Meningen
Hier kun je zien welke berichten blurp194 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
K-19: The Widowmaker (2002)
Ondergewaardeerd en onterecht onbekend.
Want dit is eigenlijk gewoon een erg goede film in het genre. Misschien dat de timing wat tegenzat - Russen waren in 2002 niet zo spannend. En er waren toen relatief kort daarvoor de twee absolute toppers in het genre - Das Boot en Red October - gepasseerd. Dan kom je gauw in de schaduw terecht.
Maar onterecht dus. Want een heel degelijke film met alle verplichte ingredienten, maar ook realistisch en zelfs min of meer waar gebeurd. Met een heerlijk cliché Ford die liever met man en muis verzuipt dan zich te laten vangen, en daartegenover een haast menselijke Neeson. En allemaal heerlijk Russisch - al is het natuurlijk wel ietwat de Hollywood versie van Russisch. Voor dit soort film niks mis mee.
Kadet 1947 (2021)
Alternatieve titel: Cadet 1947
Leuk.
Sowieso verfrissend om het verhaal van de Indonesische onafhankelijkheid eens door de Indonesische bril te zien. Even wat tegengas op het eeuwige Nederlandse superioriteitsgevoel en de toch vaak wel ernstig eenzijdige vertelling die we hier te horen krijgen. Ook duidelijk dat aan de Indonesische kant de gevoelens minstens even diep gaan als bij ons - niet alleen dat de film gemaakt is, maar ook op welke manier. Want, om maar een voorbeeld te geven, als je even naar het budget kijkt dan hebben we het feitelijk over een bedrag waar je nog niet eens de catering van een behoorlijke productie van rond krijgt. Een mooie parallel met het verhaal, wat dat betreft - het enthousiasme van de kadetten wordt weerspiegeld in het enthousiasme van de hele productie.
Is het dan allemaal goed? Nee echt niet. De effecten zijn bedroevend slecht, om maar eens wat te noemen. De verkeerstoren hadden ze bijvoorbeeld beter niet omver kunnen trekken, dat gaat gewoon echt te knullig. Maar het onderkomen van het vliegtuig is dan wel weer een voorbeeld van hoe je met wat bamboe en een emmer benzine toch een best knappe scene in elkaar kan zetten.
En het verhaal dan, tsja, het is wel echt gebeurd. Hoeveel het opgeleukt is met het romantische subplotje, ik kom er zogauw even niet achter - de geschiedschrijving is wat mager en wellicht ook niet helemaal onaangetast door de heroische status die het verhaal in Indonesie heeft. Een wat moeizame blik op de Indonesische wikipedia leert in ieder geval dat het werkelijke verhaal toch wat ingewikkelder en minder jongensboekachtig in elkaar zat. Echt verbazingwekkend is dat ook niet vind ik dan.
Waar ik al mee begon, vooral leuk om eens een andere blik op het geheel te krijgen.
Kak Ya Provyol Etim Letom (2010)
Alternatieve titel: How I Ended This Summer
Geniaal.
Alles klopt aan deze film. Van het trage tempo, de lange shots van de in een eeuwig golden hour hangende poolzon verlichte wildernis met de troosteloos vervallen onderkomens van een vergeten weerstation - tot de knappe timing waarmee er in de hoek van het beeld iets gebeurt. Twee erg sterke acteurs die precies op hun plaats zijn - het contrast tussen de oude rot en de opstandige nieuweling, de plichtsgetrouwe en in gewoontes vastgerotte routinier en de speelse en slordige student die op hem leunt zonder dat hij dat zelf in de gaten heeft. Het contrast ook van de verveling en de regelmaat van de klok, het contrast van de eenzaamheid en de bekendheid van de stemmen uit de radio.
De gebeurtenis die het vredige bestaan van Pavel en Sergei verstoort wordt als ik de recensies nalees vaak verkeerd begrepen en te makkelijk opgevat als een artificiële plottruc maar verplaats je eens in de situatie van de met dat soort zaken onervaren Pavel, het isolement waarin de mannen verkeren, en ook vooral de onuitgesproken kameraadschap tussen die twee. Hoe breng je zo'n bericht, en moet je dat wel doen als je weet dat Sergei vervolgens geen kant op kan, moet afwachten of het schip dat hen komt ophalen over 6 dagen aankomt - of een week later. En dan nog steeds machteloos is iets aan de situatie te doen... Ik zou echt niet weten hoe ik daar mee omgaan zou. Maar als je er op die manier naar kijkt, dan valt mij nadat de fatale boodschap binnenkomt in de uitdrukking van Pavel's gezicht zowel zorg als medelijden op - en dat past niet in de lezing van de meeste kritieken die ik lees over de reden waarom het radiogram niet doorgegeven wordt.
Maar ook als het plot je niet ligt, dan nog steeds is het een geniaal mooie film door de perfecte locaties en de beelden daarvan. Krijg er zin van om een rugzak te zoeken en op pad te gaan, de wildernis in.
