Twelve Monkeys (1995)

Heel erg goede film. Dit is echt een film waarbij goed opletten vereist is, anders raak je als kijker snel de draad kwijt. De film heeft, mede door het camerawerk en de goede sets, een spannende en mysterieuze sfeer. Mooi hoe de film de kijker met de groep van de Twelve Monkeys op het verkeerde been zet. De climax waarbij de jonge James Cole zijn eigen dood aanschouwd is erg sterk.

Sterke rollen van Bruce Willis en Madeleine Stowe, deze twee hebben een sterke chemie met elkaar en hun karakters groeien op een mooie manier naar elkaar toe. Ook de rest van de cast acteert sterk. Alleen Brad Pitt slaat met zijn overacting een beetje de plank mis.

4,5*

Twaalf aapjes.

Deze had ik al een hele tijd liggen op de stapel 'binnenkort weer eens herzien', en vandaag was het dan zover. Indertijd was ik erg onder de indruk van Madeleine Stowe, en wellicht heeft dat toen wel een rol gespeeld waarom ik de film mooi vond - en beslist de DVD wilde hebben. Import uit de VS, want hier toen nog niet te krijgen, ik durf niet meer terug te zoeken wat dat gekost moet hebben.

Onverminderd actueel is wel het plotelement van de mens als milieuprobleem. Knap verweven in de structuur van de tijdreizen en de daardoor af en toe wat verwarrende van de hak op de tak springende lijn, en de wat onduidelijke manier waarop sommige personages soms wel en soms niet een belangrijke rol spelen in het geheel. Erg knap gedaan, en daarbij meer dan eens een herinnering aan The Fisher King. En ook qua cinematografie zie ik daar wel een gelijkenis in.

Zonder twijfel de beste rol van Bruce Willis - nou niet bepaald iemand die ik een karakteracteur zou noemen. Maar, eerlijk is eerlijk, geen speld tussen te krijgen, en qua casting precies op de juiste plek - ik denk niet dat iemand anders hier zou passen, en op dezelfde manier zo zou kunnen spelen op de rand van rauwdouwer, onzeker, gek en gestoord, geloofwaardig of doorgedraaid. Daarnaast dan de veel makkelijkere rol van Brad Pitt - die hoeft tenslotte alleen maar knetter te spelen, maar doet dat ook beter dan ik hem gewend ben te zien. En ja, dan Stowe - indertijd de reden om de film te willen hebben. Nu zie ik vooral dat ze wat moeite heeft om mee te komen. Maarja, een mooi smoeltje is het zeker.

Nog een woordje over de muziek. Een schijnbaar simpel deuntje op de trekzak lijkt het misschien, maar het werkt wel erg goed en blijft prettig hangen. Ook dat is precies goed. En het einde, tsja, daar is dan wel wat kritiek op van de tijdreiskenners, maar volgens mij klopt het toch best aardig.

Typisch Gilliam product, en wat mij betreft, geen Monty Python fan, zijn beste film.

Film begint redelijk naar verwachting met een kleurrijke achtergrond en dito karakters. Een surrealistische wereld komt naar voren met een wereld die ooit was en een samenleving die zich een weg naar antwoorden en oplossingen zoekt. Vrij snel doet de situatie zich voor die het meest beklijft en betekent. Cole als een soort pionier terug in de tijd, met zoals verwacht, een samenleving en inrichting die hem voor gek verslijt. Vooral zijn eerste schreden binnen de inrichting met een werkelijk geniale Brad Pitt zijn geweldig. Interessante van het verhaal, op dat moment, uiteraard hoe uit te leggen waar hij weg komt terwijl men er toch van uitgaat dat hij een volgende gestoorde is. Een volgende switch weer terug naar de toekomst en weer terug en nog een keer maken het er voor Cole niet gemakkelijker op. Maar zorgen wel voor kostelijke scènes en een kentering in beide gevallen, en hulp.

Leuk aan het plot is dat er vanaf de eerste opsluiting al continue kleine hints zijn naar de oorzaak en dat Cole weliswaar als redder wordt teruggestuurd, maar tevens onbewust aanstichter is dus onderdeel is van een soort gesloten cirkel qua voorbestemming. Zit hier ook weer een Terminator-paradox in? Kippenvel momentje overigens wanneer Stowe de realiteit beseft en koortsachtig naar het bewijs zoekt. Een bijzondere wisselwerking komt daarna op gang tussen Kathryn die overtuigd raakt van Cole's verhaal, terwijl Cole juist zijn overtuiging verliest in zijn eigen verhaal. Heerlijke zinsbegoocheling waar de kijker overigens ook kan gaan twijfelen aan wat nu waar is.

