Meningen
Hier kun je zien welke berichten T.O. als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Aala Kaf Ifrit (2017)
Alternatieve titel: Beauty and the Dogs
Nou, productioneel was dit juist niet bijzonder en over het matige acteerwerk is al genoeg gezegd.
De film moet het hebben van de schrijnende boodschap, maar die komt door de gebrekkige kwaliteit niet altijd helemaal goed naar voren.
Overigens de tweede post-Arabische lente film uit Noord-Afrika die ik onlangs zag, na Eshtebak, beide vrij deprimerend.
About Time (2013)
Curtis gaat hier echt volledig op de automatische piloot. Ik kon echt geen greintje originaliteit vinden. En dan ook nog twee uur lang…
Klein pluspuntje is Margot Robbie, die hier wel erg aantrekkelijk is. Nighy stelt ook nooit echt teleur natuurlijk.
Ace in the Hole (1951)
Alternatieve titel: The Big Carnival
Wederom vaardig gemaakt door Wilder en de maatschappijkritische noot klinkt onverminderd door in het heden. En Douglas doet het meer dan prima als hoofdpersoon. Vooral het begin is sterk, zoals de scène waarin Tatum zich verveelt bij zijn nieuwe werkgever, temidden van gebreide Tell The Truth stukjes aan de wand Helaas is de kwaliteit niet continu van een hoog niveau.
Ad Astra (2019)
Niet perfect, maar het is wel lang geleden dat ik me tijdens een film zo ondergedompeld voelde in een ander universum.
Wat ik in de voorgaande commentaren niet voorbij heb zien komen is het gedeelte op Mars. De ongemakkelijke waanzin aan de oppervlakte, van o.a. het te lang wegblijven van huis, wordt mooi weergegeven. Dit is m.i. het stuk dat het meest doet denken aan Apocalypse Now. Prachtige decors en een cool bijrolletje van Ruth Negga.
Leuk om Sutherland en Jones te zien, ze overtuigen meteen in de korte speeltijd die ze krijgen, maar ook Pitt is erg aangenaam en weet na Once Upon A Time In Hollywood toch aardig wat variatie in zijn speelstijl te leggen.
Een minpunt zijn de actiescènes die, hoewel mooi gefilmd, vaak nogal ongeloofwaardig en onlogisch zijn en daarmee de coherentie van de film dreigen te verstoren.
Adultère, Un (2018)
Alternatieve titel: Infidelity
Gewoon een aardig tussendoortje over een bekend thema. Kijkt heel soepel weg, maar heeft daarvoor wel een verhaal nodig met de nodige toevalligheden en kleine plotholes. Ach ja. En ik ben niet de enige die z’n wenkbrauwen fronste over die plotselinge voice over aan het einde.
Heel behoorlijk acteerwerk overigens, met name van Carré die ik ook van een heel ander soort rollen ken.
After Hours (1985)
Leuke film inderdaad. Uitstekende regie en acteerspel van vooral Dunne. Ik moest even kijken op IMDB hoe het allemaal zat met hem, maar hij blijkt inderdaad in weinig grote films te hebben gespeeld.
Ik kan me voorstellen dat sommige mensen het maffe gedoe iets te veel beginnen te vinden na een tijdje, maar voor mij duurde dat nooit te lang. En het past ook wel bij de film als geheel, vanaf de scène in de taxi weet je al dat er zo'n sfeertje aan zit te komen.
After Love (2020)
Ik kan niet helemaal hard maken waarom, maar ik had een behoorlijk deja vu-gevoel bij deze film. Het meest in het oog springende is dat de hoofdpersoon een tot de islam bekeerde vrouw is, maar dat heeft uiteindelijk niet enorm veel invloed op het verhaal.
Alan Partridge: Alpha Papa (2013)
Gewoon een vehikel voor het karakter van Alan Partridge. Leuke comedy, niets meer en vooral niets minder.
Veel gelachen, van begin tot eind. Vaak komt er bij dit soort films de klad er in na een uurtje, dat vond ik hier beduidend minder het geval.
Alexander (2004)
All Is True (2018)
Tja, een ‘kleine’ filmbiografie van een heel groot schrijver. Voor mij een idee waar je van tevoren van vreest dat het niet heel veel toevoegt en dat bleek ook het geval.
Enfin, gelukkig bleek het nog wel een vrij origineel gemaakte film met Branagh die William op een aparte en soms best grappige manier neerzet. Ook de scènes die eruit zien als een 17e eeuws schilderij zijn leuk gedaan, vooral in het avonddonker.
Verhaalinhoudelijk verder niet enorm interessant voor mensen die niet zo obsessief bezig zijn met Shakespeare als Branagh. Een leuk weetje vond ik wel dat de vrouw van een van de grootste schrijvers ooit blijkbaar niet kon lezen en schrijven?! Lol.