Kampen om Narvik - Hitlers Første Nederlag (2022)
Alternatieve titel: Narvik: Hitler's First Defeat
Altijd leuk als je van een film weer iets nieuws leert.
Van de oorlog in Noorwegen had ik eigenlijk alleen maar het beroemde verhaal van de zwaarwaterfabriek in Vemork in mijn hoofd - van de film The Heroes of Telemark (1965) met Kirk Douglas (ook nog eens daar langs geweest toen ik daar op vakantie in de buurt was, maar er is niet heel veel meer te zien dan de oude waterkrachtcentrale). Maar wat ik bijvoorbeeld niet in mijn hoofd had was dat de aanval op Denemarken en Noorwegen weken eerder begon dan de aanval op Nederland. Toch wel redelijk naief dus, achteraf gezien, dat er toen nog werd vertrouwd op de neutraliteit van Nederland. Dat het de Zweden wel gelukt is wel opmerkelijk - maar deels wellicht omdat ze de aanvoer van hun ijzererts niet stilgelegd hebben, want daar ging het in eerste instantie om voor Noorwegen. Later kwam daar ook wel de route naar Murmansk bij, maar dat zal toch nauwelijks voorzien zijn in de periode van plannenmaken voor de oorlog echt losbrak.
Goed, de film. Voor mij werkt die best goed, er wordt een onbekend stuk geschiedenis onthuld, met beelden die misschien niet kunnen wedijveren met een big-budget productie uit de VS, maar wel bruikbaar zijn - Skjoldbjærg maakt effectief gebruik van de ruimte die hij heeft, en werkt zijn verhaal goed om de beperkingen heen. Wellicht met wat simplificaties, maar het is dan ook geen documentaire. Kritiek dat de verhaallijn met mevrouw Tofte niet werkt vind ik niet heel terecht - Noorwegen heeft net als Nederland een duidelijke inbreng gehad van collaboratie, en om daar een ietwat menselijk gezicht aan te geven is voor mij niet echt een foute keuze. In ieder geval beter dan het hele fenomeen ontkennen of bagatelliseren zoals we hier toch nogal vaak terugzien, al was het maar in het oude gezegde dat pas na de oorlog iedereen in het verzet zat.
In de sfeerzetting veel erg mooie plaatjes van het Noorse landschap met fjorden en besneeuwde bergen. Ik zou er zo heen willen, als ik het hier niet al zo koud vond.
Kapringen (2012)
Alternatieve titel: A Hijacking
Beklemmend.
Vooral eigenlijk knap om te zien hoe met heel beperkte middelen en weinig gedoe toch zo'n beklemmende sfeer kan worden gecreëerd. Een kaal kantoor met een hoop papier aan de wand, en een vies hokje op een oud schip - da's voor driekwart van de film alweer genoeg.
Jammer wel dat het wat vaartloos verloopt en het er af en toe wat op lijkt dat het plot in een cirkeltje zit. Daardoor krijg je de tijd om je af te vragen hoe het nou echt zit. Niet dat er nou echt redenen zijn om aan de waarachtigheid van wat we te zien krijgen twijfel te hebben, maar er wordt toch ook wel het een en ander niet verteld.
Overtuigend gespeeld, en dat samen met de beklemmende sfeer maakt de film.
Kate (2021)
Misschien niet origineel of hoogdravend.
Maar verder wel prima vermaak, en met de grappen en grollen die er af en toe tussendoor gegooid worden vind ik het wel een erg leuk filmpje. Met als extra voordeel dat je niet zo heel goed hoeft op te letten, want de plotverwikkelingen kan je best overslaan en het verhaal nog steeds wel zo'n beetje begrijpen. Fijn is ook wel de blauw-paars-zwarte kleurzetting, mooi plaatjeskijken.
Winstead doet het best aardig als actieheldin, al valt er wel eens een steekje bij de kloppartijen. Harrelson is er vind ik dan wel wat met de erg korte haren bijgesleept, en speelt een volstrekt inwisselbare en nikserige rol. Oh, er doet zelfs een Nederlander mee zie ik. Was me niet opgevallen, en tien minuten nadat de film afgelopen is herinner ik me zijn rol ook al niet eens meer. Not everyone gets to be an astronaut, schiet me dan weer te binnen.
De soundtrack valt bij mij ook wel goed. Past goed bij de setting, en behalve dat al, alles beter dan die eeuwige jaren-80 bagger en zo. Te vaak geprobeerd, nog nooit goed gewerkt. Af en toe leuke beelden, maar ook wel soms wat al te krampachtig proberen arty farty shots te maken - vooral in het begin irriteerde me dat af en toe.
Al met al een leuk filmpje - waar ik al mee begon, misschien niet hoogdravend maar wel prettig.
Kate Logan Affair, The (2010)
Alternatieve titel: The Logan Affair
De politie is je beste vriend.
