Twelve Monkeys (1995)

Geweldige film. Origineel verhaal (tenminste in die tijd). Willis en Pitt op z'n best!
En ook alle bijtollen worden uitmuntend vervult.
bijrollen zijn goed.
Net geen 5 omdat het einde niet lijkt te kloppen.
in het vliegtuig zit één van de wetenschappers naast de bad guy. Dit duidt er op dat ze hem gaat tegenhouden. Maar als zij hem tegenhoudt kan Willis die droom nooit als kind hebben gehad en daar weer als kind aanwezig zijn? Want dan stopt het dus daar. De badguy wordt ontmaskerd en dus geen virus en Willis doodgeschoten.
Voor de rest een top film!

Wat een gave film!!de rol van brad pitt te gek!!

De poster van Twelve Monkeys is een beetje misleidend. Als je enkel op de poster af zou gaan zou je denken dat het een donkere Terminator-achtige Sciencefiction/Horror zou zijn, terwijl het eigenlijk een typische Terry Gilliam film is.

In 2035 leven de overlevenden van een virus ondergronds. James Cole wordt uitgekozen om terug in de tijd te reizen en de epidemie van 1996 te voorkomen. Eenmaal daar denken ze echter dat hij gek is en wordt hij in een inrichting gestopt. Terwijl zijn psychiater langzaam in zijn verhaal begint te geloven, begint Cole steeds meer aan zijn eigen verstand te twijfelen.

Bruce Willis speelt een sterke hoofdrol. Een keer wat anders dan zijn typische actie-rollen en Brad Pitt vond ik het - voor de verandering - ook nog best goed doen.

Gilliam's stijl is alom aanwezig; de maffe futuristische designs met beeldbuizen en absurdistische momenten die je erg aan Brazil doen denken. Toch is Twelve Monkeys een stuk minder tekenfilm-achtig als de andere films van Gilliam, dat komt uiteraard ook omdat de film niet voor hem is geschreven. De film is geïnspireerd door de korte film La jetée (1962) van Chris Marker. Uiteindelijk kreeg de film ook Hitchcock invloeden en waren er een paar geslaagde citaten uit Vertigo te zien. De film was mooi opgenomen en de special effects en toekomst zagen er goed uit. Ook de flashbacks waren sterk gedaan. Componist Paul Buckmaster, die verder aan geen enkele noemenswaardige film heeft gewerkt, maakt een uitstekende soundtrack die je niet zo snel bij een Sciencefictionfilm zou verwachten.

Heel veel plot-twists had de film niet voor mij. Er werden zoveel aanwijzingen gegeven dat de alerte kijker niet veel verassingen te wachten stond. Desalniettemin bleef de film wel van begin tot einde interessant en was de film aan het einde ook best spannend. Een bijzondere Sciencefiction-film met een interessant thema. Al vind ik het nog maar de vraag of zo'n virus nou zo slecht is, Gilliam roept dat gevoel ook een beetje op met zijn film vind ik. Zeker als je de dierenmishandeling ziet lijkt het me niet verkeerd als de mensheid maar eens flink uitgedund wordt en een tijdje ondergronds gaat leven.

Gooi Back to the Future, One Flew over the Cuckoo's Nest en de Orwelliaanse verhalen in een blender (m.n. Animal Farm, en naar ik zag ook Gilliam's eerdere werk Brazil), en je krijgt Twelve Monkeys. Een film met een interessant narratief concept, maar een tamelijk onsamenhangende en teleurstellende uitwerking.

Het was met name de incoherentie van het scenario waarmee ik moeite had. Ik kreeg sterk het idee dat de film primair draaide op de ronde cirkel van begin en einde, waarbij alles wat daartussen zat het slachtoffer was van willekeur (met name in de editing). Daarnaast wil regisseur Gilliam vooral veel thematiek aansnijden. Een beetje dystopie, een stukje eschatologie, tijdreizen, en loslopende dieren (vooruit, het levert een paar van de mooiste beelden uit de film op) om het af te maken. Maar daarmee genereer je nog niet automatisch een geheel dat boeit en urgentie uitdraagt. Een greep losse ideeën in één film, dat was Twelve Monkeys voor mij vooral.

