Amazing Grace (2018)

Vanaf 31 oktober in de bioscoop (Paradiso)

Sidney Pollack 1934-2008

Amazing Grace is a 2018 concert film directed by Sydney Pollack and later realized by producer Alan Elliot.

Wiki

Gospel is niet het soort muziek dat ik zelf opzet, ook niet als Aretha Franklin zingt (ikzelf ben overigens altijd een veel grotere fan van Etta James dan van Aretha Franklin geweest), maar om dit optreden te zien (in plaats van alleen te horen) is een heuse sensatie. Niet dat je mensen in extase ziet – de mensen zijn behoorlijk rustig en Aretha is vooral professioneel en toont zelfs geen spoor van enige emotie – maar evengoed zit er zo veel aanstekelijk enthousiasme, energie en plezier bij alle deelnemende mensen dat de hele show ronduit opzwepend is en ik 85 minuten lang met een grote glimlach en tranen in de ogen van ontroering en geluk naar het hele spektakel heb gekeken. Dat de hele show wordt geleid en gepresenteerd door een bijzonder innemende dominee – die zelf ook nog erg goed blijkt te kunnen zingen en pianospelen – helpt ook en is het noemen waard. Ik heb intens van het optreden - van zowel Aretha als de dominee - genoten.

Die vrouw heeft een formidabele stem, maar je moet wel van gospel houden.

Religieuze roots.

Niemand zal ontkennen dat Aretha Franklin een wonderschone stem had. Niemand. Ze werd in deze bijna vergeten film ondersteund door een eveneens prachtig kerkkoor en een zaal vol enthousiastelingen. En door niemand minder dan huisvriend James Cleveland, die andere gospellegende. Al zou je Aretha Franklin beter herinneren als soullegende. Want dat was ze. Ten tijde van deze film keerde ze echter terug naar haar religieuze roots en besloot ze een live plaat op te nemen in Gods huis. En dat werd inderdaad een spirituele ervaring waarbij wellicht de engelen afdaalden.

Toch is er iets eigenaardigs aan Amazing Grace. Zo mocht de film waarmee ze had ingestemd of toe had besloten, nooit het bioscooplicht zien. Regisseur Pollack kreeg de audio niet synchroon. Eveneens luidt het verhaal dat de zangeres zichzelf een gigantisch salaris had toebedeeld. Een beloning die er kennelijk niet van kwam, evenmin als de film zelf. Hoe het ware verhaal zich ontspon zullen we misschien nooit weten, maar ze besloot dat de film er vervolgens niet meer toe zou doen. Ontgoocheld zou ze alles in haar macht gebruiken om een release te voorkomen. Althans, zo doet het verhaal de ronde. Voor haar dood schijnt ze hem dan toch - met veel plezier - te hebben gezien, volgens getuigenissen.

Men zegt dat ze gedesillusioneerd was vanwege het uitblijven van de release, want ze had gehoopt dat een filmcarrière in het verschiet lag. De concertfilm had het opstapje moeten zijn. Je kunt in ieder geval niet ontkennen dat het toneelkarakter tijdens het optreden behoorlijk aanwezig is. Zijn het niet de bijna flauw vallende aanwezigen, dan is het wel eerwaarde Cleveland die tijdens de titelsong in huilen ontaardt. Daar kan vader Franklin weinig nieuws aan toevoegen, zelfs als hij nog even de loftrompet over zijn dochter, maar ook een beetje zichzelf, afsteekt. Charlie Watts en Mick Jagger slaan het allemaal gade vanaf de zijlijn en de Stones-frontman kan niets anders dan koortsachtig meeklappen.

De sfeer zit er goed in. En ook al komt Franklin wat afwezig over en lijkt het soms alsof ze met tegenzin staat te zingen, elke noot is van goud. De rondkruipende technici van de filmcrew leiden soms wat af, evenals enige prominent aanwezige concertgangers. Of eigenlijk is kerkgangers het juiste woord, want een en ander voelt meer aan als een kerkdienst, ondanks het gebrek aan preken. De liedjes spreken voor zich. Niet altijd even sterk gefilmd en soms wat rommelig, maar dat lijkt alleen maar bij te dragen aan de intieme sfeer. Alsof je er zelf bij bent, met dank aan Pollack en opvolger Elliott. Want de film kwam er toch. Amen.

***½

Met dank aan Remain in Light voor het recensie-exemplaar.

Oo wat weinig berichten!
ik twijfel om deze te zien ik vond Rocketman (2019) en Bohemian Rhapsody (2018) wel alle 2 geweldig!.
Maar ik houd niet zo van gospel.....

Wat een stem heeft die vrouw, maar verder is dit gewoon een concert registratie.

Concertregistratie van Aretha Franklin. Lekker jaren '70 in beeld gebracht. Wat een heerlijkheid die muziek. Vier sterren.

Ja, Aretha kon een serieus stukje zingen maar ben nooit groot fan geweest: haar hoge noten klinken voor mij veel te schel en beginnen na een tijdje wel wat pijn te doen aan de oren. Docu daarom niet in één keer kunnen uitkijken, maar gelukkig bestaat die uit 2 delen (2 opnamedagen), dus zo'n ramp was het nu ook weer niet.

Viel me toch enigszins tegen. Ja, de kwaliteit van de muzikanten is overduidelijk en de charismatische persoonlijkheden van James Cleveland en papa Franklin geven iets extra's.
Maar uiteindelijk zit je natuurlijk voornamelijk een kleine anderhalve uur naar een gospelconcert te kijken. Wel mooi hoor, maar geef mij dan haar soulmuziek maar. Filmisch is het verder weinig interessant, je ziet mooie intense reacties van het publiek, maar die zijn niet anders dan beelden die iedereen al van gospel churches heeft gezien.

de 4.0* is volledig te danken aan de muziek en mensen in beeld (artiesten, publiek). Niet echt een film/docu, inderdaad meer een concertregistratie zoals hierboven ook genoemd.
Neemt niet weg dat de muziek me meermaals ontroerde, dus vandaar wel de hoge score. Want in dat opzicht had ik het niet willen missen dit te kijken.

Tweede helft was wel een stuk rommeliger zeg. Meer onervaren cameramensen aan het werk toen? Slechtere camerahoeken, er werd allemaal door het beeld gelopen. Het leek net alsof de crew van de 1e dag zich (veel) beter had voorbereid dan de crew van de 2e dag. Crew van de 2e dag leek maar wat op de bonnefooi te proberen ('o, we proberen het wel even uit deze hoek anders').
Dat was jammer, zorgde er ook voor dat ik in de tweede helft soms wegliep van de tv om ondertussen in de keuken te rommelen e.d.

Neemt niet weg dat de muziek nog steeds heerlijk was