En laat ik het maar bij die flauwe opmerking laten, want de film maakt zelf al genoeg flauwe grappen. Het idee is op zich wel leuk, maar de uitwerking laat wel wat te wensen over - erg wisselend acteerwerk, bijvoorbeeld, waarbij de ene scene redelijk is, en de volgende dan weer echt slecht. De tweede helft van de film is wel wat beter dan de eerste, de aanloop duurt misschien ook wat te lang.
Vooral foutjes van de regie, denk ik - zo'n slechte actrice is Alexis Bledel nou ook weer niet. Laurent Lucas heb ik nooit eerder gezien denk ik, maar laat ik hem het voordeel van de twijfel gunnen - en het is in ieder geval een plus dat ze voor zijn rol een echte Fransman gecast hebben.
Katherine of Alexandria (2014)
Alternatieve titel: Decline of an Empire
Moeizaam.
Het had op zich een interessante film kunnen zijn, maar het plot verliest zich te veel in bijzaken - en het budget was klaarblijkelijk niet voldoende om die behoorlijk in beeld te brengen. De soundtrack is daarbij irritant als nagels op een schoolbord, er wordt af en toe belabberd geacteerd, de beelden zijn hier en daar ronduit lelijk, en wellicht het ergste nog - er zijn teveel scenes die echt niet geloofwaardig zijn. Ohja, het tempo ligt ook nog eens tergend traag.
Van de bekende acteurs - O'Toole, Ackland - is weinig meer dan een glimps te zien.
Kätilö (2015)
Alternatieve titel: Helena
Finland is ver weg, en over de geschiedenis van het land weten we hier eigenlijk ook niet zoveel. De Laplandoorlog is dan ook niet echt bekend. Niet dat deze film daarin een grote verandering zal brengen, want meer dan de setting in die situatie is het niet, de inkadering van een narratief waarin enge mensen met Duitse uniformen rondlopen als achtergrond voor het relationele spel tussen Kosonen en Tilkanen in de setting van een kamp met de daar voor de hand liggende dagelijkse praktijk van oorlogsmisdaden. Maar wat Kosonen nou eigenlijk precies te zoeken heeft in het kamp en waarom ze achter Tilkanen aanzit wordt me niet zo bijster duidelijk.
Niettemin is het wel een onderhoudende film, de production values zijn prima, en als het mooie landschap van Lapland in beeld komt is het fijn plaatjes kijken. Dan is het niet zo heel erg dat het hoe of waarom niet tot in detail uitgelegd wordt.
Keanu (2016)
Redelijk.
De film draait om de grappen, maar die komen er niet allemaal uit en echte dijenkletsers zijn het ook niet altijd. En het eindigt een beetje te flauw. De acteurs zijn niet heel best, eigenlijk is het de kat die de show steelt - hij heeft in ieder geval een paar erg knappe scenes. Leuk beessie, ik zou 'm zo willen hebben.
De parodie-posters zijn wel weer erg leuk gedaan, en de kalender-foto's van de kat ook.
Keep, The (1983)
You must not stay here!
Een van de vreemdste films ooit, en ook een van de lastigste om een mening over op te schrijven - er zitten zoveel aspecten aan. Al zeker een keer of tien gekeken, met en zonder anderen erbij voor de nuance. Het boek gelezen. De soundtrack uitgeplozen - en ook de echte soundtrack. Het verhaal achter de soundtrack, het Dominion concert. Waar begin ik - bij het begin dan maar.
Het openingsshot is simpelweg geniaal - om met zo’n lange pan zo uit te komen, en dan nog scherp ook, en met die muziek erbij - ah ja nu is dat kinderspel, maar doe het even op film. En even knap en borderline experimenteel en psychedelisch in de minuten daarna - dreigend, vervreemdend, en met een perfecte integratie van soundtrack en beeld. Alle trucs komen uit de kast - als opening van een film onovertroffen, niets van de afgelopen 40 jaar komt ook maar in de buurt. Met vanzelf de geniale soundtrack van Tangerine Dream - is de film gemaakt voor het geluid, of is het geluid gemaakt voor het beeld. Het is om het even, het klopt gewoon perfect. Zelfs de twijfelachtige beeldkwaliteit past perfect in de grauwe en beklemmende sfeer - en ook zo bedoeld, lijkt me, want het rechteroog van Prochnow is wel perfect helder.
Dan lijkt het haast jammer als de eerste dialoog komt, maar dat blijkt meer een adempauze dan een breuk met de stijl. Want al snel worden we meegenomen door het verhaal dat de muziek vertelt, haast meer dan de dialoog - jammer, en dat is haast het enige punt van kritiek, dat de Duitsers geen Duits spreken. Ook jammer van de af en toe wat al te brutale cuts, de te cliche dialogen ‘I need to hire a boat’ - ‘too dangerous, very expensive’. De jammerlijk gekozen namen van Kaempffer en Woermann, al ligt de verantwoordelijkheid daarvoor natuurlijk bij F. Paul Wilson. Maar al die knulligheid is ook weer snel vergeten, daar wegen de sfeer, de muziek en beelden ruim tegenop. Alsof je de halve nacht een variant van de originele Wolfenstein hebt zitten spelen.