De film ontwikkelt zich verder en rond af in een bijzondere tragische cirkel met het falen qua opdracht, het zien van zijn toekomstige dood en een behoorlijke sinistere ondertoon over het zelfdestructieve in de mens. Iets wat ook prima vertaald wordt door Goines in de inrichting over de dom gehouden mens die niet meer dan de rol van consument vervuld. Willis en Stowe prima in hun rol, jonge Jon Seda nagenoeg onherkenbaar, maar de meeste aandacht gaat toch uit naar Pitt in deze typische Gilliam film qua stijl en toon. Mooie film, leuke film.

In mijn hoofd is dit één van de meest briljante films die ik heb gezien; de laatste keer is echter een tijdje geleden.

De huidige ontwikkelingen rond corona doen me toch wel aan het scenario in deze film denken, en omdat ik vanmorgen zag dat deze film dit jaar precies 25 jaar oud is leek me dat genoeg reden om hem heel binnenkort weer eens te herzien.

De huidige waardering van een 4,5 is op basis van de herinnering aan de film; mocht deze na het herzien nog bijgesteld moeten worden dan doe ik dat natuurlijk.

In tijden van Corona hoort een virusfilm erbij. Dan maar direct één van de betere nemen, want meestal zijn die niet briljant. Twelve Monkeys leunt op een sterk script met een dikke twist, en op een imponerende Bruce Willis in één van zijn sterkere rollen. Een gevangene, James Cole, wordt vanuit een toekomst waar bijna de hele mensheid door een virus werd uitgeroeid, naar het verleden gestuurd om te voorkomen dat de gekken die aan de basis van de verspreiding van het virus liggen, tegen te houden.

Terry Gilliam maakte deze film met een vrij bescheiden budget en komt toch tot een geslaagd resultaat met zijn eigen gekke extravagante stijl. Op de psychologe na zien alle hoofdpersonages eruit alsof er een schroef los zit en de humor oogt soms bizar. Het zijn echter de tragiek en de onvermijdelijkheid van de gebeurtenissen die nog het meeste indruk maken. Een prachtig einde heeft deze film.

"All I see are dead people."

Deze periode leek mij wel een geschikt moment om eindelijk eens deze klassieker op te zetten.

In 2035 blijken mensen dus ondergronds te leven nadat er in 1996 een pandemie is uitgebroken, waardoor 99% van de mensheid is uitgestorven. Om achter de oorsprong van het dodelijke virus te komen wordt een veroordeelde teruggestuurd naar het verleden. En zo ontstaat er een tijdreis in al zijn rare kronkels.

Je blijft als kijker continu raden hoe de vork in de steel zit; is James Cole daadwerkelijk een tijdreiziger of is het allemaal slechts een hersenspinsel? Het is alleen jammer dat er dusdanig veel elementen circuleren dat het simpelweg overdadig is te noemen. Daarbij liggen sommige dingen er wel erg dik bovenop. Het komt op mij over als een incoherent geheel.

De sfeer is op zich in orde. In de eerste helft wordt dit prachtig geïllustreerd door een besneeuwde stad die er verlaten bij ligt. Het stuk in het gekkenhuis mag er zeker ook zijn, vooral door een excentrische Brad Pitt. Buiten dat mist 'Twelve Monkeys' eigenlijk wat vaart en noodzaak, om tegen het slot weer enigszins op te veren.

Al met al een redelijke Sci-Fi, maar helaas niet de topper die ik verwachtte te zien.

2,5 Sterren.

I am insane. And you are my insanity

Wederom een bijzondere film van Terry Gilliam. Twelve Monkeys (1995) gaat over James Cole (Willis) die (denkt?) terug naar het verleden te gaan om een apocalyptische virusuitbraak te voorkomen. Al snel zit hij in een psychiatrische inrichting waar hij psychiater Kathryn (Stowe) en patiënt Jeffrey (Pitt) tegenkomt. De film wordt dan ook steeds gekker.

In een specifiek genre is deze film niet te stoppen. Gilliam heeft er een eclectische mix van genres van gemaakt. Duidelijk herkenbaar zijn echter SF, thriller en mystery elementen. Zelf vond ik de film tijdens de vliegveld scène op het einde erg noir achtig aanvoelen. Willis zelf ziet er ook romance in.