Ik heb het dan nog niet gehad over het acteerwerk. Dat vond ik tevens tamelijk matig. Willis' character had meer narratieve uitdieping verdient (en ook gewoon nodig), Madeleine Stowe miste charisma en geloofwaardigheid. De overacting van Pitt liep hier en daar de spuigaten uit, en ook een aantal bijfiguren leken vooral gecast op hun vaardigheden een sociopaat te kunnen imiteren. Een laatste minpunt, dat ik niet onvermeld wil laten, betreft het wat onhandige sound design. Het is een tijdje geleden dat ik een film zag waarin de effecten, de scorenummers en de featured tracks zoveel dissonantie uitstraalden in verhouding tot de scènes waarin ze gebruikt werden.

Een slechte beurt dus voor Terry Gilliam, mij op dit moment nog een ietwat onbekende regisseur. De incoherentie tussen de plotdelen en de greep uit losstaande, beperkt aansluitende thema's dient uiteindelijk vooral hem verweten te worden. Dat steracteurs als Pitt en Willis dan niet hun beste rollen neerzetten, maakt het allemaal niet veel beter. Toch verdient het narratieve concept credits, en is Twelve Monkeys uiteindelijk ook een klein feest voor de liefhebbers van intertekstualiteit (met Hitchcock in het theater als hoogtepunt).

2*

Ik zal het nooit vergeten, gezien in Antwerpen met een stel vrienden. Zij vonden hem geweldig ik vond het een drama, wat een onsamenhangend geleuter. Vreselijk, zo zie je maar smaken verschillen.

Indrukwekkende film die me in de "retro-futuristische" laboratoriumscènes vaak aan Jean-Piere Jeunets La cité des enfants perdus uit hetzelfde jaar deed denken, met een zeer vermakelijk plot en mooie trieste ondertonen van nostalgie en verlangen. Prima spel van Willis, gelukkig zonder maniertjes (volgens de IMDb-trivia-pagina gaf Gilliam aan Willis een lijstje met te vermijden Willis acting clichés inclusief de steely blue eyes look – je moet maar durven met zo'n ster die –naar het schijnt– gratis voor je komt werken), maar bij de hier alom geprezen Brad Pitt heb ik wel zo m'n bedenkingen : aan de ene kant is hij hilarisch, met name bij zijn scènes in de inrichting, maar aan de andere kant zie ik hem wel èrg duidelijk acteren, met al z'n drukke beweginkjes en aformismen en mimiek. Maar goed, al met al toch een zeer sterke produktie, en leuk dat een film met zo'n aparte vormgeving en zo'n somber einde toch zo'n groot commercieel succes kon worden (met dank aan de voor Gilliams doen vrij strakke vertelstructuur).

een goeie film.een goeie cast.vooral willis en pitt.er is nu ook een serie van.nog niet gezien ben benieuwd.maar denk niet dat het bij deze film haalt.

De serie is een zeer slap aftreksel van dit meesterwerk.
Ik ben na een aflevering of 8 afgehaakt.

oke. dat is jammer.had al zo'n gevoel.dat het niet veel zou zijn.

Twelve monkeys zag ik ooit als tiener, maar ik herinner me nog dat ik hem niet heb uitgekeken. Pakweg twintig jaar later gaf ik hem nog eens een kans. Gelukkig kwam ik nu wel tot het einde, maar echt wild werd ik er niet van. Verwarrend, zo kwam de film bij me over, zowel inhoudelijk als niet in het minst de personages zelf (Brad Pitt en Bruce Willis).

Misschien komt het doordat het mijn tweede film van de avond was en ik niet meer zo aandachtig keek, maar het hele idee van de film zoog me helemaal niet mee. Hoewel je weet hoe het zal eindigen (niet onlogisch met dat tijdreizen) was er niet echt een climax. De sfeerschepping, context en acteerprestaties zitten wel erg goed (hoewel ik nooit echt fan ben geweest van Brad Pitt en hij ook hier bij vlagen aan overacting doet). Het beste gegeven van de film is wanneer Cole zich werkelijk zélf afvraagt of hij nu gek is of dit allemaal werkelijk aan het gebeuren is.