Joergen Prochnow is natuurlijk sinds Das Boot al de stereotype Mof die er wel nog net ietwat schoorvoetend meedoet, maar zijn kans afwacht. Ook nu weer, maar hij draagt die rol wel perfect - met het cycisme van de Steiner van James Coburn in Cross of Iron (1977). Of misschien nog scherper zelfs - wanneer hij de quote ‘you have infected millions’ uitspreekt snap je ineens wat super-spreader events ook alweer zijn. Zijn tegenpool Gabriel Byrne, daarvan staat me altijd nog bij het citaat dat hij teleurgesteld was over The Usual Suspects, omdat hij liever Kaiser Sose als personificatie van de duivel zelf had willen spelen. Maar had hij dat in deze film niet allang gedaan - en ongewild misschien tegelijkertijd inspiratie gegeven voor Herr Grüber met zijn little tank, met het geniale shot waarin hij staand in zijn koepeltje The Keep in rijdt. Maar veel ijzingwekkender dan dat is hij hier vooral de ultieme arrogante ubermensch Nazi, in alle absolute akeligheid die daar bij hoort. Met zijn vettige boven de oren opgeschoren kapsel en al. Eieuw, yuk.
En dan wordt het nog mooier, want de mysterieuze Dr. Cuza die het allemaal komt uitleggen wordt gespeeld door Ian McKellen. En we krijgen ook nog Scott Glenn er bij om de plot wat ingewikkelder te maken. Met een nogal, ahem, metafysische scene waarin zijn schouderspieren en de haardos van Alberta Watson goed uitkomen, en het gemak waarmee hij daarna zegt ‘go to sleep, and dream’ - wie zou dat niet zo willen kunnen, soms. Niet dat zijn bovenmenselijke krachten meteen duidelijk zijn, dat komt daarna pas, met passende lichtverschijnselen. Maar ook daarvoor al, met zijn introductie in de haven va Piraeus - hoe geniaal is de soundtrack daar, en de beelden van het bootje tegen de opkomende zon. Beter dan dat wordt het gewoon niet - in het echt heb je Tangerine Dream niet op zo’n boot.
Jammer van de hier en daar enorm achterhaalde effecten - de laser eyes, noem ik maar even, maar ook hoe de soundtrack soms ineens van geniaal naar enorm slecht gaat. Toch werkt het ook af en toe verrassend goed - het eerste verschijnen van Molasar is gewoon prima. En het hoort misschien allemaal ook wel bij de sfeer en de wordingsgeschiedenis van de film, en er is ook wel iets voor te zeggen dat de sfeer met hedendaagse perfecte effecten nooit echt zo sterk zou zijn. Aan de andere kant is het ook weer zo dat de laatste tien minuten veel te ver over the top gaan in de knulligheid. Misschien passend bij de psychedelica van die tijd, maar dat is wel heel lang geleden nu. Toch, met de ultieme purple ray herpakt de film zich weer ietwat, en dan toont Scott Glenn ook maar weer dat hij die rol als kapitein later in Hunt for Red October niet zomaar kreeg, met het zoveelste epische leitmotief van Tangerine Dream dat alle andere geluiden wegdrukt. The end, happily ever after voor die paar leden van de cast die het overleven, en dan misschien nog levenslang nachtmerries overhouden aan een weekendje in The Keep.
In vergelijking met het boek doet zich dan bij mij vooral nog de vraag op waar al het extra materiaal van Mann’s oorspronkelijke cut precies over gegaan zou zijn - de film gaat wel met een soort zevenmijlslaarzen door het plot heen, maar het komt er wel zo’n beetje uit, en dat het niet erg uitleggerig is is eigenlijk gewoon een pluspunt. En ja, wat al gezegd, de ontknoping is niet best, maar daar zit dan ook een ander verhaal achter. Het boek viel me overigens nogal tegen, ik vond het maar weinig brengen in de diepte of breedte van het materiaal, zowel qua narratief als de karakters. Ik heb de overige 7! delen van de Adversary-serie nog maar laten liggen.
Hoe telt de film het dan op uiteindelijk, ergens tussen knullige mislukking en tijdloos meesterwerk, en met wat begrip voor de wordingsgeschiedenis en cultstatus erbij komt dat toch al snel op het laatste. Ergens in dezelfde richting als Zardoz, Alien 3, of Apocalypse Now mét de extra scenes. Niet voor iedereen, dat mag wel duidelijk zijn. En misschien ook niet echt goed - het is meer de enorme hoeveelheid backstory die aangeeft precies hoe goed The Keep had kúnnen zijn. En wellicht is het al wel bij voorbaat onmogelijk dat precies dat aspect ooit geevenaard gaat worden.
Keepers (2018)
Alternatieve titel: The Vanishing
Mooie sfeer.