Twelve Monkeys heeft opvallend genoeg ook gelijkenissen met de film Underground (1995). Ook hier zit de hoofdrolspeler (deels) "underground" bovendien breken er bij beide films dieren vrij uit een dierentuin). Toch zijn het qua sfeer en bredere thematiek wel heel verschillende films.

De acteurs spelen goed. Brad Pitt speelt in de inrichting de hyperactieve, psychotische, intelligente, gedrogeerde en gefrustreerde patiënt Jeffrey (ga er maar aanstaan) en doet dit voortreffelijk. Ook Willis speelt kundig een karakter die uit zijn comfortzone (eendimensionaal Michelin mannetje) ligt. Willis heeft natuurlijk veel meer in zijn mars. Hij was ook heel populair bij het publiek.

Al met al is het een mysterieuze film die rare dingen doet met tijd, realiteit, fantasie en dromen. Thema's die je ook in films van David Lynch tegenkomt. Meermaals zet Gilliam de kijker aan tot piekeren wat er nu fantasie is en wat werkelijkheid. De regisseur zet hiervoor express verwarrende scènes in (in de docu zag je dat Willis het zelf soms ook even niet meer snapte). Soms voelde dit een beetje kunstmatig aan. Tenslotte is het zeker een goed gefilmd geheel, maar zonder erg indrukwekkende shots. Het einde viel mij qua cinematografie zelfs wat tegen.

Het was lang, lang geleden at ik Twelve Monkeys gezien had. Maar hij stond me altijd nog voor de geest als een film die flinke indruk op me had gemaakt. Dus ondanks dat ik niet veel films 2 keer kijk, leek het me wel eens tijd voor een herziening.

Ik bleek nog maar weinig van Twelve Monkeys te herinneren. Maar ondanks dat de film aardig gedateerd aanvoelt en de prestaties van WIllis en Pitt weinig verheffend zijn, snap ik nog altijd heel goed waarom hij me meer dan 20 jaar geleden zo boeide. Met name de toffe setting en het sterke verhaal. Het tijdreizen, de complotten en de twijfel over wat echt is en wat niet, het steekt heerlijk in elkaar. Waar bij het herbekijken van "films van vroeger" geregeld blijkt dat het vooral mijn minimale film kennis was geweest die de prent voor mij verrassend maakte, was het hier duidelijk simpelweg de kracht van het scenario en de uitvoering ervan.

Ik was wederom erg onder de indruk.

Nu de mensheid wereldwijd geplaagd wordt door het Corona-virus, is deze film actueler dan ooit en zal deze film een extra dimensie krijgen. Vanavond om 21:00 uur op de Belg (zoals wij de publieke TV-zenders van onze Zuiderburen hier noemen - deze komt op Canvas). Dus, ik zou zeggen: "ga dat zien en huiver" en verdwaal in deze hallucinerende nachtmerrie alias dystopie; misschien wel een meesterwerk !

Na een half uur afgezet. Niet mijn ding: oppervlakkig, goedkoop en rommelig.

Waarom stem je dan? En dan ook nog eens een 1,5 en niet lager? Als je maar 25% van de film hebt gezien kun je m.i. geen oordeel vellen.

Niets of niemand kan mij toch beletten om een stem uit te brengen die mijn appreciatie weergeeft? Als ik een film uitkijk en hem daarna een onvoldoende geef, komt dat trouwens meestal omdat ik in slaap ben gevallen... (Een film die ik tot het einde boeiend genoeg vind, geef ik m.a.w. minstens een voldoende!)

Maar jij doet met mijn stem wat je wilt, stephan-0115, niemand zegt dat je die belangrijk moet vinden!

Hoe kun je na een half uur tot de slotsom oppervlakkig komen?

Rommelig is het evenmin.

ThomasVV Bekijk de film dan eens volledig zonder in slaap te vallen. Dan kom je misschien toch nog op 3* uit of zo. Dat is net het hele punt.

Iedereen heeft recht op een mening, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik deze niet vind uitblinken in diepgang, onderbouwing noch structuur.

Afijn, ergens ver voorbij de halfuur-grens tovert Terry Gilliam een briljante intertextualiteit uit zijn hoge hoed, middels een fragment uit Vertigo, die niet voor niets de Nederlandse titel kreeg "De vrouw die tweemaal leefde."