All We Ever Wanted (2010)
Alternatieve titel: Alles Wat We Wilden
Documentaire beslaat een interessant fenomeen dat zich manifesteert in de gehele moderne wereld: enerzijds een enorme toename van mogelijkheden dankzij verworven vrijheden en technologische ontwikkeling, anderzijds een gebrek aan richtinggevoel en bescherming vanwege het ineenstorten van oude normen en instituten.
Helaas is het hier, ondanks enkele rake bespiegelingen, zeer beperkt aangepakt. Daarom ook eens met de kritiek van Mug.
Along the Way (2022)
Cinematografisch niet bijzonder en het verhaal is eigenlijk precies wat je verwacht, nogal rechttoe-rechtaan.
De geloofwaardigheid van de personages en het charisma van de tweeling geven echter toch een prettige draai aan het geheel.
Amanda (2018)
Opvallend goed gewaardeerd deze film. Ik geef hem eigenlijk vooral vanwege de hoge sympathiefactor een kleine voldoende.
De film biedt een bijzonder contrast tussen de verschrikkelijke aanslagen en de zonnige kalmte van Parijs (vorig jaar had ik nog een hotelletje in de buurt van Sandrine en David) en Londen. In beide steden lijken alleen maar aardige mensen te wonen. De kleine Amanda weet zonder veel woorden de aandacht op te eisen met haar sterke gezichtsuitdrukkingen waarvan je zowel droevig als vrolijk kan worden.
Maar daarmee is ook wel alles zo’n beetje gezegd over de film, die vooral troostend lijkt te zijn.
Amant Double, L' (2017)
Alternatieve titel: The Double Lover
Alweer m’n zesde film van Ozon blijkbaar. Wat ik aan hem waardeer is de veelzijdigheid, vaak gepaard met verzorgde vormgeving. Dat laatste is bij L’Amant Double zeker ook het geval.
Helaas hangt deze film verder aan elkaar van genreclichés. In het begin nog redelijk acceptabel, maar tegen het eind begon ik toch wel te gapen.
Amantes del Círculo Polar, Los (1998)
Alternatieve titel: The Lovers of the Arctic Circle
Natuurlijk is het een mooi en origineel verhaal, maar toch greep het me niet helemaal. Aangezien ik dat bij Lucía y el Sexo ook al had, vrees ik dat het met de stijl van Medem te maken heeft. Meer dan 3* kan ik er niet voor geven.
Amazing Grace (2018)
Viel me toch enigszins tegen. Ja, de kwaliteit van de muzikanten is overduidelijk en de charismatische persoonlijkheden van James Cleveland en papa Franklin geven iets extra's.
Maar uiteindelijk zit je natuurlijk voornamelijk een kleine anderhalve uur naar een gospelconcert te kijken. Wel mooi hoor, maar geef mij dan haar soulmuziek maar. Filmisch is het verder weinig interessant, je ziet mooie intense reacties van het publiek, maar die zijn niet anders dan beelden die iedereen al van gospel churches heeft gezien.
Ambassador, The (2011)
Erg fascinerende docu, waarbij me soms het gevoel bekroop "is dit allemaal echt gebeurd?"...
vooral dankzij de grotendeels ontspannen indruk die Brügger maakt tijdens alle benarde situaties.
Verder is regie/productie dik in orde, het kijkt erg goed weg.
Hitler was funny
American Dharma (2018)
Nogal een onsamenhangend klok/klepel-verhaal van Bannon, en dat is niet helemaal onverwacht. Helaas doet de documentaire niet veel om dat door te prikken; helemaal aan het begin weet Morris de tegenstrijdigheid van Bannon’s ‘ideologie’ en veel ouderwets rechts beleid van de Trump regering te benadrukken, maar daar wordt weinig op doorgepakt.
Wellicht is het ook allemaal niet meer dan pompeus nihilisme, maar dan is 95 minuten wat teveel eer zou je zeggen.
Amour Impossible, Un (2018)
Alternatieve titel: An Impossible Love
Prima film die de aandacht blijft trekken, ook al scheert het vaak langs melodrama. De pijnlijke relatie tussen Rachel en Philippe blijft geloofwaardig voor de kijker, ook al vliegen de ‘red flags’ je om de oren. Knap hoe die tegengestelde karakters worden uitgebeeld.
An (2015)
Alternatieve titel: Sweet Red Bean Paste
Weer een mooie kleine warme Japanse film, enigszins vergelijkbaar met een aantal werken van Hirokazu Koreeda die ik onlangs zag.
Wat mij betreft moet de film het vooral hebben van de beperkte setting en het sympathieke acteerwerk. De maatschappelijke ondertoon m.b.t. lepra patiënten is op zich interessant, maar krijgt op één of andere manier niet heel veel impact.
Anatomy of a Murder (1959)
Ik vond het begin erg leuk: rustige sfeer (met dank aan de mooie jazzmuziek), de typische All American James Stewart, de verleidelijke Remick en de mysterieuze Gazzara. Eigenlijk vond ik het jammer dat het daarna een rechtbankdrama werd .
