “niet”.

Ook het onderwerp spreekt aan. Verzet plegen tegen de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog levert fijne en mooie beelden op, zeker als goed worden uitgevoerd. Kosten noch moeite werden gespaard om dit project op poten te zetten. Je ziet dat er met Verhoeven een vakman aan het werk is.

Realisme en kwaliteit staan centraal. Het ziet er allemaal zeer degelijk uit. Desalniettemin nooit echt “in” de film gezeten. Een film die ik apprecieer, maar niet bij mijn topfilms uit Nederland hoort.

Vind ik niet heel gek, om eerlijk te zijn.

Welke wel?
Ben wel benieuwd.

Een affront en een van de redenen waarom ik m'n filmhobby pas 10 jaar later begonnen ben?

Ik zie geen stem van jou bij Daens, OH?

Daens vond ik ook een zeventje trouwens, dus geen enorme voorkeur voor de een of de ander; allebei voor mij niet erg bijzonder.

Om heel eerlijk te zijn, vind ik niet zo heel veel super uit Nederland...

Brimstone en Cloaca zijn goed, maar geen klassiekers. En Riphagen is degelijk te noemen. Simon vond ik ook zo'n tegenvaller...
Neem dan toch maar Zwartboek.

Van De aanslag en Borgman verwacht ik ook nog veel, deze zal ik in januari nog zien.

Er ligt nog wel wat meer op jouw kerkhof Ik vond Daens degelijk en een middenmotor op Belgisch vlak, maar je kan niet ontkennen dat Daens zowat de status heeft van de (commerciële) klassieker te zijn uit ons land dat uiteraard door een ruim(er) publiek is bekeken. Ik moet toch niet komen aandraven met Coco Flanel zeker?

Ik wil maar zeggen, welke niet-cinefiel heeft er nu al gehoord van Chantal Akerman of pakweg Fabrice Du Welz?

Denk dat Borgman jou wel kan bekoren.

Inderdaad Fisico, Daens was een instant klassieker. Behalve dat hij een kaskraker was, werden er ook reeksen schoolvoorstellingen georganiseerd voor deze film. Zo heb ik hem ook voor het eerst bekeken - onder lichte dwang dus .
Heeft er m.i. ook mee te maken dat hij heel wat beter overkwam dan de Vlaamse films die hem het decennium vooraf gegaan waren. Van Paul Verhoeven en de Nederlandse film kan er wel gezegd worden dat er ook voor Soldaat van Oranje reeds (publieks)classics gemaakt werden die ook nog vandaag die status hebben. Maar het onderscheid ligt dan idd in het publieksverbindende onderwerp, al heeft het bij Daens itt Soldaat van Oranje geen patriottische maar een linkse sociale kant. Wat dat laatste betreft, waren de geesten eind 20e eeuw zodanig geëvolueerd dat elke politieke strekking in de Belgische samenleving zich wel kon vinden in de figuur van Daens als strijder tegen onrechtvaardigheid. Het was een film die iedereen moest goedvinden.