En zo kan ik nog een hele waslijst opnoemen van wat de oppervlakkige kijker zoal gemist heeft. Voor heel veel meer details verwijs ik gaarne naar onze Nationale filmdeskundige Martin Koolhoven.

Een gemakkelijkere (lees: goedkopere) manier om zijn film een schijn van "diepgang" (no pun intended) te geven, is volgens mij nauwelijks denkbaar: Vertigo wordt nu eenmaal vrij algemeen aanvaard als een van de beste films uit de filmgeschiedenis. Zo hoog moet de hoed van Gilliam daarvoor niet geweest zijn (van intertextualiteit gesproken ). Maar de Nederlandse titel die deze film "niet voor niets" kreeg, is niet de verdienste van Twelve monkeys, hé Lavrot...

Een film uitkijken zonder in slaap te vallen is trouwens gemakkelijker gezegd dan gedaan, Filmkriebel. Dat is net míjn punt!

Bwa.

Ik had er iets meer van verwacht, van Twelve Monkeys. De film begint immers goed. De schwung zit er direct in en het verhaal ontvouwt zich meteen. Van Bruce Willis ben ik niet bepaald liefhebber, maar hij krijgt gelukkig al snel een aantal scènes die hijzelf niet moet rechthouden. Ik denk dan vooral aan de scènes in het gekkenhuis in 1990, met een energieke Brad Pitt als blikvanger.

Met de eerste terugzending raakt het ritme wat zoek. Nadien wordt de film er niet beter op. Het blijft m.i. much ado about nothing. Een niet zo happy end kan er bij mij altijd wel in, maar dan mag natuurlijk de focus niet verloren gaan. Dat was nu het geval, en dan mogen er nog genoeg 'vreemde' typetjes en enkele geslaagde designs opduiken. Veel maakt het dan niet meer uit.

2,5

Ik ga uiteraard geen discussie voeren, en al helemaal niet over de inhoud, over een film met iemand die de film (grotendeels) niet heeft gezien.

Je ziet aan mijn waardering dat ik niet perse een grote Twelve Monkey's fan ben. Ik kan je alleen wel vertellen dat dit zo'n film is waarbij je na een half uur absoluut nog geen indruk kan hebben wat je de anderhalf uur daarna krijgt voorgeschoteld. Stemmen op een film die je niet hebt afgekeken is sowieso onzin, maar hier helemaal.

Hele goeie en nog steeds (zeker nu) realistische film. Film die kijkt als een puzzel dje langzaam in elkaar gezet wordt.

Zo te zien wint deze film opnieuw aan populariteit door de coronacrisis. De vergelijking is natuurlijk een beetje belachelijk… Alhoewel: “permanente noodwet“ klink vandaag toch net iets minder vergezocht dan in 1995.

Onlangs werd de film opnieuw uitgezonden dus heb m’n TV nog eens afgestoft. Twelve Monkeys oogt ondertussen wat retro (en zelfs een beetje kitscherig), maar het blijf erg coole cinema. Gilliam creëert een duistere sfeer en houdt ons in spanning tot de laatste minuut. Kudos ook voor Willis en Pitt, die elk op hun eigen kleurrijke manier in de huid kruipen van een paria. Vervang die twee door een paar mindere Hollywood-goden en Twelve Monkey had wellicht niet meer geweest dan een onderhoudende B-thriller.

Uiteraard volgt er op het eind nog een joekel van een plottwist. Vaak is dit storend, maar ditmaal vond ik het eigenlijk wel goed gevonden (blijkt Pitt dan toch gewoon een ongevaarlijke mafketel te zijn).

Dus ja, Twelve Monkeys heeft de tand des tijds wel aardig doorstaan. Mijn 4* blijven staan.

De stijl van een film is voor mij meestal toch al duidelijk na een half uur, wavanbuuren. Dan mag er daarna nog om het even wat gebeuren, aan de stijl, sfeer en personages verandert in principe niet veel. En die spreken je aan of niet, daar is niks aan te doen. Maar dat is en blijft natuurlijk puur subjectief...

Dat herken ik zeker wel ThomasVV . De vorm en stijl is precies de reden waarom 12 Monkey's "slechts" 3 sterren krijgt van me. Op inhoud, acteerprestaties en verhaal waren dat er minimaal 4 geweest. Toch doe je jezelf hiermee tekort. En kan je pas na het uitkijken van de film bepalen wat de "echte" score is. Ik ben het dan ook zeer eens met de algemene consensus hier: Film niet geheel bekeken = niet stemmen.