Gelukkig kwam daarbij wel de introductie van de jonge George C Scott. Nadeel van de film vind ik de lengte en de soms wat warrige structuur en scènes.
Ik geef hem 3,5*, voor mij net geen 4 waard.
Angèle et Tony (2010)
De regisseur wilde een so(m)ber sociaal drama maken, maar kon mij helaas niet overtuigen. Veel te rommelig en geen innemende cast.
Enige aardige waren de decors in Noord-West Frankrijk.
Angst Essen Seele Auf (1974)
Alternatieve titel: Ali: Fear Eats the Soul
Vroeg me bij het kijken af of dit überhaupt de eerste film over gastarbeiders is, die ik heb gezien. Fassbinder was er in ieder geval snel bij en had de sociale problematiek al vroeg in de gaten, ook al beeldt hij het niet al te subtiel uit. Overigens was dit ook de eerste film die ik van hemzelf zag.
Hoewel de regie verder wel behoorlijk sterk is. Het minpunt was hier eerder het acteerwerk, dat af en toe deed denken aan amateurtoneel. Fassbinder acteert zelf ook, als werkschuwe schoonzoon van hoofdpersoon Emmi.
Die typische West-Duitse sfeer uit die tijd, modernistisch en ietwat grimmig, is goed getroffen en was precies zoals ik hoopte. Toen je voor een biertje nog 1,20 DM betaalde, waar blijft de tijd.
Annie Hall (1977)
Na Manhattan is dit mijn tweede film van Woody Allen, en ze lijken erg veel op elkaar. De film draait vooral om de grappige dialogen, Diane Keaton zet een leuke rol en er zijn kleine cameos van Christopher Walken en Jeff Goldblum. 3,5*
Apartment, The (1960)
Komt over als een moderne, actuele film voor die tijd: het snelle New Yorkse leven (met een groot aantal joodse karakters), hip taalgebruik, de coup van MacLaine. De acteerprestaties zijn zeker sterk en staan ook op de voorgrond. Leuke en sterk geschreven dialogen. En last but not least een fijn, uniek sfeertje. 4*
Apostasy (2017)
Tja, op zich best goed gemaakt en intens gespeeld, maar nogal uitgekauwde thematiek inmiddels. Volgens mij is iedereen inmiddels wel zo'n beetje bekend met de sekte-achtige problematiek van de Jehova's. Molly Smith heeft trouwens het meest schattige gezicht ooit. En Finneran kennen we nog van Downton Abbey.
Apostle, The (1997)
De film is vrij apart in de zin dat de hoofdpersoon aan vrijwel ELKE dialoog deelneemt en deze dialogen vrijwel altijd religieus getint zijn. Dit geeft het een speciale sfeer mee. Het verhaal verder is inderdaad tamelijk traag en oninteressant.
Absolute prachtrol wel van Robert Duvall. 3*
Apur Sansar (1959)
Alternatieve titel: The World of Apu
Ik heb hem ook via Canvas gezien, blijkbaar vonden ze het kunnen om dit laatste deel afzonderlijk uit te zenden. Eerlijk gezegd had ik het ook het idee dat het een verhaal met duidelijke kop en staart is, maar misschien miste ik toch wat context.
Een elegante film vond ik het in ieder geval, mooi uitgebalanceerd met een belangrijke plek voor de muziek van Shankar. De laag diepgang miste ik voor mijn gevoel echter toch een beetje, waardoor ik de extra kwaliteit er niet van in zie.
Wat een rust is er overigens overal te zien, zelfs in de stad Calcutta. Nergens de mensenmassa’s en gejaagde sfeer te herkennen van het huidige India.
Around the World in Eighty Days (1956)
Alternatieve titel: Around the World in 80 Days
Toch een iets te laag gemiddelde vind ik hier. Goed, het is naar huidige maatstaven op vele vlakken ouderwets, maar daar zit zeker ook wel een positieve kant aan. Je moet er waarschijnlijk wel van houden: ondanks de eloquente, typisch Britse dialogen aan het begin komt er een nadruk op natuurbeelden en lange, bijna Bollywood-eske performance segmenten. Die Cantinflas excelleert daarin, ik had nooit van de man gehoord, maar hij was blijkbaar de Charlie Chaplin van de Spaanstalige filmwereld.
Curieus trouwens is de gesproken introductie, voordat het verhaal echt van start gaat - net als bij Ten Commandments uit hetzelfde jaar. Was dat een (korte) trend destijds?
Asteroid City (2023)
Ik vond deze dan weer een heel stuk leuker dan The French Dispatch. Uiteraard valt er visueel weer erg veel te genieten, deze keer in een Mars Attacks!-achtige stijl. Maar ook de gortdroge comedy - met een leuke cast - gaat daarmee prima samen.