Mja, veel meer kan ik er voorlopig niet over kwijt. Ik ben zelf verward achtergebleven, maar dan eerder in de negatieve zin. I know, ik schreef al betere recensies dan dit ... Gezien de setting en het concept toch nog een nipte voldoende.

Film begint bizar/twijfelachtig met een overtuigende Bruce Willis en een (bewust) overacterende Brad Pitt. Voorbij dit alles schuilt echter een geweldig ondenkbaar plot: van het concept 12 Monkeys, over de telefoonboodschappen, tot de ultieme climax. Meer dan eens word je op een verkeerd spoor gezet; de keer erop geraak je zelf in de war (is het nu allemaal echt of niet?). Maar alles past perfect in het plaatje, en laat je verbijsterd achter. En ja; Bruce en Brad zijn top in hun rol! Ook leuk van enkele verwijzingen naar Vertigo. Topfilm...

Inderdaad een goede film en ik persoonlijk kan me ook niet vinden in sommige kritieken hieronder zoals het overacting van Pitt, ik vond juist dat hij dit heel goed deed. Maar ja, da’s smaak dus valt niet over te twisten.

Dat wat jij aanhaalt is verder natuurlijk het probleem van alle films met tijdreizen als onderdeel. Of het nu om Back to the future gaat of over Planet of the apes en dus ook deze 12 Monkeys. Op het moment dat er maar iets in het verleden veranderd dan klopt de toekomst per definitie niet meer omdat het leven dan een andere wending neemt en de toekomst niet meer die bewuste toekomst kan zijn. Je komt ook in een oneindige “loop” terecht. Hier moet je verder denk ik persoonlijk niet naar kijken anders is geen enkele film met dit onderwerp te behappen. Desondanks vindt ik wel dat ze dit tijdreizen zeer goed hebben neergezet en zeer goed hebben uitgedacht en uitgewerkt.

Het einde klopt wel. Het plan was nooit om de infectie te stoppen, want zoals in de film meerdere malen wordt bewezen is het onmogelijk om de tijd te veranderen (elke 'wending' in het verhaal leidt uiteindelijk naar de exacte situatie die jonge Cole als kind zag plaatsvinden). Alles dat in de film gebeurt, is al gebeurd. Het doel van de wetenschappers is om een oorspronkelijke sample van het virus te krijgen zodat ze een antivirus kunnen maken in hun heden en mensen weer de aarde kunnen terugnemen. Willis zegt zelfs op een gegeven moment in de film letterlijk tegen Railly dat hij hier alleen is om te ontdekken wie er achter de virusverspreiding zat zodat de wetenschappers vervolgens terug kunnen gaan om het virus te onderzoeken.

Oftewel, Cole is geslaagd met zijn missie, ook al is hij dood. Hij heeft succesvol ontdekt wie er achter de verspreiding van het virus zat en de wetenschappers hebben Jones teruggestuurd om een sample van het oorspronkelijke virus terug naar de toekomst te nemen. Er is geen paradox, want dit gebeurt in de toekomst tijdlijn nadat Willis is teruggestuurd.

Remember, Jones zegt dat ze in 'insurance' zit, dit is belangrijk. Verzekeringen zijn er niet om te voorkomen dat iets gebeurt, verzekeringen zijn er om de slachtoffers/overlevenden op te vangen nadat er iets is gebeurd.

12 Monkeys !!!

Noem het (film)heiligschennis maar heb deze afgezet na dik een half uur: lelijk en rommelig, ben al geen fan van Bruce Willis en dan met een drukke Brad Pitt erbij, nee laat maar...