Een film bewust niet uitkijken is toch ook een relevant gegeven voor de algemene score, wavanbuuren? Het alternatief is hem ónbewust niet uitkijken, dat wil zeggen... in slaap vallen. Of suggereer je Clockwork Orange-achtige politietoestanden?

Zo is dat !

Reizen in de tijd is een dankbaar gegeven in films. Het is natuurlijk ook een bijna onuitputtelijke bron van creativiteit, waar ook hier gretig gebruik van wordt gemaakt. Het is dus opletten geblazen tijdens 12 Monkeys, want niet alles is wat het lijkt. Toch is het niet dermate complex, dat het vervelend wordt. Dat er ook een virus in het spel is doet het goed in 2020. De grote namen stellen niet teleur en 12 Monkeys zit verder overtuigend in elkaar, weet goed te balanceren tussen fantasie en werkelijkheid en komt zo de actualiteit even binnenfietsen. Met andere woorden: kijkplezier genoeg!

De film begint stilistisch redelijk raar met aparte camerastandpunten en die setting in het gesticht vond ik ook niet echt fijn wegkijken, dus ik bereidde me al voor op een film die niet echt mijn ding ging zijn. Maar later wordt dat wel minder en gaat de film wat dat betreft redelijk conventioneel verder.

Het is heel de speelduur lang op zich wel leuk om te volgen, de film zit vol met details en het plot blijft door alle ontwikkelingen ook heel de speelduur wel interessant. Maar echt een meesterwerk vond ik het ook weer niet, daarvoor vond ik het toch niet zo heel erg beklijvend of spannend.

Ik merk ook dat ik niet goed weet wat ik erover moet schrijven, dus echte indruk heeft het allemaal ook weer niet gemaakt.

Wel de eerste leuke, goede rol van Brad Pitt die ik gezien heb trouwens. Ik schrijf vaak dat hij altijd min of meer hetzelfde doet in films, maar in deze film laat hij wel zien dat hij daadwerkelijk iets kan.

Kleine 3,5*

Cinema Canvas heeft deze zomer dit meesterwerk (en mijn nr 69 favoriete film) terug onder de aandacht gebracht en daarom een toost op Gilliam om ons te tonen dat artistieke ambitie perfect samen kan gaan met het commercieel Hollywood denken. Maar je moet mijn woord niet geloven. Kijk maar naar de uitstekende docu The hamster factor (and other tails of twelve monkeys) die je kan vinden in de extra's (of zelfs op YouTube). De vreemd klinkende titel wordt mooi in de docu uitgelegd maar omdat sommige users niet de moed hebben gevonden om de film uit te kijken (en misschien dat niet iedereen naar de Kijk van koolhoven kijkt al lijkt me dat sterk), geef ik graag nog eens de betekenis mee. Er is een shot (op 8 min en 29 sec) van Bruce Willes die naakt bloed van zichzelf afneemt terwijl op de achtergrond in de schaduw een hamster in een rad ronddraait. Nu is het zo dat de hamster niet bewoog zoals Gillam het wou. Dit op het eerste zicht gemakkelijk shot (dat welgeteld 5 seconden duurt) nam uiteindelijk een volledige dag in beslag. Het schetst perfect de werkwijze van Gilliam nl volledig focussen op een detail zodat hij het grote geheel (the big picture zeg maar) uit het oog verloor en dus de produktie vertraging opliep met alle kosten vandien terwijl Bruce Willis een ganse dag op een stoel heeft moeten zitten. Gilliam is zich wel terdege bewust van deze obsessie voor detail. Daarom vroeg hij aan de makers Fulton en Pepe om een docu over de film te maken, als getuige mocht het achteraf mis gaan. De docu laat zien dat de weg moeizaam was vol botsingen, conflicten en twijfels. Maar twelve monkeys ging de filmgeschiedenis in als één van die zeldzame films waarin kunst zich passioneel verzoende met Hollywood. Dat het nochtans geen slecht idee was om een docu ploeg mee te vragen, zal Gilliam bij een volgend project The man who killed Don Quichote ondervinden. Opnieuw mochten de makers Fulton en Pepe mee in het voetspoor van Gilliam en ze registreerden de onthutsende en boeiende must see docu Lost in La Mancha. Twee schitterende docu's over het filmmaken in het algemeen en over the rise and fall van een talentvolle filmmaker.