Wel wat erg traag en saai ook, maar daardoor misschien juist de sterke sfeer - en die zit echt goed. Het verhaal had dan wel wat spannender gemogen, en wat me ook wat tegenstond is dat er wat dingetjes in zitten die dan toch net wat te flauw zijn - het boeman verhaaltje met de strik, bijvoorbeeld. Maar aan de andere kant, erg mooie en authentiek overkomende beelden. En er wordt bijpassend behoorlijk gespeeld, waarbij Butler natuurlijk opvalt met zijn ietsje subtielere rol dan wat we van hem gewend zijn.
Keeping Mum (2005)
Aardig tussendoortje is wel een goede omschrijving... Maar toch een grappige film met subtiele humor, meer een glimlach dan schateren. Rowan Atkinson doet gelukkig iets anders dan Mr. Bean, en dat kan hij best.
Keeping Room, The (2014)
Sfeerbeeldfilm.
Het verhaal is vrij dun en wordt ook nog eens behoorlijk dobberend verteld, maar daar gaat het dan ook nauwelijks om. Belangrijker dan dat de sfeer, met als doel om je daar volledig in in te leven, en in plaats van de vertelling de nadruk volledig op cinematografie en geluid. Erg knap gedaan en erg mooi. Waarbij ik het einde dan alsnog wel wat vond tegenvallen.
Britt Marling speelt weer eens een mooie rol, ze heeft er een erg goeie neus voor om de goede projecten uit te zoeken. Zitten toch erg veel mooie films bij. Da's ook een talent.
Keeping Up with the Joneses (2016)
Zo'n beetje precies wat je ervan zou verwachten, gezien de titel en de poster. Niks om het lijf, behoorlijk wat flauwe humor, geen diepgang. Maar wel behoorlijk kijkvoer, ik heb me er in ieder geval zeker niet mee verveeld.
Van Gadot had ik nog niet eerder iets gezien, maar daar gaan we vast wel meer van horen. Knappe meid hoor.
Kenau (2014)
Een korte blik op de wikipedia laat maar weinig over van het verhaal van Kenau. Toch is het best een amusante film, als je bereid bent om de vertelling - en de moraal in de aftiteling - met een stevige korrel zout te nemen. Monic Hendrickx speelt goed, en haar dochters ook wel. Daar staat tegenover dat de rest van de cast er niet veel van lijkt te bakken. Gelukkig spreken de Spanjaarden tenminste nog iets van Spaans.
Key Largo (1948)
A dame to die for.
En nu is ze er zelf niet meer. Een einde van een tijdperk, wellicht, hoewel het tijdperk waarin dames nog dames waren en heren nog gentlemen allang vervlogen lijkt. Een tijdperk waarin de omgangsvormen nog volgens vastgestelde normen verliepen, iedereen in nette kleren rondliep en iedereen respectvol U zei - met twee woorden. En waarin het acceptabel was om je tegenstander een hoek op zijn gezicht te geven, maar je zijn dure maatpak in orde liet, en na de matpartij netjes zijn hoed voor hem opraapte.
Lauren Bacall. Een van de grootste grootheden die Hollywood ooit gekend heeft, en niet alleen om haar - zeker in deze film - opmerkelijke schoonheid, niet alleen om de ietwat onwaarschijnlijke en daardoor juist meer aansprekende romance met Humphrey Bogart, maar meer dan dat om haar enorme uitstraling en enorme acteertalent. Een heel bijzondere vrouw, met een heel bijzonder leven en een onmiskenbare invloed op de filmindustrie, met zoveel films op haar naam waarin ze de ene na de andere geniale rol speelt.
Zoals deze film, die ik vanavond voor de gelegenheid van haar overlijden wilde herzien. Waarbij ik af en toe het gevoel kreeg dat de acteurs van nu eigenlijk verplicht zouden moeten worden om deze film en een hele serie andere uit dezelfde stal en met dezelfde bezetting te gaan zien voordat ze zelf een rol zouden gaan spelen. De helft zou wellicht uit schaamte en onmacht liever stratenmaker of vuilnisman worden. Eerzame ambachten waarbij geen beroep op enig acteertalent gedaan wordt.
Er is eigenlijk nergens een speld in deze film te krijgen. Het verhaal is simpel, maar ijzersterk. De spanningsboog is perfect. De romantiek is weliswaar snel - binnen vierentwintig uur wordt een band voor het leven gesmeed - maar volstrekt geloofwaardig. De sentimentaliteit is invoelbaar en meeslepend. Elk van de personages is door en door echt, geloofwaardig, en begrijpelijk - alsof je bij je eigen familie thuis komt.