Nu zijn wij niet vies van enig doemdenken. Vooral tijdens de toast op het nieuwe jaar kunnen we ons gemakkelijk laten verleiden tot onheilspellende scenario's wegens te veel aanslagen, natuurrampen en catastrofes van het voorbije jaar. We kunnen nochtans niet tippen aan de filmmakers van Twelve monkeys die een futuristische wereld creëren waarin 5 miljard mensen gestorven zijn aan een virus. Maar we zitten wel in een meesterlijke film. De film begint als een puzzel, je weet niet wat er gebeurd het eerste half uur maar langzaam vallen alle puzzelstukjes mooi samen. Dat deze fascinerende sci fi thriller - een plot driven film, zeg maar – in elkaar geknutseld is door Terry Gilliam is een vreemde zaak. De man staat eerder bekend als een chaotische megalomaan regisseur die telkens over budget gaat en zich verliest in details. Nochtans heeft de kunstenaar in de eerste helft van zijn carrière wars van alle strubbelingen en rechtszaken 3 waanzinnige mooie films afgeleverd. Met Brazil, zijn eerste film na de breuk van Monty Python (de legendarische groep die met surrealistische sketches baanbrekend werk in comedy verrichte) zien we een verbluffende mix van maatschappij kritiek, absurditeiten en een ode aan verbeelding (het laatste beeld én het melodietje van Brazil danste nog dagenlang ook in ons hoofd). Gilliam kreeg lof voor zijn visuele vondsten maar de studio vond de film verwarrend en te lang. Zijn gevecht met de producenten was gestart. Uiteindelijk won hij de strijd en zijn versie van 142 minuten mocht uitgebracht worden. Maar de rode draad doorheen Gilliam’s carrière was geweven. Gilliam verliest gemakkelijk de greep op zijn films en zijn regie wordt chaotisch. Toch kon hij begin jaren '90 terug voor Hollywood werken met The fisher king. De visuele grandeur is adembenemend. Met een duizelingwekkende kracht aan inventiviteit (de scene van de dansende menigte in het station mag in top 10 van aller strafste scenes) dendert deze fabel voorbij. Het trio Williams/Bridges/Ruehl is briljant, hilarisch en het verhaal ontroert (het was dan ook een schaduw favoriet voor deze plaats). Dankzij dit succes kon hij een tweede keer regisseren in Hollywood. Ditmaal als 'man for hire' en vreemd genoeg werkte dit. De visionaire kracht van een artiest gecombineerd met de production value van Hollywood : het is geniaal samengesmolten in TM. Het virtuoos scenario van David en Janet Peoples klopt als een bus en bezit de nodige complexiteit van een Terry Gilliam film (heden en toekomst lopen immers door elkaar). De score van Paul Buckmaster is fantastisch. Reeds bij de generiek hoor je dit deuntje, een kermisachtig accordeon muziekje, en je voelt dat er prettig gestoorde gebeurtenissen zullen volgen (ook een Gilliam trade mark). Production design van oude fabrieken en klassieke gebouwen zorgen voor een apocalyptisch universum zonder veel dure special effects. Eens voorbij het plot ontdek je de uithalen van Gilliam naar de psychiatrie, consumptie maatschappij, arrogantie van de mensheid, etc. Hij zorgt er voor dat de film niet geheel de regels van een Hollywood film volgt. Er is de donkere visie van de mensheid, het weinig hoopgevende einde-van-de-wereld element en het personage van Willis (anti type casting van deze action man bij uitstek) is geen held maar een man die verward, getraumatiseerd en passief is (hij wil de wereld niet redden want het is al gebeurd). De film werd een commercieel succes en je zou denken dat Gilliam gelanceerd was maar nadien liep het volledig mis. Zijn project The man who killed Don Quichote (met Johnny Depp) was reeds gedoemd na 3 dagen filmen. Eerst een storm die de set wegspoelde en daarna moest de produktie noodgedwongen stil gelegd worden wegens gezondheidsproblemen van de hoofdrolspeler Jean Rochefort. Er kwam een claim van de verzekeringsmaatschappij en het project werd begraven. Wel kwam er een making off : Lost in La Mancha (Ironisch dat niet de film maar wel de making off de zalen haalde) en deze documentaire is een must voor elke cinefiel. Hallucinant om te zien dat door de vele investeerders niemand echt controle had over de film. In tegenstelling tot zijn reputatie van geldverspiller was het een reeks van tegenslagen – force majeur, overmacht – dat roet in het eten gooide. Gilliam geloofde echter wel in de film en probeerde in ware Don Quichot stijl geld los te weken. Was het vechten tegen de windmolens ? Gilliam wist beter, zette door en na 20 jaar kwam de film er toch. Maar dat neemt niet weg dat hij na TM zwakkere films afleverde. De bizarre fantasieën bleven weliswaar in het hoofd van Gilliam spoken maar haalden nooit meer het niveau in creativiteit en storytelling. The brothers Grimm had wel het knappe idee om de sprookjes van Grimm in de avonturen van de broers te integreren maar de film miste dramatiek (ook hier werd de produktie geplaagd door ruzie met producenten Weinstein waardoor Gilliam een pauze van 6 maanden nam. Uiteindelijk werd de film een compromis wat je kan zien.). In The zero theorem bestookt Gilliam je met knappe beelden en dito ideeën (een camera in het hoofd van een jezus beeld – welke big brother is watching you now ?) van een nabije toekomst maar het verhaal blijft vooral verwarrend en doelloos. Met TM heb je een film te pakken die je steeds opnieuw kan bekijken (check vooral de voicemail berichten). Zelfs al heb je na 3 visies nu alle verhaallijntjes mooi dicht gelast er komt altijd nog iets bij (de dubbele (!) referentie naar Vertigo was ons pas bij de laatste visie opgevallen). TM profiteert ook van Hollywood sterren zoals Willis en Pitt (met een knotsgekke, over the top maar bijzonder geestige vertolking in het sanatorium); We willen ook nog even de leading lady Madeleine Stowe in de schijnwerpers plaatsen. In de jaren '90 stond ze aan de top (we hebben haar leren kennen in de leuke en luchtige maar zeer entertainende film Stakeout – een aanrader) maar in het nieuwe millennium gevallen tot soaps en tv films. Jammer want Stowe was veelzijdig en sober en ook verdomd sensueel en tragisch met films als Blink, Short cuts en Revenge. Maar ook in een TV soap brengt ze verkwikking zoals Revenge, de serie over een dochter die de moord op haar vader wil wreken en binnendringt in een rijke familie die ze verantwoordelijk acht. Gebaseerd op het beste dat een Dallas en een Dynastie te bieden hadden en daarom ook onze guilty pleasure voor een zondagavond (Sportweekend is zooo saai). Ondanks alle minpunten blijven de films van Gilliam apart en herkenbaar (naïeve personages in een magische wereld) en bieden gezond tegenwicht tussen alle formule films. Maar wat TM beter maakt dan alle andere Gilliam films is het emotioneel raakvlak, de film raakt. Hoe hard ik mijn best ook doe, ik kan het niet helpen : we pinken telkens een traan weg bij de tragische afloop. Daardoor blijft de film hangen in het geheugen. Ook in Hollywood bleef het hangen want er is 20 jaar na de film een tv serie gemaakt van deze film. Geen slechte referentie voor een man die zijn loopbaan begon als cartoonist.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 69 - Twelve monkeys