Deze Twelve Monkeys vond ik vroeg steeds een apart maar zeer boeiende film, nu zoveel jaar later, is dat aparte er misschien wat van af, maar blijft toch ijzersterke film met zalige Brad Pitt en tuurlijk Bruce zat toen ook in z'n betere jaren. Er hangt, nogal logisch door het gegeven, een redelijk dystopisch sfeertje. Man die door een foutgelopen tijdreis, in het verkeerde jaar terugkeert, waarin niemand zijn verhaal gelooft, dit moet, neen, dit is letterlijk door de hel gaan, wat ene Bruce toch fijntjes op het scherm brengt. Zulke films laten ook vaak het idioot handelen vd mens zien, toen, nu en altijd.

Wat is dit "nog steeds" een top film!

De film heb ik ooit al een keer gezien rond 1996, maar kon mijn vrij weinig meer herinneren, wat ik nog wel wist is dat het een "rare" film zou kunnen zijn als je niet goed zou opletten....

Dus 100% focus deze keer!

Ondanks de beperkte special effects in vergelijking met nu, ziet de setting er erg goed uit en is er met de sfeer in 2035 heel duidelijk neergezet wat er aan de hand is. Zeker wanneer dezelfde locaties terug komen in 1996, is het meteen duidelijk waarom de missie van Cole zo belangrijk is.

Willis en Stowe spelen erg sterk, maar ook Pitt speelt een geweldige geflipte!

Het enigste min puntje vond ik de groep wetenschappers uit 2035, deze kwamen bij mij over als een soort van circus-clubje in een vrij "simpele/goedkope" omgeving.

Tegen het einde van de film worden de dromen van Cole steeds helderder en wordt het duidelijker wat er zal gaan gebeuren, maar met een paar onverwachte gebeurtenissen loopt het dan toch weer anders dan hoe je in eerste instantie gedacht zou hebben.

In het verloop van de film wordt de twijfel van Cole erg goed neergezet en kan je als kijker ook behoorlijk gaan twijfelen over wat er nu "echt" speelt.

Mede door de deze gebeurtenissen en de plottwist zet de de film je erg aan het denken en blijft erg lang hangen, iets wat je ook graag wilt in dit genre!

Het heeft er zelfs toe geleid dat ik sommige scenes opnieuw bekeken heb en nog het e.e.a. heb nagelezen om mijn gedachte te bevestigen.

Als een film dit met mij doet is het voor mij een topper!

Bij het nalezen van diverse recensies zijn er toch veel theorieën over wat er is gebeurd, maar naar mijn mening is het toch vrij duidelijk en is er precies gebeurd wat je gezien hebt, zonder achterliggende gedachte als: Alles speelt zich af in het hoofd van Cole vanaf het moment in de psychiatrische inrichting. Daar is Cole inmiddels zo ver heen dat, door de diverse hits (gevaccineerde aap op tv, de kring van 12 bedden/12 monkeys de conversaties met Pitt en de CT-scan die hij ziet, die lijkt op de tijdreismachine) dat het verloop van de film dus een waanbeeld is. Door de start van de film in 2035 gaat deze theorie naar mijn idee al niet op.

Ook dat Cole de toekomst dus niet kan veranderen, omdat alles al gebeurd is en net zo verloopt als zijn dromen voorspelde betwijfel ik. Zijn missie was informatie verzamelen over het virus, wat uiteindelijk op een andere manier ook daadwerkelijk gelukt is door de dader kenbaar te maken, iets wat in het laatste shot in het vliegtuig duidelijk naar voren komt.

Dat de film een open einde heeft en ruimte geeft tot speculatie is alleen maar een extra +punt!

Geen meesterwerk, die je 10-tallen keren opnieuw zal gaan kijken, maar wel heel erg goed!

9

4,5*

Wat een vaag gedoe. Nee niet mijn ding.

Uitstekende film waarin een gevangene terug in de tijd wordt gestuurd om de oorsprong van een dodelijk virus te achterhalen. Een goed (tijdreis) verhaal dat simpelweg goed in elkaar zit. Een prachtige en vaak ook originele en creatieve aankleding. Van de cast springt de heerlijk krankzinnige Brad Pitt er uit. Wat mij betreft de beste film van Terry Gilliam.