Maar dan de manier waarop dat in de film komt. Elk van de rollen wordt tot in de perfectie ingevuld, van de hoofdrollen tot de kleinste bijrol wordt gespeeld door een acteur die niet zozeer speelt, maar is - en dat is dan ver voordat een term als method acting ooit bekend werd in Hollywood. Niet alleen de emoties, gevoelens en reacties van elk van de rollen is inzichtelijk en invoelbaar, we krijgen ook een heldere motivatie van waar dat vandaan komt en waar dat op gebaseerd is. Les voor de scriptschrijvers, les voor de acteurs. Net zoals de storm zonder CGI of dat soort moderne fratsen toch echt wordt, met alleen wat regendruppels, zwaaiende palmbomen en geluidseffecten. Zo simpel kan het dus zijn, zo simpel kan het gemaakt worden - en toch echter aanvoelen dan de nieuwste 3d-productie. Net als de cinematografie, die zonder fratsen, zonder opsmuk of mislukte creatieve experimenten precies doet wat er nodig is om de film tot iets geniaals te maken. Perfectie.
En tussen dat alles door loopt de dame waar ik mee begon. Lauren Bacall. Een van de meest inspirerende actrices ooit. Zeker in deze film echt geniaal in haar vertolking van Nora Temple, bloedmooi en aantrekkelijk - a dame to die for, hoewel dat citaat uit een andere film komt. Een van de grootste actrices in de magische periode, net voordat zwart-wit werd vervangen door kleur, samen wellicht met Ingrid Bergman - niet toevallig ook tegenover Humphrey Bogart. Een icoon van een voorbijgegane tijd.
Khartoum (1966)
Khartoum.
Een mooi verhaal uit de geschiedenis, en precies geschikt om een stereotype jaren-60 spektakelfilm van te maken. En dat is ook redelijk goed gelukt. Charlton Heston is precies goed, maar Laurence Olivier maakt indruk met zijn rol als de Mahdi - mooie scenes zijn dat, waarin hij zijn redevoeringen afsteekt. Ook goed zijn de mooie beelden van de stad en de binnenlocaties, en de ietwat verplichte massascenes zijn ook prima in orde. Wat weer wat jammer is is dat het verhaal wat weinig ingekleurd is - wellicht was iets meer opleuken een beter idee geweest - bijvoorbeeld zoals Wilbur Smith later in zijn boek The Triumph of the Sun zou doen.
Toch evengoed nog steeds een behoorlijke film, maar niet echt een uitschieter in het genre. Had het wel kunnen zijn.
Kid Detective, The (2020)
Met de beste wil van de wereld kan ik het niet worden met deze film. Komedie, drama, film noir, detective, ode aan Humphrey of Hitchcock, allemaal werkt het gewoon niet voor mij, en blijft er een beeldprent van ruim anderhalf uur over waarin te weinig gebeurt dat raakt, te weinig grappig is, geen aansprekende karakters langskomen, en de grote ontknoping valt ook nogal tegen.
Kidnapping Mr. Heineken (2015)
Alternatieve titel: Kidnapping Freddy Heineken
Groene of bruine flessen daargelaten, er is over het algemeen wel degelijk behoorlijk wat aandacht aan de historische details gegeven. Of dat allemaal precies correct is is dan weer wat anders, voor de oppervlakkige kijker komt het best aardig over.
Jammer dat er niet evenveel aandacht is besteed aan het script. Rommelig en van de hak op de tak, veel meer kan ik er niet van maken. Zonder inspiratie gespeeld door een stelletje acteurs waarvan je toch echt wat meer zou verwachten - en dan heb ik het niet alleen over Hopkins.
Bij elkaar genomen een vlakke en nogal teleurstellende film. Morgen weer vergeten.
Kill Buljo 2 (2013)
Grappige onpretentieuze onzin. Leuk kijkvoer - meer moet je er niet van verwachten. Het script trekt op niets, maar weet wel regelmatig goed getimede grappen te brengen. Leuk filmpje als je in de stemming bent voor wat flauwe laagbijdegrondse lol.
Kill Command (2016)
Leuke film. Nouja, gezien het budget dan.
Zeker in het begin erg sterk, leuk mysterieus en met erg vette actiescenes op mooie locaties. Later verwatert het plot net teveel en het einde is eigenlijk gewoon teleurstellend. Een gebrek aan inspiratie denk ik daar vooral in te zien, en in de eerste helft van de film was daar toch genoeg van aanwezig. Niettemin mooi werk van cast en crew, die zich hiermee mooi in de kijker spelen. Wel begint de soundtrack me op een gegeven moment echt zwaar te irriteren, en dat komt dan ook tot en met de titelrol niet meer goed.
Benieuwd wat regisseur Gomez met een groter budget voor elkaar krijgt. Hopelijk blijft hij dan wel op de details letten.
Kill Me Three Times (2014)
Pegg speelt niet onaardig, en Teresa Palmer heeft best een grappig smoeltje. En de beelden zijn fris en kleurig. Maar daar houdt het dan ook wel zo'n beetje mee op. De actiescenes waren het wat mij betreft allemaal niet, het verhaal rommelt wat tussen ongeloofwaardig en te voorspelbaar, er wordt wat geprutst met overbodige herhalingen en scenes uit verschillende points of view zonder dat dat nou echt wat toevoegt. Telt op naar een behoorlijk vergeetbaar stuk kijkvoer voor laat op de avond bij een commerciële zender. Of zoiets.