Gewoon , wat is gewoon?, een fijne film om te gaan bekijken en dat hebben wij nu voor de 2e maal gedaan. Niet een verhaal wat de gewone lijnen volgt maar iets veel nu en dan buiten de geijkte werkelijkheid de paden zoekt. Ik heb gezien dat er verschillende kijker recensies staan, dus zal ik hier geen overbodige informatie meer neer pennen/tikken. Echt een prima film en van ons als waardering een 8.

Twee punten eraf. Ik vond het al opvallend dat ik deze Gilliam goed vond terwijl andere films van hem zo slecht zijn, maar ik heb hem destijds gewoon te hoog gewaardeerd. Het verhaal weet zeker geen dikke twee uur te boeien en visueel maakt hij spuuglelijke films. Er zit ook geen fijne flow in, waardoor het een hele zit is om het einde te halen. Het laatste halfuur was ik ook al grotendeels afgehaakt omdat het me niet meer interesseerde hoe het zou aflopen.

Blijft wel het sterke acteerwerk en die erg leuke scènes in het gekkenhuis over. Het weet de film net aan naar een voldoende te tillen; ver verwijderd van de 8 die ik er vroeger voor over had.

Nee, deze film is absoluut niet mijn vorm van amusement. Vond hem langdradig, chaotisch en saai. Had deze ook nog nooit gezien. Geef een uiterst magere 2

Stond al lang op mijn watchlist en nu hij sinds kort op Netflix staat was het uitgelezen moment aangebroken. Fijne film, hoewel zeker de decors wat ouderwets aandoen. Je zit voortdurend in een denkproces met de vraag: Is het nu echt en in wiens realiteit bevind ik me. Bij momenten doet het surreële wat aan Lynch lijken, maar Twelve Monkeys blijft gelukkig aan de goede kant, want Lynch is niet mijn favoriete regisseur. Al bij al een doordachte film die je achteraf met heel wat vragen achterlaat.

Een surrealistische, intelligente film die erg goed in elkaar steekt. Typisch een film die je minstens een tweede keer moet zien om echt goed te begrijpen.

Ruim 20 jaar geleden sinds ik deze film gezien heb, en gisteravond een herziening beleefd. Wat een fijne film blijft dit. De sfeer, het verhaal, het acteerwerk, en de muziek... alles lijkt te kloppen aan dit futuristische doemscenario. Het veelal desoriënterende camerawerk sluit goed aan bij de paranoïde sfeer die de hoofdpersonen ervaren, en als kijker worden we regelmatig op het verkeerde been gezet.

Bijzonder sterk. 4,5*

“I want the future to be unknown. I want to become a whole person.”

Twelve Monkeys is een excentrieke en intrigerende film van Terry Gilliam. Het verhaal lijkt ingewikkeld, maar het script zit verbazingwekkend simpel en ingenieus in elkaar. Twelve Monkeys kan soms wat kil en afstandelijk overkomen, maar naar het einde toe komt Gilliam echt tot de menselijke en emotionele kern van het verhaal.

En de zoektocht van Willis naar het ontstaan van het virus dat bijna de complete mensheid vernietigde is interessant om te volgen, en het samenspel tussen Willis en Stowe is uitstekend. Pitt is ook geweldig, en de regie en het camerawerk van Gilliam zorgt voor een bevreemdende kijkervaring. Dat komt ook door de grauwe kleuren en de fantastische sets. Twelve Monkeys is een film die bij de eerste kijkbeurt echt een magische kijkervaring is, maar na al die jaren blijft de wereld die Gilliam heeft gecreëerd er één waar ik mij altijd graag in onderdompel.

Gilliam weird is niet mijn weird. Veel Dutch angles en wat close-up shots met een wide lense om een bepaalde mate van paranoïa / mentale afwijking aan te duiden, maar dat is wel echt aan ABCtje... Enkel redelijk geslaagd tijdens de scene in het gekkenhuis, maar vooral door het optreden van Pitt aldaar. Van Willis zal ik nooit fan worden. Voelt allemaal zo droog en gewoontjes aan, enkel interessant gemaakt door een nogal verwarde manier van vertellen en het heen-en-weer springen tussen dimensies, waarbij de toekomst qua aankleding het meeste te bieden heeft, maar ook daar nog de nodige ruwe randjes mist. De globe met displays is een leuk idee, maar daar heb je er nog 10 van nodig om op dat vlak een beetje mee te doen met de betere sci-fi titels. Bij een tweede kijkbeurt voorzie ik alleen nog maar meer ergernissen.

12 monkeys nu pas gezien, veel wisselende kritieken gehoord en gelezen, dus de film viel me alleszins mee. Paar dingetjes: Bruce willis acteert fantastisch, maar wat is er met Brad Pitt aan de hand? Overacting is in dit geval een understatement.
Wat als de aarde verlost wordt van de mens? Voor velen blijkbaar een dystopisch beeld, maar het zou ook een utopie kunnen zijn, maar net hoe je er naar kijkt.

Net herzien op het grote witte doek. Bijzondere film, maar het blijft een vermoeiende zit. De kolderieke filmstijl past eigenlijk helemaal niet bij het verhaal, maar het is wel daardoor een bijzonder werkje.

Halfje erbij.

Gilliam is het type regisseur dat ik respecteer om zijn eigenzinnige visie maar wiens films ik meestal niet pruim. Soms vind ik zijn films een verschrikking, soms valt het mee en een enkele keer is het behoorlijk goed.

Twelve Monkeys valt in die laatste categorie, al sijpelt die typische Gilliam-stijl er regelmatig doorheen, en het was eens tijd voor een herziening. Willis en Stowe doen het prima, Pitt valt uit de toon in een rol die hem duidelijk niet ligt. Plummer heeft niet veel meer dan een cameo. Het verhaal over tijdreizen is niet eens zo onaardig al mist Twelve Monkeys enige filosofische diepgang, iets wat toch wel een beetje bij dit type SF past. Maar Gilliam heeft meer oog voor de gekte die een tijdreiziger tegemoet treedt. De scènes in de toekomst zijn weinig indrukwekkend maar helemaal Gilliam dus liefhebbers van zijn werk zullen het oneens zijn.

Drie sterren blijven staan. Ironisch genoeg blijft een docu die hij zelf niet eens regisseerde, Lost in la Mancha Gilliam’s beste film- al heeft die enige glans verloren met het uitbrengen van zijn Quixote-film.

Ok.

Nog weinig ervaring tot nu toe met Gilliam. Ik heb wel 2 van zijn Python-films gezien en kan daaruit dan ook opmaken dat het met creativiteit wel goed zit. Nu dus 1 van zijn "normale" films proberen, waarvan deze binnenkort van Netflix verdwijnt. Genoeg aanleiding dus.

Filmpje begint dan ook gelijk goed. De sciencefiction wereld ziet er leuk uit met veel detail en lekker gekke dingetjes hier en daar. Eenmaal in 1990 is het in het gekkenhuis ook nog steeds aardig. Vooral Pitt steelt daar de show wel een beetje.

Ook een grappig rolletje van Willis verder. Grappig dat hij al die cliché-trekjes van Gilliam thuis moest laten. Het werkt echter wel. Zo speelt Willis weer iets anders en dat doet hij helemaal niet verkeerd. Dan heb je alle opvallende rollen wel zo'n beetje gehad.

De film begint wel af te zwakken eenmaal het avontuur zelf begint. Vooral die eerste wereldoorlog was echt klunzig gebracht. Behoorlijk lompe vertoning daar. Het mystery komt ook niet helemaal ten goede. Er hangt altijd wel een onvoorspelbaar sfeertje, maar uiteindelijk is het op een aantal grappige twistjes na niet al te soepel.

Voor de rest is de slotfase wel lekker spannend, maar de weg ernaartoe mist een beetje die vaart en spanning. Het ziet er allemaal net iets te lomp uit en daarom kan je het nooit echt serieus nemen als een serieus verhaal.

Maar het is wel aardig. Vermaakt net goed genoeg, ondanks dat het net wat te lang duurt. Acteerwerk is op niveau en hier en daar heerst wat spanning. Mooier dan het besneeuwde dierentuin-New York is het echter niet meer daarna, maar het is wel een ok resultaat. Niet echt een grote topper voor mij helaas.

Heel erg goede film. Dit is echt een film waarbij goed opletten vereist is, anders raak je als kijker snel de draad kwijt. De film heeft, mede door het camerawerk en de goede sets, een spannende en mysterieuze sfeer. Mooi hoe de film de kijker met de groep van de Twelve Monkeys op het verkeerde been zet. De climax waarbij de jonge James Cole zijn eigen dood aanschouwd is erg sterk.

Sterke rollen van Bruce Willis en Madeleine Stowe, deze twee hebben een sterke chemie met elkaar en hun karakters groeien op een mooie manier naar elkaar toe. Ook de rest van de cast acteert sterk. Alleen Brad Pitt slaat met zijn overacting een beetje de plank mis.

4,5*

Twaalf aapjes.

Deze had ik al een hele tijd liggen op de stapel 'binnenkort weer eens herzien', en vandaag was het dan zover. Indertijd was ik erg onder de indruk van Madeleine Stowe, en wellicht heeft dat toen wel een rol gespeeld waarom ik de film mooi vond - en beslist de DVD wilde hebben. Import uit de VS, want hier toen nog niet te krijgen, ik durf niet meer terug te zoeken wat dat gekost moet hebben.