Kill the Messenger (2014)
Land of the fake, home of the corrupt.
Maar niet beslist een goede film. Renner doet zijn best wel, en de rest van de cast is ook best goed - zelfs diegenen die ik hierboven treffend omschreven zie als B-film alerts. Maar de spanningsboog klopt niet, vanaf de publicatie valt het plot dood en zat ik echt op de titels te wachten. Dan is ruim drie kwartier best lang, en niets in de cinematografie of in de soundtrack om het ook maar in de verte interessant te houden.
Verder wel weer een ontluisterend verhaal over de Amerikaanse overheid. Onfatsoenlijk gewoon. Of je moet de officiele lezing van de CIA geloven, maarja, dat heeft de schijn wel echt tegen. En dat de arme Webb zichzelf twee keer voor zijn kop geschoten heeft? dat klinkt dan toch wel een beetje alsof hij daarbij ‘geholpen’ is.
Killer Elite (2011)
Best een goede film.
Jason Statham speelt eigenlijk altijd dezelfde rol, de stoere kerel die alle problemen schietend en vechtend oplost. Met zoveel karakter als haar op z'n hoofd, zeg maar. In deze film is dat nou niet echt een probleem, want de rol die hij speelt vraagt precies om zo'n acteur - een die zonder al te veel vragen gaat vechten, schieten en rennen. Met alle karaktereigenschappen die je van zo iemand verwacht - trouw aan zijn makkers, hard maar correct voor zijn tegenstanders, zonder vragen dienend aan het grotere doel, en dromend van zijn buurmeisje heel ver weg. Een held noemen we dat ook wel, hoewel dat natuurlijk niet echt correct is.
Goed, Jason Statham mag dus de held spelen. Dat hij dat toch niet zo slecht doet, blijkt wel als hij tegenover Robert de Niro staat. Want die doet ook mee. En deze keer eens niet alleen maar om met zijn naam op de poster meer betalend publiek binnen te lokken. Nee, hij speelt echt, en het lijkt af en toe zelfs alsof hij daar ergens in de buurt van zijn oude kracht komt, zoals hij bijvoorbeeld in Ronin (1998) was. Nog steeds niet helemaal hetzelfde, maar je begint te geloven dat het dezelfde man is - maar misschien wat dichter bij een welverdiend pensioen. Dat mag zo langzamerhand ook wel eens, hij is tenslotte al 68.
Yvonne Strahovski is zeer zeker een knappe meid, en speelt haar rol prima - wel een kleine rol, maar ook een noodzakelijke voor het plot. De held heeft tenslotte zicht op een goede afloop nodig, en daar is een mooi en ietwat lief buurmeisje voor nodig - dat is natuurlijk het enige dat een held nog interesseert nadat hij genoeg heeft van het vechten, het geld, en het wreken van zijn makkers en het vergelden van de eer. Waar anders zou het om kunnen gaan. Een held die geen happily-ever-after als einddoel heeft, hoort in een film noir thuis. En dat is weer een heel ander genre.
En dan Clive Owen nog. Want het verhaal heeft natuurlijk een bad guy nodig, en als Jason Statham de good guy speelt, dan is Clive Owen de bad guy. Hij speelt in ieder geval niet best, het komt echt niet over alsof hij goed in z'n rol zit. Dat hebben we toch echt wel eens beter gezien. Maar over de rol, of de good guy en de bad guy nou zo heel verschillend zijn is maar de vraag - ze lijken toch erg veel op elkaar. Ook dat hoort wel wat bij het genre.
Dat het verhaal daarmee opgeteld heel simpel en voorspelbaar wordt, ach, is dat nou zo erg? Want de film bewandelt misschien wel een veel vaker uitgetreden pad van het ene cliche naar het andere, maar doet dat wel zo vakkundig dat er geen grote gaten in het plot vallen, er geen saaie stukken in de film zitten, en geen grote pauzes tussen de actiescenes. Met goeie actiescenes, waar nodig snel en op de rand van onmogelijk. Vakkundig gefilmd, goed in beeld gebracht, met mooie locaties voor zowel de actiescenes als wat daar tussendoor zit. Daardoor blijft het prettig kijken en spannend tot aan de titelrollen. En daar gaat het dan ook wel weer om. Geloofwaardig is het geheel daarmee niet; "based on true events" zal ook voor deze film wel niet veel meer betekenen dat het script wel eens op dezelfde stapel heeft gelegen als het boek waarop het gebaseerd zou zijn.
Maar het is dan ook geen geschiedenisles. Wel een spannende film.
Killer inside Me, The (2010)
Wisselvallig.