Onverminderd actueel is wel het plotelement van de mens als milieuprobleem. Knap verweven in de structuur van de tijdreizen en de daardoor af en toe wat verwarrende van de hak op de tak springende lijn, en de wat onduidelijke manier waarop sommige personages soms wel en soms niet een belangrijke rol spelen in het geheel. Erg knap gedaan, en daarbij meer dan eens een herinnering aan The Fisher King. En ook qua cinematografie zie ik daar wel een gelijkenis in.

Zonder twijfel de beste rol van Bruce Willis - nou niet bepaald iemand die ik een karakteracteur zou noemen. Maar, eerlijk is eerlijk, geen speld tussen te krijgen, en qua casting precies op de juiste plek - ik denk niet dat iemand anders hier zou passen, en op dezelfde manier zo zou kunnen spelen op de rand van rauwdouwer, onzeker, gek en gestoord, geloofwaardig of doorgedraaid. Daarnaast dan de veel makkelijkere rol van Brad Pitt - die hoeft tenslotte alleen maar knetter te spelen, maar doet dat ook beter dan ik hem gewend ben te zien. En ja, dan Stowe - indertijd de reden om de film te willen hebben. Nu zie ik vooral dat ze wat moeite heeft om mee te komen. Maarja, een mooi smoeltje is het zeker.

Nog een woordje over de muziek. Een schijnbaar simpel deuntje op de trekzak lijkt het misschien, maar het werkt wel erg goed en blijft prettig hangen. Ook dat is precies goed. En het einde, tsja, daar is dan wel wat kritiek op van de tijdreiskenners, maar volgens mij klopt het toch best aardig.

Typisch Gilliam product, en wat mij betreft, geen Monty Python fan, zijn beste film.

Film begint redelijk naar verwachting met een kleurrijke achtergrond en dito karakters. Een surrealistische wereld komt naar voren met een wereld die ooit was en een samenleving die zich een weg naar antwoorden en oplossingen zoekt. Vrij snel doet de situatie zich voor die het meest beklijft en betekent. Cole als een soort pionier terug in de tijd, met zoals verwacht, een samenleving en inrichting die hem voor gek verslijt. Vooral zijn eerste schreden binnen de inrichting met een werkelijk geniale Brad Pitt zijn geweldig. Interessante van het verhaal, op dat moment, uiteraard hoe uit te leggen waar hij weg komt terwijl men er toch van uitgaat dat hij een volgende gestoorde is. Een volgende switch weer terug naar de toekomst en weer terug en nog een keer maken het er voor Cole niet gemakkelijker op. Maar zorgen wel voor kostelijke scènes en een kentering in beide gevallen, en hulp.

Leuk aan het plot is dat er vanaf de eerste opsluiting al continue kleine hints zijn naar de oorzaak en dat Cole weliswaar als redder wordt teruggestuurd, maar tevens onbewust aanstichter is dus onderdeel is van een soort gesloten cirkel qua voorbestemming. Zit hier ook weer een Terminator-paradox in? Kippenvel momentje overigens wanneer Stowe de realiteit beseft en koortsachtig naar het bewijs zoekt. Een bijzondere wisselwerking komt daarna op gang tussen Kathryn die overtuigd raakt van Cole's verhaal, terwijl Cole juist zijn overtuiging verliest in zijn eigen verhaal. Heerlijke zinsbegoocheling waar de kijker overigens ook kan gaan twijfelen aan wat nu waar is.

De film ontwikkelt zich verder en rond af in een bijzondere tragische cirkel met het falen qua opdracht, het zien van zijn toekomstige dood en een behoorlijke sinistere ondertoon over het zelfdestructieve in de mens. Iets wat ook prima vertaald wordt door Goines in de inrichting over de dom gehouden mens die niet meer dan de rol van consument vervuld. Willis en Stowe prima in hun rol, jonge Jon Seda nagenoeg onherkenbaar, maar de meeste aandacht gaat toch uit naar Pitt in deze typische Gilliam film qua stijl en toon. Mooie film, leuke film.