Aan de positieve kant, de beelden zijn prachtig en perfect in jaren-50 stijl, er wordt mooi gespeeld - hoewel, John Milton heeft wel een punt waar hij zegt dat het nou niet bepaald naturel overkomt. Maar dat kan dan nog bij het karakter passen.
Maar daar staat wel wat tegenover. Het verhaal is warrig en onduidelijk - er wordt over de hoofdpersoon en zijn motieven maar bitter weinig duidelijk. Het lijkt er op dat de vertaling van het boek naar film niet helemaal gelukt is - niet dat ik het boek gelezen heb, maar de samenvatting op Wikipedia geeft daar wel wat aanwijzingen voor.
Het geweld - waar nogal wat om te doen was, en zeker in het wat puriteinse Amerika - is op zich niet mis, maar het kan mij dan ook weer nauwelijks shockeren. Er zijn wel ergere films, denk ik dan. Het enige dat er wat erg slecht aan te verteren is is het gebrek aan aanleiding, er wordt geen slechterik in elkaar gebeukt maar een tamelijk onschuldig mooi meisje. Tsja. Als een film het daarvan hebben moet, wat een armoede.
En de uitsmijter is wel erg ontgoochelend. Zulke slechte effecten, nadat je een hele film mooie beelden gezien hebt. Dat laat echt geen goede indruk achter.
Killer Joe (2011)
Niet mijn film.
McConaughey is misschien de beste acteur van het stel, ik kan hem ook nergens echt geloofwaardig vinden. Die hoed past 'm niet, zeg maar. En van de rest van de cast is het nog wat twijfelachtiger - zeker in de eerste helft echt een heleboel slechte scènes - slordig gefilmd, slecht geacteerd. En slecht is dan niet een relatief begrip - ik vind het echt slecht. De scene op de trap in de hoerenkast bijvoorbeeld - het ziet er uit alsof ze voor een bluescreen staan, en ze acteren echt gewoon slecht. Eigenlijk is alleen de laatste tien of zo minuten het acteren wat beter. Jammer dat het daar wel vooral wat om het shockeren lijkt te gaan.
En voordat we zover zijn moet de film zich eerst met veel moeite door het eerste uur of zo heen worstelen. Echt moeizaam, gaat dat - de vaart valt er een paar keer echt helemaal uit. En een paar veelbelovende suggesties uit het begin worden helemaal niet waargemaakt. Dode verhaallijnen. Jammer. Net als het einde, dat is ook echt helemaal jammer - ofwel laat zien hoe het afloopt, ofwel laat het open. Maar nee, weer zo'n middenweg. Niet goed.
Killer, The (2023)
Een unieke film - toch de eerste keer in mijn leven dat ik iets bij me voel opkomen van ‘vent hou je bek nou toch eindelijk eens’ terwijl iemand door een plaat van The Smiths heen praat. Maar nee, de voice over blijft maar doorgaan met zijn eindeloze gemekker totdat je gewoon hoopt, bidt, nee alle goden waar je ooit zelfs maar in de verte van gehoord hebt smeekt dat het deze keer eens geen Hollywood-achtig happy end voor de hoofdpersoon mag zijn. Praat praat praat. Je zou iemand voor minder voor zijn kop schieten.
Van Fincher kan ik dit alleen maar een enorme teleurstelling vinden. Iemand die films als Alien 3, The Game, Gone Girl, of zelfs maar Fight Club heeft afgeleverd. Je zou toch denken dat zo iemand het kunstje kent. Je zou toch denken dat zo iemand enig gevoel van waarde heeft geleerd.
Voor fans van The Smiths kan ik de film Shoplifters of the World (2021) aanraden - deze film kan je echt maar beter links laten liggen. En dat laatste geldt wat mij betreft niet alleen voor die fans, laat dat duidelijk zijn.
Killers (2010)
Flauwe boel.
Kutcher en Heigl werken niet samen. Ongeloofwaardig als stel, en niets van chemie te bekennen. Erger, Heigl irriteert me voornamelijk. Het verhaal is flauw en veel te voorspelbaar, de grappen werken nauwelijks en de actie trekt op niets.
Laat deze maar lopen, is mijn advies.
Killers (2014)
Zoals me wel vaker gebeurt met de wat extremere Aziatische films heb ik nogal moeite om iets van het verhaal, de motieven en beweegredenen van de hoofdpersonen te begrijpen. Daardoor wordt het moeilijk om in de film te komen, en blijft het wat oppervlakkig bij een verzameling extreem geweld waar ik het hoe en waarom op een of andere manier niet echt doorgronden kan - kennelijk liggen de emoties die daar de aanleiding voor vormen gewoon te ver van me af. Doet me haast verlangen naar zo'n uitleggerig filmpje op youtube waardoor ik snap hoe ik sommige scenes moet plaatsen - de hallucinaties of droom scenes van onze geachte hoofdpersoon bijvoorbeeld.
Moeilijk te duiden. Wel mooi gespeeld en in beeld gebracht, dat zie ik dan wel weer.